वैशंपायन उवाच ।एवं स नाहुषो राजा ययातिः पुत्रमीप्सितम् ।राज्येऽभिषिच्य मुदितो वानप्रस्थोऽभवन्मुनिः ॥ १ ॥

उषित्वा च वने वासं ब्राह्मणैः सह संश्रितः ।फलमूलाशनो दान्तो यथा स्वर्गमितो गतः ॥ २ ॥

स गतः सुरवासं तं निवसन्मुदितः सुखम् ।कालस्य नातिमहतः पुनः शक्रेण पातितः ॥ ३ ॥

निपतन्प्रच्युतः स्वर्गादप्राप्तो मेदिनीतलम् ।स्थित आसीदन्तरिक्षे स तदेति श्रुतं मया ॥ ४ ॥

तत एव पुनश्चापि गतः स्वर्गमिति श्रुतिः ।राज्ञा वसुमता सार्धमष्टकेन च वीर्यवान् ।प्रतर्दनेन शिबिना समेत्य किल संसदि ॥ ५ ॥

जनमेजय उवाच ।कर्मणा केन स दिवं पुनः प्राप्तो महीपतिः ।सर्वमेतदशेषेण श्रोतुमिच्छामि तत्त्वतः ।कथ्यमानं त्वया विप्र विप्रर्षिगणसंनिधौ ॥ ६ ॥

देवराजसमो ह्यासीद्ययातिः पृथिवीपतिः ।वर्धनः कुरुवंशस्य विभावसुसमद्युतिः ॥ ७ ॥

तस्य विस्तीर्णयशसः सत्यकीर्तेर्महात्मनः ।चरितं श्रोतुमिच्छामि दिवि चेह च सर्वशः ॥ ८ ॥

वैशंपायन उवाच ।हन्त ते कथयिष्यामि ययातेरुत्तरां कथाम् ।दिवि चेह च पुण्यार्थां सर्वपापप्रणाशिनीम् ॥ ९ ॥

ययातिर्नाहुषो राजा पूरुं पुत्रं कनीयसम् ।राज्येऽभिषिच्य मुदितः प्रवव्राज वनं तदा ॥ १० ॥

अन्तेषु स विनिक्षिप्य पुत्रान्यदुपुरोगमान् ।फलमूलाशनो राजा वने संन्यवसच्चिरम् ॥ ११ ॥

संशितात्मा जितक्रोधस्तर्पयन्पितृदेवताः ।अग्नींश्च विधिवज्जुह्वन्वानप्रस्थविधानतः ॥ १२ ॥

अतिथीन्पूजयामास वन्येन हविषा विभुः ।शिलोञ्छवृत्तिमास्थाय शेषान्नकृतभोजनः ॥ १३ ॥

पूर्णं वर्षसहस्रं स एवंवृत्तिरभून्नृपः ।अब्भक्षः शरदस्त्रिंशदासीन्नियतवाङ्मनाः ॥ १४ ॥

ततश्च वायुभक्षोऽभूत्संवत्सरमतन्द्रितः ।पञ्चाग्निमध्ये च तपस्तेपे संवत्सरं नृपः ॥ १५ ॥

एकपादस्थितश्चासीत्षण्मासाननिलाशनः ।पुण्यकीर्तिस्ततः स्वर्गं जगामावृत्य रोदसी ॥ १६ ॥