2023-04-26 10:58:25 by Padmavati
This page has been fully proofread once and needs a second look.
नारायणीये
[स्कन्धः - १०
स्वयमदित्सत चेदिमहीभुजे स्वतमसा तमसाधुमुपाश्रयन् ॥ ३ ॥
अथेति । सहोदरो रुक्मी । स्वयं, नान्ये पित्रादयः, चेदिमहीभुजे शिशु-
पालाय अदित्सत दातुमैच्छत् । स्वतमसा स्वाज्ञानेन तमसाधुं चेदिनृपम्
उपाश्रयन् ॥ ३ ॥
चिरधृतप्रणया त्वयि
तव निवेदयितुं द्विजमादिशत् स्वकदनं कदनङ्गविनिर्मितम् ॥ ४ ॥
चिरेति । क
द्विजसुतोऽपि च तूर्णमुपाययौ तव पुरं हि दुराशदुरासदम् ।
मुदमवाप च सादरपूजितः स भवता भवतापहृता स्वयम् ॥ ५ ॥
द्विजेति । दुराशदुरासदं हि दुष्टाशयैरेव दुष्प्र[^१]वेशम् । भवतापं संसारदुःखं
हरतीति भवतापहृत् ॥ ५ ॥
स च भवन्तमवोचत कुण्डिने नृपसुता खलु राजति रुक्मिणी ।
ख
त्वयि समुत्सुकया निजधीरतारहितया हि तया
स चेति । कुण्डिने विदर्भपुरे । त
रुक्मिण्याः सन्देशमाह द्वाभ्यां
तव ह
तव हृतास्मि पुरैव गुणैरहं हरति मां किल चेदिनृपोऽधुना ।
अयि कृपालय! पालय मामिति प्रजग
तवेति । गुणैः पाशस्थानीयैस्तव भक्तवात्सल्यादिगुणैः अहं पुरा स्वयं
रप्रसङ्गात् प्रागेव । अधुना स्वयंवरे चेदिनृपः शिशुपाल: मां त्वद्धृतमनसं
हरति हर्तुमुत्सहते किल । अयि कृपालय ! भक्तवत्सल ! मां पालय शरीरमपि
हृत्वा मनसा संयोजयेति त
[^१]. 'ष्प्रापम् ।' क. ग. पा