वैशंपायन उवाच ।स राजा सुमहातेजा वृद्धः कुरुकुलोद्वहः ।नापश्यत तदा किंचिदप्रियं पाण्डुनन्दने ॥ १ ॥

वर्तमानेषु सद्वृत्तिं पाण्डवेषु महात्मसु ।प्रीतिमानभवद्राजा धृतराष्ट्रोऽम्बिकासुतः ॥ २ ॥

सौबलेयी च गान्धारी पुत्रशोकमपास्य तम् ।सदैव प्रीतिमत्यासीत्तनयेषु निजेष्विव ॥ ३ ॥

प्रियाण्येव तु कौरव्यो नाप्रियाणि कुरूद्वह ।वैचित्रवीर्ये नृपतौ समाचरति नित्यदा ॥ ४ ॥

यद्यद्ब्रूते च किंचित्स धृतराष्ट्रो नराधिपः ।गुरु वा लघु वा कार्यं गान्धारी च यशस्विनी ॥ ५ ॥

तत्स राजा महाराज पाण्डवानां धुरंधरः ।पूजयित्वा वचस्तत्तदकार्षीत्परवीरहा ॥ ६ ॥

तेन तस्याभवत्प्रीतो वृत्तेन स नराधिपः ।अन्वतप्यच्च संस्मृत्य पुत्रं मन्दमचेतसम् ॥ ७ ॥

सदा च प्रातरुत्थाय कृतजप्यः शुचिर्नृपः ।आशास्ते पाण्डुपुत्राणां समरेष्वपराजयम् ॥ ८ ॥

ब्राह्मणान्वाचयित्वा च हुत्वा चैव हुताशनम् ।आयुष्यं पाण्डुपुत्राणामाशास्ते स नराधिपः ॥ ९ ॥

न तां प्रीतिं परामाप पुत्रेभ्यः स महीपतिः ।यां प्रीतिं पाण्डुपुत्रेभ्यः समवाप तदा नृपः ॥ १० ॥

ब्राह्मणानां च वृद्धानां क्षत्रियाणां च भारत ।तथा विट्शूद्रसंघानामभवत्सुप्रियस्तदा ॥ ११ ॥

यच्च किंचित्पुरा पापं धृतराष्ट्रसुतैः कृतम् ।अकृत्वा हृदि तद्राजा तं नृपं सोऽन्ववर्तत ॥ १२ ॥

यश्च कश्चिन्नरः किंचिदप्रियं चाम्बिकासुते ।कुरुते द्वेष्यतामेति स कौन्तेयस्य धीमतः ॥ १३ ॥

न राज्ञो धृतराष्ट्रस्य न च दुर्योधनस्य वै ।उवाच दुष्कृतं किंचिद्युधिष्ठिरभयान्नरः ॥ १४ ॥

धृत्या तुष्टो नरेन्द्रस्य गान्धारी विदुरस्तथा ।शौचेन चाजातशत्रोर्न तु भीमस्य शत्रुहन् ॥ १५ ॥

अन्ववर्तत भीमोऽपि निष्टनन्धर्मजं नृपम् ।धृतराष्ट्रं च संप्रेक्ष्य सदा भवति दुर्मनाः ॥ १६ ॥

राजानमनुवर्तन्तं धर्मपुत्रं महामतिम् ।अन्ववर्तत कौरव्यो हृदयेन पराङ्मुखः ॥ १७ ॥