This page has not been fully proofread.

[३६०]
 
महानाटकम् ।
 
रामशिर ममधिकृत्य हा जगदीश ।
तत् कि स्मरसि ? ।
 
हा जगदेकवोर ।
 
अधरमधु नदीय कामकलीपु पोत्वा
अमृतमिति यदवादास्तारवानीरपुते ।
किममृतपरिपूर्ण शीर्णम म्येकमक-
न्ट्र
 
म एव न हि शत्रुं नाथ ! मधूासि घोरम् ? ॥ २८ ॥
स्फुरति मधुरवाणो किं न वक्तारविन्दे
नयनकमलयोस्ते तो मदई बिलाम: ।
अमरपुरबधूना वल्लभोऽद्यासि भूप !
व्रजति परमहमें मेयमालिङ्गनेते ॥ ३० ॥
 
अधरेति । हे नाथ । तोरवानीरकुजे नदीतटवर्त्तिनि
वेतमलतापिहितप्रदेशे कामकेलीषु सुरतविहारेषु मदोयम्
अधरमधु पीत्वा अमृतं, पोतमिति शेयः इति प्रवादी: उक्त-
वानमि यत्वतः अमृतपरिपूर्ण अमृतपानेन परितृप्तम्तम्
अमरभाव प्राप्त इति भाव, गोर्णमपि अङ्गच्छेदेन होणमपि
एकम् एकमात्रम्, अमहायमित्यर्थः समः राहु., "तमस्त राहु
स्वर्भानु," इत्यमरः अर्कमिव सूर्यमिव घोर शत्रुं रावणं किं
कथं न हि नैव मधुासि ? नैिव प्रमसि न विनाशयमोति

यावत् । मानिनो वृत्तम् ॥ २८ ॥
 

 
स्फुरतोति । ते सव वकारविन्दे मुखपहजे मधुरवाणो न.
नयनकमलयोः नेवोत्पनयो भदई ममाहोपरि विनाम
व्यापार: नो स्फुरति न प्रमरति, हे भूप ! पद्य अमरपुर
वधूनां सुरसुन्दरीणां वहभ अमि, मा द्रये तय मिया से तय
आमिहने वामालित्यर्थ परमहंस परात्मानं, त्वामिति