This page has been fully proofread once and needs a second look.

मवलम्ब्य प्रयुज्येते तदातयोश्शब्दार्थयॊः अलङ्कारत्वं भवतीति

भामहस्याभिप्रायः । अत एव तेन -
 

सैषा सर्वत्र वक्रोक्तिरन्याऽर्थो विभाव्यते ।

यत्नोऽस्यां कविना कार्यः कोऽलङ्कारोऽनया विना ।

इति "वक्राभिधेयशब्दोक्तिरिष्टावचामलङ्कृति" इति, "वाचां

वक्रार्थशब्दोक्तिरलङ्काराय कल्पते' इति च न्यगादि ।
 

ततः परं राजानककुन्तकः वक्रोक्तिजीवितग्रन्थकारः

वक्रोक्तिप्रस्थानं निर्माय "वक्रोक्तिरेव वैदग्ध्यभङ्गीभणितिरुच्यते"

वक्रोक्तेः काव्यात्मत्वमेव प्रत्यपादयत् । तथा केवलालङ्कारस्थितेः

काव्यात्मस्थानकल्पनेन वक्रोक्तेः वैशिष्ट्यम् आविष्कृतवान्।
 

 
वर्णाः
 

वर्णाः अक्षराणि।
 

"सव्यञ्जनः सानुस्वारो शुद्धो वा स्वरोऽक्षरम् ।" इति

ऋक्प्रातिशाख्यम्। स्वर्यन्ते शब्द्यन्ते इति स्वराः। परेण स्वरेण

व्यज्यते इति व्यञ्जनम् ।
 

ह्रस्वत्व - दीर्घत्व - प्लुतत्व- उदात्तत्व - अनुदात्तत्व
 

स्वरितत्त्वानि स्वरधर्माः ।
 

अर्धमात्राकालता, स्वरवशेनोदात्तानुदात्त- स्वरितत्वं,
 

संयोगश्च व्यञ्जनधर्माः ।