शुकसप्ततिः /31
This page has been fully proofread once and needs a second look.
ऽस्ति । इति संकेतं तस्यै दत्तवान् । तदनु रात्
तां तत्र परित्यज्य तदीयं सकलमपि धनमपाहार्षीत् । ततः सा परमनुतापमापतत् । मयाभीक्ष्णमसा-
ध्वकारि । सिद्धो ऽपि निजः कौमारः परित्यक्तः । अन्य
गतवान् । संनिधौ मम धनमासीत्तदपि गृहीत्वापलायिष्ट । तर्हि राजबि
तिष्यति । त्वं निजे मनसि पद्यार्
इति चतुर्दशी कथा ॥ १४ ॥
अथान्यस्मिन्दिने बालसरस्वतीमानाव्यानिमिषहास्यहेतुमपृच्छन्नृपतिचक्रशिरःपरिगृहीतशासनः । ततः
साप्यवादीद्
नृपतिस्तां तु वृत्तान्तमपृच्छत् । सा चाबीभ
भक्षणाय सिकतिलनदीतीरं गच्छति । ते तु तद्रक्षकाः परितो निपुणगत्या भ्राम्यन्ति । इत्थं स जम्बुक:
क्षेत्रमध्ये प्रावि
द्दिग्भ्रममासाद्य नगरमध्यमार्गमशिश्रियत् । स तु तेन पथा गच्छन्नीलीरागकरणान्नीलीभूतकुण्डलेषु
पङ्क्तियावस्थानेषु पलायमान: तमेव मार्गमनुसरन्नात्मानं कांदिशीक: प्राक्षिपत् । पूर्वस्मात्कुण्डला-
न्निर्गत्य तत्पुरोऽवस्थायिनि एवं क्रमगत्या सर्वेष्वपि निपत्य निपत्य निरगात् । ततस्तद्रागसक्तविग्रहो
ऽसावन्यथात्वमेव भेजे क्रोष्टुत्वमपागच्छत् । तदनु काननमनुससार । ततस्तं वी
विस्मयमतिमर्यादं भेजिरे । अलक्षितपूर्
त्वं पूर्वम् । कुतः परिचितिरिति तमप्रा
जातीयानां मृगाणामहमेव मुख्यनायकः । भवद्भिः सर्
वर्तमानो निवसति स्म । सिंहशार्दूलास्तदुपासनाय प्रत्यवसरं परिसरन्ति । स तु जम्बुको वाचंयमता -
लम्बने न मामेते लक्षयिष्यन्तीति भीत्या फेरुफेट्कारमपि न परिचिनोति । यामिन्यां तु सर्वे
फेरवस्तं परिवार्य शेरते । अङ्गरक्षामपि स्वत एव कुर्वते । ततस्तत्परितो ऽनेक
इत्थं प्रवर्तमानस्य तस्य कदाचिदीदृशी दुर्मतिरुदियाय । स्वयू
माहू
नाद्दूरीभवन्तु । अहमङ्गरक्षान्नव्यानेवात्मन उपान्ते स्थापयिष्यामि । तैस्तु तच्छ्रुत्वा शिक्षयितुमादद्रे ।
अरे पापतम यथैव तिष्ठसि तथैव तिष्ठ । विनाशमवाप्स्यति भवान् । ततो ये दूरीकृताः तैः परतो
गत्वा मन्त्रसंप्रथरो कृतः । इदानीमेतस्य यथा अपाय आयाति तथोपायं परिचिनुमः । परतो गत्वा
सर्वे ऽपि संभूय फेरुफेरवं विदध्मः । तन्निशमनादेतस्यापि तदाविष्करणे मतिरुत्पत्स्यते । यावतासौ
फेरुघोरवाशितं विधास्यति तावता सर्वे ऽप्यमुं जम्बुको ऽयमित्यभिज्ञास्यन्ति । तथा त्वागत्य शकलीकरि -
ष्यन्ति । इति निश्चित्य सर्वे ऽपि दूरं गत्वा ध्वाङ्
मिति तस्य कुमतिरुदयासीत् । तां मतिं निरो
घ्रादिभिरसावुपलक्षितः । परस्परमभ्यधु
परिचर्यानस्मानकारयत् । तर्हि शेतां दुरात्मा । तर्
भिधाय संभूय सर्वे ऽपि विदार्य तं शकलीकृतवन्तः । असुद्रुमो ऽपि जीवितशेषतया स्थितवान् । तदनु
दुःखं कर्तुं प्रावर्तत । अहं स्वगोत्रजानां वारितं नाचरितवान् । तत एव एतादृशीं दशामहमाप्तवान् ।
राजन्भवानपि वारितं नाचरतु । नो चेत्पश्चाद्दुःखासक्तिपीडितो भविष्यसि ॥
35
इति पञ्चदशी कथा ॥ १५ ॥