भरटकद्वात्रिंशिका /32

IllII. Text of Bharatṭakadviiiātringmśika.
 
कथा ॥ १२ ॥
 
ā 31
 
स्वयं मूर्खालसो यश्च परवागविचारकः ।
 
2
 
5
 

स दुःखी स्थाद्यथा शीतपीडितीतो जटिलः पुरा ॥ १ 16

 
कुरडग्रामे घधरडो नाम भरटको भूम न्मूर्खोल्लत्यलस शिष्ययुतः । एकदा
।

शीतर्तीतौ स्फीते शीते पतति मध्यरात्रे स भौतिको लघुनीत्यर्थं मठ्या
S
बहिर्निर्गतः । तां कृत्वा स भृशमलसत्वेन तत्रैव स्रस्तरभ्रांत्या पपात

निद्राघूर्णमान: । पाश्चात्यमप्रहरे स शीतेन भृशं पीडित: कोकूयते ।

शिष्यस्य च कथयति । भोः शिष्य किमहं स्रस्तरे' मठीमध्ये वास्मि ।

बहिर्वाचं श्रुत्वा सोपि तादृगेवालसः शक्तियित एव स्वहस्तेन गुरोः
स
स्रस्तरं विलोकयति । तत्र शयितस्य पुनः पुच्छं तस्य करे लग्नं । ततः
18
शिष्यो वक्ति । ओभो गुरो तबव पुच्छमस्ति न वा । सोषिपि तच्छ्रुत्वा

स्वकच्छोटिकां करेण संभाव्य बल्य वक्ति । भोरस्ति मम पुच्छं । ततः शि-

ष्येणोक्कंतं । तर्हि मठीमध्ये स्रस्त्तरे त्वमसि । ततः सत्तरे त्वमसि । ततः स तद्वचन प्रत्ययेन
स्वमो
स्वमौढ्येन च तत्र पतित एव शीतेन पीडितो मृत इव जातः । प्रा-
तल
तर्लोको मिलितः । तँतं तथा पतितं दृष्ट्वा लोकः पृच्छति । ओःभोः किं
4
जातं । शिष्यो वक्ति । नाहं जाने । पश्चात्सूर्यकरस्पृष्टः प्राप्तचैतन्यो

भौतिक उत्थापितः । लोकानां तु कौतुकमभूत् ॥ इत्येकादशकथा ॥ ११ ॥

 
औषधाढ्यो न कार्यज्ञो मूर्खखं पश्येद्यथा जटी' ।
।
वैद्यातिविषदानेपि विषेणामारयद्गुरुं ॥ १
17
 
कोलकग्रामे वृद्धो जजूटको जन्यस्ति । स एकदा ज्वरविकारेणात्यर्थ
८० थं
पीडितः । संनिपाताधिकक्ये जाते तदीय शिष्येण वैद्यगृहे गत्वौषधं पृष्टं ।
 
17
 
3
 

तेनातिविषमुत्काल्पदेयमित्युतं । शिष्येण मार्ग आगच्छता चिंतितं ।

वैद्येनातिविषमुक्तं । मम गुरुस्तु भृशं दुर्बलः । तेन प्रथममतिविषं न

सहिष्यते । ततः प्रथमं विषं ददामि तस्य ज्वरे' ख त्वतिविषं । इति

गांधिकाक्यहट्टाद्विषमानीय घोलचिव खयित्व स्वगुरोर्दत्तं । तेन गुरुः शीघ्रं म-
25
मार । लोककैः शिष्यो निंदितः । एवं न कार्ययं ॥ इति द्वादशमी
 

कथा ॥ १२ ॥
 
विचार्य वेलालां प्रष्टव्य: संदेहो न यथा तथा ।

दृष्टांतोत्र स्वर्गधेनुपुच्छलमग्नजटिव्रजः ॥ १ 18
 
31
 

सर्वेपि लोभिनो यत्र मंदबुद्धिजनाश्रिताः ।
 
2
 

तत्र नैवानुमैगैर्भाव्यं तां श्रुत्वा मोदककीं कथां ॥ २ 19