2023-03-11 14:43:11 by Alok Kumar
This page has been fully proofread once and needs a second look.
[ तन्त्रम् २
हिरण्यकोऽ
त्वद्व
त्वद्बुद्धिपरीक्षणार्थमेतदभिहितं यथा यद्येवं मां विनाशयसि मा किल भवान्
मस्
मंस्यतेऽज्ञोऽयं मया बुद्धिकौशलेनाभिहित इति । यत एतन्मया भवतः प्रदर्शित
मधुना त्वदङ्कग
रेवावस्थितः । ततो वायसेनाभिहितः । भद्र किमद्यापि ममोपरि किचिदविश्वास-
कारणं यद्दुर्गान्न निर्गच्
चित्तवित्ताभ्यां लोको यापयति । तयोर्वै
प्रभूतानपि विनाशाय कश्चिल्लावकेभ्यस्तिलान् प्रयच्छति । किमसावुपकाराय
न मूलोच्छित्तये ।
नोपकारः सुहृच्चि
प्रदुष्टमप्रदुष्टं वा चित्तमेवा
नाहमुपलब्धचित्तस्त्वत्तो बिभमि । किं तु त्वदीयान्यमित्रपार्श्वात् कदा-
चिन्मम विश्वस्तस्य विनाशः स्यादिति । अथासावाह ।
ॐ
गुणवन्मित्
शालिस्तम्ब
तच्च श्रुत्वा सत्वरं निर्गत्य सादरं परस्परं समागतौ ।
प्रीति निरन्तरां कृत्वा दुर्भेदां नखमांसवत् ।
मूषको वायस
सुमुहूर्तं च स्थित्वा हिरण्यको वायसं संभोज्य विसृज्य गृहं प्रविष्टः ।
वायसोऽपि स्वस्थानं गतः । लघुपतनकोऽपि
व्यापादितमेकं वनमहिषं दृष्
कांतिकमेवागतस्तं चाहूतवान् । एह्येहि भद्र हिरण्यक भक्ष्यतामिदं मयोपनीतं
मांसमिति । तस्यापि च कृते तेन हिरण्यकेना
निस्तुषाणां सुमहान् पुञ्जः कृतः । आह च । सखे भक्ष्यन्तामिमे स्वसामर्थ्येन
मयोपनीतास्तण्डुला इति । ततस्तौ च परस्परं सुतृप्तावपि स्नेहसूचनार्थं भक्षित-
वन्तौ प्रतिदिनं च तयोः कुशलप्र
कालोऽतिवर्तते । अ