2023-03-28 14:33:37 by Padmavati
This page has been fully proofread once and needs a second look.
ते दैत्याः सुरैर्व्यगृह्णन् कलहं चक्रुः ॥ ६ ॥
नारायणाय
त्वं कालनेमिमथ मालिमुखाजघन्थ
शक्रो जघान बलिजम्भवलान् सपाकान् ।
शुष्का
फेनेन नारदगिरा न्यरुणो रणं तम् ॥ ७ ॥
त्वमिति । शुष्केणार्द्रेण च दुष्करवधो नमुचिस्तस्मिन् उभयात्मकेन फेनेन
लूने छिन्नशिरस्के ब्रह्मणा प्रेषितस्य नारदस्य गिरा त्वं रणं न्यरुणः ॥ ७ ॥
योषावपुर्दनुजमोहनमाहितं ते
श्रु
भूतैः समं गिरिजया च गतः पदं ते
स्तुत्वाब्रवीदभिमतं त्वमथो तिरोधाः ॥ ८ ॥
योषेति। ते योषावपुः स्त्रीरूपमाहितं कृतं श्रुत्वा ते पदं वैकुण्ठम् । अभि-
मतं योषिद्रूपदर्शनम् । अथो प्रार्थनानन्तरम् ॥ ८ ॥
आरामसीमनि च कन्दुकघातलीला-
लोलायमाननयनां कमनीं मनोज्ञाम् ।
त्वामेष वीक्ष्य विगलद्वसनां मनोभू-
वेगादनङ्गरिपुरङ्ग ! समालिलिङ्ग ॥ ९ ॥
आरामेति । विगलद्वसनां मारुतहृतदुकूलाम् । यद्यप्यनङ्गरिपुरयं,
तथापि मनोभूवेगात् त्वां समालिलिङ्ग ॥ ९ ॥
भूयोऽपि विद्रुतवतीमुपधाव्य देवो
वीर्यप्रमोक्षविकसत्परमार्थबोधः ।
ख
त्वन्मानितस्तव महत्त्वमुवाच देव्यै
तत्तादृशस्त्वमव वातनिकेतनाथ! ॥ १० ॥