2023-03-14 09:01:35 by Padmavati
This page has been fully proofread once and needs a second look.
नारायणीये
[स्कन्धः - २
कालाम्भोदकलायकोमलरुची
मावृण्वानमुदारमन्दहसितस्यन्दप्रसन्नाननम् ।
राज
स्रष्टुस्तुष्टिकरं वपुस्तव विभो ! मद्रोगमुद्
कालेति । कालाम्भोदवत् कलायकुसुमवच्च कोमला या रुच्यः शोभाः,
तासां चक्रेण मण्डलेन दिशां चक्रं मण्डलम् आवृण्वानम् आच्छादयद् उदारस्य
अतिमनोहरस्य मन्
तथा विराजमानशङ्खगदाचक्राम्बुजधारि श्रीमत् शोभानित्ययुक्तं भुजामण्डलं
यस्मिंस्तत् स्रष्टुर्ब्रह्मणः तुष्टिकरं हे विभो ! तव वपुर्मद्रोगं ममामयम् उद्
उच्चाटयेद् मम मनसि त्वद्
"स्मृते मनसि गोविन्दे दूरतो यान्ति पातकाः ।
उदयाचलमारूढे दिननाथे तमो यथा ॥ "
इति वचनादिति त
प्रसङ्गवशादौत्सुक्येनैचमाशास्य प्रस्तुतमविस्मरन्नाह-
दृष्ट्वा सम्भृतसम्भ्रमः कमलभूस्त्वत्पादपाथोरुहे
हर्षावेशवशंवदो निपतितः प्रीत्या कृतार्थीभवन् ।
जानास्येव मनीपितं मम विभो ! ज्ञानं तदापादय
द्वैताद्वैतभवत्स्वरूपपरमित्याचष्ट तं त्वां भजे ॥ ९ ॥
दृष्
व्येषूपचारपूजानतिनुत्यादिष्वितिकर्तव्यता
किञ्चिदपि कर्तुमक्षमोऽवस्थितः सन् हर्
अधीनश्च सन् त्व
पुनश्चोत्थाय प्रीत्या कृतार्थीभवन्नित्याचष्ट उक्तवान् । हे विभो ! त्वं मम मनीषितं
हृद्गतं जानास्येव, सर्वजनबुद्धिसाक्षित्वात् । तथापि वक्ष्यामीत्यभिप्रायेणाह
[^*
-