पञ्चतन्त्रं एडगरटन-पण्डितेन सम्पादितम् /115

लब्धनाशम्
 
[ तन्त्रम् ४
 
अशक्योऽयं व्याधिरस्याः । अद्यापि विनष्टा नामेयमिति मन्तव्यम् । नाम्या:
स्याः
प्रत्यापत्तिरस्तीति । एतच्छ्रुत्वा शिशुमारः परं विपाषादमगमत् प्रियकलवतया
त्रतया
चाब्रवीत् । यदि मज्जीवितेनाप्यस्याः प्रतीकारस्तदिमे प्राणा उपयुज्यन्तामेतदर्थ-

मिति । साब्रवीत् । भद्र । अस्त्युपाय एक एवास्या व्याधेः । यदि वानरहद्हृदयो-
पपत्तिर
पपत्तिरस्ति ततोऽस्या जीवितम् । अन्यथातिक्रान्ता नामेयमिति । एततत् स्त्री-

रहस्यायमिति । ततोऽसौ स्वगतमचिन्तयत् । किभिमिदं कष्टमापतितमम् । कथं वानर-

हृदयस्य लाभोऽन्यत्नर वलीवदनकातत् । तदप्यतिगर्हितं धर्मविरुद्धं च । अथवा
 

 
किं कलवंत्रं प्रधानं स्यादुत मिश्त्रं गुणाधिकम ।
म् ।
कललत्रमित्रयोर्नूनं कलवत्रमतिरिच्यते ॥ २ ॥

तस्मात् त्रिवर्गोऽविकलस्ततो मित्रं ततो यशः ।

सर्वलोकान्वितं चैव कस्तन्न बहु मन्यते ॥ ३ ॥

 
किंकर्तव्यतामूढः पुमनरचिन्तयत् ।
 

 
एक:कः सखा प्रियो भूय उपकारी गुणान्वित ।
तः ।
हन्तव्यः स्त्रीनिमित्तेन कष्टमापतितं मम ॥ ४ ॥
 

 
इति विचिन्त्य गमनव्याहतमना वलीवदनकं मन्द मन्दमादं मन्दमगमत । से
त् । तं
मन्दमागतं दृष्टाट्वा वानरेणोक्तम् । भद्र किमद्य व्याक्षेपकारणं भवतः ॥
। सोऽब्रवीत् ।
वयस्य दुःखमिदमुच्यते । न शक्नोमि भवतोऽतिप्रमसङ्गं कर्तुमम् । यत्कारणम
म् ।
एतावतापि कालेनैकान्तोपकारिणो भवतो न मया किंचिदपि प्रत्युपकर्तुं

शक्तिकितम् । अपि च
 

 
प्रयोजनवज्ञान,शात् प्रीतितिं लोकः समनुवर्तते ।
 

त्वं तु वानरशार्दूल निष्प्रयोजनघल्मवत्सलः ॥ ५ ॥

 
अथवा युक्तमेवेदं भवतः ।
 

 
उपकर्तुम नुपकर्तुः प्रियाणि कर्तुं कृताभ्न्यनुम्स्मर्तुम् ।

विनिपतितांबोश्चोद्वधर्तुं कुलान्वितानामुचितमेलनतत् ॥ ६॥

 
सोऽब्रवीत् । नन्वयमेवासम उपकारो यत्स्वदंदेशबन्धुपरस्यारित्यागेऽपि कृते सं
पद्मश्-
पन्नप्रीतियोगाद्भवन्सतमाश्रित्यानुष्ठिःद्विग्नः सुखं यापयामीति । साध्विदमुम्च्यते ।