2023-05-22 08:05:13 by Padmavati
This page has been fully proofread once and needs a second look.
[स्कन्धः - १२
रूपस्य मन्दरस्य उद्धारे कूर्मम् । सन्तापस्य ध्वान्तस्य अज्ञानस्य च हन्त्रीम् ॥ ९॥
यो
भक्तानां कामवर्षद्युतरुकिसलयं नाथ! ते पादमूलम् ।
नित्यं चित्तस्थितं मे पवनपुरपते! कृष्ण! कारुण्यसिन्धो !
ह
हृत्वा निःशेषतापान् प्रदिशतु परमानन्दसन्दोहलक्ष्मीम् ॥ १० ॥
योगीन्द्राणामिति । योगीन्द्राणां ध्यातॄणां त्वदङ्गेषु मध्येऽधिकसुमधुरम् ।
मुक्तिभाजां तु निवास आश्रयः । परमानन्दसन्दोहलक्ष्मीं मोक्षम् ॥ १० ॥
एवं स्तुतिमुपसंहृत्य तत्र वैगुण्यादिसम्भवमाशङ्
येश्वरे समर्पयन् वक्तृश्रोतॄणां पठनश्रवणफलमाशास्ते-
अज्ञात्वा ते महत्त्वं यदिह निगदितं विश्वनाथ ! क्षमेथाः
स्तोत्रं चैतत् सहस्रोत्तरमधिकतरं त्वत्प्रसादाय भूयात् ।
द्वेधा नारायणीयं श्रुतिषु च जनुषा स्तुत्यतावर्णनेन
स्फीतं लीलावता
अज्ञात्वेति । द्वेधा नारायणीयं नारायणमधिकृत्य कृतत्वाद् नारायणेन प्रोक्त-
त्वाच्च । ननु विहितम
श्
विधिर्विद्यते, ते
तस्याः 'हे स्तोतारः' (द. ९९. लो. ३) इत्यादिशब्दान्तरेण वर्णनेन लीलाव
7
[^१]. 'नेदं लीलावतारैः स्फी' क. ग
[^२]. 'तं कृतम, अ' क. ग