2023-04-01 06:24:25 by Padmavati
This page has been fully proofread once and needs a second look.
नारायणीये
सायुज्यमाप च स मां पवनेश! पायाः ॥ १० ॥
राजेति । राजा एकसमामेकसंवत्सरमनाश्
प्रतीक्ष्य प्रतिपाल्य साधु सम्भोज्य तच्छेषं स्वयं भुक्त्वा विसृजन्ननुज्ञाय ततोऽपि
पूर्वस्मादपि त्वयि रतो भक्तोऽभूत् । अन्ते सायुज्यं मोक्षं चाप ॥ १० ॥
इत्यम्बरीषचरितवर्णनं त्रयस्त्रिंशं दशकम् ।
[स्कन्धः - ९
अथ श्रीरामचरितं प्रस्तौति
गीर्वाणैरर्थ्यमानो दशमुखनिधनं कोसलेष्वृश्यशृङ्गे
पुत्रीयामिष्टिमि
तद्भुक्त्या तत्पुरन्ध्रीष्वपि तिसृषु समं जातगर्भासु जातो
रामस्त्वं लक्ष्मणेन स्वयमथ भरतेनापि[^१] शत्रुघ्ननाम्ना ॥ १ ॥
त्वं श्रीहरिरेव रामो जात इत्युक्तम् । तदुपपादयति
कोदण्डी कौशिकस्य क्रतुवरमवितुं लक्ष्मणेनानुयातो
यां
यातोऽभूस्तातवाचा मुनिकथित
नृ
नॄणां त्राणाय वाणैर्मुनिवचनबलात् ताटकां पाटयित्वा
लब्ध्वास्माद
कोदण्डीति । बाल्य एव दुष्ट
लमनुष्यसम्बन्धी न भवतीति भावः ॥ २ ॥
अपिच, मुनिपत्न्याः शापमोक्षो महेश्वरचापखण्डनादि चास्य विष्ण्वंशत्वं
प्रकटयतीत्याह-
मारीचं द्रावयित्वा मखशिरसि शरैरन्यरक्षांसि निघ्नन्
कल्यां कुर्वन्नहल्यां पथि पदरजसा प्राप्य वैदेहगेहम् ।
भिन्दानश्चान्द्रचूडं धनु
राज्यं प्रतिष्ठथास्त्वं त्रिभिरपि च समं भ्रातृवीरैः सदारैः ॥ ३ ॥
[^१]. 'थ' क. पाठः
[^२]. 'म' क. ख. पाठः