2023-03-08 06:44:14 by Alok Kumar
This page has been fully proofread once and needs a second look.
अस्ति कश्चिद् ब्राह्मणो
स्कन्धे कृत्वा स्ववेश्मनि गच्छन् पथि धूर्
त्याज्यतामिति । ततस्तस्यैवा
प्रविभागेन स्थित
रस्त्वया स्कन्धेनोह्यते । अथवा श्वापदव्यापादने कुशल इति । एवमुक्त्वाप-
का
क्रान्तः । ब्राह्मणश्चिन्तयामास । किमनेन दुरात्मनाभिहितम् । कथमहं श्वानं
स्कन्धे करिष्यामि । या
किमिदमसदृशं व्यवसितं यज्ञोपवीतमक्षमाला कमण्डलु
श्वा विधुरम् । अथवा शशमृगसूकरव्यापादने नूनमयं कुशल इति । एवमु-
क्त्वा सा
क्त्वा तावतिक्रान्तौ । ब्राह्मणस्तु जिज्ञासया छागं भूमौ निधाय सुनिपुणं
कर्णशृङ्गवृषणपुच्छादीनवयवान् परा
भि
मिवावधारयन्ति । पुनः स्कन्धेनादाय प्राया
न त्वया स्प्रष्टव्या वयमित्येकपार्श्वेन गम्यतां यत्कारणं शुचिर
ब्राह्मण श्वसंपर्कान्नू
श्चिन्तयामास । कथं ममेन्द्रियाणि विक
दृश्यन्ते
शक्यं श्वरूपं कर्तुमिति । एवं संप्रधार्य छागं त्यक्त्वा स्नात्वा गृहं ययौ । धूर्
स छागो गृहीत्वा भक्षितः ।
कया ५ ]
८५
इति पञ्चमी कथा समाप्ता ।
अतोऽहं ब्रवीमि । बहवोऽबलवन्तश्चेति । तद्देव । अस्ति मे किंचिद्
क्तव्यम् । त
चिरंजीव्याह । देव मां लु
मा
ताम् ।
<flag>दक्षिणाशामुखान्</flag> कृत्वा कृ