2023-03-07 03:48:47 by Alok Kumar
This page has been fully proofread once and needs a second look.
७४
[ तन्त्रम् ३
वचनमवधार्य प्रडीविनं पृष्टवान् । भवतोऽ
आत्ययिकमिदमनवरतं गतागतकरणम् । दीनान्धकुब्जवा
तोपस्करादिभिर्नयनानयनैरेव वयं विनष्टाः । यत एवं गते संधि
इति । यत्कारणम्
प्रवृद्धचक्रेणाक्रान्तो राज्ञा बलवता
संधिनोपक्रमेत् तूर्णं कोशदण्डात्मभूतये ॥ २ ॥
यतस्तेषां संनतिं कृत्वा सुखमनुद्विमा इहैव स्थास्याम इति । तस्यापि
वचनमवधार्याडीविनं पृष्टवान् । <error>भद्र,</error><fix>भद्र</fix> एवमवस्थितेऽस्माकं किं प्राप्तकालं मन्यसे ।
स.
स आह । वरमरण्ये हरिणरो
सास्वादिनः परोपस्थाने कृपणजीवितमिति । अपि च
अपि च
ज्यायान्न नमेदसमेऽसमोपनमनं महत्कष्टम् ।
गर्हितमेतत् पुंसामतिनमनं साहस
अपि च
दण्डानामिव नमतां पुंसां छाया विवृद्धिमुपयाति ।
क्षयमेति चातिनमतां तस्मात् प्रणमेन्
तैश्च सहास्माकं संदर्शनमेव न विद्यते। संदर्शनेन विना कथं संधिर्भविष्यति ।
तत्सर्वथा युद्धमेव नस्तैः सह पुष्कलमिति । ततो मेघवर्णस्ते
पृथगभिप्रायं ज्ञात्वा चिरंजीविनमाह । तात त्वमस्माकं चिरन्तनोऽन्वयागत:
सचिवाऽजस्रं च हितान्वेषी । किमेवमवस्थितेऽप्यधुना प्राप्तकालं मन्यसे । यच्च
त्वं श्रूषे तदेव नः श्रेयस्करमिति । एवमुक्ते चिरंजीव्याह। देव किमे
यस
यत्र सम वचनावकाशः स्यात् । इह हि संधिविग्रहयोः संधिर्वा
पूर्वोक्तावेव । तथापि
कथमेषामस्माकं च युद्धं सामान्यम् । तावदसाधारणं युद्धमस्माकम् । सर्वथा ते
बलवन्तः ।
परेषामात्मनश्चैव योऽविचार्य बलाबलम् ।
कार्यायोत्तिष्ठते मोहाद्