This page has been fully proofread once and needs a second look.

252
 
सत्यवानुवाच -

सुचिरं बत सुप्तोऽस्मि किमर्थं नावबोधितः ।

क्व चासौ पुरुषः श्यामो योऽसौ मां सञ्चकर्ष ह ॥

 
सावित्र्युवाच -
 

सुचिरं त्वं प्रसुप्तोऽसि ममाङ्के पुरुषर्षभ ।

गतस्स भगवान् देवः प्रजासंयमनो यमः ॥

विश्रान्तोऽसि महाभाग विनिद्रश्च नृपात्मज ।

यदि शक्यं समुत्तिष्ठ विगाढां पश्य शर्वरीम् ॥

 
मार्कण्डेय उवाच -
 

उपलभ्य ततस्संज्ञां सुखसुप्त इवोत्थितः ।

दिशस्सर्वा बनान्तांश्च निरीक्ष्योवाच सत्यवान् ॥

 
सत्यवानुवाच -
 

फलाहारोऽस्मि निष्क्रान्तः त्वया सह सुमद्ध्यमे ।

ततः पाटयतः काष्ठं शिरसो मे रुजाऽभवत् ॥
 

 
ஸத்யவான்;:-ஆ1! வெகுநேரம் தூங்கிவிட்டேன். ஏன்

என்னை எழுப்பவில்லை? என்னை எவன் இழுத்தானோ, அந்தக்

கறுப்பான புருஷன் எங்கே?
 

 
ஸாவித்ரீ:-ஒ புருஷோத்தம! நீர் என் மடியில் வெகு

காலம் தூங்கிவிட்டீர். ப்ரஜைகளை அடக்குகின்றவரான
அந்த
யம பகவான் சென்றுவிட்டார். நீர் தூக்கமில்லாமலும்
ச்
ரம
மில்லாமலுமிருந்தால் முடியுமானால் எழுந்திரும்.
பாரும், இரவு
வந்துவிட்டது.
 

 
மார்க்கண்டேயர்:-பிறகு ப்க்ஞையை அடைந்து ஸுகமாய்த்

தூங்கியவன் போல் எழுந்த ஸத்யவான் எல்லாத் திக்குகளையும்,

வனப்தேசங்களையும் பார்த்துவிட்டுச் சொல்லுகிறான்.
 

 
ஸத்பவான்:- அழகிய இடையாளே! பழங்களைக் கொண்டு

வருவதற்காக உன்னுடன் ஆச்சமத்திலிருந்து வெளியில்
வந்தேன்.
பிறகு விறகு ஒடித்தேன். எனக்குத் தலைவலியுண்டா
 
யிற்று.