2023-03-06 04:14:21 by Alok Kumar
This page has been fully proofread once and needs a second look.
[ तन्त्रम् ४
धूर्निकषो गोवृ
अतः स्त्रीकृते मया मित्रवधः कर्तव्यः । एवं व
क्तः । किं भवान् वक्ति । स आह न किंचिदिति । ततस्त
वानरञ्
वानरश्चाचिन्तयत् । शिशुमारो यन्मया पृष्टो न किंचिदूचे किमत्र कारणम् ।
तदहं प्रज्ञया तस्यान्तर्गतमाकर्
च्छत् । स आह । मम भार्याऽशक्यव्याधिपीडिता तेनाहं विमना इति । वानर
आह । भिषङ्मन्त्रिजापात् पुष्
पृष्टास्तेऽप्याहुः । वानरहृदयव्यतिरेकेण न
स्वात्मानं गतासुमिव मन्यमानः स्वगतमचिन्तयत् । कष्टं नष्टोऽस्मि ।
प्यजितेन्द्रियत्वफलमनुभवामि । किं <error>च,
१०४
वने
गृहेऽपि पञ्चेन्द्रिय
अकुत्सितं कर्मणि यः प्रवर्त
निवृत्तरागस्य गृहं तपोवनम् ॥ १४ ॥
इत्यालोच्य शिशुमारमाह। भद्र न शोभनमाचरितं त्वया
प्रथममेव त्वया मे न कथितम् । अहं हृदयं त
तद्गृहीत्वागमनमुचितम् । उक्तं च
धर्ममर्थं च कामं च
सोऽरिक्तपाणिः पश्
असावाह ।
हृदयं च सदा तरु
हृदयं गृहीत्वागम्यताम् । तच्छ्रुत्वा शिशुमारः सानन्दं प्रतिनिवृत्य तीरं गतः ।
अथ बहुमनोरथो वानरः ससंभ्रम
प्राणास्ता
त्वा शीघ्रमागच्छ । स विहस्याह न पुनरागमिष्यामि । विज्ञातं मया सर्वम् ।
पतगु
एतद्बुद्धिपूर्वं वाक्यं मयोक्तम् । गम्यतां रे मूर्ख किं शरीराद्बहिर्हृदयं