अवन्तिसुन्दरीकथा /190

११४
 
आचार्य दण्डिविरचिता
 
शैलचक्रायाः परिग्रहीतारं तनयमेकं राजहंसं मत्प्रसादायवाभोषि । मतः स्वयं

प्रभूय प्रधुन्नसाम्बौ मनियोगावलम्बिनौ स्खलक
लिकक्ष सम्भवमसुर वर्गगरशर-

स्तम्ब मम्बुपानपरुषयासिधारयावलय विलसिष्यतो निषेविष्यते दिव्याश्रयः (१)

शिथिलय तपसि निर्बन्धमित्यन्तर्षानमकरोत् । उपस्थितं च मामनया मनोरथ-

समृद्ध्या सखा (इम!मम)रिपुञ्जयः समभ्यनन्दयत् । उपगम्य च मगधानुत्पाद्य

चैनं दीर्घायुषमस्मिन्ध वशे घोरेये धुरन्धराय पुनरध्यमुष्मिन्नेव तन्नामा

रिपुञ्जयाश्रम इति कृतलक्षणे कृशमिशम्मणि (?) घर्मारण्ये घ(र्मचा: मच) रणे-

नाचरितंमनोरथो रथचरणायुधस्य चरणमूले वासमल ( ग ? भ)त । सोऽप्ययं

सुजन्मा राजहंसो राजयु (द्धो? ध्वा ) राजकृत्वा चोवनत्राणामस्तुत्यश्च (?) सत्यो-

धानवचैः : सद्भिराहत्यमद्याध्यारोपयत् प्रतापनृपलक्ष्मीम् । अमुष्य योनिजदोषोर-

नीतिदोषं सुनीति जगदनैषी अद्याप्यनेकमृग इव दक्षिणेद्धर्माधर्म कलिकट क्षितः

क्षतो रक्षितो(?) । रक्षितर्यमुष्मिस (लो ? लेशो)पि लोमस्य लवोऽपि लाघवस्य

क(णि ? णि) कापि का (वर्ण्य ? पण्य )स्य स्ख ( ण्ड्य ? ण्ड) मपि दण्डकायाः क्षोदोऽपि

क्षुद्रभावस्य शकलम ( प्य)
कुशलस्य रजोऽपि रा ( जइ ? ज्य) दाहस्य (द्रःख)मोऽपि

मत्सरस्य ? (षित ! पद) प्यमर्षस्य बिन्दुरपि निन्द्यतायाः प्रजाभिरज्ञायत ।
 

 
सोऽयमुज्जयिन्याः पत्युरुत्तमक्षत्रियस्य क्षेत्रिय परिभवामयस्य मानसारा-

सारयित्वा सशसरेण (!) शैल (सौ ! सा)री भुजौ भुजगराजविडम्बनस (हो! हौ)

सहयुद्ध पुनर्युषि महासिरूपेण भगवता महाकाळवासिना तमपि तावत्

परेण पौरुषेण विस्माप्य लब्धप्रसाद प्रसाद इव जङ्गमः क्षत्रसहस्ररपाक्षितः

कीर्तिलक्ष्मी सरस्वती नामुदारसत्त्व: प्राप्त एनां भुवमावसब्ध सकलत्रः

सामात्यः स पितः प्रभावात् सर्वर्त्यक पदस्तपोवनमधिगन्ता महान्त-

मानन्दकल्पमभ्युदयप्रपञ्चम् (१) । अतोऽयमंशावतारो नरसस्वस्थेति प्रियसखस्य