2023-03-16 06:44:22 by ambuda-bot
This page has not been fully proofread.
Ill. Text of Bharatakadviiiringika.
कथा ॥ १२ ॥
स्वयं मूर्खालसो यश्च परवागविचारकः ।
2
5
स दुःखी स्थायथा शीतपीडिती जटिलः पुरा ॥ १ 16
कुरडग्रामे घरडो नाम भरटको भूम खोल्ललस शिष्ययुतः । एकदा
।
शीतर्ती स्फीते शीते पतति मध्यरात्रे स भौतिको लघुनीत्यर्थं मया
S बहिर्निर्गतः । तां कृत्वा स भृशमलसत्वेन तत्रैव स्रस्तरभ्रांत्या पपात
निद्राघूर्णमान । पाश्चात्यमहरे स शीतेन भृशं पीडित: कोकूयते ।
शिष्यस्य च कथयति । भोः शिष्य किमहं स्रस्तरे' मठीमध्ये वास्मि ।
बहिर्वाचं श्रुत्वा सोपि तादृगेवालसः शक्ति एव स्वहस्तेन गुरोः
सतरं विलोकयति । तत्र शयितस्य पुनः पुच्छं तस्य करे लग्नं । ततः
18 शिष्यो वक्ति । ओ गुरो तब पुच्छमस्ति न वा । सोषि तच्छ्रुत्वा
स्वकच्छोटिकां करेण संभाव्य बक्ति । भोरस्ति मम पुच्छं । ततः शि-
ष्येणोक्कं । तर्हि मठीमध्ये सत्तरे त्वमसि । ततः स तद्वचन प्रत्ययेन
स्वमोन च तत्र पतित एव शीतेन पीडितो मृत इव जातः । प्रा-
तलको मिलितः । तँ तथा पतितं दृष्ट्वा लोकः पृच्छति । ओः किं
4 जातं । शिष्यो वक्ति । नाहं जाने । पश्चात्सूर्यकरस्पृष्टः प्राप्तचैतन्यो
भौतिक उत्थापितः । लोकानां तु कौतुकमभूत् ॥ इत्येकादशकथा ॥ ११ ॥
औषधाढ्यो न कार्यज्ञो मूर्ख पश्येद्यथा जटी' ।
वैद्यातिविषदानेपि विषेणामारयद्गुरुं ॥ १
कोलकग्रामे वृद्धो जटको जन्यस्ति । स एकदा ज्वरविकारेणात्यर्थ
८० पीडितः । संनिपाताधिकये जाते तदीय शिष्येण वैद्यगृहे गत्वौषधं पृष्टं ।
17
3
तेनातिविषमुत्काल्पदेयमित्युतं । शिष्येण मार्ग आगच्छता चिंतितं ।
वैद्येनातिविषमुक्तं । मम गुरुस्तु भृशं दुर्बलः । तेन प्रथममतिविषं न
सहिष्यते । ततः प्रथमं विषं ददामि तस्य ज्वरे' खतिविषं । इति
गांधिकाहट्टाद्विषमानीय घोलचिव खगुरोर्दत्तं । तेन गुरुः शीघ्रं म-
25 मार । लोक शिष्यो निंदितः । एवं न कार्य ॥ इति द्वादशमी
विचार्य वेला प्रष्टव्य: संदेहो न यथा तथा ।
दृष्टांतोत्र स्वर्गधेनुपुच्छलमजटिव्रजः ॥ १ 18
31
सर्वेपि लोभिनो यत्र मंदबुद्धिजनाश्रिताः ।
2
तत्र नैवानुमैर्भाव्यं तां श्रुत्वा मोदक कथां ॥ २ 19
कथा ॥ १२ ॥
स्वयं मूर्खालसो यश्च परवागविचारकः ।
2
5
स दुःखी स्थायथा शीतपीडिती जटिलः पुरा ॥ १ 16
कुरडग्रामे घरडो नाम भरटको भूम खोल्ललस शिष्ययुतः । एकदा
।
शीतर्ती स्फीते शीते पतति मध्यरात्रे स भौतिको लघुनीत्यर्थं मया
S बहिर्निर्गतः । तां कृत्वा स भृशमलसत्वेन तत्रैव स्रस्तरभ्रांत्या पपात
निद्राघूर्णमान । पाश्चात्यमहरे स शीतेन भृशं पीडित: कोकूयते ।
शिष्यस्य च कथयति । भोः शिष्य किमहं स्रस्तरे' मठीमध्ये वास्मि ।
बहिर्वाचं श्रुत्वा सोपि तादृगेवालसः शक्ति एव स्वहस्तेन गुरोः
सतरं विलोकयति । तत्र शयितस्य पुनः पुच्छं तस्य करे लग्नं । ततः
18 शिष्यो वक्ति । ओ गुरो तब पुच्छमस्ति न वा । सोषि तच्छ्रुत्वा
स्वकच्छोटिकां करेण संभाव्य बक्ति । भोरस्ति मम पुच्छं । ततः शि-
ष्येणोक्कं । तर्हि मठीमध्ये सत्तरे त्वमसि । ततः स तद्वचन प्रत्ययेन
स्वमोन च तत्र पतित एव शीतेन पीडितो मृत इव जातः । प्रा-
तलको मिलितः । तँ तथा पतितं दृष्ट्वा लोकः पृच्छति । ओः किं
4 जातं । शिष्यो वक्ति । नाहं जाने । पश्चात्सूर्यकरस्पृष्टः प्राप्तचैतन्यो
भौतिक उत्थापितः । लोकानां तु कौतुकमभूत् ॥ इत्येकादशकथा ॥ ११ ॥
औषधाढ्यो न कार्यज्ञो मूर्ख पश्येद्यथा जटी' ।
वैद्यातिविषदानेपि विषेणामारयद्गुरुं ॥ १
कोलकग्रामे वृद्धो जटको जन्यस्ति । स एकदा ज्वरविकारेणात्यर्थ
८० पीडितः । संनिपाताधिकये जाते तदीय शिष्येण वैद्यगृहे गत्वौषधं पृष्टं ।
17
3
तेनातिविषमुत्काल्पदेयमित्युतं । शिष्येण मार्ग आगच्छता चिंतितं ।
वैद्येनातिविषमुक्तं । मम गुरुस्तु भृशं दुर्बलः । तेन प्रथममतिविषं न
सहिष्यते । ततः प्रथमं विषं ददामि तस्य ज्वरे' खतिविषं । इति
गांधिकाहट्टाद्विषमानीय घोलचिव खगुरोर्दत्तं । तेन गुरुः शीघ्रं म-
25 मार । लोक शिष्यो निंदितः । एवं न कार्य ॥ इति द्वादशमी
विचार्य वेला प्रष्टव्य: संदेहो न यथा तथा ।
दृष्टांतोत्र स्वर्गधेनुपुच्छलमजटिव्रजः ॥ १ 18
31
सर्वेपि लोभिनो यत्र मंदबुद्धिजनाश्रिताः ।
2
तत्र नैवानुमैर्भाव्यं तां श्रुत्वा मोदक कथां ॥ २ 19