अङ्गदस्य वचः श्रुत्वा सुग्रीवः सचिवैः सह ।लक्ष्मणं कुपितं श्रुत्वा मुमोचासनमात्मवान् ॥ १ ॥

सचिवानब्रवीद्वाक्यं निश्चित्य गुरुलाघवम् ।मन्त्रज्ञान्मन्त्रकुशलो मन्त्रेषु परिनिष्ठितः ॥ २ ॥

न मे दुर्व्याहृतं किंचिन्नापि मे दुरनुष्ठितम् ।लक्ष्मणो राघवभ्राता क्रुद्धः किमिति चिन्तये ॥ ३ ॥

असुहृद्भिर्ममामित्रैर्नित्यमन्तरदर्शिभिः ।मम दोषानसंभूताञ्श्रावितो राघवानुजः ॥ ४ ॥

अत्र तावद्यथाबुद्धि सर्वैरेव यथाविधि ।भवद्भिर्निश्चयस्तस्य विज्ञेयो निपुणं शनैः ॥ ५ ॥

न खल्वस्ति मम त्रासो लक्ष्मणान्नापि राघवात् ।मित्रं त्वस्थान कुपितं जनयत्येव संभ्रमम् ॥ ६ ॥

सर्वथा सुकरं मित्रं दुष्करं परिपालनम् ।अनित्यत्वात्तु चित्तानां प्रीतिरल्पेऽपि भिद्यते ॥ ७ ॥

अतोनिमित्तं त्रस्तोऽहं रामेण तु महात्मना ।यन्ममोपकृतं शक्यं प्रतिकर्तुं न तन्मया ॥ ८ ॥

सुग्रीवेणैवमुक्तस्तु हनुमान्हरिपुंगवः ।उवाच स्वेन तर्केण मध्ये वानरमन्त्रिणाम् ॥ ९ ॥

सर्वथा नैतदाश्चर्यं यत्त्वं हरिगणेश्वर ।न विस्मरसि सुस्निग्धमुपकारकृतं शुभम् ॥ १० ॥

राघवेण तु शूरेण भयमुत्सृज्य दूरतः ।त्वत्प्रियार्थं हतो वाली शक्रतुल्यपराक्रमः ॥ ११ ॥

सर्वथा प्रणयात्क्रुद्धो राघवो नात्र संशयः ।भ्रातरं स प्रहितवाँल्लक्ष्मणं लक्ष्मिवर्धनम् ॥ १२ ॥

त्वं प्रमत्तो न जानीषे कालं कलविदां वर ।फुल्लसप्तच्छदश्यामा प्रवृत्ता तु शरच्छिवा ॥ १३ ॥

निर्मल ग्रहनक्षत्रा द्यौः प्रनष्टबलाहका ।प्रसन्नाश्च दिशः सर्वाः सरितश्च सरांसि च ॥ १४ ॥

प्राप्तमुद्योगकालं तु नावैषि हरिपुंगव ।त्वं प्रमत्त इति व्यक्तं लक्ष्मणोऽयमिहागतः ॥ १५ ॥

आर्तस्य हृतदारस्य परुषं पुरुषान्तरात् ।वचनं मर्षणीयं ते राघवस्य महात्मनः ॥ १६ ॥

कृतापराधस्य हि ते नान्यत्पश्याम्यहं क्षमम् ।अन्तरेणाञ्जलिं बद्ध्वा लक्ष्मणस्य प्रसादनात् ॥ १७ ॥

नियुक्तैर्मन्त्रिभिर्वाच्यो अवश्यं पार्थिवो हितम् ।अत एव भयं त्यक्त्वा ब्रवीम्यवधृतं वचः ॥ १८ ॥

अभिक्रुद्धः समर्थो हि चापमुद्यम्य राघवः ।सदेवासुरगन्धर्वं वशे स्थापयितुं जगत् ॥ १९ ॥

न स क्षमः कोपयितुं यः प्रसाद्य पुनर्भवेत् ।पूर्वोपकारं स्मरता कृतज्ञेन विशेषतः ॥ २० ॥

तस्य मूर्ध्ना प्रणम्य त्वं सपुत्रः ससुहृज्जनः ।राजंस्तिष्ठ स्वसमये भर्तुर्भार्येव तद्वशे ॥ २१ ॥

न रामरामानुजशासनं त्वया कपीन्द्रयुक्तं मनसाप्यपोहितुम् ।मनो हि ते ज्ञास्यति मानुषं बलं सराघवस्यास्य सुरेन्द्रवर्चसः ॥ २२ ॥