कादम्बरी /36

पूर्वभागः ।
दशास्यचूडामणिचऋचुम्बिनः ।
 
जयन्ति बाणासुरमौलिलालिता
दशास्यचूडामणिचक्रचुम्बिनः ।
सुरासुराधीशशिखान्तशायिनो भवच्छिदरूस्त्र्यम्बकपादपांसवः ॥ २ ॥

जयत्युपेन्द्रः स चकार दूरतो बिभित्सया यः क्षणले[१]लब्धल[२]क्ष्यैयया ।
।
दृशैव कोपारुणया रिपोरुरः स्वयं भयाद्भिन्नमिवात्रपाटलम् ॥ ३ ॥

नमामि भैर[^३]भत्सोश्चरणाम्बुजद्वयं सशेखरै मर्मौखरिभिः कृतार्चनम् ।

समस्तसामन्तकिरीटवेदिका विटङ्कपीठोल्लुठिततारुणाङ्गुलि ॥ ४ ॥

अकारणाविष्कृतवैरदारुणादसज्जनात्कस्य भयं न जायते ।
 
सुजन-दुर्जनाख्यानम् ]
 

विषं महाहेरिव यस्य दुर्वचः सुदुःसहं संनिहितं सदा मुखे ॥ ५ ॥

कटु क्वणन्तो मलदायकाः खलास्तुदन्त्यलं बन्धनश्शृङ्खला इव ।

मनस्तु साधुध्वनिभिः पदे पदे हरन्ति सन्तो मणिनूपुरा इव ॥ ६ ॥
 
३
 

 
जयन्तीति । त्र्यम्बकस्य शिवस्य पादपांसवश्चरणरेणवो जयन्ति । सर्वोत्कर्षेण वर्तन्त इत्यर्थः । कथंभूताः ।
बाणासुरेति । बाणो बाणनामासुरस्तस्य मौलिना मुकुटेन मस्तकेन वा लालिताः परिचिताः । पुनः किंविशिष्टाः।
दशास्येति । दशास्यो रावणस्तस्य चूडामणयः शिरोमणयस्तेषां चक्रं समूहं चुम्बन्ति स्पृशन्तीत्येवंशीलाः ।
पुनः किंविशिष्टाः । सुरेति । सुराश्चासुराश्च तेषामधीशाः स्वामिनस्तेषां शिखाः चूडास्तासामन्तः प्रान्तस्तत्र

शेरत इलोत्येवंशीलाः । पुनः किं विशिष्टाः । भवच्छिदः । संसारविच्छेदिन इत्यर्थः । अत्र पूर्वविशेषणत्र येण

परमेश्वरचरणरजसः परमैश्वर्ययं भवच्छिद इत्यनेन च संसारिणां संसारदुःखनिवारकत्वमुक्तमिति ॥ २ ॥
 

 
जयतीति । स उपेन्द्रो विष्णुर्नृसिंहावतारी जयति सर्वोत्कृष्टत्वेन वर्तते । स कः । यो नृसिंहो बिभि-
त्सया भेत्तुमिच्छया दूरतो दूरादिव क्षणं लब्धं लक्ष्यमवलोकनैकाग्रत्वं यया अत एव कोपेन रोषेण अरुणया
आरक्तया दृशैव दृष्ट्यैव रिपोः शत्रोर्हिरण्यकशिपोः उरो वक्षःस्थलमस्रं रुधिरं तद्वत्पाटलमारक्तं चकार ।
।भयाद्विदारणभीत्या स्वयमेव भिन्नमिवेति कवेरुत्प्रेक्षा ॥ ३ ॥
 

 
शश्वद्गुरोर्नमस्कारं कुर्वन्नाह - नमामीति । भत्सुरिति गुरो [^1]र्नाम । क्वचित्तु 'भर्मुःत्सु:' इति पाठः । तस्य चरणा-
म्बुजद्वयं पादकमलयुगलं नमामि नमस्करोमि । किंभूतम् । सशेखरैः समुकुटैमर्मौखरिभिः क्षत्रियविशेषैः कृतं विहित-
मर्चनं पूजनं यस्य तत्तथा । पुनः किंविशिष्टम् । समस्तेति । समस्ताः समग्रा ये सामन्ता विषयान्तरराजानस्तेषां
किरीटानि कोटीराण्येव वेदिका परिष्कृता भूमिः । विस्तीर्णत्वात्तत्साम्यम् । तस्या विटङ्को मध्य उन्नतप्रदेशः ।
विटङ्कशब्दस्य कपोताद्याधारभूतकाष्ठवाचित्वेऽप्यत्र लक्षणयोन्नतत्वमात्रवाचित्वम् । विटङ्क एव पीठं स्थलं तत्रो-
ल्लुठिता घृष्टा अत एवारुणा रक्ताः । तत्रत्यरक्तादिसंबन्धात्स्वभावेन चारुणा अङ्गुलयः करशाखा यस्येति तत्तथा ॥४॥

 
अकारणेति । असज्जनात्खलात्कस्य साधोर्भयं साध्वसं न जायते न भवति । अपि तु सर्वस्यापि भवतीत्यर्थः ।
कथंभूतादसज्जनात् । अकारणेत्यादि । अकारणमनिमित्तमेवाविष्कृतं प्रकटीकृतं यद्वैरं विरोधः तेन दारुणात्
क्रूरान्निष्ठुरात् । यस्य खलस्य सदा निरन्तरं मुख आनने संनिहितं निकटस्थं दुर्वचो दुष्टवचनं सुदुःसहमत्यन्तोद्वेग-
जनकं भवति । यथा महाहेर्महोरगस्य विषं गरलं मुखे संनिहितं परमसंतापकत्वाद्दुःसहमित्युपमा ॥ ५ ॥
 
क
 
कट्विति । खला दुर्जनाः साधून्सज्जनानलमत्यर्थथं तुदन्ति पीडयन्ति । किं कुर्वन्तः । क्वणन्तो रटन्तः ।
किम् । कटु । [^2]अर्थाद्दुर्वचनमित्यर्थः । पुनः किंविशिष्टाः । मलदायकाः मलो मिथ्याकलङ्कस्तस्य दायकाः ।
आरोपका इत्यर्थः । क इव । बन्धनशृङ्खला इव । बन्धनं मनुष्यादेस्तदर्थं शृङ्खला लोहनिगडा इव । तेऽपि
 

 
टिप्प० - [^1] वास्तवे तु 'भवः' इति पाठः । भर्वोः हरि - हरयोरिति तदर्थः । [^2] कटु यथा स्यात्तथा
 
-
 
कणन्तः शब्दायमानाः ।
 
पाठा० -
 
[^१] 'बजूद्ध'.
[^२] 'लक्षया'.
[^३] ' भत्र्र्त्सो'.