2023-02-21 16:55:09 by ambuda-bot
This page has not been fully proofread.
९२
संधिविग्रहम्
[ तन्त्रम् ३
विक्षिप्य इति । अथ तेन वायुरप्याहूतः । गृह्यतां महुद्दिति । एवमुक्तो साव-
ब्रवीत् । भगवन् मत्तो बलवत्तराः पर्वता यतोऽहं तान द्गुलमात्रमपि चालायतुम-
शक्तः । ततोऽसावचलमाहूयाभिहितवान् । गृह्यतां मम कन्येति । स आह ।
नूनमचला वयं किंत्वस्मत्तो मूषका बलवत्तराः । तैरितश्चेतच शतछिद्राः किया-
महे । एवमुक्ते मुनिना मूपक आहूयोक्तः । गृह्यतां मम कन्येति । ततोऽसावाह ।
विधुरमिदं कथमियमस्मद्विवरं प्रवेक्ष्यतीति । अथासौ सत्यमेतदिति स्वतपो-
बलेन पुनस्तां कन्यां मूपिकामेव कृत्वा भूपकाय प्रतिपादितवान् ।
इति नवमी कथा समाप्ता ।
अतोऽहं ब्रवीमि । सूर्यं भर्तारमुत्सृज्येति । अथ रक्ताक्षवचनमनादृत्यैव
चिरंजीविनमादाय स्ववंशविनाशायात्मीयं दुर्गं ययौ । नीयमानान्तलीनम-
वहस्य चिरंजीवी व्यचिन्तयत् ।
वध्यतामिति येनोक्तं स्वामिनो हितवादिना ।
स एवैकोऽल मन्त्रिभ्यो नीतिशास्त्रार्थतत्त्ववित् ॥ ७६ ॥
यद्यप्येते श्रुणुयुस्तदाशा मे सफला न स्यादिति । अथ दुर्गद्वारं प्राप्या-
रिमर्दनस्तान् सचिवानब्रवीत् । यथेप्सिते स्थानेऽवस्थाप्यतां चिरंजीवीत निरं-
जीविनापि प्राप्तकालं सुखमपसरिष्यामीति दुर्गद्वारे ऽवस्थानं कल्पितम् । प्रति-
दिनं च दिग्विजयमात्मेच्छया कृत्वोलूकाः कृताहारा राजादेशात सुप्रभूतं मांस-
मादाय चिरंजीविने प्रायच्छन् । असावपि रक्ताक्षः स्वकुटुम्बमाहूयो क्तवान् ।
अचिरादस्माद्वायसादई विनाशं पश्यामि तन्न युक्तमेभिः सह मूढै रेकस वस्तुम् ।
यतोऽन्यामद्रिगुहामाश्रित्य सुखं वत्स्यामः । एवमुक्त्वा रक्ताक्षः सपरिजनो-
ऽन्यत्र प्रायात् । ततोऽसावपि चिरंजीवी वायसोऽल्पीयसा कालेन संजातवल-
पक्षो मयूर इव गौराङ्गः संवृत्तः शत्रुबलबीर्यदुर्गस्थान छित्रमार्गादिकं ज्ञात्वा
चैवमचिन्तयत् ।
दृष्टः सारो बलं वैषां दुर्गं चापि यथार्थतः ।
अहीनकालमधुना कर्तव्यः संक्षयो द्विषाम् ॥ ७७ ॥
इत्यालोच्योलूकोत्पाटनाय दुर्गाद्वारकोटराम् करोषपूर्णाम् कृत्वा सत्वरं
संधिविग्रहम्
[ तन्त्रम् ३
विक्षिप्य इति । अथ तेन वायुरप्याहूतः । गृह्यतां महुद्दिति । एवमुक्तो साव-
ब्रवीत् । भगवन् मत्तो बलवत्तराः पर्वता यतोऽहं तान द्गुलमात्रमपि चालायतुम-
शक्तः । ततोऽसावचलमाहूयाभिहितवान् । गृह्यतां मम कन्येति । स आह ।
नूनमचला वयं किंत्वस्मत्तो मूषका बलवत्तराः । तैरितश्चेतच शतछिद्राः किया-
महे । एवमुक्ते मुनिना मूपक आहूयोक्तः । गृह्यतां मम कन्येति । ततोऽसावाह ।
विधुरमिदं कथमियमस्मद्विवरं प्रवेक्ष्यतीति । अथासौ सत्यमेतदिति स्वतपो-
बलेन पुनस्तां कन्यां मूपिकामेव कृत्वा भूपकाय प्रतिपादितवान् ।
इति नवमी कथा समाप्ता ।
अतोऽहं ब्रवीमि । सूर्यं भर्तारमुत्सृज्येति । अथ रक्ताक्षवचनमनादृत्यैव
चिरंजीविनमादाय स्ववंशविनाशायात्मीयं दुर्गं ययौ । नीयमानान्तलीनम-
वहस्य चिरंजीवी व्यचिन्तयत् ।
वध्यतामिति येनोक्तं स्वामिनो हितवादिना ।
स एवैकोऽल मन्त्रिभ्यो नीतिशास्त्रार्थतत्त्ववित् ॥ ७६ ॥
यद्यप्येते श्रुणुयुस्तदाशा मे सफला न स्यादिति । अथ दुर्गद्वारं प्राप्या-
रिमर्दनस्तान् सचिवानब्रवीत् । यथेप्सिते स्थानेऽवस्थाप्यतां चिरंजीवीत निरं-
जीविनापि प्राप्तकालं सुखमपसरिष्यामीति दुर्गद्वारे ऽवस्थानं कल्पितम् । प्रति-
दिनं च दिग्विजयमात्मेच्छया कृत्वोलूकाः कृताहारा राजादेशात सुप्रभूतं मांस-
मादाय चिरंजीविने प्रायच्छन् । असावपि रक्ताक्षः स्वकुटुम्बमाहूयो क्तवान् ।
अचिरादस्माद्वायसादई विनाशं पश्यामि तन्न युक्तमेभिः सह मूढै रेकस वस्तुम् ।
यतोऽन्यामद्रिगुहामाश्रित्य सुखं वत्स्यामः । एवमुक्त्वा रक्ताक्षः सपरिजनो-
ऽन्यत्र प्रायात् । ततोऽसावपि चिरंजीवी वायसोऽल्पीयसा कालेन संजातवल-
पक्षो मयूर इव गौराङ्गः संवृत्तः शत्रुबलबीर्यदुर्गस्थान छित्रमार्गादिकं ज्ञात्वा
चैवमचिन्तयत् ।
दृष्टः सारो बलं वैषां दुर्गं चापि यथार्थतः ।
अहीनकालमधुना कर्तव्यः संक्षयो द्विषाम् ॥ ७७ ॥
इत्यालोच्योलूकोत्पाटनाय दुर्गाद्वारकोटराम् करोषपूर्णाम् कृत्वा सत्वरं