மள் करायमखिनिवासीमावश्यका

। : ।

ஸ்ரீத்ர்யம்பக சயமகி அவர்களால் தொகுக்கப்பட்ட

ஸ்த்ரீகளுக்குரிய தர்மங்களின் பத்ததி

எஸ். ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி அய்யர்

31, தெற்கு மாடவீதி, மயிலாப்பூர் சென்னை-௯ 4 त्र्यंबकरायमखिनिवडा श्रीणामावयिका

f:

ஸ்ரீத்ர்யம்பகராயாகி அவர்களால் தொருக்கப்பட்ட

ஸ்த்ரீகளுக்குரிய தர்மங்களின் பத்ததி

Gly

எஸ். ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி அய்யர் 31, தெற்கு மாடவீதி, மயிலாப்பூர் பதிப்புரிமை பெற்றது-1957

விலை ரூ.

3
श्रीः ॥

त्र्यंबकरायमखिनिबद्धा स्त्रीणामावश्यिका
धर्मपद्धतिः ॥

मुख्यो धर्मः स्मृतिषु विहितो भर्तृशुश्रूषणं हि
स्त्रीणामेतत्पितुरनुमतं कार्यमित्याकलय्य ।
तत्कुर्वाणाऽभजत वपुषो भर्तुरर्धं हिमाद्रेः
कन्या सा मे दिशतु सततं धर्ममार्गप्रवृत्तिम् ॥१॥
लोकस्यानुजिघृक्षया स्मृतिपुराणोक्तया पितुश्चाज्ञया
शुश्रूषां परमां विधाय सुचिरं भर्तुः प्रसादार्थिनी ।
देहाद्वैतमवाप या भगवतश्चन्द्रार्धचूडामणेः
दद्यादद्य सती सतीजनमणिः सा धर्मपद्यामतिम् ॥ २ ॥

ஸ்ரீ:

ஸ்ரீ த்ர்யம்பகராயமகி அவர்களால் தொகுக்கப்பட்ட

ஸ்த்ரீகளுக்குரிய தர்மங்களின் பத்ததி.

ஸ்ம்ருதிகளில் ஸ்த்ரீகளுக்கு ப்ரதானமாக விதிக்கப்பட்ட தர்மம் பர்த்தாவுக்குப் பணிவிடை செய்வதே. யாரைப் பர்த்தாவாக வரித்து சுச்ரூஷை செய்யவேண்டும் என்னும் விஷயமும் தகப்பன் அனுமதியின்பேரில் செய்யவேண்டுமென்று கருதி, அதையே செய்து, பர்த்தாவின் சரீரத்தின் பாதியை அடைந்த அந்த ஹிமாலயத்தின் கன்யை எனக்கு எப்போதும் தர்ம மார்க்கத்தில் உத்ஸாஹத்தைக் கொடுக்கட்டும்.

(i)

லோகானுக்ரஹம் செய்யவேண்டுமென்ற ஆவலாலும்,
ஸ்ம்ருதி புராணங்களில் விதிக்கப்பட்டமையாலும், பிதாவின்
ஆக்ஞையாலும் வெகுகாலம் அனுக்ரஹத்தையே அபேக்ஷித்துக்
கொண்டு பர்த்தாவுக்கு விசேஷமான பணிவிடைசெய்து அர்த்த
येषामाचरणेन कीर्तिरतुला भूयस्सुखं चैहिकं
नारीणां गतिरुत्तमा च भवति ज्ञातुं पुनः कृत्स्नशः ।
वर्ण्यन्ते जननीनिदेशवचसा संगृह्य ते योषितां
धर्मास्त्र्यम्बकयज्वना स्मृतिपुराणादौ पृथक्कीर्तिताः ॥ ३
स्त्रीणां धर्माः कतिचन मया प्रायशस्सारभूताः
संगृह्यन्ते स्मृतिषु बहुशस्तत्र तत्र प्रसिद्धाः ।
कीर्तिः पुण्या सुकृतमतुलं सौख्यमप्यैहिकं द्राक्
प्रेत्य स्वर्गो भवति यदनुष्ठानभाजां सतीनाम् ॥ ४ ॥
तत्र, 'शौचाचारविहीनस्य समस्ता निष्फलाः क्रियाः ।'
इति वचनात् इतरधर्मसाफल्यसिध्यर्थं शौचाचारस्यावश्यकत्वमिति
आदौ आचारो निरूप्यते ॥

சந்த்ரனை முடியில்கொண்ட பகவானுடைய தேஹத்துடன் அபேதத்தை அடைந்த பதிவ்ரதாஜனங்களில் உத்தமியான அந்த ஸதிதேவி தர்ம மார்க்கத்தில் புத்தியைக் கொடுக்கட்டும். (ii)

எந்தத் தர்மங்களை ஆசரிப்பதால் ஒப்பில்லாத கீர்த்தியும் இஹலோகத்திய விசேஷ ஸுகமும், உத்தமமான பரலோக கதியும் ஸ்த்ரீகளுக்கு ஏற்படுகின்றனவோ, ஸ்ம்ருதி புராணம் முதலியவைகளில் தனித்தனியாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கின்ற அந்த ஸ்த்ரீதர்மங்கள் சேர்ந்து ஓரிடத்திலறியுமாறு த்ர்யம்பக ராயமகியாகிற என்னால் இவ்விடம் நிரூபிக்கப்படுகின்றன. இது என் தாயின் ஆக்ஞை.

(iii)

ஸ்ம்ருதிகளில் ஆங்காங்கு ப்ரஸித்தங்களாயும் ஸாரமாயுமுள்ள சில ஸ்த்ரி தர்மங்கள் இவ்விடம். தொகுக்கப்படுகின்றன. இவைகளையனுஷ்டிக்கும் ஸாத்விகளுக்கு ஸத்கீர்த்தியும் உவமையற்ற புண்யமும் இஹலோக ஸௌக்யமும் (பரலோகம்) சென்றபின் ஸ்வர்க்கமும் கிடைக்கின்றன.

(iv)

ஆசாரம்

"சௌசம் ஆசாரமற்றவனுக்கு ஸமஸ்த க்ரியைகளும்
பயனற்றவை" என்ற வசனத்தால் இதர தர்மங்கள் ஸபலிக்கும்
பொருட்டு சௌசாசாரங்கள் முக்யமானவை. ஆதலால்
முதலில் ஆசாரத்தை நிரூபிப்போம்.
तत्र पुरुषाणामामौंजीबन्धनात् शास्त्रेण नियमाः न विधीयन्ते
मौंजीबंधनप्रभृत्येव नियमाः ॥

'नास्य कर्म नियच्छन्ति किंचिदामौंजिवंधनात्' । 'प्रागुपनय-
नात् कामचारवादभक्षाः' ॥

'उपनीय गुरुः शिष्यं शिक्षयेच्छौचमादितः । आचारमग्निकार्यं च सन्ध्योपासनमेव च ॥'

इत्यादिवचनात् ॥

स्त्रीणान्तु —

वैवाहिको विधिः स्त्रीणामौपननायनिकः स्मृतः ।
पतिसेवा गुरौ वासो गृहार्थाग्निपरिक्रिया ॥

इति मनुवचनेन उपनयनस्थानापन्नो विवाह इति विवाहात्
पूर्व कामचारवादभक्षणं, विवाहानन्तरमेव नियमानुष्ठानम् । अतो
वक्ष्यमाणधर्माः विवाहप्रभृत्येव ताभिरनुष्ठेयाः ॥

புருஷர்களுக்கு உபநயனம் வரையில் நியமங்கள் சாஸ்த்ரங் களால் விதிக்கப்படவில்லை. உபநயனம் முதற்கொண்டுதான் நியமங்கள்.

"இவனுக்கு உபநயனம் வரையில் ஒரு கர்மத்திலும் நியமமில்லை."  (1)

"உபநயனத்துக்கு முன் இஷ்டம்போல் ஸஞ்சாரம், பேச்சு, சாப்பாடு." (2)

குரு சிஷ்யனை உபநயனம் செய்வித்து, முதலிலிருந்து சுத்தியையும் ஆசாரத்தையும் அக்நிகார்யம் ஸந்த்யோபாஸனங் களையும் கற்றுக்கொடுக்கக்கடவன்." என்ற வசனங்களால். (3)

ஸ்த்ரீகளுக்கோவெனில் "ஸ்த்ரீகளுக்கு விவாஹமே உப நயனமாகும். பதிஸேவையே குருகுலவாஸம். வீட்டு வேலையே அக்நி சுச்ரூஷை.'' (4) என்ற மனு வசனத்தால், உபநயன ஸ்தானத்தில் விவாஹ மானதால், விவாஹத்துக்கு முன் இஷ்டம்போல் ஸஞ்சாரம், பேச்சு, சாப்பாடுகள். விவாஹத்துக்குப் பின் நியமங்களை तत्र पुरुषस्योक्ताः सामान्यधर्माः स्त्रीणामपि साधारणा एव । तत्र तत्र सामान्यधर्मान् सिद्धवत्कृत्य,

स्त्रीशूद्रयोरर्धमानं शौचं प्रोक्तं मनीषिभिः । शुद्ध्येरंस्त्री च शूद्रश्च सकृत्स्पृष्टाभिरंततः ॥ इत्यादिना स्त्रीणां विशेषविधानात् ॥ एवञ्च 'प्रातरुत्थाय यः पश्येदि'त्या दिना पुरुषस्योक्ता धर्माः स्त्रीणामपि साधारणा एव ।

तत्र स्त्रीणामाह्निकं निरूप्यते ॥

स्त्रिया भर्तृप्रबोधात्पूर्वमेव प्रबोद्धव्यम् । तथा च याज्ञवल्क्यः -
सुप्ते पश्चाच या शेते पूर्वमेव प्रबुध्यते ।
नान्यं कामयते चित्ते सा विज्ञेया पतिव्रता ॥ इति ॥

அனுஷ்டிப்பது. ஆகையால் மேல் சொல்லப்போகும் தர்மங்கள் விவாஹம் முதற்கொண்டே அவர்களால் அனுஷ்டிக்கப்படவேண்டியவை.

புருஷர்களுக்குச் சொன்ன ஸாமான்ய தர்மங்கள் ஸ்த்ரீகளுக்கும் பொதுவானவை. ஆங்காங்கு ஸாமான்ய தர்மங்களை ஸித்தம்போல் வைத்துக்கொண்டு 'ஸ்த்ரீ சூத்ரர்களுக்கு வித்வான்களால் பாதிமடங்கு சௌசம் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஸ்த்ரீசூத்தர்கள் கடைசியாக ஒருதடவை ஜலத்தை தொடுவதால் சுத்தராவார்கள்." என்று ஸ்த்ரீகளுக்கு விசேஷத்தை விதித்திருப்பதால். ஆகையால் "காலையில் எழுந்து எவன்... பார்க்கிறானோ" என்ற புருஷனுக்கு விதித்த தர்மங்கள் ஸ்த்ரீகளுக்கும் பொதுவானவை. (5)

தினந்தோறும் செய்யவேண்டிய கடமைகள் ஸ்த்ரீகளுக்கு தினந்தோறும் செய்யவேண்டிய கடமைகள் நிரூபிக்கப்படுகின்றன. ஸ்த்ரீ பர்த்தாவுக்கு முன் விழித்துக்கொள்ளவேண்டும். இதையே யாக்ஞவல்க்யர் - "எவள் பர்த்தா தூங்கியபின் தூங்குகிறாளோ,  முன்பே விழித்துக்கொள்ளுகிறாளோ, மனதில் மற்றொருவனை இஷ்டப்படவில்லையோ, அவளே பதிவ்ரதை என்றறிக." (6) प्रबुद्धय च देवताध्यानं कर्तव्यम् । तथा च स्मृत्यन्तरे षोढा विभज्य रजनीं चरमांशे प्रबोधितः । पत्न्या सह हरिं ध्यात्वा धर्ममर्थं च चिन्तयेदिति ॥ ७ ॥ ब्राह्मे मुहूर्ते निद्राकरणे दोष उक्तः स्मृतिरत्नावल्याम्ब्राह्मे मुहूर्ते सेवेतां शयनं यत्र दंपती ।

श्मशानतुल्यं तद्वेश्म पितृभिः परिवर्जितम् ॥ इति ॥ ८ ॥ प्रबोधानन्तरं दर्शनीयान्यदर्शनीयानि च दर्शयति

कात्यायनः ॥

श्रोत्रियं सुभगं गां च अग्निमग्निचितं तथा ।
प्रातरुत्थाय यः पश्ये दापद्भ्यः स प्रमुच्यते ॥ ९ ॥
पापिष्ठं दुर्भगं मर्त्यं नग्नमुत्कृत्तनासिकम् ।
प्रातरुत्थाय यः पश्येत् तत्कलेरुपलक्षणम् ॥ इति ॥ १० ॥

விழித்துக்கொண்டதும் தேவதையை த்யானிக்கவேண்டும். அப்படியே வேறு ஸ்மருதியில்:- "இரவை ஆறு பாகமாகப் பகுத்து கடைசி பாகத்தில் பத்நியால் எழுப்பப்பட்டு, அவளுடன் ஹரியை த்யானித்து, கர்மத்தையும் அர்த்தத்தையும் சிந்திக்கவேண்டும்.' (7)

ப்ராஹ்ம முஹூர்த்தத்தில் நித்திரை செய்தால் தோஷம் ஸ்ம்ருதிரத்னாவளியில் சொல்லப்படுகிறது:- "எவ்விடத்தில் ப்ராஹ்ம முஹுர்த்தத்தில் தம்பதிகள் சயனத்தை ஸேவிக்கிறார்களோ அந்த வீடு ச்மசான ஸமம். பித்ருக்களால் விலக்கப்பட்டது.'' (8)

விழித்தபின் பார்க்கத்தக்கவை தகாதவைகளைச் சொல்லு கிறார் காத்யாயனர்:- "ச்ரோத்ரியன், ஸௌபாக்யமுடையவன், கோ, அக்நி, அக்நிசயனம் செய்தவன் இவர்களை காலையில் விழித்தபின் பார்க்கிறவன் ஆபத்துகளிலிருந்து விடுபடுகிறான்."

பாபிஷ்டன், துர்பாக்யன், வஸ்த்ரமில்லாதவன், மூக்கரையன்
இவர்களை காலையில் எழுந்து பார்ப்பது கலியின் ஸூசகம். (10)
अपररात्रे धान्यसंस्कारादि कर्तव्यम् । तथा च मार्कण्डेय-
पुराणे-
'निशायाः पश्चिमे यामे धान्यसंस्करणादिकम् ।
क्रियमाणं हि नारीणां सर्वश्रेयोधनावहम्’ ॥ इति ॥ ११ ॥
प्रातःकाले गृहसंमार्जनादिकं कर्तव्यम् । तदपि तत्रैव --
स्पृशन्ति रश्मयो यस्य गृहं संमार्जनादृते ।
भवन्ति विमुखास्तस्य पितरो देवमातरः ॥ १२ ॥
प्रातःकाले स्त्रिया कार्यं गोमयेनानुलेपनम् ।
प्रत्यहं सदने तस्मान्नैव दुःखानि पश्यति ॥ १३ ॥
गोमयस्य प्राशस्त्यमानुशासनिके -
श्रीः कृत्वेह वपुः कान्तं गोमध्येषु विवेश ह ।
अप्येकाङ्गेष्वथो वस्तुमिच्छामि च सुकुत्सिते ॥ १४ ॥

ராத்ரியின் பின்பாகத்தில் தான்ய ஸம்ஸ்காரங்கள் செய்ய வேண்டும்.

அப்படியே மார்க்கண்டேய புராணத்தில், " ராத்ரியின் கடைசி யாமத்தில் செய்யப்படும் தான்ய ஸம்ஸ்காரம் ஸ்த்ரீ களுக்கு ஸகல ச்ரேயஸ்களையும் தனத்தையும் கொடுக்கும்." (11)

காலையில் வீட்டைப் பெருக்குவது முதலானதைச் செய்ய வேண்டும். அதுவும் அவ்விடமே (மார்க்கண்டேய புராணத்தில்) "எவனுடைய வீட்டில் பெருக்காமல் ஸூர்யரச்மிகள் விழுகின்றனவோ அவனிடம் பித்ருக்களும் தேவர்களின் தாய்களும் பராங்முகமாகிறார்கள்." (12)

ஸ்த்ரீகள் தினந்தோறும் காலையில் கோமயத்தால் வீட்டை மெழுகவேண்டும். ஆதலால் துக்கங்களைப் பார்க்கமாட்டாள். (13)

கோமயத்தின் பெருமை ஆனுசாஸநிகபர்வத்தில் (பாரதம்):-
லக்ஷ்மிதேவி அழகான உருவத்துடன் கோ மத்தியில்
ப்ரவேசித்துச் சொன்னாள். "உங்களுடைய ஏதாவதொரு
நிந்தியமான அங்கத்தில் வஸிக்க இச்சிக்கிறேன். (14)
न वोऽस्ति कुत्सितं किञ्चिदंगेष्वालक्ष्यते मया ॥
पुण्याः पवित्राः सुभगा मम वासं प्रयच्छत ।
बसेयं यत्र वो देहे तन्मे वक्तुमिहार्हथ ॥ १५ ॥
गाव ऊचुः-
अवश्यं मानना कार्या तवास्माभिर्यशस्विनि ।
शकुन्मूत्रे वस त्वं हि पुण्यमेतद्धि नः शुभे ॥ १६ ॥
श्रीरुवाच-
दिष्टया प्रसादो युष्याभिः कृतो मेऽनुग्रहात्मकः ।
एवं भवतु भद्रं वः पूजिताऽस्मि सुखप्रदाः ॥ १७ ॥
एवं गोशकृतः पुत्र माहत्म्यं तेऽनुवर्णितम् ।
गवां मूत्रपुरीपस्य नोद्विजेत कथञ्चनेति ॥ १८ ॥

अत एव गोमयेनानुलिप्तो देशः शुचिः लक्ष्म्याः आयतनमिति
सर्वजनानुभवसिद्धम् ॥

உங்கள் அங்கங்களில் கொஞ்சமும் கெட்டபாகம் தென்படவில்லை. நீங்கள் புண்யமானவர்கள். பரிசுத்தர்கள். ஸௌபாக்யமுள்ளவர்கள். எனக்கு இடம் கொடுங்கள். நான் வஸிக்கத்தக்க இடத்தைக் கூறுங்கள்." (15)

கோக்கள் சொன்னதாவது "கீர்த்தி பொருந்தியவளே, உனக்கு அவச்யம் நாங்கள் கௌரவம் கொடுக்க வேண்டும். எங்கள் மூத்ரத்திலும் சாணியிலும் வஸி. அது எங்களுக்குப் புண்யமானது." (16)

லக்ஷ்மி கூறியது:- "பாக்யத்தால் நீங்கள் எனக்கு அனுக்ரஹம் செய்தீர்கள். அப்படியே ஆகட்டும். உங்களுக்கு க்ஷேமமாகட்டும். நான் பூஜிக்கப்பட்டேன்.' (17)

மகனே, இவ்விதம் சோமயத்தின் மாஹாத்ம்யம் உனக்கு உரைக்கப்பட்டது. கோமூத்ர கோமயங்களில் ஒரு விதமாகவும் அருவெறுப்பு கூடாது." (18)

ஆதலால்தான் கோமயத்தால் மெழுகிய ப்ரதேசம் சுத்தம்.
अशून्या देहली कार्या प्रातःकाले विशेषतः ।
यस्याः शून्या भवेत्सा तु शून्यं तस्याः कुलं भवेत् ॥ १९ ॥
उदुंबरे वसेन्नित्यं भवानी सर्वदेवता ।
ततस्सा प्रत्यहं पूज्या गंधपुष्पाक्षतादिमिः ॥ २० ॥
पादस्य स्पर्शनं तत्र असंपूज्य च लंघनम् ।
कुर्वन्न सुखमाप्नोति तस्मात्तत्परिवर्जयेत् ॥ २१ ॥
अकृतस्वस्तिकां या तु क्रमेल्लिप्तां च मेदिनीम् ।
तस्यास्त्रीणि विनश्यंति वित्तमायुर्यशस्तथा ॥ २२ ॥
यद्गृहं राजते नित्यं रङ्गवल्ल्यानुलेपनैः ।
तद्गृहे वसते लक्ष्मीः नित्यं पूर्णकलान्वितेति ॥ २३ ॥
इदं च धान्यावहननोपलेपनसंमार्जनादिकं यथाशक्ति स्वयं
कर्यात्कारयेद्वा ॥

லக்ஷ்மியின் இருப்பிடமென்று ஸர்வ ஜனங்களின் அனுபவ ஸித்தமானது.

வாசற்படி விசேஷமாக காலையில் சூன்யமில்லாமல் செய்யப்படவேண்டும். எவளுடைய வீட்டு வாசற்படி சூன்யமோ அவள் குலம் சூன்யமாகும். (19)

வாசற்படியில் ஸர்வஜன தேவதையாகிய பவாநீ வஸிக்கிறாள். ஆகையால் கந்தம், புஷ்பம் முதலியவைகளால் அவளை தினமும் பூஜிக்கவேண்டும். (20)

அதை காலால் தொடுவது, பூஜிக்காமல் தாண்டுவது இவைகளைச் செய்பவன் ஸுகத்தையடைவதில்லை. ஆகையால் அதை விலக்கவேண்டும். (21)

எவள் மெழுகியபின் கோலம் போடாத பூமியில் நடக்கிறாளோ அவளுடைய தனம், ஆயுஸ், யசஸ் இவைகள் நசிக்கின்றன.

எந்த வீடு மெழுகி கோலமிடப்பட்டிருக்கிறதோ அந்த வீட்டில் நித்யமாக பூர்ணகலையுடன் லக்ஷ்மீ வஸிக்கிறாள். (23)

தான்யங்களைக் குத்தல், வீடுமெழுகுதல், பெருக்குதல் முதலிய
இவைகளை தன் சக்திக்கனுஸாரமாக தானே செய்யவேண்டும்.
அல்லது வேலைக்காரர்களால் செய்விக்கவேண்டும்.
तथाचानुशासनिके शाण्डिलिं प्रति सुमनाः
कुठुम्बार्थे समानीतं यत्किंचित्कार्यमेव तु ।
प्रातरुत्थाय तत्सर्वं कारयामि करोमिच ॥ इति ॥ २४ ॥
अग्निपरिचर्यां देवपूजोपकरणसाधनादीनि तु स्वयं कुर्यात् ।
नियमोदकबहींषि पत्रपुष्पाक्षतादिकम् ।
पूजोपकरणं सर्वमनुक्तं साधयेत्स्वयम् ॥ इति स्कान्द-
वचनात् ॥  ॥ २५ ॥

'नोपरुद्धः क्रियां चरे'दिति वचनेन मूत्राघुपरुद्धस्य क्रिया-
नधिक।रदर्शनात्तदुत्सर्गः कर्तव्यः ॥

तत्र देशविशेषमाह - आपस्तम्बः ॥

दुरादावसथान्मूत्रपुरीपे कुर्याद्दक्षिणां दिशम् दक्षिणापरांवेति ॥
एतच्च दिवाविषयम् ॥  ॥ २६ ॥

அப்படியே ஆநுசாஸநிகத்தில் சாண்டிலியைக் குறித்து ஸுமனஸ் என்பவள் சொல்லுகிறாள்:குடும்பத்திற்காகக் கொண்டுவந்ததையும் செய்யவேண்டியதையும் காலையில் எழுந்து (வேலையாட்களால்) செய்விக்கிறேன், அல்லது செய்கிறேன். (24)

அக்கி பரிசரணத்தையும், தேவபூஜை செய்வதற்கு வேண்டிய சுச்ரூஷைகளையும், ஸ்த்ரீகள் தாமே செய்யவேண்டும். "நியமமாகக் கொண்டு வரவேண்டிய ஜலம், தர்ப்பம், பத்ரம், புஷ்பம், அக்ஷதைகள், முதலிய பூஜா ஸாமக்ரிகளைச் சொல்லாமல் தானே தயாரிக்கவேண்டும், என்று ஸ்காந்த வசனம். (25)

தடைசெய்யப்பட்டு க்ரியைகளைச் செய்யக்கூடாது, என்ற
வசனத்தால்,மூத்ராதிகளைத் தடைசெய்தவனுக்குக் கர்மங்களில்
அதிகாரமில்லை. ஆதலால் அவைகளைப் பரிஹரிக்கவேண்டும்.
அதில் ப்ரதேச விசேஷங்களை ஆபஸ்தம்பர் சொல்லுகிறார்.
வீட்டிற்குத் தூரத்தில் தெற்கிலோ, தென்மேற்கிலோ ஜல
மலங்களைப் பரிஹரிக்கவேண்டும். இது பகல் விஷயம். (26)
'रात्रौ मूत्रपुरिपे तु गृहाभ्याशे समाचरे'दिति स्मरणात् ॥
तत्र प्रकारमाहाङ्गिराः -
उत्थाय पश्चिमे रात्रौ तत आचम्य चोदकम् ।
अन्तर्धाय तृणैर्भूमिं शिरः प्रावृत्य वाससा ॥
वाचं नियम्य यत्नेन ष्ठीवनोच्छ्वासवर्जितः ।
कुर्यान्मूत्रपुरीपे तु शुचौ देशे समाहितः ॥ इति ॥ २८ ॥
कालभेदेन दिङ्नियममाह गौतमः-
मूत्रपुरीपे दिवा कुर्यादुदङ्मुखः सन्ध्ययोश्च ।
रात्रौ तु दक्षिणामुख इति ॥ २९ ॥

वर्ज्यानाह स एव

न भस्मकरीपकृष्टच्छायापथिकाम्येष्विति ॥ न वाय्वग्नि-
विप्रादित्यापो देवता गाश्च प्रतिपश्यन् वा मूत्रपुरीषामेध्यान्व्युदस्येदिति च ॥ ३० ॥

ராத்ரியில் வீட்டுக்கருகில் ஜல மலங்களை விஸர்ஜிக்க,என்ற வசனமிருக்கிறது. (27)

அதில் ப்ரகாரத்தை அங்கிரஸ் சொல்லுகிறார்:- ராத்ரியின் கடைசி பாகத்தில் எழுந்து, ஆசமனம் செய்து, பூமிமேல் புல்களைப் பரப்பி, துணியால் தலையை மூடிக்கொண்டு, யத்ன பூர்வமாக வாய்ப் பேச்சை நிறுத்திக்கொண்டு, துப்பல், மூச்சு இல்லாமல், சுத்த தேசத்தில் ஜலமலங்களை விஸர்ஜிக்கக் கடவன். (28)

கால விசேஷங்களில் திக்குகள் வேறு என்கிறார் கௌதமர்:பகலிலும் ஸந்த்யாகாலங்களிலும் வடக்கு முகமாயும், ராத்ரியில் தெற்கு முகமாயும் ஜல மலங்களை விடவேண்டும். (29)

தள்ள வேண்டியவைகளை அவரே சொல்லுகிறார்:- சாம்பல்,
சாணிமுட்டான், உழுதபூமி, நிழல், வழி, இஷ்டப்பட்ட இடம்
இவைகளில் கூடாது. காற்று, அக்நி,ப்ராம்ஹணன்,ஸூர்யன்,
ஜலம், தேவதை, கோ இவைகளைப் பார்த்துக்கொண்டும் ஜல
மலங்களையும் அசுத்தங்களையும் விஸர்ஜனம் செய்யக்கூடாது. (30)
अनन्तरं गन्धलेपक्षयकरं शौचं कुर्यात् ॥ तथाच गौतमः-
लेपगन्धापकर्षणे शौचममेध्यस्य तदद्भिः पूर्वं मृदा चेति ॥
स्त्रीणां मृदमाह - मरीचिः ॥
’कृष्णा स्त्रीशूद्रयोस्तथे’ति ॥

उक्तमृत्तिकाऽलाभे या काचन ग्राह्य । ॥ तथा च मनु:यस्मिन् देशे च यत्तोयं या च यत्रैव मृत्तिका । सैव तत्र प्रशस्ता स्यात् तया शौचं विधीयते ॥ ३२ ॥ हस्तनियममाह देवल :धर्मविद् दक्षिणं हस्तमधः शौचे न योजयेत् । तथा च वामहस्तेन नाभेरुर्ध्वं न शोधयेत् ॥ ३३ ॥ मृत्परिमाणमाह शातातपःआर्द्रामलकमात्रास्तु ग्रासा इन्दुव्रते स्थिताः ।

பிறகு வாஸனை போகும்படியாக அலம்பிக்கொள்ள வேண்டும். இதைக் கெளதமர்:- அசுத்தத்திற்கு வாஸனை போகுமாறு சுத்தி செய்து கொள்ளவும். அதுவும் முன்னால் ஜலத்தாலும் மண்ணாலும். (31)

ஸ்த்ரீகளுக்கு மண்ணைச்சொல்லுகிறார் மரீசி:- ஸ்த்ரீகளுக்குக் கறுப்புமண் சொல்லப்பட்ட மண்; கிடைக்காவிடில் ஏதாவது ஒரு மண்ணை எடுத்துக்கொள்ளலாம். இதை மனு:- எந்தத் தேசத்தில் எந்த மண், எந்த ஜலம் கிடைக்கிறதோ அதுவே அவ்விடம் விசேஷமானது. அதனால் சௌசம் செய்துகொள்ள வேண்டும். (32)

கைகளில் நியமம் சொல்லுகிறார் தேவலர் :- தர்மத்தையறிந்தவன் வலது கையைக் கீழ்ப்பாகத்தின் சௌசத்தில் உபயோகிக்கலாகாது. (33)

ஆகையால் இடது கையால் நாபிக்குமேல் சுத்தி செய்து
கொள்ளக்கூடாது. மண்ணின் பரிமாணத்தைச் சாதாதபர்
சொல்லுகிறார். சாந்த்ராயண வ்ரதத்தில் பச்சை நெல்லிக்
तथैवाहुतयस्सर्वाश्शौचार्थे याश्च मृत्तिकाः इति ॥ ३४ ॥
मृत्संख्यामाह - शातातपः ॥

'एका लिङ्गे करे सव्ये तिस्रो द्वे हस्तयोर्द्वयोः ।
मूत्रशौचं समाख्यातं शकृति द्विगुणं भवेत् ॥ ॥ ३५ ॥
स्त्रीशूद्रयोरर्धमानं शौचं प्रोक्तं मनीषिभि'रिति ॥

तत्र क्रममाह--व्यासः ॥

विटूच्छौचं प्रथमं कुर्यान्मूत्रशौचमतः परम् ।
पादशौचं ततः कुर्यात्करशौचमतः परम् इति ॥ ३६ ॥
उक्तशौचाकरणे प्रत्यवायमाह - बोधायनः ॥
शौचे यत्नः सदा कार्यः शौचमूलो यतो द्विजः ।
शौंचाचारविहीनस्य समस्ता निष्फलाः क्रियाः ॥ इति ॥

காயின் அளவு கபளங்கள் விதிக்கப்பட்டன. அவ்விதமே ஸகல ஆஹுதிகளும் சௌசத்திற்கு ஏற்பட்ட மண்களும் அறியத் தக்கன. (34)

மண்ணின் எண்ணிக்கையை சாதாதபர் சொல்லுகிறார்:குறியில் ஒன்று, இடதுகையில் மூன்று, இரண்டு கைகளிலும் இரண்டு-இது மூத்ரத்துக்குச் சௌசம். மலத்துக்கு இரண்டு மடங்கு வேண்டும். (35)

ஸ்த்ரீ சூத்ரர்களுக்குப் பாதி அளவு சௌசம், என்று அறிஞர்களால் கூறப்பட்டிருக்கிறது,

அதில் க்ரமத்தை வ்யாஸர் சொல்லுகிறார் :- முதலில் மல சௌசம் செய்து, பின் மூத்ரத்துக்குச் சௌசம் செய்து கொள்ளவேண்டும். பிறகு பாதங்களுக்குச் சௌசம், அதற்குப் பிறகு கைகளுக்குச் சௌசம். (36)

சொல்லப்பட்ட சௌசம் செய்து கொள்ளாவிடில் தோஷம்
சொல்லுகிறார் போதாயனர்:- எப்பொழுதும் சௌசத்தில்
ப்ரயத்னம் எடுத்துக்கொள். ஏனெனில் பிராம்ஹணனுக்கு
சௌசமே மூலம். சௌசம் ஆசாரம் இல்லாதவனுக்கு ஸமஸ்த
க்ரியைகளும் நிஷ்பலம். (37)
शौचानन्तरमाचमनमाह - देवलः ॥
इत्येवमद्भिराजानु प्रक्षाल्य चरणौ पृथक् ।
हस्तौ चामणिबन्धाभ्यां कुर्यादाचमनं ततः ॥ इति ॥ ३८ ॥

आचमनप्रकारमाह – याज्ञवल्क्यः ॥
अन्तर्जानु शुचौ देशे उपविष्ट उदङ्मुखः ।
प्राग्वा ब्राह्मेण तीर्थेन द्विजो नित्यमुपस्पृशेदिति ॥ ३९ ॥
आचमनार्थमुदकं विशिनष्टि - पराशरः ॥

अद्भिः समुद्घृताभिस्तु हीनाभिः फेनबुद्बुदैः ।
वह्निना च न तप्ताभिरक्षाराभिरुपस्पृशेदिति ॥ ४० ।
विशेषमाह – प्रचेताः ॥

रात्राववीक्षितेनापि शुद्धिरुक्ता मनीषिणा ।
उदकेनातुराणां च तथोष्णेनोष्णपायिनामिति ॥ ४१ ॥

சௌசத்துக்குப் பிறகு ஆசமனத்தைச் சொல்லுகிறார் தேவலர்- இம்மாதிரி ஜலத்தால் முழங்கால் வரையில் பாதங்களைத் தனியாக அலம்பி, மணிக்கட்டு வரையில் கைகளையுமலம்பி, பிறகு ஆசமனம் செய்யவேண்டியது. (38)

ஆசமனத்தின் ப்ரகாரத்தைச் சொல்லுகிறார் யாக்ஞவல்க்யர்:சுத்தமான தேசத்தில் வடக்கு முகமாய், அல்லது கிழக்கு முகமாய், முழங்கால்களுக்கு உட்புறம் ப்ராம்ஹதீர்த்தத்தினால் (அதாவது உள்ளங்கையின் அடிப்பாகம்) பிராம்ஹணன் ஆசமனம் செய்க. (39)

ஆசமன ஜலத்தை விசேஷித்துச்சொல்லுகிறார் பராசரர்:(தடாகாதிகளிலிருந்து) எடுக்கப்பட்டதும், நுரை கொப்புளமற்றதாகவும், அக்னியால் சுடப்படாமலும், உப்பில்லாததுமான ஜலத்தால் ஆசமனம் செய்க. (40)

ப்ரசேதஸ் விசேஷம் சொல்லுகிறார்:- ராத்ரியில் பார்க்கப் படாத ஜலத்தாலும் சுத்தி சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. உஷ்ண பானம் செய்யும் வ்யாதிக்காரர்கள் உஷ்ண ஜலத்தாலும் ஆசமனம் செய்யலாம். (41) याज्ञवल्क्यःहृत्कण्ठतालुगाभिश्च यथासङ्ख्यं द्विजातयः । शुद्धयेरंस्त्री च शूद्रश्च सकृत्स्पृष्ट्वाऽद्भिरन्ततः ॥ इति ॥ ४२

अथ दन्तधावनम् । तत्रात्रिःमुखे पर्युषिते नित्यं भवन्त्यप्रयता नराः । तदाद्रकाष्ठं शुष्कं वा भक्षयेद् दन्तधावनम् ॥ ४३ ॥ स्मृत्यर्थसारे

अङ्गुल्या धावयेद्दन्तान् वर्जयेत्तु प्रदेशिनीम् ।
मध्यमानामिकाङ्गुष्ठैर्दन्तदाढर्थं भवत्यपि ॥ ४४ ॥
वर्ज्यदिवसानाह– विष्णुः ॥

श्राद्धे जन्मदिने चैव विवाहेऽजीर्णदोषतः ।
व्रते चैवोपवासे च वर्जयेद्दन्तधावनमिति ॥ ४५ ॥

யாக்ஞவல்க்யர்:- த்விஜர்கள் ஹ்ருதயம், தொண்டை, தாள் இந்த ப்ரதேசங்களை அடையும் ஜலத்தால் சுத்தியடைவார்கள். ஸ்த்ரீ சூத்ரர்கள் ஜலத்தை ஒரு தடவை தொடுதலால் சுத்தியடைவார்கள். (42)

பல் தேய்ப்பது.

இந்த விஷயமாக அத்ரி: - வாய் பழமைப்பட்டால் மனிதர் அசுத்தர்களாகிறார்கள். ஆகையால் பல் துவக்கத்தக்க ஈரமான அல்லது காய்ந்த குச்சியை மெல்ல் வேண்டும்.

ஸ்ம்ருத்யர்த்தரஸாரத்தில் -  விரலால் பற்களை விளக்கவேண்டும். ஆனால் ஆள்காட்டி விரலால் கூடாது. நடுவிரல், மோதிரவிரல், கட்டை விரல்களால் துலக்கினால் பற்களுக்குக் கெட்டியும் ஏற்படும்.

விலக்கத்தக்க தினங்களை விஷ்ணு சொல்லுகிறார் - ச்ராத்த தினத்திலும், ஜன்மதினத்திலும், அஜீர்ணத்திலும்,
விவாஹ தினத்திலும், வ்ரதம் உபவாஸம் இவைகளிலும் தந்த தாவனத்தை விடவேண்டும்.
अनेन वचनेन उपवासे पुरुषाणामिव दन्तधावननिषेधे प्राप्ते
स्त्रीणां विशेषमाह – मनुः ॥

पुष्पालङ्कारवस्त्राणि तथा धूपानुलेपनम् ।
उपवासे न दुष्यन्ति दन्तधावनमञ्जनम् ॥ इति ॥ ४६ ॥
प्रोषितभर्तृकाणां विशेषमाह - विष्णुः ॥

श्राद्धे यज्ञे च नियमे नाद्यात् प्रोषितभर्तुका ॥ ४७ ॥
नाद्यात् दन्तधावनं न कुर्यादित्यर्थः ॥ इति ॥
अथ गोसेवनम् – भारते ॥
सायं प्रातर्नमस्येच्च गास्ततः पुष्टिमाप्नुयात् ।
गाच संकीर्तयेन्नित्यं नावमन्येत तास्तथा ॥ ४८ ॥
द्रुह्येन्न मनसा वाऽपि गोषु नित्यं सुखप्रदः ।
अर्चयेत सदा चैव नमस्कारैश्च पूजयेत् ॥ ४९ ॥

இந்த வசனத்தால் உபவாஸத்தில் புருஷர்கள் போல் ஸ்த்ரீ களுக்கும் தந்த தாவனம் கூடாதென்று ஏற்பட, ஸ்த்ரீகளுக்கு விசேஷம் சொல்லுகிறார் மனு.

புஷ்ப அலங்காரம், வஸ்த்ரங்கள், தூபம், சந்தனப் பூச்சுகள் தந்த தாவனம், மை, இவைகள் உபவாஸத்திலும் தோஷமாக மாட்டா. (46)

பர்த்தா வெளித்தேசத்துக்குப்போனவர்களுக்கு விசேஷம் சொல்லுகிறார்-விஷ்ணு :- ச்ராத்தத்திலும்,யக்ஞத்திலும், நியம காலத்திலும் வெளித்தேசத்திற்குச் சென்ற பர்த்தாவையுடையவள் தின்னக்கூடாது, அதாவது பல் தேய்க்கக்கூடாது. (47)

கோ ஸேவனம்.

கோ ஸேவனத்தைப்பற்றிப் பாரதத்தில்:- காலையிலும், மாலையிலும் கோக்களை நமஸ்கரிக்க வேண்டும். அதனால் புஷ்டியை அடைவான். கோக்களை எப்பொழுதும் துதிக்க வேண்டும். ஒரு பொழுதும் நிந்திக்கக்கூடாது. (48)

மனதாலும் அவைகளுக்கு த்ரோஹம் செய்யக்கூடாது.
அவைகளுக்கு ஸுகத்தைக் கொடுக்கவேண்டும். எப்போதும்
அவைகளைப் பூஜிக்கவும் நமஸ்கரிக்கவும் வேண்டும். (49)
मातरः सर्वभूतानां गावः सर्वसुखप्रदाः ।
वृद्धिमाकांक्षता नित्यं गावः कार्याः प्रदक्षिणाः ॥ ५० ॥
सन्ताड्या न तु पादेन गवां मध्ये न च व्रजेत् ।
मङ्गळायतनं देव्यस्तस्मात् पूज्याः सदैव हि ॥ ५१ ॥
उष्णे वर्षति शीते वा मारुते वाति वा भृशम् ।
न कुर्वीतात्मनस्त्राणं गोरकृत्वा स्वशक्तितः ॥ ५२ ॥
आत्मनो यदि वाऽन्येषां गृहे क्षेत्रे खलेऽथवा ।
भक्षयन्तीं न कथयेत् पिबन्तं नैव वत्सकम् ॥ ५३ ॥
पतितां पङ्कलग्नां वा सर्वप्राणैः समुद्धरेत् ।
गवां संरक्षणार्थाय न दुष्येद्रोधबन्धयोः ॥ ५४ ॥
तद्वधं तु न तं विद्यात् कामाकामकृतं तथा ।
काशैः कुशैश्च बध्नीयात् गोपशुं दक्षिणामुखम् ॥ ५५ ॥

ஸமஸ்த ப்ராணிகளுக்கும் கோக்களே தாய்கள். எல்லோருக்கும் ஸுகத்தைக் கொடுப்பவைகள். அபிவ்ருத்திக்கு வர விருப்பமுள்ளவன் கோக்களை ப்ரதக்ஷிணம் செய்யவேண்டும். பாதத்தால் உதைக்கக்கூடாது. கோக்களுக்கு மத்தியில் செல்லக்கூடாது. மங்களத்துக்கு இருப்பிடம் கோக்கள். ஆகையால் எப்பொழுதும் அவைகள் பூஜிக்கத்தகுந்தவை. (51)

உஷ்ணத்திலோ, மழையிலோ, சீதத்திலோ, காற்று அதிகமாக வீசும்போதோ தன் சக்திக்குத் தக்கவாறு கோவுக்கு ரக்ஷணம் செய்யாமல் தனக்குச் செய்துகொள்ளக்கூடாது. (52)

தன்னுடைய, அல்லது பிறருடைய, வயலில், அல்லது வீட்டில், அல்லது களத்தில், தின்னும் கோவையும் பால் குடிக்கும் கன்றையும் பிறருக்குச் சொல்லக்கூடாது. (53)

விழுந்த, அல்லது சேற்றில் ஆழ்ந்திய, பசுவைத் தன் முழு பலத்தால் எடுத்துவிடவேண்டும். கோ ரக்ஷணத்தில் காராக்ருஹமோ பந்தமோ ஏற்பட்டாலும் தோஷமில்லை. (54)

கோவைத் தென்முகமாக நாணலாலும் தர்ப்பத்தாலும்
கட்டவேண்டும். இது இஷ்டப்பட்டோ அல்லாமலோ ஏற்பட்ட
வதமல்ல. (55)
प्रेरयन् कूपवापीषु वृक्षभेदेषु पातयन् ।
गवाशनेषु विक्रीणन् ततः प्राप्नोति गोवधम् ॥ ५६ ॥
कूपखाते तटाबन्धे नदीबन्धप्रपासु च ।
पानीयेषु विपन्नानां प्रायश्चित्तं न विद्यत इति ॥ ५७ ॥
अन्यत्रापि ॥

गवां मध्ये शुचिर्भूत्वा गोमतीं मनसा जपेत् ।
गा वै पश्याम्यहं नित्यं गावः पश्यन्तु मां सदा ॥ ५८ ॥
गावोऽस्माकं वयं तासां यतो गावस्ततो वयम् ।
यया सर्वमिदं व्याप्तं जगत्स्थावरजङ्गमम् ।
तां धेनुं शिरसा वन्दे भूतभव्यस्य मातरम् ॥ ४९ ॥
नाकीर्तयित्वा गास्स्वप्यान्नासंस्मृत्यैव चोत्पतेत् ।
सायं प्रातर्नमस्येच्च गास्ततः पुष्टिमाप्नुयात् ॥ ६० ॥

கிணறு வாபீகளில் மாட்டைத் தூண்டினாலும்,வ்ருக்ஷங்கள் விழும்போது அதை அந்த இடங்களில் வீழ்த்தினாலும், மாடு தின்பவரிடம் விற்றாலும் கோவதத்தைச் செய்தவனாவான். (56)

கிணறு வெட்டுமிடத்தும், குளங்களின் அணைகளிலும், நதிகளின் அணைகளிலும், ஜலங்குடிக்குமிடத்தும் மாடு மரித்துப்போனால் தோஷமில்லை. (57)

வேறு இடத்திலும்:- கோமத்தியில் சுத்தனாயிருந்து கோமதீ என்னும் மந்த்ரத்தை மனதால் ஜபிக்கவேண்டும். நான் தினமும் கோக்களைப் பார்க்கிறேன். அவைகளும் என்னைப் பார்க்கட்டும். அவைகள் நம்மைச் சேர்ந்தவை. நாம் அவைகளைச் சேர்ந்தவர். எங்கு கோ இருக்கிறதோ அவ்விடமே நாம். (58)

எவளால் ஸ்தாவரம் ஜங்கமம் என்னும் ப்ரபஞ்சம் வ்யாபிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ, இருக்கிறதும் வரப்போவதுமான ப்ரபஞ்சத்தின் தாயான அந்தத் தேனுவைத் தலையால் வணங்குகிறேன். (59)

பசுக்களை வாழ்த்தாமல் தூங்காதே. அவைகளை நினையாமல் एवं रात्रौ दिवा चापि समेषु विषमेषु च । महाभयेषु च नरः कीर्तयन्मुच्यते भयात् ॥ ॥ ६१ ॥ पुत्रकामश्च लभते पुत्रं धनमथापि वा । प्रीतिकामा च भर्तारं सर्वकामांश्र मानवः ॥ ॥ ६२ ॥ गोषु भक्तिञ्च लभते यद्यदिच्छति मानवः । स्त्रियोऽपि भक्त्या या गोषु ताश्च काममवाप्नुयुः । न किंचिद् दुर्लभं चैव गवां भक्तस्य भारत इति ॥ ६३ ॥ अथ स्नानम् – तत्र विष्णुः ॥ ब्रह्मक्षत्रविशां चैव मन्त्रवत् स्नानमिष्यते । तूष्णीमेव हि शूद्रस्य स्त्रीणां च कुरुनन्दनेति ॥ ६४ ॥ बोधायनोऽपि-अपोवगाहनं स्नानं विहितं सार्वकामिकम् ।

எழுந்திருக்காதே. அவைகளைக் காலை மாலைகளில் நமஸ்கரி. புஷ்டியுண்டாகும். (60)

இவ்விதம் ராத்ரியிலும், பகலிலும், நல்ல காலங்களிலும், கஷ்டகாலங்களிலும், மஹா பயங்களிலும், கோக்களை ஸங்கீர்த்தனம் செய்தால் பயத்திலிருந்து விடுபடுவான். (61)

புத்ரன் வேண்டியவன் புத்ரனையும் தனத்தையுமடைகிறான். ப்ரீதியை இஷ்டப்படுபவள் பர்த்தாவையும், மனிதன் ஸர்வாபிஷ்டங்களையும் அடைவார்கள். (62)

கோவினிடத்தில் பக்தியுடைய மானவன் அபீஷ்டங்களை யெல்லாமடைவான். பக்தர்களான ஸ்த்ரீகளும் அபீஷ்டத்தை யடைவார்கள். கோ பக்தனுக்கு ஒன்றும் அகப்படாததில்லை. (63)

ஸ்நானம்

அங்கே விஷ்ணு:- ப்ராம்ஹண க்ஷத்ரிய வைச்யருக்கு மந்த்ரங்களுடன் ஸ்நானம். ஸ்த்ரீ சூத்ரர்களுக்கு மட்டில் மந்த்ரமில்லாமல் ஸ்நானம் விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. (64)

போதாயனரும்:- ஜலத்தில் ஆழ்ந்து ஸ்நானம் செய்வது
मन्त्रवत्प्रोक्षणं चापि द्विजातीनां विशिष्यते इति ॥ ६५ ॥
नग्नायाः स्नानं निषिद्धम् । तथा च व्यासः ॥
नैकाकिनी क्वचिद्भूया न्न नग्ना स्नाति वै क्वचिदिति॥६६॥
स्मृत्यर्थसारे विशेष उक्तः ॥

यत्र पुंसः सचेलं स्यात् स्नानं तत्र सुवासिनी । कुर्वीतैवाशिरःस्त्रानं शिरोरोगी जटी तथा ॥ ॥ ६७ ॥ एतच्च स्त्रानं नद्यादिषु कर्तव्यम् । तथा च हरिवंशे अरुन्धतीं प्रत्युमा

नदीजलं प्रस्रवणं प्रशस्तं सोमनन्दिनि ।
शुभे तटाके वाप्यादौ विस्तीर्णे जलजायुते ।
गत्वा स्नानं प्रशस्तं तु दिवैच खलु सर्वदा ॥ ॥ ६८ ॥
अलाभे त्ववरुद्धा स्त्री घटस्नानं समाचरेत् ।
नवैश्च कुम्भैः स्नातव्यं विधिरेष सनातनः इति ॥ ६९ ॥

ஸர்வாபீஷ்டங்களையும் கொடுக்கும். மந்த்ரத்துடன் ப்ரோக்ஷணம் த்விஜர்களுக்கு மாத்திரம் விசேஷம். (65)

வஸ்த்ரமில்லாமல் ஸ்நானம் கூடாது. அதை வ்யாஸர்:ஒருத்தியாய் ஓரிடமும் இருக்கக்கூடாது. வஸ்த்ரமில்லாமலும் ஓரிடமும் ஸ்நானம் செய்யக்கூடாது. (66)

ஸ்ம்ருத்யர்த்தஸாரத்தில் விசேஷம்:- எவ்விடம் புருஷனுக்கு வஸ்த்ரத்துடன் ஸ்நானம் சொல்லப்பட்டதோ அவ்விடம் ஸுவாஸினீகள் தலையைத் தவிரத்தான் ஸ்நானம் செய்ய வேண்டும். தலைரோகமுள்ளவனும் ஜடாதாரியுமப்படியே. (67)

ஸ்நானம் நதீ முதலியவைகளில் செய்யவேண்டும். அப்படியே ஹரிவம்சத்தில் அருந்ததியைக் குறித்து உமாதேவீ"ஸோமபுத்ரியே! நதீஜலம், மலையருவி விசேஷமானவை. நல்ல குளம், விஸ்தாரமான தாமரையுள்ள குட்டை முதலியவைகளில் சென்று பகலிலேயே ஸ்நானம் செய்வது விசேஷம். (68)

கிடைக்காவிடில் வீட்டில் இருப்பவள் குடத்தின் ஜலத்தால் ततो वस्त्रधारणम् । तत्र मत्स्यपुराणे

एवं स्नात्वा ततः कुर्यादाचम्य च विधानतः ।
उत्थाय वाससी शुक्ले शुद्धे तु परिधाय च इति ॥ ७० ॥

उशना

स्नात्वाऽनुपहतं वस्त्रं परिदध्याद्यथाविधि ॥ ७१ ॥
वस्त्रधारणे विशेषमाह – शङ्खः ।
न नाभिं दर्शये दागुल्फाद्वासः परिदध्या न्न स्तनौ विवृतौ कुर्यादिति ॥
वस्त्रधारणादिकं पश्यति पत्यौ न कर्तव्यम् । ॥ ७२ ॥

तथा च व्यास:-
तैलाभ्यङ्गं तथा स्नानं शरीरोद्वर्तनक्रियाम्
मार्जनं चैव दन्तानामलकानां प्रसाधनम् ॥

ஸ்நானம் செய்யவேண்டும். புதிய குடமாயிருக்க வேண்டும். இது ஸநாதன தர்மவிதி. (69)

பிறகு வஸ்த்ரதாரணம்.

மத்ஸ்ய புராணத்தில்:- இவ்விதம் ஸ்நானம் செய்து, விதிப்ரகாரம் ஆசமனம் செய்து எழுந்து, சுத்தமான இரண்டு வெளுப்பு வஸ்த்ரங்களைத் தரித்து, பிறகு (கர்மாக்களை) செய்ய வேண்டும். (70)

உசனஸ்:- ஸ்நானம் செய்து, விதிப்ரகாரம் தோஷப்படாத வஸ்த்ரத்தைத் தரிக்கவேண்டும். (71)

வஸ்த்ரதாரணத்தில் சங்கர் விசேஷம் சொல்லுகிறார்.நாபியைக் காட்டக்கூடாது. கால் மணிக்கட்டு வரையில் வஸ்த்ரம் தரிக்கவேண்டும். ஸ்தனங்களை ப்ரகாசப்படுத்தக்கூடாது. (72)

வஸ்த்ரதாரணம் முதலியவைகளைப் பர்த்தா பார்க்கும்போது செய்யலாகாது. அதை வ்யாஸர்:- தைலாப்யஞ்ஜனம்,ஸ்நானம், சரீரத்துக்கு வாஸனை பூசிக்கொள்வது, பல்தேய்ப்பது, தலை भोजनं वमनं निद्रां परिधानं च वाससाम् । प्रारम्भं मण्डनानां च न कुर्यात्पश्यति प्रिये इति ॥ ७३ ॥ तासां तिलकधारणमाह - मार्कण्डेयः । हरिद्रां कज्जलं चैव सिंदुरं कुङ्कुमं तथा । कूर्पासकं च ताम्बूलं मङ्गल्याभरणं शुभम् ॥ केशसंस्कारकबरीकरकर्णविभूषणम् । भर्तुरायुष्यमिच्छन्ती दूपयेन्न पतिव्रता ॥ इति ॥ ७४ ॥ अत एवास्मत्कृतरामायणधर्माकूते-सेवमाने दृढं सूर्ये दिशमन्तकसेविताम् । विहीनतिलकेव स्त्री नोत्तरा दिक् प्रकाशते ॥ ७५॥ अत्र दिङ्नायकस्य दिनमणेरन्तकदेशगमनप्रयुक्ततया उत्तरदिग्रूपाया नायिकाया विहीनतिलकत्वप्रतिपादनेन तिलकाद्यभावो

வாரிக்கொள்வது, போஜனம், வாந்தி, தூக்கம், வஸ்த்ரதாரணம், அலங்காரம் இவைகளைப் பதி பார்க்கும்போது செய்துகொள்ளலாகாது. (73)

அவர்களுக்குத் திலகம் நெற்றியில் வைத்துக்கொள்வதை மார்க்கண்டேயர் சொல்லுகிறார்:மஞ்சள், மை, ஸிந்தூரம், குங்குமம், ரவிக்கை, தாம்பூலம், மங்களாபரணம், தலை வாரிக்கொள்வது, தலைமுடி, கை காதுகளுக்கு அலங்காரம் இவைகளைப் பதிவ்ரதை பதியின் ஆயுஸ்ஸைக் கோரிக்கொண்டு விடக்கூடாது. (74)

அப்படியே நாமியற்றிய ராமாயண தர்மாகூதத்தில்:ஸூர்யன் தெற்குத் திக்கை நன்றாய்ப் பிரகாசப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும்போது வடக்குத் திக்கு திலகமற்ற ஸ்த்ரீபோல் பிரகாசிக்கவில்லை. (75)

இவ்விடத்தில் திக்கு நாயகனா ஸூர்யன் தெற்கே போயிருப்பதால் உத்தர திக்கான நாயகி திலகமற்றவளாயிருக் கிறாள் என்று சொன்னதால், திலகமில்லாமை விதவையின் विधवाया लक्षणम् । तिलकादिमत्त्वं सुवासिनीनां लक्षणमिति सूचितम् ।

तथा च वसिष्ठसंहितायाम्कञ्चुकं कण्ठसूत्रञ्च कर्णपते तथाऽञ्जनम् । काचकाभरणं चैव हरिद्रास्नानपुण्ड्रकम् ॥ केशप्रसाधनं चैव पादनासाविभूषणम् । ताम्बूलादीनि लक्ष्माणि प्रोच्यन्ते पुण्ययोषिताम् ॥ ७६ ॥ मणिबन्धे च कण्ठे च काचकाभरणैर्युता । सा नारी पुण्यचरिता तस्याः पाकः शुचिः स्मृतः ॥ करमूले कण्ठमूले काचाभरणवर्जिता । सा नारी विधवा ज्ञेया जन्मजन्मान्तरेष्वपि ॥ इति ॥ ॥ ७७ ॥ अग्निशुश्रुषार्थमग्निहोत्रगृहे दक्षिणया द्वारा पत्न्या प्रवेष्टव्यम् ।

லக்ஷணம் என்றும், திலகம் முதலியவை ஸுவாஸினிகளின் லக்ஷணம் என்றும் ஏற்பட்டது.

அப்படியே வஸிஷ்ட ஸம்ஹிதையில்:- ரவிக்கை, கழுத்தில் நூல், காது ஒலை, மை, கண்ணாடி ஆபரணம், மஞ்சள் குளிப்பது, நெற்றியில் திலகம், தலைவாரிக்கொள்வது, பாதத்திற்கு உருட்டு, மூக்குக்கு மூக்குத்தி, தாம்பூலம் முதலிய சின்னங்கள் புண்ய ஸ்த்ரீயின் லக்ஷணம். (76)

மணிக்கட்டிலும் கழுத்திலும் கண்ணாடி ஆபரணத்தையுடைய ஸ்த்ரீ புண்ய சரிதமுடையவள். அவள் செய்யும் சமையல் சுத்தமானது. மணிக்கட்டிலும் கழுத்திலும் கண்ணாடியாபரண மற்றவள் ஜன்மஜன்மாந்தரங்களிலும் விதவை என்று அறிக. (77)

அக்னிஹோத்ரம்.

அக்கிஹோத்ர அறையில் அக்நி சுச்ரூஷை செய்யப் பத்னி
தென்வாசலால் வரவேண்டும்.
तथा च कात्यायन:-
दक्षिणपूर्वद्वारे पूर्वेण पतिः प्रविशति दक्षिणेन पत्नीति ।
अग्निहोत्रगृहे तीर्थेनैव संचारः कर्तव्यः ॥

तथा च बोधामनः—

अन्तरेण चात्वालोत्करौ यज्ञस्य तीर्थं आचात्वाल आहवनीयोत्करौ । ततः कर्तारो यजमानः पत्नी प्रपद्येरन् विसंस्थिते । संस्थिते च सञ्चरोनूत्करदेशमिति । विसंस्थिते असमाप्ते कर्मणि, सञ्चरः प्रवेशो निर्गमश्च, संस्थिते समाप्ते कर्मणि पश्चादित्यर्थः ॥ होमसमये पत्न्या अग्नेरलङ्कारादिशुश्रूषा कर्तव्या ।

तथा च मनु:अग्निहोत्रस्य शुश्रूषा सन्ध्योपासनमेव च । कार्यं पत्न्या प्रतिदिनं बलिकर्म च नैत्यकम् ॥ इति ७९॥ अग्निशुश्रूषणं बहुभार्यस्य ज्येष्ठयैव कर्तव्यम् ।

அப்படியே காத்யாயனர்:- தெற்கு கிழக்குகளில் வாசலுள்ள விடத்தில் கிழக்கால் பதியும், தெற்கால் பத்நியும்,அக்நிஹோத்ர சாலையில் தீர்த்தத்தின் வழியாகவே ஸஞ்சாரம் செய்யவேண்டும்.

அப்படியே போதாயனர்:-சாத்வாலத்துக்கும் உத்கரத்துக்கும் மத்தியில் யக்ஞ தீர்த்தம். சாத்வாலத்திலிருந்து ஆஹவனீயம் உத்கரம் வரையில் ரித்விக்குகள், யஜமானன், பத்னீ இவர்கள் யக்ஞம் முடியுமுன் இந்த வழியாக ப்ரவேசிக்கவும். யக்ஞம் முடிந்தபின் உத்கர தேசத்தின் வழியாக ப்ரவேசிக்கவும்.

ஹோம ஸமயத்தில் பத்னீ அக்னிக்கு அலங்காராதி சுச்ரூஷை செய்ய வேண்டும்.

அதை மனு:- அக்நிஹோத்ர சுச்ரூஷை, ஸந்த்யா உபாஸனம், நித்யம், பலி போடுவது இவைகளைப் பத்னீ செய்யவேண்டும். (79)

அநேக பார்யையுள்ளவனுக்கு அக்கி சுச்ரூஷை மூத்தவளே செய்யவேண்டும். तथा च याज्ञवल्क्य:-

सत्यामन्यां सवर्णायां धर्मकार्यं न कारयेत् । सवर्णासु विधौ धर्म्ये ज्येष्ठया न विनेतराः ॥ ८० ॥ ज्येष्ठा गर्हिता चेत् कनिष्ठयैव कर्तव्यम् ।

तदाह कात्यायनः

अग्निहोत्रादिशुश्रूषां बहुभार्यः सवर्णया ।
कारयेत् तद्ब्रहुत्वे च ज्येष्ठया गर्हिता न चेत् इति ॥
कनिष्ठास्वपि वीरसुवैव कर्तव्यम् । वीरसुवोऽपि बह्व्यश्चेत्
तासां मध्ये आज्ञासंपादिनी गुणवती दक्षा च या तयैव कर्तव्यम् ॥

तथा च कात्यायन:-
तथा वीरसुवामासामाज्ञासंपादनी च या ।
दक्षा प्रियंवदा शुद्धा तामत्र विनियोजयेत् ॥

அப்படியே யாக்ஞவல்க்யர் :- ஸவர்ண பார்யை இருக்கும் போது தர்ம கார்யத்தை இன்னொருத்தி செய்யலாகாது. ஸவர்ண பார்யைகள் அநேகர் இருந்தால் மூத்தவளே செய்ய வேண்டும். (80)

மூத்தவள் கெட்டவளாயிருந்தால் இளையவளே செய்ய வேண்டும்.

அதைக் காத்யாயனர் - அக்நிஹோத்ராதி சுச்ரூஷைகளை அநேக பார்யையுடையவன் ஸவர்ண ஸ்த்ரீயாலும், அவர்கள் அநேகரானால் கெட்டவளாயில்லாவிடில் மூத்தவளாலும் செய்விக்க வேண்டும். (81)

இளையவர்களில் புத்ரனுடையவளால், அவர்களுமனேகராயின், ஆக்ஞையைச் செய்பவளும், குணமுள்ளவளும், ஸாமர்த்தி யமுடையவளும் யாரோ அவளால் செய்விக்கவேண்டும். (81)

அப்படியே காத்யாயனர்:- புத்ர ஸம்பத்தியுடையவர்களான இவர்களில் ஆக்ஞையைக் கேட்பவள், ஸாமர்த்தியமுடையவள், ப்ரியம் பேசுபவள், சுத்தை யாரோ அவளை ப்ரோணை प्रतिदिनमेका शुश्रूषादि कर्तुमशक्ता चेत् तदा दिनक्रमेण यथाज्यैष्ठ्यं शुश्रूषां कुर्यात् । एकस्मिन् दिने यद्येका कृत्स्नं कर्तुमशक्ता तदा सर्वास्तत् कर्म यथाज्ञानं विभज्य कुर्युः ।

तथा च कात्यायन:-

दिनक्रमे यथाकर्म यथाज्यैष्ठ्यमशक्तितः ।
विभज्य सहसा कुर्युर्यथाज्ञानमशक्तितः ॥ इति ॥ ८२ ॥
अग्न्यलङ्करणं च परिसमूहनाद्यनन्तरं कर्तव्यम् ।
तथा च बोधायन:-
सर्वत्र परिसमूहनपर्युक्षण परिस्तरणपरिपेचनोपसमाधानाल-
ङ्करणमित्याचार्या इति ॥

दोहनानन्तरं स्वायतने पत्न्युपवेशनमाहापस्तम्ब :- पत्नी-
वदस्याग्निहोत्रिं भवति स्वायतने पत्न्युपविशतीति ॥

செய்யவும்.ப்ரதிதினமும் ஒருத்தியால் செய்யமுடியாவிடில் தின க்ரமமாக மூத்த க்ரமமாக சுச்ரூஷை செய்க. ஒரே தினத்தில் ஒருத்தியால் முழுதும் செய்ய முடியாவிடில் எல்லோரும் பங்கு போட்டுக்கொண்டுத் தெரிந்ததைச் செய்யவேண்டும்.

அப்படியே காத்யாயனர்:- அசக்தி பக்ஷத்தில் தினக்ரமமாகவும், ஜ்யேஷ்டா க்ரமமாகவும் செய்யவும். அதுவும் முடியாவிடில் தெரிந்த விஷயத்தைப் பிரித்துச் சீக்கிரம் செய்க. (82)

பூமியைப் பெருக்கின பிறகு அக்நிக்கு அலங்காரம் செய்ய வேண்டும். அதை, போதாயனர்:-"எல்லா இடங்களிலும் பெருக்குதல், ப்ரோக்ஷித்தல், தர்ப்பத்தை விரித்தல், பரிஷேசனம், அக்னியை ஸமீபத்தில் கொண்டு வைத்துக்கொள்ளுதல், அலங்காரம் செய்தல்'', என்று ஆசார்யாள்.

பால் கறந்தபின் தன் இடத்தில் பத்னீ உட்காரவேண்டும்,
என்பதை ஆபஸ்தம்பர் சொல்லுகிறார்:- "இவனுடைய அக்கி
ஹோத்ரம் பத்னியுடன் கூடியதாய் இருக்கவேண்டும். தன்
இடத்தில் பத்னீ உட்காருக", என்பதாக.
बोधायनस्तु उद्धरणानन्तरमेवोपवेशनमाह -- सायंप्रातरेवैषा
पत्न्यन्वास्ते इति ॥

होमे तूभयोः सन्निधानं मुख्यम् । यजमानासन्निधाने पत्न्या
अवश्यं सन्निहितया भवितव्यम् । तथा च कात्यायन:-
असमक्षं तु दम्पत्योर्होतव्यं नत्विगादिना ।
द्वयोरप्यसमक्षं तु भवेद्घुतमनर्थकम् ॥
निक्षिप्याग्निं स्वदारेषु परिकल्प्यर्त्विजं तथा ।
प्रवसेत् कार्यवान्विप्रो न वृथैव चिरं वसेत् ॥ ८३ ॥
अयं च प्रवासविधिः अर्थार्थतया पुरुषस्यैवानुमतः । पत्न्यास्तु
अर्थार्जनाभावात् न प्रवासः ॥
पुरुषस्यापि-
"धनान्यार्जयितुं युक्तः प्रवासो ह्यग्निहोत्रिणः ।
धनैर्हि संभवेदिज्या तीर्थाद्यर्थं तु न व्रजेत् ॥

போதாயனரானால் அக்கியை எடுத்த பின்னரே உட்கார வேண்டுமென்றார். 'மாலை காலையிலே பத்னீ கூடவிருப்பாள்", என்று, ஹோமத்தில் முக்யமாக இருவரும் ஸமீபத்திலிருக்க வேண்டும். யஜமானன் ஸமீபத்தில் இல்லாவிடில் பத்னீ அவச்யம் ஸமீபத்தில் இருக்கவேண்டும்.

அப்படியே காத்யாயனர்:- தம்பதிகளின் ஸந்நிதியில்லாமல் ருத்விக் முதலானவர் ஹோமம் செய்யக்கூடாது. இருவருமில்லாத பக்ஷத்தில் ஹோமம் வ்யர்த்தமாகும். தன் பத்னியிடமக்னியை வைத்து ருத்விக்கை ஏற்பாடு செய்து கார்யமிருந்தால் வெளித்தேசம் செல்லவேண்டும். ப்ரயோஜனமில்லாமல் வெகுகாலம் வஸிக்கக்கூடாது. (83)

இந்த ப்ரவாஸ விதியும் தன ஸம்பாதனத்துக்காகப் புருஷனுக்கு
மாத்திரமனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பத்னிக்குத் தன
ஸம்பாதனமில்லாதபடியால் தேசாந்தரம் போக இடமில்லை.
புருஷனும் "அக்னீஹோத்ரீ தனஸம்பாதனத்திற்காக, தனத்தால்
யாகம் செய்யவேண்டியபடியால் தேசாந்தரம் போகலாம்,
தீர்த்தாடனமாகப் போகக்கூடாது. "எவனுக்கு இஷ்டி கர்மங்களில்
यस्येष्टिधर्मेप्चधिकारिताऽस्ति वरं गृहं गृहधर्माच सर्वे ।
एवं गृहस्थाश्रमसंस्थितस्य तिर्थे गतिः पूर्वतरैर्निषिद्धा" इति
वचनेन तीर्थार्थं प्रवासः प्रतिषिद्ध्यते ॥ ॥ ८४ ॥

पत्न्यास्तु

'पत्नीवदस्याग्निहोत्रं भवती'त्यापस्तम्बाचार्यैः अग्निहोत्रे पत्नीसंबन्धनियमनात् अग्निहोत्रं विहाय कुत्रापि न स्थेयम् । अग्निहोत्र एव सर्वतीर्थफलावगमाच्च ॥ तथा च त्रिकाण्डमण्डनः

ब्रह्मा विष्णुः शिवः सूर्यो गोविप्राः पितृदेवताः ।
अग्निहोत्रगृहे सन्ति व्रततीर्थतपांसि च ॥ ८५ ॥
सर्वाणि तीर्थान्यपि चाग्निहोतृतुल्यानि नैवेति वयं वदामः ।
यज्ञाधिकारेऽप्यथवा निवृत्ते विप्रस्तु तीर्थानि परिभ्रमेत् तु ॥

அதிகாரமிருக்கிறதோ அவனுக்கு வீடும், வீட்டுத் தர்மங்களும் ச்ரேஷ்டமானவை. இவ்விதம் க்ருஹஸ்தாச்ரமத்திலிருப் பவனுக்குக் தீர்த்தாடனம் பூர்விகர்களால் தடுக்கப்பட்டிருக்கிறது" என்ற வசனத்தால் தீர்த்தங்களுக்காக ப்ரவாஸம் தடுக்கப்பட் டிருக்கிறது.

பத்னிக்கோவெனில் ஆபஸ்தம்பரால் "இவன் அக்னிஹோத்ரம் பத்னீ உள்ளதாயிருக்கவும்" என்று அக்கிஹோத்ரத்தில் பத்னீ ஸம்பந்தத்தை நியதமாகச் சொல்லப்பட்டபடியால், அக்னி ஹோத்ரத்தை விட்டு எங்குமிருக்கக்கூடாது. அக்நிஹோத்ரத் திலேயே ஸர்வதீர்த்த பலங்களும் கிடைக்கின்றனவென்று தெரிகிறபடியாலும். அப்படியே அதே த்ரிகாண்ட மண்டனர்:-ப்ரம்ஹா, விஷ்ணு, சிவன், ஸூர்யன், கோ, ப்ராம்ஹணர், பித்ருக்கள், தேவர்கள், அனைவரும் வ்ரதம், தீர்த்தங்கள், தபஸ்ஸுகளும் அக்கிஹோத்ர வீட்டிலிருக்கின்றனர். (85)

ஸர்வ தீர்த்தங்களும் அக்னிஹோத்ரத்துக்கு ஸமமானவையல்ல என்று யாம் கூறுவோம்.

யக்ஞத்தில் அதிகாரம் போனபின் விப்ரன் தீர்த்தங்களுக்கு
ஸஞ்சாரம் செய்யவும். தீர்த்தாடனத்திய பலன் யக்ஞ பலனே,
तीथें फलं यज्ञफलं हि यस्मात् प्रोक्तं मुनीन्द्रैरमलस्वभावैः इति ॥
अयं च पत्नीसंबन्धनियमः औपासनेऽपि तुल्यः ॥
'द्वयोरप्यसमक्षं तु भवेद्घुतमनर्थक’मिति पूर्वोक्तकात्यायन-
वचनस्य साधारणत्वात् ॥

अग्निहोत्रहोमे 'तस्मादग्निहोत्रस्य यज्ञक्रतो रेक ऋत्विक',
'स्वयं पर्वणि जुहुयात् ऋत्विजामेक इतरं काल'मिति श्रुतिसूत्राभ्यां
ऋत्त्रिग्यजमानयोरेव नियमनात् पत्न्याः कर्तृत्वप्रसक्तिरेव नास्ति ।
औपासनहोमेऽपि 'स्त्रियाऽनुपेतेन क्षारलवणावरान्नसंसृष्टस्य च होमं
परिचक्षते' इत्यापस्तम्बाचार्यैः कर्तृत्वं प्रतिषिद्धम् । अन्यैस्तु
पत्न्याः कर्तृत्वमंगीकृतम् ॥

तथा चाश्वलायनः

'पाणिग्रहणादि गृह्यं परिचरेत् स्वयं पत्न्यपि वा पुत्रः कुमार्यन्तेवासी वा' इति ॥

என்று நிர்மல ஸ்வபாவமுடைய முனிச்ரேஷ்டர்களால் உரைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்தப் பத்னீஸம்பந்தத்தின் நியமம் ஒளபாஸனத்திற்கும் ஸமானம். ஏன்? இருவருக்கும் எதிரிலில்லாமல் செய்தஹோமம் பலனற்றதென்ற காத்யாயனவசனம் இரண்டிற்கும் பொதுவானதால். (86)

அக்னிஹோத்ர ஹோமத்தில் "ஆகையால் அக்னிஹோத்ர மென்கிற யக்ஞக்ரதுவுக்கு ஒரே ருத்விக், பர்வகாலத்தில் தாமே 'ஹோமம் செய்யவும், பாக்கி காலத்தில் ருத்விக்குகளில் ஒருவர்" என்ற ச்ருதி ஸ்ம்ருதிகளால் ருத்விக்யஜமானர்களை நியமித்திருப்பதால் பத்னீ கர்த்தா என்பதற்கு ப்ரஸக்தி இல்லை. ஒளபாஸனத்திலும், "ஸ்த்ரீயாலும், உபநயனமாகாதவ னாலும், புளி,உப்பு, கீழ்த்தரமான அன்னம் இவைகள் கலந்த த்ரவ்யத்தாலும் ஹோமம் செய்யக்கூடாது" என்று ஆபஸ்தம்பா சார்யரால் ஸ்த்ரீ ஹோமம் செய்வது தடுக்கப்பட்டுள்ளது. இதரர்களாலோ ஸ்த்ரீயும் கர்த்தா என்று அங்கீகரிக்கப்பட் டிருக்கிறது.

அவ்விதமே ஆச்வலாயனர்.'பாணிக்ரஹணம் முதற்கொண்டு, व्यासोऽपि

ऋत्विक्पुत्रस्तथा पत्नी शिष्यो वाऽपि सहोदरः । प्राप्यानुज्ञां विशेषेण जुहुयाद्वा यथाविधि इति ॥ गोभिलोऽपि

गृह्याग्नौ जुहुयात्पत्नी सायं प्रातश्च होमयोरिति ॥ भारद्वाजोऽपि- अपि वा स्त्री जुहुयान्मन्त्रवर्जितमिति ॥ गौतमः- पत्नी जुहुयादित्येक इति ।

स्मृत्यर्थसारे तु विशेषः

होमे मुख्यो यजमानः पत्नी पुत्रश्च कन्यका ।
ऋत्विक् शिष्यो गुरुर्भ्राता भागिनेयः सुतापतिः ॥
एतैरेव हुतं यत्तु तद्घुतं स्वयमेव तु ।
पर्युक्षणं विना पत्नी जुहुयात्कन्यकाऽपिचेति ॥
होमानन्तरं स्त्रिया सूर्याय अर्घ्यदानं कर्तव्यम् ॥

தானே க்ருஹ்யாக்கியைச் சுச்ரூஷை செய்க. பத்னியாவது, புத்ரனாவது, குமாரியாவது, சிஷ்யனாவது' என்றார்.

வ்யாஸரும்-"ருத்விக், புத்ரன்,பத்னீ,சிஷ்யன், அல்லது ஸஹோதரன், கர்த்தாயினுடைய ஆக்ஞையால் விதிப்ரகாரம் ஹோமம் செய்க' என்றார்.

கோபிலரும்:-"ஸாயம் ப்ராத: காலங்களில் பத்னீ க்ருஹ்யாக்னியில் ஹோமம் செய்க" என்றார்"

பரத்வாஜரும் - "அல்லது மந்த்ரமில்லாமல் ஸ்த்ரீயே ஹோமம் செய்க.

கௌதமர் - "பத்னீ ஹோமம் செய்க என்று சிலர்". ஸ்ம்ருத்யர்த்தஸாரத்தில் விசேஷம்-'ஹோமத்தில் முக்யன் யஜமானன். பத்னீ,புத்ரன், குமாரீ, ருத்விக், சிஷ்யன், குரு, ஸஹோதரன், மருமான், மாப்பிள்ளை இவர்களால் ஹோமம் செய்யப்பட்டால், தானே ஹோமம் செய்ததாகும். பத்னியும், குமாரியும் பரிஷேசனமின்றி ஹோமம் செய்க" என்றுள்ளது.

ஹோமத்திற்குப் பிறகு, ஸ்த்ரீ ஸூர்யனுக்கு அர்க்யம்
கொடுக்கவேண்டும்.
तथा च व्यास:-
प्रातःकाले तु या नारी दद्यादर्घ्यं विवस्वते ।
सप्तजन्मसु वैधव्यं सा नारी नैव पश्यति ॥

तत्प्रकारमाह- स एव ॥
कृत्वा मण्डलकं बाह्ये तूष्णीमेवाक्षतादिभिः ।
पूजयेत्सततं या तु तस्यास्तुष्यन्ति देवताः ॥

तत्र मन्त्री माधवीये-
नमो विवस्वते ब्रह्मन् भास्वते विष्णुतेजसे ।
जगत्सवित्रे शुचये सवित्रे कर्मदायिने इति ॥

आग्नेयपुराणेऽपिप्रणमेद्भास्करं पत्यु रायुरारोग्यसिद्धये । सौमङ्गल्यं प्रार्थयन्ती नमस्कुर्यात् द्विजान् सतीति ॥ तदनन्तरं व्यवहारोपयुक्तनाम्ना गुरूणां अभिवादनं कर्तव्यम् ।

அப்படியே வ்யாஸர்-எந்த ஸ்த்ரீ காலையில் ஸூர்யனுக்கு அர்க்யம் கொடுக்கிறாளோ, அவள் ஏழு ஜன்மங்களில் வைதவ்யத்தைப் பார்க்கமாட்டாள்.

அர்க்யத்தின் ப்ரகாரத்தை அவரே சொல்லுகிறார்- வெளியில் மண்டலம் செய்து அக்ஷதை முதலானவைகளால் தேவதைகள் ஸந்தோஷிக்கும் வரையில் பூஜிக்கவேண்டும்.

அதற்கு மந்த்ரம் மாதவீயத்தில். (மந்த்ரத்தின் அர்த்தம்)ப்ரம்ஹனாயும், ஸூர்யனாயும், ஜகத்துக்குப் பாலகனாயும், கர்மங்களின் பலனைக் கொடுப்பவனாயுமுள்ள உனக்கு நமஸ்காரம்.

ஆக்னேயபுராணத்திலும்- பதியின் ஆயுள், ஆரோக்யம் இவை ஸித்திக்கும் பொருட்டு, ஸூர்யநமஸ்காரம் செய்து, ஸுமங்கலியாகத் தானிருக்கும்படி ப்ரார்த்தித்துக்கொண்டு ஸாத்வியானவள் ப்ராம்ஹணர்களை நமஸ்கரிக்கவேண்டும்.

அதற்குப் பிறகு, வழக்கத்திலிருக்கிற தன் பெயரால்
குருக்களுக்கு அபிவாதனம் செய்யவேண்டும்.
तथा च विज्ञानेश्वर:-
कुर्याच्छ्वशुरयोः पादवन्दनं भर्तृतत्परा ॥ इति ॥

भर्तृनमस्कारे विशेष उक्तो गौतमेन-
स्त्रीपुंयोगेऽभिवदतोऽनियममेके इति । अस्यार्थ:- अभिवादने
क्रियमाणे अभिवादनीयनाम्ना अभिवादनं कर्तव्यं इति
नियमो नास्ति, किंतु तत्कालोपस्थितव्यवहारोपयुक्त यत्किञ्चिन्नाम्ना
अभिवादनं कर्तव्यमिति ॥

सत्स्वपि परीचारकान्तरेषु श्वश्रूश्वशुरयोर्भर्तुश्च शुश्रूषणं स्वयमेव कुर्यात् ॥

तथा च वनपर्वणि सत्यभामां प्रति द्रौपदीवचनम् नित्यमार्यामहं कुन्तीं वीरसूं सत्यवादिनीम् । स्वयं परिचराम्येनां पानाच्छादनभोजनैः ॥ संप्रेषितायामथ चैव दास्यामुत्थाय सर्वं स्वयमेव कार्यम् ।

அப்படியே விக்ஞானேச்வார்- பர்த்தாவினிடம் பக்தியுடையவள் மாமியார், மாமனார் இவர்களுக்குப் பாதவந்தனம் செய்யவேண்டும்.

பர்த்தாவை நமஸ்காரம் செய்வதில் விசேஷத்தைக் கௌதமர் சொல்லுகிறார்-(அர்த்தம்) பர்த்தாவை அபிவாதனம் செய்யும் போது பெரியோர் வைத்த பெயரால் நமஸ்கரிக்கவேண்டிய நியமமில்லை. ஆனால் வழக்கத்திலுள்ள ஏதாவது ஒரு பெயரால் நமஸ்கரிக்கலாம்.

பர்த்ரு சுச்ரூஷை.

பரிசாரகர்கள் இருந்தபோதிலும், மாமியார், மாமனார்களுக்கும், பர்த்தாவுக்கும் தானே சுச்ரூஷை செய்யவேண்டும்.

அப்படியே வனபர்வத்தில் ஸத்யபாமையினிடம் த்ரௌபதீ வாக்யம்- பூஜ்யையாயும், வீர மாதாவாயும், ஸத்யபாஷிணியுமான குந்தீயை ப்ரதிதினமும் அசனம், பானம், உடுப்புகளால் நானே பரிசரணம் செய்கிறேன். தாஸியை அனுப்பினாலும், நானே எழுந்திருந்து எல்லாவற்றையும் செய்வேன். இந்தப் பாவத்தை जानातु कृष्णस्तव भावमेतं सर्वात्मना मां भजतीति सत्ये ॥ विराटपर्वणि भीमसेनं प्रति द्रौपदीवचनम्या न जातु स्वयं पिष्ये गात्रोद्वर्तनमात्मनः । अन्यत्र कुंत्या भद्रं ते सा पिनष्म्यद्य चंदनमिति ॥ आनुशासनिकेऽपिस्नानं प्रसाधनं भर्तुर्दन्तधावनमञ्जनम् । हव्यं कव्यं च यच्चान्यद्धर्मयुक्तं गृहे भवेत् ॥ न तस्यां जातु तिष्ठंत्यां अन्या तत्कर्तुमर्हतीति ॥ कलिव्यतिरिक्तयुगादौ वर्णान्तरविवाहे सत्यपि ब्राह्मणस्य ब्राह्मण्यैव कर्तव्यम् । तदपि तत्रैवतिस्रः कृत्वा पुरो भार्याः पश्चाद्विंदेत ब्राह्मणीम् । सा ज्येष्ठा सा च पूज्या स्यात् सा च भार्या गरीयसी ॥ ब्राह्मणीत्वेव कुर्याद्वे ब्राह्मणस्य युधिष्ठिर ।

ஸர்வப்ரகாரமாயும் தன்னையே பஜிக்கிறாள் என்பதை ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் உன்னிடமிருந்து அறியட்டும்.

விராடபர்வத்தில் பீமஸேனனைக் குறித்து த்ரௌபதீ எந்த நான் தன் தேஹத்திற்கு வாஸனை த்ரவ்யங்களையும் அரைப்பதில்லையோ. குந்திக்குத் தவிர, அந்த நான் இன்று சந்தனம் அரைக்கிறேன்.

ஆனுசாஸனிகத்தில்- பர்த்தாவின் ஸ்நானம், அலங்கரணம், தந்ததாவனம், மை இட்டுக்கொள்வது, தேவ பித்ருக்களுக்கு நைவேத்யம், மற்றத் தர்மகார்யங்கள் இவைகளை அவள் (பார்யை) இருக்கும்போது, வேறு ஒருவரும் செய்யலாகாது.

கலிக்கு இதரமான யுகங்களில் வேறு ஜாதீயரின் விவாஹ மிருந்தபோதிலும், ப்ராம்ஹணனுக்கு ப்ராம்ஹணியே செய்ய வேண்டும். அதுவும் அவ்விடமே - முன்னால் மூன்று பார்யைகளை மணந்து பின்பு ப்ராம்ஹணியை அடைந்தபோதிலும் அவள் தான் மூத்தாள். அவள் பூஜ்யை. உயர்ந்த பார்யை. ப்ராம்ஹணியே ப்ராம்ஹணனுக்குச் செய்யவேண்டும். ஒ யுதிஷ்டிரனே! अन्नं पानं च माल्यं च वस्त्राण्याभरणानि च ॥ ब्राह्मण्यैतानि देयानि भर्तुः सा हि गरीयसी । अथ चेदन्यथा कुर्याद्यदि कामाद्युधिष्ठिर ॥ यथा ब्राह्मणचण्डालः पूर्वं दृष्टस्तथैव सः ॥ स्थलान्तरेश्वश्रूश्वशुरयोश्चैतत् कार्यं भर्तृवदादरात् । श्वश्रूश्वशुरयोः पादौ तोषयन्ती गुंणान्विता ॥ मातापितृपरा नित्यं या नारी सा तपोधना ॥ इति ॥ ततो गृहकृत्यं विचारयेत् । तथा च व्यासःभाव्यं मङ्गळकारिण्या कृतमङ्गळशीलया । गृहोपकारसंस्काररतया प्रतिवासरम् इति ॥ भर्तृविनियुक्तया अर्थसंग्रहणादिकं कर्तव्यम् ।

அன்னம்,பானம், மாலை, ஆடை, ஆபரணங்கள் இவைகளைப் பர்த்தாவுக்கு ப்ராம்ஹணியே கொடுக்கவேண்டும். காமத்தால் வேறுவிதம் செய்தால் அவன், முன்னோர் கூறியபடிப்ராம்ஹண சண்டாளன்.

வேறு இடத்தில் - மாமனார், மாமியார்களுக்கும் ஆதாரவுடன் பர்த்தாவக்குப்போல் செய்யவும். குணம் நிரம்பியிருந்து அவர்களின் பாத சுச்ரூஷை செய்க.

அப்படியே வ்யாஸர்- மங்களகார்யம் செய்பவளாயும், மாதா பித்ருக்களிடம் அபிமானமுள்ளவளாயுமிருப்பவள் தபோதனையாவாள்.

பிறகு வீட்டு வேலைகளைச் சிந்திக்கவேண்டும். அப்படியே வ்யாஸர்- மங்களகார்யம் செய்பவளாயும், அடிக்கடி மங்களகார்யம் செய்து பழக்கமுள்ளவளாயும், ப்ரதிதினமும் வீட்டின் சாமான்களைச் சுத்தமாய் வைத்துக்கொள்பவளாயுமிருக்கவேண்டும்.

பர்த்தாவின் ஆக்ஞையின் பேரில் தனங்களைச் சேகரிக்க வேண்டும். तथा च मनुः

अर्थस्य संग्रहे चैनां व्यये चैव नियोजयेत् ।
शौचे धर्मेऽन्नपक्त्यां च पारिणाह्यस्य चेक्षणे ॥

अस्यार्थः-
अर्थस्य संग्रहणे रक्षणे व्यये शास्त्राविरुद्धे शौचे द्रव्यशरीरादेः ।
धर्मे आतिथ्यादिके अन्नपक्त्यां तत्पाके पारीणाह्यस्य गृहोपकरणस्य
शय्यासनकुण्डकटाहादे: ईक्षणे तां स्त्रियं नियोजयेदिति ॥

ननु स्त्रियाः गृहकृत्यविचारणं परपुरुषभाषणेन विना न संभबति ।
तच्च न युक्तम् । 'न परपुरुषमभिभाषेते'ति निषिद्धत्वादिति
चैन्न । 'न परपुरुषमभिभाषेतान्यत्र वणिक्प्रव्ररजितवैद्यवृद्धेभ्य' इति
शङ्खस्मृतौ व्यवहारोपयुक्तैः पुरुषैः संभाषणस्यानुमतत्वात् । आपदि
परपुरुषेणान्यः कोऽपि वक्ता न चेत्तेन सह भाषणं तृणमन्तरतः
कृत्वा साक्षाद्वा न दोषाय ॥

இவளைப் (பார்யைபை) பணம் சேர்ப்பதிலும், செலவு செய்வதிலும் ஏவுக. சுத்தியிலும், தர்மத்திலும், சமையல் செய்வதிலும், ஸாமக்ரீகளைப் பார்த்துக்கொள்வதிலும் ஏவுக. இவ்விடம் தனத்தை ரக்ஷிப்பதிலும், சாஸ்த்ரத்திற்கு விரோதமற்ற செலவிலும், பதார்த்தங்கள், சரீரம் இவைகளின் சூத்தியிலும், ஆதித்யம் முதலான தர்மத்திலும் சயனம், ஆஸனம், சொம்பு, சருவம் முதலிய பாத்ரங்களைப் பார்த்துக்கொள்வதிலும் ஸ்த்ரீயை உபயோகிக்க என்று பொருள்.

கேள்வி:- ஸ்த்ரீ, க்ருஹ கார்யங்களை விசாரிப்பதென்றால் பரபுருஷனுடன் பேசாமல் முடியாது. அதுவோ பரபுருஷனுக்கு எதிரில் பேசாதே என்று தடுக்கப்பட்டபடியால் ஸரியல்ல.

பதில்- வ்யாபாரி, ஸன்யாஸீ, வைத்யன், கிழவர்கள்
போன்ற வ்யவஹார உபயோகமான இவர்களைத் தவிர, இதர
புருஷர்களுடன் பேசுவதுதான் சங்க ஸ்ம்ருதியில் தடுக்கப்பட்
டிருக்கிறது. ஆபத்தில் பரபுருஷனுடன் பேசும் ஒருவனல்லாவிடில்,
அவனுடன் துரும்பை நடுவில் போட்டோ போடாலோ
பேசலாம். தோஷமில்லை.
तथा च रामामणे-
सा तथोक्ता तु वैदेही निर्भया शोककर्शिता ।
तृणमन्तरतः कृत्वा रावणं प्रत्यभाषत इति ॥

वनपर्वणि द्रौपदीप्रमाथे-
अथाब्रवीद्द्रौपदी राजपुत्री पृष्टा शिवीनां प्रवरेण तेन ।
अवेक्ष्य मन्दं प्रविमुच्य शाखां संगृह्णती कौशिकमुत्तरीयम् ॥
बुध्याऽभिजानामि नरेन्द्रपुत्र न मादृशीत्वामभिभाष्टुमर्हा ।
न त्वेव वक्ताऽस्ति तवेह वाक्यं अन्यो नरो वाप्यथवाऽपि नारी ॥
एका ह्यहं संप्रति तेन वाच्यं ददानि वै भद्रं निबोध चेदम् ।
अहं ह्यरण्ये कथमेकमेका त्वामालपेयं नियता स्वधर्मे ॥
जानामि च त्वां सुरथस्य पुत्रं यं कोटिकास्येति विदुर्मनुष्याः ।
तस्मादहं शैब्य तथैव तुभ्यं आख्यामि बन्धून् प्रथितं कुलं च ॥
युधिष्ठिरो भीमसेनाजुनौ च माद्रायाश्च पुत्रौ पुरुषप्रवीरौ ।
ते मां निवेश्येह दिशश्चतस्रो विभज्य पार्थाः मृगयां प्रयाताः ॥

அப்படியே ராமாயணத்தில்:- ''அவ்விதம் சொல்லப்பட்ட ஸீதை பயமின்றி சோகத்துடன் ராவணனுக்குப் பதிலுரைத்தாள்.

வனபர்வத்தில்:- த்ரௌபதீகலக்கத்தில் "பிறகு சிபிவாச
ச்ரேஷ்டனான அவனால் கேட்கப்பட்டு த்ரௌபதி கிளையைக்
கீழே போட்டுத் தன் பட்டு உத்தரீயத்தைப் பிடித்துக்கொண்டு,
மெல்ல உரைத்தாள். ஒ ராஜபுத்ர ! புத்தியால் அறிகிறேன்.
என்போன்றவர் பேசமாட்டார்கள். மற்றப் புருஷனோ ஸ்த்ரீயோ
உனக்குச் சொல்ல ஒருவருமில்லை. நான் ஒருத்தியானபடியால்
பதில் சொல்லுகிறேன், கேள். அரண்யத்தில் ஒருத்தியாக
இருக்கும் நான் ஏகாகியான உன்னுடன் எப்படிப் பேசுவேன் ?
நீ ஸுரதனுடைய புத்ரன் கோடிகாஸ்யன் என்பதை அறிவேன்
ஆகையால் என்னுடைய ப்ரஸித்தமான குலத்தையும்,
பந்துக்களையும் உரைக்கிறேன். யுதிஷ்டரன், பீமன், அர்ஜுநன்,
நகுல ஸஹதேவர்கள் என்னை இவ்விடம் வைத்துத் திக்குகளைப்
பிரித்துக்கொண்டு வேட்டைக்குச் சென்றிருக்கிறார்கள். அந்த
मन्ये तु तेषां रथसत्तमानां कालोऽभितः प्राप्तुमिहोपयातुम् ।
संमानिता यास्यथ तैर्यथेष्टं विमुच्य वाहानवरोहयध्वम् ॥
प्रियातिथिर्धर्मसुतो महात्मा प्रीतो भविष्यत्यभिवीक्ष्य युष्मान् ।
एतावदुक्त्वा द्रुपदात्मजा सा शैब्यात्मजं चन्द्रमुखी प्रतीता ॥
विवेश तां पर्णशालां प्रशस्तां संचिंत्य तेषामतिथित्वधर्मम् ॥

स्त्रीणां परपुरुषभाषणे अयं प्रकारः ॥ स्वीयैस्सह संभाषणे तु
न दोष इति ॥

गृहकृत्यार्थं दत्तेन द्रव्येण पत्नी यथा कथंचिद्गृहकृत्यं निर्वर्त्य
किंचिदवशेषयेत् । धर्मार्थं दत्तं तु द्रव्यं लोभेन नावशेषयेत् ॥

तथा च मनुः

गृहव्ययाय यद्रव्यं दिशेत्पत्न्याः करे पतिः ।
निर्वर्त्य गृहकार्यं सा किंचिद्बुद्ध्याऽवशेषयेत् ॥
दानार्थमर्पिते द्रव्ये लोभात्किंचिन्न धारयेत् ॥

மஹான்கள் இவ்விடம் வரும் காலம் ஸமீபத்திலிருக்கிறதென்று நினைக்கிறேன். அவர்களால் கௌ ரவிக்கப்பட்டு இஷ்டப்படி போகலாம். குதிரைகளை அவிழ்த்துவிட்டு இறங்குங்கள். தர்மபுத்ரன் மஹாத்மா, அத்திப்ரியர், உங்களைப் பார்த்து ப்ரீதியடைவர். இவ்விதம் சைப்யபுத்ரனைப் பார்த்துச் சொல்லி, அதிதிதர்மத்தைச் சிந்தித்துக்கொண்டு பர்ணசாலையில் புகுந்தாள்.

ஸ்த்ரீகள் பரபுருஷனுடன் பேசும் ப்ரகாரம் இது. தன்னைச் சேர்ந்தவர்களுடன் பேசுவதில் தோஷமில்லை.

வீட்டுச் செலவுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட பணத்தில் கஷ்டப்பட்டுக் குடுப்பவாழ்க்கையை நடத்திக் கொஞ்சம் மீதி வைக்க வேண்டும். தர்மத்திற்காகக் கொடுத்த பணத்தில் லோபத்தால் மீதி வைக்கக்கூடாது.

அப்படியே மனு:- வீட்டுச் செலவுக்காகப் பர்த்தா கொடுத்த
பணத்தில் வீட்டுக் கார்யத்தை நடத்திக் கொஞ்சம் மீதி வைக்க
வேண்டும். தானத்திற்காகக் கொடுத்த பணத்தில் லோபத்தால்
கொஞ்சமும் மீதி வைக்கக்கூடாது.
भर्त्रा क्रियमाणदेवपूजायां तदुपयुक्तमुपकरणादिकं अनुक्त्वा
स्वममेव सर्वं साधनीयम् ॥

तथा च व्यासः-
पूजोपकरणं सर्वमनुक्तं साधयेत्स्वयम् ।
नियमोदकबर्हींपि पत्रपुष्पाक्षतादिकम् ॥
प्रतीक्षमाणाऽवसरं यथाकालोचितं हि यत् ।
तदुपस्थापयेत्सर्व मनुद्विग्नाऽतिहृष्टवत् ॥ इति ॥
ततः अतिथिवैश्वदेवाद्यर्थं पाकः कर्तव्यः ।
तथा च विष्णुपुराणे ऋभुनिदाघसंवादे निदाघः -
हे हे शालिनि मद्नेहे यत्किचिंदतिशोभनम् ।
भक्ष्योपसाधनं सर्वं तेनास्यान्नं प्रसाधय ॥
इत्युक्ता तेन सा पत्नी मृष्टमन्नं द्विजस्य यत् ।
प्रसाधितवती तद्वै भर्तुर्वचनगौरवात् ॥ इति ॥

பர்த்தா செய்யும் தேவபூஜையில் அதில் உபயோகமான ஸாமக்ரீகளைப் பதி சொல்லாமல் தானாகவே தயாரிக்க வேண்டும்.

அப்படியே வ்யாஸர்:- பூஜாஸாமக்ரீகள், நியமத்திற்கான தீர்த்தம், தர்ப்பங்கள், இலை, புஷ்பம், அக்ஷதை முதலியவைகளைச் சொல்லாமலேயே ஸமயம் பார்த்து உசிதகாலத்தில் பயமில்லாமல் மிகுந்த ஸந்தோஷத்துடன் பர்த்தாவின் ஸமீபத்தில் சேர்க்கவும்.

பிறகு, அதிதிகளுக்கும், வைச்வதேவம் முதலியவைக்கும் சமையல் செய்யவும்.

அப்படியே விஷ்ணுபுராணத்தில்-ருபுநிதாகஸம்வாதத்தில்
நிதாகர்- "அரே! என் வீட்டில் எந்தப் பக்ஷ்யம் முதலியது
உத்தமமாயிருக்கிறதோ, அதனால் இவருக்கு அன்னம் பரிமாறு.
இவ்விதம் சொல்லப்பட்ட பத்நீ, பர்த்தாவின் வார்த்தையில்
கௌரவத்தால் வந்த ப்ராம்ஹணனுக்கு உயர்ந்த
பக்ஷ்யங்களுடன் அன்னமிட்டாள்.
व्यासोऽपि -
नैवेद्यार्थ पृथग्भाण्डे पत्नी स्नात्वा पचेद्गृहे ।
वैश्वदेवार्थमन्यस्मिन् व्यञ्जनानि पृथक् पृथक् ॥ इति ॥
वैश्वदेवसमये पत्न्याऽपि सन्निहितया भवितव्यम् ॥

तथा च नारायणः-
सभार्यस्तु शुचिस्नातो विधिनाऽऽचम्य वाग्यतः ।
उपविश्य समिद्धेऽग्नौ वैश्वदेवं समाचरेदिति ॥
वैश्वदेवसमये पत्नी बल्यायतनानि गन्धादिभिरलंकुर्यात् ॥

तथा च बोधायनः–
तूष्णीं सवण्यायतनानि गन्धपुष्पधूपदीपैः पत्न्यलङ्करोतीति ॥
वैश्वदेवान्ते समागतोऽतिथिः पूज्यः ॥

तथा चापस्तंबः काले स्वामिनौ अन्नार्थिनं न प्रत्याचक्षीयाताम् । अभावे भूमि

வ்யாஸரும்: நைவேத்யத்திற்காக வேறு பாண்டத்தில், பத்நீ ஸ்நானம் செய்து சமையல் செய்க. வைச்வதேவத்திற்காக வேறு பாத்ரத்தில் சமையலும் தனித்தனியாகக் காய்கறிகளும் சமையல் செய்க.

வைச்வதேவ ஸமயத்தில் பத்நியும் ஸமீபத்திலிருக்க.

அப்படியே நாராயணர்:- பார்யையுடன் ஸ்நானம் செய்து, சுத்தனாய் விதிப்ரகாரம் ஆசமனம் செய்து, மெளனத்துடன் உட்கார்ந்து, ஜ்வலிக்குமக்னியில் வைச்வதேவம் செய்து முடிக்க.

லைச்வதேவஸமயத்தில் பலிபோடுமிடங்களைப் பத்நீ சந்தந குங்குமாக்ஷதைகளால் அலங்கரிக்க.

அப்படியே போதாயனர்:- மெளனமாக எல்லாவிடங்களையும் கந்தம், புஷ்பம், தூபம், தீபம், இவைகளால் பத்நீ அலங்காரம் செய்யவும்.

அதிதி பூஜை

லைச்வதேவ முடிவில் வந்த அதிதியைப் பூஜிக்கவும்.
அப்படியே ஆபஸ்தம்பர்- தம்பதிகள் காலத்தில் வந்த அதிதியை
रुदकं तृणानि कल्याणी वागित्येतानि वै सतोऽगारे न क्षीयन्ते
कदाचनेत्येवंवृत्तावनन्तलोकौ भवत इति ॥

अतिथिपूजनस्य आवश्यकत्वं कठवल्यामपि-
नचिकेताः स्वपितरमारब्धयज्ञदक्षिणात्वेन पीतोदकजग्धतृण-
दुग्धदोहनिरिन्द्रियगोप्रदाने क्रतोदक्षिणादानवैगुण्यात् पितुरनन्त-
लोकगमनं न भविष्यतीति विचिंत्य तत्परिहाराय कस्मै ऋत्विग्-
विशेषाय मां दास्यसीति पुनःपुनः पप्रच्छ । तं पिता क्रोधेन मृत्यवे
दास्यामि इत्युवाच । स च पितृवचनपालनमेच गरीयान् धर्म इति
तद्वचनगौरवेण यमभवनं गत्वा प्रोषिते यमे तिस्रो रात्रीरपूजित एव
उवास । ततः प्रोष्यागतं यमममात्या ऊचुः ॥

वैश्वानरः प्रविशत्यतिथिर्ब्राह्मणो गृहान् ।
तस्यैतां शान्तिं कुर्वंति हर वैवस्वतोदकम् ॥

நிராகரிக்கலாகாது. அன்னமில்லாவிடில், இடம், தீர்த்தம், பாய், நல்ல வார்த்தை இவைகள் நல்லவர்கள் வீட்டில் ஒரு போதும் குறையாதவை. இப்படி ஆசாரமுள்ளவர் அனந்தமான லோகத்தை அடைவார்கள்.

அதிதிபூஜை ஆவச்யகமென்பது கடஉபநிஷத்திலும்:- நசிகேதன்
என்பவன், தன் தகப்பன் ஆரம்பித்த யக்ஞ தக்ஷிணையாக,
ஜலம்,புல் தின்ன ஸாமர்த்யமற்றதும், கறவையில்லாததும்,
மறுபடி கன்றுபோடச் சக்தியற்றதுமான மாடுகளைக்
கொடுப்பதைப் பார்த்து, இதனால் தன் தந்தைக்கு ஆனந்தமற்ற
உலகமே கிடைக்குமென்றெண்ணி, என்னை எந்த ருத்விக்குக்குக்
கொடுக்கப்போகிறாயென்று அடிக்கடி. வினவ, தகப்பன்
கோபித்து 'உன்னை யமனுக்குக் கொடுக்கிறேன்" என்றார்.
மகனும் பிதாவின் வசனப்படி நடப்பதே மேலென்று நினைத்து
யமலோகம் சென்று, யமன் யாத்ரைசெய்திருந்த ஸமயத்தில்
மூன்றுநாள் பூஜிக்கப்படாமலே மூன்று தினம் யமன் வீட்டில்
தங்கினான். பிறகு திரும்பிவந்த யமனை நோக்கி, மந்த்ரிகள்
கூறினர்:-- 'அதிதிப்ராம்ஹணன் அக்னிபோல் வீட்டில்
ப்ரவேசிக்கிறான். அவனைத் தணிப்பது போல் ஜலத்தைக் கொடுக்கவும்.
आशाप्रतीक्षे संगतं सूनृतां चेष्टापूर्ते पुत्रपशूंच सर्वान् ।
एतद्भुङ्क्ते पुरुषस्याल्पमेधसो यस्यानश्नन् वसति ब्राह्मणोगृह इति ॥

ततो मृत्युः -
तिस्रो रात्रिर्यदवात्सीर्गृहे मेऽनश्नन् ब्रह्मन्नतिथिर्नमस्यः ।
नमस्तेऽस्तु ब्रह्मन् स्वस्ति मेऽस्तु तस्मात् प्रति त्रीन् वरान् वृणीष्व ॥
इत्येवं प्रसाद्य दिनत्रयं अनशनेन स्वगृहनिवासदोषपरिहाराय
वरत्र्यं प्रादादिति ॥

पारक्षुद्रशाखायामपि-
यो मा ददाति स इदेवमावाः । अहमन्नमन्नमदन्तमद्मि ।
पूर्वमग्नेरपिदहत्यन्नम् इति ॥

बोधायनोऽपि-
यो मामदत्वा पितृदेवताभ्यो भृत्यातिथीनां च सुहृज्जनस्य ।
संपन्नमश्नन् विषमत्ति मोहात्तमद्म्यहं तस्य च मृत्युरस्मि ॥

அல்ப புத்தியுள்ள எவன் வீட்டில், பட்டினியால் ப்ராம்ஹணன் வஸிக்கிறானோ, அவனுடைய மனோரதங்கள், வர வேண்டியவைகள், ஸத்ஸங்கம், நல்லவார்த்தை, இஷ்டம், பூர்த்தம், புத்ரர்கள், பசுக்கள் இவைகள் நசிக்கின்றன."

பிறகு யமன் அதிதியை, "பூஜ்யரான நீர் சாப்பிடாமல் என் வீட்டில் வஸித்தமையால் உமக்கு நமஸ்காரம். எனக்கு க்ஷேமமாகட்டும். ஆகையால் ஒவ்வொரு தினத்திற்கும் ஒரு வரம் கேளும்" என்ற நல்வார்த்தை சொல்லி மூன்று தினம் சாப்பிடாமைக்காக மூன்று வரன் கொடுத்தார்.

தைத்திரீயசாகையிலும்:- எவன் என்னைக் கொடுக்கிறானோ அவன் என்னைக் காப்பாற்றுகிறான். அன்னத்தைப் பிறருக்குக் கொடாமல் சாப்பிடுகிறவனை நான் சாப்பிடுகிறேன். அக்னிக்கு முன்பு அன்னம் தஹிக்கிறது.

போதாயனரும்-பித்ரு தேவதைகளுக்கு என்னைக்கொடாமல்,
வேலைக்காரன், அதிதி, சினேகிதருக்கும் கொடாமல் எவன்
ம்ருஷ்டான்னத்தைப் புஜிக்கிறானோ அவன் மோஹத்தால்
हुताग्निहोत्रः कृतवैश्वदेवः पूज्यातिथीन् भृत्यजनावशिष्टम् ।
तुष्टश्शुचिः श्रद्दधदत्ति यो मां तस्यामृतं स्यां स च मां भुनक्ति ॥ इति ॥

आपस्तंबोदाहृतब्राह्मणमपि

स एप प्राजापत्यः कुटुम्बिनो यज्ञो नित्यप्रततः, योऽतिथीनामग्निः स आहवनीयो यः कुटुम्बे स गार्हपत्यो यस्मिन् पच्यते सोऽन्वाहार्यपचनः । ऊर्जं पुष्टिं प्रजां पशुनिष्टापूर्तमिति गृहाणामश्नाति यः पूर्वोऽतिथेरश्नाति, पयउपसेचनमन्नमग्निष्टोमसंमितं, सर्पिपोक्थ्यसंमितं, मधुनाऽतिरात्रसंमितं, मांसेन द्वादशाहसमितं उदकेन प्रजावृद्धिरायुपश्च । प्रिया अप्रियाश्चातिथयः स्वर्गं लोकं गमयन्तीति विज्ञायते । स यत्प्रातर्मध्यन्दिने सायमिति ददाति सवनान्येव तानि भवन्ति । यदनुतिष्ठत्युदवस्यत्येव तत् । यत्सांत्वयति सा दक्षिणा

விஷத்தைப் புஜிக்கின்றான். அவனை நான் புஜிக்கிறேன். அவனுக்கு நானே மருத்யு. அக்னிஹோத்ரம் செய்து, வைச்வதேவம் செய்து, வேலையாட்களுக்கு இட்டு, மீதியைச் சுத்தனாக ச்ரத்தையுடன் புஜிப்பவனுக்கு நான் அம்ருதமாவேன். அவன் என்னைப் புஜிப்பான்.

ஆபஸ்தம்பர் உதாஹரித்த ப்ராம்ஹணமும்:- இது ப்ரஜாபதிக்காகக்
குடும்பீ ப்ரதிதினமும் அனுஷ்டிக்கத்தகுந்த யக்ஞம்.
அதிதிகளுக்கான அக்னி ஆஹவநீயம். குடும்பத்துக்காக
உள்ளது கார்ஹபத்யம். சமயல் செய்யு மக்நி அன்வாஹார்ய
பசனம். எவன் அதிதிகளுக்கு முன் சாப்பிடுகிறானோ அவனுடைய
இஷ்டம், பூர்த்தம், ப்ரஜை, புஷ்டி எல்லாவற்றையும் அதிதி
சாப்பிட்டுவிடுகிறான். உபஸேசனங்களுள் பாலுடன் கலந்த
அன்னம் அக்நிஷ்டோமத்துக்கு ஸமமானது. நெய்யுடன் உக்த்ய
ஸமானம். தேனால் போஜனம் செய்வித்தால் அதிராத்ர ஸமம்.
மாம்ஸத்தால் த்வாதசாஹத்துக்கு ஸமம். தீர்த்தத்தால் ப்ரஜை
களுக்கும் ஆயுளுக்கும் வ்ருத்தி. ப்ரியர்களோ, அப்ரியர்களோ
அதிதிகள் ஸ்வர்க்கலோகத்தை அடைவிக்கின்றனர். அவன்
ப்ராத:காலத்திலும், மத்யந்தினத்திலும், ஸாயங்காலத்திலும்
கொடுப்பது ஸவனங்களாவன. அவன் அனுஷ்டிப்பது உதவஸானம்.
प्रशंसा यत्संसाधयति ते विष्णुक्रमाः यदुपावर्तते सोऽवभृथ इति
हि ब्राह्मणमिति ॥

मनुरपिकृत्वैतत् बलिकर्मैव मतिथिं पूर्वमाशयेत् । संप्राप्ताय त्वतिथये प्रदद्यादासनोदके ॥ अन्नं चैव यथाशक्ति सत्कृत्य विधिपूर्वकम् ॥ अग्नौ हुत्वा विधानेन यत्पुण्यफलमश्नुते । तेन तुल्यं विशिष्टं वा ब्राह्मणे तर्पिते फलम् ॥ अतिथिर्यस्य भग्नाशो गृहात्प्रतिनिवर्तते । स दत्वा दुष्कृतं तस्य पुण्यमादाय गच्छति ॥ शिलेनाप्युञ्छतो नित्यं पंचाग्नीनपि जुह्वतः । सर्व सुकृतमादत्ते ब्राह्मणोऽनचिंतो वसन् इति ॥ आश्वमेधिकेऽपि— साङ्गोपाङ्गांस्तथा वेदान् पठतीह दिने दिने ।

நல்ல வார்த்தை சொல்வதும் ஸ்துதி செய்வதும் தக்ஷிணை பின் துடருவது விஷ்ணுக்ரமங்கள். திரும்பி வருவது அவப்ருதம், என்று ப்ராம்ஹணம்.

மனுவும்: பலிகர்மத்தைச் செய்து முன்பு அதிதிக்குப் போடவேண்டும். வந்த அதிதிக்கு ஆஸனமும், ஜலமும் கொடுக்கவும். பிறகு சக்திக்குத் தக்கவாறு பூஜித்து அன்னமிடவும். ப்ராம்ஹணனை த்ருப்தி செய்வித்தால், விதிவத்தாக அக்னியில் ஹோமம் செய்த பலன், அதிகமாயும் பலனுண்டு. எவனுடைய வீட்டிலிருந்து ஆசை பங்கமாகி அதிதி திரும்புகிறானோ, அவ க்கு அந்த அதிதி தன் பாபத்தைக் கொடுத்துவிட்டு அவன் புண்யத்துடன் போகிறான். உஞ்சவ்ருத்தி செய்தாலும், ஐந்து அக்னிகளிலும் ஹோமம் செய்தாலும், அவனுடைய புண்யத்தை சாப்பிடாமல் வஸிக்கும் ப்ராம்ஹணன் அடைகிறான்.

அச்வமேதகத்தில்:- ப்ரதிதினம் அங்கோபாங்கங்களுடன்
அதிதியைப் பூஜிக்காவிடில் அவன்
न चातिथिं पूजयति वृथा से पठति द्विजः ॥
पाकयज्ञैर्महायज्ञैस्सोमसंस्थाभिरेव च ।
ये यजन्ति न चार्चंति गृहेष्वतिथिमागतम् ॥
तेषां यशोर्थकामानां दत्तमिष्टं च यद्भवेत् ।
वृथा भवति तत्सर्वं आशया हतया हतम् ॥
वैश्वदेवांतिके प्राप्त मतिथिं यो न पूजयेत् ।
स चाण्डालत्वमाप्नोति सद्य एव न संशयः ॥
नैव स्वयं तदश्नीयादतिथिं यन्न भोजयेत् ।
धन्यं यशस्यमायुष्यं स्वर्ग्यं चातिथिपूजनमिति ॥

शातातपोऽपि–
स्वाध्यायेनाग्निहोत्रेण यज्ञेन तपसा तथा ।
नावाप्नोति गृही लोकान् यथात्वतिथिपूजनादिति ॥

आनुशासनिकेऽपि -
अतिथिः पूजितो यद्धि ध्यायते मनसा शुभम् ।
न तन्क्रतुशतेनापि तुल्यमाहुर्मनीषिणः ॥ इति ॥

படிப்பு வீண். பாக யக்ஞங்களாலும், மஹாயக்ஞங்களாலும், ஸோம யாகங்களாலும் அனுஷ்டானம் செய்தும், வீட்டிற்கு வந்த அதிதியைப் பூஜிக்காவிடில், அவர்களின் யசஸ், தனம், காமம், தத்தம், இஷ்டம் இவைகள் வீணாகின்றன. ஆசைப் பங்கத்தால் பங்கமாகின்றன. வைசவதேவமுடிவில் வந்த அதிதியைப் பூஜியாதவன் உடனே சண்டாளனாகிறான். எதை அதிதிக்குப் போடவில்லையோ அதைத் தானும் சாப்பிடலாகாது. அதிதி பூஜனம், தனம், கீர்த்தி, ஆயுஸ், ஸ்வர்க்கம் இவைகளைக் கொடுக்கும்.

சாதா தபரும்:- அதிதிபூஜையால் அடைகிறதுபோல், பரலோகங்களை அத்யயனத்தாலும், அக்னிஹோத்ரத்தாலும், யக்ஞத்தாலும், தபஸ்ஸாலும் அடைய முடியாது.

ஆனுசாஸனிகத்திலும்:- பூஜிக்கப்பட்ட அதிதி, மனதால்
எந்தச் சுபத்தை த்யானிக்கின்றானோ அது நூறு யக்ஞத்திற்கும்
ஸமமாகாது என்று வித்வான்கள் கூறுவர்.
अरण्यके पर्वणि तार्क्ष्यसरस्वतीसंवादेयो
दत्वाऽतिथिपूज्येभ्यः पितृभ्यश्च द्विजोत्तमः ।
शिष्टान्यन्नानि यो भुङ्क्ते किं वै सुखतरं ततः ॥
अतो मृष्टतरं नान्यत् लोके किंचिच्छतक्रतो ।
दत्वा यस्त्वतिथिभ्योऽन्नं भुंक्ते तेनैव नित्यशः ॥
यावतोह्यंधसः पिण्डान् अश्नाति सततं द्विजः ।
तावतां गोसहस्राणां फलमाप्नोति दायकः ॥
कपिलायां तु दत्तायां यत्फलं ज्येष्ठपुष्करे ।
तत्फलं भरतश्रेष्ठ विप्राणां पादधावने ।
द्विजपादोदकक्लिन्ना यावत्तिष्ठति मेदिनी ।
तावत्पुष्करपर्णेन पिबन्ति पितरो जलम् ॥
स्वागतेनाग्नयस्तृप्ताः आसनेन शतक्रतुः ।
पितरः पादशौचेन अन्नाद्येन प्रजापतिः ॥ इति ॥

पत्युर्विप्रवासे पत्न्याऽपि समागतोऽतिथिः पूजनीयः ॥

ஆரண்யபர்வத்தில், கருடனுக்கும், ஸரஸ்வதீக்கும் ஸம் வாதத்தில்:- எவன் அதிதிகளுக்கும், பூஜ்யர்களுக்கும், பித்ருக் களுக்கும் அளித்துப் பிறகு புஜிக்கின்றானோ அதைவிட என்ன ஸுகமிருக்கிறது. வன் அதிதிகளுக்கு அன்னமளித்து அதனாலேயே தினமும் சாப்பிடுகிறானோ அதைவிட நேர்த்தியான அன்னம் எதுவுமில்லை. அவ்விதமான அன்னத்தில் எவ்வளவு கபளங்களையதிதி சாப்பிடுகிறானோ அவ்வளவு ஆயிரம் பசுக்களைத் தானம் செய்த பலனையடைகிறான். கபிலை கோவைத் தானம் செய்த பலனுண்டு, ப்ராம்ஹணர்களின் பாதத்தை அலம்பினால். ப்ராம்ஹண பாத ஜலத்தில் நனைந்து எவ்வளவு நேரம் பூமி இருக்கிறதோ அவ்வளவு நேரம் பித்ருக்கள் தாமரை இலையால் ஜலமருந்துகிறார்கள். அவர்களுக்கு நல் வரவு உரைப்பதால் அக்னிகளுக்கு த்ருப்தி. ஆஸனத்தால் இந்த்ரனுக்கு த்ருப்தி. பித்ருக்களுக்குப் பாத ஜலத்தால் த்ருப்தி. அன்னம் முதலியவைகளால் ப்ரப்ஹாவுக்கு திருப்தியாகிறது.

பர்த்தா வெளியில் போயிருந்தால் வந்த அதிதியைப் பத்னீ
பூஜிக்கவேண்டும்.
उपस्थितं गृहे विद्याद्भार्या यत्नाग्नयोऽपि वा इति मनुवचनेन
अतिथिभोजनस्य गृहे भार्यासत्वे नियतत्वप्रतिपादनादिति ॥

अत एव रामायणे सीतया द्विजातिवेषेण समागतस्य रावणस्य
रामासन्निधानेऽपि पूजा कृतेत्युक्तम् ॥

द्विजातिवेषेण हि तं दृष्ट्वा रावणमागतम् ।
सर्वैरतिथिसत्कारैः पूजयामास मैथिली ॥
उपानीयासनं पूर्वं पाद्येनाभिनिमंत्र्य च ।
अब्रवीत्सिद्धमित्येव तदा तं सौम्यदर्शना ॥
द्विजातिवेषेण समीक्ष्य मैथिली समागतं पात्रकुसुम्भधारिणम् ।
अशक्यमुद्वेष्टुमुपायदर्शनं न्यमन्त्रयद्ब्राह्मणवत्तदाऽङ्गना ॥
इयं बृसी ब्राह्मण काममास्यता मिदं च पाद्यं प्रतिगृह्यतामिति ।
इदं च सिद्धं वनजातमुत्तमं त्वदर्थमव्यग्रमिहोपभुज्यतामिति ॥

எந்தவிடத்தில் பார்யையாவது அக்னியாவது இருக்கிறதோ அந்த வீட்டில் வந்தவன் அதே க்ராமத்தானாயினும் பரிஹாஸ கதை பேசுபவனாயினும் அவன் அதிதியல்ல, (3-103-மனு) என்ற மனு வசனத்தால், பார்யை வீட்டிலிருந்தால் அதிதி போஜனம் அவச்யம் என்று சொல்லியிருப்பது இதற்கு மூலம்.

அவ்விதமே ராமாயணத்தில், ராமனில்லாதிருக்கும்போது,
ப்ராம்ஹண வேஷத்துடன் வந்த ராவணன் ஸீதையால் பூஜிக்கப்
பட்டதாகச் சொல்லியிருக்கிறது. ப்ராம்ஹண வேஷத்துடன்
வந்த ராவணனை ஸகல அதிதி பூஜையுடன் ஸீதை பூஜித்தாள்.
முதலில் ஆஸனம் கொடுத்துப் பாதஜலம் கொடுத்து, ஸௌமய
முகத்துடன் கூடி அவனைப் பூஜித்துப் பிக்ஷை ஸித்தமா
யிருக்கிறதென்றாள். ப்ராம்ஹண வேஷத்துடன் வந்தவனும்,
கமண்டலுதாரியும், பயமுறுத்த முடியாதவனும், ஸீதாஹரணத்தில்
உபாயதர்சியுமான ராவணனை ப்ராம்ஹணன் போல்
உபசரித்தாள். ஹே! ப்ராம்ஹண ! இது தர்ப்பாஸனம், இஷ்டம்
போல் உட்காரலாம். இது பாத்யம், பெற்றுக்கொள்ளுங்கள்.
இவை வனத்திலுண்டான (பழங்கள்) உமக்காக
வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவஸரமில்லாமல் அருந்துங்கள்.
वनपर्वणि जयद्रथं प्रति द्रौपद्यपि-
पाद्यं प्रतिगृहाणेदमासनं च नृपात्मज ।
मृगान् पञ्चाशतं चैव प्रातराशं ददानि ते ॥
प्रेषितान् पृषतान् रंकून् हरिणान् शरभान् शशान् ।
ऋक्षान् रुरून् शंबरांश्च गवयांच मृगान् बहून् ॥
वराहान् महिषांश्चैव याश्चान्या मृगजातयः ।
प्रदास्यति स्वयं तुभ्यं कुन्तीपुत्रो युधीष्ठिरः ॥ इति ॥
स्त्रीभिर्भिक्षार्थमागतेभ्यो ब्रह्मचारिभ्यो भिक्षा देया । अदाने
दोषश्रवणात् । तथा चापस्तंबः-
स्त्रीणां प्रत्याचक्षाणानां समाहितो ब्रह्मचारी इष्टं दत्तं प्रजां
पशुन् ब्रह्मवर्चसमन्नाद्यं वृङ्क्ते तस्मादुह वै ब्रह्मचारिसंघं चरन्तं
न प्रत्याचक्षतेति ॥

वैश्वदेवानन्तरं अतिथिवत् अभ्यागतादीनां अन्नदानादिना पूजा कर्तव्या ॥

வனபர்வத்தில் ஜயத்ரதனைக் குறித்து த்ரௌபதீ:- ஓ அரச புத்ரனே! இந்தப் பாத்யம் ஆஸனம் இவைகளைப் பெற்றுக் கொள்ளுங்கள். உம் காலை போஜனத்திற்கு 50-மான்கள் கொடுக்கின்றேன். குந்திபுத்ரன் யுதிஷ்டிரர் பலவிதமான மான்களை உமக்குக் கொடுப்பார்.

பிக்ஷைக்கு வந்த ப்ரம்ஹசாரிகளுக்கு ஸ்த்ரீகள் பிக்ஷை போடவேண்டும். கொடுக்காவிடில் தோஷம் உரைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

ஆபஸ்தம்பர்:- நிராகரிக்கிற ஸ்த்ரீகளின் யாக தான ஹோம பலன்களையும், ப்ரஜை, பசுக்கள், ப்ரம்ஹவர்ச்சஸம், அன்னாதிகளையும் உத்தம ப்ரம்ஹசாரி நாசம் செய்வான். ஆகையால் பிக்ஷைக்கு வந்த ப்ரம்ஹசாரியை நிராகரிக்காதே.

வைச்வதேவத்திற்குப் பிறகு அதிதிபோல் அப்யாகதர்கள்,
அதாவது வந்தவர்களையும் அன்னம் கொடுத்து உபசரிக்க
வேண்டும்.
तथा च व्यासः-
गुरूणां पुत्रमित्राणां बन्धूनां कर्मकारिणाम् ।
आहूतानां च भृत्यानां दासीदासजनस्य च ॥

अतिथ्यभ्यागतानां च भिक्षुकाणां च लिङ्गिनाम् ।
आसने भोजने दाने संमाने प्रियभाषणे ॥

तत्तद्गुणानुसारेण प्राप्ते काले यथोचितम् ।
दक्षया सर्वदा भाव्यं भार्यया गृहमुख्यया ॥ इति ॥
अतिथीनामग्रभोजनमाहापस्तंब:-
अतिथीनेवाग्रे भोजये द्बालान् वृद्धान् रोगसंबन्धान् स्त्रीश्चा-
न्तर्वत्नीः । काले स्वामिनावन्नार्थिनं न प्रत्याचक्षीयाताम् ॥

अत्रोज्वला - अतिथीन् वक्ष्यति । तानेवाग्रे भोजयेन्न स्वयं सह भुञ्जीत पूर्वं वा । ये च गृहे वर्तमाना बालादयस्तानप्यग्रे भोजयेत् । अन्तर्वत्नीरित्येव सिद्धे स्त्रीग्रहणं स्वत्रादीनामपि ग्रहणार्थं

அப்படியே வ்யாஸர்:- ஆசிரியர், புத்ரர், ஸ்னேகிதர், பந்துக்கள், வேலை செய்பவர், ச்ரமப்பட்டவர்கள், வேலைக்காரர்கள், தாஸீதாஸர், அதிதி, வந்தவன், ஸன்யாஸீ இவர்களுக்கு ஆஸனம், போஜனம், தானம் இவைகளைக் காலத்தில் உசிதப்படி அவரவர் குணத்தை அனுஸரித்துச் செய்யவும். ப்ரியமாய்ப் பேசுவது மாத்ரம் ஸமானம். வீட்டில் முக்யமான பார்யை எப்போதும் ஸாமர்த்யமுடையவளாயிருக்கவேண்டும்.

அதிதிகளுக்கு முதலில் போஜனத்தை ஆபஸ்தம்பர் கூறுகிறார்:அதிதிகளை முதலில் உண்பிக்கவும். அப்படியே குழந்தை, கிழவன்,ரோகி, கர்ப்பிணீ இவர்களையும் காலத்தில் சாப்பாட்டை வேண்டி வந்தவரையும் நிராகரிக்கலாகாது.

இவ்விடம் உஜ்வலா வ்யாக்யானம்:- அதிதிகளைப் பற்றிச் சொல்லப்போகிறார். அவர்களுக்கு மாத்திரம் அன்னமிடவும். தானும் சேர்ந்து சாப்பிடாதே. முன்னும் சாப்பிடாதே. வீட்டிலிருக்கும் குழந்தைகளையும் முதலில் உண்பிக்கவும். கர்ப்பிணி என்றால் போதும். ஸ்த்ரீ என்பதால் ஸஹோதரிகளையும் अन्तवर्त्नीग्रहणं सर्वपूर्वार्धम् । काले वैश्वदेवकाले तदन्ते अन्नार्थिनमुपस्थितं स्वामिनौ गृहपती न प्रत्याचक्षीयाताम् । अवश्यं तस्मै किञ्चिद्देयमिति । काले भोजनदायिनीति भारतवचनात् । बालवृद्धातुरादीनां सर्वेषां यस्मिन्काले यस्यापेक्षितं तदा तस्मै देयमिति ॥ ब्राह्मणान् दुर्बलानाथान् दीनान्धकृपणांस्तथा । विभर्त्यन्नेन या नारी सा पतिव्रतभागिनी ॥ इति ॥ परिवेषणमपि स्त्रीधर्मः ।

अत एवादिपर्वणि उत्तङ्कोपाध्यायिन्याः परिवेषणमुक्तम् ।
सैवमुक्ता उपाध्यायिनी उत्तङ्कमुवाच, गच्छ, पौष्यं मिक्षस्व, तस्य
क्षत्रियया ये पिनद्धे कुण्डले स्तः । ते आनयस्वेति । इतचतुर्थेऽहनि
पुण्यकं भविता । ताभ्यां आबद्धाभ्यां ब्राह्मणान् परिवेष्टुमिच्छामि ।
शोभयमानां मां यथा ताभ्यां कुण्डलाभ्यां तस्मिन्नहनि संपादयामि ।
श्रेयो हि ते स्याद्भिक्षणं कुर्वत इति ॥

சேர்த்துக்கொள்ளவேண்டும். கர்ப்பிணீ என்றது முன் பூஜிப்பதற்கு. காலம் என்றால் வைர்வதேவகாலம். அப்பொழுது வந்தவனைத் தம்பதிகள் நிராகரிக்கலாகாது. அவச்யம் அவனுக்குக் கொஞ்சம் கொடு. காலத்தில் போஜனம் கொடுப்பவள் என்று பாரதம். பாலர், கிழவர், ரோகி இவர்களுக்கு எப்பொழுது எது வேண்டுமோ அப்பொழுது அதைக் கொடுக்கவும்.

துர்ப்பலர், அனாதர், தீனர், பொட்டை, க்ருபணன் இந்த ப்ராம்ஹணர்களைப் போஷிக்கும் ஸ்த்ரீ பதிவ்ரதையாவாள்.

பரிமாறுவது ஸ்த்ரீயின் தர்மம்.

அதனால்தான் ஆதிபர்வத்தில், உத்தங்கரின் குருபத்னீ
பரிவேஷணம் செய்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. உபாத்யாயபத்னீ
உத்தங்கரைப் பார்த்துச் சொல்லுகிறாள். நீ போய் பௌஷ்யனைக்
கேட்டு, அவன் பத்னீ பூண்டிருக்கும் குண்டலங்களை
யாசித்து இங்கு கொண்டுவா. இன்றுமுதல் நான்காவது தினத்தில்
உத்ஸவம் வருகிறது. அப்பொழுது அவைகளைப் பூண்டு,
பரிமாற இச்சிக்கிறேன். அந்தக் குண்டலங்களால் அன்று
என்னை அலங்கரித்துக்கொள்ளவேண்டும். எனக்காக நீ யாசித்தால்
உனக்கு நன்மை ஏற்படும.
वनपर्वणि द्रौपद्याः परीवेषणमुक्तं-
पतींस्तु द्रौपदी सर्वान् द्विजांश्चैव यशस्विनी ।
मातेव भोजयित्वाऽग्रे शिष्टमाहारयत्तदा ॥ इति ॥

आग्नेयपुराणेऽपि-
यदिष्टं भोजने भर्तुस्तत्संपाद्याहरेत् स्वयमिति ॥

व्यासोऽपि-
स्वयं प्रक्षाळ्य पात्राणि दत्तमन्नं तु भार्यया ।
भोक्तव्यं सघृतं सोष्णं हितं पथ्यं मितं सदेति ॥
भर्तुर्भोजनसमये पत्न्या समीपे न स्थेयम् ।
तथा च याज्ञवल्क्यः-
न भार्यादर्शनेऽश्नीयान्नैकवासा न संस्थितः ॥
पत्न्याः सन्निधाने दोषमाह श्रुतिः -
जायाया अन्ते नाश्नीया दवीर्यवदपत्यं भवतीति ॥

வனபர்வத்தில் த்ரௌபதீ பரிமாறுதல் உரைக்கப்பட்டிருக்கிறது. த்ரௌபதீ தன் பர்த்தாக்களையும், ப்ராம்ஹணர்களையும் தாய்போல் முதலில் போஜனம் செய்வித்து மீதியையருந்தினாள்.

ஆக்னேய புராணத்திலும்:- போஜனத்தில் பர்த்தாவுக்கு இஷ்டத்தை ஸம்பாதித்துத் தானே பரிமாறவேண்டும்.

வ்யாஸரும்:- இலைகளைத் தானாகவே அலம்பிக்கொண்டு பார்யையால் கொடுக்கப்பட்ட உஷ்ணமான அன்னத்தை நெய்யுடன் புஜிக்க.

பர்த்தா சாப்பிடும்போது பத்னீ ஸமீபத்திலிருக்கலாகாது. யாக்ஞவல்க்யர்:- பார்யை பார்க்கும்போதும், ஒரு வஸ்த்ரத்துடனும், நின்றுகொண்டும் புஜிக்காதே.

பத்னீ ஸமீபத்திலிருந்தால் தோஷத்தை வேதம் கூறுகிறது.

"பார்யையின் ஸமீபத்தில் புஜிக்கலாகாது. வீர்யமற்ற
ஸந்ததி உண்டாகும்."
परिवेषणसमये अन्नादिकं हस्तेन न परिवेषणीयम् ॥

तथा च शातातपःहस्तदत्तानि चान्नानि प्रत्यक्षलवणं तथा । मृत्तिकाभक्षणं चैव गोमांसाभ्यशनं स्मृतम् ॥ लवणं व्यञ्जनं चैव घृतं तैलं तथैव च । लेह्यं पेयं च विविधं हस्तदत्तं न भक्षयेत् ॥ यमः- हस्तदत्ता तु या भिक्षा लवणव्यञ्जनानि च । भोक्ता ह्यशुचितां याति दाता स्वर्गं न गच्छति ॥ हस्तदत्तास्तु ये स्नेहा लवणव्यञ्जनानि च । दातारं नोपतिष्ठंते भोक्ता भुञ्जीत किल्बिषम् ॥ अत्रिः- घृतं वा यदि वा तैलं ब्राह्मण्या नखनिस्सृतम् । अभोज्यं तद्विजानीयात् भुक्त्वा चांद्रायणं चरेत् ॥ आपस्तंब:- घृतं तैलं च लवणं पानीयं पायसं तथा ।

பரிமாறும்போது கையால் பரிமாறலாகாது.

அப்படியே சாதாதபர்:- கையால் கொடுக்கப்பட்ட அன்னம், ப்ரத்யக்ஷலவணம், மண் தின்பது இவை கோமாம்ஸம் புஜிப்பதுக்கு ஸமம். கையால் இடப்பட்ட உப்பு, கறிகாய், நெய், எண்ணெய், லேஹ்யம், குடிக்கும் ரஸம் முதலியதைப் புஜிக்காதே.

யமன்:- கையாலிடப்பட்ட பிக்ஷை, லவணம், காய்கறி இவைகளைச் சாப்பிடுபவன் அசுத்தனாகிறான். கொடுப்பவனுக்கு ஸ்வர்க்கமில்லை. கையாலிடப்பட்ட நெய் முதலிய ஸ்நேஹங்கள், உப்பு, காய்கறிகள் கொடுப்பவனுக்குப் போவதில்லை. சாப்பிடுபவன் பாபத்தைச் சாப்பிடுகிறான்.

அத்ரி: - நெய், தைலம் ப்ராம்ஹணியின் நகத்திலிருந்து விழுந்தது புஜிக்கத்தக்கதல்ல. புஜித்தால் சாந்த்ராயணம் செய்க.

ஆபஸ்தம்பர்:- கையாலிடப்பட்ட நெய், எண்ணெய்,
உப்பு, பானங்கள், பிக்ஷை இவைகளை ஸ்வீகரிக்காதே. ஆகையால்
भिक्षा च हस्तदत्ता तु न ग्राह्या यत्र कुत्रचित् ॥
तस्मादन्तर्हितं चानं पर्णेन च तृणेन वा ॥
प्रदद्यान्न तु हस्तेनेति ॥

तच्च परिवेषणं दर्व्यादिना कर्तव्यम् ।

तथा चापस्तंवः-
दर्व्या देयं कृतान्नं च समस्तव्यञ्जनानि चेति ॥
उदकादेः अदर्व्या परिवेषणे दोषमाह स एव-
उदकं यच्च पक्वान्नं योऽदर्व्या दातुमिच्छति ।
स भ्रूणहा सुरापश्च स स्तेनो गुरुतल्पगः ॥
तैलपक्वमपक्वं च न तु दर्व्या कदाचन ॥ इति ॥

आयसेन पात्रेण परिवेषणे दोषमाह पराशर:-
आयसेन तु पात्रेण यदन्नमुपदीयते ।
शुनोच्छिष्टमसौ भुंक्ते दाता तु नरकं व्रजेत् ॥
अयःपात्रमयोग्यं स्यात् स्नानाचमनकर्मसु ॥ इति ॥

இலையால், அல்லது துரும்பால் மூடப்பட்ட அன்னத்தைப் பரிமாறவேண்டும். கையாலல்ல.

அதையும் கரண்டியால் செய்யவும்.

அப்படியே ஆபஸ்தம்பர்:- பக்வான்னமும், ஸர்வ வ்யஞ்ஜனங்களும் கரண்டியாலிடவும்.

ஜலம் முதலியவைகளைக் கையால் பரிமாறினால் தோஷம். ஆபஸ்தம்பரே:- ஜலம், பக்வான்னம் இவைகளை எவன் கையா லிடுகிறானோ. அவன் பஞ்சமஹாபாதகீ. தைலபக்வம்,அபக்வம் இவைகளைக் காண்டியால் இடக்கூடாது.

இரும்புப் பாத்திரத்தால் பரிமாறினால் தோஷம்.

பராசரர்:- இரும்புப் பாத்ரத்தால் பரிமாறிய அன்னம், நாய் தின்ற மீதிக்குச் சமம். கொடுப்பவன் நரகம் போகிறான். ஸ்நான ஆசமனாதிகளில் இரும்புப்பாத்ரம் யோக்யமல்ல. परिवेषणसमये एकपंक्त्युपविष्टानां स्नेहादिना विषमपरिवेषणं न कर्तव्यम् । तथा च वसिष्ठः<flag>पंक्तौ</flag> विषमं ददाति स्नेहाद्भयाद्वा यदि वाऽर्थहेतोः । <error>Rg E] 2।ai R ॥</error> तां ब्रह्महत्यां मुनयो वदन्ति  ॥ इति ॥ <error>எவர்</error> कृत्वा भोक्तव्यम् । तथा च स्कान्दे

स्त्रीणां हि परमश्नैको नियमस्समुदाहृतः ।
अभ्यर्च्य चरणौ भर्तुः भोक्तव्यमिति निश्चयः ॥ इति ॥
भर्तुर्भुक्तोच्छिष्टं पत्न्या भोक्तव्यम् । तथा च मनुः-
पीत्वाऽऽपोशनमश्नीयात् पात्रदत्तमगर्हितम् ।
भार्याभृतकदासेभ्यः उच्छिष्टं शेषयेत् ततः ॥
व्यासः– सेवेत भर्तुरुच्छिष्टमन्नपानफलादिकम् ।
महान् प्रसाद इत्युक्त्वा पतिदत्तं प्रतीच्छती ॥

பரிமாறும்போது, ஒரு பந்தியிலிருப்பவருக்கு ஸ்நேஹத்தால் ஸமமில்லாமல் பரிமாறக்கூடாது. அதையே வஸிஷ்டர்:ஒரு பந்தியிலிருப்பவனுக்கு, ஸ்நேஹத்தால், அல்லது பயத்தால், அல்லது பணத்திற்காக விஷமமாக இடுபவன், வேதத்தாலும், ருஷிகளாலும் சொல்லப்பட்ட ப்ரம்ஹத்யையை அடைவான்.

பர்த்தாவுக்குப் பாத நமஸ்காரம் செய்து சாப்பிடவேண்டும். அப்படியே ஸ்காந்தத்தில்:ஸ்த்ரீகளுக்கு ஒரு பெரிய நியமம். அதாவது, பர்த்தாவின் பாதங்களைப் பூஜித்துச் சாப்பிடவேண்டும் என்பது.

பர்த்தா சாப்பிட்ட மீதியைப் பத்னி சாப்பிடவேண்டும். அப்படியே மனு:ஆபோசனமருந்தி, இலையில் போட்ட அன்னத்தை நிந்திக்காமல் சாப்பிட்டு, பார்யை, வேலைக்காரர்களுக்கு மீதி வைக்கவும்.

வ்யாஸர்:- அன்னம், பானம், பழம் முதலியதைப் பர்த்தாவின் தின்ற மீதியை ஸேவிக்கவும். மஹாப்ரஸாதம் என்று சொல்லி, பதி கொடுத்ததை வாங்கிக்கொள்க. भर्तुर्भोजनानन्तरमेव स्त्रिया भोजनमाह व्यासःदेवतातिथिभृत्यानां निर्वाप्य पतिना सह । शेषान्नमुपभुञ्जाना यथान्यायं यथाविधि ॥ तुष्टपुष्टजना नित्यं नारी धर्मेण युज्यते ॥ इति ॥ स्वभोजनसमये स्त्रीभिर्ज्येष्ठादेव्यै बलिदानं कर्तव्यम् । तथाच मनु:न ददाति च या नारीभिर्ज्येष्ठायै प्रत्यहं बलिम् । भोज्यादन्नाद्यथाशक्ति सा प्रेत्य नरकं व्रजेत् ॥ अवश्यमेव नारीभीर्येष्ठायै बलिकर्मणा । प्रीणनं प्रत्यहं कार्यं पुत्रपौत्रधनेप्सुभिः ॥ इति ॥ भर्त्रभुंक्तमन्नपानादि पत्न्या वर्जनीयम् । तथा च व्यास:यच्च भर्ता न पिबति यच्च भर्ता न खादति । यच्च भर्ता न चाश्नाति तत् सर्वं वर्जयेत् सती ॥ इति ॥ स्त्रिया भर्तारं विहाय मृष्टमन्नं न भोक्तव्यम् । तथा च स्कान्दे

பர்த்தா சாப்பிட்ட பிறகே பார்யை சாப்பிடுக. வ்யாஸர்:- தேவர், அதிதி, வேலையாட்களுக்குப் பதியுடன் கொடுத்துவிட்டு மீதியை விதி நியாயப்படி சாப்பிடுபவளாகவும், துஷ்டி. புஷ்டியுள்ள பரிஜனமுடையவளாயுமுள்ள ஸ்த்ரீ தர்மத்தையடைவாள்.

தான் சாப்பிடும்போது ஸ்த்ரீகள் மூத்த தேவிக்குப் பலி கொடுக்கவேண்டும். அதை மனு:எந்த ஸ்த்ரீ ப்ரதிதினமும், மூதேவிக்கு சக்த்யனுஸாரம் பலி கொடுக்கவில்லையோ அவள் நரகத்தையடைவாள். அவச்யமாக, புத்ரபௌத்ர தனங்களை அபேக்ஷிக்கிறவள் தினந்தோறும் மூதேவிக்குப் பலி கொடுக்கவும்.

பர்த்தா சாப்பிடாத அன்ன பானங்களை பத்னீ தள்ள வேண்டும். அதை வ்யாஸர்:எதைப் பர்த்தா குடிக்கவில்லையோ, சாப்பிடவில்லையோ, தின்னவில்லையோ அவைகளை ஸதீ விலக்கவேண்டும்.

பர்த்தாவை விட்டு ஸ்த்ரீ விருந்து சாப்பிடக்கூடாது. அதை
ஸ்காந்தத்தில்:-
या भर्तारं परित्यज्य मृष्टमश्नाति केवलम् ।
ग्रामे सा सूकरी भूया द्वल्गुली वा स्वविट्भुजा ॥
पश्यति प्रिये पत्न्या न भोक्तव्यम् । तथा च व्यासः-
भोजनं वमनं निद्रां परिधानं च वाससाम् ।
प्रारंभं मण्डनानां च न कुर्यात् पश्यति प्रिये ॥ इति ॥
भोजनानन्तरकृत्यमाह शाण्डिल्यः-
माषादिचूर्णैर्मृद्भिर्वा प्रक्षाल्य करयोर्द्वयम् ।
प्रक्षाल्य जानुपादौ च काष्ठैर्दंतान् विशोधयेत् ॥

स्मृत्यर्थसारेऽपि ततो हस्तौ संमृज्य परिस्राव्यांगुष्ठाभ्यां चक्षुषो निषिच्य चक्षुषी स्पृष्ट्वा अप उपस्पृश्येष्टदेवतां स्मरेदिति ॥ तदनन्तरकृत्यमाहापस्तंबःयत्र भुज्यते तत् समूह्य निर्हत्यावोक्ष्य तं देश ममत्रेभ्यो

எவள் பதியை விட்டு விருந்துண்கிறாளோ அவள் க்ராமப் பன்றியாகவோ, தன் விஷ்டயைப் புசிக்கும் வல்குளீயாகவோ பிறப்பாள்.

பதி பார்க்கும் போது ஸ்த்ரீ சாப்பிடக்கூடாது. வ்யாஸர்:போஜனம், வாந்தி, தூக்கம், ஆடையணிதல், பூஷணமணிதல் இவைகளைப் பதி பார்க்கும்போது செய்யக்கூடாது.

போஜனத்திற்குப் பிறகு செய்யவேண்டியதைக் கூறுகிறார் சாண்டில்யர்:உளுந்து முதலியதின் மாவால், அல்லது மண்ணால் இரண்டு கைகளையும் அலம்பி, பாதம் முழங்கால்களையும் அலம்பி, குச்சியால் பல்லை விளக்கவும்.

ஸ்ம்ருத்யர்த்த ஸாரத்திலும்:-- பிறகு கைகளைத் துடைத்து ஜலத்துடன் கூடிய கட்டை விரல்களால் கண்களை அலம்பி, கண்களைத்தொட்டு, ஆசமனம் செய்து, இஷ்ட தேவதையை ஸ்மரிக்கவும்.

அதன் பிறகு செய்யவேண்டியதைப்பற்றி ஆபஸ்தம்பர்:-
சாப்பிடுமிடத்தைப் பெருக்கி, குப்பையையள்ளி, ப்ரோக்ஷித்து,
लेपान् संकृष्याद्भिंस्संसृज्योत्तरतः शुचौ देशे रुद्राय निनये देवं
वास्तु शुभं भवति ॥

अत्रोज्वला– यत्र स्थाने भुज्यते तत् समूह्य समूहन्या तत्रत्यमुच्छिष्टदिकं
समूह्य समुहीकृत्य निर्हरेदन्यत्र, निर्दृत्य तं देशमवोक्षेत् ।
अवोक्ष्य ततोऽमत्रेभ्यः येषु काले पाकः कृतः तान्यमत्राणि ।
तथा चामरः- सर्वमावपनं भाण्डं पात्रामत्रे च भाजनमिति । तेभ्यो
लेपान् व्यञ्जनान्नलेपान् संकृष्याद्भिः संसृज्य गृहस्योत्तरतः शुचौ
देशे रुद्रायेदमस्त्विति निनयेत् । रुद्राय नमोऽस्त्विति कोशान्तरम् ।
एवं वास्तु शिवं भवति समृद्धं भवतीत्यर्थः । इति ॥

भुक्त्वा तु सुखमासीनः तांबूलेनास्यशोधनम् । शुण्ठ्यामलकधातूनामेकेनाथ विशोधनम् ॥ सुपूगञ्च सुपत्रञ्च चूर्णेन च समन्वितम् । प्रदद्यात् द्विजदेवेभ्यस्तांबूलं चर्वयेत् ततः ॥ इति ॥ रात्रौ कर्तव्यवैश्वदेवातिथिपूजनाद्यपयोगितया गृहसंमार्जन

பாத்ரங்களைச் சுத்தி செய்து, ஜலத்தால் அலம்பி, வடக்குப் பாகத்தில் சுத்த இடத்தில் ருத்ரனுக்கு அலம்பிய ஜலத்தை விடுக. இப்படி வீடு சுபமாகும்.

இவ்விடம் உஜ்வலை:- பாத்ரங்களில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் மீதிகளை அலம்பி, வடபாகத்தில், இது ருத்ரனுக்கு இருக்கட்டுமென்று ருத்ராயேதமஸ்து, அல்லது ருத்ராய நமோஸ்து என்று விடவும்.

சாப்பிட்ட பிறகு ஸுகமாய் உட்கார்ந்து தாம்பூலத்தால் வாயைச் சுத்தி செய்துகொள்க. சுக்கு, நெல்லி முதலியவைகளில் ஒன்றால் சுத்தி செய்துகொள்க.

பாக்கு, வெற்றிலை, சுண்ணாம்புகளை ப்ராம்ஹணருக்கும், தேவதைகளுக்கும் கொடுக்கவேண்டும். பிறகு தாம்பூலம் தரிக்கவும்.

ராத்ரி செய்யவேண்டிய வைச்வதேவம் அதிதி பூஜைக்கு
भाण्डप्रक्षाळनसामग्रीसंपादनादिकं संध्याकालात् पूर्वमेव कर्तव्यम् ।
व्रीह्मवहननं तु संध्याकाले न कर्तत्र्यम् ॥

तथा च मार्कण्डेयपुराणे-
संध्याकाले तु संप्राप्ते धान्यसंस्करणादिकम् ।
कुरुते या तु मोहेन वंध्या जन्मनि जन्मनि ॥
सायङ्काले गृहसंमार्जनाकरणे दोष उक्तो मार्कण्डेयपुराणे-
सन्ध्याकाले तु संप्राप्ते मार्जनं न करोति या ।
भर्तृहीना भवेत् सा तु निस्वा जन्मनि जन्मनि ॥ इति ॥
सायमग्निहोत्रसमये पत्नीसन्निधानस्यावश्यकतामाह बोधायन:-
सायंप्रातरेवैषा पत्न्यन्वास्ते सायंसायमित्येक इति । अत
एव प्रातरनियम इति ॥

ततो गुरुनमस्कारातिथ्यादिकं दिवावत्कर्तव्यमित्युक्तं स्मृतिरत्न –

உபயோகமாக வீடு பெருக்கி, பாத்ரம் அலம்பி, சாமான்களைச் சேர்ப்பதை ஸந்த்யா காலத்திற்கு முன்பே செய்யவும்.

ஸந்த்யா காலத்தில் நெல்லைக் குற்றுதல் கூடாது.

அப்படியே மார்க்கண்டேய புராணம்:- ஸந்த்யா காலத்திற்குப் பின், எவள் புடைப்பது முதலியதைச் செய்கிறாளோ அவள் ப்ரதி ஜன்மமும் மலடியாகப் பிறப்பாள்.

ஸந்த்யா காலத்தில் வீடு பெருக்காவிடில் தோஷம், மார்க்கண்டேய புராணத்தில்:- எவள் ஸந்தியில் வீடு பெருக்கவில்லையோ, அவள் ஒவ்வொரு ஜன்மத்திலும் பதியில்லாதவளும், தரித்ரையாயுமிருப்பாள்.

ஸாயம் அக்னிஹோத்ரத்தில் பத்னீ ஸமீபத்திலிருக்க வேண்டுமென்கிறார் போதாயனர்:- காலையிலும், மாலையிலும் பத்னீ கூட இருக்கவும். மாலையில் மாத்திரம் என்று சிலர். ஆகையால் காலையில் நியமமில்லை.

பிறகு குரு நமஸ்காரம், ஆதித்யம் முதலியதைப் பகலில் போல் செய்யவேண்டுமென்று ஸ்ம்ருதிரத்னத்தில்:हुताग्निर्वंदितगुरुः कृतातिथ्यश्च शक्तितः । वैश्वदेववलिं चापि कृत्वाऽश्रीयाद्यथा दिवा ॥ इति ॥ सायं वैश्वदेवार्थ पाकमाह विष्णु:पुनः पाकमुपादाय सायमप्यवनीपते । वैश्वदेवनिमित्तं वै पत्न्या सार्धं बलिं हरेदिति ॥ रात्रौ वैश्वदेवचलिदानं पत्यसन्निधाने पत्न्याऽपि अमन्त्रं कर्तव्यम् । तत्र मनुःसायं सिद्धस्य चान्नस्य पत्न्यमन्त्रं बलिं हरेदिति ॥ तदानीमतिथिपूजोक्ता विष्णुपुराणेअतिथिं चागतं तत्र स्वशक्त्या पूजयेद्बुधः । पादशौचासनग्रह्व स्वागतोक्त्या च पूजयेत् ॥ ततश्चान्नप्रदानेन शयनेन च पार्थिव ॥ दिवातिथौ च विमुखे गते यत् पातकं नृप ।

அக்னிஹோத்ரம் செய்து, குரு நமஸ்காரம் செய்து, யதா சக்தி அதிதிபூஜை செய்து, வைச்வதேவ பலியையும் செய்து பகலில்போல் புஜிக்கவும்.

ஸாயம் வைச்வதேவத்திற்கு மறுபடியும் சமையல் செய்க என்று விஷ்ணு:- அரசனே! மறுபடியும், வைச்வதேவத்திற்காகச் சமைத்துப் பத்னியுடன் பலி போடவும்.

ராத்ரி வைச்வதேவபலியை, பதி தூரதேசம் போயினும், மந்த்ரமில்லாமல் பத்னீ செய்யவும்.

அப்படியே மனு:- ஸாயங்காலத்தில் சமையல் செய்த அன்னத்தால், பத்னீ மந்த்ரமின்றி பலி போடவும்.

அப்பொழுது அதிதிபோஜனத்தைப் பற்றி விஷ்ணு
புராணம்:- அதிதி, வந்தவன் இவர்களைத் தன் சக்தியால்
பூஜிக்கவும். பாத்யம், ஆஸனம், வணக்கம், நல்வரவு பேசுதல்
இவைகளால் பூஜிக்கவும். பிறகு அன்னமளித்து, படுக்கை கொடுத்து
உபசரிக்கவும். பகலில் அதிதி திரஸ்கரிக்கப்பட்டால் எவ்வளவு
तदेवाष्टगुणं पुंसां सूर्योढे विमुखे गते ॥ इति ॥
ततो भोजनमाह शाण्डिल्यः-
कुटुम्बकोऽश्नीयाद्धितं पथ्यं सुतृप्तिमदिति ॥
स्मृत्यर्थसारे-
होमं वैश्वदेवमातिथ्यं च कृत्वा भृत्यैः परिवृतो लघु भुक्त्वा
स्त्रिया सह सुगंधानुलेपनमाल्यतांबूलादि सेवमानः स्वपेदिति ॥
भर्तुः पादौ नमस्कृत्यैत्र शयनं कर्तव्यम् । तथा च व्यासः—
पादौ भर्तुः नमस्कृत्य पश्चाच्छय्यां समाविशेत् ।
प्रियमाह्लादिसंयुक्तं कृत्वा संयोगमाचरेदिति ॥
शयनं च नग्नया न कर्तव्यं । तथा च मनुः–
अमुक्तवसना योषिद्विमुक्तवसनः पुमान् ।
संविशेतामुभौ मुक्तवसनौ कलिराविशेदिति ॥

बोधायन:– अथ श्रीमन्तमगारं संमृष्टोपलिप्तं गन्धवन्तं
पुष्पवन्तं धूपवन्तं दीपवन्तं तल्पवन्तं समाधिवासं दिक्षु सर्पिःसूत्रे-
न्धनप्रद्योतितं उदकुम्भ।दर्शोच्छिरसं प्रपाद्य तस्मिन्नेनां संवेशयेदिति ॥

பாபமோ, அது ராத்ரியில் எட்டு மடங்கு அதிகமென்று அறிக.

பிறகு சாப்பாடுபற்றி, சாண்டில்யர்:குடும்பி, ராத்ரியில் ஹிதம் பத்யம் திருப்திகரம் இவைகளைச் சாப்பிடுக.

ஸ்ம்ருத்யர்த்தஸாரத்தில்:- ஹோமம், வைச்வதேவம், ஆதித்யம் செய்து வேலைக்காரர்களுடன் லகுவாகப் புசித்து, ஸ்த்ரீயுடன் ஸூகந்தப் பூச்சு தாம்பூலாதிகளை ஸேவித்துத் தூங்கவும். பாதங்களை நமஸ்கரித்து அதன் பிறகே தூங்கவேண்டும்.

(இதன் பிறகு தர்மம் முடிய மொழி பெயர்க்கப்படவில்லை.) बोधायनपरिभाषायाम् –

अथास्तमित आदित्ये अन्योन्यमलङ्कृत्योपरिशय्यायां शयाते ।
अथैनां सर्वसुरभिगन्धमालया युनक्ति इति ॥

तच्छेषे बोधायनः—

तस्याः सह पत्या पूर्वरात्रावुपसंवेशनम् । अर्धरात्रादधश्शय-
नमाब्राह्ममुहूर्तादिति ॥

आर्द्रपादया भर्तृसङ्गो न कर्तव्यः । तथा च व्यास:-
आर्द्रपादा च या नारी भर्तुसङ्गं समाचरेत् ।
आयुष्यं हरते भर्तुः सा नारी नरकं व्रजेत् ॥
कंचुकेन समं नारी भर्तृसङ्गं समाचरेत् ।
तिभिर्वैर्षैश्च मध्ये वा विधवा भवति ध्रुवम् ॥
तालपत्रगलत्कर्णा दयिता मैथुनं व्रजेत् ।
पञ्चमे सप्तमे वर्षे वैधव्यमिह जायते ॥
पादलग्नतनुश्चैव ह्युच्छिष्टं ताडनं तथा ।
कोपः क्रोधश्च निर्भर्त्सा संयोगेषु न दोषकृत् ॥
कुङ्कुमं चाञ्जनञ्चैव तथा हारिद्रचन्दने ।
धौतवस्त्रं च तांबूलं संयोगेषु शुभावहमिति ॥
उपभोगसमये नीलवस्त्रधारणं न दोषाधायकम् ॥
तथा चापस्तंबः-
नीलीरक्तं यदा वस्त्रं ब्राह्मणोऽङ्गेषु धारयेत् ।
अहोरातोषितो भूत्वा पञ्चगव्येन शुध्यति ॥
स्त्रीणां क्रीडार्थसंभोगे शयनीये न दुष्यतीति ॥
इति आह्निकधर्माः ॥
ஆஹ்னிகதர்மம் முற்றிற்று.
ननु स्वभावतो दुष्टानां स्त्रीणां निरूपितधर्मश्रवणे च कथं
प्रवृत्तिः ? स्त्रीणां स्वाभाविका दोषाश्च बहुलमवगम्यन्ते ॥
तथा चानुशासनिके-
चलस्वभावा दुस्सेव्या दुर्ग्राह्या भावतस्तथा ।
प्राज्ञस्य पुरुषस्येह यथा वाचस्तथा स्त्रियः ॥
शंबरस्य च या माया या माया नमुचेरपि ।
बलेः कुम्भीनसेश्चैव सर्वास्ता योषितो विदुः ॥

यतश्च भृतानि महांति पञ्च यतश्च लोका विहिता विधात्रा ।
यतः पुमांसः प्रमदाश्च निर्मिता स्तदैव दोषाः प्रमदासु नारद ॥ इति ॥
मनुः– पौंश्चल्याञ्चलचित्ताश्च निस्नेहाश्च स्वभावतः ।
रक्षिता यत्नतोऽपीह भर्तृष्वेता विकुर्वते ॥
शय्यासनमलङ्कारं कामं क्रोधमनार्जवम् ।
द्रोहभावं कुचर्या च स्त्रीभ्यो मनुरकल्पयत् ॥

கேள்வி:- ஸ்வபாவமாகத் துஷ்டைகளான ஸ்த்ரீகளுக்கு நிர் நிரூபித்த தர்மச்ரவணத்தில் எப்படி ச்ரத்தை ஏற்படும்? ஸ்த்ரீகளுக்கு ஸ்வாபாவிகமான பல தோஷங்கள் பல இடங்களிலும் தென்படுகின்றன.

அனுசாஸனிகபர்வத்தில்:- ஸ்த்ரீகள் சஞ்சல ஸ்வபாவமுள்ளவர்கள். அவர்களை அனுஸரிப்பது இயலாது. அவரபிப்ராயத்தை அறியமுடியாது. புத்திமான்களின் வார்த்தைகள் போல் ஸ்த்ரிகள். சம்பரன், நமுசி, பலி, கும்பீநஸி இவர்களுடைய எல்லா மாயைகளும் ஸ்த்ரீகளுக்கு உண்டு. எந்தக் காலத்தில் பஞ்ச பூதங்களும், ஸகல லோகங்களும் நிர்மாணம் செய்யப்பட்டனவோ, எப்பொழுது புருஷர்களும், ஸ்த்ரீகளும் ஸ்ருஷ்டிக்கப்பட்டனரோ அதுமுதல் ஸ்த்ரீகளில் தோஷமுண்டு.

மனு:- ஸ்த்ரீகள் ஸ்வபாவமாகப் புருஷர்களில் சஞ்சலமானதாலும், ஸ்நேகமில்லாமையாலும், யத்னத்தால் ரக்ஷிக்கப்பட்டபோதிலும், பர்த்தாவினிடம் ப்ரதிகூலைகளாகிறார்கள். சயனம், ஆஸனம், அலங்காரம், காமம், கோபம், நேர்மையில்லாமை, த்ரோஹம், கெட்ட ஆசரணம் இவைகளை மனு ஸ்த்ரீகளுக்கு ஸ்ருஷ்டித்தார். रामायणेऽपि

न कुलं न कृतं. विद्यां न दत्तं नापि संग्रहम् ।
स्त्रीणां गृह्णाति हृदय मनित्यहृदया हि ताः ॥
एषा हि प्रकुतिः स्त्रीणा मासृष्टे रघुनन्दन ।
समस्थमनुरज्यन्ति विषमस्थं त्यजन्ति च ॥
शतहूदानां लोलत्वं शस्त्राणां तीक्ष्णतां तथा ।
गरुडानिलयोश्शैघ्र्यमनुगच्छन्ति योषितः ॥
क्षुरधारा विषं सर्पो वह्निरत्येकतः स्त्रियः ॥

अयोध्याकाण्डे सीतां प्रत्यनसूया-
न त्वेवमवगच्छन्ति गुणदोषमसत्स्त्रियः ।
कामवक्तव्यहृदया भर्तनाथाश्चरंति याः ॥
प्राप्नुवन्त्ययशश्चैव धर्मभ्रशं च मैथिलि ।
शीलभङ्गेन दुर्वृत्ताः पातयन्ति कुलत्रयम् ॥

ராமாயணத்திலும்:- குலம், செய்கை, வித்யை, தானம், சேர்க்கை, இவை ஒன்றும் ஸ்த்ரீ மனதை வசப்படுத்தாது. அவர்கள் மனம் அனித்யம் (சஞ்சலம்.) ஓ! ரகுநந்தன ! ஸ்ருஷ்டியிலிருந்து ஸ்த்ரீகளுக்கு ஸ்வபாவமென்னவென்றால், நல்ல ஸ்திதியிலிருப்பவனிடம் ஸ்நேஹம், துக்கத்திலிருப்பவனை விட்டுவிடுவது என்பது. மின்னல்களின் சாஞ்சல்பம், பாணங்களின் கூர்மை, கருடன்,வாயு இவர்களின் சீக்ரகதி இவைகளை ஸ்த்ரீகள் அனுஸரிக்கிறார்கள். கத்திமுனை, விஷம், ஸர்ப்பம், அக்னி இவர்களின் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் ஸ்த்ரீகள்.

அயோத்யாகாண்டத்தில் ஸீதையைக் குறித்து அனஸுயை:-
அஸத்ஸ்த்ரீகள் இவ்விதமாகிறதில்லை. காமத்திற்குப்
பராதீன ஹ்ருதயமுள்ளவர்களாயும், பர்த்தாவுக்கு நாதைகளாயும்
ஸஞ்சரிக்கின்றனர். அவர்கள் அகீர்த்தியையும், தர்ம
நாசத்தையுமடைகிறார்கள். சீலத்தின் நாசத்தால் பிதா, மாதா,
பர்த்தா இவர் மூவருடைய குலங்களையும் நாசம் செய்கிறார்கள்.
இதன் விஸ்தரத்தை ராமாயண தர்மாகூதத்தில் அறிக. இவ்விதம்
पितुर्मातुस्तथा पत्युरिहामुत्र च दुःखदाः ॥ इति ॥
विस्तरस्तु रामायणधर्माकृते द्रष्टव्यः ॥

एवं दोषबाहुल्यश्रवणात् कथं धर्मे प्रवृत्तिरीतिचेदुच्यते-
सोमः शौचं ददौ तासां गन्धर्वस्तु शुभां गिरम् ।
पावकस्सर्वमेध्यत्वं मेध्या वै योषितो ह्यतः ॥
स्त्रियः पवित्रमतुलं नैता दुष्यन्ति कर्हिचित् ।
मासिमासि रजो ह्यासां दुरितान्यपकर्षति ॥
इत्यादि मन्वादि वचनैस्तासां स्वाभाविकशुचित्वादि गुंणानामवगमात् ॥

निमग्नश्च समुत्थाय पुनः प्राह महामुनिः । योषितस्साधु धन्यास्तास्ताभ्यो धन्यतरोऽस्ति कः ॥ इति व्यासवचनं श्रुत्वा कोऽस्यार्थ इति पृष्टवतो मुनीन् प्रति व्यासः

या स्त्री शुश्रूषणाद्भुर्तुः कर्मणा मनसा गिरा।

பல தோஷமிருப்பதால், அவர்களுக்கு தர்மத்தில் ப்ரவ்ருத்தி எப்படி?

இதற்கு ஸமாதானம்:அவர்களுக்கு ஸோமன் சுத்தியையும், கந்தர்வன் நல்ல வார்த்தையையும், அக்னி ஸர்வ சுத்தியையும் கொடுத்தனர். ஆகையால் ஸ்த்ரீகள் சுத்தைகள். ஸ்த்ரீகள் உவமையற்ற சுத்தைகள். ஒருபோதும் அவர்களுக்கு அசுத்தியில்லை. ப்ரதிமாதம் ரதஸ்ஸால் அவர்கள் பாபம் போகிறது. இம்முதலான மன்வாதி வசனங்களால் அவர்களுக்கு ஸ்வபாவமான சுத்தி உண்டென்று புலப்படுகிறது.

முழுகி மறுபடியும் எழுந்திருந்து முனி சொல்லுகிறார்:-
ஸ்த்ரீகள் மஹா பாக்யசாலிகள். அவரைவிட அதிக பாக்யம்
படைத்தவர் யார்? என்ற வ்யாஸ வசனத்தைக் கேட்டு, இதற்கு
அர்த்தமென்ன என்று கேட்கும் முனிகளைக் குறித்து
வ்யாஸர்: எந்த ஸ்த்ரீ கர்மத்தாலும், வாக்காலும், மனதாலும்
तद्धिता समवाप्नोति तत्सालोक्यं यतो द्विजाः ॥
नातिक्लेशेन महता तानेव पुरुषो यथा ।
तृतीयं व्याहृतं तेन मया साध्विति योषिताम् ॥
तथा स्त्रीभिरनायासात्पतिशुश्रूषयैव हि ।
ततस्तृतीयमप्येतन्मम धन्यतरं मतम् ॥
इति विष्णुपुराणवचनेन स्त्रीणां स्वभावतो धन्यत्वावगमादपि॥
निरूपितदोषाणां तु आचारो हन्त्यलक्षणमिति वचनात्,
धर्माणां श्रवणे तदाचरणे च प्रवृत्तिर्युक्तैव । सदाचारेण निवृत्तिः
सम्भवतीति ॥

अथ स्त्रीणां साधारणधर्माः ॥

शङ्खः – नानुक्त्वा गृहान्निर्गच्छेन्नानुत्तरीया न त्वरितं व्रजेत्, न परपुरुषमभिभाषेतान्यत्र वणिक्प्रव्रजितवैद्यवृद्धेभ्यो

பர்த்தாவுக்குச் சுச்ரூஷையினால் அவனுக்கு ஹிதம் செய்கிறாளோ அவள் அவனுடைய ஸாலோக்யத்தை அடைகிறாள். ஸ்த்ரீகளுக்கு மூன்றாவது தடவை ஸாது என்று சொன்னேன். ஆகையால் ஸ்த்ரீகள் ஆயாஸமின்றி பதி சுச்ரூஷையாலேயே ஸாலோக்யத்தை யடையலாம்.

இந்த விஷ்ணுபுராண வசனத்தால் ஸ்வபாவமாக தன்யர்கள் என்று புலப்படுகிறபடியாலும் அப்படியே.

முன் சொன்ன தோஷங்களோவெனில், ஆசாரம் தோஷத்தைப் போக்குகின்றது என்ற வசனத்தால் ஸதாசரணத்தால் நிவ்ருத்தி ஏற்படுகின்றமையால் அவர்களுக்கு தர்மங்களைக் கேட்பதிலும் ஆசரிப்பதிலும் ப்ரவ்ருத்தி வருவது ந்யாயமே.

ஸாதாரண தர்மங்கள்.

இப்பொழுது ஸ்த்ரீகளின் ஸாதாரண தர்மங்கள் நிரூப்பிக்கப்படுகின்றன.

சங்கர்:- வீட்டில் சொல்லாமலும், உத்தரீயமில்லாமலும்,
வேகமாயும் வெளியில் செல்லக்கூடாது. வ்யாபாரி, ஸன்யாஸீ,
न नाभिं दर्शयेदागुल्फाद्वासः परिदध्या न्न स्तनौ विवृतौ कुर्यान्न
हसेदपावृतं भर्तारं तद्बन्धून् वा न द्विष्यान्न गणिका धूर्ताभिसारिणी-
प्रव्रजिता प्रेक्षणिका मायाकुहककारिका दुःशीलाभिस्सहैकत्र वसेत्
संसर्गेण चारित्रं दुष्यतीति ॥

आश्वालायनः-
भक्तिं श्वशुरयोः कुर्यात् पत्युश्चापि विशेषतः ।
धर्मकार्येऽनुकूलत्व मर्थकार्येऽपि संयमम् ॥
प्रागल्भ्यं कामकार्येषु शुचित्वं निजविग्रहे ।
मङ्गळं सततं पत्युः सततं प्रियभाषणम् ॥
हरिद्राकज्जलं चैव सिंदुरं कुङ्कुमं तथा ।
कृर्पासकञ्च तांबूलं मङ्गल्याभरणं शुभम् ॥
केशसंस्कारकवरीकरकर्णविभूषणम् ।
भर्तुरायुष्यमिच्छन्ती दूषयेन्न पतिव्रता ॥ इति ॥

வைத்யன், கிழவன் இவர்களைத் தவிர இதரர்களிடம் பேசக் கூடாது, நாபி வெளியில் தெரியக்கூடாது. கால் மணிக்கட்டு வரையில் வஸ்த்ர தாரணம். ஸ்தனங்கள் வெளியில் தெரியலாகாது. ப்ரகாசமாகச் சிரிக்கக்கூடாது. பர்த்தாவையும், அவன் பந்துக்களையும் தவேஷிக்கலாகாது. வ்யபிசாரிணீ, வேசி, கெட்டவள், ஸன்யாஸினீ, குறி சொல்பவள், மாயை வஞ்சனை செய்பவள், கெட்ட ஸ்வபாவமுள்ளவள் இவர்களுடன் ஓரிடத்தில் வஸிக்கலாகாது. ஸஹவாஸத்தால் நடத்தை கெட்டுவிடும்.

ஆச்வலாயனர்:- பர்த்தாவினிடமும், மாமனார் மாமியாரிடமும்,
பக்தி செய்க. தர்ம கார்யத்தில் அனுகூலமாயிருக்க. தன
விஷயத்தில் அடக்கமாயிருக்க. காம கார்யத்தில் ஸாமர்த்யம்,
தன் சரீரத்தில் சுத்தி, பதிக்கு எப்போதும் மங்களத்தைச்
செய்வது, எப்போதும் ப்ரியமாகப் பேசுவது, மஞ்சள், மை,
குங்குமம், ரவிக்கை, தாம்பூலம், மங்களாபரணம், தலை
வாரிக்கொள்வது, தலை முடிவது, கை காதுகளுக்கு அலங்காரம்
இவைகளைப் பர்த்தாவின் ஆயுளைக் கோருகிற பதிவ்ரதை
நிந்திக்கக்கூடாது. அனுஷ்டிக்கவேண்டும்.
मार्कण्डेयः– मार्जनीं चुल्लिकां काष्ठं दृषदश्मोपलाांस्तथा ।
नाक्रमेदंघ्रिणा जातु पुत्रदारधनक्षयात् ॥
उलूखलं च मुसलं तथा चैव घरट्टकम् ।
पादेनाक्रमणात्पापात् नाप्नुयादुत्तमां गतिम् ॥
दक्षिणाभिमुखी या तु या विदिक्संमुखाऽपि वा ।
केशान् संस्कुरुते नारी धननाशं सुविन्दतीति ॥
स्कान्दे लोपामुद्राप्रशंसाव्याजेन बृहस्पतिः-
पतिव्रतेयं कल्याणी लोपामुद्रा सधर्मिणी ।
तवाङ्गच्छायया तुल्या यत्कथा पुण्यकारिणी ॥
पतिव्रता स्वरुंधत्या सावित्र्याऽप्यनसूयया ।
शांडिल्यया च सत्या च लक्ष्म्या च शतरूपया ॥
मेनया च सुनीत्या च संज्ञया स्वाहया तथा ।
यथैषा वर्ण्यते श्रेष्ठा न तथाऽन्येति निश्चितम् ॥

மார்க்கண்டேயர்:- துடைப்பம், அடுப்பு, விறகு, அம்மி, குழவி இவைகளைக் காலால் மிதிக்கக்கூடாது. மிதித்தால் புத்ரன், பத்னீ, தனம் இவை நாசமாகிவிடும். உரல், உலக்கை, ஏந்திரம் இவைகளைக் காலால் மிதித்தால் பாபர். மிதிப்பவளுக்கு உத்தம கதி கிடைக்காது. எவள் தெற்கு முகமாகவோ, ஈசானாதி மூலைகளுக்கு எதிராகவோ தலையை வாரிக் கொள்கிறாளோ அவளுக்குத் தனம் நாசமாகிவிடும்.

ஸ்காந்தத்தில்:- லோபாமுத்ரையை ஸ்துதி செய்யுமிடத்தில், ப்ருஹஸ்பதி:- இந்த லோபாமுத்ரை பதிவ்ரதை. ஸதர்மிணீ. உன் தேஹச்சாயை போன்றவள். அவள் கதையே புண்யமானது. பதிவ்ரதைகளில், அருந்ததிக்கும், ஸாவித்ரீக்கும், அனஸூயைக்கும், சாண்டில்யைக்கும், ஸதீதேவிக்கும், லக்ஷ்மீக்கும், சதரூபைக்கும், மேனைக்கும் (ஹிமவான் பத்னீ), ஸுநீதிக்கும், ஸம்ஞாவுக்கும் (ஸூர்ய பத்னீ), ஸ்வாஹாவுக்கும் (அக்னி பத்னீ) இவள் ச்ரேஷ்டையானவள். வேறு ஒருவருமில்லை என்பது நிச்சயம். அலங்கரித்துக்கொள்ளாமல் உன் கண்ணில் अनलंकृतमात्मानं तव नो दर्शयेत् क्वचित् । कार्यार्थं प्रोषिते क्वापि सर्वमण्डनवर्जिता ॥ न च ते नाम गृह्णाति तवायुष्याभिवृद्धये । पुरुषान्तरनामापि न गृह्णाति कदाचन ॥ आक्रुष्टाऽपि न चाक्रोशेत्ताडिताऽपि प्रसीदति । इदं कुरु कृतं स्वामिन्मन्यतामिति वक्ति च ॥ आहूता गृहकार्याणि त्यक्त्वाऽऽगच्छति सादरा । किमर्थमाहृता नाथ सुप्रसादो विधीयताम् ॥ न चिरं तिष्ठति द्वारि न द्वारमुपसेवते । अदापितं त्वया किंचित् कस्मै चिन्न ददात्यपि ॥ पूजोपकरणं सर्व मनुक्तं साधयेत्स्वयम् । नियमोदकबर्हींपि पत्रपुष्पाक्षतादिभिः ॥ प्रतीक्षमाणाऽवसरं यथाकालोचितं हि यत् । तदुपस्थापयेत्सर्वमनुद्विग्नाऽतिहृष्टवत् ॥ सेवेत भर्तुरुच्छिष्ट मन्नपानफलादिकम् ।

படமாட்டாள். கார்ய வசத்தால் நீ தேசாந்தரம் போயிருந்தால்
ஆபரணங்கள் போட்டுக்கொள்ளமாட்டாள். உன் ஆயுள்
வ்ருத்திக்காக உன் பெயரைச் சொல்லாள். பர புருஷனின் பெயரைச்
சொல்லமாட்டாள். திட்டினால் திட்டமாட்டாள். அடித்தாலும்
ப்ரஸன்னமாயிருப்பாள். இதைச் செய்யுங்கள், இது செய்யப்
பட்டது, ஸ்வாமின்! என்பாள். கூப்பிட்டால் வீட்டுக் கார்யங்களை
விட்டு ஆதரவுடன் வருவாள். நாத! எதற்குக் கூப்பிட்டீர்கள்,
ப்ரஸாதம் செய்யுங்கள், என்பாள். வாயிற்படியில் வெகுகாலம்
நிற்கமாட்டாள். வாயிலை ஸேவிக்கமாட்டாள். நீ சொல்லாமல்
ஒன்றையும் கொடுக்கமாட்டாள். பூஜாத்ரவ்யங்களைச் சொல்லாமலே
சேகரிப்பாள். தாம்பூலம்,அக்ஷதங்களுடன் நியம ஜலம், தர்ப்பம்
இவைகளை அவஸரமறிந்து உசித காலத்தில் வெறுப்பில்லாமல்
ஸந்தோஷமாய்க் கொண்டுவருவாள். பர்த்தாவின்
உச்சிஷ்டமான அன்னம், பானம், பழம் முதலியவைகளை
ப்ரஸாதமென்று பதி கொடுப்பதை வாங்கிக்கொள்வாள்.
महान् प्रसाद इत्युक्त्वा पतिदत्तं प्रतीच्छति ॥
अविभज्य च नाश्नीयात् देवपित्रतिथिष्वपि ।
परिचारकवर्गेषु गोषु भिक्षुकुलेषु च ॥
संयतोपस्करा दक्षा हृष्टा व्ययपराङ्मुखी ॥
दूरतो वर्जयेदेषा समाजोत्सवदर्शनम् ।
न गच्छेत्तीर्थयात्रा दिविवाहप्रेक्षणादिपु ॥
सुखसुप्तं सुखासीनं रममाणं यथेच्छया ।
आन्तरेष्वपि कार्येषु पतिं नोत्थापयेत् क्वचित् ॥
स्त्रीधर्मिणी त्रिरात्रं तु स्वमुखं नैव दर्शयेत् ।
स्ववाक्यं श्रावयेन्नापि यावत्स्नाता न शुद्ध्यति ॥
सुस्नाता भर्तृवदन मीक्षतेऽन्यस्य न क्वचित् ।
अथवा मनसा द्ध्यात्वा पतिं भानुं विलोकयेत् ॥
न रजक्या न हैतुक्या तथा श्रमणया न च ।
न च दुर्भगया क्वापि सखित्वं कुरुते सती ॥
भर्तृविद्वेषिणीं नारीं नैषा संभाषते क्वचित् ।
नैकाकिनी क्वचित् भूयान्न नग्ना स्नाति वै क्वचित् ॥

தேவர்கள், பித்ருக்கள், அதிதிகள், பரிசாரகர், பசுக்கள், பிக்ஷுக்கள் இவர்களுக்குக் கொடாமல் சாப்பிடாள். வீட்டுச் சாமான்களில் அடக்கமுள்ளவளாயும், செலவில் பின்வாங்குபவளாயும் இருப்பாள். கூட்டம், உத்ஸவ தர்சனம் இவைகளைத் தூரத்தில் விலக்குவாள். தீர்த்தயாத்ரை, விவாஹம் பார்ப்பது இவைகளைத் தூரத்தில் விடுவாள். ஸங்கமாய்த் தூங்கும்போதும், உட்கார்ந்திருக்கும்போதும், கார்யமத்யத்திலும், பதியை எழுப்பமாட்டாள். மூன்று தினம் வெளியிலிருக்கும்போது தன் முகத்தையும் காட்டமாட்டாள். காதில் விழும்படி பேசவும் மாட்டாள். ஸ்நானம்செய்து பர்த்தாவின் முகத்தைத் தர்சிப்பாள். இல்லாவிடில் பர்த்தாவை மனதால் த்யானித்து ஸூர்யனைப்
பார்ப்பாள். வண்ணாத்தியுடனும், யுக்திவாதினீ, ஸன்யாஸினீ,
துர்ப்பாக்யவதீ இவருடனும் ஸ்நேஹம் வைக்கமாட்டாள்.
ஒருவளாயிருக்கமாட்டாள். வஸ்த்ரமில்லாமல் ஸ்நானம் செய்யாள். உரல்,
नोलूखले न मुसले न वर्धन्यां दृषद्यपि ।
न यन्त्रके न देहल्यां सती चोपविशेत्क्वचित् ॥
विना व्यवायसमयं प्रागल्भ्यं किंचिदाचरेत् ।
यत्र यत्र रुचिर्भर्तुस्तत्र प्रेमवती सदा ॥
सपिंलवणतैलादिभक्ष्येऽपि च पतिव्रता ।
पतिं नास्तीति नो ब्रूया दायासेषु न योजयेत् ॥
तीर्थस्नानार्थिनी नारी पतिपादोदकं पिवेत् ।
शङ्करादपि विष्णोर्वा पतिरेकोऽधिकः स्त्रियाः ॥ इति ॥

व्यासः– लोमिताऽपि परेणार्थैः सा सती लोकभूषणा ।
दैन्येन प्रार्थिता वाऽपि बलेन विधृताऽपिवा ॥
वस्त्राद्यैर्वासिता वाऽपि नैवान्यं भजते सती ।
वीक्षिता वीक्षते नान्यं हसिता न हसत्यपि ॥
भाषिता भाषते नान्यं सा साध्वी साधुलक्षणा ॥

உலக்கை, அரிவாள்மணை, அம்மி, ஏந்திரம், வாயிற்படி இவைகளில் உட்காரமாட்டாள். ரஹஸ்ய காலம் தவிர வேறு காலங்களில் தைர்யமாயிருக்கமாட்டாள். பர்த்தாவுக்கு ப்ரியமான விஷயங்களில் ப்ரேமை கொள்வாள். நெய், உப்பு, தைலம் இவை குறைந்தாலும் இல்லை என்று சொல்லமாட்டாள். ஆயாஸகர கார்யங்களில் ஏவமாட்டாள். தீர்த்த ஸ்நானத்தை அபேக்ஷிக்கிறவள் பதியின் பாத ஜலத்தை அருந்தவேண்டும். சிவன், விஷ்ணு இவர்களைக் காட்டிலும், ஸ்த்ரீக்குப் பதியே அதிகனாவான்.

வ்யாஸர்:- பிறனால், பணத்தினால் ஆசை காட்டப்பட்டாலும்,
தணிவாய் ப்ரார்த்திக்கப்பட்டாலும், பலத்தால் பிடிக்கப்
பட்டாலும், வஸ்த்ராதிகளால் போற்றப்பட்டாலும் மற்றவனை
அடையமாட்டாள். பரபுருஷன் பார்த்தால் பார்க்கமாட்டாள்.
சிரித்தால் சிரிக்கமாட்டாள். பேசினால் பேசமாட்டாள். இவள்
தான் பதிவ்ரதை.
स्त्रीणां परपुरुषभाषणवीक्षणप्रतिषेधात् स्पर्शोऽपि अर्थात्
प्रतिषिद्ध्यते ॥

अत एव रामायणे हनुमन्तं प्रति सीतावचनम्-
भर्तुर्भक्तिं पुरस्कृत्य रामादन्यस्य वानर ।
नाहं स्प्रष्टुं तथा गात्रमिच्छेयं वानरोत्तम ॥
यदहं गात्रसंस्पर्श रावणस्य गता बलात् ।
अनीशा किं करिष्यामि ह्यनाथा विवशा सती ॥ इति ॥

भर्तृव्यतिरिक्तानामन्येषामपि केषांचित् स्पर्शने अदोषः ।
अथैतां पत्नीमन्तरेण वेद्युत्करौ प्रपाद्य योक्त्रेण सन्नह्यतीति बोधायन-
सूत्रव्याख्यानावसरे दुहितवद्गुरुत्वात् संस्पर्शो न दुष्यतीति ॥
तथोक्तं कोनु खल्वृत्विक्षु धर्म इति य आचार्य इति भवस्वामि
भाष्यम् ॥

परपुरुषस्य हनूमतः स्पर्शनं निंदितवत्या सीतया अग्निस्पर्शनं गुरुत्वादङ्गीकृतम् ।

பரபுருஷனுடன் பேசுவதும், பார்ப்பதும் கூடாதென்றபடியால், தொடுவதும் கூடாதென்று ஏற்படும்.

அப்படியே ராமாயணத்தில், ஹனுமானைக் குறித்து ஸீதையின் வாக்யம்:-பர்த்தாவினிடம் பக்தியால், ராமனைத் தவிர்த்து வேறு புருஷனுடைய சரீரத்தைத் தொட இஷ்டப்படமாட்டேன். ராவணனுடைய தேஹம் பட்டதற்குக் காரணம், நான் அனாதையாயும், பராதீனையாயுமிருந்ததுதான்.

பர்த்தாவைக் காட்டிலும் வேறு சிலர் தொட்டாலும் தோஷமில்லை ."இவளை வேதிக்கும் உத்கரத்திற்கும் நடுவில் வைத்துக் கயிற்றால் கட்டவேண்டும்" என்ற போதாயன ஸூத் ரத்தின் வ்யாக்யான ஸமயத்தில், குருவானதால் மகள் போல் தோஷமில்லை. அப்படியே சொல்லுகிறார்கள். 'ருத்விக்குகளில் எது தர்மம்? எது ஆசார்யனிடத்திலோ அது' என்று பவஸ்வாமி பாஷ்யம்.

பரபுருஷனான ஹனுமான் தொடக்கூடாதென்ற ஸீதை
அக்னி தொடுவதை ஸம்மதித்தாள், குருவாகியதால்.
तथा च रामायणे-
अंकेनादाय वैदेही मुत्पपात विभावसुरिति । अग्नेः सीता
पितृत्वं च अग्निभार्यायाः पृथिव्यास्सकाशादुत्पन्नत्वात् ॥

अग्निभार्यात्वं च पृथिव्यास्तैत्तिरीयश्रुतौ- यमस्य स्वमोषधि
द्रव्यं वेदिस्तरणार्थं यमपत्नीसकाशाद्गृहीतं तच्च न प्रत्यर्पितं तद्वेद्यु-
पोषणेन प्रत्यर्पयामीति यत्कुसीदमप्रतीत्तमिति मन्त्रतात्पर्यार्थं
प्रदर्शयता ब्राह्मणेनोक्तम् । अग्निर्वा<flag>व</flag> यम इयं पृथिवी यमस्य स्त्रीति ।
अग्निर्मूर्धा दिवः ककुत्पतिः पृथीव्या अयमिति मन्त्रान्तरं चेति ॥
पुत्रादीनामपि स्पर्शनं वनपर्वणि प्रतिपादितम् ॥
धर्मज्ञो बलवान् शूरः शक्तो राक्षसपुङ्गवः ॥
रूपयौवनयुक्ताऽपि गीतनृत्येऽपि कोविदा ।
स्वानुरूपं पतिं दृष्ट्वा न याति विकृतिं सती ॥

அப்படியே ராமாயணத்தில்:- 'ஸீதையை மடியில் எடுத்துக் கொண்டு அக்னிபகவான் எழுந்தார்', என்று. அக்னி ஸீதையின் பிதா என்பதும், அக்னிக்குப் பார்யையான பூமியில் உண்டான படியால்.

பூமி அக்னியின் பார்யை என்பது தைத்திரீய ச்ருதியில்:யமனுடையது ஓஷதி. அது யமபத்னியிடம் வேதியில் பரப்புவதற்காக வாங்கிக்கொள்ளப்பட்டது. திருப்பிக் கொடுக்கப்படவில்லை. அது வேதியின் உபோஷணத்தால் திருப்பிக்கொடுக்கிறேன் என்று 'யத்குஸீதம்' என்னும் மந்த்ரத்தை விவரிக்கும் ப்ராம்ஹணத்தால் ஏற்படுகிறது. அக்னிதான் யமன், பூமிதான் யமபத்னீ. 'அக்னிர்மூர்தா' என்ற மற்றொரு மந்த்ரத்திலும் இது வெளியாகிறது.

புத்ராதிகளும் தொடலாமென்று வனபர்வத்தில்:-
தர்மக்ஞனும், பலவானும், சூரனுமான ராக்ஷஸன் (கடோத்கசன்)
நம்மைத் தூக்கிக்கொள்ளட்டும். பீமன் தாயாரைத்
தூக்கிக்கொள்ளட்டும். ரூபம், யௌவனம் பொருந்தியவளும்,
கீதம், நர்த்தனம் இவைகளில் தேர்ந்தவளும் ஆயினும், தனக்கு
सुरूपं तरुणं रम्यं कामिनीनां च वल्लभम् ॥
या नेच्छेति परं कामं सा विज्ञेया महासती ॥
अयोध्याकाण्डे सीतां प्रत्यनसूयावाक्यम्-
त्यक्त्वा ज्ञातिजनं सीते मानमृद्धिं च भामिनि ।
अवरुद्धं वने रामं दिष्ट्या त्वमनुगच्छसि ॥
दुश्शीलः कामवृत्तो वा धनैर्वा परिवर्जितः ।
स्त्रीणामार्यस्वभावानां परमं दैवतं पतिः ॥
नातो विशिष्टं पश्यामि बान्धवं विमृशन्त्यहम् ।
सर्वत्र योग्यं वैदेहि तपः कृतमिवाव्ययम् ॥
नत्वेव मवगच्छन्ति गुणदोषमसत्स्त्रियः ।
कामवक्तव्यहृदया भर्तुनाथाश्चरंति याः ॥
प्राप्नुवन्त्ययशश्चैव धर्मभ्रंशं च मैथिलि ।
अकार्यवशमापन्नाः स्त्रियो याः खलुं तद्विधाः ॥

அனுரூபனான பதியைப் பார்த்து எவள் விகாரத்தை அடைய வில்லையோ, ஸுரூபனாயும், யுவாவாயும், காமினீகளுக்கு ப்ரியனாயுமுள்ளவனை எவள் இச்சிக்கவில்லையோ அவள்தான் நல்ல ஸாத்வீ.

அயோத்யாகாண்டத்தில் ஸீதையைக் குறித்து அனஸூயை:-
ஜ்ஞாதிகளையும், மானத்தையும், ஐச்வர்யத்தையும் விட்டுக்
காட்டிலிருக்கும் ராமனை அனுஸரிக்கின்றாய். ஸந்தோஷம்.
துராசாரன், இஷ்டப்படி நடப்பவன், பணமில்லாதவன்,
இப்படி இருந்தாலும், ஸத்ஸ்வபாவமுள்ள ஸ்த்ரீகளுக்கு,
பர்த்தாவே பெரிய தேவதை. ஆலோசித்தாலும் இவனைக்
காட்டிலும் உயர்ந்தவன் எனக்குத் தென்படவில்லை.
எல்லாவற்றிற்கும் யோக்யன், தபஸ்ஸால் ஸம்பாதிக்கப்பட்டவன்,
நாசமில்லாதவன். இதைக் கெட்ட ஸ்த்ரீகள் அறிவதில்லை.
காமத்திற்கு அனுரூபமாகச் செய்பவர்களாயும், பர்த்தாவுக்கு
நாதைகளாயும் திரிகிறார்கள். அவர்கள் அகீர்த்தியையும், தர்ம
நாசத்தையுமடைகிறார்கள். அப்படிப்பட்டவர்கள் அகார்யத்தில்
विदितं तु ममाप्येतत् यथा नार्याः पतिर्गुरुः ।
यद्यप्येष भवेद्भर्ता ममार्ये वृत्तवर्जितः ॥
अद्वैधमुपचर्तव्यस्तथाऽप्येष मया भवेत् ।
किं पुनर्यो गुणश्लाघ्य: सानुक्रोशो जितेंद्रियः ॥ इति ॥

संग्रहे– बाह्यादायान्तमालोक्य त्वरिता च जलाशनैः ।
तांबूलव्यजनैश्चैव पादसंवाहनादिभिः ॥
तथैव चाटुवचनैः खेदसन्नोदनैः परैः ।
या प्रियं प्रीणयेत्प्रीत्या त्रिलोकी प्रीणिता तया ॥
मितं ददाति हि पिता मितं भ्राता मितं सुतः ।
अमितस्य हि दातारं भर्तारं का न पूजयेत् ॥ इति ॥

अथ वर्जनीयाः ॥
पानं दुर्जनसंसर्गः पत्या च विरहोऽटनम् ।
स्वप्नोऽन्यगेहवासश्च नारीणां दूषणानि षट् ॥

ஈடுபடுகிறார்கள். இது எனக்கும் தெரியும். ஸ்த்ரீக்கு பர்த்தாவே குரு. என் பர்த்தா சீலமற்றவனாயினும், ஸந்தேஹ மில்லாமல் என்னால் உபசரிக்கத் தகுந்தவனாவான். ஆனால், ச்லாக்ய குணமுடையவனாயும், தயாவானாயும், ஜிதேந்த்ரியனாயும் உள்ளவனைப் பற்றிச் சொல்லவும் வேண்டுமா?

ஸங்க்ரஹத்தில்:- வெளியிலிருந்து வருபவனைப் பார்த்து வேகமாய் ஜலம், சாப்பாடு, தாம்பூலம், விசிறி, கால் பிடிப்பது, துக்கத்தைப் போக்கும் சாடு வார்த்தைகள் இவைகளால் பர்த்தாவை ப்ரீதி செய்பவளால் மூன்று உலகமும் ப்ரீதி செய்யப்பட்டதாகும். பிதா, ஸஹோதரன், பிள்ளை இவர்கள் கொஞ்சமாகக் கொடுப்பார்கள். அபரிமிதமாகக் கொடுக்கும் பர்த்தாவை எவள் பூஜிக்கமாட்டாள்?.

இனி விலக்கத்தக்கவைகள்.

ஸுராபானம், துர்ஜனங்களுடன் சேர்க்கை, பதியைப்
பிரிந்திருத்தல், அலைச்சல், தூக்கம், வேறு வீட்டில் தங்குவது
पत्या विरहः = पतिगृहात् गृहान्तरशयनम्, स्वनः = दिवास्वापः ॥

जपस्तपस्तीर्थयात्रा प्रव्रज्या मन्त्रसाधनम् ।
देवताराधनं चेति स्त्रीशूद्रपतनानि षट् ॥
नेक्षेत दुष्टचित्तानां दुस्स्त्रीणां पापचेतसाम् ।
उच्चासनं न सेवेत न व्रजेत्परवेश्मनि ॥
न त्रपाकरवाक्यानि वक्तव्यानि कदाचन ।
अपवादो न कर्तव्यः कलहं दूरतस्त्यजेत् ॥
गुरूणां सन्निधौ कापि नोच्चैर्ब्रूयान्न वा हसेत् ।
वालया वा युवत्या वा वृद्धया वाऽपि योषिता ।
न स्वातन्त्र्येण कर्तत्र्यं कार्यं किंचिद्गृहेष्वपि ।
न निर्हारं स्त्रियः कुर्यु: कुटुम्बाद्बहुमध्यगात् ॥
स्वकादपि च वित्ताद्धि स्वस्य भर्तुरनाज्ञया ॥ इति ॥
ननु, भार्या पुत्रश्च दासश्च त्रय एतेऽधनाः स्मृताः ।
यत्ते समधिगच्छन्ति यस्यैते तस्य तद्धनम् ॥

இந்த ஆறும் ஸ்த்ரீகளுக்கு தூஷணங்கள். பதியைப் பிரிந்திருத்தல் =
வேறு வீட்டில் சயனம். தூக்கம் = பகலில் தூங்குதல்.
ஜபம், தபம், தீர்த்தயாத்ரை, ஸன்யாஸம், மந்த்ரபுரச்சரணம்,
தேவதாராதனம் இவை ஸ்த்ரீகளுக்கும், சூத்ரர்களுக்கும் பதனீய
கர்மங்கள். பாப புத்தியுள்ள துஷ்ட ஸ்த்ரீகளைப் பார்க்கலாகாது.
உயர்ந்த ஆஸனத்தில் உட்காரலாகாது. பிறர் வீட்டில்
வஸிக்கலாகாது. லஜ்ஜையைக் கொடுக்கும் பேச்சைப் பேசலாகாது.
பிறரைத் தூஷிக்கலாகாது. கலஹத்தைத் தூரத்தில்
ஒழிக்கவேண்டும். பெரியோர் ஸமீபத்தில் இரைந்து பேசலாகாது.
சிரிக்கலாகாது. பாலையோ, யுவதியோ, கிழவியோ
வீட்டிலும் இஷ்டம்போல் எதையும் செய்யலாகாது. பலருக்குச்
சமானமான குடும்பத்தில் தனியாக ஸ்த்ரீகள் பணம் சேர்த்து
வைக்கலாகாது. பர்த்தாவின் உத்தரவின்றி தன்
குடும்பத்திலிருந்தும் தனியாகச் சேர்க்கலாகாது.
इति स्मृतेः, तस्मात् स्त्रियो निरिंद्रिया अदायादीरिति श्रुतेश्व
स्त्रियाः धनस्वामित्वं तस्य धनस्य स्वातंत्र्येण विनियोजकत्वं च
नास्तीति चैन्न ॥

अस्ति तासामपि न्यायतो धनागमः । तत्र स्वातंत्र्येण व्ययः,
तत्र स्वामित्वं च ॥

तदाह मनुः-
अध्यग्नयध्यावहनिकं दत्तं च प्रीतिकर्मणि ।
मातृभ्रातृपितृप्राप्तं षड्विधं स्त्रीधनं स्मृतम् ॥ इति ॥

कात्यायनोऽपि–
विवाहकाले यत् स्त्रीभ्यो दीयते ह्यग्निसन्निधौ ।
तद्ध्यग्निस्मृतं सद्भिः स्त्रीधनं परिकीर्तितम् ॥
यत्पुनर्लभते नारी नीयमाना हि पैतृकात् ।
अध्यावहनिकं नाम स्त्रीधनं परिकीर्तितम् ॥ इति ॥

கேள்வி:- "பார்யை, புத்ரன், வேலையாள் இவர்கள் பணமற்றவர்கள். அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் தனம் ஸ்வாமியைச் சேர்ந்தது' என்ற ஸ்ம்ருதியால் ஸ்த்ரீக்கு தனத்தில் ஆதிபத்யமும் இஷ்டப்படி செலவழிப்பதும் கிடையாதே, இது எப்படி எனில்,

ஸமாதானம்:- அவர்களுக்கும் ந்யாய மார்க்கத்தில் பணமிருக்கிறது. இஷ்டப்படி செலவழிப்பதுமிருக்கிறது.

அப்படியே மனு:- அக்னிக்கு எதிரிலும், கணவன் வீட்டிற்குக் கொண்டுபோகிற காலத்திலும், ப்ரீதி கார்யத்திலும், ஸஹோதரன், தாய், தகப்பனிடமிருந்தும் கிடைத்த ஆறு விதமான பணங்களும் ஸ்த்ரீ தனம்.

காத்யாயனரும்:- விவாஹ காலத்தில், அக்னி ஸன்னிதியில்,
ஸ்த்ரீகளுக்குக் கொடுக்கப்படும் தனம் அத்யக்னி எனப்படும்.
பிதாவின் வீட்டிலிருந்து, பர்த்தாவின் வீட்டிற்குச் செல்லும்போது
கிடைத்த தனம் அத்யாவஹனிகம் எனப்படும்.
एवं न्यायप्राप्तं स्त्रीधनं भर्त्रा न ग्राह्यम् ॥
तस्य विनियोगमाह मनुः -
अन्वाधेयं च यद्वित्तं पत्या प्रीतेन वा पुनः ।
पत्यौ जीवति वृत्तायाः प्रजायास्तद्धनं भवेत् ॥ इति ॥
अस्यार्थमाह कात्यायनः-
विवाहात्परतो यत्तु लब्धं भर्तकुले स्त्रिया ।
अन्वाधेयं तदुक्तं तु सर्वं बन्धुकुले तथा ॥ इति ॥
ब्राह्मदैवार्षगान्धर्वप्राजापत्येषु यद्धनम् ।
अप्रजाया मतीतायां भर्तुरेव तदिष्यते ॥
यत्तस्याः स्याद्धनं दत्तं विवाहेष्वासुरादिषु ।
अप्रजायामतीतायां मातापित्रोस्तदिष्यते ॥
स्त्रियाश्च यद्भवेद्वित्तं पित्रा दत्तं कथञ्चन ।
ब्राह्मणी तद्धरेत् कन्या तदपत्यस्य वा भवेत् ॥ इति ॥

இந்த மாதிரி ந்யாயமாக ஸ்த்ரீகளால் அடையப்படும் தனம் ஸ்த்ரீ தனம். இதைப் பர்த்தா வாங்கிக்கொள்ளலாகாது.

அதன் விநியோகத்தைச் சொல்லுகிறார், மனு:- பர்த்தாவின் வீட்டில் கிடைத்தது அன்வாதேயமெனப்படும். அவ்விதமான தனம் பதி ஜீவித்திருக்கும்போது மரித்தால் குழந்தைகளைச் சேரும்.

இதன் அர்த்தத்தைச் சொல்லுகிறார் காத்யாயனர்விவாஹத்திற்குப் பிறகு, பர்த்தாவின் க்ருஹத்தில் அடைந்த தனமும், பந்துக்களிடமிருந்து அடைந்த தனமும் அன்வாதேயம் எனப்படும்.

ப்ராம்ஹம், தைவம், ஆர்ஷம், காந்தர்வம், ப்ராஜாபத்யம்
என்னும் விவாஹங்களில் கிடைத்த தனம் குழந்தையில்லாவிடில்
பதியைச் சேரும். ஆஸுராதி விவாஹங்களில் கிடைத்த பணம்
மாதா பிதாக்களைச் சேரும். பிதாவால் கொடுக்கப்பட்ட
தனம் அவளுடைய பெண்ணைச் சேரும். அல்லது அவளுக்குப்
பிறந்த பேரனைச் சேரும்.
स्त्रिया धनस्वत्वाभाववचनं तु भर्तृकुले साधारणद्रव्यपरं,
भर्तृद्रव्यपरं च । तथा स एवाह-
न निर्हारं स्त्रियः कुर्युः कुटुम्बाद्बहुमद्ध्यगात् ।
स्वकादपि च वित्ताद्धि स्वस्य भर्तुरनाज्ञया ॥
अत्र निर्हार आदानम् । कुटुम्बाद्वहुमद्ध्यगादितिदेवरादि
साधारणद्रव्यात् । स्वकादपि च वित्तादिति = भर्तुः स्वस्य च
साधरणादर्थात् इत्यर्थः॥

आपस्तंबोऽपि

न हि भर्तृविप्रवासे नैमित्तिके दाने स्तेयमुपदिशन्तीति ॥ अस्यार्थ:- भर्तुरनाज्ञया नित्यदाने दोषप्रसक्तिरेव नास्ति । यदकारणादग्निविच्छित्तिः कुटुंबोपाधिः अतिथिपूजननिवृत्तिस्तेषु नैमित्तिकेषु भर्तुराज्ञाभावेऽपि न दोषः, कर्मानुपयुक्तयथेच्छप्रदाने स्तेयदोषोऽस्त्येव । एतच्च भर्तृसाधारणद्रव्यविषये । यत्तु अध्य

ஸ்த்ரீகளுக்கு தனமில்லை என்பது, பர்த்தாவின் வீட்டில் பொதுவான தனத்தில் உரிமை இல்லை, பர்த்தாவின் தனத்திலும் இல்லை என்பதாகும்.

அதை அவரே சொல்லுகிறார்:- மைத்துனன் முதலான பலருக்கு இடையிலிருக்கும் தனத்திலிருந்து ஸ்த்ரீகள் சேர்த்து வைக்கக்கூடாது. பர்த்தாவின் அனுமதியின்றி, தன் தனத்திலிருந்தும் சேர்க்கக்கூடாது.

ஆபஸ்தம்பரும்:- பர்த்தா வெளித்தேசம் போயிருந்தால்
நைமித்திகதானத்தில் திருட்டுத்தோஷமில்லை. அதாவது,
பர்த்தாவின் அனுமதியால் நித்யதானத்தில் தோஷமில்லை. எதைச்
செய்யாவிடில், அக்னி போய்விடுமோ, குடும்பத்தில் கேடு
விளையுமோ, அதிதிபூஜை இல்லாமல் போய்விடுமோ அந்த
நைமித்திக தானங்களில் பர்த்தாவின் அனுமதி இல்லாவிடில்
தோஷமில்லை. கர்மங்களுக்கு உபயோகமின்றி இஷ்டப்படி
தானம் செய்தால் தோஷமுண்டு. இதுவும், பர்த்தாவுக்கும்
தனக்கும் பொதுவான தன விஷயம். தன்னுடைய முன்
<flag>ग्रय</flag>ध्यावहनिकमिति षड्विधं धनं तत्र स्वातंत्र्यात् तद्दाने अधिकारः
अस्त्येव ॥

अत एव रामामिषेकप्रियाख्यातृभ्यः स्वयं हिरण्यादि कौसल्या
दत्तवतीति प्रतिपादितमयोध्याकाण्डे ॥

सा हिरण्यं च गाश्चैव रत्नानि विविधानि च ।
व्यादिदेश प्रियाख्येभ्यः कौसल्या प्रमदोत्तमा ॥ इति ॥
वस्तुतस्तु धनदानादिविनियोगे स्त्रीणां स्वातन्त्र्याभावस्य
भर्तुराज्ञाभावे निषेधस्य चावगमात्, पड्विधधनेऽपि भर्तुराज्ञयैव
यथेष्टविनियोगो युक्तः ॥

तत्र स्वातन्त्र्याभावे हारीत:-
दाने बाधमते वाऽपि धर्मार्थे वा विशेषतः ।
आदाने वा विसर्गे वा न स्त्री स्वातन्त्र्यमर्हति ॥ इति ॥

சொன்ன ஸ்த்ரீ தனத்தைக் கொடுக்க அதிகாரம் இருக்கவே இருக்கிறது.

இதை அனுஸரித்தே ராமபட்டாபிஷேகம் என்னும் ப்ரிய வார்த்தையைச் சொன்னவர்களுக்குக் கௌஸல்யை தானே கொடுத்ததாக அயோத்யா காண்டத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

அந்த உத்தம ஸ்த்ரீ கௌஸல்யை, ஸ்வர்ணம், மாடுகள், நாநாவிதமான ரத்னங்கள் எல்லாவற்றையும் ப்ரிய வசனம் கொண்டுவந்தர்களுக்குக் கொடுத்தாள்.

ஆராய்ந்து பார்த்தால், தனங்களை உபயோகிப்பதில் ஸ்த்ரீகளுக்கு ஸ்வாதந்த்ரியமில்லை என்றும், பர்த்தாவின் அனுமதியில்லாமல் கூடாதென்றும் தென்படுவதால், ஆறுவிதமான தனத்திலும் பர்த்தாவின் அனுமதியின் பேரில் தான் அதிகாரம் என்றறிக.

ஸ்வா தந்த்ரியமில்லையென்பதில் ஹாரீதர்:- கொடுப்பதிலும்,
தர்மத்தில் செலவு செய்வதிலும், வாங்குவதிலும், விடுவதிலும்
ஸ்த்ரீகளுக்கு ஸ்வாதந்த்ரியமில்லை.
आज्ञाभावे याज्ञवल्क्यः-
न निर्हारं स्त्रियः कुर्यु: कुटुम्बाद्बहुमद्ध्यगात् ।
स्वकादपि च वित्ताद्धि स्वस्य भर्तुरनाज्ञया ॥ इति ॥

स्वकादपि च वित्तादित्यस्य भर्तुः स्वस्य च साधारणादि-
त्यर्थकरणे स्वीयधने आज्ञां विनैव विनियोगप्रसक्तौ त्रय एवाधना
राजन् इत्यादिवचनविरोधः स्यात् ॥

अध्यग्न्यध्यावहनिकं दत्तं च प्रीतिकर्मणि ।
मातृभ्रातृपितृप्राप्तं षड्विधं स्त्रीधनं स्मृतम् ॥
इति वचनेन षड्विधधने स्त्रीणां स्वामित्वावगमात् ।
भार्या दासश्च पुत्रश्च त्रय एवाधनाः स्मृताः ।
यत्ते समधिगच्छन्ति यस्यैते तस्य तद्धनम् ॥ इति ॥

इदं च वचनं व्याख्यातं राघवानन्दीये । दासप्रसङ्गेन अन्यदपे धनास्वामित्वमाह भार्येति । एते त्रयो यत्समधिगच्छन्त्यार्जयन्ति, यस्य संबन्धिनस्ते तस्यैव तेषां धनं, तेन तस्मिन् जीवति

ஆக்ஞை இல்லாவிடில் என்பதில் யாக்ஞவல்க்யர்:குடும்பத்தின் பொதுத் தனத்திலிருந்தும், தன் தனத்திலிருந்தும் பர்த்தாவின் அனுமதியின்றிச் சேர்க்கக்கூடாதென்பது.

தன் தனத்திலிருந்து என்றால், தனக்கும் பர்த்தாவுக்கும் பொதுவான என்பது பொருள் என்று கூறினால் தன் சொத்தை ஆக்ஞையின்றிச் செலவு செய்யலாமென்று பொருள்படும். அது, பார்யை புத்ரன் தாஸன் மூவரும் தனமில்லாதவர் என்ற வசனத்திற்கு விரோதமாகும்.

முன் சொல்லிய ப்ரகாரம் ஆறுவிதம் ஸ்த்ரீ தனம், மூவரும்
தனமற்றவர்கள் என்ற வசனங்களின் தாத்பர்யம் ராகவானந்தீயத்தில்-
இம் மூவகும் ஸம்பாதிக்கும் தனம் அவர்கள் யஜமானனைச்
சேர்ந்தது என்றால் அவன் அனுமதியின்றி, செலவு
செய்யக்கூடாதென்பது பொருள். ஜீவித்திருக்கும்போது அவர்கள்
तदनुज्ञां विना धनव्यये नाधिकारः । अनीशास्ते हि जीवतोरि -
त्युक्तेः । पुत्रं प्रति स्वत्वं च पितुरुर्ध्वं हरेद्धनमित्युक्तेः ॥

स्त्रियं प्रति स्वत्वं अध्यग्न्यध्यावहनिकमित्यादि षट्प्रकारजं स्तीपुंसयोर्मध्यगं धनमिवेति सिद्धम् । न स्त्री स्वातन्त्रयमर्हतीत्यनधिकारात् दासस्यापि जीवेत्कारुककर्मभिरित्यादि वक्ष्यमाणस्वत्वहेतुः 'न कार्यो धनसंग्रह' इत्यादिनिषेधबलाचच त्रयाणां स्वातन्त्र्यमस्वातन्त्र्यमिति । अनेन स्मृतिवचनेन भार्याधने भर्तुरपि स्वामित्वावगमात् । अत एवादिपर्वणि ययातिं राजानंप्रति शर्मिष्ठावचनम् ॥ त्रय एवाधना राजन् भार्या दासस्तथा सुतः । यत्ते समधिगच्छन्ति यस्यैते तस्य तद्धनम् ॥ देवयान्या भुजिष्याऽस्मि वश्या तव च भार्गवी । सा चाहं च त्वया राजन् भजनीये भजस्व माम् ॥ इति ॥ ननु षड्विधधने स्वातन्त्र्येण स्त्रीणां व्यवहारयोग्यत्वाभावे

ஸாமர்த்யமற்றவர்கள் என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. புத்ரனுக்கும், பிதாவுக்குப் பின் தான் சொத்து.

ஸ்த்ரீக்கு ஆறு விதமான தனத்தில் ஸ்வாதந்த்ர்யம், இருவருக்கும் பொதுவான தனத்தில் போலென்று ஸித்தமாகியது. வசனங்களில் பலத்தால், மூவருக்கும் ஸ்வா தந்த்ர்யம், அஸ்வா தந்தர்யம் இரண்டுமென்றாகிறது, ஸ்ம்ருதி வசனத்தால் பார்யா தனத்தில் பர்த்தாவுக்கும் ஸ்வாமித்வமிருப்பதாய்த் தெரிவதால். ஆகையாற்றான், ஆதிபர்வத்தில் யயாதி எனும் ராஜாவை நோக்கி சர்மிஷ்டையின் வசனம்:- அரசனே! பார்யை, தாஸன், புத்ரன் இம் மூவரும் தனமற்றவர்கள். அவர்கள் ஸம்பாதிக்கும் தனம் ஸ்வாமியைச் சேர்ந்தது. நான் தேவயானிக்குப் பரிசாரிகையா யிருக்கிறேன். அவளோ உனக்கு வசமானவள். அவளும், நானும் உன்னுடையவர்களே. ஆகையால் என்னை நீ அனுபவிக்க வேண்டும், என்று.

கேள்வி:- ஆறுவித தனத்திலும், ஸ்த்ரீகளுக்கு
भर्तृसाधारणद्रव्यापेक्षया वैलक्षण्यं न स्यात् । भर्तुराज्ञया दानस्य
उभयत्राविशेषादिति चेन्न । आज्ञाग्रहणस्य तुल्यत्वेऽपि भर्तृसाधारणं
द्रव्यं स्वामित्वाविशेषेऽपि भार्यानुमतिं विना भर्त्रा विनियोक्तव्यं,
भार्यया तु भर्तुराज्ञयैव विनियोक्तव्यम्, पड्विधधनं तु स्वामित्वा-
विशेषेऽपि भर्त्रनुमत्या स्त्रियैव विनियोक्तव्यम् न भर्त्रेति प्रकारांतरेण
वैलक्षण्यसंभवात् । स्त्रीधनं तस्यां जीववत्यां भर्त्रा न ग्राह्यं, बलात्
ग्रहणे राज्ञा दंडय इत्याह माधवः ॥

न भर्ता नैव च सुतो न पिता भ्रातरो न च ।
आदाने वा विसर्गे वा स्त्रीधने प्रभविष्णवः ॥
यदि त्वेकतरोऽप्येषां स्त्रीधनं भक्षयेद्वलात् ।
सवृद्धिकं प्रदाप्यः स्याद्दण्डं चैव समाप्नुयात् ॥ इति ॥
अनन्तरमपि तत्प्रजया तदभावे यथाधिकारं ग्राह्यं, अयमर्थः
पूर्वमेव प्रतिपादितः ॥

ஸ்வாதந்த்ரியமில்லாவிடில், பர்த்தாவுக்குப் பொதுவான தனத்தைக் காட்டிலும் விசேஷம் யாது?. பர்த்தாவின் அனுமதியால் கொடுப்பது எல்லாத் தனத்திற்கும் பொதுவானதல்லவா?

பதில்:- பொதுத் தனம் இருவருக்கும் பொதுவாயினும். பார்யையின் அனுமதியின்றி பர்த்தா செலவிடலாம். பார்யையோ பர்த்தாவின் ஆக்ஞையின்றி செலவிடக்கூடாது. ஆறுவித தனமோவெனில், ஸ்வாமி என்பது ஸமானமாயினும், பர்த்தாவின் அனுமதியால் ஸ்த்ரீயே செலவிடவேண்டும். பர்த்தா செலவிடக்கூடாது, என்ற வ்யத்யாஸமிருக்கிறது.

ஸ்த்ரீதனத்தை, அவள் ஜீவித்திருக்கும்போது, பர்த்தா எடுக்கக்கூடாது. பலாத்காரமாக எடுத்தாலரசன் தண்டிக்கலாம், என்றார் மாதவர்.

பர்த்தா, புத்ரன், ஸஹோதரன் இவர்கள் ஸ்த்ரீதனத்தை வாங்கவோ, செலவிடவோ அதிகாரிகளல்லர். யாராவது ஒருவர் எடுத்துக்கொண்டால், வட்டியுடன் கொடுக்கவேண்டும். அபராதமும் செலுத்த வேண்டும்.

அவளுக்குப் பிறகு, புத்ரன் முதலானவர் அதிகாரப்படி
அடையவும். இவ்விஷயம் முன்னமே உரைக்கப்பட்டிருக்கிறது.
यत्तु कौसल्यया पारितोषिकदानं कृतम् तदपि,
सततं प्रियकामा मे प्रियपुत्रा प्रियंवदा ।
न मया सत्कृता देवी सत्कारार्हा कृते तव ॥
यदा यदा हि कौसल्या दासीवच्च सखीव च ।
भार्यावद्भगिनीवच्च मातृवच्चोपतिष्ठति ॥

इत्यादिना सत्कारार्हा कौसल्या त्वत्कृते मया सत्काराकरणेन
अवमानिताऽपि दासीवत् सखीवत् भार्यावद्भगिनीवच्च मां पतिमुपतिष्ठति
इति दशरथेन परोक्षे गुणकथनात्, प्रसादये त्वां शिरसा
भूमौ निपतिताऽस्मि ते इति दशरथं प्रति कौसल्या वचनेन कौसल्यायाः
पतिव्रताधर्मानुष्ठानावगमात्, वनगमनावसरे-
साध्वीनां हि स्थितानां तु सत्ये शीले श्रुते दमे ।
स्त्रीणां पवित्रं परमं पतिरेको विशिष्यते ॥

கௌஸல்யை வெகுமானம் செய்தாள் என்பதும்,

(1) 'எனக்கு எப்போதும் ப்ரியமுண்டாவதில் இச்சையுடையவள், புத்ர ப்ரியை, ப்ரியம் பேசுபவள், இவள் கௌரவத்திற்கு உரியவளாயிருப்பினும் உனக்காகக் கௌரவிக்கப்படவில்லை. எப்போதும், கௌஸல்யை தாஸீ போலவும், ஸகீ போலவும், பார்யை போலவும், ஸஹோதரீ போலவும், தாய்போலவும் என்னை ப்ரீதி செய்கிறாள், என்றபடி கௌரவத்திற்கு உடையவளாயினும் கௌரவிக்கப்படவில்லை. அவமதிக்கப்படுகிறாள். அப்படியிருப்பினும் என்னை ப்ரீதி செய்கிறாள்' என்று தசரதர் மறைவில் அவளுடைய குணங்களை ஸ்துதிப்பதாலும்,

(2) நான் பூமியில் உமக்கு எதிரில் விழுந்து நமஸ்கரித்து, வேண்டிக்கொள்ளுகிறேன், என்று தசரதரைக்குறித்து கௌஸல்யை உரைத்திருப்பதால் அவள் பதிவ்ரதா தர்மத்தை மேற்கொண்டிருப்பதாலும்,

(3) காட்டுக்குப்போகும் ஸமயத்தில் 'ஸத்யம்', சீலம்,
படிப்பு, சாந்தி இவைகளில் நிலைபெற்ற ஸாத்விகளுக்கு மிகவும்
பவித்ரமானவன் பதியே, என்றபடி கௌஸல்யை பதிவ்ரதா
தர்மத்தை உபதேசிப்பதாலும்,
इत्यादिना कौसल्यया पतिव्रताधर्मोपदेशात्, पारितोषिकदानावसरे
प्रमदोत्तमेति विशेषणस्वारस्याच्च पतिव्रतानामग्रगण्यत्वावगमेन
भर्तुरराज्ञयैव कृतमित्यवगम्यते ॥

कौसल्या विभृयादार्या सहस्रमपि मद्विधान् ।
यस्यास्सहस्रं ग्रामाणां संप्राप्त मुपजीवनम् ॥
इति लक्ष्मणवचनपर्यालोचनया सहस्रग्रामावगमेन तन्मूलकसहस्र-
भरणावगमेन च तस्याः व्ययार्थं ग्रामसहस्रदानवेलायामेव आज्ञाया
अपि संभवाच्च ॥

तस्मात्, स्थावरं जङ्गमं चैव यदपि स्वयमार्जितम् । असंभूय सुतान् सर्वान् न दानं न च विक्रयः ॥ इति याज्ञवल्क्यवचनपर्यालोचनया पित्रार्जितधने पुत्रस्य स्वामित्वाविशेषेऽपि पित्राऽन्यस्मै दीयमाने पुत्रानुमतेरावश्यकत्ववत् स्त्रीभिः

(4) வெகுமானம் செய்யும் ஸமயத்தில் ப்ரமதோத்தமா என்று ஒரு குணத்தைச் சொல்லியிருப்பதாலும், கௌஸல்யை பதிவ்ரதாச்ரேஷ்டை என்று விளங்குவதால்,வெகுமானத்தைப் பதியின் ஆக்ஞைப்படியே அவள் செய்தாள், என்று நிச்சயிக்கிறோம்.

'கௌஸல்யை என்போல் ஆயிரம் பேர்களுக்கு உணவளிப்பாள், அவளுக்கு ஆயிரம் க்ராமங்கள் கிடைத்திருக்கின்றன' என்ற லக்ஷ்மண வசனத்தை ஆராய்ந்து பார்த்தால், ஆயிரம் க்ராமம், அதைக்கொண்டு ஆயிரம் பேர்களை ரக்ஷிப்பது என்பதால், ஆயிரம் க்ராமத்தைக் கொடுக்கும் ஸமயத்திலேயே, சொந்தச் செலவு செய்ய உத்தரவும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறதென்றும் தெளிவாகிறது.

உதாஹரணமாக, புத்ரர்கள் அனுமதியின்றி தானமோ, விற்பதோ
கிடையாதென்ற யாக்ஞவல்க்ய வசனத்தை ஆலோசித்தால்,
பிதா புத்ரன் இருவருக்கும், ஸ்வத்தில் பாத்யமிருப்பினும்,
பிதா தானம் செய்யும்போது புத்ரனுடைய அனுமதியைக்
கோரவேண்டுமென்று ஏற்படுவது போல், ஸ்த்ரீகளும் தன்
स्त्रीयद्रव्यस्य दानभोगादिषु स्वातन्त्रयेऽपि भर्त्रनुमत्या दानं कर्तव्यम्,
भर्त्राऽप्यनुमतिः कर्तव्या ॥

तथा च युद्धकाण्डे –
अवमुच्यात्मनः कण्ठाद्धारं जनकनन्दिनी ।
अवैक्षत हरीन् सर्वान् भर्तारं च मुहुर्मुहुः ॥
तामिङ्गितज्ञः संप्रेक्ष्य बभाषे जनकात्मजाम् ।
प्रदेहि सुभगे हारं यस्य तुष्टाऽसि भामिनि ॥
ददौ सा वायुपुत्रय तं हारमसितेक्षणा ॥ इति ॥

अयोध्याकांडेऽपि -
सुयज्ञं स तदोवाच रामस्सीताप्रचोदितः ।
हारं च हेमसूत्रं च भार्यायै सौम्य हारय ॥
रशनां चाधुना सीता दातुमिच्छति ते सखे ।
अङ्गदानि विचित्राणि केयूराणि शुभानि च ॥

தனத்தைத் தானம், போகமிவைகளில் செலவிடுவதில் ஸர்வாதி காரமிருப்பினும், பர்த்தாவின் அனுமதியுடன்தான் தானம் செய்யவேண்டும். பர்த்தாவும் அனுமதி கொடுக்கவேண்டும்.

அப்படியே யுத்த காண்டத்தில்:தன் கழுத்திலிருந்து ஹாரத்தைக் கழற்றி, குரங்குகளனைத்தையும் பார்த்தாள். பர்த்தாவையுமடிக்கடி பார்த்தாள். இங்கிதமறிந்த ராமன் ஸீதையைப் பார்த்து, 'உனக்கு எவனிடம் ஸந்தோஷமிருக்கிறதோ அவனுக்குக் கொடு' என்றார். அவளும் வாயுபுத்ரனுக்கு அதைக் கொடுத்தாள், என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

அயோத்யா காண்டத்திலும்:- ஸீதையால் தூண்டப்பட்டு
ராமன், ஸுயக்ஞனைப் பார்த்துச் சொன்னார். ஹாரம், ஸ்வர்ண
ஸுத்ரம், ஒட்யாணம், விசித்ரமான தோள்வளைகள் இவைகளை
உன் பார்யைக்குக் கொடுக்க ஆசைப்படுகிறாள் ஸீதை. அவைகளை,
காட்டுக்குப் புறப்படும் தறுவாயில் உன் பார்யைக்குக்
கொடுக்கட்டும். கட்டில், ரத்னங்களால் இழைத்த உயர்ந்த விரிப்பு
प्रयच्छतु सखे तुभ्यं भार्यायै गच्छती वनम् ।
पर्यङ्कमग्रयास्तरणं नानारत्नविभूषितम् ॥
तमपीच्छति वैदेही प्रतिष्ठापयितुं त्वयि ॥ इति ॥

सीता स्वकीयमपि धनं भर्त्राज्ञयैव दत्तवती, रामेणाप्यनुज्ञा
दत्तेति प्रतिपादितम् ॥

तथाऽपि भर्तुराज्ञया दानं युक्तम् ॥

तथा च रामायणे युद्धकाण्डेअवमुच्यात्मनः कण्ठाद्धारं जनकनन्दिनी । अवैक्षत हरीन् सर्वान् भर्तारं च मुहुर्मुहुः ॥ तामिङ्गितज्ञस्संप्रेक्ष्य बभाषे जनकात्मजाम् । प्रदेहि सुभगे हारं यस्य तुष्टाऽसि भामिनि ॥ ददौ सा वायुपुत्राय तं हारमसितेक्षण ॥ इति ॥ स्त्रकीयमपि हारं सीता भर्त्राज्ञयैव दत्तवतीत्युक्तम् । 'भर्तुराज्ञां विना नैव स्वबन्धुभ्यो दिशेद्धन'मिति सामान्यतो दानार्थम

இவைகளையும் உன்னிடம் கொடுக்க இச்சிக்கிறாள், என்றபடி தன் தனத்தையும், பர்த்தாவின் ஆக்ஞையை முன்னிட்டுக் கொண்டே கொடுத்தாள், ஸ்ரீராமனும் அதை அனுமோதித்தார், என்று விளங்குகிறது.

இவ்விதமிருப்பினும், பர்த்தாவின் ஆக்ஞையால் கொடுக்க வேண்டுமென்று கொள்வதே மேல்.

அப்படியே ராமாயண யுத்தகாண்டத்தில் :- 'இங்கிதமறிந்து ராமன் ஸீதையைப்பார்த்து, 'உனக்கு எவனிடம் ஸந்தோஷ மிருக்கிறதோ அவனுக்குக் கொடு' என்றார். அவளும் தன்னுடையதாயிருந்தாலும் ஹாரத்தைப் பர்த்தாவின் ஆக்ஞையைக் கொண்டே கொடுத்தாள்' எனக் கூறப்பட்டிருக்கிறது.

பர்த்தாவின் ஆக்ஞையின்றி தன் பந்துக்களுக்குத்
தனத்தைக் கொடுக்கக்கூடாது, என்று சொல்லியிருப்பதால்,
பொதுவாகத் தானத்திற்காக அனுமதிக்கப்பட்ட தனத்தைப்
प्यनुज्ञातं द्रव्यं स्वबन्धुभ्यो दानप्रसक्तौ तद्विषये आज्ञांतरं
गृहीत्वैव दातव्यम् ॥

तथा च स्मृत्यन्तरम्-
दानार्थमपि यद्द्रव्यं लोभात् किंचिच्च साधयेत् ।
सर्वलक्षणयुक्ताऽपि यातु भर्तृव्यतिक्रमम् ।
करोति सा परित्याज्या एष धर्मस्सनातनः ॥
भर्तारं लङ्घयेद्या तु जातु स्त्री गुणदर्पिता ।
तां श्वभिः खादयेद्राजा संस्थाने बहुसंस्थिते ॥
उक्ता प्रत्युत्तरं दद्या द्या नारी क्रोधमूच्छिता ।
जायते सूकरी ग्रामे सृगाली निर्जने वने ॥
या भर्तारं परित्यज्य रहश्चरति दुर्मतिः ।
उलूकी जायते क्रूरा वृक्षकोटरवासिनी ॥
ताडिता ताडितुं चेच्छेत् सा नारी वृषदंशिका ।
कटाक्षयति यान्यं वै केकराक्षी तु सा भवेत् ॥

பந்துக்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய ஸமயத்தில், மற்றொரு ஆக்ஞை அடைந்தே கொடுக்கவேண்டும்.

அப்படியே வேறு ஸ்ம்ருதியிலும்:தானத்திற்காக ஏற்பட்ட தனத்திலும் லோபத்தால் எதையாவது செய்தாலும், ஸர்வ லக்ஷணங்களும் பொருந்தியவளாயினும் எவள் பர்த்தாவை மீறுகிறாளோ, அவளைத் தள்ளவேண்டும். இது ஸநாதன தர்மம்.

குண கர்வத்தால் எவள் பர்த்தாவை மீறுகிறாளோ அவளை
அரசன் நாய்களால் கடிக்கச் செய்க. எவள் பர்த்தா சொல்வதற்குப்
பதில் கோபத்துடன் உரைக்கின்றாளோ, அவள் க்ராமத்தில்
பன்றியாகவும், வனத்தில் நரியாகவும் பிறக்கிறாள்.எவள்
பர்த்தாவை விட்டு ரஹஸ்யமாய் ஸஞ்சரிக்கின்றாளோ, அவள்
மரப்பொந்தில் வஸிக்கும் கழுகாகிறாள். (பர்த்தா) அடித்தால்
திருப்பியடிக்கும் ஆசையுள்ளவள் பூனையாகப் பிறக்கிறாள்.
மற்றொருவனுக்குக் கண்ஜாடை காட்டுபவள் சாய்ந்த
கண்ணுள்ளவளாய்
या भर्तारं परित्यज्य मृष्टमश्नाति केवलम् ।
ग्रामे सा सूकरी भूयात् वल्गुनी वा स्वविट्भुजा ॥
या हुंकृत्य प्रियं ब्रूते सा मूका जायते खलु ।
या सपत्नीं सदेच्च दुर्भगा सा पुनःपुनः ॥
दृष्टिं विलुप्य भर्तुर्या कञ्चिदन्यं निरीक्षते ।
काणाऽपि विमुखी चापि कुरूपा चापि जायते ॥
परसक्ताः स्त्रियो याश्च वञ्चयित्वा स्वकं पतिम् ।
निंद्याः स्युः सर्वलोकैस्ताः निरये च मृताश्चिरम् ॥
शीलभङ्गेन दुर्वृत्ताः पातयन्ति कुलत्रयम् ।
पितुर्मातुस्तथा पत्युः इहामुत्र च दुःखदाः ॥
आग्नेयपुराणे स्त्रियः प्रति यमदूतवचनम् –
नार्यश्च पतिद्वेषिण्यः स्वतन्त्राः पापमानसाः ।
कृप्यमाणा अयस्सूत्रैस्तप्तैर्ता भगेषु च ॥

ஆகிறாள். எவள் பர்த்தாவை விட்டு, ஒருத்தியாய் விருந்துண்ணுகிறாளோ அவள் க்ராமத்தில் பன்றியாகவோ, தன் விஷ்டையைப் புஜிக்கும் ப்ராணியாகவோ பிறக்கிறாள். எவள் ஹுங்காரம் செய்து பர்த்தாவைப் பேசுகிறாளோ, அவள் ஊமையாகப் பிறக்கிறாள். எவள் சக்களத்தியுடன் எப்பொழுதும் அஸுயைப்படுகிறாளோ அவள் அடிக்கடி துர்ப்பாக்யமுடையவ ளாகிறாள். பர்த்தாவின் கண்ணை ஏமாற்றி எவள் மற்றொருவனைப் பார்க்கிறாளோ, அவள் பொட்டையாயும், துர்முகியாயும், அவலக்ஷணையாயும் பிறக்கிறாள். எவர்கள் பர்த்தாவை ஏமாற்றிப் பிறரிடம் ஆசையுள்ளவர்களோ, அவர்கள் எல்லோராலும் நிந்திக்கப்பட்டு, பரலோகத்தில் நரகத்தில் வெகுகாலம் வஸிக்கிறார்கள். துர்வ்யாபாரமுடையவர்கள் தன் கெட்ட நடத்தையால், பிதா, மாதா, பதி இம்மூவர் குலத்தையும் நரகத்தில் வீழ்த்துகிறார்கள்.

ஆக்னேய புராணத்தில் ஸ்த்ரீகளைக் குறித்து யமதூதனின்
வசனம்:- பதியைத் தூஷிப்பவர்களும், ஸ்வதந்த்ரைகளும், பாப
புத்தியுடையவர்களும், பழுத்த இரும்புக் கம்பிகளால் இழுக்கப்
वाग्दूषिण्यश्च जिह्वासु श्वश्रूश्च श्वशुरान् गुरून् ।
पापकर्मरता नित्यं सदाचारविवर्जिताः ॥
निर्दयाश्च शठा नार्यः पुंश्चल्यः पतिनिंदकाः ।
तस्माद्भजन्तु पापस्य फलं किमिह रोदिथ ॥
पत्यप्रिया हता नारी अभिक्षाशी व्रती हतः ।
अब्रह्मण्यो हतो राजा हतो विप्रो निरग्निकः ॥ इति ॥

तस्मादेवमादीन् दोषान् परीत्यज्य पूर्वोक्तधर्मपरा भवेत् ॥
अयमर्थो वनपर्वणि द्रौपदीसत्यभामा संवादे ॥ वैशंपायन:-
उपासीनेषु विप्रेषु पाण्डवेषु महात्मसु ।
द्रौपदी सत्यभामा च विविशाते तदाश्रमम् ॥
जाहस्यमाने सुप्रीते सुखं तत्र निषेदतुः ।
चिरस्य दृष्ट्वा राजेन्द्र तेऽन्योन्यस्य प्रियंवदे ॥

படுகிறார்கள். மாமியார், மாமனார், பெரியோர்கள் இவர்களைக் கடுமையாய்ப் பேசுபவர்கள், பாப கர்மத்தில் ஆஸக்தியுடையவர்கள், ஸதாசாரமற்றவர்கள், பிடிவாதமுடையவர்கள், வ்யபிசாரிணிகள், பதியை நிந்திப்பவர்கள் இவர்களனைவரும் பாபத்தின் பலனைப் புசியுங்கள் என்று. பதியினிடம் ப்ரியமற்ற ஸ்த்ரீ கெட்டாள். பிக்ஷை வாங்காத ஸன்யாஸி கெட்டான். ப்ராம்ஹணனுக்கு ஹிதம் செய்யாத அரசன் கெட்டான். அக்னியில்லாத விப்ரன் கெட்டான்.

ஆகையால் முற்கூறிய தோஷங்களை நீக்கி, முன் சொல்லிய தர்மங்களை ஆசரிக்க வேண்டும்.

இந்த விஷயம் வனபர்வத்தில், ருக்மிணீ ஸத்யபாமா ஸம்வாதத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

வைசம்பாயனர்:- பாண்டவர்கள் ப்ராம்ஹணோத்தமர்களுடன் உட்கார்ந்திருக்கும்போது, த்ரெளபதியும், ஸத்யபாமையும் அந்த ஆச்சமத்தில் புகுந்தனர். அவ்விடத்தில் சிரித்துக்கொண்டு ஸுகமாக உட்கார்ந்தனர். வெகுகாலம் விட்டுப்பிரிந்து மறுபடியும் பார்த்தமையால் குரு யது குலங்களிலுள்ள कथयामासतुश्चित्रां कथां कुरुयदूत्थिताम् । अथाब्रवीत् सत्यभामा कुष्णस्य महिषी प्रिया ॥ सात्राजिती याज्ञसेनीं रहसीदं सुमध्यमा । केन द्रौपदि वृत्तेन पाण्डवानधितिष्ठसि ॥ लोकपालोपमान् वीरान् पुनः परमसंहतान् । कथं च वशगास्तुभ्यं न कुप्यन्ति च ते शुभे ॥ तव वश्या हि सततं पाण्डवाः प्रियदर्शने । मुखप्रेक्षाश्च ते सर्वे तत्वमेतद्ब्रवीहि मे ॥ व्रतचर्या तपो वाऽपि स्नानमन्त्रोपधानि वा । विद्यावीर्यं मूलवीर्यं जपहोमागमास्तथा ॥ ममाद्याचक्ष्व पांचालि यशस्यं भगदैवतम् । येन कृष्णे भवेन्नित्यं मम कृष्णो वशानुगः ॥ एवमुक्त्वा सत्यभामा विरराम यशस्विनी । पतित्रता महाभागा द्रौपदी प्रत्युवाच ताम् ॥ असत्स्त्रीणां समाचारं सत्ये मामनुपृच्छसि ।

கதைகளைப் பேசிக்கொண்டார்கள். பிறகு ஸ்ரீ க்ருஷ்ணடைய
ப்ரிய மஹிஷியான ஸத்யபாமை, ரஹஸ்யமாய்க்
கேட்டாள். ஹே த்ரௌபதி! எந்த நடத்தையால் லோகபால
ஸமானர்களான ஐக்யமடைந்த பாண்டவ வீரர்களை அடக்கி
வைத்துக்கொண்டிருக்கிறாய்? உன்னிடம் வசப்பட்டு எப்படி
கோபம் கொள்ளாமலிருக்கிறார்கள்? எப்போதும் உனக்கு
வசப்பட்டு உன் முகத்தையே பார்க்கிறார்களே, அது எப்படி?
வ்ரதானுஷ்டானம், தபஸ், ஸ்நானம், மந்த்ரம், மருந்து, வித்யையின்
பலம், வேர்களின் பலம், ஜபம், ஹோமம், ஆகமதந்த்ரம்
இவைகளில் எது உனக்குப் பதியை வசப்படுத்தும் உபாயம்?
அதை எனக்குச் சொல். நானும் அதை உபயோகித்து,
க்ருஷ்ணனை என் வசப்படுத்திக்கொள்வேன், என்று சொல்லி
ஸத்யபாமை முடித்ததும் பதிவ்ரதையான த்ரௌபதி சொல்லுகிறாள்.
ஸத்யே! நீ கேட்பது அஸாத்வீகளின் நடத்தை. அதைக்
असदाचरिते मार्गे कथं स्यादनुकीर्तनम् ॥
अनुप्रश्नस्संशयो वा नैतत्त्वय्युपपद्यते ।
यथा ह्युपेता बुद्ध्या त्वं कृष्णस्य महिषी प्रिया ॥
यदैव भर्ता जानीयान्मन्त्रमूलपरां स्त्रियम् ।
उद्विजेत तदैवास्याः सर्पाद्वेश्मगतादिव ॥
उद्विग्नस्य कुतश्शांति रशांतस्य कुतस्सुखम् ।
न जातु वशगो भर्ता स्त्रियास्स्यान्मन्त्रकर्मणि ॥
अमित्रप्रहितांश्चापि गदान् परमदारुणान् ।
मूलप्रवालै हिं विषं प्रयच्छन्ति जिघांसवः ॥
जिह्वया यानि पुरुषस्त्वचा वाऽप्युपसेवते ।
तत्र चूर्णानि दत्तानि हन्युः क्षिप्रमसंशयम् ॥
जलोदरसमायुक्ताः श्वित्रिण: पलितास्तथा ।
अपुमांसः कृताः स्त्रीभिर्जडान्धवधिरास्तथा ॥

கேட்கிறாய். அஸாத்வீகளின் மார்க்கத்தை எப்படிக் கேட்கலாம். அதில் ஸந்தேஹமும் உன்னிடம் உசிதமாகாது. நீ எப்படி மனதால் க்ருஷ்ணனை அடைந்து அவனுக்கு ப்ரிய பார்யையோ அப்படியே. எப்பொழுது ஸ்த்ரீ மந்த்ரம், ஓஷதிகளை உபயோகிக்கிறாள் என்று பதி அறிகிறானோ அப்பொழுதே வீட்டிலிருக்கும் ஸர்ப்பத்தினிடம்போல் அவளிடம் பயப்படுவான். பயந்தவனுக்குச் சாந்தி ஏது? அசாந்தனுக்கு ஸுகம் ஏது? ஒரு போதும் மந்த்ரத்தில் ஸ்த்ரீக்குப் புருஷன் வசமாகான். சத்ருக்களால் கொடுக்கப்பட்ட பயங்கரமான ஓஷதிகளையும், வேர், தளிர்களைக் கலந்த விஷங்களையும் கொடுத்து, பதியைக் கொல்ல யத்தனிக்கிறார்கள். புருஷன் நாக்கினாலோ, தோலாலோ எதை ஸேவிக்கிறானோ அவைகளில் சூர்ணங்களைச் சேர்த்து சீக்கிரம் கொன்றுவிடுவார்கள்.

பல புருஷர்கள் ஸ்த்ரீகளால் மருந்து மூலமாக
புருஷத்வமற்றவர்களாயும், ஜலோதரம், குஷ்டம்
இவைகளுள்ளவர்களாயும், ஜீர்ணர்களாயும், ஜடர், குருடர், செவிடர்களாயும் செய்யப்படுகிறார்கள். பாபிகளை அனுஸரித்த
பாப ஸ்த்ரீகள் பதிகளை
पापानुगास्तु पापास्ताः पतीनुपसृजन्त्युत ।
न जातु विप्रियं भर्तुः स्त्रिया कार्यं कथञ्चन ॥
वर्ताम्यहन्तु यां वृत्तिं पाण्डवेषु महात्मसु ।
तां सर्वां शृणु मे सत्यां सस्यभामे यशस्विनि ॥
अहङ्कारं विहायाहं कामक्रोधौ च सर्वदा ।
सादरा पांडवान्नित्यं प्रयतोपचराम्यहम् ॥
प्रणयं प्रतिसंहृत्य निधायात्मानमात्मनि ।
शुश्रूषुर्निरभीमाना पतीनां चित्तरक्षिणी ॥
दुर्व्याहृताच्छङ्कमाना दुस्थिता हुरवेक्षितात् ।
दुरासिता द्दुर्व्रजितादिङ्गिताध्यासितादपि ॥
सूर्यवैश्वानरसमान् सोमकल्यान् महारथान् ।
सेवे चक्षुर्हणः पार्था नुग्रवीर्यप्रतापिनः ॥
देवो मनुष्यो गन्धर्वो युवा चापि स्खलङ्कृतः ।
द्रव्यवानभिरूपो वा न मेऽन्यः पुरुषो मतः ॥

உபத்ரவிக்கிறார்கள். ஒருபோதும் ஸ்த்ரீ பதிக்கு அப்ரியத்தைச் செய்யலாகாது. ஹே ஸத்யபாமே! நான் பாண்டவர்களிடம் எப்படி நடந்துகொள்ளுகிறேன், என்கிற உண்மையைக் கேள். எப்போதும் அஹங்காரம், காமம், கோபம் இவைகளை ஒழித்து, ஆதரவுடன் பரிசுத்தையாக அவர்களை உபசரிக்கிறேன். ஸ்நேகத்தை விட்டு, உண்மையை உணர்ந்து, அஹங்காரமின்றி பதிகளின் மனதை பக்ஷித்து சுச்ரூஷிக்கிறேன். கெட்ட பேச்சு, கெட்டமாதிரியில் நிற்பது, பார்ப்பது, உட்காருவது, செல்வது, இங்கிதம், உயர்ந்த ப்ரதேசங்களில் உட்காருவது இவைகளில் ஸந்தேஹத்துடன் ஸூர்ய சந்த்ர அக்னிகளுக்குச் சமானர்களாயும், கண்ணாலேயே கொல்லும் ஸாமர்த்யமுள்ளவர்களும், உக்ர வீர்யத்தால் தபிக்கச்செய்பவர்களுமான பாண்டவர்களை ஸேவிக்கிறேன். தேவனோ, மனிதனோ, நன்றாய் அலங்காரம் செய்துகொண்ட யுவனோ, பணக்காரனோ, ரூபவானோ யாராயினும், பரபுருஷன் எனக்கு ஸம்மதனல்ல. வேலைக்காரர் नाभुक्तवति नास्नाते नासंविष्टे च भर्तरि । न संविशामि नाश्नामि सदा कर्मकरेष्वपि । क्षेत्राद्वनाद्वा ग्रामाद्वा भर्तारं गृहमागतम् । अभ्युत्थायाभिनन्दामि आसनेनोदकेन च ॥ प्रमृष्टभाण्डा मिष्टान्ना काले भोजनदायिनी । संयता गुप्तधान्या च सुसंमृष्टनिवेशना ॥ अतिरस्कृतसंभाषा दुःस्त्रियो नानुसेवती । अनुकूलवती नित्यं भ्रमाम्यनलसा सदा ॥ अनर्म चापि हसितं द्वारि स्थानमभीक्ष्णशः । अवस्करे चिरं स्थानं निष्कुटेषु च वर्जये ॥ अतिहासातिरोषौ च क्रोधस्थानं च वर्जये । निरताऽहं सदा सत्ये भर्तॄणामुपसेवने ॥ सर्वथा भर्तृरहितं न ममेष्टं कथञ्चन ।

இருந்தபோதிலும், பர்த்தா சாப்பிடாவிடில் சாப்பிடமாட்டேன். ஸ்நானம் செய்யாவிடில் ஸ்நானம் செய்யேன். தூங்காவிடில் தூங்கமாட்டேன். வயலிலிருந்தோ,காட்டிலிருந்தோ, க்ராமத்தி லிருந்தோ வீட்டுக்கு வந்த பர்த்தாவை, எழுந்திருந்து ஆஸனம், தீர்த்தம் இவைகளைக் கொடுத்து, உபசரிப்பேன். காலத்தில் பாத்ரங்களைக் கழுவி, காலத்தில் ருசியுள்ள அன்னத்தை இடுவேன். நியமத்தையுடையவளாயும், தான்யங்களை ரக்ஷிப்பவளாயும், வீட்டைப் பரிசுத்தமாய் வைத்துக்கொள்பவளாயும், அவர்கள் ஸம்பாஷணத்தைத் திரஸ்காரம் செய்யாதவளாயும், கெட்ட ஸ்த்ரீகளைப் பின் தொடராதவளாயும், எப்போதும் அனுகூலையாயும், சோம்பலற்றவளாயும் இருப்பேன். விளையாட்டில்லாமல் சிரிப்பதும், வாயிற்படி முதலியவைகளில் அடிக்கடி நிற்பதும், அசுத்த இடங்களிலும், தோட்டங்களிலும் நிற்பதும் இல்லை. அதிகமாய்ச் சிரிப்பதும், அதிகமாய்க் கோபித்துக் கொள்வதுமில்லை. கோபத்திற்கு இடம் கொடுப்பதுமில்லை. எப்போதும் ஸத்யத்திலும், பர்த்தாக்களை ஸேவிப்பதிலும் ஆசைப்படுவேன். பர்த்தா இல்லாத இடம் எனக்கு இஷ்டமில்லை. यदा प्रवसते भर्ता कुटुम्बार्थेन केनचित् ॥ सुमनोवर्णकापेता भवामि व्रतचारिणी । यच्च भर्ता न पिबति यच्च भर्ता न खादति ॥ यच्च नाश्वाति मे भर्ता सर्वं तद्वर्जयाम्यहम् । यथोपदेशं नियता वर्तमाना वराङ्गने ॥ स्वलंकृता सुप्रयता भर्तुः प्रियहिते रता । ये च धर्माः कुटुम्बेषु श्वश्राव मे कथिताः पुरा ॥ भिक्षा बलिः श्राद्धमिति स्थालीपाकाश्च पर्वसु । मान्यानां मानसत्कारा ये चान्ये विदिता मम ॥ तान् सर्वाननुवर्तामि दिवारात्रमतन्द्रिता । विनयान्नियमांश्चैव सदा सर्वात्मना श्रिता ॥ मृदून् सतः सत्यशीला सत्यधर्मानुपालिनः । आशीविषानिव क्रुद्धान् पतीन् परिचराम्यहम् ॥ पत्या श्रेयो हि मे धर्मो मतःस्त्रीणां सनातनः ।

குடும்பார்த்தமாகப் பர்த்தா வெளியூருக்குப் போயிருக்கும்போது, புஷ்பம், பூச்சு இவைகளில்லாமல் வ்ரதத்தையனுஷ்டிக்கிறேன். பர்த்தா எதைக் குடிப்பதில்லையோ, எதைத் தின்பதில்லையோ, எதைச் சாப்பிடுவதில்லையோ அதையெல்லாம் தள்ளிவிடுகிறேன். உபதேசப்படி நியதையாயும், அலங்கரித்துக்கொண்டும், பரிசுத்தமாகவும், பர்த்தாவுக்கு ப்ரியத்திலும், ஹிதத்திலும் ஆசையுடையவளாயுமிருப்பேன். பூர்வம் என் மாமியாரால் குடும்பத்தில் எந்தத் தர்மங்கள் சொல்லப்பட்டனவோ அதாவது, பிக்ஷை, பலி, ச்ராத்தம், ஸ்தாலீபாகம், பூஜ்யர்களைப் பூஜிப்பது, இன்னும் எனக்குத் தெரிந்தவைகள் அவைகளை அல்லும் பகலும், சோம்பலின்றி அனுஷ்டிப்பேன். வினயத்தையும், நியமங்களையும் எப்போதும் அனுஸரிப்பேன். ம்ருதுவாவானவரும், ஸத்யதர்மத்தைப் பரிபாலிப்பவருமானவர்களை ஸத்யத்துடன் அனுஸரிப்பேன். ஸர்ப்பம் போல் கோபம் கொள்பவர்களையும் பரிசரணம் செய்வேன். ஸ்த்ரீகளுக்குப் स देवस्सा गतिर्नान्या तस्य का विप्रियं चरेत् ॥ अहं पतीन्नातिशये नात्यश्ने नातिभूषये । नापि परिवदे श्वश्रूं सर्वदा परियन्त्रिता ॥ अवधानेन सुभगे नित्योत्थिततयैव च । भर्तारो वशगा मह्यं गुरुशुश्रूषयैव च ॥ नित्यमार्यामहं कुन्तीं वीरसूं सत्यवादिनीम् । स्वयं परिचराम्येनां पानाच्छादनभोजनैः ॥ नैतामतिशये जातु वस्त्रभोजनभाजनैः । नाहं परिवदे वादं तां पृथां पृथिवीसमाम् ॥ अष्टावग्रे ब्राह्मणानां सहस्राणि स्म नित्यदा । भुञ्जते रुक्मपात्रीषु युधिष्ठिरनिवेशने ॥ अष्टाशीतिसहस्राणि स्नातका गृहमेधिनः । त्रिंशद्दासीक एकैको यान् विभर्ति युधिष्ठिरः ॥ दशान्यानि सहस्राणि येपामन्नं सुसंस्कृतम् ।

பதியினாலேயே ச்ரேயஸ். பதியே தேவன். அவனே கதி. அவனுக்கு எவள் கெடுதி செய்வாள். நான் பதிகளுக்கு அதிகமாய்த் தூங்குவதில்லை, சாப்பிடுவதில்லை.அலங்கரிப்பதில்லை. மாமியாரைத் தூஷிப்பதில்லை. எப்போதும் அடங்கி இருப்பேன். மனதை ஒரே நிலையில் வைத்திருப்பதாலும், ப்ரதிதினம் எழுந்திருப்பதாலும், குரு சுச்ரூஷையாலும், பர்த்தாக்கள் எனக்கு வசமானார்கள். பூஜ்யையாயும், ஸத்யவாதினியாயுமுள்ள குந்தியை நான் ப்ரதிதினம் வஸ்த்ரான்னபானாதிகளால் ஸ்வயமாகப் பரிசரணம் செய்கிறேன். வஸ்த்ரம், போஜனம், பாத்ரம் இவைகளில் அவளை நான் அதிக்ரமிப்பதில்லை. பூமிக்குச் சமமான அவள் பேச்சை மீறிப் பேசுகிறதில்லை. ப்ரதிதினம் யுதிஷ்டிரருடைய வீட்டில், முதலில் 8000-ப்ராம்ஹணர்கள் தங்கப் பாத்ரங்களில் புஜிக்கிறார்கள். யுதிஷ்டிரர் வீட்டில் 88000-ஸ்நாதகர்களான க்ருஹஸ்தர்கள் இருக்கின்றனர். ஒவ்வொருவருக்கும் 30-தாஸிகள். இவர்களை யுதிஷ்டிரர் போஷிக்கிறார். தவிர, ஊர்த்வரேதஸ்ஸுகளான 10000- யதிகளுக்கு ஸ்வர்ண பாத்ரத்தில் क्रियते रुक्मपात्रीभिर्यतीनामूर्ध्वरेतसाम् ॥ तान् सर्वानग्रहारेण ब्राह्मणान् वेदवादिनः । यथार्हं पूजयामि स्म पानाच्छादनभोजनैः ॥ शतं दासीसहस्राणि कौन्तेयस्य महात्मनः । कंबुकेयूरधारिण्यो निष्ककण्ठयः स्वलंकृताः ॥ महार्हमाल्याभरणाः सुवर्णाश्चन्दनोक्षिताः । मणीन् हेम च विभ्रत्यः नृत्यगीतविशारदाः ॥ तासां नाम च रूपञ्च भोजनाच्छादनानि च । सर्वासामेव वेदाहं कर्म चैव कृताकृतम् ॥ शतं दासीसहस्राणि कुन्तीपुत्रस्य धीमतः । पात्रीहस्ता दिवारात्र मतिथीन् भोजयन्त्युत ॥ शतमश्वसहस्राणि दश नागायुतानि च । युधिष्ठिरस्यानुयात्रं इन्द्रप्रस्थनिवासिनः ॥ एतदासीत्तदा राज्ञो यन्महीं पर्यपालयत् । एषां संख्याविधिं चैव प्रदिशामि शृणोमि च ॥ अन्तःपुराणां सर्वेषां भृत्यानां चैव सर्वशः ।

அன்னம் தயாரித்து, பானம், வஸ்த்ரம் இவைகளுடன்
இடுகிறேன். ஒரு லக்ஷம் அழகான தாஸிகள், ஸர்வாபரண
பூஷிதைகளாயும், உயர்ந்த மாலையணிந்தவர்களாயும், சந்தனம்
பூசியவர்களாயும், ஸ்வர்ணரத்னமுள்ளவர்களாயும், நாட்டியம்,
கானம் அறிந்தவர்களாயும் யுதிஷ்டிரருக்கு இருக்கிறார்கள்.
அவரனைவர்களின் பெயர், உருவம், போஜனம், வஸ்த்ரம்
இவைகளை நானறிவேன். அவர்கள் வேலை செய்தது, செய்யாதது
இதையுமறிவேன். யுதிஷ்டிரருடைய பதினாயிரம் தாஸிகள்
இரவும், பகலும் அதிதிகளுக்கு அன்னமிடுகிறார்கன். லக்ஷம்
அச்வங்கள், லக்ஷம் யானைகள், இந்த்ரப்ரஸ்தத்திலிருக்கும்போது
யுதிஷ்டிரரைப் பின்தொடரும். இவைகளின் எண்ணிக்கை
ப்ரகாரத்தைச் சொல்வேன். அந்தப்புரத்திலிருப்பவர்கள்,
आगोपालाविपालेभ्यः सर्वं वेद कृताकृतम् ॥
सर्वं राज्ञस्समुदय मायं च व्ययमेव च ।
एकाऽहं वेद्मि कल्याणि पाण्डवानां यशस्विनि ॥
मयि सर्वं समासज्य कुटुम्बं भरतर्षभाः ।
उपासनरतास्सर्वे घटन्ति स्म वरानने ॥
तमहं भारमासक्त मनाधृष्यं दुरात्मभिः । 1
सुखं सर्वं परित्यज्य रात्र्यहानि घटामि वै ॥
अधृष्यं वरुणस्येव निधिपूर्णमिवोदधिम् ।
एकाऽहं वेद्मि कोशं वै पतीनां धर्मचारिणाम् ॥
अनिशायां निशायां च सहाया क्षुत्पिपासयोः ।
आरधयन्त्याः कौरव्यां स्तुल्या रात्रिरहश्च मे ॥
प्रथमं प्रतिबुद्ध्यामि चरमं संविशामि च ।
नित्यकालमहं सत्ये एतत् संवननं मम ॥
एतज्जानाम्यहं कर्तुं भर्तृसंवननं महत् ।
असत्स्त्रीणां समाचारं नाहं कुर्या न कामये ॥

வேலைக்காரர்கள், ஆடு, மாடு மேய்ப்பவர்கள் வரையில் வேலை செய்தது, செய்யாததை நான் அறிவேன். அரசனுடைய ஸகல வரும்படிகளையும், செலவுகளையும் நான் ஒருத்தியே அறிவேன். பாண்டவர்கள் எல்லாவற்றையும் என்னிடம் வைத்துவிட்டு, பக்தியில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள். துராத்மாக்களால் வஹிக்க முடியாத அந்தப் பாரத்தை, ஸுகத்தை விட்டுவிட்டு, இரவும், பகலும் வஹிக்கிறேன். வருணனுடையதுபோல் ஆக்ரமிக்கமுடியாததும், நிதி பூர்ணமான ஸமுத்ரத்தை ஒத்ததுமான பொக்கிஷத்தை நான் ஒருத்தியாய், தர்மிஷ்டர்களான பதிகளின் கோசத்தை அறிகிறேன். பசி, தாஹத்தை ஸஹித்துக்கொண்டு பாண்டவர்களை இரவும், பகலும் ஆராதிக்கும் எனக்கு இரவும், பகலும் ஒன்றே. ப்ரதிதினம் முன்னாலேயே எழுந்திருப்பேன். பிற்பாடே தூங்குவேன். இதே என் பதிகளை வசீகரிக்குமுபாயம். கெட்ட ஸ்த்ரீகளின் ஆசரணத்தை நான் செய்யவும் மாட்டேன், இஷ்டப்படவுமாட்டேன். वैशंपायन उवाच

तच्छ्रुत्वा धर्मसहितं व्याहृतं कृष्णया तदा ।
उवाच सत्या सत्कृत्य पांचालीं धर्मचारिणीम् ॥
अभिपन्नाऽस्मि पांचालि याज्ञसेनि क्षमस्व मे ।
कामकारस्सखीनां हि सोपहासं प्रभाषितम् ॥
इत्यारण्यके द्रौपदीसत्यभामासंवादे अद्ध्यायः ॥

द्रौपद्युवाच इमं तु ते मार्गमपेतमोहं वक्ष्यामि चित्तग्रहणाय भर्तुः । अस्मिन् यथावत् सखि वर्तमाना भर्तारमाच्छेत्स्यसि कामिनीभ्यः ॥ नैतादृशं दैवतमस्ति सत्ये सर्वेषु लोकेषु सदैवकेषु ।

यथा पतिस्तुष्यति सर्वकामा लभ्याः प्रसादात् कुपितश्च हन्यात् ॥
तस्मादपत्यं विविधाश्च भोगाः शय्यासनान्युत्तमदर्शनानि ।
वस्त्राणि माल्यानि तथैव गन्धाः स्वर्गश्च लोको विपुला च कीर्तिः ॥

வைசம்பாயனர் கூறுகிறார்:-- தர்மயுக்தமான அவள் வார்த்தையைக் கேட்டு, ஸத்யபாமை பாஞ்சாலியை உபசரித்து, யாக்ஞஸேனி! நான் பிசகு செய்துவிட்டேன், பொறுத்துக்கொள். ஸகிகள் இஷ்டம்போலிருக்கலாமல்லவா. விளையாட்டாகப் பேசினேன் என்றாள். இவ்விதம் வனபர்வத்தில் ஸம்வாதம்.

த்ரௌபதி:- பர்த்தாவின் மனதை வசப்படுத்த நான்
சொல்லும் மோஹமில்லாத மார்க்கத்தைக் கேள். இதில் சரியாக
நடந்து வந்தால், பர்த்தாவை காமுக ஸ்த்ரீகளிடமிருந்து திருப்பி
விடலாம். தேவர்களுள்பட ஸர்வலோகத்திலும், இவனைப்போல்
தேவதை இல்லை. பதி ஸந்தோஷித்தால் ஸர்வபலன்களும்
கிடைக்கும். அவன் கோபித்தால் நம்மை நாசம் செய்வான்.
அவனிடமிருந்து, ப்ரஜைகள், நானாவித போகங்கள், சயனம்,
ஆஸனம், உத்தம க்ஞானங்கள், வஸ்த்ரம், மாலை, வாஸனை,
ஸ்வர்க்கம், விஸ்தாரமான கீர்த்தி இவைகள் கிடைக்கின்றன.
सुखं सुखेनेह न जातु लभ्यं दुःखेन साध्वी लभते सुखानि ।
सा कृष्णमाराधय सौहृदेन प्रेम्णा च नित्यं प्रतिकर्मणा च ॥
तथाऽऽसनैश्चारुभिरुग्रमाल्यै र्दाक्षिण्ययोगै र्विविधैश्च गन्धैः ।
अस्याः प्रियोऽस्मीति यथा विदित्वा त्वामेव संश्लिष्यति तद्विधत्स्व ।
श्रुत्वा स्वरं द्वारगतस्य भर्तुः प्रत्युत्थिता तिष्ठ गृहस्य मध्ये ।
दृष्ट्वा प्रविष्टं त्वरिताऽऽसनेन पाद्येन चैनं प्रतिपूजयस्व ॥
संप्रेषिताया मथ चैव दास्या मुत्थाय सर्व स्वयमेव कार्यम् ।
जानातु कृष्णस्तव भावमेतं सर्वात्मना मां भजतीति सत्ये ॥
त्वत्सन्निधौ यत् कथयेत्पतिस्ते यद्यप्यगुह्यं परिरक्षितव्यम् ।
काचित् सपत्नी तव वासुदेवं प्रत्यादिशेत्तेन भवेद्विरागः ॥
प्रियांश्च रक्तांश्च हितांश्च भर्तुस्तान् भोजयेथा विविधैरुपायैः ।
द्वेष्यैरपेक्षारहितैश्च तस्य भिद्यस्व नित्यं कुहकोद्यतैश्च ॥

ஸுகம் ஸுகத்தால் கிடைக்காது. துக்கத்தாலேயே ஸுகம் கிடைக்கும். ஆகையால், நீ ஸ்நேஹத்தாலும், அபிமானத்தாலும், அலங்காரத்தாலும், ஸ்ரீக்ருஷ்ணனை உபசரிக்கவும். அப்படியே, ஆஸனம், மாலை, தாக்ஷிண்யம், பலவித வாஸனைகள் இவைகளாலும் உபசரிப்பாயாக. இவளுக்கு ப்ரியனாயிருக்கிறேன் என்று உணர்ந்து, உன்னையே ஆலிங்கனம் செய்வான். வாயிலில் வரும் பர்த்தாவின் குரலைக்கேட்டு, எழுந்து, வீட்டின் மத்தியில் நின்று கொள். வீட்டில் நுழைந்ததும் ஆஸனம் பாத்யஜலம் இவையுடன் உபசரிப்பாயாக. தாஸீ வெளியில் சென்றிருந்தால் தானே செய்வாயாக. நீ ஸர்வ பாவத்தாலும் தன்னைப் பஜிக்கிறாய் என்று ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் அறியவேண்டும். உன் ஸமீபத்தில் பதி சொல்வது ரஹஸ்யமில்லாவிடினும், அதை வெளியிடக்கூடாது. ஒரு சக்களத்தி ஸ்ரீக்ருஷ்ணனை நிராகரிப்பாள். அதனால் அவளிடம் வெறுப்பு ஏற்படும். பர்த்தாவுக்கு ப்ரியர்களாயும் ஹிதர்களாயுமுள்ளவர்களை நானாவித உபாயங்களால் சாப்பாடு செய்விப்பாயாக. அவனுக்கு த்வேஷிகளும் அஹிதர்களும் வஞ்சகர்களுமானவரைப் பிரிந்துவிடு. புருஷர்களிடம் மதம், தவறுதல் मदं प्रमादं पुरुषेषु हित्वा संयच्छ भावं प्रतिगृह्य मौनम् । प्रद्युम्नसांबावपि ते कुमारौ नोपासितव्यौ रहिते कदाचित् ॥ महाकुलीनाभिरपापिकाभिः स्त्रीभिस्सतीभिस्तव सख्यमस्तु । चण्डाश्च शौण्डाश्च महाशनाश्च चौराश्च दुष्टाश्चपलाश्च वर्ज्याः ॥ एतद्यशस्यं भगदैवतं मतं स्वर्ग्यं तथा शत्रुनिबर्हणं च । महार्हमाल्याभरणाङ्गरागा भर्तारमाराधय पुण्यगन्धा ॥ इत्यारण्यके पर्वणि द्रौपदीसत्यभामासंवादे अध्यायः ॥ आग्नेयपुराणे सुभद्रां प्रति भगवद्वाक्यम् सुभद्रां भगिनीं प्राह भगवान् भूतभावनः । कल्याण्यवरजे वत्से मद्वाक्यं शृणु सिद्धये ॥ पितृमातृकुलव्याघिर्भर्तुश्चेत् प्रतिकूलिका । भूषणं पितृवंशस्य यदि साध्वी पतिव्रता ॥ अनुकूला सदा भर्तुर्भव भव्यप्रदा सती ।

இவைகளை விட்டு, தன் அபிப்ராயத்தைத் தெரிந்து மௌனமாயிரு. உன் குமாரர்களான ப்ரத்யும்னன், ஸாம்பன் இவர்களையும் ஏகாந்தத்தில் உபசரிக்காதே. மஹாகுலத்தில் பிறந்த பாபமற்ற ஸ்த்ரீகளிடம் உனக்கு ஸ்நேஹம் இருக்கட்டும். கோபமுள்ளவரும், இதரரை அவமதிப்பவர்களும், அதிகம் புஜிப்பவரும், திருடரும் விலக்கத்தக்கவர்கள். இது கீர்த்திகரம், பாக்யகரம், ஸ்வர்க்ககரம், சத்ரு நாசனம். உயர்ந்த மாலை, ஆபரணம், பூச்சுகள், திவ்யகந்தங்கள் இவைகளுடன் பர்த்தாவை உபசரிக்கவும்.

ஆக்னேய புராணத்தில்:- ஸுபத்ரையைக் குறித்து, பகவான்
சொல்லியது. ப்ராணிகளை ரக்ஷிக்கும் பகவான் தங்கையான
ஸுபத்ரையை நோக்கிச்சொல்லுகிறார்:- ஹே கல்யாணி! பகினி!
நான் சொல்வதைக் கேள். பர்த்தாவுக்கு விபரீதமாயிருப்பின்,
மாதாபித்ரு குலங்களுக்கு வ்யாதிபோலாவாய். ஸாத்வியாயும்,
பதிவ்ரதையாயுமிருப்பின், மாதாபித்ருவம்ச பூஷணமாவாய்.
எப்பொழுதும் பதிக்கு க்ஷேமத்தைக்கொடு. பதிவ்ரதையாய் இரு.
प्रत्युत्तरं तु न ब्रूयाः पत्यौ क्रुद्धे कदाचन ॥
मा कुरुष्व सपत्नीत्वं कृष्णायां चर सौहृदम् ।
मातरं पितरं वाऽपि माऽस्मान् स्मर कदाचन ॥
पतिरेव स्त्रियो बन्धुः पतिरेव स्त्रियो धनम् ।
पतिरेव स्त्रियो धर्मः पतिरेव महत्तपः ॥ इति ॥
तथा चानुशासनिके उमामहेश्वरसंवादे-
स्त्रीधर्मः पूर्वमेवायं विवाहे बन्धुमिः कृतः ।
सहधर्मचरी भर्तुः भवत्यग्निसमीपतः ॥
सुखभावा सुवचना सुवृत्ता सुखदर्शना ।
अनन्यचित्ता सुमुखी सा भवेद्धर्मभागिनी ॥
देववत्सततं साध्वी भर्तारं प्रतिपश्यति ।
शुश्रूषां परिचारं च विधिवद्या करोति च ॥
नान्यभावा ह्यविमनाः सुव्रता सुखदर्शना ।
सा साध्वी नियताहारा सा भवेद्धर्मचारिणी ॥

அவன் கோபித்தால் பதில் சொல்லாதே. த்ரௌபதியிடம் சக்களத்தீபாவத்திலிருக்காதே. ஸ்நேஹமாய் இரு. தாய் தந்தை எங்களை எல்லாம் நினைக்காதே. ஸ்த்ரீக்குப் பதிதான் பந்து. அவனே தனம், அவனே தர்மம், அவனே தவம்.

ஆனுசாஸனிகபர்வத்தில் உமாமஹேச்வர ஸம்வாதம்:முதலிலேயே விவாஹத்தில் பந்துக்களால் செய்விக்கப்பட்ட முதல் தர்மம் இவன்தான் (பதிதான்). அக்னி ஸமீபத்தில் பர்த்தாவுக்கு ஸஹதர்மசாரிணியாய் ஆகிறாள். பதியிடம் நல்ல பாவம், நல்வார்த்தை, நல்ல நடத்தை, நல்ல பார்வை, வேறிடம் மனமில்லாமை, நல்லமுகம் இவைகளுடன் இருப்பவள் தர்மசாரிணீ. அவள் தர்மத்தையுடையவள். எவள் பர்த்தாவைத் தேவனைப்போல் பார்க்கிறாளோ, சுச்ரூக்ஷை, பரிசாணம் இவைகளை விதிப்ரகாரம் எவள் செய்கிறாளோ, வேறிடம் மனமில்லாமல், துர்மனமில்லாமல் நல்ல வ்ரதத்துடன் எவள் இருக்கிறாளோ அவள் பதிவ்ரதை. அவள் ஆஹாரநியமத்தால் தர்மத்தை அனுஷ்டிப்பாள். परुपाण्यपि चोक्ता या दृष्टा दुष्टेन चक्षुषा । सुप्रसन्नमुखी भर्तुः या नारी सा पतिव्रता ॥ न चन्द्रसूर्यौ न नरं पुंनाम्ना या निरीक्षते । भर्तृवर्जं वरारोहा सा भवेद्धर्मभागिनी ॥ दरिद्रं व्याघितं दीनं अध्वना परिकशिंतम् । पतिं पुत्रमित्रोपास्ते सा नारी धर्मभागिनी ॥ न कामेषु न भोगेषु नैश्वर्ये न सुखे तथा । स्पृहा यस्या यथा पत्यौ सा नारी धर्मभागिनी ॥ या नारी प्रयता दक्षा या नारी पुत्रिणी भवेत् । पतिप्रिया पतिप्राणा सा नारी धर्मभागिनी ॥ अग्निकार्यपरा नित्यं सदा पुष्पबलिप्रदा । देवतातिथिभृत्यानां निर्वाप्य पतिना सह ॥ शेषान्नमुपभुञ्जाना यथान्यायं यथाविधि । तुष्टिपुष्टियुता नित्यं नारी धर्मेण युज्यते ॥ श्वश्रूश्वशुरयोः पादौ तोषयन्ती गुणान्विता ।

கடுமையாகப்பேசப்பட்டும், கெட்டபார்வையால் பார்க்கப்பட்டும்
ப்ரஸன்னமாயிருப்பவளே பதிவ்ரதை. பர்த்தாவைத்தவிர
சந்த்ர ஸுபிர்யர்களையும் எவள் பார்ப்பதில்லையோ அவளே
பதிவ்ரதை. தரித்ரனும், ரோகியும், தீனனும்,வழி நடையால்
ச்ரமப்பட்டவனுமானவனை எவள் புத்ரனைப்போல் போஷிக்கிறாளோ
அவளே தர்மத்தை அடைவாள். காமத்தில், போகத்தில், ஐச்வர்யத்தில்
ஸூகத்தில் எவளுக்குப் பதியினிடம்போல் ஸூகமுண்டாவதில்லையோ
அவளே தர்மத்தை அடைவாள். சுத்தையும், ஸமர்த்தையும், புத்ரவதியும்,
பதிப்ரியையும், பதியே ப்ராணனாயும் உடையவள் தர்மத்தை அடைவாள்.
ப்ரதிதினமும் அக்னிகார்யநிரதையும், புஷ்ப நைவேத்யங்களை
அளிப்பவளும், தேவருக்கும், அதிதிகளுக்கும் வேலைக்காரர்களுக்கும்
அளித்துப் பிறகு மீதியை உண்பவளும் துஷ்டி புஷ்டியுடன் வஸிப்பாள்.
தர்மத்தையடைவாள். மாமியார் மாமனார் சரணங்களை உபசரிப்பவளும், குணவதியும்,
मातापितृपरा नित्यं या नारी सा तपोधना ॥
ब्राह्मणान् दुर्बलानाथान् दीनान्धकृपणांस्तथा ।
विभर्यन्नेन या नारी सा पतिव्रतभागिनी ॥
व्रतं चरति या नित्यं दुश्वरं लघुसत्वया ।
पतिचित्ता पतिहिता सा पतिव्रतभागिनी ॥
पुण्यमेतत्तपश्चैव स्वर्गश्चैव सनातनः ।
यन्नारी भर्तुपरमा भवेद्भर्तृव्रता सती ॥
पतिर्हि देवो नारीणां पतिर्बन्धुः पति र्गतिः ।
पत्या समा गतिर्नास्ति दैवतं वा यथा पतिः ॥
पतिप्रसादः स्वर्गो वा तुल्यो नार्या न वा भवेत् ।
यद्यकार्यमधर्मं वा यदि वा प्राणनाशनम् ॥
पतिर्ब्रूयाद्दरिद्रो वा व्याधितो वा कथंचन ।
आपनो रिपुसंस्थो वा ब्रह्मशापार्दितोऽपि वा ॥
आपद्धर्माननुप्रेक्ष्य तत्कार्यमविशङ्कया ।
एष देवि मया प्रोक्तः स्त्रीधर्मो वचनात्तव ॥
या त्वेवंभाविनी नारी सा पतिव्रतभागिनी ॥ इति ॥

எப்பொழுதும் தாய் தந்தைகளிடம் பக்தியுள்ளவளும்
ஆனவள் தபோதனை ஆவாள். ப்ராம்ஹணர், துர்ப்பலர்,
அனாதர், தீனர், குருடு, க்ருபணர் இவர்களைப் போஷிப்பவள்
பதிவ்ரதையாவாள். எவள் பதியிடம் மனதை வைத்து
அவனுக்கு ஹிதமான வ்ரதத்தை அனுஷ்டிக்கிறாளோ அவளே
பதிவ்ரதை. பதிவ்ரதாதர்மமே புண்யம், தவம், ஸ்வர்க்கம்,
எல்லாம். ஸ்த்ரீகளுக்குப் பதியே தேவன், அவனே பந்து, அவனே
கதி. அவனைப்போல் கதியுமில்லை, தேவதையுமில்லை. பதியின்
ப்ரஸாதமும் ஸ்வர்க்கமும் ஸ்த்ரீக்கு ஸமமாகுமோ ஆகாதோ.
பதி தரித்ரனோ, வ்யாதி பீடிதனோ, ஆபத்திலிருப்பவனோ,
சத்ருமத்யத்திலிருப்பவனோ, ப்ராம்ஹண சாபத்தால்
பீடிக்கப்பட்டவனோ, அவன் தர்மமோ அதர்மமோ, ப்ராண
நாசமோ, எதைச் சொல்லுகிறானோ அதை ஆபத்தையறிந்து
செய்யவேண்டும் .ஹே தேவி! உன் வசனத்தால் இவ்விதம்
ஸ்த்ரீ தர்மத்தை உரைத்தேன். இப்படியிருப்பவள் பதிவ்ரதை.
आनुशासनिकेऽपि -
सत्स्त्रीणां समुदाचारं सर्वं धर्मविदां वर ।
श्रोतुमिच्छाम्यहं त्वत्तस्तन्मे ब्रूहि पितामह ॥

श्रीभीष्मः-
सर्वज्ञा सर्वतत्वज्ञा देवलोके मनस्विनी ।
कैकेयी सुमना नाम शाण्डिलीं पर्यपृच्छत ॥
केन वृत्तेन कल्याणि समाचारेण केन वा ।
इमं लोकमनुप्राप्ता त्वं हि तत्वं वदस्व मे ॥
इति पृष्टा सुमनया मधुरं चारुहासिनी ।
शाण्डिली निभृतं वाक्यं सुमनामिदमब्रवीत् ॥
नाहं काषायवसना नास्मि वल्कलधारिणी ।
न च मुण्डा न जटिला भूत्वा देवत्वमागता ॥
अहितानि च वाक्यानि सर्वाणि परुषाणि च ।
अप्रमत्ता च भर्तारं कदाचिन्नाहमब्रवम् ॥
देवतानां पितॄणां च ब्राह्मणानां च पूजने ।
अप्रमत्ता सदा युक्ता श्रश्रूश्वशुरवर्तिनी ॥

ஆனுசாஸனிகத்திலும்: ஸதியான ஸ்த்ரீகளின் ஸகல ஆசாரங்களையும் உம்மிடமிருந்து கேட்க விரும்புகிறேன். பிதாமஹரே! அதைச்சொல்லும், என்று யுதிஷ்டிரர் கேட்க பிஷ்மர் கூறுகிறார்:- எல்லா வஸ்துக்களையும், அவைகளின் தத்வத்தையுமறிந்தவளான கைகேயீ, தேவலோகத்தில், சாண்டிலி என்பவளைக் கேட்கிறாள். எந்த ஆசரணத்தாலும் நடத்தையாலும் நீ தேவலோகத்திற்கு வந்தாய்? தத்வத்தை உரை, என்று கேட்க, சாண்டிலி சொல்லுகிறாள்: நான் காஷாயம் மரவுரி முதலியதைத் தரிக்கவில்லை, முண்டனம் செய்தோ, ஜடை. தரித்தோ ஸ்வர்க்கம் வரவில்லை. நான் பர்த்தாவுக்கு ஒருபொழுதும் அஹிதமாயும், கடுமையாயுமுள்ள வார்த்தைகளைச் சொல்ல மாட்டேன். தேவர்கள், பித்ருக்கள், ப்ராம்ஹணர்கள் இவர்களை எப்போதும் தவறாமல் பூஜிப்பேன். மாமனார் மாமியாருக்கு पैशुन्ये न प्रवर्तामि न ममैतन्मनोगतम् । पुनर्द्वारि न तिष्टामि चिरं न कथयामि च ॥ असद्वा हसितं किंचिदहितं वापि कर्मणा । रहस्यमरहस्यं वा न प्रवर्तामि सर्वथा ॥ कार्यार्थे निर्गतं चापि भर्तारं गृहमागतम् । आसनेनोपसंयोज्य पूजयामि समाहिता ॥ यदन्नं नाभिजानाति यद्भोज्यं नाभिनन्दति । भक्ष्यं वा यदि वा लेह्यं तत् सर्वं वर्जयाम्यहम् ॥ कुटुम्बार्थे समानीतं यत् किंचित् कार्यमेव तु प्रातरुत्थाय तत्सर्वं कारयामि करोमि च ॥ नोत्थापयामि भर्तारं सुखसुप्तमहं सदा । आन्तरेष्वपि कार्येषु तेन तुष्यति मे मनः ॥ नायासयामि भर्तारं कुटुम्बार्थेऽपि सर्वदा । गुप्तगुह्या सदा चास्मि सुसंमृष्टनिवेशना । इमं धर्मपथं या हि पालयत्यखिलं सदा ।

அடங்கியிருப்பேன். ஒருபோதும் ஒருவர் மீதும் கோள் சொல்ல
மாட்டேன். வாயிற்படியில் வெகு நேரம் நிற்கமாட்டேன். ஹிதமோ,
அஹிதமோ,ரஹஸ்யமோ, ப்ரகாசமோ எந்த விஷயத்திலும்,
பர்த்தாவின் அனுமதியின்றி ப்ரவேசிக்க மாட்டேன்.
கார்யத்தின்பேரில் வெளியே போய், திரும்பிவந்த பர்த்தாவுக்கு
ஆஸனாதிகள் கொடுத்துப் பூஜிக்கிறேன். எந்தப் பதார்த்தம்
அவருக்குத் தெரியாதோ, அவர் ஸந்தோஷிக்கிறதில்லையோ,
அந்தப் பக்ஷ்ய போஜ்ய லேஹ்யங்களை நான் தள்ளிவிடுவேன்.
குடும்பத்திற்காகக் கொண்டுவரப்பட்ட கார்யங்களை, காலையி
லிருந்து செய்வேன். ஸுகமாகத் தூங்கும் பர்த்தாவை எழுப்ப
மாட்டேன். அதனால் என் மனம் ஸந்தோஷிக்கும். குடும்பத்
திற்காகவும் பர்த்தாவை ஆயாஸப்படுத்தமாட்டேன். ரஹஸ்யங்களை
ரக்ஷித்து வீட்டைப் பரிசுத்தமாய் வைத்திருப்பேன். இந்தத்
தர்ம மார்க்கம் முழுவதையும் எவள் பரிபாலிக்கிறாளோ, அவள்
अरुन्धतीव नारीणां स्वर्गलोके महीयते ॥
एतदाख्याय सा देवी सुमनायै तपस्विनी ।
पतिधर्म महाभांगा जगामादर्शनं तदा ॥
इत्थं सकलदोषान् परित्यज्य धर्मपरैव भवेत् ॥
अथ रजस्वलाधर्मः ॥
तत्र वसिष्ठः-
त्रिरात्रं रजस्वला अशुचिर्भवति । सा नांज्यान्नाभ्यञ्जयान्नाप्सु
सुस्नायादधःशयीत न दिवा स्वप्या न्नाग्निं स्पृशे न रज्जुं सृजे न दंतान्
धावयेत्, न मांसमश्नीया न गृहान्निरीक्षे न्नाश्लीलं किंचिदाचरेत्,
नखर्वेण वा पिबेदज्जलिना वा पिबेल्लोहेनायसेन वा विज्ञायत इति ॥
आपस्तंबोऽपि-
यदा मलवद्वासाः स्यात्, अथैनां ब्राह्मणप्रतिषिद्धानि कर्माणि
संशास्ति, यां मलवद्वाससमित्येतानि इति ॥

அருந்ததிபோல் ஸ்வர்க்கத்தில் ப்ரகாசிப்பாள். இதைச் சொல்லிவிட்டு அந்த ஸுமனை மறைந்தாள். இவ்விதம் ஸகல தோஷங்களையும் விலக்கி, தர்மப்ரதானையாய் ஸ்த்ரீ இருக்கக்கடவள்.

ரஜஸ்வலா தர்மம்.

வஸிஷ்டர்:- ரஜஸ்வலை மூன்று நாள் அசுத்தியுள்ளவள். மை, அப்யங்கம், ஜலஸ்நானம் இவைகளை விலக்கவேண்டும். கீழே படுக்கவேண்டும். பகல் தூக்கம், அக்னியைத் தொடுதல், கயிறு முறுக்குதல், பல் துலக்குதல், மாம்ஸம் புஜித்தல், வீடுகளைப் பார்த்தல், கெட்ட வார்த்தை பேசுதல், சிறிய பாத்ரத்தில் நீர் அருந்துதல் இவைகளை விலக்கவேண்டும். அஞ்ஜலியால், அல்லது இரும்புப் பாத்ரத்தால் நீர் குடிக்கவும்.

ஆபஸ்தம்பர்:- ரஜஸ்வலையாகும்போது, அவளுக்கு வேத ப்ராம்ஹணத்தில் தடுக்கப்பட்ட கார்யங்களைப் போதிக்கவும். ब्राह्मणं च

यां मलवद्वाससं संभवन्ति यस्ततो जायते सोऽभिशस्त: यामरण्ये
तस्यै स्तेनो यां पराचीं तस्यै ह्रीतमुख्यपगल्भो या स्नाति
तस्या अप्सु मारुको याऽभ्यंक्ते तस्यै दुश्चर्मा या प्रलिखते तस्यै
खलतिरपमारी यांक्ते तस्यै काणो यादतो धावते तस्यै श्यावदन् या
नखानि निकृंतते तस्यै कुनखी या कृणत्ति तस्यै क्लीबो या रज्जुं
सृजति तस्या उद्बन्धुको या पर्णेन पिबति तस्या उन्मादुको या
खर्वेण पिबति तस्यै खर्व स्तिस्रो रात्रीर्व्रतं चरेदञ्जलिना वा पिबे-
दखर्वेण वा पात्रेण प्रजायै गोपीथायेति ॥

स्मृतिमञ्जर्याम्

रजस्वला पतिं गच्छेचण्डालो जायते ततः ।

ப்ராம்ஹணம்:-"ரஜஸ்வலையிடம் செல்பவனுக்குப் பிறப்பவன் பதிதன். அரண்யத்தில் அவளிடம் செல்பவனுக்குப் பிறப்பவன் திருடன். பராங்முகமாக இருக்கும் அவளிடம் செல்பவனுக்குப் பிறப்பவன் லஜ்ஜா முகன் (தைர்யமற்றவன்). ஸ்நானம் (அகாலத்தில்) செய்பவளுக்குப்பிறப்பவன் ஜலத்தில் மரிப்பவன். எண்ணெய் தேய்த்துக்கொள்பவளுக்கு, கெட்ட சர்மமுள்ளவன். பூமியில் கோடு கிழிப்பவளுக்கு, மயிரில்லாதவனும், அபம்ருத்யு உள்ளவனும். மை தீட்டிக்கொள்பவளுக்கு ஒரு கண்ணில்லாதவன். பல் துலக்குபவளுக்கு, கறுப்புப்பல்லன். நகத்தை எடுப்பவளுக்கு, கெட்ட நகமுடையவன். வெட்டுபவளுக்கு, நபும்ஸகன். கயிறு திரிப்பவளுக்கு, கழுத்தில் சுருக்குப் போட்டுக்கொள்பவன். இலையால் குடிப்பவளுக்கு, பைத்யக்காரன். குறுகிய பாத்ரத்தில் குடிப்பவளுக்கு, குள்ளன் பிறப்பான். ஆகையால் மூன்று தினங்கள் முழுவதும் வ்ரதமிருக்கவேண்டும். அஞ்ஜலியாலோ அகண்ட பாத்ரத்தாலோ நீர் அருந்தவேண்டும். ப்ரஜையின் ரக்ஷணத்திற்காக", என்பது பொருள்.

ஸ்ம்ருதிமஞ்ஜரியில்:- இதையே 5½ ச்லோகங்களால் சொல்லியிருக்கிறார். (அர்த்தம் வேறில்லாததால் அவைகளை மொழி பெயர்க்கவில்லை.) आर्तवाभिप्लुता, स्नाना ज्जातस्तु स मरिष्यति ॥ तैलेनाभ्यञ्जनं कुर्यात् कुष्ठी रोगी प्रजायते । आर्तवेन खनेत् भूमिं अल्पायुर्जायते खलः ॥ नेत्रयोरंजनं कुर्यात् काणो वाऽन्धश्च जायते । पुष्पिणी दन्तधावी स्याज्जायते श्यावदन्तकः ॥ नखानां कृन्तनं कुर्यात् कुनखी जायते सुतः । ऋतौ रज्वादिकच्छेदं कुर्यात् क्लीबः प्रजायते ॥ तन्तुना सृजते रज्जुमुद्बंधनमृतो भवेत् । पतिपात्रेऽन्नमश्नीयादुन्मादी जायते सुतः ॥ खवें शरावे भुञ्जीत वामनोऽसौ प्रजायते ॥ इति

भावप्रकाशे-
आर्तवस्रावदिवसात्त्रयहं सा ब्रह्मचारिणी ।
- शयीत दर्भशय्यायां पश्येदपि पतिं न च ॥
करे शरावे पर्णे वा हविष्यं त्रयहमाचरेत् ।
अश्रुपातं नखच्छेदमभ्यङ्गमनुलेपनम् ॥
नेत्रयोरंजनं स्नानं दिवास्वापं प्रधावनम् ।
अत्युच्चशब्दश्रवणं हसनं बहुभाषणम् ॥
आयासं भूमिखननं प्रवातं च विवर्जयेत् ।
अज्ञानाद्वा प्रमादाद्वा लौल्याद्वा दैवतोऽपि वा ॥

பாவப்ரகாசத்தில்:- ரஜஸ் ஆரம்பித்த மூன்று நாள் ப்ரம்ஹ
சர்யத்துடன் தர்ப்பத்தில் படுக்கவும். பதியைப் பார்க்கலாகாது.
கையிலோ, பாண்டத்திலோ, இலையிலோ, மூன்று நாள் ஹவிஸ்ஸை
உண்ணவும். கண்ணீர் விடுதல், நகமெடுத்தல், அப்யங்கம், பூச்சு,
மை, ஸ்நானம், பகல் தூக்கம், ஓடுதல், உரத்த சப்தத்தைக்
கேட்பது, சிரிப்பது, அதிகப்பேச்சு, ஆயாஸம், பூமியை வெட்டுதல்,
அதிகக்காற்று இவைகளை விலக்கவேண்டும். அக்ஞானத்தால்,
அல்லது தவறுதலால், ஆசையால், தைவிகமாய் விலக்குகளைச்
सा चेत् कुर्यान्निषिद्धानि गर्भो दोषांस्तदाऽऽप्नुयात् ।
एतस्या रोदनाद्गर्भो भवेद्विकृतलोचनः ॥
नखच्छेदेन कुनखी कुष्टी त्वभ्यङ्गतो भवेत् ।
अनुलेपात्तथा स्नानाद्दुःखशीलोंजनाददृक् ॥
स्वापशीलो दिवास्वापाच्चंचलस्स्यात् प्रधावनात् ।
अत्युच्चशब्दश्रवणाद्बधिरः खलु जायते ॥
तालुदन्तोष्ठजिह्वासु श्यावो हसनतो भवेत् ।
प्रलापी भूरिकथना दुन्मत्तस्तु परिभ्रमात् ॥
खलतिर्भूमिखनना दुन्मत्तो वातसेवनात् ॥ इति ॥
रजस्वलास्नानमात्रनिषेधेऽपि नैमित्तिकं स्नानं प्रकारान्त-
रेणैव कर्तव्यम् ॥

तथा च वसिष्ठःस्नाने नैमित्तिके प्राप्ते यदि नारी रजस्वला । पात्रांतरिततोयेन स्नानं कृत्वा व्रतं चरेत् ॥ सिक्तगात्रा भवेदद्भिः साङ्गोपाङ्गा कथञ्चन ।

செய்தால், கர்ப்பத்திற்குத்தோஷமேற்படும். அழுகையால் சிசுவின் கண்ணுக்கு விகாரம் ஏற்படும். நகமெடுப்பதால் குநகீ, அப்யங்கத்தால் குஷ்டீ, ஸ்நானம் வாஸனைப்பூச்சு இவைகளால் துக்கி, மையால் பொட்டை, பகல் தூக்கத்தால் தூங்குமூஞ்சி, ஓடுவதால் சஞ்சலன், உரத்த சப்தம் கேட்பதால் செவிடு, சிரிப்பதால் கறுப்பு உதடு தாள் நாக்குடையவன், அதிகப்பேச்சால் ப்ரலாபி, திரிதலால் பைத்யக்காரன், பூமியை வெட்டுவதால் மொட்டை, காற்றுச் சேவையால் பைத்யக்காரன் பிறப்பான்.

ரஜஸ்வலை ஸ்நானம் செய்யாதிருந்தாலும் நைமித்திக ஸ்நானத்தை வேறு விதமாய்ச்செய்யலாம்.

வஸிஷ்டர்:- நைமித்திகஸ்நானம் வரும்போது ஸ்த்ரீ
ரஜஸ்வலையாயிருந்தால், வேறு பாத்ரத்தின் வழியாய் வந்த
ஜலத்தால் ஸ்நானம் செய்து வ்ரதத்தை அனுஷ்டிக்கவேண்டியது.
கஷ்டப்பட்டாவது
न वस्त्रपीडनं कुर्यान्नान्यद्वासश्च धारयेत् ॥ इति ॥
आतुरायास्तु सङ्ग्रहे-
आतुराचेदृतुमती तस्याः स्नानं कथं भवेत् ।
स्पृष्ट्वा तां तु परा स्नाया द्दशकृत्वस्त्वनातुर। ॥
वासोभिर्दशभिश्चैव परिधाप्य यथाक्रमम् ।
ब्राह्मणान् भोजयित्वाऽथ पुण्याहेन विशुद्ध्यति ॥
आतुराणां तु सर्वेषा मेवं शुद्धिर्विधीयते ॥ इति ॥

अत्र कश्चिद्विशेष उच्यते । तत्र रात्रौ रजसि जननादौ च
रात्रिं त्रिभागं कृत्वा आद्यभागद्वये चेत् पूर्वदिनं ग्राह्यं, परतस्तूत्तरमिति ॥
मिताक्षरायां तु-
प्रागर्धरात्रात् प्राग्वा सूर्योदयात् पूर्वदिनमित्युक्तम् इति ॥

தேஹம் முழுவதையும் நனைத்துக்கொண்டு வஸ்த்ரத்தைப் பிழியாமலும், வேறு வஸ்த்ரம் தரிக்காமலும் அப்படியே இருக்கவேண்டியது.

வ்யாதியாயிருந்தால், ஸங்க்ரஹத்தில்:- ரஜஸ்வலை வ்யாதி யுள்ளவளாயின், அவளுக்கு ஸ்நானம் எப்படி எனில், வ்யாதி யில்லாத ஒருத்தி அவளைத் தொட்டுப் பத்துத் தடவை ஸ்நானம் செய்யவும். ஒவ்வொரு தடவையிலும், அந்த ரஜஸ்வலைக்கு வெவ்வேறு வஸ்த்ரத்தைக் கொடுக்கவேண்டும். புண்யாஹம் செய்து, ப்ராமஹணர்களுக்குப் போஜனம் செய்வித்தால் சுத்தையாவாள். வ்யாதிஸ்தர் அனைவருக்கும் இதுதான் க்ரமம்.

இங்கு ஒரு விசேஷம்:- இரவில் ரஜஸ், பிறப்பு முதலியவை நேர்ந்தால் இரவை மூன்றாகப் பிரித்து, முதல் இரண்டு பாகத்தில் நேர்ந்தால் முதல் நாள் முதல் கணக்கு, கடைசிப் பாகத்தில் நேர்ந்தால் பரதினம் முதல் கணக்கு என்பதாம்.

மிதாக்ஷரையிலோ: - அர்த்தராத்ரிக்கோ, ஸுர்யோதயத்திற்கோ
रोगजन्यरजोऽनुवृत्तौ तु नास्त्यशुद्धिः ॥ यदाहाङ्गिराः-
रजश्चतुर्विधं ज्ञेयं रोगजं रागजं तथा ।
धातुजं कालजं चेति योषितां तु बुधोत्तमैः ॥
एकादशात् द्वादशाद्वा वर्षादूर्ध्वं भवेद्रजः ।
पञ्चाशद्वत्सरादूर्ध्वं स्त्रीणां तत्तु निवर्तते ।
रागेण यद्रजःस्त्रीणा मत्यर्थं तत् प्रवर्तते ।
अशुद्धा नैव तास्तेन यस्माद्वैकारिकं हि तत् ॥'
एवमकाले रोगादिजनितरजोदर्शनेऽपि द्रष्टव्यम् ॥

तथा चन्द्रिकायाम्-
अकाले यद्भवेत् स्त्रीणां रक्तमाहुर्मनीषिणः ।
काले तु यद्रजः प्रोक्तं तस्मात्तत्रैव साऽशुचिः ॥
आद्वादशाहानारीणां मूत्रवच्छौचमिष्यते ।
आष्टादशाहात् स्नानं स्यात् त्रिरात्रं परतोऽशुचिः ॥

முன்பானால் முதல் நாள் முதல் கணக்கு என்று சொல்லியிருக்கிறது.

வ்யாதியால் ரஜஸ் தொடர்ந்தால் அசுத்தியில்லை. இதை,

அங்கிரஸ்:- ரஜஸ் நான்குவிதம். ரோகத்தால், ஆசையால், தாதுவால், காலத்தால் ஏற்பட்டது என்று பிரிவு. ரஜஸ் 1112-வயதுக்கு மேல் ஏற்படும். 50-வருஷத்திற்கு மேல் நின்று விடும். ராகத்தால் அதிகமான ரஜஸ் ஏற்பட்டால், அதனால் அவர்களுக்கு அசுத்தியில்லை. அகாலத்தில் வ்யாதியால் ஏற்பட்ட ரஜஸ்ஸிலு மப்படியே.

சந்த்ரிகையிலும், அப்படியே:- அகாலத்தில் வரும் ரஜஸ்"
ரக்தமெனப்படும். காலத்தில் வருவதற்கே ரஜஸ் என்று பெயர்.
அப்பொழுதே அவளுக்கு அசுத்தி. 12-நாள் வரையில்
மூத்ரத்திற்குப்போல் சௌசம் செய்யவேண்டும். 18-நாள்
வரையில் ஸ்நானம். அதற்குமேல் மூன்று நாள் அசுத்தி.
विज्ञानेश्वर:-
या रजोदर्शनादारभ्य पुनरुद्भवति सप्तदशदिनाभ्यन्तरे
तदा अशुचिर्नास्त्यैव । अष्टादशे एकाहाच्छुद्धिः, एकोनविंशे द्वयहात्,
तत उत्तरे त्र्यहाच्छुद्धिः ॥

स्मृत्यर्थसारे-
रजस्वला चतुर्थेऽह्नि षष्टिमृत्तिकाभिः शौचं कृत्वा, विधवा
चेत् द्विगुणं शौचं कृत्वा दन्तधावनपूर्वकं सङ्गवे सचेलं स्नायात् ॥
संग्रहे- प्रथमेऽहनि चण्डाली द्वितीये ब्रह्मघातकी ।
तृतीये रजकी प्रोक्ता चतुर्थेऽहनि शुद्ध्ययति ॥
सङ्गवान्ते चतुर्थेऽह्नि स्नानाच्छुद्धिमवाप्नुयात् ।
स्नानान्ते भास्करं दृष्ट्वा पुत्रं प्रार्थ्य सुमङ्गली ॥
त्रित्रारं प्राशयेदन्नं न चेद्दोषवती भवेत् ॥ इति ॥

விஜ்ஞானேஸ்வரர்:- ரஜஸ் கண்ட தினத்திலிருந்து 17-நாளுக்குள் மறுபடியும் கண்டால் அசுத்தியில்லை. 18-ஆவது நாளில் கண்டால் ஒரு நாள் அசுத்தி. 19-ஆவது தினத்தில் கண்டால் இரண்டு தினம் அசுத்தி. அதற்கு மேல் 3-நாள் அசுத்தி.

ஸ்ம்ருத்யர்த்தஸாரத்தில்:- ரஜஸ்வலை 4-ஆவது நாளில் 60-மண்ணால் சௌசம் செய்து,விதவையானால் இரண்டு மடங்கு சௌசம் செய்து, தந்ததாவனம் செய்து, ஸங்கவ காலத்தில் ஸ்நானம்  செய்யவேண்டும்.

ஸங்க்ரஹத்தில்:- முதல் நாளில் சண்டாளீ (அவளுக்குச் சமம்.)
இரண்டாவது நாளில் ப்ரம்ஹகாதினீ. மூன்றாவது நாளில்
வண்ணார ஸ்த்ரீ, நான்காவது நாளில், ஸ்நானம் செய்து
சுத்தையாகிறாள். ஸ்நானம் செய்த ஸுமங்கலீ, ஸூர்யனைப்
பார்த்து புத்ரனைப் ப்ரார்த்தித்துக்கொண்டு, தோஷமில்லாவிடில்
3 தடவை அன்னத்தைச் சாப்பிடவேண்டியது.
अङ्गिराः– शुद्धा भर्तुचतुर्थेऽह्नि स्नाता नारी रजस्वला ।
दैवे कर्मणि पित्रये च पञ्चमेहनि शुद्ध्यति ॥
एतद्रजोनिवृत्तिकालोपलक्षणार्थं, यतः स एवाह-
साध्वाचारा न तावत्सा स्नाताऽपि स्त्री रजस्वला ।
यावत् प्रवर्तमानं हि रजोSस्या न निवर्तते ॥
साध्वाचारा दैवादिकर्मयोग्येत्यर्थः । स्पर्शयोग्या तु
स्नानानन्तरं भवत्येव ॥

स्नाता रजस्वला या तु चतुर्थेऽहनि शुद्ध्यति ।
कुर्याद्रजोनिवृत्तौ तु दैवं पित्र्यादि कर्म च ॥

इति पराशरस्मरणात् ॥
अङ्गिराः- स्नानं रजस्वलास्तु चतुर्थेऽहनि निर्देशेत् ॥
पद्धतौ- चतुर्थे सङ्गवे स्नात्वा स्त्रीधर्मं तु समाचरेत् ॥
संग्रहे- मृतके सूतके चान्ते संगवे स्नानमाचरेत् ॥

அங்கிரஸ்:- ரஜஸ்வலை, நான்காவது நாளில் ஸ்நானம் செய்து சுத்தையாகிறாள். ஐந்தாவது நாளில், தேவ பித்ரு கர்மங்களில் சுத்தையாகிறாள். இதுவும், ரஜஸ் நிவ்ருத்தியாகும் காலத்தைக் குறிக்கும். ஏனெனில், "ஸ்நானம் செய்தாலும் ரஜஸ் நிவ்ருத்தியாகும் வரையில், ரஜஸ்வலை சுத்தையாகிறதில்லை. அதாவது, தேவ பித்ரு கார்யங்களுக்கு யோக்யையல்ல. ஆனால் தொட யோக்யதையுண்டு" என்று அவரே சொல்லியிருக்கிறார்.

பராசரரும்:- ஸ்நானம் செய்த ரஜஸ்வலை, நான்காவது நாளில் சுத்தையாகிறாள். ரஜஸ் நின்ற பிறகு தேவ பித்ரு கார்யங்களைச் செய்யவேண்டியது என்றார்.

அங்கிரஸ்:- ரஜஸ்வலைக்கு ஸ்நானம் 4-ஆவது தினத்தில் விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது.

பத்ததியில்:- 4-ஆவது தினத்தில் ஸங்கவத்தில் ஸ்நானம் செய்து, ஸ்வதர்மத்தைச் செய்க.

ஸங்க்ரஹத்தில்:- ஜனனாசௌசத்திலும், மரணாசௌசத்திலும்
संगवात् परतः स्नान मार्तवे तु विशिष्यते ॥
बोधायनः- रजस्वला तु संस्पृष्टा चण्डालान्त्यजवायसैः ।
तावत्तिष्ठेन्निराहारा यावत्कालेन शुद्ध्यति ॥
भोजनकालस्पर्शे स एवाह-
रजस्वला तु भुञ्जाना साऽन्त्यजातिं स्पृशेद्यदि ।
गोमूत्रयावकाहारा पड्रात्रेण विशुद्ध्यति ॥
अशक्तौ कांचनं दद्याद्विप्रेभ्यो वाऽपि भोजनम् ॥
बृहस्पतिः– पतितान्त्यश्वपाकैश्च संस्पृष्टा चेद्रजस्वला ।
तान्यहानि व्यतिक्रम्य प्रायश्चित्तं समाचरेत् ॥
प्रथमेऽह्नि त्रिरात्रं स्यात् द्वितीये द्व्यहमेव च ।
अहोरावं तृतीयेऽह्नि चतुर्थे नक्तमाचरेत् ॥

ஸங்கவத்தில் ஸ்நானம் செய்யவேண்டும். ரஜஸ்ஸில் ஸங்கவத்திற்குப் பிறகு ஸ்நானம் ச்லாக்யமானது.

போதாயனர்:- சண்டாளன், அந்த்யஜன், காகம் இவைகளால் தொடப்பட்டால், ரஜஸ்வலை நிராஹாரமாயிருந்து, காலத்தில் (4-ஆவது நாளில்) சுத்தையாகிறாள்.

போஜன காலத்தில் தொட்டால், அவரே சொல்லுகிறார்:போஜன காலத்தில் சண்டாளன் தொட்டால், கோமூத்ரம் கஞ்சி ஆஹாரத்துடனிருந்து 6. நாளில் சுத்தையாகிறாள். சக்தியில்லாவிடில், ப்ராம்ஹணர்களுக்கு ஸ்வர்ணத்தையாவது போஜனத்தையாவது கொடுக்கவேண்டும்.

ப்ருஹஸ்பதி:- பதிதன், சண்டாளன், நாய்மாம்ஸம்
சாப்பிடுபவன் இவர்களால் தொடப்பட்டால் அந்தத்
தினங்களுக்குப் பின் ப்ராயச்சித்தம் செய்யவும். முதல் நாளில்
தொடப்பட்டால் 3-நாளும், இரண்டாவது தினத்தில்
தொடப்பட்டால் 2-நாளும், 3- ஆவது தினத்தில் தொடப்பட்டால்
ஒரு தினம் முழுவதும், 4-ஆவது தினத்திலானால் ஒரு ராத்ரியும்
வ்ரதமிருக்கவேண்டும்.
अत्र स्नानप्रकारमाह -
मृतसूतकमध्ये तु रजो दृष्ट्वा कथं भवेत् ।
ब्राह्मणानां करैर्मुक्तं तोयं शिरसि धारयेत् ॥
सर्वतीर्थजलाच्छ्रेष्ठं तोयं विप्रकरच्युतम् ।
दद्याच्छक्त्या ततो दानं पुण्याहेन विशुद्ध्यति ॥
रजस्त्रलयोरन्योन्यसंस्पर्शे शुद्धिमाह पराशरः-
स्पृष्टा रजस्वलाऽन्योन्यं ब्राह्मणी ब्राह्मणीं तथा ।
तावत्तिष्ठेन्निराहारा त्रिरात्रेणैव शुद्ध्यति ॥
स्पृष्ट्वा रजस्वलाऽन्योन्यं ब्राह्मणी शूद्रजां तथा ।
कृच्छ्रेण शुध्यते पूर्वा शूद्रा दानेन शुद्ध्यति ॥

ब्राह्मण्योः स्पर्शे तत आरभ्य स्नानपर्यंत मुभयोराहारत्यागः । त्रिरात्रं कृच्छ्रं च । एतच्च सहशयनादिचिरस्पर्शविषयम् । सकृत्

இந்த விஷயத்தில் ஸ்நானம் செய்யும் விதம்:- சாவு தீட்டின் மத்தியில் ரஜஸ்வலையானால் ப்ராம்ஹணர் கையால் விடப்பட்ட ஜலத்தால் சுத்தி. ஏனெனில், ஸர்வதீர்த்த ஜலத்தைக் காட்டிலும், ப்ராம்ஹணர் கைஜலம் ச்ரேஷ்டமானது. பிறகு சக்த்யனுஸாரமாய், தானம் செய்து புண்யாஹவாசனத்தால் சுத்தையாகிறாள்.

ரஜஸ்வலைகள் ஒருவர்க்கொருவர் தொட்டால் சுத்தி:பராசரர்:- ரஜஸ்வலையான ப்ராம்ஹணீ, ப்ராம்ஹணியைத் தொட்டால் ஸ்நான தினம் வரை நிராஹாரமாயிருக்கவும். மூன்று நாளில் சுத்தி. ப்ராம்ஹணீ சூத்ரியை (ரஜஸ்வலையை) தொட்டால், ப்ராம்ஹணீ க்ருச்ர வ்ரதம் செய்யவும். சூத்ரீ தானம் செய்யவும், சுத்தைபாகிறார்கள்.

ப்ராம்ஹணிகள் பரஸ்பரம் தொட்டுக்கொண்டால் அது
முதல் ஸ்நானம் வரையில் ஆஹாரத்தை விலக்கவும். 3-நாள்
க்ருச்ரவ்ரதமும். இது கூடப்படுத்துக்கொள்வது முதலிய
स्पर्शे तु एकरात्रोपवासेन पञ्चगव्येन च शुद्धिः, स्नानपर्यंतमाहार-
त्यागश्च ॥
आर्तवाभिप्लुतां नारीमार्तवाभिप्लुता स्पृशेत् ।
स्नात्वोपवासं कुर्यातां पञ्चगव्येन शुद्ध्यतः ॥
आस्नानकालान्नाश्नीतो भुक्त्वा चांद्रायणं चरेत् ॥
इति स्मरणात् ॥

स्मृत्यन्तरे– कृच्छ्रं तस्या यया स्पृष्ट मन्यस्यास्तु तदर्धकम् ।
दण्डाद्यन्तर्हितं नोचे दन्यस्या अपि कृच्छ्रकम् ॥

कृच्छ्रमत्र त्रिरात्रादि ॥ तत्रैवस्पृष्टे रजस्वलेऽन्योन्यं सगोत्रे चैक भर्तृके । कामतोऽकामतो वाऽपि त्रिरात्रेणैव शुद्ध्यतः ॥ त्रिरातेण = त्रिरात्रोपवासेन ।

शुना पुष्पवती स्पृष्टा पुष्पवत्याऽन्यया तथा ।

விஷயத்தில். ஒரு தடவை தொட்டால், ஒரு ராத்ரி உபவாஸமும் பஞ்சகவ்ய ப்ராசனமும். ஸ்நானபர்யந்தம் ஆஹாரத்யாகமும்.

ரஜஸ்வலையை ரஜஸ்வலை தொட்டால், ஸ்நானம் செய்து உபவாஸமிருக்கவேண்டியது. ஸ்நானபர்யந்தம் உபவாஸம். சாப்பிட்டால் சாந்த்ராயண வ்ரதமிருக்கவேண்டும் என்று ஸ்ம்ருதி.

வேறுஸ்ம்ருதி:- தொட்டவளுக்கு க்ருச்ரம், மற்றவளுக்கு அதில் பாதி. கம்பு முதலானவையால் தொட்டவளுக்கு இவ்விதம். நேராக இருந்தால் அவளுக்கும் க்ருச்ரமே. க்ருச்ரம் = மூன்று நாள்.

அவ்விடமே:- ஸகோத்ரைகளாயும், ஒரே பதியுடையவர் களாயுமிருப்பவர் இஷ்டப்பட்டோ, இஷ்டமில்லாமலோ, ரஜ: காலத்தில் பரஸ்பரம் தொட்டுக்கொண்டால் 3-நாளில் சுத்தி, அதாவது, மூன்று நாள் உபவாஸத்தால் சுத்தி.

'நாயாலோ, வேறு ரஜஸ்வலையாலோ தொடப்பட்ட ரஜஸ்வலை,
மீதி நாள் உபவாஸமிருந்து, ஸ்நானம் செய்து, நெருப்பைத்
शेषान्यह्नान्युपवसेत् स्नात्वा शुद्धयेद्धुताशनात् ॥
इति संवर्तवचनमकामतःस्पर्शविषयम् ॥

अत्रिः- आर्तवे यदि चांडाल मुच्छिष्टा संप्रपश्यति ।
आस्नानकालान्नाश्नीया दासीना वाग्यता बहिः ॥
पादकृच्छ्रं ततः कुर्या द्ब्रहह्मकूर्चं पिबेत् पुनः ।
ब्राह्मणान् भोजयेत् पश्चाद्विप्राणामनुशासनात् ॥
स्त्रीधर्मिणी त्रिरात्रं तु स्वमुखं नैव दर्शयेत् ।
स्ववाक्यं श्वावयेन्नापि यावत् स्नाता न शुद्ध्यति ॥
सुस्नाता भर्तृवदनमीक्षतेऽन्यस्य न क्वचित् ।
अथवा मनसा ध्यात्वा पतिं भानुं विलोकयेत् ॥

आग्नेयपुराणेऽपि निर्वृत्यैवं त्रिदिवसं स्नात्वा स्नानदिने शुचिः । हरिद्राकुङ्कुमालेपलेपिता शुभ्रवस्त्रका ।

தொட்டுச் சுத்தையாவாள்' என்ற ஸம்வர்த்த வாக்யம் இஷ்டமில்லாமல் தொட்ட விஷயம்.

அத்ரி:- ரஜஸ்வலை எச்சிலாயிருக்கும்போது, சண்டாளனைப் பார்த்தால், ஸ்நான காலம் வரையில் சாப்பிடக்கூடாது. பிறகு வெளியில் மௌனமாய் உட்கார்ந்துகொண்டு, பாதக்ருச்ரம் அனுஷ்டித்து, ப்ரம்ஹ கூர்ச்சம் சாப்பிடவேண்டும். பிறகு ப்ராம்ஹணர்கள் ஆக்ஞையால் ப்ராஹண போஜனம் செய்விக்கவும். ஸ்நானம் செய்யும்வரையில் 3 நாள் வெளியில் முகத்தைக் காட்டக்கூடாது. தன் வார்த்தை வெளியில் கேட்கக்கூடாது. ஸ்நானம் செய்தபின் பர்த்தாவின் முகத்தையே பார்க்கவேண்டும். வேறு முகத்தைப் பார்க்கக்கூடாது. அல்லது மனதால் பதியை த்யானம் செய்து, ஸூர்யனைப்பார்க்கவேண்டும்.

ஆக்னேய புராணத்தில் :- இவ்விதம் மூன்று தினம் வ்ரதம்
செய்து, ஸ்நானதினத்தில் சுத்தையாகிறாள். மஞ்சள், குங்குமம்,
முதலியதைப் பூசிக்கொண்டு, சுத்தமனதால் பதிபாதத்தை
स्मरंती पतिपादाब्जं स्वपादांगुष्ठवीक्षणा ।
इतरांस्तु न पश्यन्ती स्मरंती पतिमेव सा ॥
भर्तारं भर्गमेवेति ध्यायन्ती सततं शुचिः ।
सुमनाः शयनं गच्छेत् भूषिता गन्धचर्चिता ॥ इति ॥
ऋतुकालातिक्रभे उभयोरपि प्रायश्चित्तमाहापस्तम्ब:-
दारव्यतिक्रमी खराजिनं बहिर्लोम परिधाय दारव्यतिक्रमिणे
भिक्षामिति सप्तागाराणि चरेत् । सा वृत्तिः षण्मासान् । स्त्रियास्तु
भर्तृव्यतिक्रमे कृच्छ्रद्वादशरात्राभ्यासः तावन्तं कालमिति ॥

भारतेऽपि -
व्युच्चरंत्याः पतिं नार्याः अद्यप्रभृति पातकम् ।
भार्यां तथा व्युच्चरतः कौमारब्रह्मचारिणीम् ॥
पतिव्रतामेतदेव भविता पातकं परम् ॥ इति ॥
मनुः– भर्तारं लङ्घयेद्या तु जातु स्त्री गुणदर्पिता ।
तां श्वभिः खादयेद्राजा संस्थाने बहुसंस्थिते ॥

ஸ்மரித்துக்கொண்டு, தன் பாதக் கட்டைவிரலைப் பார்த்துக் கொண்டு இதரர்களைப்பாராமல், பதியைச் சிவனாக த்யானம் செய்துகொண்டு, நல்ல மனதுடன், கந்த புஷ்பாலங்க்ருதையாய் சயனம் செய்யவும்.

ருதுகாலத்தை அதிக்ரமித்தால் இருவருக்கும் தோஷத்தை, ஆபஸ்தம்பர்:- பார்யையை அதிக்ரமித்தவன், கழுதைத்தோலை வெளிமயிராய் உடுத்திக்கொண்டு, ஏழு வீடுகளில் பிக்ஷை வாங்க வேண்டும். இவ்விதம் 6-மாதம் செய்யவேண்டியது. பர்த்தாவை அதிக்ரமித்தஸ்த்ரீ, 12-நாள் க்ருச்சத்தைச் செய்யவேண்டியது.

பாரதத்திலும்:-பதியை அதிக்ரமிக்கும் ஸ்த்ரீக்கு அதிக பாதகம். அதுபோல் பார்யையை அதிக்ரமிக்கும் பதிக்கும் பாதகம்.

மனுः - குணத்தில் அஹங்காரமடைந்த ஸ்த்ரீ பர்த்தாவை
அதிக்ரமித்தால். அரசன் வெகு ஜனங்களடங்கிய இடத்தில்,
அவளை நாய்களால் கடிக்கச் செய்யவேண்டும்.
ब्रह्माण्डपुराणे व्यासः-
सर्वलक्षणयुक्ताऽपि यातु भर्तृव्यतिक्रमम् ।
करोति सा परित्याज्या एष धर्मस्सनातनः ॥
ऋतुकाले भर्तुः प्रत्याख्याने स्त्रियाः दोषः ॥
तथा च बोधायनः-
भर्तुः प्रतिनिवेशेन या भार्या स्कन्दवेद्यतुम् ।
तां ग्राममध्ये निर्वास्य भ्रूणघ्नीं निर्धमेद्गृहात् ॥
प्रतिनिवेशः = प्रातिकूल्यम् । गृहान्निर्धमेत् = पितृगृहे वासयेत् ।
अत्र पितृगृहे वासनस्य शिक्षात्वेनोक्तत्वात् विवाहप्रभृति
स्त्रीणां पतिगृहे वास एव धर्म्यः । पितृगृहे वासस्तु निन्दितः
इत्यवगम्यते ॥

तथा च ऋग्वेदमन्त्रवर्ण:प्रेतो मुञ्चामि नामुतस्सुदद्धाममुतस्करम् ॥ इति ॥ अस्यार्थो माधवीयेवरः प्रार्थयते इमां कन्या मितः पितृगृहात् प्रमुञ्चामि नामुतः

ப்ரம்ஹாண்ட புராணத்தில், வ்யாஸர்: ஸர்வ லக்ஷணங்களும் பொருந்தியவளாயினும், பர்த்தாவை அதிக்ரமித்தால் அவளைத் தள்ளவேண்டியது.

ருதுகாலத்தில் பர்த்தாவை நிராகரிக்கும் ஸ்த்ரீயைப்பற்றி,
போதாயனர்:- எவள் பர்த்தாவை நிராகரிக்கின்றாளோ,
அவளை வீட்டைவிட்டு விலக்கி, பிதாவின் வீட்டில் இருக்கச்
செய்யவேண்டியது. இவ்விடம் பிதாவின் வீட்டில் இருப்பதைச்
சிக்ஷையாகச் சொல்லியிருப்பதால், விவாஹம் முதல்
ஸ்த்ரீகளுக்குப் பதியின் வீட்டிலிருப்பதே தர்மம், பிதாவின்
வீட்டிலிருப்பது நிந்திக்கத்தகுந்தது என்று தெரிகிறது. அப்படியே,
ருக்வேத மந்த்ரம்:- 'இவளைப் பிதாவின் வீட்டிலிருந்து
அழைத்துப்போகிறேன். பதிக்ருஹத்திலிருந்து விடமாட்டேன்.'
अमुतः पतिगृहान्न मुञ्चामि । इमां सुबद्धां अमुतस्करं अमुतः
पतिकुले करं करोमि ॥ इति ॥

यजुर्वेदेऽपि -
प्रेतो मुञ्चाति नामुतस्सुबद्धामुतस्करदिति ॥

अस्यार्थः हरदत्तभाष्ये –
प्रेतः ॥ इन्द्रः प्रार्थ्यते इन्द्रमीढ्व इत्यामन्त्रितयोगात् । पुरुषव्यत्ययः ।
हे इन्द्र ! मीढुः वर्षेण सेक्तः इमां वधूं इतः पितृकुलात्
प्रमुञ्चाति प्रमुञ्च । किंच सुबद्धाममुतस्करत् । पतिकुले सुष्ठु बद्धां
कुरु । यथा बद्धा सती सुपुत्रा सुमना च सति स्यात् ॥

अस्मिन्नर्थे ब्राह्मणं च यां कामयेत दुहितरं प्रिया स्यादिति तान्निष्ट्यायां दद्यात् । प्रियेव भवति नेवतु पुनरागच्छतीति । यामित्यादि । प्रिया पत्युः स्यादिति । तां स्वात्यां दद्यात् । प्रिया भवत्येव । निष्ट्याया हृदयत्वात् । अतो निष्ट्यादानस्य न पुनरियं पितृगृहमागच्छति ॥ साक्रमेधेषु द्राह्यायणसूत्रेजामी कुमारी वा या स्यात् पतिकामा सा परीयात् । त्र्यंबकं

யஜுர்வேதத்திலும் இதே மந்த்ரமிருக்கிறது. அவ்விடம் ஹரதத்தபாஷ்யத்தில்- ஹே இந்த்ரனே இந்த வதூவை பித்ருக்ருஹத்திலிருந்து விடுவிப்பாயாக. பதியின் வீட்டில் நன்றாகக் கட்டுப்பட்டவளாகச் செய். அப்படியிருந்து அவள் ஸுபுத்ரையாகவும் ஸௌபாக்யவதியாகவும் இருக்கட்டும்.

இந்த அர்த்தத்தில் ப்ராம்ஹணம்:- தன் குமாரி, பதிக்கு, ப்ரியையாய் இருக்கவேண்டுமென்று இச்சைப்பட்டால், அவளை ஸ்வாதி நக்ஷத்ரத்தில் விவாஹம் செய்து கொடுக்கவேண்டியது. அவள் பர்த்தாவுக்குப்ரியையாகவே இருப்பாள். மறுபடியும் பித்ருக்ருஹத்திற்கு வரமாட்டாள்.

ஸாகமேதத்தில், த்ராஹ்யாயண ஸூத்ரத்திலும், அதன்
பாஷ்யத்திலும்:- பதியை இஷ்டப்படும் குமாரி, 'த்ர்யம்பகம்,
यजामहे सुगंधिं पतिवेदनम् । उर्वारुकमिव बन्धनादितो मुक्षीयेति
ज्ञातीनभिसमकल्पयेत मामुत इतीष्टमभिनिर्दिशेदमुष्य गृहादिति ॥

अत्र च धन्विभाष्यम्-
सा कुमारी त्र्यंबकमिति मन्त्रं ब्रुवाणा मृत्योर्मुक्षीयेत्यस्य
स्थाने इतो मुक्षीयेत्युक्त्वा इत इत्यनेन पदेन ज्ञातीनभिसंदध्यादितः
पितृकुलादित्यर्थ: । मामुत इतीष्टमभिनिर्दिशेदमुष्य गृहादिति । मा
मृतादित्यस्य स्थाने मामुत इतीष्टं पतिगृहं निर्दिशेत् । यथा इतो
मुक्षीय मा पत्युर्नारायणस्य गृहादिति ॥

अयमर्थः भगवता कृष्णेन सुभद्रां प्रत्युपदिष्टः आग्नेयपुराणे-
मातरं पितरं वाऽपि माऽस्मान् स्मर कदाचन ॥ इति ॥
भारते आदिपर्वणि शकुन्तलोपाख्यानेऽपि -
नारीणां चिरवासो हि बांधवेषु न रोचते ।
कीर्तिचारित्रधर्मघ्न स्तस्मान्नयत माचिरम् ॥ इति ॥

என்று சொல்லிக்கொண்டு, அதில் 'ம்ருத்யோ:' என்னுமிடத்தில் 'இத:' (இந்தப் பிதாவின் வீட்டிலிருந்து) கிளம்புவேன், என்று சொல்லிக்கொண்டு, பிதாவின் வீட்டிலிருந்து கிளம்பவேண்டியது. 'மாம்ருதாத்' என்னுமிடத்தில், 'மாமுத:' (இந்தப் பதி வீட்டிலிருந்து கிளம்பமாட்டேன்) என்று சொல்லிக்கொண்டு, பதியின் வீட்டைக் காட்டவேண்டியது. ஸ்ரீமந்நாராயண ஸ்வரூபியான பதியின் வீட்டிலிருந்து கிளம்பமாட்டேன் என்று பொருள்.

இந்த விஷயம், ஸ்ரீக்ருஷ்ணனால், ஸுபத்ரையைக் குறித்துச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஆக்னேயபுராணத்தில்- மாதா பிதாக்களையோ, எங்களையோ ஒருபோதும் நினைக்காதே.

பாரதத்தில், ஆதிபர்வத்தில், சகுந்தளோபாக்யானத்தில்:ஸ்த்ரீகளுக்கு, ஞாதிகளில் அதிககாலவாஸம் ருசிக்காதது. அது கீர்த்தி, சரித்ரம், தர்மம் எல்லாவற்றையும் கெடுக்கும் ஆகையால் சீக்ரம் இந்த சகுந்தலையை, பதிவீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள். अयमर्थः काळिदासेनाभ्युक्तः - तात ! कदापुन स्तपोवनं पश्यामीति शकुन्तलया पृष्टस्य कण्वस्य वचनम् । 'भूत्वा चिराय चतुरंतमहीसपत्नी दौष्यन्तिमप्रतिरथं तनयं निवेश्य । भर्त्रा तदर्पितकुटुम्बभरेण सार्धं शान्ते करिष्यसि पदं पुनराश्रमेऽस्मिन्' इति ॥ अत्र शकुन्तलया पुनः कदा आगमिष्यामीति पृष्टः कण्वः, गार्हस्थ्ये त्रिवर्गफलं संपाद्य वानप्रस्थाश्रमार्थं भर्त्रा सह पुनरागमिष्यसीत्युक्तवान् । इदं तूत्तरं, शकुन्तलाभिप्रायानुगुणतया स्पष्टं न दृश्यते, तस्मादेतस्याभिप्रायः एवं प्रतिभाति । यासां समन्त्रकब्राह्मादिविवाहस्ताभिर्मन्त्रार्थो ज्ञात इति पितृगृहागमनं न प्रार्थ्यत एव । अस्यास्तु गांधर्व एव विवाहः । स चामन्त्रकः, अतः तदर्थानभिज्ञानादेवं पृष्टवती, एतस्य च पुनरागमनं शास्त्रीयं न भवतीति निषेधपूर्वकमुक्तं चेत्तस्या मनसि क्लेशो भविष्यति । भर्तृगृहं प्रति

இந்த அர்த்தம் காளிதாஸனாலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
’அப்பா! மறுபடியும் எப்பொழுது தபோவனத்தைப் பார்ப்பேன்’
என்று சகுந்தளை வினவ, கண்வர், 'நீ பூமியுடன் சக்களத்தியாக,
அதாவது பூபதியின் பத்னியாக இருந்து, துஷ்யந்த
புத்ரனை ஸிம்ஹாஸனத்தில் ஏற்றி அவனிடம் குடும்ப பாரங்களை
ஒப்புவித்த பர்த்தாவுடன், சாந்தமான இந்த ஆச்ரமத்தில்
மறுபடியும் அடி வைப்பாயாக' என்றார். இவ்விடம்,சகுந்தளை
'எப்பொழுது வருவேன்' என்று கேட்க, கண்வர், 'க்ருஹாச்ரமத்தில்
மூன்று புருஷார்த்தங்களையும் ஸம்பாதித்து வானப்ரஸ்தத்திற்குப்
பர்த்தாவுடன் வருவாய்' என்றுரைத்தார். இந்தப் பதில்
சகுந்தலையின் அபிப்ராயத்திற்கு அனுஸரித்ததாய்த்தெரியவில்லை.
ஆகையால் பின்வருமாறு அபிப்ராயம் தோன்றுகிறது."எவர்களுக்கு
மந்த்ரத்துடன் ப்ராம்ஹம் முதலிய விவாஹங்களோ,
அவர்ளுக்கு மந்த்ரார்த்தம் தெரிந்திருக்கிறபடியால், பிதாவின்
வீட்டிற்கு வருவது ப்ரார்த்திக்கப்படுகிறதில்லை. இவளுக்கோ
காந்தர்வ விவாஹம். அதில் மந்த்ரமில்லை. ஆகையால் மந்த்ரார்த்தம்
தெரியாமல் இப்படிக் கேட்டாள். இவள் திருப்பி வருவது
சாஸ்த்சானுஸாரியாயில்லை. கூடாதென்று சொன்னால் மனதிற்குத்
துக்கமுண்டாகும். பர்த்தாவின் வீட்டிற்குச் சந்தோஷத்துடன்
प्रेषणसमये संतुष्टा प्रेषणीया । असत्यवचनमपि ऋषीणामनुचितम् ।
अतो व्यङ्ग्यमर्यादया पुनरागमननिषेधमेव वक्तुं वाचनिकवृत्या
वानप्रस्थाश्रमार्थं पुनरत्रागमिष्यसीत्युक्तवान् ॥

व्यङ्ग्यप्रधानं च उत्तमं काव्यमिति । अतो व्यङ्ग्यमर्यादया
मन्त्रप्रतिपादितपुनरागमननिषेध एव तात्पर्यमिति ॥

अमुमेवार्थं श्लोकद्वयेन द्रढयति स एव -
अथ यथा वदति क्षितिपस्तथा त्वमसि किं पितुरुत्कुलया त्वया ।
अथ च वेत्सि शुचित्रतमात्मनः पतिगृहे तव दास्यमपि क्षमम् ॥
सतीमपि ज्ञातिकुलैकसंश्रयां जनोऽन्यथा भर्तुमतीं विशङ्कते ।
अतः समीपे परिणेतुरिष्यते तदप्रियाऽपि प्रमदा स्वबन्धुभिः ॥

अत एव इतिहासपुराणकाव्यादिपु सीताद्रौपदीप्रभृतीनां
पतिव्रतानां पतिगृहात् पितृगृहानागमनरूप आचारोऽपि दृश्यत इति ॥

அனுப்பவேண்டும். ருஷிகள் பொய் சொல்லுவதும் பிசகு. ஆகையால் மறுபடி வருவதைத் தடுப்பதற்காகவே வசனத்தால் வானப்ரஸ்தாச்ரமத்திற்கு வருவாய் என்று சொன்னார்.

இதே அர்த்தத்தை மற்றும் 2-ச்லோகங்களால் ஸ்திரப்படுத்துகிறார்:(1) "அரசன் சொல்வதுபோல் நீ இருந்தால் குலம்கெட்ட உன்னால் பிதாவுக்கு என்ன உபயோகம். தன் வரதம் சுத்தமென்று நீ நினைத்தால் பதி வீட்டில் ஸேவை செய்வதுகூட உனக்கு யோக்யம்தான்".

(2) ஸாத்தியாயினும், ஞாதி குலத்திலேயே இருப்பவளை ஜனம் வேறு விதமாய், பதியுள்ளவளாய் நினைக்கின்றது. ஆகையால் பந்துக்கள், அப்ரியமாயிருந்தாலும் விவாஹம் செய்து கொண்டவன் ஸமீபத்தில் பெண் இருக்கவேண்டுமென்று நினைக்கின்றனர்.

இதனாலேயே, இதிஹாஸ புராண காவ்யாதிகளில் ஸீதா
த்ரௌபதி முதலிய பதிவ்ரதைகள் பதிவீட்டிலிருந்து பிதா
வீட்டிற்குப்போகாத ஆசாரமும் காணப்படுகிறது.
ऋतुस्नाता तु या नारी पतिं नैवोपसर्पति ।
शुनी वृकी सृगाली स्यात् सूकरी च पुनः पुनः ॥

आदिपर्वणि कुन्तीं प्रति पाण्डुः -
ऋतावृतौ राजपुत्रि स्त्रिया भर्ता पतिव्रते ।
नातिवर्तव्य इत्येवं धर्मं धर्मविदो विदुः ॥ इति ॥

अथ गर्भिणीधर्माः-
पाद्मे – नावस्करेषूपविशेन्मुसलोलूखलादिषु ।
जलं च नावगाहेत शून्यागारं च वर्जयेत् ॥
वल्मीकं नाधितिष्टेत न चोद्विग्नमना भवेत् ।
विलिखे न नखैर्भृमिं नांगारेण न भस्मना ॥
न शयालुः सदा तिष्ठेद्व्यायामं च विवर्जयेत् ।
न तुपांगारभस्मास्थि कपालेषु समाविशेत् ॥
वर्जयेत् कलहं गेहे गात्रभङ्गं तथैव च ।
न मुक्तकेशी तिष्ठेत नाशुचिस्यात् कदाचन ॥

ருதுஸ்நானம் செய்த ஸ்த்ரீ தன் பதியை அணுகாவிடில், நாய், நரி, பன்றி ஜன்மங்களை அடைகிறாள்.

ஆதிபர்வத்தில், குந்தியிடம் பாண்டு:- "ஒவ்வொரு ருதுவிலும் ஸ்த்ரீ தன் பர்த்தாவை அதிக்ரமிக்கலாகாதென்று தர்மமறிந்தவர் சொல்லுகின்றனர்.''

கர்ப்பிணீ தர்மங்கள்.

பாத்மத்தில்:- உரல், உலக்கை முதலியவைகளில் உட்காரலாகாது. ஜலத்தில் அமிழ்ந்து ஸ்நானம் கூடாது. சூன்ய க்ருஹத்தில் வஸிக்கலாகாது. புற்றில் நிற்பது, மனதில் நடுக்கம் இவை கூடாது. பூமியை நகத்தால் கீறுவது, கரியால், சாம்பலால் கீறுவதுகூடாது. எப்போதும் படுத்திருப்பதும், சரீர ச்ரமமும் விலக்கு. உமி, கரி, சாம்பல், எலும்பு, சட்டி ஒடு இவைகளில் நிற்கலாகாது. வீட்டில் கலகம் கூடாது. தேஹத்திற்குப் பங்கம் கூடாது. அவிழ்த்துக்கொண்டும், அசுத்தியாயும் ஒரு न शयीतोत्तरशिराः न चैवाधरिशराः क्वचित् । न वस्त्रहीना नोद्विग्ना न चार्द्रचरणा तथा । नामङ्गळ्यं वदेद्वाक्यं न च हास्याधिका भवेत् । कुर्याच्छ्वशुरयोर्नित्यं पूजां मङ्गळतत्परा ॥ तिष्ठेत् प्रसन्नवदना भर्तुः प्रियहिते रता ॥ इति ॥ स्थलांतरे तंत्रैवसंध्यायां नैव भोक्तव्यं गर्भिण्या तु प्रयत्नतः । न स्थातव्यं न गन्तव्यं वृक्षमूले च सर्वदा ॥ सर्वोषधीभिः कोष्णेन वारिणा स्नानमाचरेत् । न शयालुस्सदा तिष्ठेत् वटच्छायां विवर्जयेत् ॥ कृतरक्षा सुभूषा च वास्तुपूजनतत्परा । दानशीला तृतीयायां पार्वत्या नक्तमाचरेत् ॥ गर्भिणी कुञ्जराश्वादिशैलहर्म्यादिरोहणम् ।

போதும் இருக்கக்கூடாது. வடக்கில் தலையை வைத்துத் தூங்குவது, கீழே தலையை வைத்து உறங்குவது, வஸ்த்ரமில்லாமலிருப்பது, பயம், நனைந்த காலுடனிருப்பது இவைகள் கூடாது. அமங்களப் பேச்சு, அதிகச் சிரிப்பு இவைகளையும் வர்ஜிக்க வேண்டும். மாமியார், மாமனார் இவர்களுக்கு எப்போதும் பூஜை செய்யவேண்டும். ப்ரஸன்ன முகத்துடன் பர்த்தாவின் ப்ரிய ஹிதத்தைக் கோருபவளாயுமிருக்கவேண்டும்.

அதிலேயே வேறு இடத்தில்:- கர்ப்பிணீ, ஒரு போதும் ஸந்த்யா காலத்தில் சாப்பிடக்கூடாது. வ்ருக்ஷ மூலத்திற்குப் போவதும், அவ்விடமிருப்பதும் கூடாது. ஓஷதிகளைப்போட்டு, கொஞ்சம் சுடவைத்த ஜலத்தில் ஸ்நானம் செய்யவேண்டியது. சோம்பேறியாக இருக்கலாகாது. ஆலமர நிழலைப் பரிஹரிக்க வேண்டும். ரக்ஷை செய்துகொண்டு, அலங்காரம் பூண்டு, வீட்டைப் பூஜித்துக்கொண்டு இருக்க வேண்டும். த்ருதீயையில் தானம் செய்து, ராத்ரியில் பார்வதியைப் பூஜிக்கவேண்டும். யானை, குதிரை, பர்வதம், மாளிகை இவைகளில் ஏறுவது, சரீர व्यायाम शीघ्रगमनं शकटारोहणं त्यजेत् ॥ शोकं रक्तविमोक्षं च साध्वसं कुक्कुटासनम् । व्यवसायं दिवास्वापं रात्रौ जागरणं त्यजेत् ॥ अतिक्षारं तु नाश्रीयादत्यम्लमतिभोजनम् । अत्युष्णमतिशीतं च गुर्वाहारं परित्यजेत् ॥ इतिवृत्ता भवेन्नारी विशेषेण तु गर्भिणी । यश्च तस्यां भवेत् पुत्रः स्थिरायुर्वृद्धिसंयुतः ॥ अन्यथा गर्भपतन मवाप्नोति न संशयः ॥ इति ॥ निर्णयसिन्धौ वराहःसामिषमशनं यत्नात् प्रमदा परिवर्जयेत् ॥ गृह्यकारिकायाम्अंगारभस्मास्थिकपालचुल्लीशूर्पादिकेषूपविशेन्न नारी । नोलूखलाद्ये दृपदादिके वा यन्त्रे तुपाद्ये न तथोपविष्टा ॥ नो मार्जनीगोमयपीटकादौ कुर्यान्न वारिण्यवगाहनं च ।

ச்ரமம், சீக்ரமாய்ப் போவது, வண்டி ஏறுவது இவைகளைக் கர்ப்பிணி தள்ளவேண்டும். சோகம், ரக்தம் சிந்துவது, பயம், குக்குடாஸனம் ,வ்யவஸாயம், பகலில் தூக்கம், ராத்ரியில் விழித்திருப்பது இவைகளை விடவும். அதிக உப்பு, அதிகப் புளி, அதிகச் சாப்பாடு, அதிக உஷ்ணம், அதிக சீதம், வலுத்த ஆஹாரம். இவைகளை விலக்கவேண்டும். இம்மாதிரி ஸ்த்ரீகள் இருக்கவேண்டும். விசேஷமாய் கர்ப்பிணிகள் இருக்க வேண்டும். அவளிடம், பிறக்கும் புத்ரன் ஸ்திரமான ஆயுர்வ்ருத்தியுடன் இருப்பான். இல்லாவிடில் கர்ப்பம் விழுந்துவிடும்.

நிர்ணய ஸிந்துவில்:- வராஹர்- மாம்ஸம் சாப்பிடுவதை ஸ்த்ரி அவச்யம் வர்ஜிக்கவேண்டும்.

க்ருஹ்ய காரிகையில்:- சாம்பல், எலும்பு, சட்டி ஒடு, அடுப்பு, முறம் முதலியவையின் மீது ஸ்த்ரீ உட்காரக்கூடாது. அப்படியே, உரல் முதலியவை, அம்மி, ஏந்திரம், உமி, துடைப்பம்,(சாய்ந்த) சாணம், இவைகள் மேலும் உட்காரக்கூடாது. ஜலத்தில் முழுகுவதும் अंगारभृत्या न नखैर्लिखेत् क्ष्मां कलिं वपुर्भङ्गमथो न कुर्यात् ॥ नो मुक्तकेशी वितथाशया स्यात् भुङ्क्ते न संध्यावसरे न शेते । नामङ्गलं वाक्यमुदीरयेत शून्याऽऽलयं वृक्षतलं न यायात् ॥ विष्णुधर्मोत्तरेऽपिकटुतिक्तकपायाणि अत्युष्णलवणानि च । आयासं च व्यवायं च गर्भिणी वर्जयेत् सदा ॥ इति ॥ गर्भभरालसायाः स्वभावतः इतराभरणपरित्यागेऽपि इमान्याभरणान्यपरित्याज्यान्याह मदनरत्ने स्कान्दे –

हरिद्रां कज्जलं चैव सिन्दूरं कुङ्कुमं तथा ।
कूर्पासकं च तांबूलं मङ्गल्याभरणं शुभम् ॥
केशसंस्कारकबरीकरकर्णविभूषणम् ।
भर्तुरायुष्यमिच्छन्ती दूरयेद्गर्भिणी न हि ॥ इति ॥

काश्यपः– गर्भधारणमारभ्य व्यायामव्यसनानि च ।

கரியாலும், நகத்தாலும் பூமியில் எழுதுவதாகாது. சண்டை போடுவதும், தேஹச்ரமமும் கூடாது. தலை விரித்திருப்பது, வீணாசை, ஸந்த்யாகாலத்தில் சாப்பிடுவது, உறங்குவது, கெட்டவார்த்தை பேசுவது, சூன்யக்ருஹம், மரத்தடி இவைகளுக்குப் போவதும் கூடாது.

விஷ்ணு தர்மோத்தரத்தில்: உறைப்பு, கசப்பு, துவர்ப்பு, அத்யுஷ்ணம், அதிலவணம், ஆயாஸம், புருஷ ஸம்ஸர்க்கம் இவைகளைக் கர்ப்பிணீ விலக்கவேண்டும்.

மதனரத்னத்தில், ஸ்காந்தபுராணம்:- கர்ப்பபாரத்தால் ச்ரம மிருக்கும்போது இதர ஆபரணங்களை விலக்கினாலும்,(1) மஞ்சள், (2) மை, (3) ஸிந்தூரம் (4) குங்குமம், (5) ரவிக்கை, (6)தாம்பூலம், (7) மாங்கல்யம் (8) கேசஸம்ஸ்காரம், (9) தலை முடிச்சு, (10) கைப்பூஷணம்,(11) காதுபூஷணம், இவைகளைப் பர்த்தாவுக்கு ஆயுளை அபேக்ஷிப்பவள் விடக்கூடாது.

காச்யபர்:- கர்ப்பதாரணம் முதல் அதிகவேலை, சூதாட்டம்
तक्षणं च दिवास्त्रापं रात्रौ जागरणं तथा ॥
गजाश्वारोहणं शोकवेगधारणमेव च ।
विरेचनं नैव कुर्यात् क्षाराद्यन्नं च वर्जयेत् ॥ इति ॥
दोहदप्रदानं याज्ञवल्क्ये -
दोहदस्याप्रदानेन गर्भो दोषमवाप्नुयात् ।
वैरूप्यं मरणं वाऽपि तस्मात् कार्यं प्रियं स्त्रियाः ॥

संग्रहेऽपि -- गर्भिणीवांछितद्रव्यं तस्यै दद्याद्यथोचितम् ।
सूने चिरयुषं पुत्र मन्यथा दोषमर्हति ॥
बाहटेपि - मातृजं ह्यस्य हृदयं मातुश्च हृदयेन तत् ।
संबद्धं तेन गर्भिण्या नेष्टं श्रद्धाविमाननम् ॥
देयमप्यहितं तस्यै हितोपहितमल्पकम् ।
श्रद्धाविघाताद्गर्भस्य विकृतिश्च्युतिरेव वा ॥ इति ॥

முதலிய வ்யஸனங்கள், செதுக்குவது, பகலில் தூக்கம், இரவில் விழிப்பு, யானை குதிரை இவைகளில் ஏறுவது, சோகவேகத்தை அடக்குவது, விரேசனம், புளித்த அன்னத்தைப் புஜிப்பது இவைகளை வர்ஜிக்கவும்.

கர்ப்பத்திற்குத் தோஹதம், அதாவது ஆனுகூல்யம் செய்வதைப்பற்றி,

யாக்ஞவல்க்யர்:- கர்ப்பத்திற்கு அனுகூலம் செய்யாதிருந்தால், தோஷம், விரூபம், மரணம். இவைகள் ஸம்பவிக்கலாம். ஆகையால் ஸ்த்ரீகளுக்கு ப்ரியத்தைச் செய்யவேண்டும்.

ஸங்க்ரஹத்தில்:- கர்ப்பிணிக்கு இஷ்டமான வஸ்துவைக் கொடுக்கவும். அவள் தீர்க்காயுஸ் உள்ள புத்ரனைப் பெறுவாள். இல்லையேல் தோஷமுண்டு.

பாஹடத்தில்:- சிசுவின் ஹ்ருதயம் தாயிடமிருந்து
உண்டாயிற்று. தாயின் ஹ்ருதயத்தை ஒட்டியது. ஆகையால்
அவளுடைய ஆசையைப் பங்கப்படுத்தக்கூடாது. அஹிதத்தையும்
கூட ஹிதத்துடன் சேர்த்துக் கொஞ்சமாய்க் கொடுக்கவும்.
ஆசையின் பங்கத்தால் கர்ப்பத்திற்கு விகாரம் அல்லது பதனம்
ஏற்படும்.
गर्गः– अथातस्संप्रवक्ष्यामि सूतिकागारवेशनम् ।
मासे तु नवमे प्राप्ते पूर्वे पक्षे शुभे दिने ॥
प्रसूतिसंभवे काले सद्यो वाऽपि प्रकाशयेत् ॥ इति ॥

नक्षत्राण्याह गर्गः रोहिण्यैदवपौष्णेषु स्वातीवारुणयोरपि । पुनर्वसु पुष्य हस्त धनिष्ठा त्र्युत्तरासु च ॥ मैत्रे त्वाष्ट्रे तथाऽऽश्विन्यां सूतिकागृहवेशनम् । ग्रहानुकूले राशौ तु रिःफषष्ठाष्टवर्जिते । सर्वे चाये शुभाः केन्द्रे पापाश्च त्रिपडायगाः । शुभांशे शुभदृष्टौ तु सूतिकावेशनं शुभम् ॥ इति । बाहटः- प्राक्चैव नवमान्मासात् सूतिकागृहमाश्रयेत् । देशे प्रशस्ते संभारैः संभृतं साधकेऽहनि ॥ इति ॥ अथोपस्थितगर्भां तां कृतकौतुकमङ्गळाम् ।

கர்க்கர்:- இனி, ஸூதிகாக்ருஹப்ரவேசத்தைச் சொல்லுகிறேன். ஒன்பதாவது மாதத்தில், சுக்லபக்ஷத்தில், சுபதினத்தில், அல்லது ப்ரஸவ காலத்தில் ஸூதிகாக்ருஹப்ரவேசம் செய்விக்கவும்.

நக்ஷத்ரங்களைச் சொல்லுகிறார் கர்க்கர்:- ரோஹிணீ, ம்ருக சீர்ஷம், ரேவதீ, ஸ்வாதீ, சதயம், புனர்வஸு, புஷ்யம், ஹஸ்தம், அவிட்டம், உத்திரம், உத்திராடம், உத்திரட்டாதி, அனுஷம், சித்திரை, அச்வினீ இவைகளில் ஸதிகாக்ருஹ ப்ரவேசம் செய்யப்படலாம். க்ரஹங்களின் அனுகூல்யமுள்ள ராசியில், 12, 6, 8, அல்லாத ராசியில் ப்ரவேசம் செய்யப்படலாம். சுபக்ரஹங்களெல்லாம் 11-லும், கேந்த்ரங்களிலுமிருப்பது சுபம். க்ரஹங்கள் 3, 6, 11-ஆவது ஸ்தானங்களிலிருப்பது சுபம். சுபக்ரஹத்தின் அம்சத்திலும், சுபக்ரஹத்தின் பார்வையிலும் ஸூதிகாக்ருஹ ப்ரவேசம் சுபமாம்.

பாஹடத்தில்:- 'ஒன்பதாவது மாதத்திற்கு முன்பே
ஸூதிகாக்ருஹத்தில் ப்ரவேசிக்கவேண்டும். சிறந்த இடத்தில்
உபகரணங்களுடன் கூடிய க்ருஹத்தில் அனுகூலமான
தினத்தில் ப்ரவேசிக்க வேண்டும்' என்று. பிறகு ப்ரஸவ
ஸமீபத்திலுள்ளவளும், மங்கள கார்யங்கள்
செய்விக்கப்பட்டவளும், கையில் பழம் தரித்தவளும், ஆப்யஞ்ஜனம்
செய்து உஷ்ணோதகத்தால்
हस्तस्थपुन्नामफलां स्वक्तामुष्णांबुसेविताम् ॥
पाययेत् सघृतां पेयामिति ॥

अथ प्रोषितभर्तृकाधर्माः ॥
गते देशान्तरं पत्यौ गन्धमाल्याञ्जनान्यपि ।
दन्तकाष्ठं च तांबूलं वर्जयेद्वनिता सती ॥
क्रीडां शरीरसंस्कारं समाजोत्सवदर्शनम् ।
हास्यं परगृहे यानं त्यजेत् प्रोषितभर्तृका ॥ इति ॥

॥ अथ सहगमनविधिः ॥
कन्याविवाहसमये वाचयेयुरिति द्विजाः ।
भर्तुस्सहचरी भूयाः जीवतोऽजीवतोऽपि वा ॥ इति ॥
शंखोऽपि – मृते भर्तरि या नारी समारोहेद्धुताशनम् ।
साऽरुन्धतीसमाचारा स्वर्गलोके महीयते ॥

ஸ்நானம் செய்விக்கப்பட்டவளுமான அவளை, நெய்யுடன் கூடிய பானத்தைப் பருகச் செய்யவேண்டும்.

இனி ப்ரோஷித பர்த்ருகையின் தர்மங்கள்.

கணவன் தேசாந்தரம் சென்றிருக்கும் பொழுது, கந்தம், மாலை, மை, பற்குச்சி. தாம்பூலம் இவைகளைப் பதிவ்ரதை வர்ஜிக்க வேண்டும். ப்ரோஷித பர்த்ருகையானவள், விளையாட்டு, சரீரத்தைச் சுத்தப்படுத்துதல், ஸபைகளையும், உத்ஸவங்களையும் பார்த்தல், சிரிப்பு, பிறர் வீட்டிற்குச் செல்லுதல் இவைகளை வர்ஜிக்கவேண்டும்.

ஸஹகமன விதி.

பெண்ணின் விவாஹ ஸமயத்தில், ப்பாம்ஹணர்கள் இவ்விதம் சொல்லவேண்டும். பெண்ணே? பர்த்தா ஜீவித்திருக்கும் பொழுதும், பிறகும் அவனுக்குக்கூட இருப்பவளாய் ஆகக்கடவாய் என்று.

சங்கரும்:--பர்த்தா இறந்தவுடன் எந்த ஸ்த்ரீ அக்னி
ப்ரவேசம் செய்கின்றாளோ, அவள் அருந்ததிக்குச் சமமானவள்,
ஸ்வர்க்கலோகதில் சிறப்பையடைகிறாள்.
ननु अत्र स्त्रीणां भर्त्रा सहगमनं धर्म्यमित्युक्तमसङ्गतम्
आत्महत्यारूपत्वेन निषिद्धत्वात् ॥

तथा हि श्रुतिः- ’तस्मादुह न पुराऽयुषः प्रेया’दिति ॥ ईशावास्येऽपि असुर्या नाम ते लोका अन्धेन तमसा वृताः । तां स्ते प्रेत्याभिगच्छन्ति ये के चात्महनो जनाः ॥ इति ॥ इति चेन्न, आत्महत्यानिषेधपरायाः श्रुतेः, विहितानुमरणव्यतिरिक्तात्महत्याविषयत्वात् । अन्यथा 'सितासिते सरितौ यत्र सङ्गते' इत्यादिश्रुतिविहिततनुत्यागोऽपि न स्यात् । तथा ’ये युद्ध्यन्ते प्रधनेषु शूरासो ये तनुत्यज' इति युद्धे शूरस्य श्रुतिविहितशरीरपरित्यागोऽपि न स्यात् । तथाच- यथा 'न हिंस्यात् सर्वभूता'नीति

ஓய்! இங்கு ஸ்த்ரீகளுக்கு,பர்த்தாவோடு மரிப்பது தர்ம்யமென்று சொல்லியது பொருந்தாதது. ஆத்மஹத்யாரூபமானதால், நிஷேதிக்கப்பட்டிருப்பதால்.

அவ்விதம் ச்ருதி உள்ளது:-' ஆகையால் ஆயுளுக்கு முன் தானாகச் சாகக்கூடாது' என்று.

ஈசாவாஸ்யத்திலும்: 'கொடிய இருளால் சூழப்பட்ட
அஸுர்யங்களென்று ப்ரஸித்தங்களான உலகங்கள் உள்ளன.
எந்த ஜனங்கள் தன்னைக்கொன்று கொண்டவர்களோ, அவர்கள்
இறந்த பிறகு, அந்த உலகங்களை அடைகின்றனர் என்று
இருப்பதால், எனில், அது இல்லை. ஆத்மஹத்யையை நிஷேதிக்கும்
ச்ருதி, சாஸ்த்ர விஹிதமான அனுமரணத்தைத் தவிர்த்த ஆத்ம
ஹத்யம் விஷயமானதால். இவ்விதமில்லாவிடில், 'ஸிதாஸிதே'
என்பது முதலிய ச்ருதிகளால் விதிக்கப்பட்ட சரீரத்யாகமும்
ஸித்திக்காது. அவ்விதமே, ’யேயுத்யந்தே ’ என்று யுத்தத்தில்
சூரனுக்கு வேதவிஹிதமான சரீர பரித்யாகமும் ஸித்திக்காது.
அவ்விதமானதால், எவ்விதம் 'எந்த ப்ராணியையும் ஹிம்ஸிக்கக்
கூடாது' என்ற ஸாமான்ய வசனத்திற்கு, 'அக்னீஷோமீயமான
பசுவை ஆலபனம் செய்யவேண்டும்' என்ற விசேஷச்ருதியால்
सामान्यवचनस्य 'अग्नीषोमीयं पशुमालभेते' ति विशेषश्रुत्या बाधः,
एवं सहगमनवचनैः सामान्यात्महत्या निषेधवचनस्य बाधः ॥

महाफलत्वादपि भर्त्ननुमरणं स्त्रीणां श्लाघ्यम् । तथा च व्यासः, स्त्रीणामनुगमनविषये

भर्ता सहानुयातव्यो देहवच्छायया सदा ।
चन्द्रमा ज्योत्स्नया यद्व द्विद्युत्वान् विद्यता यथा ॥

अनुव्रजन्ती भर्तारं गृहात् पितृवनं मुदा । पदेपदेऽश्वमेधस्य फलं प्राप्नोत्यसंशयम् ॥ व्याळग्राही यथा व्याळं बलादुद्धरते बिलात् । एबमुत्कृष्य दैत्येभ्यः पतिं स्वर्गं नयेत् सती ॥ यमदूताः पलायन्ते सतीमालोक्य दूरतः । अपि दुष्कृतकर्माणं समुत्सृज्य च तत्पतिम् ॥ न तथा विभिमो वह्नेः न तथा विद्युतो यथा ।

பாதமோ, இவ்விதம், அனுமாணவசனங்களால், ஸாமான்யமான ஆத்மஹத்யாநிஷேதவசனத்திற்குப் பாதம்.

மஹாபலப்ரதமானதாலும் பர்த்தாவுடன் அனுமரணம் செய்தல் ஸ்த்ரீகளுக்கு ச்லாக்யமாகும். அவ்விதமே வ்யாஸர், ஸ்த்ரீகளின் அனுகமனவிஷயத்தில்

நிழல்தேஹத்துடன் செல்வதுபோலும், நிலவு சந்த்ரனுடன் போலும்,
மின்னல் மேகத்துடன் போலும் பர்த்தாவை விடாது கூடவே
செல்லவேண்டும். பர்த்தாவை அனுகமனம் செய்வதற்காக
வீட்டினின்றும் ச்மசானத்திற்கு நடந்து செல்லும் பதிவ்ரதை,
ஒவ்வொரு அடியிலும் அச்வமேதத்தின் பலத்தை அடைகின்றாள்.
ஸம்சயமில்லை. பாம்பைப் பிடிப்பவன், பொந்தினின்றும்
எப்படிப் பலாத்காரமாய்ப் பாம்பை இழுக்கின்றானோ, அவ்விதம்,
பரிவ்ரதையாகியவள் தன் பர்த்தாவை யமதூதர்களிடமிருந்து
இழுத்து, ஸ்வர்க்கலோகத்தை அடைவிக்கின்றாள். யமதூதர்கள்
பதிவ்ரதையைக் கண்டவுடன், பாபியானாலும் அவளின் பதியை
விட்டுவிட்டுத் தூரத்தில் ஓடுகிறார்கள். யமதூதர்களாகிய நாங்கள்,
அக்னியினின்றும் அவ்விதம் பயமடையோம், மின்னலினின்றும்
आपतन्तीं समालोक्य वयं दूताः पतिव्रताम् ॥
तपनस्तपतेऽत्यन्तं दहनोऽपि च दह्यते ।
कम्पन्तेऽपि च तेजांसि दृष्ट्वा पातिव्रतं महः ॥
यावत् स्वलोमसंख्याऽस्ति तावत् कोट्ययुतानि च ।
भर्त्रा स्वर्गसुखं भुङ्क्ते रममाणा पतिव्रता ॥ इति ॥

पराशरोऽपि
तिस्रः कोट्योऽर्धकोटी च यानि रोमाणि मानुषे ।
तावत्कालं वसेत् स्वर्गे भर्तारं याऽनुगच्छति ॥
व्यासोऽपि - या भर्तृपरमा नित्यं स्तूयमानाऽप्सरोगणैः ।
तिष्ठते पतिना सार्धं यावदिन्द्राश्चतुर्दश ॥

व्यासः- यदि प्रविष्टो नरकं बद्धः पाशैस्सुदारुणैः ।
संप्राप्तो यातनास्थानं गृहीतो यमकिङ्करैः ॥

அவ்விதம் பயமடையோம். வருகின்ற பதிவ்ரதையைக்கண்டு எவ்விதம் பயமடைவோமோ. பதிவ்ரதையினுடைய தேஜஸ்ஸைக்கண்டால், ஸூர்யனும் தாபத்தையடைகிறான். அக்னியும் தாஹத்தையடைகிறான். மற்றத் தேஜஸ்ஸுகளும் நடுங்குகின்றன. அனுகமனம் செய்த பதிவ்ரதை, தன் தேஹத்தில் எவ்வளவு ரோமங்களுள்ளனவோ அவ்வளவு கோடிப்பதினாயிரம் வருஷகாலம்வரையில், ஸ்வர்க்கலோகத்தில் பர்த்தாவுடன் க்ரீடிப்பவளாய் ஸுகத்தை அனுபவிப்பாள்.

பராசரரும்- எவள் பர்த்தாவை அனுஸரித்து மரிக்கின்றாளோ அவள், புருஷனிடம் உள்ள 3½ கோடி சோமங்கள் கணக்குள்ள காலம்வரையில் ஸ்வர்க்கத்தில் வஸிப்பாள்.

வ்யாஸரும்:- எவள் பர்த்தாவை அனுகமனம் செய்தவளோ அவள் அப்ரஸ்ஸுகளால் துதிக்கப்பட்டவளாய், 14-இந்த்ரர்களின் காலம்வரையில் பதியுடன் ஸ்வர்க்கலோகத்தில் வஸிப்பாள்.

வ்யாஸர்:- நரகத்தை அடைந்தவனாயினும், பயங்கர பாசங்களால் கட்டப்பட்டவனாயினும், யமதூதர்களால் பிடிக்கப்பட்டவனாயினும், தீவ்ரநரகத்தையடைந்தவனாயினும், பரவசனாய்த்
तिष्ठते विवशो दीनो वेपमानः स्वकर्मभिः ।
ब्रह्मघ्नो वा कृतघ्नो वा मित्रघ्नो वा भवेत् पतिः ॥
पुनात्यविधवा नारी तमादाय मृता तु या ॥

इदं चानुमरणं पतिव्रतया अनुष्ठितं सदुक्तरीत्या उभयोः श्रेयोहेतुः,
पापीयस्या अनुष्ठितं चेत् पापक्षयहेतुः । तथा च संग्रहे ॥

भारते- अवमत्य च याः पूर्वं पतिं दुष्टेन चेतसा ।
वर्तन्ते याश्च सततं भर्तॄणां प्रतिकूलगाः ॥
भर्त्राऽनुमरणं काले याः कुर्वन्ति तथाविधाः ।
कामात् क्रोधाद्भुयाद्वाऽपि सर्वाः पूता भवन्त्युत ॥ इति ॥
अनेन जीवनदशायां भर्तृविप्रियं पापं कृतवत्याः सहगमनं
प्रायश्चित्तत्वेनोक्तम् । इदं च प्रायश्चित्तं इतरयुगेषु निषेधाभावात्
कर्तुं शक्यम् ॥

தீனனாய்த் தன் வினைகளால் நடுங்கியவனாய் இருப்பினும், ப்ரபஹக்னனாயினும், க்ருதக்னனாயினும், மித்ரக்னனாயினும், பதியை அனுமரணம்செய்த பதிவ்ரதை, பாபியான தன் பதியைச் சுத்தனாக்குகின்றாள்.

இந்த அனுமரணம் பதிவ்ரதையால் அனுஷ்டிக்கப்பட்டால் சொல்லியபடி இருவருக்கும் நன்மைக்குக் காரணமாகின்றது. பாபமுடையவளால் அனுஷ்டிக்கப்பட்டால் பாப க்ஷயத்திற்குக் காரணமாகின்றது. அவ்விதமே ஸங்க்ரஹத்தில். பாரதத்தில்:- எவர்கள் துஷ்டமான மனதினால் பதியை அவமதித்துள்ளவரோ, எவர்கள் எப்பொழுதும் பர்த்தாக்களுக்கு ப்ரதிகூலமாகவே நடக்கின்றனர்களோ அந்த ஸ்த்ரீகளும் காமத்தாலோ, க்ரோதத்தாலோ, பயத்தாலோ, பர்த்தாவோடு அனுமரணம் செய்தால் எல்லோரும் சுத்தைகளாகின்றனர்.

இதனால் ஜீவதசையில் பர்த்தாவுக்கும் விப்ரியம் செய்தவளுக்கு
அனுமரணம் ப்ராயச்சித்தமென்று சொல்லப்பட்டது.
இந்த ப்ராயச்சித்தம், மற்ற யுகங்களில்  நிஷேதமில்லாததால் செய்யத்தகுந்ததாகும்.
कलियुगे तु– कलौ युगे त्विमान् धर्मान् वर्ज्यानाहुर्मनीषिणः ।
प्रायश्चित्तविधानं च विप्राणां मरणान्तिकम् ॥

इति मरणान्तिकप्रायश्चित्तस्य निषिद्धत्वात्, कर्तव्यं न कर्तव्यमिति
महद्भिर्विवेचनीयम् ॥

एवं च प्रतिकूलाचरणप्रायश्चित्तत्वेनावगतस्य सहगमनस्य
मरणान्तिकप्रायश्चित्तरूपत्वेन कलियुगे विचार्यत्वात्, वाचा
क्रियया वा प्रतिकूलाचरणस्य प्रायश्चित्तं नास्तीत्यभिप्रेत्य कौसल्यया
दशरथं प्रति शोकवशात् परुषोक्त्यनन्तरं,
संभ्रमादब्रवीत्त्रस्ता त्वरमाणाक्षरं वचः ।
प्रसीद शिरसा याचे भूमौ निपतिताऽस्मि ते ॥
तथा प्रसादितो वाक्यैः देव्या कौसल्यया नृपः ॥
इति तत्प्रसादनस्यैव कृतत्वात् ॥

கலியுகத்திலோ, 'கலியுகத்திலோ இந்தத் தர்மங்களை வர்ஜ்யங்களாகப் புத்திமான்கள் சொல்லுகின்றனர், மரணாந்திகப்ராயச்சித்தமும் கூடாது" என்று, மரணாந்திகப்ராயச்சித்தம் நிஷித்தமாயிருப்பதால், இது செய்யத் தகுந்ததா, தகாததா, என்று மஹான்களால் விசாரிக்கத் தகுந்தது.

இவ்விதமிருப்பதால், ப்ரதிகூலாசரணத்திற்கு ப்ராயச்சித்த மென்றறியப்பட்ட ஸஹகமநம் மரணாந்திக ப்ராயச்சித்த ரூபமாகியதால் விசார்யமாகியதால், வாக்கினாலோ, க்ரியையினாலோ செய்த ப்ரதிகூலாசரணத்திற்கு ப்ராயச்சித்தம் இல்லை என்று அபிப்ராயத்தையடைந்து, கௌஸல்பையால், தசரதரை நோக்கி, சோகவசத்தால் கடுஞ்சொற்கள் சொல்லிய பிறகு, "பயந்தவளாய், பரபரப்புடன் வேகமுள்ள வர்ணங்களுடைப வார்த்தையைச் சொன்னாள். அனுக்ரஹிக்க வேண்டும், தலையால் வேண்டுகிறேன். பூமியில் விழுந்துள்ளேன். அவ்விதம் கௌஸல்யையால் அரசன் வேண்டிக் கொள்ளப்பட்டான்" என்று உள்ள க்ரந்தத்தால் அவனை ப்ரஸாதனம் செய்ததாகவே தெரிகின்றது. एवं भगवता रामेणापि कैकेय्याः प्रतिकूलाचरणस्य प्रायश्चित्तं नास्तीत्यभिप्रेत्यैव,

कुरु प्रसादं धर्मज्ञ कैकेय्या भरतस्य च ।
स तथेति महाराजो राममुक्त्वा कृताञ्जलिः ॥
इति दशरथप्रसादनस्यैव कृतत्वात् ॥

एवं प्रायश्चित्ताभावमभिप्रेत्य, आग्नेयपुराणे भगवता श्रीकृष्णेन सुभद्रां प्रति धर्मबोधनवेलायाम्

गुरुनिंदापर: शिष्यः पितृनिंदापरस्सुतः । पतिनिंदापरा नारी विण्मूत्रे नरके पतेत् ॥ तस्मात् सर्वात्मना भद्रे मा कृथा भर्तुविप्रियम् । भृषयन्ती कुलं पित्रोः श्रेयः परमवाप्स्यसि ॥ इति ।

एवं केकयराजेन स्वस्त्रियं प्रतिकरोति विप्रियं भर्तुः या नारी सकृदेव हि ।

இவ்விதம், பகவானாகிய ராமனும், கைகேயீ தசரதருக்குச் செய்த ப்ரதிகூலாசரணத்திற்கு ப்ராயச்சித்தமில்லை என்று அபிப்ராயப் பட்டே, "தர்மறிந்தவரே! கைகேயிக்கும் பரதனுக்கும் அனுக்ரஹம் செய்வீராக" என்றார். அந்த மஹாராஜனும் அவ்விதமே செய்கிறேன் என்றார், என்றபடி, தசாதனை ப்ரஸாதனம் செய்தார் என்றுள்ளது.

இவ்விதம் பராயச்சித்தமில்லை என்பதை மனதிற் கொண்டே, ஆக்னேயபுராணத்தில் க்ருஷ்ணபகவானால், ஸுபத்ரைக்குத் தர்மோபதேசம் செய்யும்போது, 'குருநிந்தை செய்யும் சிஷ்யனும், பிதாவை நிந்திக்கும் பிள்ளையும், பதியை நிந்திக்கும் ஸ்த்ரீயும் விண்மூத்ர மென்னும் நாகத்தில் விழுவார்கள். ஆகையால் எவ்விதத்தாலும் பர்த்தாவுக்கு அப்ரியத்தைச் செய்யாதே. ஓ ஸுபத்ரே! இவ்விதமிருந்தால், மாகாபிதாக்களின் குலங்களை அலங்கரிப்பவளாய் மிகவும் நன்மையை அடைவாய் எனப்பட்டது.

இவ்விதமே கேகயராஜனால் தன் மனைவியைப் பற்றி, "எந்த ஸ்த்ரீ பர்த்தாவுக்கு ஒரு முறையாவது அனிஷ்டத்தைச் செய்கிறாளோ सा तप्ततैलनरकं भुक्त्वाऽथ विधवा भवेत् ॥ भर्तुः शुश्रूषणं भक्त्या नारीणां तप उच्यते । मयि जीवति ते पुण्यं घटते स्वर्गसाधनम् ॥ पातिव्रत्येन पुण्येन नारी वैकुण्ठमश्नुते । अन्यथा सर्वतीर्थेषु स्नाताऽपि नरकं व्रजेत् ॥ इति । स्थलांतरेऽपि – स्वर्गेच्छूनां तु नारीणां पतिर्हि परमेश्वरः । शुनी स्यादन्यधर्मिष्ठा या नारी पतिनिंदिनी ॥ इति॥ अन्यत्रापि - पतिद्रोहेण पापेन व्याधिग्रन्थिप्रपीडिता । सकृमिग्रन्थिरभवत् कर्णनासांगुळीष्वपि ॥ आक्रोशन्ती दिवाररात्रं हा हेति रुदती सदा । दह्यमाना च तापेन बाधिता कृमिकोटिभिः ॥ इति ॥ भारतेऽपि- कामात् द्वेषान्मत्सराद्वा भर्तारं याज्यमन्यते ।

அவள் தப்ததைலமெனும் நரகத்தை அனுபவித்துப் பிறகு பிறவியில் விதவையாக ஆவாள். பக்தியுடன் பர்த்தாவுக்குப் பணிவிடை செய்வதே ஸ்த்ரீகளுக்குத் தவமெனப் படுகிறது. நான் ஜீவித்திருந்தால், உனக்கு ஸ்வர்க்கஸாதனமான புண்யம் கிடைக்கும். ஸ்த்ரீ, பாதிவ்ரத்ய புண்யத்தால் வைகுண்டத்தை அடைவாள். பாதிவ்ரத்ய மில்லாதவள் ஸகல தீர்த்தங்களிலும் ஸ்நானம் செய்தவளாயினும் நரகத்தையடைவாள்' என்றார்.

மற்றொரு ஸ்தலத்திலும் - ஸ்வர்க்கத்தை விரும்பும் ஸ்த்ரீகளுக்குப் பதியே பரமேச்வரன். எந்த ஸ்த்ரீ பதிபை நிந்திப்பவளாய் மற்றத் கர்மங்களை அனுஷ்டிக்கின்றாளோ அவள் மறு பிறப்பில் நாயாய் ஆவாள்.

மற்றோரிடத்திலும்:- பதித்ரோஹமெனும் பாபத்தால் அவள், வ்யாதிக்ரந்தியினால் பீடிக்கப்பட்டு, பிறகு காது, மூக்கு, விரல்கள் இவைகளிலும் க்ரிமி க்ரந்தியுடையவளாய் ஆனாள். பகலிலுமிரவிலும் கூவுகின்றவளாய், எப்பொழுதும் அழுபவளாய், தாபத்தால் தஹிக்கப்பட்டவளாய், கோடிக்கணக்கான புழுக்களால் பாதிக்கப்பட்டவளாய் ஆனாள்.

பாரதத்திலும்:- எவள், காமத்தாலோ, த்வேஷத்தாலோ,
सा सप्तजन्मकं यावन्नारकी स्यान्न संशयः ॥
जीवितेनापि वित्तेन भर्तारं वञ्चयेत्तथा ।
कृमियोनिशतं गत्वा पुल्कसी जायते ततः ॥
दरिद्रं व्याधिनं मूर्खं भर्तारं याऽवमन्यते ।
सा मृता जायते स्त्री तु सूकरी तु पुनःपुनः ॥

भर्तृविप्रकरणे तत्पापानुभवस्यैवोक्तत्वेन प्रायश्चित्तान्तराभावाच्च सर्वथा पत्युः प्रतिकूलाचरणं न कर्तव्यम् । अत एव मनुरपि प्रतिकूलाचरणं निषेधति, तथा हिपाणिग्राहस्य साध्वी स्त्री जीवतो वा मृतस्य वा । पतिलोकमभीप्सन्ती नाचरेत् किञ्चिदप्रियम् ॥ इति ॥ ननु ! इदमनुगमनं क्षत्रियाण्यादीनां भवतु । ब्राह्मण्यास्तु निषिद्धम् । तथा च पैठीनसिः

மத்ஸரத்தாலோ பர்த்தாவை அவமதிக்கின்றாளோ அவள் ஏழு ஜன்மங்கள் வரையில் நரகத்தையடைவாள், ஸம்சயமில்லை எவள், உயிராலோ, பணத்தாலோ பர்த்தாவை வஞ்சிப்பாளோ அவள் நூறு பிறவிகளில் புழுவாய்ப் பிறந்து பிறகு சண்டாளியாய்ப் பிறப்பாள். எவள் தரித்ரன், அல்லது வ்யாதியுள்ளவன், அல்லது மூர்க்கனான பதியை அவமதிக்கின்றாளோ அவள் இறந்த பிறகு பெண் பன்றியாய்ப் பல முறை பிறப்பாள்.

பர்த்தாவுக்கு அப்ரியம் செய்யும் விஷயத்தில் அந்தப் பாபத்திற்கு அனுபவத்தையே சொல்லியிருப்பதாலும், வேறு ப்ராயச்சித்தமில்லாததாலும், எவ்விதத்தாலும் பதிக்கு ப்ரதிகூல கரணம் கூடாது. ஆகையாற்றான் மனுவும் ப்ரதிகூலம் செய்வதை நிஷேதிக்கின்றார்:- 'பதிவ்ரதையான ஸ்த்ரீ, புருஷன் பிழைத்திருக்கும்போதும், இறந்த பிறகும், பதிலோகத்தை விரும்பியவளாய், கொஞ்சமும் அப்ரியம் செய்யக்கூடாது' என்று.

ஓய்! இந்த அனுகமனமென்பது க்ஷத்ரிய ஸ்த்ரீ முதலியவர்
களுக்கென்றாகலாம்.. ப்ராம்ஹண ஸ்த்ரீக்கோ நிஷித்தம்.
அவ்விதமே பைடீநஸி:- ப்ராம்ஹண ஸ்த்ரீக்கு இறந்த பதியோடு
मृतानुगमनं नास्ति ब्राह्मण्या ब्रह्मशासनात् ।
इतरेषां तु वर्णानां धर्मोऽयं परमः स्मृतः ॥
उपकारं यथा भर्तुः जीवन्ती न तथा मृता ।
करोति ब्राह्मणी श्रेयो भर्तुः शोकवती चिरात् ॥
अनुवर्तेत जीवन्तं नानुयायान्मृतं पतिम् ।
जीवन्ती हि हितं कुर्यान्मरणादात्मघातिनी ॥

अंगिराः या स्त्री ब्राह्मणजातीया मृतं पतिमनुव्रजेत् ।
सा स्वर्गमात्मघातेन नात्मानं न पतिं नयेत् ॥
व्याघ्रपादः- न म्रियेत समं भर्त्रा ब्राह्मणी शोकमोहिता ।
प्रव्रज्यागतिमाप्नोति मरणादात्मघातिनी ॥

प्रव्रज्या = ब्रह्मचर्यम् ॥

அனுகமனம் கூடாது, ப்ரப்ஹாவின் ஆக்ஞையால். மற்ற வர்ணத்தாருக்கு இது சிறந்த தர்மமெனச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. ப்ராம்ஹணீ, இறந்த பர்த்தாவுடன் இறக்காமல் ஜீவித்திருந்தால் எவ்வளவு உபகாரம் செய்வாளோ, அவ்வளவு உபகாரத்தை மரித்ததால் செய்வதில்லை. ஜீவித்திருக்கும் பர்த்தாவை அனுஸரித்து வாழவேண்டும். இறந்தால் அவனுடன் அனுமரணம் செய்யக்கூடாது. ஜீவித்திருந்தால் பர்த்தாவுக்குப் பரலோக ஹிதமான கார்யத்தைச் செய்யலாமல்லவா. மரித்தால் ஆத்ம ஹத்யையைச் செய்தவளாவாள்.

அங்கிரஸ்ः - ப்ராம்ஹணியான எந்த ஸ்த்ரீ இறந்த பதியை அனுஸரித்து மரிக்கின்றாளோ அவள் ஆக்மஹத்யா பாபத்தால் தானும் ஸ்வர்க்கத்தை அடைவதில்லை, பதியையும் அடைய வைப்பதில்லை.

வ்யாக்ரபாதர்:- ப்ராம்ஹணீ சோகத்தால் மதிமயங்கியவளாய், பர்த்தாவுடன் இறக்கக்கூடாது. ஜீவித்திருந்தால் ஸந்யாஸ பலனையடைவாள். மரித்தால் ஆத்மஹத்யையைச் செய்தவள் ஆவாள்.

இங்கு ப்ரவ்ரஜ்யை என்பது ப்ரம்ஹசர்யமென்பதாம்.
इति चेत् एतेषामनुगमननिषेधवचनानां ब्राह्मण्याः पृथक्चित्यारोहणपरत्वात् ॥

तथा च उशना-
पृथक्चितिं समारुह्य न विप्रा गन्तुमर्हति ।
अन्यासां चैव नारीणां स्त्रीधर्मोऽयं सनातनः ॥ इति ॥
यावत्स्वलोमसंख्यानि तावत्कोट्ययुतानि च ।
भर्त्रा स्वर्गसुखं भुङ्क्ते रममाणा पतिव्रता ॥ इति ॥
एवमनुगमनधर्मः स्त्रीणां प्रशस्तः ॥

अथ विधवाधर्मःपारिजाते आश्वलायनःअनुयाति न भर्तारं दैवयोगात् कथञ्चन । तथाऽपि शीलं संरक्ष्यं शीलभङ्गात् पतत्यधः ॥ तद्वैगुण्यादपि स्वर्गात् पतिः पतति नान्यथा ।

என்றுள்ளதே யெனில், அந்த அனுகமன நிஷேத வசனங்கள் ப்ராம்ஹணிக்குத் தனிச் சிதையில் ஏறி மரிப்பது விஷயமாகியதால்.

அவ்விதமே உசனஸ்:- ப்ராம்ஹணீ தனிச் சிதையில் ஏறி அனுகமனம் செய்யக்கூடாது. மற்ற வர்ண ஸ்த்ரீகளுக்கு இந்தத் தர்மம் ஸநாதனமாயுள்ளது. தனது தேஹத்தில் எவ்வளவு ரோமங்களுள்ளனவோ அவ்வளவு கோடிப் பதினாயிரம் வர்ஷங்கள் வரையில் பர்த்தாவோடு க்ரீடிப்பவளாய் ஸ்வர்க்க ஸுகைத்தை அனுபவிக்கின்றாள், அனுகமனம் செய்த பதிவ்ரதை. இவ்விதமிருப்பதால் அனுகமனதர்மம் ஸ்த்ரீகளுக்குச் சிறந்ததே.

இனி விதவா தர்மங்கள்.
பாரிஜாதத்தில் ஆச்வலாயனர்:-
எவ்விதத்தாலும் தைவகதியால் பர்த்தாவுடன் அனுமரணம்
செய்யமுடியாவிடில், விதவை தன் சீலத்தைக் காக்க வேண்டும்.
சீலத்தைக் கெடுத்தால் பாதித்யத்தை யடைவாள். அவள்
கெடுவதால் அவளின் பதியும் ஸ்வர்க்கத்தினின்றும் விழுவான்.
तस्याः पिता च माता च भ्रातृवर्गस्तथैव च ॥ इति ॥

तस्याश्चर्यामाह मनुः-
आसीतामरणात्तान्ता नियता ब्रह्मचारिणी ।
यो धर्म एकपत्नीनां कांक्षन्ती तमनुत्तमम् ॥ इति ॥
आश्वलायनः-
एकाहारस्सदा कार्यो न द्वितीयः कदाचन ।
त्रिरात्रं पञ्चरात्रं वा पक्षव्रतमथापि वा ।
कृच्छ्रं पराकं वा कुर्यात्तप्तकृच्छ्रमथापि वा ।
मासोपवासं वा कुर्या च्चांद्रायणमथापिवा ॥
यवान्नैर्वा फलाहारैः शाकाहारैः पयोवतैः ।
प्राणयात्रां प्रकुर्वीत यावत्प्राणः स्वयं व्रजेत् ॥
पर्यङ्कशायिनी नारी विधवा पातयेत् पतिम् ।
तस्म।द्भूशयनं कार्यं पतिसौख्यसमीहया ॥

ஸம்சயமில்லை. அவளின் பிதா, மாத, ப்ராதாக்கள் எல்லோரும் ஸ்வர்க்கத்திலிருந்து நழுவுவார்கள்.

அவளின் தர்மத்தைச் சொல்லுகிறார் மனு:- விதவை தன் மரணம் வரையில் வரையில் நியமமுடையவளாய், ப்ரம்ஹசர்யமுடையவளாய், பதிவ்ரதைகளின் சிறந்த தர்மமெதுவோ அதை விரும்பியவளாய் இருக்க வேண்டும்.

ஆச்வலாயனர்:- எப்பொழுதும் ஒரு வேளை புஜிக்கவும்.
இரண்டாவது வேளை புஜிக்கலாகாது. மூன்று நாள் வ்ரதம்,
ஐந்து நாள் வ்ரதம், அல்லது பக்ஷ வரதம், க்ருச்ரம், பராகக்ருச்ரம்,
ப்த க்ருச்ரம், மாஸோபவாஸம், சாந்த்ராயணம் எதையாவது அனுஷ்டிக்கவும். யவான்னம், பழங்கள், சாகங்கள், பால்
இவைகளைச் சாப்பிட்டு, ப்ராணன் தானாகப் போகும் வரையில்
தேஹத்தைத் தரிக்கவும். விதவை கட்டிலில் படுத்தால், தன்
பதியை நல்ல உலகத்தினின்றும் தள்ளிவிடுவாள். ஆகையால்
பதிக்குப் பரலோக ஸௌக்யத்தை விரும்பிப் பூமியிலேயே
படுக்க வேண்டும். ப்ரதி தினமும் குசம், திலோதக மிவைகளால்,
तर्पणं प्रत्यहं कार्यं भर्तुः कुशतिलोदकैः ।
तत्पितुस्तत्पितुश्चापि नामगोत्रादिपूर्वकम् ॥

इदं पुत्राभावे ॥
यद्यदिष्टतमं लोके यच्च पत्युस्समीहितम् ।
तत्तद्गुणवते देयं पतिप्रीणनकाम्यया ॥
विष्णोस्तु पूजनं कार्यं पतिबुद्ध्या न चान्यथा ।
पतिमेव सदा ध्यायेद्विष्णुरूपधरं शिवम् ॥

हरिवंशे विधवाधर्मान् प्रकृत्य

पतिं संकल्पयित्वा तु चित्रस्थं वाऽपि मृन्मयम् ।
तस्य पूजां सदा कुर्यात् सतीधर्ममुपाश्रिता ॥ इति ॥
मनुरपि– कामं तु क्षपयेद्देहं पुप्पमूलफलैश्शुभैः ।
न च नामापि गृह्णीयात् पत्यौ प्रेते परस्य तु ॥

பாத்தாவுக்கும், அவன் பிதாவுக்கும், அவனின் பிதாவுக்கும் நாம கோத்ரம் முதலியதை உச்சரித்துத் தர்ப்பணம் செய்யவும்.

இது புத்ரனில்லாவிடில். பர்த்தாவுக்கு இவ்வுலகில் எதெது இஷ்டமாகியதோ, எது விரும்பப் பட்டதோ அததை, குணமுள்ள ப்ராம்ஹணனைக் குறித்துக் கொடுக்கவும். பதியென்ற பாவனையுடன் விஷ்ணுவுக்குப் பூஜை செய்யவும். வேறு பாவனையுடன் கூடாது. விஷ்ணு ரூபம் தரித்திருப்பவரும், சிவனும் பதியென்றே எப்பொழுதும் த்யானிக்க வேண்டும்.

ஹரிவம்சத்தில் விதவாதர்மங்களைச் சொல்ல ஆரம்பித்து, தர்மத்தை ஆச்ரயித்த ஸாத்வியான விதவை, சித்ரத்திலாவது மண் பிம்பத்திலாவது தனது பதியை த்யானித்து, அவனுக்கு எப்பொழுதும் பூஜை செய்ய வேண்டும்.

மனுவும்:- புருஷன் இறந்த பிறகு, சுபமான புஷ்பம்,
மூலம், பழம் இவைகளால் தேஹத்தை ஒடுக்க வேண்டும்.
அன்ய புருஷனின் பெயரைக்கூட உச்சரிக்கக் கூடாது.
अत्र नामापि न गृह्णीयादित्युक्त्या स्त्रीणां परपुरुषस्पर्शादिकमपि वर्जनीयम् ॥

समुद्रे भर्तुपुत्रादिरहितया स्त्रिया स्नानं न कर्तव्यम् । अपि तु
भर्त्रादीनामन्यतमेन सहैव स्नातव्यमित्युक्तम् ॥

स्कान्दे-
वितन्तु रसहाया नो सागरे स्नातुमर्हति ।
सहात्मजेन भर्त्रा वा स्नातुमर्हति नान्यथा ॥
सर्वाभावे तु गोवत्सं स्नायादादाय सागरे ॥ इति ॥

वर्ज्यान्याहापस्तम्बःप्रेतपत्नी ब्रह्मचर्य क्षारलवणवर्जनं चेति ॥ आश्वलायनःविधवाकबरीबन्धो भर्तृबन्धाय जायते ।

இங்கு நாமதேயத்தையும் க்ரஹிக்கக் கூடாதென்றதால், ஸ்த்ரீகளுக்குப் பரபுருஷஸ்பர்சம் முதலியதும் வர்ஜிக்கத் தகுந்தது.

பர்த்தா புத்ரன் முதலியவரில்லாமல், ஸ்த்ரீ ஸமுத்ரத்தில் ஸ்நானம் செய்யக் கூடாது. பர்த்தா முதலியவருள் யாராவதொருவருடன் ஸ்நானம் செய்ய வேண்டுமென்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.

ஸ்காந்தத்தில்:- விதவை, ஸஹாயனில்லாமல் ஸமுத்ரத்தில் ஸ்நானம் செய்யக் கூடாது. புத்ரன் பதி இவருள் ஒருவருடன் சேர்ந்து ஸ்நானம் செய்யலாம். வேறு ப்ரகாரமாகக் கூடாது. ஒருவருமில்லாவிடில், பசுவின் கன்றையாவது கூட வைத்துக் கொண்டு ஸமுத்ரத்தில் ஸ்நானம் செய்யவும்.

வர்ஜிக்க வேண்டியவைகளைச் சொல்லுகிறார் ஆபஸ்தம்பர்:விதவை, சாகும் வரையில், ப்ரம்ஹசர்யத்தை அனுஷ்டிக்கவும். உப்பு, உறைப்பு இவைகளையும் வர்ஜிக்கவும்.

ஆச்வலாயனர்:- விதவையின் மயிர் முடிச்சு பர்த்தாவின்
शिरसो वपनं तस्मात् कार्यं विधवया सदा ॥
नैवांगोद्वर्तनं कार्यं स्त्रिया विधवया क्वचित् ।
गन्धद्रव्यस्य संयोगो नैव कार्यस्तया पुनः ॥
तथा- नाघिरोहेदनड्वाहं प्राणैः कण्ठगतैरपि ।
कंचुकं न परिदद्ध्या द्वासो न विकृतं वसेत् ॥
अपृष्ट्वा तु सुतान् किंचिन्न कुर्याद्भर्तृतत्परा ॥
विकृतं = मञ्जिष्ठादिरञ्जितम् ॥

भर्त्रनन्तरं पुत्रभ्रात्रादीन् परित्यज्य स्वातन्त्रयेणावस्थाने
निन्दाऽपि ॥ तथा च याज्ञवल्क्यः -
पितृमातृसुतभ्रातृश्वश्रूश्वशुरमातुलैः ।
हीना न स्याद्विना भर्त्रा गर्हणीयाऽन्यथा भवेदिति ॥
संवर्तः- तांब्रूलाभ्यञ्जनं चैव कांस्यपात्रे च भोजनम् ।
यतिश्च ब्रह्मचारी च विधवा च विवर्जयेदिति ॥

பந்தத்திற்காகின்றது. ஆகையால் விதவை எப்பொழுதும் வபனம் செய்து கொள்ளவேண்டும். விதவை ஒருகாலும் தேஹத்தைத் தேய்த்துக்கொள்ளக்கூடாது. வாஸனை த்ரவ்யங்களைச் சேர்த்துக் கொள்ளக்கூடாது. அவ்விதமே, ப்ராணன்கள் போகும் ஸமயத்திலும், எருதின் மேல் ஏறக்கூடாது. ரவிக்கையை அணியக்கூடாது. சாயமிட்ட வஸ்த்ரத்தை உடுக்கக்கூடாது. பிள்ளைகளைக் கேட்காபல் ஒரு கார்யத்தையும் செய்யக்கூடாது.

பர்த்தாவுக்குப் பிறகு, புத்ரன், ப்ராதா முதலியவரைவிட்டு, ஸ்வதந்த்ரையாய் இருந்தால் நிந்தையுமுண்டு.

அவ்விதமே யாக்ஞவல்க்யர்:- பர்த்தா இல்லாதவள் பிதா, மாதா, பிள்ளை, ப்ராதா, மாமியார், மாமனார், அம்மான் இவர்களுள் யாராவது ஒருவருடன் இல்லாமலிருக்கக்கூடாது. இருந்தால், பழிக்கக்கூடியவளாவாள்.

ஸம்வர்த்தர்:- தாம்பூலம், அப்யஞ்ஜனம், வெண்கலப் பாத்ரத்தில் புஜிப்பது இவைகளை, ஸன்யாஸீ, ப்ரம்ஹசாரீ, விதவை இவர்கள் வர்ஜிக்கவேண்டும். ஸ்த்ரீயானவள், பர்த்தாவைத் व्यभिचारात्तु भर्तुः स्त्री लोके प्राप्नोति निंद्यताम् । सृगालयोनिं चाप्नोति पापरोगैश्च पीड्यते ॥ इति ॥ अत्र परपुरुषसङ्गः पापाधायकत्वात् न कर्तव्य इत्युक्तम् । तदनुपपन्नम् । भोगार्थं परपुरुषसङ्गस्य निंदितत्वेऽपि पुत्रार्थं तस्य आवश्यकत्वात् । 'नापुत्रस्य हि लोकोऽस्ती'ति श्रुत्या,

अस्ति नस्तात तपसः फलं प्रवदतां वर ।
सन्तानप्रक्षयात् ब्रह्मन् पतामो निरयेऽशुचौ ॥

इति भारते जरत्कारुं प्रति पितॄणां वचनेन च अपुत्रताया निषेधात्,
औरसाभावे क्षेत्रजस्य अवश्यं संपादनीयत्वात् ॥

औरसानन्तरं क्षेत्रजस्य पिण्डदाने अंशग्रहणे चाधिकारं वदन् तस्य प्राबल्यमाह याज्ञवल्क्यः

தவிர வேறு புருஷனோடு ஸம்ஸர்க்கம் செய்தால், உலகத்தில் நிந்தையை அடைவாள். நரியாய்ப் பிறப்பாள். பாப ரோகங்களாலும் பீடிக்கப்படுவாள்.

இங்கு, பரபுருஷ ஸங்கம் பாபத்தைக் கொடுப்பதாகையால் செய்யத்தகாதது என்று சொல்லப் பட்டது. அது பொருந்தாது. ஏனெனில் போகத்திற்காகச் செய்யப்படும் பரபுருஷ ஸங்கம் நிந்திதமானாலும், புக்ரனுக்காகப் பரபுருஷ ஸங்கம் ஆவச்யகமாவதால், 'புத்ரனில்லா தவனுக்குப் புண்யலோகமில்லை' என்று ச்ருதி இருப்பதாலும், பாரதத்தில், ஜரத்காருவை நோக்கி அவன் பித்ருக்கள் "அப்பா!' எங்களுக்குத் தபஸ்ஸின் பலமிருக்கின்றது. ஆயினும் ஓ வித்வானான ப்ராம்ஹணனே! எங்கள் வம்சம் க்ஷயத்தை அடைவதால், அசுத்தமான நரகத்தில் விழுகின்றோம்." என்று சொல்லிய வசனத்தாலும், புத்ரனில்லாத் தன்மை நிஷேதிக்கப்பட்டிருப்பதால், ஔரஸனில்லாவிடில், க்ஷேத்ரஜபுத்ரனை அவச்யம் ஸம்பாதிக்க வேண்டுமாகையால்,

ஒளரஸனுக்கு அடுத்தபடி க்ஷேத்ரஜனுக்கு, பிண்டதானத்திலும்,
பாகத்திலும் அதிகாரத்தைச் சொல்லும் யாக்ஞவல்க்யர்
அவனுக்குப் பலத்தைச் சொல்லுகிறார்:- "தர்மபத்னியிடம்
औरसो धर्मपत्नीजः तत्समः पुत्रिकासुतः ।
क्षेत्रजः क्षेत्रजातस्तु सगोत्रेणेतरेण वा ॥
गृहे प्रच्छन्न उत्पन्नः गृढजस्तु सुतः स्मृतः ।
कानीनः कन्यकाजातः मातामहसुतो मतः ॥
अक्षतायां क्षतायां वा जातः पौनर्भवस्सुतः ।
दद्यान्माता पिता वा यं स पुत्रो दत्तको भवेत् ॥
क्रीतस्तु ताभ्यां विक्रीतः कृत्रिमः स्यात् स्वयं कृतः ।
दत्तात्मा तु स्वयं दत्तः गर्भे विन्नः सहोढजः ॥
उत्सृष्टो गृह्यते यस्तु सोऽपविद्धो भवेत् सुतः ।
पिण्डदोंशहरश्चैपां पूर्वाभावे परः परः ॥ इति ॥

பிறந்தவன் ஔரஸனெனப்படுவான். புத்ரிகாபுத்ரனும் அவனுக்குச் சமமானவன். தன் பத்னியினிடம், ஸகோதரனாலோ, அந்ய ஸகோதரனாலோ உண்டானவன் க்ஷேத்ரஜாதன் எனப்படுவான். வீட்டில் மறைவாய் உண்டானவன் கூடஜன் எனப்படுவான். விவாஹமாகாதவளிடம் பிறந்தவன் கானீநன் எனப்படுவான். இவன் மாதாமஹனின் பிள்ளை ஆவான், அக்ஷதையாகவோ, க்ஷதையாகவோ உள்ள, புனர்ப்பூவினிடத்தில் (இரு முறை விவாஹம் செய்யப்பட்டவள்) பிறந்தவன் பௌனர்ப்பவன். தாய், அல்லது பிதாவினால் எந்தப் புத்ரன் கொடுக்கப்பட்டானோ அவன் தத்தன் எனப்படுவான். தாய், அல்லது பிதாவினால் விற்கப்பட்டவன் க்ரீதன் எனப்படுவான். தானாகவே ஒருவனைப் புத்ரனாய்ச் செய்துகொண்டால் அவன் க்ருத்ரிமன் எனப்படுவான். தானாகவே தன்னைக் கொடுத்தவன் தத்தாத்மா எனப்படுவான். கர்ப்பிணியாயிருப்பவளை மணந்து, பிறகு அவளிடம் பிறந்தவன் ஸஹோடஜன். மாதா பிதாக்களால் தள்ளப்பட்டு எவன் க்ரஹிக்கப்படுகிறானோ அவன் அபவித்தன் எனப்படுவான். இந்தப் பிள்ளைகளுள், முந்தியவன் இல்லாவிடில் பிந்தியவன், பிண்டதானத்திலும், தனத்தை அடைவதிலும் அதிகாரியாகிறான்" என்று. अत एव स्त्रीभिः क्षेत्रजाः पुत्राः संपादिता इति प्रतिपादितम्, आदिपर्वणि

त्रिस्सप्तकृत्वः पृथिवी कृत्स्ना निःक्षत्रिया कृता । ततस्संभूय सर्वाभिः क्षत्रियाभिस्समन्ततः ॥ उत्पादितान्यपत्यानि ब्राह्मणैर्वेदपारगैः । पाणिग्राहस्य तनयः इति वेदेषु निश्चितम् ॥ धर्म मनसि संस्थाप्य ब्राह्मणांस्तास्समभ्ययुः । ततः पुनस्समुदितं क्षत्रं समभवत्तदा ॥ इत्येवं मदयन्तीशारदण्डायन्यंबांबालिका कुन्तीनामाचारोऽपि भारतादिषु प्रसिद्ध इति चेन्न । क्षेत्रजादिनां

'दत्तौरसेतरेषां च पुत्रत्वेन परिग्रहः' इति वचनेन कलौ निन्दितानां युगांतरविषयत्वात् दत्तपुत्रेणापि

ஆகையால்தான் ஸ்த்ரீகளால், க்ஷேத்ரஜரான புத்ரர்கள் ஸம்பாதிக்கப் பட்டார்கள் என்று சொல்லப் பட்டுள்ளது. ஆதி பர்வத்தில்:- இப்பூமி முழுவதும், இருபத்தொரு தடவை க்ஷத்ரியர்களில்லாததாய்ச் செய்யப்பட்டது. பிறகு பலவிடங்களிலு முள்ள க்ஷத்ரிய ஸ்த்ரீகள் எல்லோரும் ஒன்று கூடி ஆலோசித்து, வேதம் முழுவதும் கற்றறிந்த ப்ராம்ஹணர்களால் தங்களிடம் குழந்தைகளை உத்பத்தி செய்து கொண்டனர். விவாஹமான ஸ்த்ரீயினிடம் அன்யனால் பிறந்த பிள்ளை, ஸ்த்ரீயின் பதியைச் சேர்ந்தவனே, என்று வேதங்களில் நிஶ்சிதமான தர்மத்தை மனதில் நன்றாய் வைத்துக் கொண்டு அந்த க்ஷத்ரிய ஸ்த்ரீகள், ப்ராம்ஹணர்களை அடைந்தனர். பிறகு, அப்பொழுது க்ஷத்ரிய ஜாதி மறுபடியும் வருத்தியடைந்தது.

இம்மாதிரி மதயந்தீ, சாரதண்டாயநீ, அம்பா, அம்பாலிகா,
குந்தீ இவர்களின் ஆசாரமும் பாரதம் முதலியவைகளில் ப்ரஸித்த
மாயுள்ளதே எனில், அது இல்லை. க்ஷேத்ரஜன் முதலியவரை
தத்தன், ஒளரஸன் தவிர மற்றப் புத்ரர்களைப் பரிக்ரஹிக்கக்
கூடாது" என்று நிஷேதித்திருப்பதால், மற்றப் புத்ரர்களைப்
பரிக்ரஹிப்பது யுகாந்தர விஷயமாவதால், தத்தபுத்ரனாலும்
पुत्रवत्वसंभवात् । न च, न स्त्री पुत्रं दद्यात् प्रतिगृह्णीयाद्वा'
इति निषेधः । निषेधस्य मरणकाले पत्यभ्यनुज्ञाभावविषयत्वात् ॥
तथा च तच्छेषे बोधायन:- न तु स्ती पुतूं दद्यात् प्रति-
गृह्णीयाद्वाऽन्यत्राभ्यनुज्ञानात् भर्तुरिति ॥

ननु पत्यनुज्ञाभावे पुत्राभावात् कथमुत्तमलोकप्राप्तिरिति चेन्न । यावज्जीवं ब्रह्मचर्यावस्थानेनापि उत्तमलोकप्राप्तिसंभवात् ॥ तथा च मनुः

आसीतामरणात्क्षान्ता नियता ब्रह्मचारिणी ।
यो धर्म एकपत्नीनां कांक्षन्ती तमनुत्तमम् ॥
अनेकानि सहस्राणि कौमारब्रह्मचारिणाम् ।
दिवं यातान्यपुत्राणा मकृत्वा कुलसन्ततिम् ॥

புத்ரவத்வ மேற்படுமாகையால். "ஸ்த்ரீ புத்ரனைக் கொடுக்கக் கூடாது, வாங்கவும் கூடாது" என்ற நிஷேதமுமில்லை. அந்த நிஷேதம் மரண காலத்தில் பர்த்தா அனுக்ஞை கொடுக்காவிடில் என்ற விஷயத்தைப் பற்றியதால்.

அவ்விதமே தச்சேஷப்ரகரணத்தில் போதாயனர்:- ஸ்த்ரீ, பர்த்தாவின் அனுக்ஞையில்லாமல், புத்ரனைக் கொடுக்கக்கூடாது, வாங்கவும் கூடாது, என்றார்.

ஒய்! பதியின் அனுக்ஞை யில்லாவிடில் புத்ரனே ஸம்பவிக்காததால், எவ்விதம் உத்தம லோகத்தை அடைவது எனில், அதில்லை. ஜீவனுள்ள வரையில் ப்ரம்ஹசர்யத்துடனிருப்பதாலும் உத்தம லோக ப்ராப்தி உண்டாகுமாகையால்.

அவ்விதமே மனு: விதவையானவள், மரணம் வரையில்,
பொறுமையுள்ளவளாய், நியமமுடையவளாய்
ப்ரம்ஹசர்யமுடையவளாய், பதிவ்ரதைகளின் உயர்ந்த
தர்மமெதுவோ அதை வேண்டியவளாய் இருக்க வேண்டும். பால்யம்
முதல் ப்ரம்ஹசாரிகளாயிருந்த அநேகமாயிரம் முனிகள் அபுத்ரராய்
मृते भर्तरि साध्वी स्त्री ब्रह्मचर्यव्रते स्थिता ।
स्वर्ग गच्छत्यपुत्राऽपि यथा ते ब्रह्मचारिणः ॥
अपत्यलोभाद्या तु स्त्री भर्तारमतिवर्तते ।
सेह निंदामवाप्नोति परलोकाच्च हीयते ॥ इति ॥

व्यासः - जीवहीनो यथा देहः क्षणादशुचितां व्रजेत् ।
भर्तृहीना तथा योषित्सुनाताऽप्यनुशुचिस्सदा ॥
अमङ्गळेभ्यस्सर्वेभ्यो विधवा ह्यत्यमङ्गळम् ।
विधवादर्शनात् सिद्धिः काऽपि जातु न जायते ॥
विहाय मातरं चैकां सर्वमङ्गळवर्जिताम् ।
तदाशिषमपि प्राज्ञस्त्यजेदाशीविषोपमाम् ॥ इति ॥

एवंविधायाः अमङ्गळ्यवचनं यथोक्ताचारहीनाविषयम् ।
शीलवत्यास्तु नायं दोषः ॥

இருந்து, குலத்தை வருத்தி செய்யாமலே ஸ்வர்க்கத்தை அடைந்தனர். பர்த்தா இறந்த பிறகு, பதிவ்ரதையான ஸ்த்ரீ, ப்ரம்ஹசர்ய வ்ரதத்திலிருந்தால், அவள் புத்ரனில்லாதவளாயினும், அந்த ப்ரம்ஹசாரிகள் போல் ஸ்வர்க்கத்தை அடைவாள். எவள், புத்ரனின் ஆசையால் பர்த்தாவை அதிக்ரமிக்கின்றாளோ அவள் இவ்வுலகில் பழிப்பை அடைவாள், பரலோகத்தினின்றும் நழுவுவாள்.

வ்யாஸர்:- ஜீவன் நீங்கிய உடல் எப்படி உடனே அசுத்தியை அடைகிறதோ, அவ்விதம், பர்த்தா இல்லாத ஸ்த்ரீ நன்றாப் ஸ்நானம் செய்தவளாயினும், எப்பொழுதும் அசுத்தையே. அமங்களமான வஸ்துக்கள் எல்லாவற்றையும் விட, விதவை மிக அமங்களமாகியவள். விதவையைப் பார்த்தால், வந்தக் கார்யமும் ஒருகாலும் ஸித்திப்பதில்லை. புத்தியுள்ளவன், மங்களங்களற்றவளைத் தன் தாயானாலும் விட்டு, அவள் ஆசிர்வசனத்தையும் பாம்பைப்போல் பரிஹரிக்கவேண்டும்.

இவ்ளிதம் விதவையை அமங்களை என்று சொல்லியது முன்
சொல்லிய ஆசாரங்களற்றவளைப்பற்றியது.
நல்லொழுக்கமுள்ளவளுக்கு இந்தத் தோஷமில்லை.
तथा च व्यासः-
एवं चर्यापरा नित्यं विधवाऽपि शुभा मता ।
एवं धर्मसमायुक्ता विधवाऽपि पतिव्रता ॥
पतिलोकमवाप्नोति न भवेत् क्वापि दुःखिता ।
पत्यौ मृते च या योषिद्वैधव्यं पालयेत् क्वचित् ॥
सा पुनः प्राप्य भर्तारं स्वर्गभोगान् समश्नुते ॥ इति ॥

शिरसो वपनं ब्राह्मणीविषयम् । इतरजातीयस्त्रीणां केशधारणमेव । तथा च महाभारते आश्रमवासपर्वणि ऋषीन् प्रति सज्जय-वचनम्

एतास्त्वसीमन्तशिरोरुहा या शुक्लोत्तरीया नरराजकन्याः ।
राज्ञोऽस्य वृद्धस्य परं शताख्याः स्नुषा नृवीराहतपुत्रनाथाः ॥  इति ॥
एवं उभयथाऽपि इदानीमपि आचारश्चरति ॥

அவ்விதமே வ்யாஸர்:- இவ்விதம் எப்பொழுதும் ஆசாரத்துடனி ருக்கும் விதவையும் சுபை எனப்படுகிறாள். இவ்விதம் தர்மத்துடன் கூடிய பதிவ்ரதையான விதவையும் பதியின் லோகத்தை அடைவாள். ஒருகாலும் துக்க முடையவளாய் ஆவதில்லை. எந்த ஸ்த்ரீ, பதி இறந்த பிறகு வைதவ்யத்தைக் காக்கிறாளோ, அவள் மறுபடி பர்த்தாவை அடைந்து ஸ்வர்க்கபோகங்களை அனுபவிப்பாள்.

விதவை தலையில் வபநம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்பது
ப்ராம்ஹண ஜாதி ஸ்த்ரீயைக்குறித்தது. மற்ற ஜாதி ஸ்த்ரீகளுக்கு
இல்லை. அவர்களுக்குக் கேசதாரணமே. அவ்விதமே மஹாபாரதத்தில்,
ஆச்ரமவாஸ பர்வத்தில், ருஷிகளை நோக்கி ஸஞ்ஜயரின் வாக்யம் -
இதோ இங்குள்ளவரும், வகுடு இல்லாத மயிருடையவரும்,
வெண்ணிறமான உத்தரீயமுடையவரும் ஆகிய ராஜ புத்ரிகள்,
இந்த வ்ருத்தரான த்ருதராஷ்ட்ர மஹாராஜனின் நூறு
நாட்டுப் பெண்கள், யுத்தத்தில் அரசர்களால் கொல்லப்பட்ட
புத்ரர்களையும், பர்த்தாக்களையுமுடையவர்', என்று.
இவ்விதம் இரண்டுவிதமான ஆசாரம் இப்பொழுதும் நடைபெறுகிறது.
स्त्रीणां प्रायश्चित्ते कर्मणि वपनप्रसक्तौ विशेषमाह -
सर्वान् केशान् समुद्धृत्य छेदयेदंगुळिद्वयम् ।
एवं नारीकुमाराणां शिरसो मुण्डनं स्मृतम् ॥ इति ॥
नारीग्रहणेनैव कुमारीग्रहणे सिद्धे पृथगुपादानं विधवायाः
कृत्स्नवपनाङ्गीकारद्योतनार्थम् । नात्र नारीशब्दः स्त्रीमात्रवाची ।
किंतु सभर्तृकावाची । कुमार्यस्तु विवाहरहिताः । तथा च सभर्तृकाणां
विवाहरहितानां चैतदुक्तं भवेत् । ततो विधवानां सर्वात्मना
मौण्ड्यमङ्गीकृतं भवति ॥

पूर्वोक्तेषु व्रतांगेषु कानिचिदङ्गानि स्त्रीणामपवदति-
न स्त्रिया: केशवपनं न दूरे शयनासनम् ।
न च गोष्ठे वसेद्रात्रौ न दिवा गा अनुव्रजेन् ॥

ஸ்த்ரீகளுக்கு விஹிதமான ப்ராயச்சித்தத்தில் வபநம் ப்ரஸக்தமானால் விசேஷத்தைச் சொல்லுகிறார்:- கேசங்களெல்லா வற்றையும் சேர்த்துப் பிடித்து நுனியில் இரண்டு அங்குலமளவுக்குக் கத்திரிக்கவும். இவ்விதம் செய்வதேஸ்த்ரீகளுக்கும் குமாரிகளுக்கும் சிரோவபனமெனப் படுகிறது, என்று.

நாரீ என்ற பதத்தாலேயே குமாரிக்கும் க்ரஹணம் ஸித்தமாயிருக்க, குமாரீ என்று தனியாய்ச் சொல்லியது, விதவைக்குக் கேசம் முழுவதையும் வபநம் செய்ய வேண்டு மென்பதைத் தெரிவிப்பதற்காக. இங்கு நாரீ என்ற பதம் ஸ்த்ரீகள் எல்லோரையும் சொல்லுவதல்ல. ஆனால் பர்த்தாவுடன் கூடிய ஸ்த்ரீகளைச் சொல்லுவதாகும். குமாரிகள் என்பவர்கள் விவாஹமாகாதவர்கள். அப்படியாவதால், பர்த்தாவையுடையவர்க்கும், விவாஹமாகாத வர்க்கும் இந்த விதி என்று சொல்லியதாய் ஆகும். ஆகையால் விதவைகளுக்கு எவ்விதத்தாலும் முண்டனமே அங்கீகரிக்கப் பட்டதாகிறது.

முன் சொல்லிய வ்ரதாங்கங்களில் சிலவற்றை மறுக்கிறார்:-
ஸ்த்ரீக்கு, கேசவபநம், தூரத்தில் படுப்பது, உட்காருவது, ராத்ரியில்
கொட்டிலில் படுப்பது, பகலில் மாடுகளைத் தொடர்ந்து செல்வது
नदीषु संगमे चैव अरण्येषु विशेषतः ।
न स्त्रीणामजिनं वासो व्रतमेव समाचरेत् ॥ इति ॥

न स्त्रियाः केशवपनं, शिरसो मुण्डनं इत्यनयोरन्योन्यविरोधः न शङ्कनीयः । निषेधस्य कृत्स्नमौण्ड्य विषयत्वात् । केशाग्रकर्तनमेत्र मुण्डनं पूर्वत्र विहितम् । अतो न विरोधः । संविशंतीषु संवेशनमित्यनेन गृहमद्ध्ये ग्रामाद्बहिर्दूरे वा यत्र गावस्तत्र शयनं प्राप्तम् । तन्निवारणाय न दूरे शयनमित्युक्तम् । रात्रौ गोष्ठे स्थानं, दिवा गवामनुव्रजनं च पुंसामेव न स्त्रियाः । नदीसङ्गमे वा अरण्येषु वा वासो यद्यपि साक्षात् पूर्वमुक्तः, गोऽनुगामीति शास्त्रतः प्रसक्तमनुगमनम्, अतस्तदुभयं निवार्यते । चर्मणाऽऽद्रेण संवृत इत्यादिना

இவை வேண்டியதில்லை. நதிகளிலும், நதிகள் கூடுமிடங்களிலும், காடுகளிலும் அவர்கள் இருக்கவேண்டியதில்லை. அவர்களுக்குத் தோல் உடுப்பதென்பதும் வேண்டியதில்லை. மற்ற நியமத்துடன் வ்ரதத்தை அனுஷ்டிக்க வேண்டும்.

முன் சொல்லிய 'ஸ்த்ரீக்குக் கேசவபனம் இல்லை' என்றும்,
சிரோ முண்டனம் செய்யவேண்டும்' என்றுமுள்ள இரண்டு
வசனங்களுக்கும் பரஸ்பரம் விரோதமுள்ளது என்று சங்கை
வேண்டாம். நிஷேதவசனத்திற்கு, முழுவதையும் முண்டனம்
செய்வதில் தாத்பர்யமானதால். கேசங்களின் நுனியைக்
கத்தரிப்பது என்பதே முண்டனமென்று முன் விதிக்கப்பட்டது.
ஆகையால் விரோதமில்லை. 'படுக்குமிடத்தில் படுக்கவேண்டும்'
என்ற வசனத்தால், க்ருஹத்தின் நடுவிலோ, க்ராமத்திற்கு வெளியில்
தூரப்ரதேசத்திலோ, எங்கே பசுக்கள் இருக்கின்றனவோ
அங்கே சயநம் ப்ராப்தமாயிற்று. அதை விலக்குவதற்காக, 'தூர
ஸ்தலத்தில் சயனம் வேண்டியதில்லை' என்று சொல்லப்பட்டது.
இரவில் கொட்டிலிலிருப்பதும், பகலில் பசுக்களைத் தொடர்ந்து
செல்வதும், பருஷர்களுக்கே, ஸ்த்ரீகளுக்கில்லை. நதீஸங்கமத்திலோ,
அரண்யங்களிலோ வாஸம் ஸாக்ஷாத்தாக முன்பு
சொல்லப்பட்டுள்ளதுதான். கோக்களை அனுஸரிக்க வேண்டு
மென்பதும் விதிக்கப்பட்டதுதான். அகையால் அவ்விரண்டும்
நிஷேதிக்கப்படுகிறது. ஈரமுள்ள தோலைப் போற்றிக் கொள்ளவும்,
शास्त्रतःप्रसक्तमजिनवासस्त्वं निषिद्ध्यते । व्रतमेवेत्येवकारेण
यथोक्ताङ्गानुवृत्तिरेवानूद्यते ॥

वपनादिवत् त्रिसन्ध्यस्नानादीनामपि निवृत्तिप्रसङ्ग आह— त्रिसंध्यं स्नानमित्युक्तं सुराणामचनं तथा ।

बन्धुमद्ध्ये व्रतं तासां कृच्छ्रं चान्द्रायणादिकम् ॥ इति ।
त्रिसिन्ध्यमवगाहनमिति यत् पूर्वोक्तं तत् स्त्रीणामपि समानं
सुरार्चननमस्कारादि । कृच्छ्रचांद्रायणादिकं यद्व्रतं तत् बन्धुमद्ध्ये
अनुष्ठेयम् । न तु पुरुषवद्विजने देशे ॥

अत्र भर्तुः पूर्वं मृता, भर्त्रा सहानुगता, भर्त्रनन्तरं यावज्जीवं ब्रह्मचर्यादिना युक्ता या तासां तिसृणां पतिव्रतानां भर्तृसालोक्यमेव फलम् । तथा च भारते शकुन्तळोपाख्यानेஎன்பதால் விஹிதமான தோலை உடுப்பதென்பதும் விலக்கப்படுகிறது. 'வ்ரதத்தையே அனுஷ்டிக்கவும்' என்ற ஏவகாரத்தால், சொல்லப்பட்ட அங்கங்களின் அனுவ்ருத்தியே அனுமதிக்கப் படுகிறது.

வபநம் முதலியதற்குப் போல், ஸ்நானம் முதலியதற்கும் நிவ்ருத்தி ப்ரஸக்தமாவதால், சொல்லுகிறார்:- மூன்று ஸந்த்யைகளிலும் ஸ்நானம் சொல்லப்பட்டுள்ளது. தேவதாபூஜையுமப்படியே. அவர்களுக்குச் சாந்த்ராயணம் முதலிய வ்ரதம் பந்துக்களின் நடுவிலேயே அனுஷ்டிக்கத்தக்கது.

மூன்று காலங்களிலும் ஸ்நானம் செய்யவேண்டுமென்று முன் சொல்லியது ஸ்த்ரீகளுக்கும் ஸமானம். தேவபூஜா நமஸ்காரம் முதலியதுமப்படியே. க்ருச்ர சாந்த்ராயணம் முதலிய வ்ரதமெதுவோ அது பந்துக்களின் மத்யத்தில் அனுஷ்டிக்கத் தகுந்தது. புருஷர்கள் போல் ஜனமில்லாத இடத்திலனுஷ்டிக்கக்கூடாது.

இங்கு, பர்த்தாவுக்கு முன் இறந்தவள், பர்த்தாவுடன்
சேர்ந்து மரித்தவள், பர்த்தாவிற்குப் பிறகு ஜீவனுள்ளவரையில்
ப்ரம்ஹசர்யம் முதலியதுடன் இருந்தவள் என்ற மூன்று
பதிவ்ரதைகளுக்கும் பதியின் லோகத்தை அடைவதே பலம்.
அவ்விதமே பாரதத்தில் சகுந்தலோபாக்யானத்தில்:-
भार्यैवान्वेति भर्तारं सततं या पतिव्रता ।
प्रथमं संस्थिता भार्या पतिं प्रेतं प्रतीक्षते ॥
पूर्वं मृतं च भर्तारं पश्चात् साद्धव्यनुगच्छति ।
एतस्मात् कारणाद्राजन् पाणिग्रहणमिष्यते ॥
यदाप्नोति पतिर्भार्या मिह लोके परत्र च ॥ इति ॥
अत एव ब्रह्मचर्येणावस्थितायाः, कुन्त्याः अनुगमनं कृतवत्या
माद्र्याश्च पतिसालोक्यं प्रतिपादितं स्वर्गारोहणिके-
पत्नीभ्यां सहितः पाण्डुर्महेन्द्रसदनं ययौ ॥ इति ॥
एवं निरूपिताः साधारणधर्माः ॥

पतिशुश्रूषणंतु प्राणानामविगणनया कर्तव्यत्वात्, भर्तृकृतात्म-
विक्रयस्य अङ्गीकर्तव्यत्वात्, इतरधर्मोपमर्देन च कर्तव्यत्वात् मुख्यो धर्मः ॥

எவள் எப்பொழுதும் பதிவ்ரதையாயுள்ளவளோ அவள் பர்த்தாவை அடைகிறாள். பர்த்தாவுக்கு முன் இறந்தவள் பரலோகத்தில் பர்த்தாவை ப்ரதீக்ஷிக்கின்றாள். முன் இறந்த பர்த்தாவை பதிவ்கதையாயுள்ளவள் பிறகு அடைகிறாள். ஓ! அரசனே இக்காரணத்தினால்தான் பாணிக்ரஹணம் விதிக்கப் படுகிறது. எக்காரணத்தால் பதியானவன் பார்யையை இவ்வுலகத்திலும் பரலோகத்திலுமடைகின்றானோ, ஆகையால்தான் ப்ரம்ஹசர்யத்துடனிருந்த குந்திக்கும், அனுகமனம் செய்த மாத்ரிக்கும் பதிலோக ப்ராப்தி சொல்லப்பட்டுள்ளது ஸ்வர்காரோஹணிகத்தில் :- பாண்டுமஹாராஜன் பத்னிகளுடன் சேர்ந்து இந்த்ரலோகத்தை அடைந்தான் என்று.

இவ்விதம் ஸா தாரண தர்மங்கள் சொல்லப்பட்டன.

பதி சுச்ரூஷையோவெனில் ப்ராணன்களையும் பொருட்படுத்தாமல்
செய்யவேண்டியிருப்பதாலும், பர்த்தாவினால் செய்யப்படும்
தனது விற்பனையையும் ஒப்புக்கொள்ளவேண்டியதாலும்,
மற்றத் தர்மங்களை விட்டாவது செய்யவேண்டியிருப்பதாலும்
முக்ய தர்மமாகின்றது.
प्राणानामविगणनया कर्तव्यमित्येतच्च अस्मदीयरामायणधर्माकूते-
सीता क्रूरकर्मणा बलिना रक्षसा नीयमानौ रामलक्ष्मणावभिवीक्ष्य
'मां हरोत्सृज्य काकुत्स्थौ नमस्ते राक्षसोत्तम' इति प्रार्थयामास ॥

अनेन स्त्रिया स्वप्राणव्ययेनापि स्वभर्तृहितं कर्तव्यमिति सूचितम् ॥

तथा च आदिपर्वणि बकवधे ब्राह्मणीवाक्यम्-
एतद्धि परमं नार्याः कार्यं लोके सनातनम् ।
प्राणानपि परित्यज्य यद्भर्तृहितमाचरेत् ॥ इति ॥

आपद्धर्मे लुब्धकपोतीयेऽपि- तत्र हि शाकुनिकपञ्जर निरुद्धा कपोती, स्वप्राणेषु नैराश्यावस्थायामपि भर्तुर्यद्धितं तदेवोपदिष्टवती त्युक्तम् । तथाहि ।

ப்ராணன்களையும் பொருட்படுத்தாமல் செய்யவேண்டும் என்பது, நமது ராமாயண தர்மாகூதத்தில்:- ஸீதை க்ரூர கார்யனான, பலிஷ்டனான ராக்ஷஸனால் தூக்கிச் செல்லப்பட்ட ராம லக்ஷ்மணர்களைப் பார்த்து, 'ஓ ராக்ஷஸோத்தம! ராமலக்ஷ்மணர்களை விட்டு விட்டு என்னை எடுத்துச் செல், உனக்கு நமஸ்காரம்' என்று விராதனை ப்ரார்த்தித்தாள்.

இதனால், ஸ்த்ரீயால் தன் உயிரை இழந்தாவது தன் பர்த்தாவுக்கு ஹிதம் செய்யத்தகுந்தது என்பது ஸுசிக்கப்பட்டது.

அவ்விதமே ஆதிபர்வத்தில் பகவதத்தில் ப்ராம்ஹணியின் வாக்யம்:- தன் ப்ராணன்களை விட்டாவது, தன் பர்த்தாவுக்கு ஹிதத்தைச் செய்வதென்ற இதுவே ஸ்த்ரீக்குச் சிறந்த புராதனமான கார்யமாகும், என்று.

ஆபத்தர்மத்தில் லுப்தகபோதீயத்திலும்:- அவ்விடத்தில்
வேடனின் கூட்டில் அடைக்கப்பட்ட பெண் புறா, தன்
ப்ராணன்களில் ஆசையிழந்த தறுவாயிலும், பர்த்தாவுக்கு
ஹிதமெதுவோ அதையே உபதேசித்தது என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது.
அது இவ்விதம்.
युधिष्ठिरः-
पितामह महाप्राज्ञ सर्वशास्त्रविशारद ।
शरणागतं पालयतो यो धर्मस्तं ब्रवीहि मे ॥

भीष्मः – महान् धर्मो महाराज शरणागतपालने ।
अर्हः प्रष्टुं भवांश्चैनं प्रश्नं भरतसत्तम ।
नृगप्रभृतयो राजन् राजानः शरणागतान् ।
परिपाल्य महात्मानः संसिद्धिं परमां गताः ॥
श्रूयते हि कपोतेन शत्रुश्शरणमागतः ।
पूजितश्च यथान्यायं स्वैश्च मांसैर्निमन्त्रितः ॥

युधिष्ठिरः- कथं कपोतेन पुरा शत्रुः शरणमागतः । स्वमांसैर्भोजितः कां च गतिं लेभे स भारत ।

भीष्मः- भृणु राजन् कथामेनां सर्वपापप्रमोचनीम् ।
नृपतेर्मुचुकुन्दस्य कथितां भार्गवेण हि ॥

யுதிஷ்டிரர்:- ஓ பிதாமஹரே! மஹாப்ராஜ்ஞரே! ஸர்வ சாஸ்த்ரங்களிலும் வல்லவரே! சரணடைந்தவனைப் பரிபாலிப்பதில் எந்தத் தர்மமோ அதை எனக்கு உரைக்கவேண்டும்.

பீஷ்மர்:- ஒ மஹாராஜ! சரணாகதனைப் பரிபாலிப்பதில் தர்மம் பெரியதே .நீதான் இந்தத் தர்மத்தைக் கேட்க அர்ஹனாகிறாய். ஓ அரசே! ந்ருகன் முதலிய அரசர்கள், சரணாகதர்களைப் பரிபாலித்து, சிறந்த ஸித்தியை அடைந்தனர். இவ்விதம் கேட்கப்படுகிறதல்லவோ:- முற்காலத்தில், புறாவினால், தன் வீட்டை அடைந்த சத்ருமுறைப்படி பூஜிக்கப்பட்டு, தனது மாம்ஸங்களாலும் புஜிப்பிக்கப்பட்டானென்று.

யுதிஷ்டிரர்:- ஓ பாரத! முற்காலத்தில் புறாவினால், சரணாகதனான சத்ரு எவ்விதம் தன் மாம்ஸங்களால் புஜிப்பிக்கப்பட்டான்? அந்தப் புறா எந்தக் கதியை அடைந்தது?

பீஷ்மர்:- அரசனே! ஸகல பாபங்களையுமகற்றுவதும்,
முசுகுந்த அரசனுக்குச் சுக்ராசார்யரால் சொல்லப்பட்டதுமான
इममर्थं पुरा पार्थ मुचुकुन्दो धराधिपः ।
भार्गवं परिपप्रच्छ प्रणतः पुरुषर्षभ ॥
तस्मै शुश्रूषमाणाय भार्गवोऽकथयत् कथाम् ।
इमां यथा कपोतेन सिद्धि प्राप्ता जनाधिप ॥

उशना- धर्मनिश्चयसंयुक्तां कामार्थसहितां कथाम् । भृणुष्वावहितो राजन् गदतो मे महाभुज ॥ कश्चित् क्षुद्रसमाचारः पृथिव्यां कालसन्निनः । चचार पृथिवीपाल घोरः शकुनिलुब्धकः ॥ काकोल इव कृष्णाङ्गः रूक्षः पापसमीहितः । यवमद्ध्यः कृशग्रीवो ह्रस्वपादो महाहनुः ॥ नैव तस्य सुहृत्कचिन्न संबन्धी न बान्धवः । बांधवैः स परित्यक्तः तेन रौद्रेण कर्मणा ॥ स वै क्षारकमादाय वने हत्वा च पक्षिणः । चकार विक्रयं तेषां पतङ्गानां नराधिप ।

இக் கதையைக் கேட்பாயாக. பார்த்த! முற்காலத்தில் முசுகுந்தனெனும் அரசன், பார்க்கவரை (சுத்ராசார்யரை) நமஸ்கரித்துக் கேட்டான். கேட்க விருப்பமுற்ற அவனுக்கு, சுக்ராசார்யன் கபோதம் ஸித்திபெற்ற இக்கதையை உரைத்தார்.

உசனஸ்:- ஓ அரசனே! தர்மநிச்சயத்துடன் கூடியதும்,
தர்மார்த்தங்களுடன் கூடியதுமான கதையைச் சொல்லுகிறேன்,
கவனமுடையவனாய்க் கேட்கவும். இழிவான நடத்தையுடையவனும்,
பூமியில் யமனுக்குச் சமனும், பயங்கரனுமான ஒரு (பக்ஷி) வேடன்
ஸஞ்சரித்தான். விஷம்போல் கறுத்த சரீரமுடையவன்,
கடினன், பாபமான எண்ணமுடையவன், சிறிய இடையுடையவன்,
இளைத்த கழுத்துடையவன், பெரிய தாடையுடையவன்.
அவனுக்கு ஒரு மித்ரனாவது, சேர்ந்தவனாவது,
பந்துவாவது இல்லை. அவனது கொடிய கார்யத்தால், அவன்
பந்துக்களால் விடப்பட்டான். அவன், வலையை க்ரஹித்து,
வனத்திலுள்ள பக்ஷிகளைக் கொன்று அவைகளை விற்றுவந்தான்.
एवं तु वर्तमानस्य तस्य वृत्तिं दुरात्मनः ।
अगमत् सुमहान् कालो नैप धर्ममबुद्ध्यत ॥
तस्य भार्यासहायस्य रममाणस्य शाश्वतम् ।
दैवयोगविमृढस्य नान्या वृत्तिररोचत ॥
ततः कदाचित्तस्याथ वनस्थस्य समुद्गतः ।
पातयन्निव वृक्षांस्तान् सुमहान् वातसंभ्रमः ॥
मेघसंकुलमाकाशं विद्युन्मण्डलमण्डितम् ।
संछन्नं तु मुहूर्तेन नौसार्धेनेव सागरः ॥
वारिधारासहस्रैश्च संप्रवृष्टश्शतक्रतुः ।
क्षणेन पूरयामास सलिलेन वसुन्धराम् ॥
ततो धाराकुले लोके सोऽभवन्नष्टचेतनः ।
शीतार्तं तद्वनं सर्व माकुलेनान्तरात्मना ॥
नैव निम्नं स्थलं वाऽपि सोऽविन्दत विहङ्गहा ।
पूरिते च जलौघेन मार्गे तस्य वनस्य वै ॥

இவ்விதம் வருத்தியுடனிருக்கும் அந்தத் துர்ப்புத்திக்கு வெகு காலம் சென்றது. இவன் தர்மத்தை அறியவில்லை.

பார்யையுடன் கூடிக்களிப்பவனும், கர்மவசத்தால் மூடனுமான அவனுக்கு வேற பிழைப்பு ருசிக்கவில்லை. பிறகு ஒரு காலத்தில் அவன் வனத்திலிருக்கும்பொழுது, வனத்திலுள்ள வ்ருக்ஷங்களைத் தள்ளுவது போன்ற மிகப் பெரிய காற்றின் வீச்சு உண்டாகிற்று.

க்ஷணத்திற்குள் மின்னல்களுடன் கூடியதும், மேகங்களால் நிறைந்ததுமான ஆகாசம், ஓடங்களால் நிறைந்த கடல் போல் ஆயிற்று.

மழைத் தாரைகளைப் பொழியும் மேகம், நொடிப் பொழுதில்
பூமியை மூலத்தால் நிரப்பியது. பிறகு மழைத் தாரையால்
நிறைந்த உலகில் அவன் மதிமயங்கியவனானான். அக்காடு
முழுவதும் கவலையுற்ற மனதுடன் குளிரால் பீடிக்கப்பட்டது.
ஜலப்ரவாஹத்தால் நிறைந்த அந்த வனத்தின் வழியில் அந்த
வேடன் பள்ளம், மேடு ஒன்றையும் அறியவில்லை. மழையின்
पक्षिणो वर्षवेगेन न शाखा नापि पादपान् ।
मृगास्सिंहा वराहाश्च ये चान्ये तत्र वर्तिनः ॥
महता वातवर्षेण त्रासितास्ते वनौकसः ॥
भयार्तश्च क्षुधार्तश्च बभ्राम स हि तद्वने ।
स तु शीतहतैर्गात्रैः जगामैव न तस्थिवान् ॥
सोऽपश्यद्वनपण्डेऽस्मिन् मेघनीलं वनस्पतिम् ।
कुसुमाकारताराढ्य माकाशं निर्मलं च ह ॥
मेघैर्मुक्तं नभो दृष्ट्वा लुब्धकः शीतविह्वलः ।
दिशो विलोकयामास वेलां च सुदुरात्मवान् ॥
दूरे ग्रामनिवासश्च तस्मात् स्थानादिति प्रभो ।
कृतबुद्धिर्वने तस्मिन् वस्तुं तां रजनीं तदा ॥
सोऽञ्जलिं प्रणतः कृत्वा वाक्यमाह वनस्पतिम् ।
शरणं यामि यान्यस्मिन् दैवतानीति भारत ॥

வேகத்தால் பக்ஷிகள் கிளைகளிலோ, மரங்களிலோ இருக்க முடியவில்லை. மான்கள், சிங்கங்கள், பன்றிகள், அக்காட்டிலுள்ள மற்ற ம்ருகங்கள் எல்லாம் பெரிய காற்று மழையால் பயமுறுத்தப்பட்டன.

அவன் பயத்தாலும், பசியாலும் வருந்தியவனாய் அக்காட்டில் சுற்றினான். குளிரால் வருந்திய அங்கங்களுடன் போய்க்கொண்டே இருந்தான், நிற்கவில்லை. அவன் அந்த மரக் கூட்டத்தின் நடுவில் மேகம் போல் கறுத்த மரத்தைக் கண்டான். புஷ்பம் போன்ற நக்ஷத்ரங்களால் நிறைந்து நிர்மலமான ஆகாசத்தையும் கண்டான்.

குளிரால் வருந்திய வேடன் மேகங்களால் விடுபட்ட
ஆகாசத்தைப் பார்த்து, திக்குகளை அறிந்தான், பொழுதையும்
அறிந்தான். அவ்விடத்திலிருந்து தூரத்திலிருக்கிறது க்ராம
மென்றும் அறிந்தான். அப்பொழுது அந்த இரவு முழுவதும்
அக்காட்டிலேயே வஸிப்பதென்று எண்ணினான். அவன் அந்த
மரத்தை நமஸ்கரித்து, அஞ்ஜலி செய்தவனாய்,இந்த வ்ருக்ஷத்தில்
எந்தத் தேவதைகள் வஸிக்கின்றனவோ அவைகளைச்
स शिलायां शिरः कृत्वा पर्णान्यास्तीर्य भूतले ।
दुःखेन महताऽऽविष्टः ततस्सुष्वाप पक्षिहा ॥
इत्यापद्धर्मे... ... अध्यायः ॥

भीष्मः- अथ वृक्षस्य शाखायां विहगस्ससुहृज्जनः ।
दीर्घकालोषितो राजन् तत्र चित्रतनूरुहः ॥
तस्य काल्यं गता भार्या चरितुं नाभ्यवर्तत ।
प्राप्तां च रजनीं दृष्ट्वा स पक्षी पर्यतप्यत ॥
वातवर्ष महच्चासीत् न चागच्छति मे प्रिया ।
किं नु तत्कारणं येन साऽद्यापि न निवर्तते ॥
अपि स्वस्ति भवेत्तस्याः प्रियाया मम कानने ।
तया विरहितं हीदं शून्यमद्य गृहं मम ॥
यदि सा रक्तनेत्रान्ता चित्राङ्गी मधुरस्वरा ।
अद्य नाभ्येति मे कान्ता न कार्यं जीवितेन मे ॥

சரணடைகிறேன் என்று வாக்யத்தைச் சொன்னான். பிறகு இலைகளைப் பூமியில் பரப்பி, கல்லில் தலையை வைத்து, மிக்க துக்கத்துடன் கூடியவனாய் நித்ரை செய்தான்.

ஆபத் தர்மத்தில்......அத்யாயம் முற்றும்.

பீஷ்மர்:- ஓ அரசனே! அந்த மரத்தின் கிளையில் பல
வர்ணங்களுள்ள சிறகுகளுடன் கூடிய புறா ஒன்று தன் இனத்தாருடன்
சேர்ந்ததாய், வெகு காலமாய் வஸித்து வந்தது. அதன்
பார்வையாகிய பெண் புறா,காலையில் வெளியில் திரியச் சென்றது
வரவில்லை. இரவு வந்ததையறிந்து ஆண் புறா பரிதபித்தது.
காற்று மழை மிகப் பெரியதாய் உண்டாயிற்று என் ப்ரியை
வரவில்லையே. இப்பொழுதும் அவள் திரும்பி வராததற்குக்
காரணம் எதுவாயிருக்கலாம். அந்த என் ப்ரியைக்குக் காட்டில்
க்ஷேமமுண்டாகுமா? அவளில்லாத என் இந்த க்ருஹம் பாழா
யிருக்கின்றதே. சிவந்த கண் முடிவையுடையவளும், பலநிறமுள்ள
அங்கங்களுடையவளும், மதுரமான குரலுள்ளவளுமான என்
மனைவி இப்பொழுது வராவிடில், நான் பிழைத்திருப்பதில் என்ன
पतिधर्मपरा साध्वी प्राणेभ्योऽपि गरीयसी ।
सा हि श्रान्तं क्षुधाऽऽर्तं च जानीते मां तपस्विनी ॥
अनुरक्ता हिता चैव स्निग्धा चैन पतिव्रता ।
यस्य वै तादृशी भार्या धन्यस्स मनुजो भुवि ॥
भार्या हि परमो धर्मः पुरुषस्येह कथ्यते ।
असहायस्य लोकेऽस्मिन लोकयात्रासहायिनी ॥
अथ मोहाभिभूतस्य नित्यं कृच्छ्रगतस्य च ।
नास्ति भार्यासमं मित्रं नरस्यार्तस्य भेषजम् ॥
नास्ति भार्यासमो बन्धुः नास्ति भार्यासमा गतिः ।
नास्ति भार्यासमो लोके सहायो धर्मसाधने ।
एवं विलपतस्तस्य द्विजस्यार्तस्य वै तदा ।
गृहीता शकुनिघ्नेन भार्या शुश्राव भारतीम् ॥
सा हि स्त्रीत्यवगन्तव्या यस्यां भर्ता तु तुष्यति ।
अग्निसाक्षिकमित्येवं भर्ता हि शरणं परम् ॥

பயன். பதிவ்ரதையான பத்னீ ப்ராணன்களை விடச் சிறந்தவள். ஏழையான அவள் களைப்புற்றவனும், பசியால் வருந்தியவனுமான என்னை நினைத்திருப்பாள். அவள் என்னிடம் ராகமுடையவள், ஹிதம் செய்பவள், ஸ்நேஹமுடையவள், பதிவ்ரதையானவள். எவனுக்கு அவ்விதமான பார்யையோ அவனே புவியில் தன்யனாவான். இவ்வுலகில் க்ருஹஸ்தனுக்குப் பார்யையே சிறந்த தர்மமென்று சொல்லப்படுகிறாள். இவ்வுலகில் ஸஹாயமற்றவனுக்குப் பிழைப்புக்கு உதவியாயுள்ளவள். மற்றும் மோஹமடைந்தும், கஷ்டமடைந்து முள்ளவனுக்கு, பார்யைக்குச் சமமான மித்ரனில்லை. வ்யாதியுற்றவனுக்கு அவள் போன்ற மருந்துமில்லை. பார்யைக்குச் சமமான பந்து இல்லை. கதியுமில்லை. தர்மத்தைச் சாதிப்பதில் அவளுக்குச் சமமான ஸஹாயனுமில்லை. இவ்விதம் அழுகின்ற புறாவின் வார்த்தையை அந்த வேடனால் பிடிக்கப்பட்டுக் கூண்டிலடைக்கப்பட்டு மரத்தினடியிலுள்ள பெண் புறா செவியுற்றது.

எவள் விஷயத்தில் கணவன் ஸந்தோஷிக்கின்றானோ
அவளல்லவோ பெண் என்று அறியத்தக்கவள். அக்னிஸாக்ஷிகமாய்
इति संचिन्त्य दुःखार्ता भर्तारं दुःखितं तदा ।
कपोती लुब्धकेनाथ हता वचनमब्रवीत् ॥

कपोत्युवाच– हन्त वक्ष्यामि ते श्रेयः श्रुत्वा तु कुरु तत्तथा ।
शरणागतसंत्राता भव कांत विशेषतः ॥
एष शाकुनिकः शेते तव वासं समाश्रितः ।
शीतार्तश्च क्षुधार्तश्च पूजामस्मै प्रयोजय ॥
यो हि कश्चित् द्विजं हन्यात् गां वा लोकस्य मातरम् ।
शरणागतं च यो हन्यात् तुल्यं तेषां हि पातकम् ॥
याऽस्माकं विहिता वृत्तिः कापोती धर्मतः पुरा ।
सा न्याय्याऽऽत्मगता नित्यं त्वद्विधेनानुवर्तितुम् ॥
यस्तु धर्मं यथाशक्ति गृहस्थो ह्यनुवर्तते ।
स प्रेत्य लभते लोका नक्षयानिति शुश्रुम ॥

அடைந்த பர்த்தாவல்லவோ சிறந்த சரணமாகின்றான், என்று ஆலோசித்து,துக்கமடைந்ததாய், வேடனால் பிடிக்கப்பட்டுள்ள பெண் புறா துக்கமடைந்துள்ள கணவனை நோக்கிச் சொல்லிற்று.

ஓ காந்தரே! உமக்கு நன்மையைச் சொல்லுகிறேன். அதைக் கேட்டு அதை அவ்விதமே செய்யும். ஓ காந்த! சரணமடைந்தவனைக் காப்பவராக நீர் அவச்யம் ஆகவேண்டும்.

இந்த வேடன் உம் வீட்டையடைந்தவனாய், குளிராலும்,
பசியாலும் வருந்தியவனாய்ப் படுத்திருக்கிறான். இவனுக்குப்
பூஜையைச் செய்யும். எவன், ப்ராம்ஹணனை வதைக்கின்றானோ,
எவன், உலகத்திற்குத் தாயாகிய பசுவை வதைக்கின்றானோ,
எவன் சரணடைந்தவனை வதைக்கின்றானோ அம்மூவருக்கும்
பாபம் ஸமமாகும். நமக்கு எந்தக் கபோத வ்ருத்தி
தர்மமாய் விதிக்கப்பட்டுள்ளதோ அந்த வ்ருத்தியை உம்மைப்
போலுள்ளவர் காக்கவேண்டும். எந்த க்ருஹஸ்தன் தன்
தர்மத்தை யதாசக்தி அனுஷ்டிக்கின்றானோ, அவன் இறந்த பிறகு
அழிவற்ற புண்ய லோகங்களை அடைகின்றான் என்று கேட்டுள்ளோம்.
स त्वं सन्तानवानद्य पुत्रवानपि च द्विज ।
त्वं स्वदेहे दयां त्यक्त्वा धर्मार्थौ परिगृह्य वै ॥
पूजामस्मै प्रयुंक्ष्व त्वं प्रीयेतास्य मनो यथा ॥
इति सा शकुनी वाक्य मारक्षस्था तपस्विनी ।
अतिदुःखान्विता प्रोक्त्वा भर्तारं समुदैक्षत ॥

इति ... ... अध्यायः ॥

भीष्म उवाच- स पत्न्या वचनं श्रुत्वा धर्मयुक्तिसमन्वितम् ।
हर्षेण महता युक्तो वाष्पव्याकुललोचनः ॥
शीतबाधासमाविष्टं विधिदृष्टेन कर्मणा ।
पूजयामास युक्तेन स पक्षी पक्षिजीवनम् ॥
उवाच स्वागतं तेऽस्तु ब्रूहि किं करवाणि ते ।
सन्तापश्च न गन्तव्यः स्वगृहे वर्तते भवान् ॥
ब्रवीतु च भवान् क्षिप्रं किं करोमि किमिच्छसि ।
प्रणयेन ब्रवीमि त्वां त्वं हि नः शरणं गतः ॥

அவ்விதமாகிய நீர் பெண்பிள்ளைகளை உடையவரா யிருக்கின்றீர். ஆகையால் தன் தேஹத்தில் தயையை விட்டு, தர்மார்த்தங்களை மதித்து, இவனது மனம் எவ்விதம் ஸந்தோஷிக்குமோ அவ்விதமாய் பூஜையைச் செய்யவேண்டும். இவ்விதம், வேடன் கூட்டிற்குள் இருக்கும் துக்கமுடைய அப்பெண் புறா சொல்லிவிட்டு, வெகு துக்கமுடையதாய்த் தன் கணவனை நோக்கியது.

அத்யாயம் முற்றிற்று.

பீஷ்மர் சொல்லுகிறார்:- அந்த ஆண் புறா, தர்மத்துடனும்,
யுக்தியுடனும் பொருந்தியுள்ள தன் பத்னியின் வார்த்தையைக்
கேட்டு நீர் நிறைந்துள்ள கண்களுடையதாய், மிகச் சந்தோஷ
முடையதாய், குளிரால் வருந்தும் வேடனை விதிப்படி
பூஜித்தது. இவ்விதம் சொல்லிற்று. உமக்கு நல்வரவு உண்டாகவும்.
உமக்கு நான் என்ன செய்யவேண்டும். அதைச் சொல்லவும்.
மனவருத்தம் வேண்டாம். நீர் உமது வீட்டிலிருக்கின்றீர். நான்
என்ன செய்யவேண்டும். எதை விரும்புகிறீர். அதை உடனே
சொல்லும். நான் ஸ்நேஹத்துடன் சொல்லுகிறேன். நீர்
शरणागतस्य कर्तव्य मातिथ्यमिह यत्नतः ।
पञ्चयज्ञप्रवृत्तेन गृहस्थेन विशेषतः ॥
पञ्चयज्ञांस्तु यो मोहान्न करोति गृहाश्रमी ।
तस्य नायं न च परो लोको भवति धर्मतः ॥
तत् ब्रूहि त्वं सुविस्रब्धो यं त्वं वाचा वदिष्यसि ।
तं करिष्याम्यहं सर्वं मा त्वं शोके मनः कृथाः ॥
तस्य तद्वचनं श्रुत्वा शकुनेर्लुब्धकोऽब्रवीत् ।
बाधते खलु मां शीतं हिमत्राणं विधीयताम् ॥
एवमुक्तस्ततः पक्षी पर्णान्याहृत्य भूतले ।
यथा शुष्काणि यत्नेन ज्वलनार्थं द्रुतं ययौ ।
स गत्वाऽऽङ्गारिकस्थानं गृहीत्वाऽग्निमथागमत् ।
ततः शुष्केषु पर्णेषु पावकं सह्यदीपयत् ॥
स दीप्तं सुमहत् कृत्वा तमाह शरणागतम् ।
प्रतापय सुविस्रब्धं स्वगात्राण्यकुतोभयः ॥

எங்கள் வீட்டை அடைந்திருக்கிறீர். பஞ்ச யஜ்ஞங்கள் செய்யும் க்ருஹஸ்தன், தன் வீட்டிற்கு வந்தவனுக்கு அதிதிபூஜையை அவச்யம் செய்யவேண்டும். எந்த க்ருஹஸ்தன், அறியாமையால் பஞ்சமஹாயக்ஞங்களைச் செய்வதில்லையோ, அவனுக்கு இவ்வுலகுமில்லை, தர்மத்தால் கிடைக்கவேண்டிய பரலோகமுமில்லை. ஆகையால் நீர் கபடமற்றுச் சொல்லும். நீர் சொல்லுவதை எல்லாம் செய்கிறேன். வருத்தப்படவேண்டாம். இவ்விதம் சொல்லிய பக்ஷியின் வார்த்தையைக் கேட்டு, வேடன் சொல்லலுற்றான்.

என்னைக் குளிர் வருத்துகின்றதே. இதிலிருந்து என்னைக்
காத்தல் செய்வாய் என்றான். இவ்விதம் சொல்லப்பட்ட பறவை
அங்குமிங்கும் சென்று காய்ந்த இலைகளைப் பொறுக்கிக்கொண்டு
வந்து, பிறகு நெருப்புக்காக வேகமாய்ச் சென்றது. அது
கரிகளால் வேலை செய்யுமிடம் சென்று, நெருப்பை எடுத்துவந்தது.
பிறகு, காய்ந்த சரகுகளில் நெருப்பை மூட்டியது. மிகப் பெரியதாய்
ஜ்வலிக்கச் செய்து, அவ் வேடனை நோக்கி, 'பயமில்லாமல்
இஷ்டப்படி அங்கங்களைக் காய்ச்சிக்கொள்ளுங்கள்' என்றது.
स तथोक्तस्तथेत्युक्त्वा लुब्धो गात्राण्यतापयत् ।
सोऽग्नेः प्रत्यागतप्राणः ततः प्राह विहङ्गमम् ॥
दत्तमाहारमिच्छामि त्वया क्षुद्राधते हि माम् ॥
स तद्वचः परिश्रुत्य वाक्यमाह विहङ्गमः ॥
न मेऽस्ति विभवो येन नाशयेयं तव क्षुधम् ।
उत्पन्नेन हि जीवामो वयं नित्यं वनौकसः ॥
सञ्चयो नास्ति चास्माकं मुनीनामिव कानने ।
इत्युक्त्वा स तदा तत्र विवर्णवदनोऽभवत् ॥
कथं नु कर्तव्य मिति चिन्तापरस्तदा ।
बभूव भरतश्रेष्ठ गर्हयन् वृत्तिमात्मनः ॥
मुहूर्ताल्लब्धसंज्ञस्तु स पक्षी द्विजघातिनम् ।
उवाच तर्पयिष्यामि मुहूर्तं प्रतिपालय ॥
इत्युक्त्वा शुष्कपर्णैस्तं संप्रज्वाल्य हुताशनम् ।
हर्षेण महता युक्तः कपोतः पुनरब्रवीत् ॥

அப்படியேசெய்கிறேன் என்று சொல்லி வேடன் தன் அங்கங்களைக் காய்ச்சினான். நெருப்பினால் ப்ராணனைத் திரும்பப் பெற்ற அவ்வேடன், 'என்னைப் பசி மிகவும் வருத்துகின்றது, உன்னால் கொடுக்கப்படும் ஆஹாரத்தை விரும்புகின்றேன்' என்றான்.

அந்த வேடனின் வார்த்தையைக் கேட்டு அப் பக்ஷியானது சொல்லியது. 'உம் பசியைப் போக்குவதற்கான விபவம் எனக்கில்லையே. அன்று தோறும் ஸம்பாதித்த பொருளாலல்லவோ காட்டில் வாழும் நாங்கள் ஜீவிக்கின்றோம். காட்டில் வஸிக்கும் முனிகளுக்குப் போல் எங்களுக்குப் பண்டங்களைச் சேர்த்து வைப்பதென்பது இல்லையே' என்று சொல்லி அப்புறா முகம் வெளுத்து இருந்தது. எவ்விதம் செய்யவேண்டும் என்று தன் பிழைப்பை நிந்தித்துக்கொண்டு கவலையுற்றதாயிருந்தது. முஹுர்த்த காலத்திற்குப் பிறகு நினைவையடைந்து வேடனை நோக்கி 'உம்மை த்ருப்தராக்குகிறேன். முஹுர்த்தகாலம் பொறுத்திரும்' என்றது.

இவ்விதம் சொல்லி, உலர்ந்த இலைகளால் அந்த நெருப்பை நன்றாய் ஜ்வலிக்கச் செய்து, மிகச் சந்தோஷமுடையதாய் देवतानां पितॄणां च ऋषीणां च महात्मनाम् । श्रुतः पूर्वं मया धर्मो महानतिथिपूजने ॥ कुरुष्वानुग्रहं मन्ये सत्यमेतत् ब्रवीमि ते । निश्चिता खलु मे बुद्धि रतिथिप्रतिपूजने ॥ ततस्सत्यप्रतिज्ञोऽसौ स पक्षी प्रहसन्निव । तमग्निं त्रिः परिक्रम्य प्रविवेश महामतिः ॥ अग्निमध्यं प्रविष्टं तं लुब्धो दृष्ट्वाऽथ पत्निणम् । चिन्तयामास मनसा किमिदं नु कृतं मया ॥ अहो मम नृशंसस्य गर्हितस्य स्वकर्मणा । अधर्मस्सुमहान् घोरो भविष्यति न संशयः ॥ एवं बहुविधं भूरि विललाप स लुब्धकः । गर्हयन् स्वानि कर्माणि द्विजं दृष्ट्वा तथागतम् ॥ श्रीभीष्मःततस्तु लुब्धकः पश्यन् कृपयाऽभिपरिप्लुतः ।

அப்புறா மறுபடி சொல்லிற்று. 'தேவர்கள், பித்ருக்கள், ருஷிகள் இவரிடமிருந்து முன் நான் கேட்டுள்ளேன், 'அதிதியைப் பூஜிப்பதில் பெரிய புண்யம் உண்டாகின்றது’ என்று. ஆகையால் எனக்கு நீர் அனுக்ரஹம் செய்யவேண்டும். உமக்கு ஸத்யமாய்ச் சொல்லுகிறேன். அதிதி பூஜையில் என் புத்தி த்ருடமாயுள்ளது, என்று சொல்லி அந்தப் பக்ஷீ ஸந்தோஷத்துடனேயே அந்த அக்னியை மூன்று முறை வலமாய்ச் சுற்றி அதில் நுழைந்துவிட்டது.

அக்னியின் நடுவில் நுழைந்த பக்ஷியை நோக்கி வேடன், இதென்ன கார்யத்தைச் செய்தேன். ஐயோ! காதுகனாயும், கார்யங்களால் இழிவானவனுமாகிய எனக்குப் பெரிய பாபம் உண்டாகப்போகிறது, ஸந்தேஹமில்லை, என்று மனதால் சிந்தித்து, பலவிதமாய் மிகவும் புலம்பினான். அவ்விதமாகிய பக்ஷியைப் பார்த்துத் தன் கொடும் செயல்களை வெறுத்தான்.

பிஷ்மர்:- இவ்விதம் நெருப்பில் புறாவைப் பார்த்த வேடன் कपोतमग्नौ पतितं वाक्यं पुनरुवाच ह ॥ घिङ्मामस्तु सुदुर्बुद्धिं सदा निकृतिनिश्रयम् । शुभं कर्म परित्यज्य योऽहं शकुनिलुब्धकः ॥ नृशंसस्य ममाद्यायं प्रत्यादेशो न संशयः । व्यक्तं स्वमांसं ददता कपोतेन महात्मना ॥ उपदिष्टो हि मे धर्मः कपोतेनातिधर्मिणा । सोऽहं त्यक्ष्ये प्रियान् प्राणान् पुत्रान् दारान् विसृज्य च ॥ अद्यप्रभृति मे देहं सर्वभोगैर्विवर्जितम् । यथा स्वल्पजलं ग्रीष्मः शोषयिष्याम्यहं सदा ॥ क्षुत्पिपासातपसहः कृशो धमनिमन्ततः । उपवासैर्बहुविधैः करिष्ये पारलौकिकम् ॥ अहो देहप्रदानेन दर्शिताऽतिथिपूजना । तस्माद्धर्मं चरिष्यामि धर्मो हि परमा गतिः ॥ दृष्टो हि धर्मो धर्मिष्ठो यादृशोऽसौ विहङ्गमः !

தயையால் நனைந்து மறுபடி சொல்லுகிறான்:- துர்ப்புத்தியாயும்,
வஞ்சகனாயுமுள்ள என்னைச் சுடவேண்டும். நற் கார்யத்தை
விட்டுப் பக்ஷிகளைக் கொல்லும் வேடனாகினேனே, காதுகனாகிய
எனக்கு இது ஒரு உபதேசமாயிற்று. ஸம்சயமில்லை. தன்
மாம்ஸத்தைக் கொடுத்த மஹா தர்மிஷ்டனான மஹாத்மாவான
பக்ஷியால் எனக்கு உபதேசம் செய்யப்பட்டது. இது நிச்சயம்.
அவ்விதமாகிய நான், பிள்ளைகளையும், பெண்ஜாதியையும் விட்டு,
உயிரையும் விடப்போகிறேன். இன்று முதல் என் தேஹத்தை
ஸகல போகங்களுமற்றதாக்கி, சிறிய ஜலத்தைக் கோடைக்காலம்
வற்றச் செய்வதுபோல் வற்றச்செய்கிறேன். பசி, தாஹம், வெயில்
இவைகளைப் பொறுப்பவனாயும், இளைத்தவனாயும், நரம்புகள்
நிறைந்தவனாயும், பலவித பட்டினிகளால் பரலோகத்திற்கு
ஹிதமான கார்யத்தைச் செய்யப்போகிறேன். ஆச்சர்யம்! தன்
தேஹத்தைக் கொடுப்பதால் அதிதிபூஜை எனக்குக்
காண்பிவிக்கப்பட்டதே. ஆகையால் தர்மத்தையே
செய்யப்போகிறேன். தர்மம் சிறந்த வழியல்லவா. தர்மிஷ்டனான
இந்தப் பக்ஷியினிடத்தில் எந்தத் தர்மத்தைக் கண்டேனோ.
एवमुक्त्वा विनिश्चित्य रौद्रकर्मा स लुब्धकः ।
महाप्रस्थानमाश्रित्य प्रययौ संशितव्रतः ॥
ततो यष्टिं शलाकां च क्षारकं त्यज्य तत्र हि ।
तां च बद्धां कपोतीं च स प्रमुच्योत्ससर्जह ॥
इति ... अध्यायः ॥

भीष्मः– ततो गते शाकुनिके कपोती प्राह दुःखिता ।
संस्मृत्य भर्तारमथो रुदन्ती शोककर्शिता ॥
नाहं ते विप्रितं कान्त कदाचिदपि संस्मरे ।
सर्वाऽपि दुःखिता नारी बहुपुत्राऽबलैव सा ॥
शोच्या भवति बन्धूनां पतिहीना तपस्विनी ॥
लालिताऽहं त्वया नित्यं बहुमानाच्च सान्त्विता ।
वचनैर्मधुरैः स्निग्धै रसकृत् सुमनोहरैः ॥

இவ்விதம் சொல்லி நிச்சயித்து, கொடிய கர்மமுடைய அந்த வேடன், தீவ்ரமான நியமமுடையவனாய், மஹாப்ரஸ்தானத்தை ஏற்று, (வடக்கு முகமாய்) சென்றான். அதற்கு முன்பே, தனது கழி, சலாகை, வலை இவைகளை அவ்விடத்தில் எறிந்துவிட்டு, கூட்டில் அடைக்கப்பட்ட பெண் புறாவையும் வெளியில் விட்டுவிட்டான்.

அத்யாயம்...... முற்றும்.

பீஷ்மர்:- வேடன் சென்ற பிறகு, துக்கமுற்ற பெண் புறா பர்த்தாவை நினைத்து அழத்தொடங்கியது. ஓ காந்த! நான்
உமக்கு ஒருகாலும் அப்ரியம் செய்ததாய் நினைக்கவில்லை.
எவளாயினும் பதியில்லாதவளாயின் அவள் பலமற்றவள். பெண்
பிள்ளைகளநேகரிருந்தாலும் பந்துக்களுக்குத் துக்கமளிப்பவளாவாள்.
உம்மால் நான் எப்பொழுதும் சீராட்டப்பட்டேன்.
பஹுமானத்துடன் ஸமாதானப்படுத்தப்பட்டேன். இனியதும்
மனோஹரமுமான வாக்யங்களால் அடிக்கடி ஸமாதானப்படுத்தப்
अंतरेषु च शैलानां नदीनां निर्झरेषु च ।
द्रुमाग्रेषु च रम्येषु रमिताऽहं त्वया प्रिय ॥
आकाशगमने चैव सहिताऽहं त्वया गता ।
रमिताऽस्मि पुरा कान्त बने नास्त्यद्य मे प्रियः ॥
मितं ददाति हि पिता मितं भ्राता मितं सुतः ।
अमितस्य हि दातारं भर्तारं का न पूजयेत् ॥
नास्ति भर्तृसमो नाथो नास्ति भर्तुसमं सुखम् ।
विसृज्य धनसर्वस्वं भर्ता हि शरणं स्त्रियाः ॥
न सा स्त्रीत्यभिमन्तव्या यस्यां भर्ता न तुष्यति ।
तुष्टे भर्तरि नारीणां तुष्टाः स्युस्सर्वदेवताः ॥
अग्निसाक्षिकमित्येव भर्ता वै दैवतं परम् ।
दावाग्रिनेत्र निर्दग्धा सपुष्पस्तवका लता ॥

பட்டேன். ஒ ப்ரியரே! மலைகளின் குகைகளிலும் நதிகளின்
அருவிகளிலும், அழகிய மரங்களின் நுனிகளிலும் உம்மால்
நான் ரமிக்கச் செய்யப்பட்டேன். ஆகாசத்தில் செல்லும்
போதும் உம்முடன் சேர்ந்து நான் சென்றிருக்கிறேன். வனத்தில்
என்னை ரமிக்கச் செய்தீர். இப்பொழுது எனக்கு ப்ரியனில்லையே
பிதா, ப்ராதா, புத்ரன் இவர்கள் அல்பமான ஸுகத்தையே
கொடுக்கின்றனர். அளவற்ற ஸுகத்தை அளிக்கும்
பர்த்தாவை எந்தப் பெண் பூஜிக்கமாட்டாள். பர்த்தாவுக்குச்
சமனான நாதன் வேறு இல்லை. பர்த்தாவுக்குச் சமமான
ஸுகம் வேறில்லை. பணம் முதலிய ஸகல ஸ்வத்தையும் விட்டுப்
பர்த்தாவையே சரணமடையவேண்டும் பெண். எவளிடம்
பர்த்தா ஸந்தோஷிப்பதில்லையோ அவளைப் பெண் என்று
எண்ணக்கூடாது. பெண்களுக்குப் பர்த்தா ஸந்தோஷித்தால்
ஸகல தேவர்களும் ஸந்தோஷிக்கின்றனர். அக்னிஸாக்ஷியாய்
க்ரஹித்த பர்த்தாவே சிறந்த தேவதையாகிறான். எவளிடம்
பர்த்தா ஸந்தோஷிப்பதில்லையோ அவள், பூங்கொத்துடன்
கூடிய கொடி காட்டுத் தீயினால் அழிவது போல் சாம்பலாவள்.
भस्मीभवतु सा नारी यस्यां भर्ता न तुष्यति ।
किं कार्यमिह मे नाथ जीवितेन त्वया विना ॥
पतिहीना तु या नारी न सा जीवितुमुत्सहेत् ॥
एवं विलप्य बहुधा करुणं सा सुदुःखिता ।
पतिव्रता संप्रदीप्तं प्रविवेश हुताशनम् ॥
ततश्चित्रांगदधरं भर्तारं साऽन्वपद्यत ।
विमानस्थं सुकृतिभिः पूज्यमानं महात्मभिः ॥
चित्रमाल्यांबरधरं सर्वाभरणभूषितम् ।
विमानशतकोटीभिरावृतं पुण्यकीर्तिभिः !
ततः स्वर्गगतः पक्षी भार्यया सह सङ्गतः ।
कर्मणा पूजितस्तेन स रेमे सह भार्यया ॥
इति ....... अद्ध्यायः ॥

ஓநாத! நீர் இல்லாத பொழுது இனி எனக்கு உயிரால் என்ன பயனிருக்கிறது. பதியற்றவளெவளோ அவள் பிழைத்திருக்க விரும்பலாகாது.

இவ்விதம் வெகு ப்ரகாரமாய், துக்கமுற்ற பதிவ்ரதையான பெண் புறா ஏக்கமுடன் அழுது ஜ்வலிக்குமந்த அக்னியில் நுழைந்தது. பிறகு, சித்ரமான தோள்வளையணிந்தவனும், விமானத்திலிருப்பவனும், புண்யர்களான மஹாத்மாக்களினால் பூஜிக்கப்படுகின்றவனும், விசித்ரமான மாலை, வஸ்த்ரமிவைகளைத் தரித்தவனும், ஸகல ஆபரணங்களாலுமலங்கரிக்கப்பட்டவனும், நூறுகோடி விமானங்களால் சூழப்பெற்றவனுமான தன் பர்த்தாவை அப் பெண் பக்ஷி அடைந்தது. ஸ்வர்க்கமடைந்த அந்தப் புறாவும் பார்யையுடன் சேர்ந்ததாய், அக்கார்யத்தால் புகழப்பட்டு. பார்யையுடன் ஸுகமுற்றிருந்தது.

அத்யாயம்...... முற்றும்.
भीष्मः- विमानस्थौ तु तौ राजन् लुब्धको वै ददर्श ह ।
दृष्ट्वा स दंपती दुःखा दचिन्तयत सङ्गतौ ॥
कीदृशेनेह तपसा गच्छेयं परमां गतिम् ।
इति बुद्ध्या विनिश्चित्य गमनायोपचक्रमे ॥
महाप्रस्थानमाश्रित्य उत्तमं पक्षिजीवनः ।
स निश्चेष्टो निराहारो निर्ममः स्वर्गकांक्षया ॥
ततः पश्यति विस्तीर्णं हृद्यं पद्मविभूषितम् ।
नानाद्विजगणाकीर्णं सरश्शीतजलं शुभम् ॥
पिपासार्तोऽपि तद्द्दृष्टृा तृप्तस्स्यान्नात्र संशयः ।
उपवासकृशोऽत्यर्थं स तु पार्थिव लुब्धकः ॥
उपसर्प्य तु तद्दृष्टं श्वापदाद्ध्युषितं वनम् ।
महान्तं निश्चयं कृत्वा लुब्धकः प्रविवेश ह ॥
प्रविशन्नेव च वनं निगृहीत स्सकण्टकैः ।
स कण्टकविभिन्नांगो लोहितार्द्रीकृतच्छविः ॥

பீஷ்மர்:- விமானத்திலிருக்கும் அந்தத் தம்பதிகளை வேடன்
கண்டான். பிறகு துக்கத்துடன் சிந்திக்கலானான். எவ்விதமான
தபஸ்ஸினால் நான் சிறந்த உலகத்தையடைவேன் என்று. பிறகு
தன் புத்தியால் நிச்சயித்து, சிறந்த மஹாப்ரஸ்தானத்திற்காக
நடக்கத் தொடங்கினான். அவன் வேறு சேஷ்டையில்லாமல்
ஆஹாரமின்றி மமகாரமற்று ஸ்வர்க்கத்தினாசையால் நடந்தான்.
பிறகு விஸ்தாரமுள்ளதும், அழகியதும், தாமரையாலலங்கரிக்கப்
பட்டதும், பலவித பக்ஷிகளால் நிறைந்ததும், குளிர்ந்த
ஜலமுள்ளதுமான குளத்தைக் கண்டான். மிக தாஹமுடையவனுங்
கூட அக் குளத்தைப் பார்ப்பதாலேயே த்ருப்தியையடைவான்.
உபவாஸத்தால் மிகவும் மெலிந்த அந்த வேடன் அக்குளத்தைப்
பார்த்து, பிறகு த்ருட நிச்சயமுள்ளவனாய், துஷ்ட ம்ருகங்கள்
வஸிக்கும் காட்டினுள் புகுந்தான். நுழையும்போதே முட்களால்
கீறப்பட்டு, ரக்கத்தால் சிவந்த நிறமுடையவனாய் மரங்களும்,
बभ्राम तस्मिन् विजने नानाद्रुमलताकुले ।
ततो द्रुमाणां पततां पवनेन वने तदा ॥
उदतिष्ठत संघर्षात् सुमहान् हव्यवाहनः ।
तद्वनं वृक्षसंकीर्णं लताविटपसंकुलम् ॥
ददाह पावकः क्रुद्धो युगान्ताग्निसमप्रभः ॥
सज्वालैः पवनोद्धूतैः विस्फुलिङ्गैस्समन्ततः ।
ददाह तद्वनं घोरं मृगपक्षिसमाकुलम् ॥
ततः स्वदेहमोक्षार्थं संप्रहृष्टेन चेतसा ।
अभ्यधावत वृद्धं तं पावकं लुब्धकस्तदा ॥
ततस्तेनाग्निना दग्धो लुब्धको दग्धकिल्बिपः ।
आससाद परां सिद्धिं तदा भरतसत्तम ॥
ततः स्वर्गस्थमात्मान मपश्यद्विगतज्वरः ।
यक्षगन्धर्वसिद्धानां मद्धये भ्राजन्तमिन्द्रवत् ॥
एवं खलु कपोतश्च कपोती च पतिव्रता ।
लुब्धकश्च सह स्वर्गं गताः पुण्येन कर्मणा ॥

கொடிகளும் நிறைந்த அக் காட்டில் சுற்றினான். பிறகு பெருங் காற்றினால் தள்ளப்பட்ட மரங்களின் உரைதலால் பெரும் தீ உண்டாயிற்று. அது ப்ரளயகாலாக்னிபோல் வளர்ந்து, மரம், செடி, கொடிகளடர்ந்த அக்காட்டை எரித்தது. ஜ்வாலையுடன் கூடிய பொறிகள் காற்றினால் நான்கு புறமும் வீசப்பட ம்ருக, பக்ஷிகளுடன்கூடிய அக்காட்டை எரித்தது. அந்த வேடன் அந்தத் தீயைப் பார்த்து களிக்கும் மனதுடன், தன் தேஹத்தை விடுவதற்கு அதனிடம் சென்றான்.

பிறகு அந்த வேடன் அக்னியால் தஹிக்கப்பட்டு, பாபங்களற்று,
சிறந்த கதியை அடைந்தான். அவன், தன்னை
ஸ்வர்க்கத்திலிருப்பவனாயும், யக்ஷ கந்தர்வ ஸித்தர்களின் நடுவில் இந்த்ரன் போல் ப்ரகாசமு.டையவனாயும், பார்த்துத் தாபந்
தணிந்தவனாயினான். இவ்விதம் புறாவும், பதிவ்ரதையான பெண் புறாவும், வேடனும் புண்ய கர்மத்தால் ஸ்வர்க்கத்தையடைந்தனர்.
याऽन्या चैवंविधा नारी भर्तारमनुवर्तते ।
विराजते च सा क्षिप्रं कपोतीव दिवि स्थिता ॥
एवमेतत् पुरावृत्तं लुब्धकस्य महात्मनः ।
कपोतस्य च धर्मिष्ठ गतिः पुण्येन कर्मणा ॥
य इदं शृणुयान्नित्यं यश्चापि परिकीर्तयेत् ।
नाशुभं विद्यते तस्य मानवस्य न संशयः ॥
उक्तश्चैव महानेष धर्मो धर्मभृतां वर ।
गोध्नेष्वपि भवेन्नित्यं निष्कृतिः पापकर्मणः ।
निष्कृतिर्न भवेत्तस्य यो हन्याच्छरणागतम् ॥ इति ॥
इति ...... अद्ध्यायः ॥

भर्तृकृतात्मविक्रयांगीकारो मार्कण्डेयपुराणे हरिश्चन्द्रोपाख्याने ।
हरिश्चन्द्रः-
विक्रेतुं दयितां प्राप्तो यो न प्राणांस्त्यजाम्यहम् ।
यदि वः कस्यचित् कार्यं दास्या प्राणेष्टया मम ॥
स ब्रवीतु त्वरायुक्तो यावत् सन्धारयाम्यसून् ।
अथ वृद्धो द्विजः कश्चिदागत्याह नराधिपम् ॥

மற்ற எந்த ஸ்த்ரீயாவது இவ்விதம் பர்த்தாவை அனுஸரிப்பாளாகில், அவள் பெண் புறாவைப்போல் ஸ்வர்க்கத்திலிருந்து ப்ரகாசிப்பாள். ஸந்தேஹமில்லை. ஓ தர்மிஷ்டனே! இந்தப் பெரும் தர்மத்தை உனக்குச் சொன்னேன். பசுவதம் செய்பவனுக்கும் பாபத்திற்கு ப்ராயச்சித்தமுண்டு. சரணடைந்தவனை ஹிம்ஸிப்பவனுக்கு ப்ராயச்சித்தமே இல்லை.

அத்யாயம் ...முற்றும்.

பர்த்தா செய்த தனது விற்பனையை ஒப்புக்கொள்ளுதல்,
மார்க்கண்டேய புராணத்தில், ஹரிச்சந்த்ரோபாக்யானத்தில்
சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஹரிச்சந்த்ரன்- ப்ராணன்களை இழக்காமலுள்ள
நான் மனைவியை விற்க வந்துள்ளேன். உங்களுள் எவனுக்காவது
என் மனைவி வேலைக்காரியாய் வேண்டுமானால் அவன்
உடனே சொல்லவேண்டும், என் ப்ராணனிருப்பதற்குள், என்றான்.
பிறகு கிழவனான ஓர் வேதியனங்குவந்து, அரசனை நோக்கி
समर्पयस्व मे दासी महं क्रेता धनप्रदः ।
अनुरूपमिदं वित्तं गृहाणार्पय मेऽबलाम् ॥
ततस्स विप्रो नृपते र्वल्कलांते दृढं धनम् ।
बद्ध्वा केशेष्वथादाय नृपपत्नीमकर्षत ॥

राजभार्योवाच-
मुञ्च मुञ्चार्य मां तावत् यावत् पश्याम्यहं शिशुम् ।
दुर्लभं दर्शनं तात पुनरस्य भविष्यति ॥
पश्यैहि वत्स मामेवं मातरं दास्यमागताम् ।
मा मास्प्राक्षी राजपुत्र अस्पृश्याऽहं तवाधुना ॥
प्रसादं कुरु मे नाथ क्रीणीष्वेमं च बालकम् ।
क्रीताऽपि नाहं भवतो विनैतं कार्यसाधिका ॥
इत्थं ममाल्पभाग्यायाः प्रसादसुमुखो भव ।
मां संयोजय बालेन वत्सेनेव पयस्विनीम् ॥

'எனக்கு வேலைக்காரியைக் கொடு, நான் பணத்தைக் கொடுத்து வாங்குகின்றவனாகிறேன். சரியான இந்தப் பணத்தைப் பெற்றுக்கொள். பெண்ணை எனக்குக் கொடு' என்றான். அரசன் ஸம்மதிக்க அந்த அந்தணன் அரசனின் மரயுரியின் தலைப்பில் பணத்தை இறுகக் கட்டிவிட்டு, அரசனின் மனைவியை மயிரில் பிடித்து இழுத்தான்.

அரசனின் மனைவி சொல்வதாவது:- அய்யா! என்னை விடும், விடும், என் குழந்தையைப் பார்த்துவரும் வரையில். இனி இக் குழந்தையைப் பார்ப்பது எனக்கு அரிதாகப் போய் விடும். ஓ குழந்தாய்! இங்குவா. தாஸ்யபாவத்தை அடைந்துள்ள உன் தாயாகிய என்னைப் பார். ராஜகுமாரா! என்னைத் தொட வேண்டாம். இப்பொழுது உனக்குத்தொடத்தகாதவளாகினேன். ஓ ப்ராம்ஹண! எனக்கு அருள் புரிவாயாக. இக் குழந்தையையும் விலைக்கு வாங்கிக்கொள்ளும். இக் குழந்தை யில்லாவிடில் நான் உமக்கு ஒரு கார்யமும் செய்யத் தகுதியுள்ளவளாகமாட்டேன். பாக்யம் குறைந்த எனக்கு அருள் புரிவீராக. கன்றுடன் பசுவைப்ச் சேர்ப்பது போல், என்னுடன் குழந்தையைச் சேர்த்தருளும். ब्राह्मण उवाच- गृह्यतां वित्तमेतद्धि दीयतां मम बालकः । स्त्रीषु सद्धर्मशास्त्रज्ञैः कृतमेव हि वेतनम् ॥ शतं सहस्रं लक्षं च कोटिमूल्यमथापरैः ॥ पक्षिण ऊचुःतथैव तस्य तद्वित्तं बद्धोत्तरपटे ततः । प्रगृह्य बालकं मात्रा सहैकस्थमबन्धयत् ॥ इति ॥ इतरधर्मोपमर्देनापि कर्तव्यमित्ययमर्थः स्कांदेनास्ति स्त्रीणां पृथग्धर्मो न व्रतं नाप्युपोषणम् । भर्तृशुश्रूषयैवैता लोकानिष्टान् जयन्ति हि ॥ भर्ता देवो गुरुर्भर्ता धर्मतीर्थव्रतानि च । तस्मात् सर्वं परित्यज्य पतिमेकं समर्चयेत् ॥ इति ॥ मार्कण्डेयःकश्चित् द्विजातिप्रवरो वेदाद्ध्यायी तपोधनः ।

ப்ராம்ஹணன் சொல்லுகிறான்:- அரசனே! இதோ பணத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளும். குழந்தையை எனக்குக் கொடும். நல்ல தர்மசாஸ்த்ரமறிந்தவர்கள் ஸ்த்ரீகளுக்கு விலை நூறு, ஆயிரம், லக்ஷம், கோடி என்று விதித்துள்ளனர்.

பக்ஷிகள் சொல்லுகின்றன:- அவ்விதமே அந்தப் பணத்தையும் அரசனின் மேல் வஸ்த்ரத்தில் முடித்துவிட்டு, அக் குழந்தையைப் பிடித்துத் தாயுடன் சேர்த்துக் கட்டினான், என்று.

மற்றத் தர்மங்களை விட்டாவது பதி சுச்ரூஷணம் செய்யப் படவேண்டுமென்ற விஷயம், ஸ்காந்தத்தில்:ஸ்த்ரீகளுக்குத் தனியாய்த் தர்மமில்லை. வ்ரதமில்லை. உபவாஸமில்லை. இவர்கள் பர்த்ரு சுச்ரூஷையாலேயே விரும்பிய உலகங்களையடைகின்றனர். பர்த்தாவே தேவன், அவனே குரு, அவனே தர்மம், தீர்த்தம், வ்ரதங்களுமவனே. ஆகையால் மற்றதையெலாம் விட்டுப் பதியொருவனையே பூஜிக்கவேண்டும்.

இந்த விஷயம் வனபர்வத்தில் பதிவ்ரதோபாக்யானத்தில்
உள்ளது. மார்க்கண்டேயர்:- வேதங்களைக் கற்றவனும்,
तपस्वी कर्मशीलश्च कौशिको नाम भारत ॥
सांगोपनिषदो वेदा नधीते द्विजसत्तमः ।
स वृक्षमूले कस्मिंश्चि द्वेदानुच्चारयन् स्थितः ॥
उपरिष्टाच्च वृक्षस्य बलाका संन्यलीयत ।
तया पुरीषमुत्सृष्टं ब्राह्मणस्य तदोपरि ॥
तामवेक्ष्य ततः क्रुद्धस्समपद्ध्यायत द्विजः ।
भृशं क्रोधाभिभूतेन बलाका सा निरीक्षिता ॥
अपद्ध्याता च विप्रेण न्यपतद्धरणीतले ।
बलाकां पतितां दृष्ट्वा गतसत्वामचेतनाम् ॥
कारुण्यादभिसंतप्तः पर्यशोचत तां द्विजः ।
अकार्यं कृतवानस्मि दोषो रागबलात् कृतः ॥
इत्युक्त्वा बहुशो विद्वान् ग्रामं भैक्षाय संश्रितः ॥
ग्रामे शुचीनि प्रवरः कुलानि भरतर्षभ ।
प्रविष्टस्तत् कुलं यत्र पूर्वं चरितवांस्तु सः ॥

தபஸ்ஸையே தனமாயுடையவனும், கர்மடனுமான கௌசிகனென்ற ஒரு ப்ராம்ஹண ச்ரேஷ்டனிருந்தான். அவன் அங்கங்களுடனும், உபநிஷத்துக்களுடனும் கூடிய வேதங்களைப் படித்துக் கொண்டிருந்தான். ஒரு நாள் அவன் ஒரு மரத்தினடியில் வேதங்களைப் படித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். அந்த மசத்தின் மேல் ஒரு நாரை (பக்ஷி) உட்கார்ந்திருந்தது. அப்பொழுது அந்தப் பக்ஷி ப்ராம்ஹணன் மேல் மலத்தை விஸர்ஜனம் செய்தது. ப்ராம்ஹணன் அதைப் பார்த்து மிக்க கோபமடைந்தான். அவன் அந்தப் பக்ஷியைப் பார்த்தான். கோபத்துடன் திட்டப்பட்ட அப் பக்ஷி பூமியில் விழுந்தது. பூமியில் விழுந்து ப்ரக்ஞையற்று உயிரிழந்த பக்ஷியைப் பார்த்து ப்ராம்ஹணன் கருணையால் பரிதபித்து அதைப் பற்றி வருந்தினான். அகார்யத்தைச் செய்தவனாகினேன், சரீரத்தில் ராகத்தால் பாபத்தைச் செய்தேன், என்று பல தடவை சொல்லிப் பிறகு பிக்ஷைக்காக க்ராமத்தை அடைந்தான்.

க்ராமத்தில் சுத்தமான க்ருஹங்களில் நுழைந்து, பிறகு
முன் எவ்விடத்தில் பிக்ஷை வாங்கினானோ அந்த க்ருஹத்தில்
देहीति याचमानोऽसौ तिष्ठेत्युक्तः स्त्रिया ततः ।
शौचं तु यावत् कुरुते भाजनस्य कुटुम्बिनी ॥
एतस्मिन्नन्तरे राजन् क्षुधा संपीडितो भृशम् ।
भर्ता प्रविष्टस्सहसा तस्या भरतसत्तम ॥
सा तु दृष्ट्वा पतिं साद्ध्वी ब्राह्मणं व्यपहाय तम् ।
पाद्यमाचमनीयं वै ददौ भर्तुस्तदाऽऽसनम् ॥
प्रज्ञा पर्यचरच्चापि भर्तारमसितेक्षणा ।
आहारेणाथ भक्ष्यैश्च भोज्यैस्सुमधुरैस्तथा ॥
उच्छिष्टं भाविता भर्तुः भुंक्ते नित्यं युधिष्ठिर ।
दैवतं च पतिं मेने भर्तुश्चित्तानुसारिणी ॥
कर्मणा मनसा वाचा नान्यचित्ताऽत्यगात् पतिम् ।
तं सर्वभावोपगता पतिशुश्रुषणे रता ॥
साध्वाचारा शुचिर्दक्षा कुटुम्बस्य हितैषिणी ।
भर्तुश्चापि हितं यत्तत् सततं साऽनुवर्तते ॥

நுழைந்து தேஹி (பிக்ஷை கொடு) என்றான். அவனை அங்கிருந்த ஸ்த்ரீ 'இரும்' என்றாள். அவள் பிக்ஷை போடுவதற்காகப் பாத்ரத்தைச் சுத்தி செய்தாள். அதற்குள் அவள் பர்த்தா பசியால்  மிகவும் வருந்தியவனாய் வீட்டில் நுழைந்தான். அந்தப் பதிவ்ரதை பர்த்தாவைப் பார்த்து, ப்ராம்ஹணனை விட்டுவிட்டுப் பர்த்தாவுக்குப் பாத்யம், ஆசமனீயம், ஆஸனம் இவைகளைக் கொடுத்து உபசரித்து, ஆஹாரம், பக்ஷ்யம் ,மதுரமான போஜ்யம் இவைகளால் உபசரித்தாள். அவள் எப்பொழுதும் பர்த்தாவின் உச்சிஷ்டத்தையே புஜிப்பாள். பதியையே தெய்வமென்று நினைத்தவள். பர்த்தாவின் சித்தத்தையே அனுஸரித்து நடப்பாள்.

அவள் காயம், மனம், வாக்கு இவைகளால் பதியை
அதிக்ரமித்தவளல்ல. ஸர்வபாவத்தாலும் பதியையடைந்து
அவனுக்குச் சுச்ரூஷை செய்வாள். நல்ல ஆசாரமுடையவள்,
சுத்தை, ஸமர்த்தை, குடும்பத்திற்கு நன்மையைக் கோருகின்றவள்,
பர்த்தாவுக்கு ஹிதமாயுள்ளபடி அனுவர்த்தித் திருப்பாள்.
देवतातिथिभृत्यानां श्वश्रूश्वशुरयोस्तथा ।
शुश्रूषणपरा नित्यं सततं संयतेन्द्रिया ॥
सा ब्राह्मणं तदा दृष्ट्वा संस्थितं भैक्षकांक्षिणम् ।
कुर्वती पतिशुश्रूषां सस्माराथ शुभेक्षणा ॥
व्रीडिता साऽभवत् साध्वी तदा भरतसत्तम ।
भिक्षामादाय विप्राय निर्जगाम यशस्विनी ॥

ब्राह्मण उवाच– किमिदं भवति त्वं मां तिष्ठेत्युक्त्वा वरांगने ।
उपरोधं कृतवती न विसर्जितवत्यसि ॥

मार्कण्डेय उवाच-
ब्राह्मणं क्रोधसन्तप्तं ज्वलन्तमिव तेजसा ।
दृष्ट्वा सा स्त्री मनुष्येन्द्र सांत्वपूर्वं वचोऽब्रवीत् ॥
स्त्री उवाच- क्षन्तुमर्हसि मे विद्वन् भर्ता मे दैवतं महत् ।
स चापि क्षुधितः श्रान्तः प्राप्तश्शुश्रूषितो मया ॥

தேவர்கள். அதிதிகள், வேலைக்காரர்கள் எல்லோருக்கும் அனுகூலமாகியவள், மாமனார் மாமியார் இவர்களுக்குப் பணிவிடை செய்பவள், எப்பொழுதும் இந்த்ரியங்களை அடக்கியவள், அவள் பதிசுச்ரூஷை செய்யும்போது ப்ராம்ஹணனைப் பார்த்தாள். பிக்ஷைக்காகக் காத்திருப்பதாய்ப் பிறகு நினைத்தாள். அப்பதிவ்ரதை வெட்கமடைந்தாள். உடனே பிக்ஷையை எடுத்துக் கொண்டு வெளியில் வந்தாள்.

ப்ராம்ஹணன் சொல்வதாவது.--தாயே! பெண்மணியே! இது வென்ன? நீ என்னை இரு என்று சொல்லிவிட்டுத் தடங்கல் செய்தாய். என்னை அனுப்பாமலிருக்கிறாய்.

மார்க்கண்டேயர் சொல்லுகிறார்:- ஓ அரசனே! கோபத்தால் தேஜஸ்ஸால் எரிகின்றவன் போன்ற ப்ராம்ஹணனைப் பார்த்து அந்த ஸ்த்ரீ ஸமாதானபூர்வமாய்ச் சொல்லலுற்றாள்.

ஸ்த்ரீ சொல்வதாவது:- ஒ வித்வானே! பொறுக்கவேண்டும். எனக்குப் பர்த்தா பெரிய தைவதம். அவர் பசியுடையவராய்க் களைத்தவராய் வந்தார். அவருக்குப் பணிவிடை செய்தேன். ब्राह्मण उवाचब्राह्मणा न गरीयांसो गरीयांस्ते पतिः कृतः । गृहस्थधर्मे वर्तन्ती ब्राह्मणानवमन्यसे ॥ इन्द्रोऽप्येषां प्रणमते किं पुनर्मानवा भुवि । अवलिप्ते न जानीषे वृद्धानां न श्रुतं त्वया । ब्राह्मणा ह्यग्निसदृशा दहेयुः पृथिवीमपि । स्त्री उवाच

नाहं बलाका विप्रेन्द्र त्यज क्रोधं तपोधन ।
अनया क्रुद्धया दृष्ट्या क्रुद्धः किं मां करिष्यसि ॥
नावजानाम्यहं विप्रान् देवैस्तुल्यान् मनस्विनः ।
अपराधमिमं विप्र क्षन्तुमर्हसि मेऽनघ ।
जानामि तेजो विप्राणां महाभाग्यं च धीमताम् ।
अपेयस्सागरः क्रोधात् कृतो हि लवणाधिकः ॥

ப்ராம்ஹணன் சொல்லுகிறான்:- ப்ராம்ஹணர்கள்
பெரியவர்களல்ல. நீ உனது பதியைப் பெரியவனாய்ச் செய்தாய்.
க்ருஹஸ்த தர்மத்திலிருக்கும் நீ ப்ராப்ஹணர்களை
அவமதிக்கின்றாய். இந்த்ரன் கூட இவர்களை வணங்குகிறாள். பூமியிலுள்ள மனிதர்களைப் பற்றிச் சொல்வதேன். கர்வமுடையவளே!
நீ அறியவில்லை. பெரியோரிடமிருந்து கேட்கவுமில்லை. அக்னிக்
கொப்பாகிய ப்ராம்ஹணர்கள் பூமியையும் தஹிப்பார்கள்.
ஸ்த்ரீ சொல்லுகிறாள்:- ஓ ப்ராம்ஹணோத்தம! நான்
நாரைப்பக்ஷியல்ல. கோபத்தை விடும். நீர் கோபமடைந்து,
கோபமுள்ள இப்பார்வையால் என்னை என்ன செய்வீர்? தேவர்கள்
போன்றவரும், நல்ல மனமுடையவருமான விப்ரர்களை நான்
அவமதிப்பதில்லை. பாபமற்ற ப்ராம்ஹண! எனது இந்தக் குற்றத்தைப்
பொறுக்க வேண்டும். நற்புத்தியுள்ள விப்ரர்களின் தேஜஸ்ஸையும்,
மாஹாத்ம்யத்தையும் அறிந்திருக்கிறேன். அவர்களின்
கோபத்தால் ஸமுத்ரம் உப்பதிகமாகியதாய், குடிப்பதற்கு
அனர்ஹமாய்ச் செய்யப் பட்டதல்லவா? மஹாதபஸ்விகளும்,
तथैव दीप्ततपसां मुनीनां भावितात्मनाम् ।
येषां क्रोधाग्नि रद्यापि दण्डके नोपशाम्यति ॥
ब्राह्मणानां परिभवा द्वातापिः सुदुरात्मवान् ।
अगस्त्यमृषिमासाद्य जीर्णः क्रूरो महासुरः ॥
बहुप्रभावाः श्रूयन्ते ब्राह्मणानां महात्मनाम् ।
क्रोधस्सुविपुलो ब्रह्मन् प्रसादश्च महात्मनाम् ॥
अस्मिंस्त्वतिक्रमे ब्रह्मन् क्षन्तुमर्हसि मेऽनघ ।
पतिशुश्रूषया धर्मो यस्स मे रोचते द्विज ॥
दैवतेष्वपि सर्वेषु भर्ता मे दैवतं परम् ।
अविशेषेण तस्याहं कुर्यां धर्मं द्विजोत्तम ॥
शुश्रूषायाः फलं पश्य पत्युर्ब्राह्मण यादृशम् ।
बलाका हि त्वया दग्धा रोषान्तद्विदितं मया ॥
क्रोधश्शत्रुश्शरीरस्थः मनुष्याणां द्विजोत्तम ।
यः क्रोधमोहौ त्यजति तं देवा ब्राह्मणं विदुः ॥

ஜ்ஞானிகளுமான எவர்களின் கோபாக்னி இப்பொழுதும்
தண்டகத்தில் அணையவில்லையோ, துஷ்டனான வாதாபி என்பவன்
ப்ரார்ஹணர்களை அவமதித்துப் பிறகு அகஸ்த்ய முனியையடைந்து
அவரால் ஜீர்ணமாக்கப்பட்டான். மஹாத்மாக்களான
ப்ராம்ஹணர்களின் ப்ரபாவங்கள் வெகுவாய்க் கேட்கப்படுகின்றன.
அவர்களின் க்ரோதம் மிகப் பெரிது. அனுக்ரஹமும்
மிகப்பெரியது. இந்தப் பிழையில் பொறுத்துக் கொள்ள
வேண்டும். பதிசுச்ஞஷையால் உண்டாகும் தர்மமே எனக்கு
ப்ரியமாயிருக்கின்றது. எல்லாத் தைவதங்களிலும் பதியே எனக்குப்
பரமதைவதம். ஒ ப்ராம்ஹணோத்தம! பதி சுச்ரூஷையாலேயே
நான் தர்மத்தைச் செய்வேன். பதி சுச்ரூஷையின் பலம் எவ்வித
மென்பதை நினைத்துப் பாரும். ஏகாந்த ஸ்தலத்தில் நாரைப்
பக்ஷியைக் கோபத்தால் நீர் எரித்தீர். அதை நான் இங்கிருந்தே
அறிந்து கொண்டேன். மனிதர்களுக்குக் கோபம் சரீரத்திலுள்ள
சத்ருவாம். எவன் கோப மோஹங்களை விடுகின்றானோ அவனையே தேவர்கள் ப்ராம்ஹணனென்கிறார்கள்.
यो वदेदिह सत्यानि गुरुं सन्तोषयेत च ।
हिंसितश्च न हिंसेत तं देवा ब्राह्मणं विदुः ॥
जितक्रोधो धर्मपर: स्वाद्ध्यायनिरतश्शुचिः ।
कामक्रोधौ वशे यस्य तं देवा ब्राह्मणं विदुः ॥
यस्य चात्मसमो लोको धर्मज्ञस्य मनस्विनः ।
सर्वधर्मेषु चरतः तं देवा ब्राह्मणं विदुः ॥
योऽद्ध्यापये दधीयीत यजेद्वा याजयेत वा ।
दद्याद्वाऽपि यथाशक्ति तं देवा ब्राह्मणं विदुः ॥
ब्रह्मचारी च वेदान् यो ह्यधीयात् द्विजपुङ्गव ।
स्वाद्ध्यायवानमत्तो वै तं देवा ब्राह्मणं विदुः ॥
याह्मणानां कुशलं तदेषां परिकीर्तयेत् ।
सत्यं तथा व्याहरतां नानृते रमते मनः ॥
धर्मं तु ब्राह्मणस्याहुः स्वाद्ध्यायं दममार्जवम् ।
इन्द्रियाणां निग्रहं च शाश्वतं द्विजसत्तम ॥

எவன் உண்மையைப் பேசுபவனோ ,குருவை ஸந்தோஷிக்கச் செய்பவனோ,பி றரால் ஹிம்ஸிக்கப்பட்டாலும் பிறனை ஹிம்ஸிக் காதவனோ அவனையே தேவர்கள் ப்ராம்ஹணனென்கிறார்கள். கோபத்தை ஜயித்தவனும், தர்மபரனும், வேதாத்யயனபரனும், சுத்தனும், காமக்ரோதங்களை வசமாக்கியவனுமாகியவனை ப்ராம்ஹணனென்கின்றனர். எவனுக்கு உலகம் தனக்குச் சமமாயுள்ளதோ, தர்மமறிந்தவனும், நல்ல மனமுடையவனும், ஸகல தர்மங்களையுமனுஷ்டிப்பவனுமான அவனை ப்ராம்ஹணன் என்கின்றனர்.

எவன், அத்யாபனம், அத்யயனம், யஜநம், யாஜநம், யதா
சக்திதானம் இவைகளை அனுஷ்டிக்கின்றானோ அவனை
ப்ராம்ஹணனென்கிறார்கள். எந்த ப்ரம்ஹசாரீ வேதங்களை
அத்யயனம் செய்கின்றானோ அவனை ப்ராம்ஹணனென்கின்றனர்.
ப்ராம்ஹணர்களுக்கு எது மங்களகரமோ அதைச் சொல்ல
வேண்டும். ஸத்யமாய்ப் பேச வேண்டும். பொய்யில் மனம்
நாடக்கூடாது. அத்யயனம், மனதின் நிக்ரஹம், கபடமின்மை,
இந்த்ரியங்களை அடக்குதல் இவைகள் சாச்வத தர்மமென்கிறார்கள்.
सत्यार्जवे धर्ममाहुः परं धर्मविदो जनाः ।
दुर्ज्ञेयः शाश्वतो धर्मः सत्यं सत्ये प्रतिष्ठितः ॥
श्रुतिप्रमाणो धर्मः स्यादिति वृद्धानुशासनम् । ।
बहुधा दृश्यते धर्मः सूक्ष्म एव द्विजोत्तम ॥
भवानपि च धर्मज्ञः स्व।द्ध्यायनिरतश्शुचिः ।
न तु तत्वेन भगवन् धर्मं वेत्सीति मे मतिः ॥
यदि विप्र न जानीपे धर्मं परमकं द्विज ।
धर्मव्याधं ततः पृच्छ गत्वा तु मिथिलां पुरीम् ॥
मातापितृभ्यां शुश्रूषुः सत्यवादी जितेन्द्रियः ।
मिथिलायां वसेद्व्याधः स ते धर्मान् प्रवक्ष्यति ॥
तत्र गच्छ च भद्रं ते यथाकामं द्विजोत्तम ।
अत्युक्तमपि मे सर्वं क्षन्तुमर्हस्यनिन्दित ॥
स्त्रियोह्यबद्ध्यास्सर्वेषां ये धर्ममभिजानते ॥

தர்மமறிந்தவர்கள் ஸத்யம், கபடமின்மை இவைகளே
சிறந்த தர்மமென்கின்றனர். அறிய முடியாத சாச்வத தர்மம்
ஸத்யத்தில் நிலைத்திருக்கிறது. இது உண்மை. தர்மமென்பது
வேதப்ரமாணகமென்று பெரியோர்களின் கட்டளை. ஸூக்ஷ்மமாகிய
தர்மம் பலவிதமாய்க் காணப் படுகிறது. நீரும் தர்மமறிந்தவர்,
அத்யயனத்தில் பற்றுள்ளவர், சுத்தராயுமாகின்றீர்.
ஆனாலும் உண்மையாய், தர்பத்தை அறியவில்லையென்பது என்
அபிப்ராயம். சிறந்த தர்மத்தை நீர் அறியாவிடில் தர்மவ்யாதனைக்
கேட்கவும், மிதிலா பட்டணம் சென்று. மிதிலாபட்டணத்தில்,
மாதா பித்ரு சுச்ரூஷை செய்பவனும், ஸத்யவாதியும்,
ஜிதேந்த்ரியனுமாகிய வ்யாதன் (வேடன்) வஸிக்கின்றான். அவன்
உமக்குத் தர்மங்களைப் போதிப்பான். ப்ராம்ஹண! இஷ்டமானால்
அங்கே செல்லும். உமக்கு மங்களமுண்டாக வேண்டும்.
பழிப்பற்றவரே! நான் அதிகமாய்ப் பேசியது எல்லாவற்றையும்
பொறுக்க வேண்டும். தர்மமறிந்த எல்லோருக்கும், ஸ்த்ரீகள்
ஹிம்சிக்கத் தகாதவர்களல்லவோ.
ब्राह्मण उवाच-
प्रीतोऽस्मि तव भद्रं ते गतक्रोधश्च शोभने ।
उपालम्भस्त्वया युक्तो मम निश्श्रेयसं परम् ॥
स्वस्ति तेऽस्तु गमिष्यामि साधयिष्यामि शोभने ॥

मार्कण्डेय उवाच -
तया विसृष्टो निर्गम्य स्वमेव भवनं ययौ ।
विनिन्दयन् स्वमात्मानं कौशिको द्विजसत्तमः ।
इति आरण्यपर्वणि पतिव्रतोपाख्याने ॥
तथा पारिजाते । आश्वलायनोऽपि-
शूद्राणां द्विजशुश्रूषा विहिता ब्रह्मणा यथा ।
स्त्रीणां स्वभर्तृशुश्रूषा तथैव विहिता सदा ॥
न स्याज्जपस्तपो होमो दानव्रतमखादिकम् ।
स्त्रीणां पतिपराणां तु पत्यौ जीवति किञ्चन ।
श्वश्रूश्वशुरयोश्चैतत् कार्यं भर्तृवदादरात् ॥

ப்ராம்ஹணன் சொல்லுகிறார்:-ஓ மங்களே! உன் விஷயத்தில் ஸந்தோஷித்தேன். உனக்கு மங்களம் உண்டாக வேண்டும். கோபம் நீங்கியது. நீ என்னைப் பழித்ததும் எனக்கு மிக க்ஷேமகரமே. போய் வருகிறேன், உனக்கு மங்களமுண்டாக வேண்டும்.

மார்க்கண்டேயர்:- அந்த பதிவ்ரதையால் விடப்பட்ட கௌசிகனெனும் ப்ராம்ஹணோத்தமன் வெளியில் வந்து தன்னை நிந்தித்துக்கொண்டு தன் வீட்டை அடைந்தான். இவ்விதம் ஆரண்ய பர்வத்தில் பதிவ்ரதோபாக்யானத்தில் உள்ளது.

அவ்விதமே பாரிஜாதத்தில். ஆச்வலாயனரும்:- சூத்ரர்களுக்கு
ப்ராம்ஹணசுச்ரூஷை தர்மமென ப்ரம்ஹாவினால்
விதிக்கப் பட்டிருப்பது போல், ஸ்த்ரீகளுக்குப் பர்த்ருசுச்ரூஷை
தர்மமென விதிக்கப் பட்டுள்ளது. பதிவ்ரதா ஸ்த்ரீகளுக்கு,
பதி ஜீவித்திருக்கும் பொழுது, ஜபம், தபம், ஹோமம், தானம்,
வ்ரதம், யாகம் முதலியதொன்றும் வேண்டியதில்லை. மாமனார்
மாமியார்களுக்கும் சுச்ரூஷையைப் பர்த்தாவுக்குப்போல் செய்ய
जडं वा बधिरं पङ्गुं काणमन्धं कुणिं तथा ।
कुष्ठिनं च कृशं वाऽन्यं प्रियं वाऽप्रियमेव वा ॥
सुरूपं वा विरुपं वा युवानं वृद्धमेव वा ।
प्रत्यक्षदेववत् साद्ध्वी भर्तारं पूजयेत् सदा ॥
कणिः = हस्तरहितः ॥

व्यासःकुरूपो वा कुवृत्तो वा दुःखभावोऽपि वा पतिः । रोगान्वितः पिशाचो वा मद्यपः क्रोधनोऽपि वा । बृद्धो बाऽथ विदग्धो वा मूको वा बघिरोऽपि वा । आढयो वाऽथ दरिद्रो वा कदर्यः कुत्सितोऽपि वा ॥ कातरः कितवो वाऽपि ललनालंपटोऽपि वा । सततं देववत् पूज्यो मनोवाक्कायकर्मभिः ॥ रामायणे अयोद्ध्याकाण्डे शुश्रूषामेव कुर्वीत भर्तुः प्रियहिते रता ।

வேண்டும். பதிவரதா ஸ்த்ரீ, தன் பர்த்தா ஜடன், செவிடு, நொண்டி, ஒற்றைக் கண்ணன், பொட்டை, கையில்லாதவன், குஷ்டரோகி, இளைத்தவன், பருத்தவன், ப்ரியன், அப்ரியன், அழகியவன், அழகில்லாதவன், யுவா, வ்ருத்தன் எவனானாலும் அவனை ப்ரத்யக்ஷமான தேவனைப் போல் எப்பொழுதும் பூஜிக்கவேண்டும்.

வ்யாஸர்:- தன் பர்த்தா ரூபபற்றவன், கெட்ட நடத்தையுள்ளவன், மனவருத்தமுடையவன், பிணியாளன், பிசாசன், மத்யபாயி, கோபமுடையவன், கிழவன், வித்வான், ஊமை, செவிடு, பணக்காரன், தரித்ரன், க்ருபணன், குத்ஸிதன் எவனாயிருப்பினும, பயமுள்ளவன், சூதாடி, ஸ்த்ரீலோலன் எவனாயிருந்தாலும், அவனைத் தேவனைப்போல் மனம், வாக்கு, காயம் இவைகளால் உபசரிக்க வேண்டும்.

ராமாயணத்தில், அயோத்யாகாண்டத்தில்:- பர்த்தாவுக்கு
ப்ரியமாவும் ஹிதமாயுமுள்ளதில் ஆஸக்தியுள்ளவளாய்,
एष धर्मः पुरा दृष्टो लोके वेदे श्रुतः स्मृतः ॥

मनु:- नास्ति स्त्रीणां पृथग्धर्मो न व्रतं नाप्युपोषणम् ।
पतिं शुश्रूषते या तु तेन स्वर्गे महीयते ॥

शङ्खलिखिनौ-
न व्रतोपवासनियमेज्यादानं दमो वाऽनुग्रहकरः स्त्रीणामन्यत्र
पतिशुश्रुषायाः इति ॥

आग्नेयपुराणे-
न च वैदिकसंस्कारो नानुष्ठानं न दैवतम् ।
न चासां तु हरौ भक्तिर्योषितां किमु विद्यते ॥

स्कांदे-
नास्ति स्त्रीणां पृथग्धर्मो न व्रतं नाप्युपोषणम् ।
भर्तुशुश्रृषयैवैता इष्टान् लोकान् जयन्ति हि ॥

சுச்ரூஷையையே செய்ய வேண்டும். இந்தத் தர்மம் முற்காலத்தில் உலகத்தில் காணப்பட்டது. வேதத்திலும் விதிக்கப்பட்டது. ஸ்ம்ருதிகளிலும் சொல்லப்பட்டது.

மனு:- ஸ்த்ரீகளுக்குத் தனியாய் தர்மம், வ்ரதம், உபவாஸம் ஒன்றுமில்லை. பதி சுச்ரூஷையினாலேயே ஸ்வர்க்கலோகத்தில் சிறப்பறுகிறாள்.

சங்க லிகிதர்கள்.- ஸ்த்ரீகளுக்கு, வ்ரதம், உபவாஸம், நியமம், யாகம், தானம், தமம் இவைகளுள் ஒன்றும் நன்மையைச் செய்யக் கூடியதல்ல, பதிசுச்ரூஷையைத் தவிர்த்து. அது தான் நன்மையைச் செய்யக் கூடியதென்பதாம்.

ஆக்னேயபுராணத்தில்:- ஸ்த்ரீகளுக்கு வைதிகமான ஸம்ஸ்காரமில்லை. அனுஷ்டானமில்லை. தேவதாராதனமில்லை. ஹரிபக்தியுமில்லை. இவர்களுக்கு எதுதானிருக்கிறது.

ஸ்காந்தத்தில்:- ஸ்த்ரீகளுக்குத் தனியாய்த் தர்மமில்லை,
வ்ரதமில்லை, உபவாஸமில்லை. இவர்கள்
பர்த்ருசுச்ரூஷையினாலேயே விரும்பிய உலகங்களை
அடைகின்றனர்.
अत्रिः- न व्रतेनोपवासेन धर्मेण विविधेन च ।
नारी स्वर्गमवाप्नोति प्राप्नोति पतिपूजनात् ॥
अयमर्थः काळिदासेनाप्युक्तः-
शुश्रूषस्व गुरुन् कुरु प्रियसखीवृत्तिं सपत्नीजने
भर्तुंविप्रकृताऽपि रोषणतया मास्म प्रतीपं गमः ।
भूयिष्ठं भव दक्षिणा परिजने भाग्येष्वनुत्सेकिनी
यान्त्येवं गृहिणीपदं युवतयो वामाः कुलस्याधयः ॥ इति ॥

रामायणे- व्रतोपवासनिरता या नारी परमोत्तमा ।
भर्तारं नानुवर्तेत तस्याः पापगतिर्भवेत् ॥

पराशरोऽपि-
पत्यौ जीवति या नारी उपोष्य व्रतमाचरेत् ।
आयुष्यं हरते भर्तुः सा नारी नरकं व्रजेत् ॥

அதரி:- ஸ்த்ரீ, வ்ரதத்தாலும், உபவாஸத்தாலும், பலவித தர்மத்தாலும் ஸ்வர்க்கத்தை அடைவதில்லை. பதியின் சுச்ரூஷையால் தான் அடைவாள்.

இந்த விஷயம் காளிதாஸனாலும் சொல்லப் பட்டுள்ளது:ஓ சகுந்தலே! குருக்களுக்குச் சுச்ரூஷை செய். சக்களத்திகளிடம் தோழிகளிடம் போலிரு. குற்றமிருந்தாலும், கோபத்தால் பர்த்தாவுக்கு ப்ரதிகூலமாயிராதே. பரிஜனங்களிடம் ஸரளமாயிரு. பாக்யங்களிருப்பதால் கர்வமடையாதே. இவ்விதமிருக்கும் பெண்கள் தான் க்ருஹிணீ (வீட்டுக்குடையவள்) என்னும் பதத்தைப் பெறுகிறார்கள். விபரீதைகளாயிருப்பவர்கள் குலத்திற்கு ஸந்தாபகாரிணிகளாய் ஆகிறார்கள்.

ராமாயணத்தில்:-வ்ரதம் உபவாஸம் இவைகளில் ஈடுபட்டவளாய் மிகச்சிறந்தவளாயினும் எந்த ஸ்த்ரீ பர்த்தாவை அனுஸரிக்கவில்லையோ அவளுக்கு நரகம் நேரிடும்.

பராசரரும்:- பர்த்தா உயிருடனிருக்கும்போது, எந்த ஸ்த்ரீ உபவாஸமிருந்து வ்ரதமனுஷ்டிக்கின்றாளோ, அவள் பர்த்தாவின் ஆயுஸ்ஸை அபஹரிக்கின்றாள். நரகத்தையுமடைவாள். मनुःजपस्तपस्तीर्थयात्रा प्रव्रज्या मन्त्रसाधनम् । देवताराधनं चैत्र स्त्रीशूद्रपतनानि पट् ॥ इति ॥ नास्ति भर्तृसमो नाथो नास्ति भर्तृसमं सुखम् । विसृज्य धनसर्वस्वं भर्ता वै शरणं स्त्रियाः ॥ सा भवेद्धर्मपरमा सा भवेद्धर्मभागिनी । देववत् सततं साद्ध्वी भर्तारं या प्रपश्यति ॥ शुश्रूषां परिचारं च देववद्या करोति च । नान्यभावा ह्यविमनाः सुव्रता सुखदर्शना ॥ निर्मलाऽलंकृता चैव शुश्रूषेत् पतिमीश्वरम् । भर्तृशुश्रूषया नारी लभते स्वर्गमुत्तमम् ॥ अपि या निर्नमस्करा निवृत्ता देवपूजनात् ॥ इति ॥ पतिशुश्रूषणपराया भार्याया उत्तमगतिमुक्त्वा तत् परित्यज्य व्रतादिपरायाः स्त्रियाः तदभावं ज्ञापयितुं इदमुदाहृतं महाभारते

மனு:- ஜபம், தபஸ், தீர்த்தயாத்ரை, ஸன்யாஸம், மந்த்ர ஸாதனம், தேவதாராதனம் என்ற இவ்வாறும் ஸ்த்ரீகளுக்கும் சூத்ரர்களுக்கும் பாதித்யத்தைக் கொடுக்கும்.

பர்த்தாவுக்குச் சமனான நாதன் வேறில்லை, வேறு ஸுகமுமில்லை. பணம் பண்டம் எல்லாவற்றையும் விட்டாவது பர்த்தாவையே சரணமடைய வேண்டும். எவள் எப்பொழுதும் பர்த்தாவை தேவனைப்போல் நினைக்கின்றாளோ அவளே சிறந்த தர்மமுடையவள். எவள் பர்த்தாவுக்குத் தேவனுக்குப்போல் சுச்ரூஷை, பரிசரணம் இவைகளைச் செய்கிறாளோ, மற்ற எண்ணமில்லாதவளும், நல்ல மனமுடையவளும், நல்ல நியமமுடையவளும், நல்ல பார்வையுடையவளும், நிர்மலையும், அலங்காரமுடையவளுமாய், பதிக்குச் சுச்ரூஷணம் செய்வாளோ அவள் சிறந்த ஸ்வர்க்கத்தை அடைவாள், அவள் தேவர்களை நமஸ்கரிக்காமலும், பூஜிக்காமலுமிருந்தாலும்.

பதிசுச்ரூஷையில் நிரதையாயுள்ள மனைவிக்கு உத்தம
तां यमो लोकपालस्तु बभाषे पुष्कलं वचः ।
मा शुचस्त्वं निवर्तस्व न लोकास्सन्ति तेऽनघे ॥
स्वधर्मविमुखा नित्यं कथं लोकान् गमिष्यसि ।
दैवतं हि पतिर्नार्याः स्थापितस्सर्वदैवतैः ॥
मोहेन तं वरारोहे न जानीषे स्वदैवतम् ।
पतिवत्न्याः स्त्रिया लोके धर्मः पतिरिति स्थितिः ॥

एवं स्त्रीणां शुश्रूषणमेव मुख्यो धर्मः । तेनैव भर्तृकृत सर्वधर्मफलावाप्तिः । स्कान्देयद्देवेभ्यो यच्च पित्रादिकेभ्यः कुर्याद्भर्ताऽभ्यर्चनं सत्क्रियां च । तस्य ह्यर्ध सा फलं नान्यचित्ता नारी भुंक्ते भर्तृशुश्रूषयैव ॥ एवं धर्मफलावाप्तिर्भवत्येव । तथापि धर्मान्तरचिकीर्षायां

லோகப்ராப்தியைச் சொல்லி, பதி சுச்ரூஷையை விட்டு வ்ரதம் முதலியதை அனுஷ்டிக்கும் ஸ்த்ரீக்கு உத்தம கதி இல்லை என்பதைத் தெரிவிக்க, இவ்விதம் கூறப்பட்டுள்ளது, மஹாபார தத்தில்:- லோகபாலனான யமன் அவளைப் பார்த்து, அர்த்தம் நிறைந்துள்ள இந்த வசனத்தைச் சொன்னான். நீ வருந்தாதே. திரும்பிச் செல். பாபமற்றவளே! உனக்குப்புண்யலோகங்களில்லை. நித்யமும் ஸ்வதர்மத்தைப் புறக்கணித்த நீ எப்படி நல்ல உலகங்ளை அடைவாய்? ஸ்த்ரீக்குத் தேவதை பதியே என்று ஸகல தேவர்களும் ஸ்தாபித்திருக்கின்றனர். ஓ பெண்ணே! மோஹத்தால் உன் பதியைத் தன் தைவதமென்று அறியவில்லை. பதியுள்ள ஸ்த்ரீக்குப் பதியே தர்மமென்பது சட்டமாம்.

இவ்விதம், ஸ்த்ரீகளுக்குப் பதிசுச்ருஷையே முக்ய தர்மம். அதனாலேயே, பர்த்தா செய்யும் ஸகல தர்மங்களின் பலனடையப் படுகிறது.

ஸ்காந்தத்தில்:- புருஷன், தேவர்களுக்கோ, பித்ருக்கள்
முதலியவர்களுக்கோ ஸத்காரத்தையோ செய்கின்றானோ
அவைகளின் பாதி பலத்தை, பதிவ்ரதையான
ஸ்த்ரீ ப்ர்த்ரு சுச்ரூஷையாலேயே அடைகிறாள்.
இவ்விதம், பதி சுச்ரூஷையாலேயே  தர்ம ப்ராப்தி உண்டாகின்றதுதான்,
भर्त्रनुज्ञया धर्मान्तरमपि कर्तुं शक्यम् । तथा च शङ्खलिखितौ-
कामं तु भर्त्रनुज्ञया व्रतोपवासनियमादीनामभ्यासः स्त्रीधर्मः ॥
कात्यायनोऽपि-
भार्या भर्तमतेनैव व्रतादीनाचरेत् सदा ॥ इति ॥
आदित्यपुराणे-
नारी खल्वननुज्ञाता भर्त्रा वाऽथ सुतेन वा ।
विफलं तद्भवेत्तस्या यत् करोत्यौर्ध्वदैहिकम् ॥ इति ॥
और्द्ध्वदैहिकं = पारलौकिकम् ॥
भर्तृवाक्यपरिपालनमपि मुख्यो धर्मः ।
स्कांदे-
इदमेव व्रतं स्त्रीणा मयमेव वृषः परः ।
इयमेका देवपूजा भर्तृवाक्यं न लंघयेत् ॥ इति ॥

ஆனாலும், வேறு தர்மங்களைச் செய்ய விருப்பமிருப்பின், பர்த்தாவின் அனுக்ஞையால் மற்றத் தர்மத்தையும் செய்யலாம். அவ்விதமே சங்க லிகிதர்கள்:- பர்த்தாவின் அனுக்ஞையால் வ்ரதம், உபவாஸம், நியமம் முதலியதை இஷ்டப்படி செய்வதும் ஸ்த்ரீதர்மமாகும்.

காத்யாயனரும்:- பார்யை எப்பொழுதும் பர்த்தாவின் அனுக்ஞையினாலேயே வ்ரதம் முதலியவைகளைச் செய்ய வேண்டும்.

ஆகித்யபுராணத்தில்:- எந்த ஸ்த்ரீ, பர்த்தாவினுடைய, அல்லது புத்ரனுடைய அனுக்ஞையின்றி எந்தப் பரலோகார்த்தமான தர்ம கார்யத்தைச் செய்கின்றாளோ அவளின் அக்கார்யம் பலனற்றதாயாகின்றது.

பர்த்தாவின் வாக்யத்தைப் பரிபாலிப்பதும் முக்யதர்மம்.
ஸ்காந்தத்தில்:- பர்த்தாவின் வார்த்தையைத்
தாண்டாமலிருப்பதென்பதே ஸ்த்ரீகளுக்கு வ்ரதம், இதுவே
சிறந்த தர்மம், இதுவே முக்யமான தேவபூஜையுமாகும்.
मनुः- भर्तुरप्यवलिप्तस्य कार्याकार्यमजानतः ।
पत्न्याऽथ कार्या तस्याज्ञा पतितस्यापि सर्वदा ॥ इति ॥

विज्ञानेश्वरोऽपि-
स्त्रीभिर्भर्तृवचः कार्य मेष धर्मस्सनातनः ।
तदाज्ञया तु कर्तव्य मकार्यमपि नेच्छया ।
यद्यकार्यमधर्मं वा यदि वा प्राणनाशनम् ।
पतिर्ब्रूयाद्दरिद्रो वा व्याधितो वा कथञ्चन ॥
आपन्नो रिपुसंस्थो वा ब्रह्मशापार्दितोऽपि वा ।
आपद्धर्माननुप्रेक्ष्य तत्कार्यमविशङ्कया ॥ इति ॥
एवं तदाज्ञया अकार्यमपि कर्तव्यम् । तथा च आदिपर्वणि
कुन्तीं प्रति पाण्डुः-
भर्ता भार्यां राजपुत्रि धर्म्यं वाऽधर्म्यमेव वा ।
यद्ब्रूयात् तत्तथा कार्यमिति धर्मविदो विदुः ॥
उत्तमादवरा पुंसः कांक्षते पुत्रमापदि ।
अपत्यं धर्मफलदं श्रेष्ठं विन्दन्ति मानवाः ॥

மனு:- பர்த்தா கர்வமடைந்தவனாகினும், கார்யாகார்யமறி யாதவனாயினும் பதிதனாயினும், அவன் ஆக்ஞையைப் பத்னீ செய்ய வேண்டும்.

விக்ஞானேச்வரரும்:- ஸ்த்ரீகள் பர்த்தாவின் வார்த்தையைச் செய்ய வேண்டும். இது ஸநாதன தர்மம். அவனாக்ஞையினால் அகார்யத்தையும் செய்யலாம். தன்னிச்சையால் செய்யக்கூடாது. அவன் எவ்விதனானாலும், சொல்லும் கார்யம் எவ்விதமானாலும், ஆபத்தர்மத்தை ஆலோசித்து, சங்கையில்லாமல் செய்யவேண்டும்.

இவ்விதம், பர்த்தாவின் ஆக்ஞையால் அகார்யத்தையும்
செய்யலாம். அவ்விதமே ஆதிபர்வத்தில் குந்தியை நோக்கிப்
பாண்டு சொல்லுவது:- ஓ ராஜபுத்ரீ! பர்த்தா பார்யையை, தர்மமோ
அதர்மமோ எதைச் செய்யச் சொல்லுகின்றானோ அதைச்
செய்ய வேண்டுமெனத் தர்மமறிந்தவர் சொல்லுகின்றனர். கீழ்
வர்ணத்து ஸ்த்ரீ ஆபத்காலத்தில் மேல் வர்ணத்தானிடமிருந்து
புத்ரனைக் கோர வேண்டும். மனிதர்கள் தர்ம பலத்தையளிக்கும்
புத்ரனைப் பிறனின் பீஜத்தினின்றும்கூட அடைகின்றனர் என்று
अन्यशुक्रादपि पृथे मनुः स्वायंभुवोऽब्रवीत् ॥
तस्मात् प्रहेष्याम्यद्य त्वां हीनः प्रजननात् स्वयम् ।
सदृशात् श्रेयसो वा त्वं विद्ध्यपत्यं यशस्विनि ॥
शृणु कुन्ति कथामेतां शारदण्डायनीं प्रति ।
सा वीरपत्नी गुरुणा नियुक्ता पुत्रजन्मनि ॥
पुण्येन प्रयता स्नाता निशि कुन्ति चतुष्पथे ।
चरयित्वा द्विजं सिद्धं हुत्वा पुंसवनेऽनलम् ॥
कर्मण्यवसिते तस्मिन् सा तेनैव सहावसत् ।
तत्र त्रीन् जनयामास दुर्जयादीन् महाशयान् ॥
तथा त्वमपि कल्याणि ब्राह्मणात्तपसाऽधिकात् ।
मन्नियोगाद्यत क्षिप्र मपत्योत्पादनं प्रति ॥
अथ त्विदं प्रवक्ष्यामि धर्मतत्वं निबोध मे ।
पुराणमृपिभिर्दृष्टं धर्मविद्भिर्महात्मभिः ॥

மனு சொன்னார். ஆகையால் இப்பொழுது, புத்ரோத்பாதன
சக்தியற்ற நான் உன்னை நியோஜிக்கிறேன். ஸமனானவனிட
மிருந்தோ, சிறந்தவனிடமிருந்தோ நீ புத்ரனைப் பெறுவாயாக.
ஒ குந்தீ! சாரதண்டாயனீ என்பவளைப் பற்றிய இந்தக் கதையைக்
கேட்பாயாக. வீரனுக்கு மனைவியான அவள் புத்ரணைப் பெறுவ
தற்காகக் குருவினால் நியோஜிக்கப் பட்டாள். அவள் ஸ்நானம்
செய்து சுத்தையாய் இரவில் நாற்சந்தியில் ஒரு ஸித்த ப்ராம்ஹணனை
வரித்து, அக்னியில் ஹோமம் செய்வித்து, அது முடிந்த பிறகு,
அவனுடன் கூட வஸித்தாள். அப்பொழுது துர்ஜயன் முதலான மூன்று புத்சர்களைப் பெற்றாள். ஓ கல்யாணி! அவ்விதம் நீயும் தபஸ்ஸால்
சிறந்த ப்ராம்ஹணனிடமிருந்து புத்ரோத்பாதனத்தைப் பற்றி
என்னுடைய நியோகத்தால் முயல வேண்டும். தவிர, ஒருதர்மத்தின் உண்மையைச் சொல்லுகிறேன், அறிந்துகொள். இது ஸநானமும், தர்மக்ஞர்களும்,மஹாத்மாக்களுமான முனிகளால்
காணப்பட்டதுமாகும்.
अनावृताः खलु पुरा स्त्रिय आसन् वरानने ।
कामचारविहारिण्यः स्वतन्त्राचारुलोचने ॥
तासां व्युच्चरमाणानां कौमारान् सुभगे पतीन् ।
नाधर्मोऽभूद्वरारोहे स हि धर्मस्सनातनः ॥
अद्याप्यनुविधीयन्ते कामद्वेषविवर्जिताः ।
प्रमाणदृष्टो धर्मोऽयं पूज्यते च महर्षिभिः ॥
श्वेतकेतोः किल पुरा समक्षं मातरं पितुः ।
जग्राह ब्राह्मणः पाणौ गच्छाव इति चाब्रवीत् ॥
ऋषिपुत्रस्ततः कोपं चकारामर्षचोदितः ।
क्रुद्धं तु तं पिता दृष्ट्वा वेपमानमुवाच ह ॥
मा तात कोपं कार्षीस्त्वं एष धर्म सनातनः ।
अनावृता हि सर्वेषां वर्णाना मङ्गना भुवि ॥
यथा गावःस्थितास्तात स्वे स्वे वर्णे तथा प्रजाः ॥

ஹே ஸுமுகீ! முற்காலத்தில் ஸ்த்ரீகளெல்லோரும் கட்டுப்
பாடில்லாமலிருந்தனர். அவர்கள் இஷ்டம்போல் க்ரீடிப்பவரும்
ஸ்வதந்த்ரைகளாயுமாயிருந்தனர். அவர்கள் யுவாக்களான
புருஷர்களை இஷ்டப்படி அடைந்தனர். ஆனாலும் அவர்களுக்குப்
பாபமேற்படவில்லை. அது ஸநாதந தர்மமாயிருந்தது. காம
த்வேஷங்களற்றவர் இப்பொழுதும் ஒப்புகின்றனர்.
ப்ரமாணங்களில் காணப்பட்டதே. மஹர்ஷிகளாலும்
புகழப்படுகிறது. இது இவ்விதம் நடந்து வருங் காலத்தில்,
ச்வேதகேது என்னும் ருஷியின் முன்னிலையில், அவரின் மாதாவை
அவர் பிதாவின் எதிரிலேயே ஒரு ப்ராம்ஹணன் கையில் பிடித்தான்.
நாமிருவரும் செல்வோம் என்றும் சொன்னான். ருஷிகுமாரன்
ச்வேதகேது, பொறாமையால் கோபம் கொண்டார்.
கோபத்தால் உடல் நடுங்கும் புத்ரனைப் பார்த்துப் பிதா இவ்விதம்
சொன்னார். "அப்பா! நீ கோபங் கொள்ளாதே. இது ப்ராசீன
தர்மமாயுள்ளது. பூமியில் எல்லா வர்ண ஸ்த்ரீகளும்
நியமமில்லாதவர்களே. பசுக்கள் இருப்பதுபோல் எல்லா வர்ண
ஸ்த்ரீகளும் நியமமின்றி இருப்பவர்கள்" என்று.
ऋषिपुत्रस्तु तं धर्मं श्वेतकेतुर्न चक्षमे ।
चकार चैव मर्यादा मिमां स्त्रीपुंसयोर्भुवि ॥
मानुषेषु महाभागे नत्वेवान्येषु जन्तुषु ।
तदाप्रभृति मर्यादा स्थितेयमिति नःश्रुतम् ॥
भ्रूणहत्याकृतं पापं भविष्यत्यसुखावहम् ।
व्युच्चरंत्याः पतिं नार्या अद्यप्रभृति पातकम् ॥
भार्यां तथा व्युच्चरतः कौमारब्रह्मचारिणीम् ।
पतिव्रतामेतदेव भविता पातकं भुवि ॥
पत्या नियुक्ता या चैव पत्न्यपत्यार्थमेव च ।
न करोति वचस्तस्य भविष्यत्येतदेव हि ॥
इति तेन पुरा भीरु मर्यादा स्थापिता बलात् ।
उद्दालकस्य पुत्रेण धर्म्या वै श्वेतकेतुना ॥
सौदासेन च रंभोरु नियुक्ताऽपत्यजन्मनि ।
मदयन्ती जगामर्पिं वसिष्ठमिति नः श्रुतम् ॥
तस्माल्लेभे च सा पुत्र मश्मकं नाम भामिनी ।
एवं कृतवती सा तु भर्तुः प्रियचिकीर्षया ॥

ருஷிபுத்ரனான வேதகேதுவோவெனில் அந்தத் தர்மத்தைப்
பொறுக்கவில்லை. உலகில் ஸ்த்ரீபுருஷர்களுக்கு வருமாறு
சட்டத்தைச் செய்தார். மனிதர்களுக்கு மட்டில், மற்ற
ஜந்துக்களுக்கல்ல. அது முதல் இந்தச் சட்டம் இருக்கிறது என்று
நமக்குக் கேள்வி. இன்று முதல், பர்த்தாவை அதிக்ரமிக்கும்
ஸ்த்ரீக்கு, கர்ப்பஹத்யையாலுண்டாகும் பாபமுண்டாகும்.
யுவதியாயும் பதிவ்ரதையாயுமான பார்யையை அதிக்ரமிக்கும்
பர்த்தாவுக்கும் இதே பாதகமுண்டாகும். பதியினால் புத்ரவிஷயமாய்
நியோகம் செய்யப்பட்ட எந்த ஸ்த்ரீ அவன் வார்த்தையை
அனுஷ்டிக்கவில்லையோ அவளுக்கும் இதே பாதகமுண்டாகும்,
என்று உத்தாலக புத்ரரான சவேதகேதுவினால் தர்ம்யமான
சட்டம் ஸ்தாபிக்கப் பட்டது. ஸௌதாஸனென்னும் அரசனால்
புத்ரார்த்தமாய் நியோகம் பெற்ற மதயந்தீ என்பவள் வஸிஷ்டரைச்
சேர்ந்தாள் என்றும் நமக்குக் கேள்வி. அவள் வஸிஷ்டரிடமிருந்து
அச்மகன் என்ற புத்ரனை அடைந்தாள். அவள் பர்த்தாவின்
अस्माकमपि ते जन्म विदितं कमलेक्षणे ।
कृष्णद्वैपायनाद्भीरु कुरुवंशविवृद्धये ॥
अत एतानि सर्वाणि कारणानि समीक्ष्य वै ।
ममैतद्वचनं धर्म्यं कर्तुमर्हस्यनिन्दिते ॥
ऋतावृतौ राजपुत्रि स्त्रिया भर्ता पतिव्रते ।
नातिवर्तव्य इत्येवं धर्मं धर्मविदो विदुः ॥
शेषेप्वन्येषु कालेषु स्वातन्त्र्यं स्त्री किलार्हति ।
धर्ममेतं जनास्सन्तः पुराणं परिचक्षते ॥
भर्ता भार्यां राजपुत्रि धर्म्यं वाऽधर्म्यमेव वा ।
यत्ब्रूयात् तत्तथा कार्य मिति धर्मविदो विदुः ।
मन्नियोगात् सुकेशान्ते द्विजातेस्तपसाऽधिकात् ।
पुत्रान् गुणसमायुक्ता नुत्पादयितुमर्हसि ॥
तत्कृतेऽहं पृथुश्रोणि गच्छेयं पुत्रिणां गतिम् ।
गुरुतल्पं हि गुर्वर्थे न दूपयति मानवम् ॥

ப்ரீதிக்காக இவ்விதம் செய்தாள். குந்தீ! குருவம்சம் வளர்வதற்காக
வ்யாஸரிடமிருந்து நாம் பிறந்தோம் என்பதும்
உனக்குத் தெரிந்ததுதான். ஆகையால் இந்தக் காரணங்களை
நன்கு ஆலோசித்து, தர்ம்யமான என் வாக்யத்தை நீ செய்ய
வேண்டும். பழிப்பற்றவளே! ராஜபுத்ரீ! ஒவ்வொரு ருதுகாலத்திலும்
பர்த்தாவை ஸ்த்ரீ அதிக்ரமிக்கக்கூடாது, என்ற தர்மத்தைத்
தர்மமறிந்தவர்கள் சொல்லுகின்றனர். ருதுகாலமல்லாத
காலங்களில் ஸ்த்ரீக்கு ஸ்வாதந்த்ரியமுண்டு. இது ஸநாதன தர்மம்
எனச் சொல்லுகிறார்கள். பர்த்தா பார்யையை எக்கார்யத்தில்
ஏவுவானோ அது தர்மமோ அதர்மமோ எப்படியானாலும்
பார்யை செய்யவேண்டுமெனத் தர்மக்ஞர்கள் சொல்லுகின்றனர்.
ஓ குந்தி! எனது நியோகத்தினால் தபஸ் மிகுந்த ப்ராம்ஹண
னிடமிருந்து, குணங்கள் பொருந்திய புத்ரர்களை உண்டு பண்ணக்
கடவாய். அவ்விதம் செய்யப் பட்டால் நான் புத்ரனுடையவர்
அடையும் புண்யலோகத்தை அடைவேன். குருவிற்காக, அவர்
நியோகத்தால் குருபத்னியினிடம் சேர்வதும் துஷ்டமாவதில்லை.
उद्दालकः श्वेतकेतुं जनयामास शिष्यतः ॥
एवमुक्ता ततः कुन्ती पाण्डु परपुरञ्जयम् ।
प्रत्युवाच वरारोहा भर्तुः प्रियहिते रता ॥
त्वयाऽहमभ्यनुज्ञाता विद्ध्यस्मिन् कर्मणि स्थिताम् ॥ इति ॥
तथा च भर्त्रनुज्ञया अकार्यकरणेऽपि न दोषः । किमुत,
तासां व्रतादिधर्मान्तराचरणे । पत्यनुज्या अकार्यकरणे न केवलं
दोषाभावः, किं तु उत्तमलोकप्राप्तिश्च ॥

तथा च सुदर्शनोपाख्याने-
पितामह महाप्राज्ञ सर्वशास्त्रविशारद ।
श्रुतं मे महदाख्यान मिदं मतिमतां वर ॥
भूयस्तु श्रोतुमिच्छामि धर्मार्थसहितं नृप ।
कथ्यमानं त्वया किञ्चित् तन्मे व्याख्यातुमर्हसि ॥
केन मृत्युर्गृहस्थेन धर्ममाश्रित्य निर्जितः ।
इत्येतत् सर्वमाचक्ष्व तत्वेनापि च पार्थिव ॥

உத்தாலக மஹர்ஷி, தம் சிஷ்யனால் ச்வேதகேது எனும் புத்ரனை உண்டாக்கினார். இவ்விதம் சொல்லப்பட்ட குந்தீ, பாண்டு மஹாராஜனை நோக்கி, உம்மால் நியோஜிக்கப்பட்ட நான் அப்படியே செய்கிறேன் என்று உத்தரம் சொன்னாள்.

ஆகையால்,பர்த்தாவின் அனுக்ஞைபால் அகார்யத்தைச் செய்வதிலும் தோஷமில்லை. அவர்கள் வ்ரதாதிகளைச் செய்வதைப்பற்றிச் சொல்வதேன்? பதியின் அனுக்ஞைபால் அகார்யத்தைச் செய்வதில் தோஷமில்லையென்பது மட்டிலல்ல, ஆனால் சிறந்த உலக ப்ராப்தியுமுண்டு. அவ்விதமே ஸுதர்சனோபாக்யானத்தில்.

ஒ பிதாமஹ! ஸர்வசாஸ்த்ரங்களையுமறிந்தவனே!
மகாபண்டிதனே! உம்மிடமிருந்து இந்தப் பெரிய சரித்ரத்தைக்
கேட்டேன். தர்மார்த்தங்களடங்கிய வேறொரு கதையை மறுபடி
கேட்க விரும்புகிறேன். அதை எனக்குச் சொல்லக் கடவீர்.
எந்த க்ருஹஸ்தன் தர்மத்தை ஆச்ரயித்து ம்ருத்யுவை ஜயித்தான்.
இது முழுவதையும் உண்மையாய்ச் சொல்ல வேண்டும்.
भीष्म उवाच-
अत्राप्युदाहरन्तीम मितिहासं पुरातनम् ।
यथा मृत्युर्गृहस्थेन धर्ममाश्रित्य निर्जितः ॥
मनोः प्रजापते राज न्निक्ष्वाकुरभवत् सुतः ।
तस्य पुत्रशतं जज्ञे नृपतेस्सूर्यवर्चसः ॥
दशमस्तस्य पुत्रस्तु दशाश्वो नाम भारत ।
माहिष्मत्या मभूद्राजा धर्मात्मा सत्यविग्रहः ॥
दशाश्वस्य सुतस्त्वासी द्राजा परमधार्मिकः ।
सत्ये तपसि दाने च यस्य नित्यं रतं मनः ॥
मदिराश्व इति ख्यातः पृथिव्यां पृथिवीपतिः ।
धनुर्वेदे च वेदे च निरतो योऽभवत् सदा ॥
मदिराश्वस्य पुत्रस्तु द्युतिमान्नाम पार्थिवः ।
महाभागो महातेजा महासत्वो महाबलः ॥
पुत्रो द्युतिमतस्त्वासी द्राजा परमधार्मिकः ।
सर्वलोकेषु विख्यातः सुवीरो नाम नामतः ॥
धर्मात्मा कोशवांश्वापि देवराज इवापरः ।
सुवीरस्य तु पुत्रोऽभूत् सर्वसंग्रामदुर्जयः ॥
सुदुर्जय इति ख्यातः सर्वशस्रभृतां वरः ।
दुर्जयस्येन्द्रवपुषः पुत्रोऽश्विसदृशद्युतिः ॥

பீஷ்மர் சொல்லுகிறார்:- இது விஷயத்தில் இந்தக் கதையை
முன்னோர்கள் சொல்லுகின்றனர். க்ருஹஸ்தன் எப்படித்
தர்மத்தை அண்டி மருத்யுவை ஜயித்தானோ. ஓ அரசனே!
முற்காலத்தில் மனுப்ரஜாபதிக்கு இக்ஷ்வாகு எனும்
புத்ரனுண்டானான். அவருக்கு நூறு புத்ரர்கள் பிறந்தனர். அவர்களில்
பத்தாவது புத்ரன் தசாச்வனென்பவன். அவன் மாஹிஷ்மதீ
என்னும் பட்டணத்தில் வஸித்தான். அவனுக்குப் பரம தர்மிஷ்டனான
மதிராச்வனெனும் புத்ரன் பிறந்தான். மதிராச்வனின் புத்ரன்
த்யுதிமான் என்பவன் உண்டானான். த்யுதிமானின் புத்ரன்
ஸுவீரன் என்பவன்.  ஸுவீரனின் புத்ரன் ஸுதுர்ஜயன் என்பவன்.
துர்ஜயனின் புத்ரன் துர்யோதனன் என்பவன்.
दुर्योधनो नाम महान् राजा राजर्पिसत्तमः ।
तस्येन्द्रसमवीर्यस्य संग्रामेष्वनिवर्तिनः ॥
विपये वासवस्तस्य सम्यगेव प्रवर्षति ।
रत्नैर्धनैश्च पशुभिः सस्यैश्चापि पृथग्विधैः ॥
नगरं विषयश्चास्य प्रतिपूर्णस्तदाऽभवत् ।
न तस्य विषये चाभूत् कृपणो नापि दुर्गतः ॥
व्याधितो वा कृशो वाऽपि तस्मिन्नाभून्नरः क्वचित् ।
सुदक्षिणो मधुरवागनसूयुर्जितेन्द्रियः ॥
धर्मात्मा चानृशंसश्च विक्रान्तोऽथा विकत्थनः ।
यज्वा च दान्तो मेधावी ब्रह्मण्यस्सत्यसंगरः ॥
न चावमन्ता दाता च वेदवेदान्तपारगः ॥
तं नर्मदा देवनदी पुण्या शीतजला शिवा ।
चकमे पुरुषव्याघ्रं स्वेन भावेन भारत ॥
तस्यां जज्ञे तदा नद्यां कन्या राजीवलोचना ।
नाम्ना सुदर्शना राजन् रूपेण च सुदर्शना ॥

இந்த்ரன் போன்ற அவன் தேசத்தில் நல்ல மழை பொழிந்து வந்தது.
ரத்னங்களாலும், தனங்களாலும் அவன் தேசம் நிறைந்திருந்தது.
அவனுடைய தேசத்தில் க்ருபணன், தரித்ரன், பிணியாளன்,
இளைத்தவன் ஒருவனுமில்லை. அவ்வரசன் கொடுப்பவன், இனிய
வாக்குடையவன், அஸூயையற்றவன், புலன்களையடக்கியவன்,
தர்மாத்மா, ஸாது, வீர்யவான், தற்புகழ்ச்சி செய்யாதவன்,
யாகசீலன், புலன்களையடக்கியவன், புத்திமான், ப்ராஹ்மண
பக்தியுடையவன், ஸத்யப்ரதிக்ஞன், அவமதிக்காதவன்,
தானசீலன், வேத வேதாங்க பாரகன் இவ்விதமிருந்தான்.
இவ்விதமுள்ள அந்த அரசனை நர்மதா என்னும் நதியானவள்
இச்சித்தாள். அவளை அவன் பரிக்ரஹித்தான். அவளிடம்
ஸுதர்சநா என்னும் ஒரு அழகிய பெண் பிறந்தாள். அவளைப்
போன்ற பெண் பெண்களுள் இருந்ததில்லை. அந்த ராஜ
तादृग्रूपा न नारीपु भूतपूर्वा युधिष्ठिर ।
दुर्योधनसुता यादृगभवद्वरवर्णिनी ॥
तामग्निश्चकमे साक्षा द्राजकन्यां सुदर्शनाम् ।
भूत्वा च ब्राह्मणो राजन् वरयामास तं नृपम् ॥
दरिद्रश्चासवर्णश्च ममायमिति पार्थिवः ।
नादित्सत सुतां तस्मै तां विप्राय सुदर्शनाम् ॥
ततोऽस्य वितते यज्ञे नष्टोऽभूद्धव्यवाहनः ।
ततस्सुदुःखितो राजा वाक्यमाह द्विजांस्तदा ॥
दुष्कृतं मम किं नु स्याद्भवतां वा द्विजर्षभाः ।
येन नाशं जगामाग्निः कृतं कुपुरुषेष्विव ॥
न ह्यल्पं दुष्कृतं चास्ति येनाग्निर्नाशमागतः ।
भवतां वाऽथवा मह्यं तत्वेनैतद्विमृश्यताम् ॥
तत्र राज्ञो वचः श्रुत्वा विप्रास्ते भरतर्षभ ।
नियता वाग्यताश्चैव पावकं शरणं ययुः ॥

அக்னி பகவான் அடைய விரும்பினார். அவர் ப்ராம்ஹண வேஷம் பூண்டு அரனிடம் சென்று பெண்ணை வரித்தார். 'இவன் தரித்ரன், வேறு வர்ணத்தானும்' என்று பெண்ணைக் கொடுக்கவில்லை. பிறகு அரசன் ஒரு யாகம் செய்தான். விஸ்தாரமுள்ள அந்த யாகத்தில் திடீரென்று அக்னி அணைந்து விட்டது. பிறகு மிக்க துக்கமுடைய அரசன் ப்ராம்ஹணர்களை நோக்கி இவ்விதம் சொன்னான். ஓ ப்ராம்ஹ ணோத்தமர்களே! நன்றியறியாதவரிடம் செய்த உபகாரம் போல் திடீரென்று என் அக்னி அழிந்துவிட்டதே, இது என் குற்றமா, உங்களுடைய குற்றமா? எதனால் அக்னி நாசமடைந்ததோ அக்காரணம் அக்குற்றம் சிறியதாயில்லை. அது உங்களுடையதா, உண்மையாய் இதைத் தீர ஆலோசித்துப் பாருங்கள், என்றான்.

அரசனின் வார்த்தையைக்கேட்டு, அந்த ப்ராம்ஹணர்கள், நியமமுள்ளவரும், மௌனமுடையவருமாய், அக்னி பகவானைச் சரணடைந்தனர். அப்பொழுது அக்னிபகவான், तान् दर्शयामास तदा भगवान् हव्यवाहनः । स्वरूपं दीप्तिमत्कृत्वा शरदर्कसमद्युतिः ॥ ततो महात्मा तानाह दहनो ब्राह्मणर्षभान् । वरयाम्यात्मनोऽर्थाय दुर्योधनसुतामिति ॥ ततस्ते कल्यमुत्थाय तस्मै राज्ञे न्यवेदयन् । ब्राह्मणा विस्मितास्सर्वे यदुक्तं चित्रभानुना ॥ ततस्स राजा तच्छ्रुत्वा वचनं ब्रह्मवादिनाम् । अवाप्य परमं हर्षं तथेति प्राह बुद्धिमान् ॥ प्रायाचत च तं शुल्कं भगवन्तं विभावसुम् । नित्यं सान्निध्यमिह ते चित्रभानो भवेदिति ॥ तमाह भगवानग्निरेव मस्त्विति पार्थिव । ततस्सान्निध्यमद्यापि माहिष्मत्यां विभावसोः ॥ दृष्टं हि सह देवेन दिशं विजयता तदा ॥ ततस्तां समलंकृत्य कन्या महतवाससम् । ददौ दुर्योधनो राजा पावकाय महात्मने ।

சரத்கால ஸூர்யன் போல் ப்ரகாசமுள்ளவனாய் அந்த ப்ராம் ஹணர்களுக்குத் தர்சனமளித்து, அவர்களை நோக்கி, 'எனக்காக துர்யோதன ராஜனின் பெண்ணை விரும்புகிறேன்' என்றார். அந்த ப்ராம்ஹணர்கள் ஆச்சர்யமடைந்து, காலையிலெழுந்து அரசனிடம் சென்று, இரவில் கண்ட விஷயத்தைத் தெரிவித்தனர். அவ் வார்த்தையைக் கேட்டு அரசன் மிகச் சந்தோஷமடைந்து அவ்விதமே கொடுக்கிறேன் என்றான். அக்னிபகவானை ஒரு சுல்க்கமும் வேண்டினான். எப்பொழுதும் எனது நகரத்தில் உம்முடைய ஸாந்நித்யமிருக்கவேண்டுமென்று. அக்னிபகவானும் 'அவ்விதமே ஆகட்டும்' என்றார். ஆகையால்தான் இப்பொழுதும் மாஹிஷ்மதீ நகரில் அக்னியின் ஸாந்நித்யம் காணப்படுகிறது. அந்த அரசன் அக்னியுடன் சேர்ந்தே திக்விஜயம் செய்வான்.

பிறகு அரசன், பெண்ணைப் புது வஸ்த்ரமாபரணமிவைகளால்
அலங்கரித்து, அக்னிபகவானுக்குக் கொடுத்தான்.
प्रतिजग्राह चाग्निस्तु राजकन्यां सुदर्शनम् ।
विधिना वेददृष्टेन वसोर्द्धारामिवाद्ध्वरे ॥
तस्या रूपेण शीलेन कुलेन वपुषा श्रिया ।
अभवत् प्रीतिमानग्निर्गर्भे चास्या मनो दधे ॥
तस्यां समभवत् पुत्रो नाम्नाऽऽग्नेयस्सुदर्शनः ।
सुदर्शनस्तु रूपेण पूर्णेन्दुसदृशोपमः ॥
शिशुरेवाद्ध्यगात् सर्वं परं ब्रह्म सनातनम् ।
अथौघवान्नाम नृपः नृगस्यासीत् पितामहः ॥
तस्याप्योघवती कन्या पुत्रश्रौघरथोऽभवत् ।
तामोघवान् ददौ तस्मै स्वयमोघवतीं सुताम् ॥
सुदर्शनाय विदुषे भार्यार्थे देवरूपिणीम् ॥
स गृहस्थाश्रमरत स्तया सह सुदर्शनः ।
कुरुक्षेत्रेऽवसद्राजन् ओघवत्या समन्वितः ॥

அழகிய அரசன் குமாரியை அக்னிபகவான் யாகத்தில் வஸோர் தாரையைப்போல் வேத விதியால் பெற்றுக்கொண்டார்.

அவளின் ரூபம், சீலம், குலம், தேஹம், ஒளி இவைகளால் அக்னி மிக்கப்ரீதியையடைந்தார். அவளுக்குக் கர்ப்பத்தையளிக்கவும் மனங்கொண்டார். அவருக்கு அவளிடத்தில் ஸுதர்சனன் எனும் புத்ரன் பிறந்தான். ஸுதர்சனன் ரூபத்தால் பூர்ண சந்த்ரனுக்கொப்பானவனாயிருந்தான். அவன் சிறு வயதிலேயே வேதம் முழுவதையும் கற்றறிந்தான். அக்காலத்தில், ந்ருகன் என்ற அரசனின் பிதாமஹனான ஒகவானெனும் அரசனிருந்தான். அவனுக்கு 'ஓகவதீ' என்னும் பெண்ணும், 'ஓகரதன்' என்னும் புத்ரனுமிருந்தார்கள். அந்த ஓகவான் எனுமரசன் ஓகவதீ என்னும் தன் பெண்ணை, அக்னிபுத்ரனான ஸுதர்சனனுக்கு விவாஹம் செய்துகொடுத்தான்.

அந்த ஸுதர்சனன், ஓகவதீ என்னும் பார்யையுடன் குரு
க்ஷேத்ரத்திலிருந்து க்ருஹஸ்தாச்ரமத்தை நடத்திவந்தான்.
गृहस्थश्चावजेष्यामि मृत्युमित्येव स प्रभो ।
प्रतिज्ञामकरोद्धीमान् दीप्ततेजा विशांपते ॥
तामथौघवतीं राजन् स पावकसुतोऽब्रवीत् ।
अतिथेः प्रतिकूलं ते न कर्तव्यं कथञ्चन ॥
येन येन च तुष्येत नित्यमेव त्वयाऽतिथि: ।
अप्यात्मनः प्रदानेन न ते कार्या विचारणा ॥
एतद्व्रतं मम सदा हृदि संपरिवर्तते ।
गृहस्थानां च सुश्रोणि नातिथेर्विद्यते परम् ॥
प्रमाणं यदि वामोरु वचस्ते मम शोभने ।
इदं वचनमव्यग्रं हृदि त्वं धारयेस्सदा ॥
निष्क्रांते मयि कल्याणि तथा सन्निहितेऽनघे ।
नातिथिस्तेऽवमन्तव्यः प्रमाणं यद्यहं तव ॥
तमब्रवीदोघवती तदा मूर्ध्नि कृताञ्जलिः ।
न मे त्वद्वचनात् किञ्चिन्न कर्तव्यं कथञ्चन ॥

ஓ அரசனே! அவன், 'க்ருஹஸ்தனாயிருந்தே நான் ம்ருத்யுவை
ஜயிக்கின்றேன்' என்று ப்ரதிக்ஞை செய்தான். பிறகு, அந்த
ஸுதர்சனன் அந்த ஓகவதியைப் பார்த்து வருமாறு சொன்னான்.
'ஒருகாலும் அதிதிக்கு ப்ரதிகூலத்தைச் செய்யாதே.
அதிதி எதனால் ஸந்தோஷப்படுவானோ அதைச் செய். உன்
தேஹத்தைக் கொடுப்பதானாலும் அதைச் செய்.
ஸந்தேஹப்படவேண்டாம். இந்த வ்ரதம் எப்பொழுதும் என்
மனதில் சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறது. க்ருஹஸ்தர்களுக்கு
அதிதியைவிடச் சிறந்ததொன்றுமில்லை. ஒ சோபனே! உனக்கு
என் வார்த்தை ப்ரமாணமாகில், என் வார்த்தையைக் கவனமாய்
மனதில் எப்பொழுதும் தரித்திரு .நான் வெளியிற் சென்றிருந்த
போதும், வீட்டிலிருக்கும் போதும் அதிதியை அவமதிக்காதே,
நான் ப்ரமாணமாகில்' என்றான். அப்பொழுது ஓகவதீ தலையில்
அஞ்சலி பந்தத்தைச் செய்து, 'உம்முடைய வார்த்தையினால்
செய்யக்கூடாதது ஒன்றுமே எனக்கில்லை' என்றாள்.
जिगीषमाणं तु गृहे तदा मृत्युस्सुदर्शनम् ।
पृष्ठतोऽन्वगमद्राजन् रन्ध्रान्वेषी तदा तदा ॥
इध्मार्थं तु गते तस्मि नग्निपुत्रे सुदर्शने ।
अतिथिर्ब्राह्मणः श्रीमान् तामाहौघवतीं तदा ॥
आतिथ्यं कृतमिच्छामि त्वयाऽद्य वरवर्णिनि ।
प्रमाणं यदि धर्मस्ते गृहस्थाश्रमसंमतः ॥
इत्युक्ता तेन विप्रेण राजपुत्री यशस्विनी ।
विधिना प्रतिजग्राह वेदोक्तेन विशांपते ॥
आसनं चैव पाद्यं च तस्मै दत्वा द्विजातये ।
प्रोवाचौघवती विप्रं केनार्थः किं ददामि ते ॥
तामत्रवीत्ततो विप्रो राजपुत्रीं सुदर्शनम् ।
त्वया ममार्थः कल्याणि निर्विशंकैतदाचर ॥
यदि प्रमाणं धर्मस्ते गृहस्थाश्रमसंमतः ।
प्रदानेनात्मनो राज्ञि कर्तुमर्हसि मे प्रियम् ॥

க்ருஹஸ்தாச்ரமத்திலிருந்து ம்ருத்யுவை ஜயிக்க விரும்பிய
அந்த ஸுதர்சனனை வதைக்க ஸமயத்தை ப்ரதீக்ஷித்தவனாய்
ம்ருத்யுதேவன் ஒவ்வொரு வேளையிலும் பின் தொடர்ந்து சென்று
கொண்டிருந்தான். ஒரு நாளில், அக்னிபுத்ரனான அந்த ஸுதர்சனன்
வெளியிற் சென்றிருந்தபோது, அதிதியான ஒரு ப்ராம்ஹணன்,
அந்த ஓகவதியிடம் வந்து, 'பெண்ணே! உன்னால் செய்யப்படும்
அதிதி பூஜையை விரும்புகிறேன். க்ருஹஸ்தாச்ரமத்திற்கு
ஸம்மதமான தர்மம் உனக்கு ப்ரமாணமானால்'
என்றார். இவ்விதம் சொல்லப்பட்ட ஓகவதியும்,
வேதத்தில் சொல்லிய விதிப்படி, ப்ராம்ஹணனை உபசரித்தாள்.
ஆஸனம், பாத்யம் இவைகளைக் கொடுத்து 'ஒ ப்ராம்ஹண!
உமக்கு என்னவேண்டும், எதை நான் கொடுக்கவேண்டும்’ என்றாள்.
பிறகு ப்ராம்ஹணன், 'ஓ கல்யாணி! உன்னால்தான் எனக்கு கார்யம்.
சங்கையில்லாமல் இதைச் செய்,  க்ருஹஸ்தாச்ரமத்திற்கு முக்யமான
தர்மத்தில் உனக்கு நம்பிக்கை இருக்குமாகில் உன் தேஹத்தைக்
கொடுத்து எனக்கு ப்ரீதியைச் செய்யக் கடவாய்’ என்றார்.
स तया छन्द्यमानोऽन्यै रीप्सिते नृपकन्यया ।
नान्यमाह प्रदानात् स तस्या वव्रे वरं द्विजः ॥
सा तु राजसुता स्मृत्वा भर्तुर्वचनमादितः ।
तथेति लज्जमाना सा तमुवाच द्विजर्षभम् ॥
ततो विहस्य विप्रर्षिः सा चैवाथ विवेशह ।
संस्मृत्य भर्तुर्वचनं गृहस्थाश्रमकांक्षिणः ॥
अथेध्मं समुपादाय स पाव किरुपागमत् ।
तस्मै प्रतिवचस्सा तु भर्त्रे न प्रददौ तदा ॥
कराभ्यां तेन विप्रेण स्पृष्टा भर्तृव्रता सती ।
उच्छिष्टाऽस्मीति मन्याना लज्जिता भर्तुरेव च ॥
तूष्णींभूताऽभवत् साध्वी न चोवाचाथ किंचन ॥
अथ तां पुनरेवेदं प्रोवाच स सुदर्शनः ।
क्व सा साध्वी व सा याता गरीयः किमतो मम ॥

அந்த ராஜகுமாரீ, 'வேறு எவ்வித இஷ்டங்களைக் கேட்டாலும் தருகிறேன் இதைத் தவிர' என்று எவ்வளவு தூரம் சொல்லியும், தான் சொல்லியதைத் தவிர மற்றொன்றையும் அவர் விரும்ப வில்லை. அந்த குமாரீ முன் தன் பர்த்தா சொல்லிய வார்த்தையை நினைத்து, அப்படியே ஆகட்டும் என்று லஜ்தையுடன் அந்த ப்ராம்ஹணனை நோக்கிச் சொன்னாள். அந்த ப்ராம்ஹணன் சிரித்து உட்கார்ந்தான். அவளுமுட்கார்ந்தாள். க்ருஹஸ்தாச்ரமதர்மத்தைச் செய்ய ஆசையுற்ற பர்த்தாவின் வசனத்தை நினைத்துக் கொண்டு. உடனே ஸமித்துக்களை எடுத்துக்கொண்டு, அந்த ஸு தர்சனனும் ஆச்ரமத்திற்கு வந்தான். அவளோவெனில் முன்போல் பர்த்தாவுக்குப் பதிலுரைக்கவில்லை. அந்த ப்ராம்ஹணனின் கைகளால் தொடப்பட்டவளாதலால், அசுத்தையாயிருக்கிறேனென்று எண்ணியவளாய் மௌனமாயிருந்தாள். ஒன்றும் பேசவில்லை.

பிறகு அவளைக் குறித்து ஸுதர்சனன் சொல்லுவதாவது:-
அந்தப் பதிவ்ரதை எங்கே? அவள் எங்கே சென்றாள்? அவளை
விட எனக்குப் பெரியதென்ன உள்ளது? பதிவ்ரதையும்,
पतिव्रता सत्यशीला नित्यं चैवार्जवे रता ।
कथं न प्रत्युदेत्यद्य स्मयमाना यथा पुरा ॥
उटजस्थस्तु तं विप्रः प्रत्युवाच सुदर्शनम् ।
अतिथिं विद्धि संप्राप्तं ब्राह्मणं पावके च माम् ॥
अनया छन्द्यमानोऽहं भार्यया तव सत्तम ।
तैस्तैरतिथिसत्कारैर्ब्रह्मन्नेषा वृता मया ॥
अनेन विधिना सेयं मामृच्छति शुभानना ।
अनुरूपं यदत्रान्यत्तद्भवान् कर्तुमर्हति ॥
क्रूटमुद्गरहस्तस्तु मृत्युस्तं वै समन्वगात् ।
हीनप्रतिज्ञमत्रैनं वघिष्यामीति चिन्तयन् ॥
सुदर्शनस्तु मनसा कर्मणा चक्षुषा गिरा ।
त्यक्तेर्प्यस्त्यक्तमन्युश्च स्मयमानोऽब्रवीदिति ॥
सुरतान्तोऽस्तु विप्राग्र्य प्रीतिर्हि परमा मम ।
गृहस्थस्य तु धर्मोऽग्र्यः संप्राप्तातिथिपूजनम् ॥

உண்மையே உரைப்பவளும், கபடமற்றவளுமான அவள், புன் சிரிப்புடையவளாய் முன்போல் என்னை ஏன் எதிர்த்துவரவில்லை? அப்பொழுது, பர்ணசாலைக்குள்ளிருந்த ப்ராம்ஹணன், ஸுதர்சனனை நோக்கிச் சொன்னான், 'ஒ ஸு தர்சன! நான் ப்ராம்ஹணன், அதிதியாய் வந்தேன். உமது பார்யையாகிய இவன் அதிதி ஸத்காரம் செய்தாள், அப்பொழுது இவளை நான் வரித்தேன். அவள் ஒப்பினாள். இந்த ப்ரகாரத்தால் இவள் என்னை அடைந்துள்ளாள். இவ்விஷயத்தில் இனி யுக்தமாய்ச் செய்யவேண்டியது எதுவோ அதை நீர் செய்யக்கடவீர்' என்று. அக்காலத்தில், மருதயுதேவனும், கூடம் முத்கரமெனும் ஆயுதங்களைக் கையிலேந்தி, ப்ரதிக்ஞையைத் தவறிய இவனைக் கொல்வேன் என்று சிந்தித்துக்கொண்டு ஸுதர்சனனைப் பின்தொடர்ந்தான்.

ஸுதர்சனனோவெனில், மனதாலும், காயத்தாலும், கண்ணாலும்,
வாக்காலும், பொறாமையையும், கோபத்தையும் அடையாமல்,
சிரித்துக்கொண்டு சொல்லுகிறான். ஒ ப்ராம்ஹண! இஷ்டப்படி
இரும். எனக்கு மிகச் சந்தோஷம். க்ருஹஸ்தனுக்கு
अतिथिः पूजितो यस्य गृहस्थस्य तु गच्छति ।
नान्यस्तस्मात् परो धर्म इति प्राहुर्मनीषिणः ।
प्राणा हि मम दाराश्च यच्चान्यद्विद्यते वसु ।
अतिथिभ्यो मया देयमिति मे व्रतमाहितम् ॥
निस्सन्दिग्धं यथा वाक्यमेतन्मे समुदाहृतम् ।
तेनाहं विप्र सत्येन स्वयमात्मानमालभे ॥
पृथिवी वायुराकाश मापो ज्योतिश्च पञ्चमम् ।
बुद्धिरात्मा मनः कालो दिशश्चैव गुणा दश ॥
नित्यमेव हि पश्यन्ति देहिनां देहसंश्रिताः ।
सुकृतं दुष्कृतं चापि कर्म धर्मभृतां वर ॥
यथैपा नानृता वाणी मयाऽद्य समुदीरिता ।
तेन सत्येन मां देवाः पालयन्तु दहन्तु वा ॥
ततो नादस्समभवद्दिक्षु सर्वासु भारत ।
असकृत् सत्यमित्येवं नैतन्मिथ्येति सर्वतः ॥

தர்மம், வந்த அதிதிகளைப் பூஜிப்பதேயாம். எவனால் அதிதி
பூஜிக்கப்பட்டுச் செல்லுகிறானோ, அவனுக்கு, அதைவிடச்
சிறந்த தர்மம் வேறு ஒன்றில்லையெனப் பெரியோர்கள் சொல்லு
கின்றனர். எனது ப்ராணன்கள், பார்யை, பணம் இவையெலாம்
அதிதிகளுக்குக் கொடுக்கத்தகுந்ததென்பது என் வ்ரதமாகும்.
இவ்விதம் சொல்லிய இந்த வாக்யம் ஸந்தேஹமின்றிச் சொல்லப்
பட்டது. அந்த ஸத்யத்தால் தானாகவே என்னைத் தொட்டுக்
கொள்ளுகிறேன். பூமி, வாயு, ஆகாயம், ஜலம், அக்னி, புத்தி,
ஆத்மா, மனது, காலம், திக்குகள், பத்து இந்த்ரியங்கள் இவைகள்
எப்பொழுதும் ப்ராணிகளின் தேஹங்களிலிருந்து புண்ய
பாபங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கின்றன. இப்பொழுது
நான் சொல்லிய வார்த்தை பொய்யல்ல, ஸத்யமாகியதே. அந்த
ஸத்யத்தால் தேவர்கள் என்னைக் காக்கவேண்டும், அல்லது
தஹித்தாலும் தஹிக்கலாம். இவ்விதம் சொல்லியவுடன் எல்லாத்
திக்குகளிலும் 'இது ஸத்யம், இது பொய்யல்ல' என்று அடிக்கடி
சப்தம் உண்டாயிற்று. பிறகு அந்தப் பர்ணசாலையினின்றும்
उटजात्तु ततस्तसान्निश्चक्राम स वै द्विजः ।
वपुषा द्यां च भूमिं च व्याप्य वायुरिवोद्यतः ॥
स्वरेण विप्रस्सौक्ष्म्येण त्रीन् लोकाननुनादयन् ।
उवाच चैनं धर्मज्ञं पूर्वमामन्त्र्य नामतः ॥
धर्मोऽहमस्मि भद्रं ते जिज्ञासार्थ तवानघ ।
प्राप्तस्सत्यं च ते ज्ञात्वा प्रीतिर्मे परमा त्वयि ॥
विजितश्च त्वया मृत्युर्योऽयं त्वामनुगच्छति ।
रंध्रान्वेषी तव सदा त्वया धृत्या वशीकृतः ॥
न चास्ति शक्तिस्त्रैलोक्ये कस्यचित् पुरुषोत्तम ।
पतित्रतामिमां साध्वीं तवोदीक्षितुमप्युत ॥
रक्षिता त्वद्गुणैरेषा पतिव्रतगुणैस्तथा ।
अधृप्या यदियं ब्रूयात्तथा तन्नान्यथा भवेत् ॥

அந்த ப்ராம்ஹணன் வெளியில் வந்தான். தன் சரீரத்தால் ஆகாசத்தையும் பூமியையும் வ்யாபித்து, காற்றுப்போல் மூன்று உலகங்களையும் ஒலிக்கச்செய்யும் ஸ்வரத்தால், ப்ராம்ஹணனைப் பெயரால் அழைத்துச் சொல்லுவதாவது.

ஓ ஸுதர்சனா! நான் தர்மதேவன். உனக்கு நன்மை உண்டாகும். பாபமற்றவனே! உன்னைப் பரீக்ஷிக்க வந்தேன். உன் ஸத்யத்தை அறிந்து, உன்னிடம் எனக்கு மிக்க ஸந்தோஷ முண்டாகியது. எந்த மருத்யுதேவன் உன்னைத் தொடர்ந்து வருகின்றானோ அவனை நீ ஜயித்துவிட்டாய். எப்பொழுதும் உனது பிசகைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும் ம்ருத்யுதேவன் உனது தைர்யத்தால் ஜயிக்கப்பட்டான். ஒ புருஷோத்தம! மூன்றுலகங்களிலும் மஹாபதிவ்ரதையான இவளைப் பார்ப்பதற்குக்கூட ஒருவனுக்கும் சக்தியில்லை. இவள் உனது குணங்களாலும், தனது பாதிவ்ரத்ய குணங்களாலும் ரக்ஷிக்கப்பட்டிருக்கிறாள்.

ஒருவராலும் அவமதிக்கப்படாத இவள் எதைச் சொல்வாளோ
அது அப்படியே ஆகும், வேறுவிதமாகாது. தனது
एषा हि तपसा स्वेन संयुक्ता ब्रह्मवादिनी ।
पावनार्थे च लोकस्य सरिच्छ्रेष्ठा भविष्यति ॥
अर्धेनौघवती नाम त्वामनानुयास्यति ।
शरीरेण महाभाग योगो ह्यस्या वशे स्थितः ॥
अनया सह लोकांश्च गन्तासि तपसाऽऽर्जितान् ।
यत्र नावृत्तिमभ्येति शाश्वतांस्तान् सनातनान् ॥
अनेनैव च देहेन लोकांस्त्वमभिपत्स्यसे ।
निर्जितश्च त्वया मृत्यु रैश्वर्यं च तवोत्तमम् ॥
पञ्च भूतान्यतिक्रान्तः स्ववीर्याच्च मनोजवः ।
गृहस्थधर्मेणानेन कामक्रोधौ च ते जितौ ॥
स्नेहो रागच तन्द्री च मोहो द्रोहच केवलः ।
तव शुश्रूषया राजन् राजपुत्र्या विनिर्जिताः ॥

भीष्म उवाच-
शुक्लानां तु सहस्राणां वाजिनां रथमुत्तमम् ।
युक्तं प्रगृह्य भगवान् वासवोऽप्याजगाम तम् ॥

தபஸ்ஸுடன் கூடியவளும், ப்ரம்ஹவாதிநியுமான இவள், உலகத்தைச் சுத்தமாக்குவதற்குத் தனது பாதிதேஹத்தால் 'ஓகவதீ' என்னும் நதியாக ஆகப்போகிறாள். பாதிதேஹத்தால் உன்னை அனுஸரிக்கப்போகிறாள். இவளுடைய யோகம் அவ்விதமாய் வசத்திலுள்ளது. நீயும் உனது தபஸ்ஸால் ஸம்பாதிக்கப்பட்ட லோகங்களை இவளுடன் அடையப்போகிறாய். எங்கே சென்றவன் திரும்புவதில்லையோ அவ்விதமான சாச்வத லோகங்களை அடையப்போகிறாய். இந்தத்தேஹத்துடனே புண்யலோகங்களை அடைவாய். தனது வீர்யத்தால் பஞ்சமஹாபூதங்களுக்கு மேலானவனும், மனோவேகமுடையவனுமாகிய ம்ருத்யு உன்னால் ஜயிக்கப்பட்டான். உனது ஐச்வர்யமும் சிறந்தது. இந்த க்ருஹஸ்த தர்மத்தால், காமம், க்ரோதம், ஸ்நேஹம், ராகம், சோம்பல், மோஹம், த்ரோஹம் இவைகள் உன்னாலும், உனது சுச்ரூஷையால் ராஜபுத்ரியாலும் ஜயிக்கப்பட்டன.

பீஷ்மர் சொல்லுகிறார் : - ஓ யுதிஷ்டிர! அப்பொழுது
தேவேந்த்ரனும், ஆயிரம் வெள்ளைக் குதிரைகள் பூட்டிய சிறந்த
मृत्युरात्मा च लोकाश्च जिता भूतानि पञ्च च ।
बुद्धिः कालो मनो व्योम कामक्रोधौ तथैव च ॥
तस्माद्गृहाश्रमस्थस्य नान्यद्दैवतमस्ति वै ।
ऋतेऽतिथिं नरव्याघ्र मनसैतद्विचारय ॥
अतिथिः पूजितो यद्धि द्ध्यायते मनसा शुभम् ।
न तत् क्रतुशतेनापि तुल्यमाहुर्मनीषिणः ॥
पात्रं त्वतिथिमासाद्य शीलाढ्यं यो न पूजयेत् ।
स दत्वा दुष्कृतं तस्य पुण्यमादाय गच्छति ।
एतत्ते कथितं पुत्र मयाऽऽख्यानमनुत्तमम् ।
यथा हि विजितो मृत्युर्गृहस्थेन पुराऽभवत् ॥
धन्यं यशस्यमायुष्य मिदमाख्यानमुत्तमम् ।
बुभूषताऽमिमन्तव्यं सर्वदुश्चरितापहम् ॥

ரதத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஸுதர்சனனிடம் வந்தான். இவ்விதம்
ஸுதர்சனனால் ம்ருத்யு, ஆத்மா (தனது தேஹம்), புண்ய
லோகங்கள், பஞ்சமஹாபூதங்கள், புத்தி, காலம், மனது, ஆகாசம்,
காமம், க்ரோதம் இவைகளும் ஜயிக்கப்பட்டன. ஆகையால்
க்ருஹஸ்தாச்ரமத்திலிருப்பவனுக்கு அதிதியைத் தவிர்த்து
வேறு தைவமில்லை. இதை மனதால் ஆலோசித்துப்பார். அதிதி
பூஜிக்கப்பட்டவனாய் மனதால் எந்த நன்மையைக் கோருகிறானோ
அது பல யாகங்களாலுண்டாகும் நன்மையோடு கூடச் சமமாகா
தென்கின்றனர் அறிந்தவர்கள். யோக்யனும், சீலமுள்ளவனுமான
அதிதியை அடைந்தும் எந்த க்ருஹஸ்தன் அவனைப்
பூஜிக்கவில்லையோ அவனுக்கு, அதிதி தனது பாபத்தைக்
கொடுத்து, க்ருஹஸ்தனின் புண்யத்தை க்ரஹித்துச் செல்லுகிறான்.
யுதிஷ்டிர! எவ்விதம் க்ருஹஸ்தன் ம்ருத்யுவை ஜயித்தானோ
அவ்விதமுள்ள சிறந்த இந்தக் கதையை உனக்கு நான்
உரைத்தேன். இது தனம், யசஸ், ஆயுஸ், இவைகளைக் கொடுப்பதும்,
ஸகல பாபங்களையுமகற்றுவதுமாகும். இச் சிறந்த சரித்ரத்தை
इदं च कथयेद्विद्वानहन्यहनि भारत ।
सुदर्शनस्य चरितं पुण्यान् लोकानवाप्नुयात् ॥
इति दानधर्मेषु सुदर्शनोपाख्यानम् ॥
'तदाज्ञया तु कर्तव्य मकार्यमपि नेच्छया' इत्येवमादिषु
वचनेषु आज्ञाप्राधान्यस्यावगमात् कार्यमकार्यं वा तदाज्ञयैव
कर्तव्यमित्येव तात्पर्यम् ॥

ननु पूर्वं सर्वधर्मापेक्षया पतिशुश्रूषणस्य प्राधान्यमुक्तम् ।
सुदर्शनोपाख्याने तु आज्ञाकरणस्य प्राबल्यं प्रतिपाद्यते । तथा च
पूर्वोत्तरविरोध इति चेदुच्यते ॥

पत्युरप्रीतिसंपादनमधर्मः । तदुक्तं भारते लुब्धकपोतीये-
दावाग्निव निर्दग्धा सुपुष्पस्तबका लता ।
भस्मीभवतु सा नारी यस्यां भर्ता न तुष्यति ॥ इति ॥

நன்மையை விரும்பியவன் கேட்கவேண்டும். ஸுதர்சனனுடைய இச்சரிதத்தை எவன் ப்ரதிதினம் படிப்பானோ அவன் புண்யலோகங்களை அடைவான்.

இவ்விதம் தான தர்மங்களில் ஸுதர்சனோபாக்யானம் முற்றிற்று. 'பதியின் ஆக்ஞையினால் அகார்யத்தையும் செய்யவேண்டும். தன்னிச்சையால் செய்யக்கூடாது' என்பது முதலிய வசனங்களில் பதியின் ஆக்ஞைக்கு ப்ராதான்யம் தோன்றுவதால், கார்யமானாலும், அகார்யமானாலும் பதியின் ஆக்ஞையாலேயே செய்யப்படவேண்டும், என்பதே தாத்பர்யம்.

ஒய்! முன் ஸகல தர்மங்களையும் அபேக்ஷித்துப் பதிசுச்ரூஷைக்கு ப்ராதான்யம் சொல்லப்பட்டது. ஸுதர்சனோபாக்யானத்தினாலோ ஆக்ஞாகரணத்திற்கு ப்ராபல்யம் சொல்லப்படுகிறது. அவ்விதமிருப்பதால் முன்பின் விரோதம் இருக்கிறது, எனில் சொல்லுகிறோம்.

பதிக்கு அப்ரீதியைச் செய்வது அதர்மம். அது சொல்லப்பட்டுள்ளது
பாரதத்தில், லுப்தகபோதீயத்தில்- 'எவளிடத்தில் பர்த்தா
ஸந்தோஷிக்கவில்லையோ அவள், பூங்கொத்துகளுடைய
கொடி காட்டுத்தீயால் பொசுக்கப்படுவதுபோல் பொசுங்கிச்
சாம்பலாகவேண்டும்' என்று.
तत्प्रीतिसंपादनं मुख्यो धर्मः । तदपि तत्रैव-
तुष्टे भर्तरि नारीणां तुष्टास्स्युः सर्वदेवताः ।
पतिप्रसादः स्वर्गो वा तुल्यो नार्या नवा भवेत् ॥
या प्रियं प्रीणयेत् प्रीत्या त्रिलोकी प्रीणिता तया ॥ इति ॥

तत्प्रीत्युत्पादनव्यापारः सर्वोऽपि शुश्रूषैव । एवं च आज्ञाकरणमपि प्रीत्युत्पादनत्वात् शुश्रूषान्तर्गतमेव । अत एव च सर्वमपि गुरुजनप्रीतिकरं कर्म शास्त्रकारैः शुश्रूषात्वेन व्यवह्रियते । यथा- 'माता पुत्रत्वस्य' इत्यापस्तंबधर्मव्याख्यानावसरे हरदत्तेन मातुः सुब्रह्मण्याह्वाने करंभपात्रादौ च अन्वयः प्रीतिकरत्वात् शुश्रूषात्वेन व्यवहृतः । किंपुनरेवमादिषु मातुरन्वयः शुश्रूषा ? ओमित्याह । अन्विता हि सा संमता मन्यते । निरस्ता तु विमतेति ।

பதியின் ப்ரீதியைச் சம்பாதிப்பது முக்ய தர்மம். அதுவும் சொல்லப்பட்டுள்ளது அவ்விடத்திலேயே. ஸ்த்ரீகளுக்குப் பர்த்தா ஸந்துஷ்டனானால் ஸகல தேவர்களும் ஸந்துஷ்டராகின்றனர். ஸ்த்ரீக்குப் பதியின் ப்ரஸாதமும், ஸ்வர்க்கமும் ஸமமாகுமோ ஆகாதோ. எவள் ப்ரீதியுடன் பதியைச் சந்தோஷிக்கச் செய்கிறாளோ, அவள் மூன்று உலகங்களையும் ஸந்தோஷிக்கச் செய்கின்றாள், என்று.

பதிக்கு ப்ரீதியைச் செய்யும் வ்யாபாரமெலாம் சுச்ரூஷையேயாம்.
இவ்விதமிருப்பதால், ஆக்ஞையைச் செய்வதும், ப்ரீதியைச்
செய்வதால் சுச்ரூஷையிலுட்பட்டதே. ஆகையால்தான் குரு
ஜனத்திற்கு ப்ரீதியைச் செய்யும் கார்யமெல்லாவற்றையும்
சுச்ரூஷையென்று சாஸ்த்ரகாரர்கள் வ்யவஹரிக்கின்றனர். இதற்கு
உதாஹரணம் - 'மாதாபுத்ரத்வஸ்ய' என்ற ஆபஸ்தம்ப தர்ம
ஸூத்ர வ்யாக்யானத்தில், ஹரதத்தரால் -"மாதாவுக்கு
ஸுப்ரம்ஹண்யாஹ்வானத்திலும், கரம்பபாத்ராதிகளிலும் சேர்க்கை
சுச்ரூஷை, என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. 'இம்மாதிரியான
கார்யங்களில் சேர்ப்பது மாத்ரு சுச்ரூஷையாகுமா? ஆம் ஆகும்.
இவ்வித கார்யங்களில் சேர்க்கப்பட்டால்தான் அவள் பூஜிக்கப்
பட்டவளாக நினைக்கின்றாள். சேர்க்கப்படாவிடில் அவமதிக்கப்
एवं च आज्ञाकरणस्यापि प्रीत्युत्पादकत्वात् शुश्रूषारूपत्वं सिद्धम् ॥

अत एव सुदर्शनोपाख्याने पत्युराज्ञाकरणमुपक्रम्य तदेव
'तव शुश्रूषया राजन् राजपुत्र्या विनिर्जितः' इत्यादिना शुश्रूषात्वेन
व्यवहृतमिति । अत एव च शिष्याणामाचार्याज्ञाकरणं तच्छरीर-
शुश्रूषणं उभयमपि शुश्रूषैवेति कृत्वा आचार्यशुश्रूषा भिक्षाचरण
मग्नीन्धनमिति त्रयाणामेव पृथग्रहणं कृतम् । न त्वाज्ञायाः ।
ननु एवं आज्ञाकरणस्यापि शुश्रूषान्तर्भावे तस्य पृथग्रहणं किमर्थमिति
चेदुच्यते ॥

शुश्रूषा हि बहुव्यापाररूपत्वात् सामान्यरूपा । अज्ञाकरणं तु तत्तत्काले पदार्थविशेषावलम्बनेन प्रवर्तमानं भर्तुरतिशयितादर

பட்டவளாக நினைக்கின்றாள்'' என்று. இவ்விதமிருப்பதால் ஆக்ஞைபைச் செய்வதும் ப்ரீதியைச் செய்வதால் சுச்ரூஷாரூபமென்று ஸித்தித்தது.

ஆகையால்தான் ஸுதர்சனோபாக்யானத்தில், பதியின் ஆக்ஞையைச் செய்வதைப்பற்றி ஆரம்பித்து, அதுவே 'தவ ஶுஶ்ரூஷயா' என்று சுச்ரூஷைத் தன்மையால் வ்யவ ஹரிக்கப்பட்டது. ஆகையாலேயே சிஷ்யர்களுக்கு ஆசார்யனின் ஆக்ஞையைச் செய்வது, அவன் சரீர சுச்ரூஷை இரண்டும் சுச்ரூஷையே என்று நினைத்து, ஆசார்ய சுச்ரூஷை, பிக்ஷாசரணம், ஸமிதாதானம் என்ற மூன்றையுமே தனியாய் க்ரஹிக்கப் பட்டுள்ளது. ஆக்ஞையைத் தனியாய் க்ரஹிக்கவில்லை. ஓய்! இவ்விதம் ஆக்ஞாகரணமும் சுச்ரூஷையில் அந்தர்ப்பூதமென்றால், அதைத் தனியாய் க்ரஹித்தது எதற்கு எனில், சொல்லப்படுகிறது.

சுச்ரூஷை என்பது வெகு வ்யாபார ரூபமானதால்
ஸாமான்ய ரூபமாகியது. ஆக்ஞாகரணமோ அந்தந்தக் காலத்தில்
பதார்த்த விசேஷத்தின் அவலம்பனத்தினால் ப்வ்ருத்திப்பதால்
பர்த்தாவுக்கு அதிக ஆதரவுக்கு விஷயமாவதால் விசேஷ ரூப
विषयत्वेन विशेषरूपम् । अतः गोबलीवर्दन्यायेन पृथग्ग्रहणमुपपन्नम् ॥

इमं धर्मपथं या हि पालयत्यखिलं सदा ।
अरुन्धतीव नारीणां स्वर्गलोके महीयते ॥

अत्र पतिशुश्रूषणातिशयेन अरुन्धत्या दृष्टान्तत्वेन ग्रहणं
कृतम् । तस्याः पतिशुश्रूषणातिशयश्च वनपर्वणि कुमारोत्पत्तौ
अवगम्यते ॥

समाहूतो हुतवहः सोद्भुतस्सूर्यमण्डलात् ।
विनिस्सृत्याययौ वह्निर्वाग्यतो विधिवत् प्रभुः ॥
आगम्याहवनीयं वै तैर्द्विजैर्मन्त्रतो हुतम् ।
स तत्र विविधं हव्यं प्रतिगृह्य हुताशनः ॥
ऋषिभ्यो भरतश्रेष्ठ प्रायच्छत दिवौकसाम् ।
निष्कामंञ्चाप्यपश्यत् स पत्नीस्तेषां महात्मनाम् ॥

மாகியது. ஆகையால் கோபளீவர் தந்யாயத்தால், தனியாய்ச் சொல்லியது உபபன்னமாகிறது.

இந்தத் தர்மமார்க்கம் முழுவதையும் எப்பொழுதும் எவள் காக்கிறாளோ அவள் பெண்களுள் அருந்ததிபோல் ஸ்வர்க்கலோகத்தில் சிறப்படைகிறாள்.

இங்கே பதிசுச்ரூஷாதிக்யத்தால் அருந்ததியை த்ருஷ்டாந்தமாய் க்ரஹிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவளின் பதிசுச்ரூஷாதிக்யமும் வனபர்வத்தில் ஸுப்ரம்ஹண்யோத்பத்தியில் அறியப்படுகிறது.

அழைக்கப்பட்ட அக்னிபகவான் ஆச்சர்யகர ரூபமுடையவனாய்
ஸூர்யமண்டலத்தினின்றும் வெளியேறி மௌனமாய் அங்கு
வந்துசேர்ந்தான். ருஷிகளால் கொடுக்கப்பட்ட பலவித
ஹவிஸ்ஸுகளை க்ரஹித்து அவைகளைத் தேவர்களுக்களித்தான்.
அவன் வெளியிற் செல்லும்போது அந்த மஹாத்மாக்களான
ருஷிகளின் பத்னிகளைக் கண்டான். அவர்கள் தங்கள் ஆஸனங்களில்
स्वेष्चासनेषूपविष्टाः स्वपतींश्च तथा सुखम् ।
रुक्मवेदिनिभास्तास्तु चन्द्रलेखा इवामलाः ॥
हुताशनार्चिःप्रतिमाः सर्वास्तारा इवाद्भुताः ।
स तद्गतेन मनसा बभूव क्षुभितेन्द्रियः ॥
पत्नीदृष्ट्वा द्विजेन्द्राणां वह्निः कामवशं ययौ ।
भूयस्स चिन्तयामास न न्याय्यं क्षुभितोह्यहम् ॥
साध्व्यः पतयो द्विजेन्द्राणा मकाम्याः कामयाम्यहम् ॥
नैताइशक्या मया स्प्रष्टुं द्रष्टुं वाऽप्यथवाऽन्ततः ।
गार्हपत्यं समाविश्य तस्मात् स्पृश्याम्यभीक्ष्णशः ॥

मार्कण्डेयः -
संस्पृशन्निव सर्वास्ताः शिखाभिः काञ्चनप्रभाः ।
पश्यमानश्च मुमुदे गार्हपत्यं समाश्रितः ॥
निरूप्य तत्र सुचिर मेवं वह्निर्वशं गतः ।
मनस्तासु विनिक्षिप्य कामयानो वराङ्गनाः ॥

பதிகளிடம் உட்கார்ந்திருந்தனர். அவர்கள் ஸ்வர்ணவேதி போலும், களங்கமற்ற சந்த்ரலேகைகள் போலவும், அக்னி ஜ்வாலைகள் போலவும், நக்ஷத்ரங்கள் போலவும் ஆச்சர்யமான ரூபமுடனிருந்தனர். அவர்களைப் பார்த்த அக்னி அவர்களை நாடிய மனதுடன் இந்த்ரியங்களில் கலக்கமுற்றான். காமத்திற்கும் வசமானான். மறுபடி தனக்குள் சிந்திக்கலானான். இது நியாயமல்ல. நான் கலக்கமடைந்தேனல்லவா. இந்த ப்ராம்ஹண ச்ரேஷ்டர்களின் பத்னிகள் பதிவ்ரதைகள். ஆசிக்கத்தகாதவர்கள். இவர்களை நான் ஆசிக்கின்றேன். இவர்களை நான் தொடவும் முடியாது. அல்லது முடிவில் பார்க்கவும் முடியாது. ஆகையால் கார்ஹபத்யாக்னியில் புகுந்து அடிக்கடி இவர்களைத் தொடுகிறேன்.

மார்க்கண்டேயர்:- இவ்விதம் நிச்சயித்து கார்ஹபத்யாக்னியை
அடைந்து தன் ஜ்வாலைகளால் அவர்களைத் தொடுகிறவன் போல் ஸ்பர்சித்து அவர்களைப் பார்த்து மகிழ்ந்தான்.
அக்னி வெகுகாலம் இவ்விதம் பார்த்து மனதை அவர்களிடம்
कामसन्तप्तहृदयो देहत्यागे विनिश्चितः ।
अलाभे ब्राह्मणस्त्रीणामग्निर्वनमुपागमत् ॥
स्वाहा तं दक्षदुहिता प्रथमं कामयत्तदा ।
सा तस्य छिद्रमन्वैच्छत् चिरात्प्रभृति भामिनी ॥
अप्रमत्तस्य देवस्य न च पश्यत्यनिन्दिता ।
सा तं ज्ञात्वा यथावत्तु वह्निं वनमुपागतम् ॥
तत्वतः कामसंतप्तं चिन्तयामास भामिनी ।
अप्रमत्तस्य देवस्य न च पश्यत्यनिंदिता ॥
अहं सप्तर्षिपत्नीनां कृत्वा रूपाणि पावकम् ।
कामयिष्यामि कामार्ता तासां रूपेण मोहितम् ॥
एवं कृते प्रीतिरस्य कामावाप्तिश्च मे भवेत् ॥

मार्कण्डेयः-
शिवा भार्यात्वङ्गिरसः शीलरूपगुणान्विता ।
तस्याः सा प्रथमं रूपं कृत्वा देवी जनाधिप ॥

செலுத்தி அவர்களை விரும்பியவனாய், காமத்தால் தபித்த மனமுடையவனாய், சரீரத்தை விட்டுவிட நிச்சயித்துக் காட்டிற்குச் சென்றான். இதற்கு முன்பே, தக்ஷப்ரஜாபதியின் குமாரியாகிய ஸ்வாஹா என்பவள் அந்த அக்னியை ஆசித்தாள். அவளுக்கு அவகாசம் கிடைக்கவில்லை. அவள் அவனை ஸப்தருஷிகளின் பத்னிகளின் ரூபத்தால் மோஹித்தவனாக அறிந்து, இவனை, ஸப்தருஷி பத்னிகளின் ரூபத்தை தான் க்ரஹித்து மோஹிக்கச் செய்து என்னுடன் இருக்கும்படி செய்கிறேன். இதனால் அக்னிக்கும் ப்ரீதியுண்டாகிறது. எனக்கும் காமபூர்த்தியாகிறது என்று நினைத்தாள்.

மார்க்கண்டேயர்:- ஸப்தருஷிகளுள் ஒருவரான அங்கிரஸ்ஸின்
பார்யை சிவை என்பவள். நல்லொழுக்கம், ரூபம், குணங்கள்
இவைகளுடன் கூடியவள். அரசனே! அந்த ஸ்வாஹா
என்பவள் சிவையின் ரூபத்தை க்ரஹித்து அக்னியிடம் சென்று
जगाम पावकाभ्याशं तं चोवाच वराङ्गना ।
मामग्ने कामसंतप्तां त्वं कामयितुमर्हसि ॥
करिष्यसि न चेदेवं मृतां मामुपधारय ।
अहमङ्गिरसो भार्या शिवा नाम हुताशन ॥
शिष्टाभिः प्रहिता प्राप्ता मन्त्रयित्वा विनिश्रयम् ॥

अग्निरुवाच -
कथं मां त्वं विजानीषे कामार्तमितराः कथम् ॥
शिवोवाच-
अस्माकं त्वं प्रियो नित्यं विभीमस्तु वयं तव ।
त्वचित्तमिङ्गितैर्ज्ञात्वा प्रेषिताऽस्मि तत्रान्तिके ॥
मैथुनायेह संप्राप्ता कामं प्राप्तुं हितं चर ।
यातरो मां प्रतीक्षन्ते गमिष्यामि हुताशन ॥

அவனை நோக்கிச் சொன்னாள். "ஓ அக்னே! நான் உம்மை ஆசித்துள்ளேன். நீர் என்னைக் கருதவேண்டும். இல்லாவிடில் நான் இறந்துவிடுவேன் என்று அறியும். நான் அங்கிரஸ்ஸின் பார்யையான 'சிவா' என்பவள். மற்றவர்களும் சேர்ந்து ஆலோசித்து நிர்ணயம் செய்து என்னை அனுப்பினார்கள்" என்று.

அக்னி சொல்வதாவது:- நான் காமத்தால் வருந்தியுள்ளேன் என்று நீ எவ்விதமறிந்தாய்? மற்றவரும் எவ்விதமறிந்தனர்?

சிவை சொல்லுகிறாள்:- ஸப்தருஷிகளின் பத்னிகளென்று எவர்களைச் சொன்னீரோ அவர்கள் எல்லோரும் உம்மிடம் ப்ரீதியுடனிருக்கின்றோம். ஆனாலும் உம்மிடம் தெரிவிக்கப் பயந்திருந்தோம். இப்பொழுது இங்கிதங்களால் உம்முடைய சித்தத்தை அறிந்து அவர்களால் உம்மிடம் நான் அனுப்பப்பட்டேன். உம்மிடம் சேருவதற்காக வந்தேன். எனக்கு ஹிதத்தைச் செய்யும். மற்றவர்கள் என் வரவை எதிர்பார்த்திருக்கின்றனர். நான் செல்கிறேன். मार्कण्डेयःततोऽग्निरुपयेमे तां शिवां प्रीतां मुदा युतः । प्रीत्या देवी समायुक्ता शुक्रं जग्राह पाणिना ॥ अर्पितं यन्ममेदं ये रूपं द्रक्ष्यन्ति कानने । ते ब्राह्मणीनामनृतं दोषं वक्ष्यन्ति पावक ॥ तस्मादेतद्रक्षमाणा गरुडी संभवाम्यहम् । वनान्निर्गमनं चैव सुखं मम भविष्यति ॥ सुपर्णी सा तदा भूत्वा निर्जगाम महावनात् ॥ अपश्यत् पर्वतं श्वेतं शरस्तंबैस्सुसंवृतम् । दृष्टिविषैस्सप्तशीर्षैर्गुप्तं भोगिभिरद्भुतैः ॥ रक्षोमिश्च पिशाचैश्च रौद्गैर्भूतगणैस्तथा । राक्षसीभिश्च संपूर्ण मनेकैश्च मृगद्विजैः ॥ सा तत्र सहसा गत्वा शैलपृष्ठं सुदुर्गमम् ।

மார்க்கண்டேயர்:- இவ்விதம் சிவையின் வார்த்தையைக் கேட்டுச் சந்தோஷமுற்ற அக்னி, ஸந்துஷ்டையான அவளைப் பரிக்ரஹித்தான். அவள் ஸந்தோஷத்துடன் அக்னியின் சுக்ரத்தைக் கையால் க்ரஹித்தாள். ஓ அக்னே! உமக்கு அளிக்கப்பட்ட என் ரூபத்தைக் காட்டில் காண்பவர்கள் ப்ராம்ஹணிகளுக்குப் பொய்யான தோஷத்தைச் சொல்வார்கள். ஆகையால் இதைக் காக்க நான் பெண் கருடபக்ஷியாய் உருவமடைகிறேன். இக்காட்டிலிருந்து வெளியேறுவதும் எனக்கு ஸுகமாய் ஆகும். என்று சொல்லி அவள் பெண் கருடபக்ஷியாய் உருவமடைந்து அக்காட்டினின்று வெளியேறினாள்.

அவள், அங்கு, நாணல் கொத்துக்களால் சூழப்பட்டதும்,
கண்ணில் விஷமுள்ளதும், ஏழு தலைகளுள்ளதுமான அத்புத
ஸர்ப்பர்களால் காக்கப்பட்டதும், ராக்ஷஸர், பிசாசர் பூதகணங்கள்,
ராக்ஷஸிகள், பல மருகங்கள், பக்ஷிகள் இவைகளால் நிறைந்ததுமான
'ச்வேதம்' எனும் பெயருள்ள மலையைக் கண்டாள். அவள்
விரைவாய் ஒருவரும் செல்லக்கூடாத அந்தப்ரதேசத்தில்
प्राक्षिपत् काञ्चने कुण्डे शुक्रं सा त्वरिता शुभा ॥
सप्तानामपि सा देवी सप्तर्षीणां महात्मनाम् ।
पत्नीसरूपतां कृत्वा कामयामास पावकम् ॥
दिव्यं रूपमरुन्धत्याः कर्तुं न शकितं तया ।
तस्यास्तपःप्रभावेण भर्तृशुश्रूषणेन च ॥ इति ॥

अत्र स्वपतिप्रीणनाय इतरपिंपत्नीवेषं गृहीतवती अग्निपत्नी
स्वाहादेवी अरुन्धत्या: पातिव्रत्यतेजोविशेषेण तद्रूपग्रहणे समर्था
नासीदिति प्रतिपादनेन सर्वपतिव्रताभ्यः अरुन्धती श्रेष्ठेति प्रतिपादितम् ॥

पतिशुश्रूषणान्नार्याः तपो नान्यद्विधीयते ।
सावित्री पतिशुश्रूषां कृत्वा स्वर्गे महीयते ॥ इति ॥

ஸ்வர்ணமயமான ஒரு குண்டத்தில் கையிலுள்ள சுக்ரத்தை விட்டாள். இவ்விதமே அந்த ஸ்வாஹாதேவீ, மற்ற ஸப்தருஷிகளின் பத்னிகளுக்கு ஸமானமான ரூபத்தை க்ரஹித்து, அக்னியை ஆசித்து ரமிக்கச்செய்தாள். ஆனால், அருந்ததியின் அழகிய உருவத்தை மட்டில் க்ரஹிப்பதற்கு அவளால் முடியவில்லை. அருந்ததி தபஸ்ஸின் ப்ரபாவத்தாலும், பர்த்ரு சுச்ரூஷா பலத்தாலும்.

இங்கு, தன் பதியைச் சந்தோஷிக்கச் செய்வதற்காக மற்ற ருஷி பத்னிகளின் வேஷத்தை க்ரஹித்த அக்னிபத்னியான ஸ்வாஹா தேவியானவள், அருந்ததியின் பாதிவ்ரத்ய தேஜோ விசேஷத்தால், அருந்ததியின் ரூபத்தை க்ரஹிப்பதற்கு சக்தியுள்ளவளாகவில்லை, என்று சொல்லியதால், எல்லாப் பதிவ்ரதைகளைக் காட்டிலும் அருந்ததீ சிறந்தவள், என்பது ப்ரதிபாதிக்கப்பட்டது.

பதிசுச்ரூஷையைவிட வேறு தபஸ்ஸு ஸ்த்ரீக்கு விதிக்கப்படவில்லை. ஸாவித்ரீ என்பவள் பதிசுச்ரூஷை செய்ததால் ஸ்வர்க்கத்தில் சிறப்புறுகிறாள், என்றுள்ளது. तथा च सावित्र्युपाख्यानम् ।

युधिष्ठिर उवाच-
नात्मानमनुशोचामि नेमान् भ्रातॄन् महामुने । ।
हरणं चापि राज्यस्य यथेमां द्रुपदात्मजाम् ॥
द्यूते दुरात्मभिः क्लिष्टाः कृष्णया तारिता वयम् ।
जयद्रथेन च पुनः वनाच्चापि हृता बलात् ॥
अस्ति सीमन्तिनी काचित् दृष्टपूर्वाऽथवा श्रुता ।
पतिव्रता महाभागा यथेयं द्रुपदात्मजा ॥

मार्कण्डेय उवाच-
शृणु राजन् कुलस्त्रीणां महाभाग्यं युधिष्ठिर ।
सर्वमेतद्यथा प्राप्तं सावित्र्या राजकन्यया ॥
आसीन्मद्रेषु धर्मात्मा राजा परमधार्मिकः ।
ब्रह्मण्यश्च महात्मा च सत्यसन्धो जितेन्द्रियः ॥

அவ்விதமே ஸாவித்ரியின் சரித்ரம். புதிஷ்டிரர் சொல்லுகிறார்:ஓ மஹாமுநே ! நான் என்னைப்பற்றியோ, இந்த ப்ராதாக்களைப் பற்றியோ, ராஜ்யத்தை இழந்ததைப்பற்றியோ அவ்வளவு வருந்தவில்லை. இந்த த்ரௌபதியைப் பற்றி எவ்விதம் வருந்துகிறேனோ சூதாட்டத்தில் துஷ்டர்களால் வருத்தப்பட்ட நாங்கள் த்ரௌபதியால் மீட்கப்பட்டோம். மறுபடி இவள் ஜயத்ரதனால் வனத்தினின்றும் அபஹரிக்கப்பட்டாள். பதிவ்ரதையும், மஹாபாக்யசாலியுமான இந்த த்ரௌபதிபோல் வேறு ஸ்த்ரீ இருக்கின்றாளா? முன் பார்க்கப்பட்டாளா? கேட்கப்பட்டாளா?.

மார்க்கண்டேயர் சொல்லுகிறார்:- அரசனே! யுதிஷ்டிர!
கேட்கவேண்டும். குலஸ்த்ரீகளின் மாஹா த்ம்யத்தைச் சொல்லப்
போகிறேன். ராஜகுமாரியான ஸாவித்ரீ என்பவள் எவ்விதமாய்
மாஹாத்ம்யத்தை அடைந்தாளோ அதைச் சொல்லுகிறேன்.
மத்ரதேசத்தில் பரமதர்மிஷ்டனும், ப்ராம்ஹண பக்தனும்,
மஹாத்மாவும், ஸத்யவாதியும், ஜிதேந்த்ரியனும், விதிப்படி
यज्वा दानपतिर्दक्षः पौरजानपदप्रियः ।
पार्थिवोऽश्वपतिर्नाम सर्वभूतहिते रतः ॥
क्षमावाननपत्यश्च सत्यवाग्विजितेन्द्रियः ।
अतिक्रान्तेन वयसा सन्तापमुपजग्मिवान् ॥
अपत्योत्पादनार्थं च तीव्रं नियममास्थितः ।
काले परिमिताहारो ब्रह्मचारी जितेन्द्रियः ॥
हुत्वा शतसहस्रं सः सावित्र्या राजसत्तमः ।
पष्ठे षष्ठे तदा काले बभूव मितभोजनः ॥
एतेन नियमेनासन् वर्षाण्यष्टादशैव तु ।
पूर्णे ह्यष्टादशे वर्षे सावित्री तुष्टिमभ्यगात् ॥
रूपिणी तु तदा राजन् दर्शयामास तं नृपम् ।
अग्निहोत्रात् समुत्थाय हर्षेण महताऽन्त्रिता ॥
उवाच चैनं वरदा वचनं पार्थिवं तदा ॥

सावित्र्युवाचब्रह्मचर्येण शुद्धेन दमेन नियमेन च ।

யாகம் செய்தவனும், தானசீலனும், ஸமர்த்தனும், ஜனங்களெல் லோருக்கும் ப்ரியனும் ஆகிய 'அச்வபதி' என்று பெயருள்ள அரசனிருந்தான். அவன் பொறுமையுள்ளவன், புத்ரனில்லாதவன், உண்மை பேசுபவன், புலன்களை ஜயித்தவன். வயது சென்றதால் வருத்தமடைந்தான். புத்ரனைப் பெறுவதற்காகக் கடுமையான நியமத்தை ஏற்றான். காலத்தில் அல்பமான ஆஹாரத்தைப் புஜித்து, ப்ரம்ஹசாரியாய், ஜிதேந்த்ரியனாயிருந்து, ஸாவித்ரீ மந்த்ரத்தால் பதினாயிரம்முறை ஹோமம் செய்து, ஆறுகாலத்திற்கொருமுறை ஸ்வல்பமாய் புஜித்துவந்தான். இவ்விதம் நியமத்துடன் பதினெட்டு வர்ஷங்கள் சென்றன. பதினெட்டாவது வர்ஷம் முடிந்தவுடன் ஸாவித்ரீ தேவதை ஸந்தோஷமடைந்தவளாய் அந்த அரசனுக்குத் தர்சனமளித்தாள். அக்னிஹோத்ராக்னியிலிருந்துமெழுந்து, மிகச் சந்தோஷமுற்றவளாய் அரசனை நோக்கிச் சொன்னாள்.

ஸாவித்ரீ சொல்லுகிறாள்:- அரசனே! உனது சுத்தமான
ப்ரம்ஹசர்யத்தாலும், இந்த்ரிய நிக்ரஹத்தாலும், நியமத்தாலும்,
सर्वात्मना च भक्त्या च तुष्टाऽस्मि तव पार्थिव ॥
वरं वृणीष्वाश्वपते मद्रराज यदीप्सितम् ।
न प्रमादश्च धर्मेषु कर्तव्यस्ते कथञ्चन ॥

अश्वपतिरुवाच-
अपत्यार्थः समारंभः कृतो धर्मेप्सया मया ।
पुत्रा मे बहवो देवि भवेयुः कुलभावनाः ॥
तुष्टाऽसि यदि मे देवि वरमेनं वृणोम्यहम् ।
सन्तानं परमो धर्म इत्याहुर्मा द्विजातयः ॥

सावित्र्युवाच -
पूर्वमेव मया राजन् अभिप्रायमिमं तव ।
ज्ञात्वा पुत्रार्थ मुक्तो वै भगवांस्ते पितामहः ॥
प्रसादाच्चैव तस्मात्ते स्वयंभूविहिताद्भुवि ।
कन्या तेजस्विनी सौम्य क्षिप्रमेव भविष्यति ॥
उत्तरं च न ते किश्चिद्व्याहर्तव्यं कथञ्चन ।
पितामहनिसर्गेण तुष्टाह्येतत् ब्रवीमि ते ॥

ஏகாந்த பக்தியினாலும் ஸந்தோஷமுற்றேன். ஓ மத்ரராஜ அச்வபதே! இஷ்டமான வரனை வேண்டிக்கொள். தர்மங்களில் கவனத்துடனிருக்கவும்.

அச்வபதி:- ஓ தேவீ! நான் தர்மத்தை அடைய விரும்பி, புத்ரர்களுக்காக இக்கார்யத்தைச் செய்தேன். நீ எனக்கு ஸந்துஷ்டையாயிருந்தால், என் குலத்தை வ்ருத்திசெய்யும் பல புத்ரர்கள் எனக்கு உண்டாகவேண்டும். நான் இந்த வரனை வேண்டுகிறேன். வம்ச வ்ருத்தியே சிறந்த தர்மமென்று என்னிடம் ப்ராம்ஹணர்கள் சொல்லியுள்ளனர்.

ஸாவித்ரீ:- அரசனே! உன் அபிப்ராயத்தை முன்பே நான் அறிந்து
ப்ரம்ஹதேவரிடம் தெரிவித்தேன். அவருடைய அருளினால்
உனக்கு அழகிய பெண் சிக்கிரமாய் உண்டாவாள். இதற்கு மேல்
நீ ஒன்றும் பதில் சொல்லக்கூடாது. ப்ரம்ஹாவின் உத்திரவினால்
ஸந்தோஷமடைந்து நான் இதைச் சொல்லுகிறேன்.
मार्कण्डेय उवाच-
स तथेति प्रतिज्ञाय सावित्र्या वचनं नृपः ।
प्रसादयामास पुनः क्षिप्रमेतद्भविष्यति ॥
अन्तर्हितायां सावित्र्यां जगाम स्वपुरं नृपः ।
स राज्ये चावसद्धीरः प्रजा धर्मेण पालयन् ॥
कस्मिंश्चित्तु गते काले स राजा नियतव्रतः ।
ज्येष्ठायां धर्मचारिण्यां महिण्यां गर्भमादधे ॥
राजपुत्र्यास्तु गर्भस्समालंब्य भरतर्षभ ।
व्यवर्धत तदा शुक्ले तारापति रिवांबरे ॥
प्राप्ते काले तु सुषुवे कन्यां राजीवलोचनाम् ।
क्रियाश्च तस्या मुदितः चक्रे स नृपसत्तमः ॥
सावित्र्या प्रीतया दत्ता सावित्र्या हुतया ह्यपि ।
सावित्रीत्येव नामास्या श्चक्रुर्विप्रास्तथा पिता ॥
सा विग्रहवतीव श्रीः व्यवर्धत नृपात्मजा ।
कालेन चापि सा कन्या यौवनस्था बभूव ह ॥

மார்க்கண்டேயர்:- அரசன் அவ்விதமே என்று ஒப்பி,
இது சீக்கிரம் நிறைவேறவேண்டும் என்று வேண்டினான்.
ஸாவித்ரீ தேவியும் மறைந்தாள். பிறகு அரசன் தனது நகரம்
சென்றான். தன் ராஜ்யத்தில் ப்ரஜைகளைத் தர்மத்துடன்
பரிபாலித்து வஸித்திருந்தான். சிலகாலம் சென்றபின், அந்த
அரசன் தர்மிஷ்டையான ஜ்யேஷ்ட மஹிஷியினிடத்தில்
கர்ப்பத்தைப் பெற்றான். அந்தக் கர்ப்பம் சுக்லபக்ஷத்தில் சந்த்ரன்
ஆகாசத்தில்போல் வ்ருத்தி அடைந்தது. ப்ரஸவகாலம்
ப்ராப்தமானதும் தாமரைக்கண்ணியான பெண்ணைப் பெற்றாள்
ராஜபத்னீ. அந்த அரசன் அவளுக்குச் செய்யவேண்டிய
ஜாதகர்மாதிகளைச் செய்தான். ப்ரஸன்னையான ஸாவித்ரியால் கொடுக்கப்பட்டதாலும், ஸாவித்ரீ ஹோமத்தாலுண்டாகியதாலும்,
அவளுக்கு ப்ராம்ஹணர்களும், பிதாவும் 'ஸாவித்ரீ' என்று
பெயரை அளித்தார்கள். அந்த ராஜகன்யை சரீரத்துடன் வந்த
லக்ஷ்மீபோல் ஒவ்வொரு நாளிலும் வளர்ந்து வந்தாள். சில
காலத்திற்குப் பிறகு யௌவனப் பருவத்தையுமடைந்தாள்.
तां सुमध्यां पृथुश्रोणीं प्रतिमां काञ्चनीमिव ।
प्राप्तेयं देवकन्येति दृष्ट्वा संमेनिरे प्रजाः ॥
तां तु पद्मपलाशाक्षीं ज्वलन्तीमिव तेजसा ।
न कश्चिद्वरयामास तेजसा प्रतिबोधितः ॥
अथोपोष्य शिरस्त्राता देवतामभिगम्य सा ।
हुत्वाऽग्निं विधिवद्विप्रान् वाचयामास पर्वणि ॥
ततस्सुमनसश्शेषाः प्रतिगृह्य महात्मनः ।
पितुस्समीपमगमद्देवी श्रीरिव रूपिणी ॥
साऽभिवाद्य पितुः पादौ शेषाः पूर्व नियम्य च ।
कृतांजलिर्वरारोहा नृपतेः पार्श्वमास्थिता ।
यौवनस्थां तु तां दृष्ट्वा स्वां सुतां देवरूपिणीम् ।
अयाच्यमानां च वरैः नृपतिर्दुःखितोऽभवत् ॥

राजोवाचपुत्रि प्रदानकालस्ते न च कश्चित् वृणोति माम् ।

மிகவும் அழகுற்று ஸ்வர்ண ப்ரதிமைபோன்ற அவளை நோக்கிய ஜனங்கள் தேவப்பெண் வந்துள்ளாள் என்று எண்ணினர். அதிக தேஜஸ்ஸுடைய அவளை ஒரு ராஜகுமாரனும் வேண்டி வரிக்கவில்லை. ஒருநாளில், அக்கன்னிகை உபவாஸமிருந்து ஸ்நானம் செய்து, தேவதையைப் பூஜித்து, ஹோமம் செய்வித்து, பர்வதினத்தில் ப்ராம்ஹணர்களால் வேதபாராயணம் முதலியதைச் செய்வித்து, நிர்மால்ய ப்ரஸாதமான புஷ்பங்களைப் பெற்று, உருவமுடன் வந்த லக்ஷ்மீ தேவிபோல் மஹாத்மாவான தன் பிதாவின் ஸமீபம் சென்றாள்.

அவள் பிதாவின் பாதங்களில் வணங்கி, புஷ்பங்களை முன்பே தலையில் தரித்து, அஞ்ஜலியுடன் அரசனின் அண்டையில் நின்றாள். அரசன், தேவப்பெண் போன்றவளும், யௌவனமடைந்தவளுமான தன் பெண்ணைப் பார்த்து, இவளை ஒருவரும் வரிக்கவில்லையேயென்று வருத்தமுற்றான். அவளைப் பார்த்து வருமாறு சொல்லுகிறான்.

அரசன்:- பெண்ணே! உள்னைத் தானம் செய்வதற்குக்
स्वयमन्विच्छ भर्तारं गुणैस्सदृशमात्मनः ॥
प्रार्थितः पुरुषो यश्च स निवेद्यस्त्वया मम ।
विमृश्याहं प्रदास्यामि वरयेस्त्वं यथेप्सितम् ॥
श्रुतं हि धर्मशास्त्रेषु पठ्यमानं द्विजातिभिः ।
तथा त्वमपि कल्याणि गदतो मे वचः शृणु ॥
अप्रदाता पिता वाच्यो वाच्यश्चानुपयन् पतिः ।
मृते भर्तरि पुत्रश्च वाच्यो मातुररक्षिता ॥
इदं मे वचनं श्रुत्वा भर्तुरन्वेषणे त्वर ।
देवतानां यथा वाच्यो न भवेयं तथा कुरु ॥

मार्कण्डेय उपाच-
एवमुक्त्वा दुहितरं तथा वृद्धांश्च मन्त्रिणः ।
व्यादिदेशानुयात्रं च गम्यतां चेत्यचोदयत् ॥
साऽभिवाद्य पितुः पादौ व्रीडितेव तपस्विनी ।
पितुर्वचनमाज्ञाय निर्जगामाविचारितम् ॥

காலம் இது. ஆனால் ஒருவனும் என்னைக் கேட்கவில்லை. நீயே உனக்குச் சரியான பர்த்தாவைத் தேடிக்கொள். உன் மனதிற்கு ருசித்தவன் எவனோ அவனை எனக்குச் சொல். நான் ஆலோத்துக் கொடுக்கிறேன். இஷ்டப்படி நீயே வரித்துக்கொள். இவ்விதம் செய்யலாமென்று தர்மசாஸ்த்ரங்களில் ப்ராம்ஹணர்களால் படிக்கப்பட்டதைக் கேட்டிருக்கிறேன். ஓ கல்யாணீ! நீயும் என் வார்த்தையைக் கேள். கன்யையைக் காலத்தில் கொடுக்காத பிதா நிந்த்யன். காலத்தில் பார்யையைச் சேராத பதியும் நிந்த்யன். பிதா இறந்த பிறகு மாதாவை ரக்ஷிக்காத புத்ரனும் நிந்த்யன். என் வார்த்தையைக் கேட்டு, பர்த்தாவைச் சீக்கிரமாய்த் தேடு. தேவதைகளுக்கு நிந்த்யனாக நான் ஆகாதபடி நீ செய்யவேண்டும்.

மார்க்கண்டேயர்:- அரசன் இவ்விதம் சொல்லி, பெரியோர்களான
மந்த்ரிகளையும் துணைக்காகக் கூட அனுப்பிப் போய்வா
என்றனுப்பினான். அவள் பிதாவின் பாதங்களைப் பணிந்து
வெட்கத்துடன் பிதாவின் ஆஜ்ஞையினால் வெளியேறினாள்.
सा हैमं रथमास्थाय स्थविरैस्सचिवैर्वृता ।
तपोवनःनि रम्याणि राजर्षीणां जगाम ह ॥
वन्यानां तत्र वृद्धनां कृत्वा पादाभिवादनम् ।
वनानि क्रमशस्तात सर्वाण्येवाभ्यगच्छत ॥
एवं तीर्थेषु सर्वेषु धनोत्सर्ग नृपात्मजा ।
कुर्वती द्विजमुख्यानां तं तं देशं जगाम ह ॥
इत्यारण्यके पर्वणि सावित्र्युपाख्याने.......... अद्ध्यायः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
अथ मद्राधिपो राजा नारदेन समागतः ।
उपविष्टस्सभामद्ध्ये कथायोगेन भारत ॥
ततोऽभिगम्य तीर्थानि सर्वाण्येवाश्रमांस्तथा ।
आजगाम पितुर्वेश्म सावित्री सह मन्त्रिभिः ॥
नारदेन समासीनं सा दृष्ट्वा पितरं शुभा ।
उभयोरेव शिरसा चक्रे पादाभिवादनम् ॥

அவள் ஸ்வர்ணமயமான ரதத்திலேறி, வ்ருத்தர்களான மந்த்ரிகளால் சூழப்பட்டவளாய், ராஜ ருஷிகளின் அழகான தபோ வனங்களுக்குச் சென்றாள் அங்கு காட்டிலுள்ள பெரியோர்களுக்கு நமஸ்காரம் செய்து, க்ரமமாய் எல்லா வனங்களுக்கும சென்றாள். இவ்விதம் எல்லாத் தீர்த்தங்களிலும் தனத்தைத் தானம் செய்துகொண்டு, அந்தந்தத் தேசத்திற்கு க்ரமமாய்ச் சென்றாள்.

ஆரண்யபர்வத்தில் ஸாவித்ரியின் சரிதத்தில்...... அத்யாயம்.

மார்க்கண்டேயர்:-
பிறகு, மத்ரதேசத்தரசனான அச்வபதிராஜன், ஒருநாளில்
நாரதருடன் சந்தித்தான். அவருடன் கதைகள் பேசிக்கொண்டு
ஸபையின் நடுவில் உட்கார்ந்திருந்தான். அச்சமயத்தில் ஸகல
தீர்த்தங்களையும், ஆசரமங்களையும் சுற்றிப்பார்த்து,
மந்த்ரிகளுடன் கூட ஸாவித்ரியும் பிதாவின் க்ருஹத்திற்கு வந்து
சேர்ந்தாள். நாரதருடன் ஸபையிலிருக்கும் பிதாவைப் பார்த்து,
இருவருக்கும் தலைவணங்கி நமஸ்காரம் செய்தாள்.
नारद उवाच-
क्व गताऽभूत् सुतेयं ते कुतश्चैवागता नृप ।
किमर्थं युवतीं भर्त्रे न चैनां संप्रयच्छसि ॥

अश्वपतिरुवाच-
कार्येण खल्वनेनैव प्रेषिताऽद्यैव चागता ।
एतस्याः शृणु देवर्षे भर्तारं योऽनया वृतः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
सा ब्रूहि विस्तरेणेति पित्रा संचोदिता शुभा ।
दैवतस्येव वचनं प्रतिगृह्येदमब्रवीत् ॥

सावित्र्युवाच-
आसीत् साल्वेषु धर्मात्मा क्षत्रियः पृथिवीपतिः ।
द्युमत्सेन इति ख्यातः पश्चाच्चान्धो बभूव ह ॥
विनष्टचक्षुषस्तस्य बालपुत्रस्य धीमतः ।
सामीप्येन हृतं राज्यं छिद्रेऽस्मिन् पूर्ववैरिणा ॥

நாரதர் : - அரசனே! உனது இந்தப்பெண் எங்கே சென்றிருந்தாள்? எங்கிருந்து வந்தாள்? யுவதியான இவளை ஏன் பர்த்தாவுக்குக் கொடாமலிருக்கிறாய்?.

அச்வபதி:- ஓ தேவ ருஷே! இக்கார்ய நிமித்தமாகவே இவளை அனுப்பினேன். இன்றுதான் இங்கு வந்தாள். இவள் எவனைப் பர்த்தாவாக வரித்திருக்கின்றாளோ அவனை இவள் முகமாய்க் கேட்கக்கடவீர்.

மார்க்கண்டேயர்:- விஸ்தாரமாய் நீ போய் வந்த விஷயத்தைச் சொல், என்று பிதாவினால் சொல்லப்பட்ட ஸாவித்ரீ பிதாவின் வாக்யத்தைத் தேவதையின் வாக்யத்தைப்போல் மதித்துப் பெற்றுச் சொல்லுகிறாள்.

ஸாவித்ரீ:- ஸால்வதேசத்தில் தர்மாத்மாவும், க்ஷத்ரியனும்,
த்யுமத்ஸேநன் என்று ப்ரஸித்தனுமான அரசனிருந்தான்.
அவன் பிறகு குருடனாய் ஆனான். சிறுவயதான பிள்ளையுடன்
கூடிய அவனது ராஜ்யத்தை, இடைவெளியை
எதிர்பார்த்திருந்த பக்கத்திலுள்ள சத்ரு அரசன்
அபஹரித்துக்கொண்டான்.
स बालवत्सया सार्धं भार्यया प्रस्थितो वनम् ।
महारण्यगतश्चापि तपस्तेपे महाव्रतः ॥
तस्य पुत्रः पुरे जातः संवृद्धश्च तपोवने ।
सत्यवाननुरूपो मे भर्तेति मनसा वृतः ॥

नारद उवाचअहो बत महत् पापं सावित्र्या नृपते कृतम् । अजानन्त्या यदनया गुणवान् सत्यवान् वृतः ॥ सत्यं वदत्यस्य पिता सत्यं माता प्रभाषते । तथा च ब्राह्मणाश्चक्रुर्नामैतत् सत्यवानिति ॥ बालस्याश्वाः प्रियाश्चास्य करोत्यश्वांश्च मृन्मयान् ॥ चित्रेऽपि विलिखत्यश्वान् चित्राश्व इति चोच्यते । राजोवाचअपीदानीं स तेजस्वी बुद्धिमान् वा नृपात्मजः ।

த்யுமத்ஸேநன் பாலபுத்ரனையுடைய பார்யையுடன் அரண்யத்தை அடைந்தான். அங்கு சிறந்த நியமங்களுடையவனாய்த் தவம் புரிந்தான். அவனுக்குப் பட்டணத்திலிருக்கும்போது பிறந்த புத்ரன் இப்பொழுது தபோவனத்தில் பிதாவுடன் சேர்ந்து வஸிக்கின்றான். அவன் ஸத்யவான் என்பவன். அவன் எனக்குச் சரியான பர்த்தாவென்று அலனை மனதால் வரித்திருக்கிறேன்.

நாரதர்:- அஹோ! அரசனே! ஸாவித்ரீ மஹா பாபத்தைச் செய்துவிட்டாள். அறியாமலிவள் குணமுள்ளவனான ஸத்யவானை வரித்தாள். இவன் ஸத்யம் பேசுவான். மாதாவும் அப்படியே. ஆகையால் இவனுக்கு ப்ராம்ஹணர்கள் ஸத்யவானென்று பெயரிட்டனர். இவன் சிறுவனாயிருந்தபொழுது குதிரைகளிடம் ப்ரியமுள்ளவனாயிருந்தான். மண்ணினால் குதிரைகளைச் செய்வான். சித்திரத்தில் குதிரைகளை எழுதுவான். ஆகையால் சித்ராச்வன் என்றும் சொல்லப்படுகிறான்.

அரசன்:- அந்த ஸத்யவான் தேஜஸ்ஸுடையவனா? புத்திமானா?
क्षमावानपि वा शूरः सत्यवान् पितृवत्सलः ॥

नारद उवाच-
विवस्वानिव तेजस्वी बृहस्पतिसमो मतौ ।
महेन्द्र इव वीरश्च वसुधेव क्षमान्वितः ॥

अश्वपतिरुवाच-
अपि राजात्मजो दाता ब्रह्मण्यश्चापि सत्यवान् ।
रूपवानप्युदारो वाऽप्यथवा प्रियदर्शनः ॥

नारद उवाच-
सांकृते रन्तिदेवस्य स्वशक्त्या दानतस्समः ।
ब्रह्मण्यस्सत्यवादी च शिविरौशीनरो यथा ॥
ययातिरिव चोदारः सोमवत् प्रियदर्शनः ।
रूपेणान्यतमोऽश्विभ्यां द्युमत्सेनसुतो बली ॥
स दान्तः स मृदुश्शूरः स सत्यस्संयतेन्द्रियः ।
स मैत्रः सोऽनसूयश्च स ह्रीमान् धृतिमांश्च सः ॥

பொறுமையுடையவனா? சூரனா? மாதாபிதாக்களிடம் பக்தனா? எவ்விதமிருக்கிறான்?.

நாரதர்- அவன் ஸூர்யன்போல் தேஜஸ்ஸுடையவன், புத்தியில் ப்ருஹஸ்பதிக்குச் சமன், இந்த்ரன்போல் வீரன், பூமிபோல் பொறுமையுடையவன்.

அச்வபதி:- அந்த ராஜகுமாரன் தானசீலனா? ப்ராம்ஹண பக்தியுள்ளவனா? ஸத்யவாதியா? நல்ல ரூபமுடையவனா? உதாரனா? அழகுடையவனா?.

நாரதர்:- அவன் தன் சக்திக்குத் தக்கபடி தானம் செய்வதில்
ரந்திதேவனுக்குச் சமன். ப்ராம்ஹண பக்தன், ஸத்யவாதி,
சிபிமஹாராஜன் போன்றவன், யயாதிபோல் தாதா,
சந்த்ரன்போல் அழகியவன், ரூபத்தில் அச்வினீ தேவதைகளுள்
ஒருவன், அவன் பலிஷ்டன், காந்தன், அவன் ம்ருது, அவன் சூரன்,
ஸத்யவாதீ, புலன்களை அடக்கியவன், அவன் எல்லோருக்கும்
மித்ரன், அஸூயையற்றவன், லஜ்ஜையுடையவன்,
नित्यशश्चार्जवं तस्मिन् स्थितिस्तस्यैव च ध्रुवा ।
संक्षेपतस्तपोवृद्धैः शीलवृद्धैश्च कथ्यते ॥

अश्वपतिरुवाच-
गुणैरुपेतं सर्वैस्तं भगवांस्त्वं ब्रवीषि मे ।
दोषानप्यस्य मे ब्रूहि यदि सन्तीह केचन ॥

नारद उवाच-
एक एवास्य दोषो हि गुणानाक्रम्य तिष्ठति ।
स च दोषः प्रयत्नेन न शक्यमतिवर्तितुम् ॥
एको दोषोऽस्ति नान्योऽऽस्य सोद्यऽप्रभृति सत्यवान् ।
संवत्सरेण क्षीणायुर्देहन्यासं करिष्यति ॥

राजोवाच-
एहि सावित्रि गच्छस्व अन्यं वरय शोभने ।
तस्य दोषो महानेको गुणानाक्रम्य च स्थितः ॥

தீரன், ருஜுத்தன்மை எப்பொழுதுமவனிடமுள்ளது, அவன் மர்யாதை ஸ்திரமாயுள்ளது. சுருக்கமாய்ச் சொல்லுகிறேன். தபள்ஸினால் சிறந்தவராலும், சீலத்தால் சிறந்தவராலும் அவன் புகழப்படுகிறான்.

அச்வபதி சொல்லுகிறார்:- ஓ பகவன்! ஸத்யவானை ஸகல குணங்களுடன் கூடியவனாய் நீர் சொல்லுகிறீர். இவனிடம் சில தோஷங்களிருக்குமாகில் அவைகளையும் எனக்குச் சொல்லக் கடவீர்.

நாரதர்:- இவனுடைய ஒரே தோஷம் பல குணங்களையும் ஆக்ரமித்திருக்கிறது. அந்தத் தோஷம ப்ரயத்னத்தால் தாண்ட முடியாதது. இவனுக்கு ஒரு தோஷந்தானுள்ளது. மற்றதில்லை. அந்த ஸத்யவான், இன்று முதல் ஒரு வர்ஷத்தில் ஆயுள் குறைந்து தேஹத்தை இழக்கப்போகிறான்.

அரசன் சொல்லுகிறான்:- ஸாவித்ரீ! இங்கு வா. முன்போல்
வெளியில் சென்று வேறொருவனை வரிக்கக்கடவாய்.
ஸத்யவா னுக்குப் பெரிய ஒரு தோஷம் அவன் குணங்களை
ஆக்கமித்து நிற்கிறதாம். தேவர்களால் பூஜிக்கப்பட்ட பகவான்
यथा मे भगवानाह नारदो देवसत्कृतः ।
संवत्सरेण सोऽल्पायुर्देहन्यासं करिष्यति ॥

सावित्र्युवाच -
सकृदंशो निपतति सकृत् कन्या प्रदीयते ।
सदाह ददानीति त्रीण्येतानि सकृत् सकृत् ॥
दीर्घायुरथवाऽल्पायुः सगुणो निर्गुणोऽपि वा ।
सकृद्वृतो मया भर्ता न द्वितीयं वृणोम्यहम् ॥
मनसा निश्चयं कृत्वा ततो वाचाऽभिधीयते ।
क्रियते कर्मणा पश्चात् प्रमाणं मे मनस्ततः ॥

नारद उवाच-
स्थिरा बुद्धिर्नरश्रेष्ठ सावित्र्या दुहितुस्तव ।
नैषा वारयितुं शक्या धर्मादस्मात् कथञ्चन ॥

நாரதர் எனக்கு இவ்விதம் சொன்னார். அந்த ஸத்யவான், ஒரு ஆண்டில் ஆயுள் குறைந்து தேஹத்தை இழக்கப்போகிறான் என்று.

ஸாவித்ரீ சொல்வது:- குடும்ப தனத்தைப் பிரிப்பது ஒரு தடவைதான். பெண்ணைத் தானம் செய்வது ஒரு தடவைதான். தானம் கொடுப்பதும் ஒரு தடவைதான். இம் மூன்றும் ஒவ்வொரு தடவைதான் செய்யப்படலாம். இரண்டாவது தடவை கூடாது. தீர்க்காயுஸ்ஸாகவோ, அல்ப்பாயுஸ்ஸாகவோ, ஸகுணனாகவோ, நிர்க்குணனாகவோ இருக்கலாம். நான் எவனை ஒருமுறை வரித்தேனோ அவனே எனக்குப் பர்த்தாவாக ஆகிறான். நான் இனி இரண்டாமவனை வரிக்கமாட்டேன். மனதால் நிச்சயம் செய்து, பிறகு வாக்கால் சொல்லப்படுகிறது. பிறகு கார்யத்தால் செய்யப்படுகிறது. ஆகையால் எனக்கு என் மனதே ப்ரமாணம். அதற்கு மாறுதலில்லை.

நாரதர் சொல்வது:- அரசனே! உன் பெண் ஸாவித்ரியின்
புத்தி த்ருடமாயிருக்கின்றது. இந்தத் தர்மத்திலிருந்து
தடுப்பதற்கு எவ்விதத்தாலும் முடியாது. ஸத்யவானிடத்திலுள்ள
नान्यस्मिन् पुरुषे सन्ति ये सत्यवति वै गुणाः ।
प्रदानमेव तस्मान्मे रोचते दुहितुस्तव ॥

राजोवाच-
अविचाल्यमेतदुक्तं तथ्यं च भवता वचः ।
करिष्याम्येतदेवं च गुरुर्हि भगवान् मम ॥

नारद उवाच-
अविघ्नमस्तु सावित्र्याः प्रदाने दुहितुस्तव ।
साधयिष्यामहे तावत् सर्वेषां भद्रमस्तु वः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
एवमुक्त्वा समुत्पत्य नारदस्त्रिदिवं गतः ।
राजाऽपि दुहितुस्सज्जं वैवाहिकमकारयत् ॥
इत्यारण्यपर्वणि सावित्र्युपाख्याने......... अद्ध्यायः ॥

குணங்கள் மற்றொரு புருஷனிடத்தில்லை. ஆகையால் உன் பெண்ணை அவனுக்குக் கொடுப்பதே எனக்கு ருசிக்கின்றது.

அரசன் சொல்வது:- இது அசைக்கமுடியாததென்று தாங்கள் சொல்லியது ஸத்யமே. தாங்கள் சொல்லியபடியே செய்கிறேன். தாங்கள் எனக்குக் குருவல்லவா.

நாரதர் சொல்வது:- உன் பெண் ஸாவித்ரியை, தானம் செய்வதில் விக்னமில்லாமலிருக்கவேண்டும். நான் போகிறேன்; உங்களெல்லோருக்கும் மங்களமுண்டாகவேண்டும்.

மார்க்கண்டேயர்:- இவ்விதம் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பி நாரதர் ஸ்வர்க்கலோகம் சென்றார். அரசனும் பெண்ணின் விவாஹத்திற்கு வேண்டியவைகளை ஸஜ்ஜமாக்கினான்.

ஆரண்யபர்வத்தில் ஸாவித்ரியின் உபாக்யானத்தில்
.....அத்யாயம் முற்றும்.
मार्कण्डेयः-
अथ कन्याप्रदाने स तमेवार्थं विचिन्तयन् ।
समानिन्ये च तत् सर्वं भाण्डं वैवाहिकं नृपः ॥
ततो वृद्धान् द्विजान् सर्वान् ऋत्विजस्सपुरोहितान् ।
समाहूय दिने पुण्ये प्रययौ सह कन्यया ॥
मेद्ध्यारण्ये स गत्वा च ह्युमत्सेनाश्रमं नृपः ।
पद्भ्यामेव द्विजैस्सार्धं राजर्षिं तमुपागमत् ॥
तत्रापश्यन्महाभागं सालवृक्षमुपाश्रितम् ।
कौश्यां वृस्यां समासीनं चक्षुर्हीनं नृपं तदा ॥
स राजा तस्य राजर्षेः कृत्वा पूजां यथार्हतः ।
वाचा सुनियतो भूत्वा चकारात्मनिवेदनम् ॥
तस्यार्घ्यमासनं चैव गां चावेद्य स धर्मवित् ।
किमागमनमित्येवं राजा राजानमब्रवीत् ॥

மார்க்கண்டேயர் : -பிறகு அந்த அரசன் கன்யையைத் தானம்
செய்வதில் அதே ப்ரகாரத்தை ஆலோசிப்பவனாய் விவாஹத்திற்கு
வேண்டிய வஸ்துக்களைத் தயார் செய்தான். பிறகு
பெரியோர்களான ப்ராமஹணர்களையும், ருத்விக்குகள்,
புரோஹிதர் இவர்களையும் அழைத்துக்கொண்டு, சுபமான நாளில்
பெண்ணுடன் புறப்பட்டுச் சென்றான். சுத்தமான அரண்யத்தில்
த்யுமத்ஸேநனின் ஆச்ரமத்தையடைந்து, கால்களாலேயே
நடந்து, ப்ராம்ஹணர்களுடன் ராஜ ருஷியான த்யுமத்ஸேநனை
அடைந்தான். அவ்விடத்தில் ஸாலவ்ருக்ஷத்தினடியில்
குசாஸனத்திலுட்கார்ந்துள்ள கண்ணில்லாத மஹாத்மாவான
அவ்வரசனைக் கண்டான். அந்த த்யுமத்ஸேனன், அசவபதிக்கு
உசிதப்படி பூஜை செய்து, வாக்கினால் தன்னையும் ஒப்புவித்தான்.
தர்மமறிந்த அந்த த்யுமத்ஸேநன் ஆஸனம், அர்க்யம், பசு
இவைகளைக் கொடுத்துப் பிறகு, வந்த காரணம் என்னவென்று
கேட்டான். அச்வபதியும் தனது அபிப்ராயத்தைத் தெரிவித்தான்.
तस्य सर्वमभिप्रायमितिकर्तव्यतां च ताम् ।
सत्यवन्तं समुद्दिश्य सर्वमेव न्यवेदयत् ॥
सावित्री नाम राजर्षे कन्येयं मम शोभना ।
तां स्वधर्मेण धर्मज्ञ स्नुषार्थे त्वं गृहाण मे ॥

द्युमत्सेन उवाच-
च्युताः स्म राज्याद्वनवासमाश्रिताः चराम धर्मं नियतास्तपस्विनः ।
कथं सुखार्हा वनवासमाश्रमे निवत्स्यते क्लेशमिमं सुता तव ॥

अश्वपतिरुवाच-
सुखं च दुःखं च भवाभवात्मकं यदा विजानाति सुताऽहमेव च ।
न मद्विघे युज्यति वाक्यमीदृशं विनिश्चयेनाभिगतोऽस्मि ते नृप ॥
आशां नार्हसि मे हन्तुं सौहृदात् प्रणतस्य च ।
अभितश्चागतं प्रेम्णा प्रत्याख्यातुं न माऽर्हसि ॥
अनुरूपो हि युक्तश्च त्वं ममाहं तवापि च ।
स्नुषां प्रतीच्छ मे कन्यां भार्यां सत्यवतस्ततः ॥

ராஜ ருஷியே! இந்த அழகிய பெண் என்னுடைய புத்ரீ. அவனைத் தர்மப்படி உம் நாட்டுப்பெண்ணாக க்ரஹித்துக் கொள்ளவேண்டும்.

த்யுமத்ஸேநன் சொல்வது:- நாங்கள் ராஜ்யத்தை இழந்து, வநவாஸமடைந்து தாபஸர்களாய்த் தர்மம் செய்கின்றோம். ஸுகத்திற்கு உசிதையான உம் பெண் வனத்தில் ஆச்ரமத்தில் வாஸம் செய்து இக்கஷ்டத்தை எப்படிப் பொறுப்பாள்?

அச்வபதி சொல்வது:- ஸுகமும் துக்கமும் உண்டாகும்,
நசிக்கும், ஸ்திரமல்ல. என் பெண்ணும் நானும் இதைத்
தெரிந்திருக்கிறோம். என்னைப் போன்றவனிடத்தில் இவ்விதமான
வார்த்தையைச் சொல்வது யுக்தமல்ல. த்ருடமான நிச்சயத்துடன்
உாமிடம் வந்துள்ளேன். ஸ்நேஹத்தை அவலம்பித்து என்
ஆசையைக் கெடுக்கவேண்டாம். நமஸ்கரிக்கின்றேன்.
ஆவலுடன் உமது அண்டையில் வந்துள்ள என்னை நீர் மறுதலிக்கக்
கூடாது, எனக்கு ஸம்பந்தத்திற்கு நீர் ஸரியானவரே. உமக்கும்
நான் ஸரியானவன். ஆகையால் ஸத்யவானுக்குப் பார்யையாக்கி
என் பெண்ணைத் தங்களுக்கு நாட்டுப்பெண்ணாய் ஏற்கவேண்டும்.
द्युमत्सेन उवाच-
पूर्वमेवाभिलषितः संबन्धो मे त्वया सह ।
भ्रष्टराज्यस्त्वहमिति तत एतद्विचारितम् ॥
अभिप्रायस्त्वयं यो मे पूर्वमेवाभिकांक्षितः ।
तं निर्वर्तय मेऽद्यैव कांक्षितोह्यसि मेऽतिथिः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
ततस्सर्वान् समानाय्य द्विजानाश्रमवासिनः ।
यथाविधि समुद्वाहं कारयामासतुर्नृपौ ।
दत्वा सोऽश्वपतिः कन्यां यथार्हं सपरिच्छदम् ।
ययौ स्वमेव भवनं युक्तः परमया मुदा ॥
सत्यवानपि तां भार्यां लब्ध्वा सर्वगुणान्विताम् ।
मुमुदे सा च तं लब्ध्वा भर्तारं मनसेप्सितम् ॥
गते पितरि सर्वाणि संन्यस्याभरणानि सा ।
जगृहे वल्कलान्येव वस्त्रं काषायमेव च ॥

த்யுமத்ஸேநன்:- உம்முடன் ஸம்பந்தம் செய்வதற்கு, முற்காலத்திலேயே ஆசையுற்றிருந்தேன். இப்பொழுது நான் ராஜ்யமிழந்தவனாயிருப்பது பற்றித்தான் ஆலோசித்தேன். முன்பே ஆசித்த என் அபிப்ராயத்தை நிறைவேற்றுவீராக. எனக்கு ப்ரியமான அதிதியாகின்றீர்.

மார்க்கண்டேயர்:- பிறகு அவ்விரு அசெர்களும் ஆச்ரமங்களிலுள்ள
ப்ராம்ஹணர்களை அழைப்பித்து விதிப்படி விவாஹத்தைச்
செய்வித்தனர். அவபதிராஜன் பெண்ணையும் உசிதப்படி
பண்டங்களையும் கொடுத்துவிட்டு, மிக்க சந்தோஷமுற்றவனாய்,
தன் வீட்டை அடைந்தான். ஸத்யவானும் ஸகல குணங்களும்
பொருந்திய ஸாவித்ரியை மனைவியாக அடைந்து
களித்தான். அவளும் மனதினால் வேண்டிய பர்த்தாவை
அடைந்து களித்தாள். ஸாவித்ரீ தன் பிதா சென்றபிறகு தனது
ஆபரணங்களைக் கழற்றிவிட்டு மர உரிகளையும் காஷாய
வஸ்த்ரத்தையும் க்ரஹித்துக்கொண்டாள். பணிவிடைகளாலும்,
परिचारैर्गुणैश्चैव प्रश्रयेण दमेन च ।
सर्वकामक्रियाभिश्च सर्वेषां तुष्टिमादधे ॥
श्वश्रूं शरीरसत्कारैः सर्वैराच्छादनादिभिः ।
श्वशुरं देवसत्कारैः वाचस्संयमनेन च ॥
तथैव प्रियवादेन नैपुण्येन शमेन च ।
रहश्चैवोपचारेण भर्तारं पर्यतोषयत् ॥
एवं तत्राश्रमे तेषां तदा निवसतां सताम् ।
कालस्तपस्यतां कश्चिदपाक्रामत भारत ॥
सावित्र्या ग्लायमानाया स्तिष्ठन्त्यास्तु दिवानिशम् ।
नारदेन यदुक्तं तद्वाक्यं मनसि वर्तते ॥
इत्यारण्यके पर्वणि सावित्र्युपाख्याने......... अद्ध्यायः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
ततः काले बहुतिथे व्यतिक्रान्ते कदाचन ।
प्राप्तस्स कालो मर्तव्यं यत्र सस्यवता नृप ॥

குணங்களாலும், வணக்கத்தாலும், இந்திரிய நிக்ரஹத்தாலும் இஷ்டப்படி எக்கார்யங்களையும் செய்வதாலும் எல்லோருக்கும் ஸந்தோஷத்தையளித்தாள். மாமியாருக்குச் சரீர சுச்ரூஷைகளாலும், ஆடையளிப்பது முதலியவைகளாலும், மாமனாருக்குத் தேவர்களுக்குப்போல் உபசாரங்களாலும், ஸாமர்த்யத்தாலும், சமத்தாலும் ஸந்தோஷமளித்தாள். ஏகாந்தத்தில் செய்யக்கூடிய உபசாரத்தால் பர்த்தாவையும் ஸந்தோஷிப்பித்தாள். இவ்விதம் அவர்கள் அந்த ஆச்ரமத்தில் வஸித்துத் தபஸ் செய்யும் பொழுது சிலகாலம் சென்றது. இரவும் பகலும் வாடுகின்ற ஸாவித்ரிக்கு மட்டில் நாரதர் முன் சொல்லிய அந்த வார்த்தை மட்டில் மனதில் குடிகொண்டிருக்கின்றது.

ஆரண்யபர்வத்தில் ஸாவித்ரியின் உபாக்யானத்தில் ......அத்யாயம் முற்றும்.

மார்க்கண்டேயர்:- பிறகு சிலகாலம் சென்றபின், ஒரு
ஸமயத்தில், எப்பொழுது ஸத்யவான் மரிக்கவேண்டுமோ,
गणयन्त्याश्च सावित्र्या दिवसे दिवसे गते ।
यद्वाक्यं नारदेनोक्तं वर्तते हृदि नित्यशः ॥
चतुर्थेऽहनि मर्तव्यमिति संचित्य भामिनी ।
व्रतं त्रिरात्रमुद्दिश्य दिवारात्रं स्थिताऽभवत् ॥
तं श्रुत्वा नियमं तस्याः भृशं दुःखान्वितो नृपः ।
उत्थाय वाक्यं सावित्री मब्रवीत् परिसांत्वयन् ॥

द्युमत्सेन उवाच-
अतितीव्रोऽयमारंभस्त्वयाऽऽरब्धो नृपात्मजे ।
तिसृणां वसतीनां हि स्थानं परमदुश्वरम् ॥

सावित्र्युवाच-
नकार्यस्तात संतापः पारयिष्याम्यहं व्रतम् ।
व्यवसायकृतं हीदं व्यवसायश्च कारणम् ॥

அக்காலம் ஸமீபித்தது. ஒவ்வொரு நாள் சென்றதும் இவ்வளவு பாக்கி நாட்கள் என்று ஸாவித்ரீ எண்ணிக்கொண்டேயிருந்தாள். நாரதரின் வாக்யமும் மனதிலிருந்துகொண்டே இருந்தது. இன்றிருந்து நான்காவது நாளில் ஸத்யவானின் மரணகாலமென்று எண்ணிய ஸாவித்ரீ, அன்று முதல் மூன்றுநாள் அனுஷ்டிக்கக்கூடிய வ்ரதத்தை ஆரம்பித்தாள். பகல் இரவு இரண்டு காலங்களிலும் நின்றுகொண்டே நியமத்துடனிருந்தாள். இவளுடைய நியமத்தைக் கேட்டு, த்யுமத்ஸேநன் மிகத்துயரம் கொண்டவனாய் எழுந்து ஸாவித்ரியை ஸமாதானப்படுத்திச் சொல்லுகிறான்.

த்யுமத்ஸேருன்:- ஓ ராஜகுமாரீ! மிகவும் கொடியதான இக்கார்யத்தை ஆரம்பித்து விட்டாய். மூன்று நாள் முழுவதும் நிற்பதென்பது மிக்க கஷ்டத்தால் அனுஷ்டிக்கக்கூடியதே.

ஸாவித்ரீ:- பிதாவே! ஸந்தாபத்தை யடையவேண்டாம்.
நான் இந்த வ்ரதத்தைச் செய்துமுடிப்பேன். த்ருடநிச்சயத்தால்
இது ஆரம்பிக்கப்பட்டது. அந்த நிச்சயமே முடிப்பதற்கும்
காரணம்.
द्युमत्सेन उवाच-
व्रतं भिन्धीति वक्तुं त्वां नास्मि शक्तः कथञ्चन ।
पारयस्वेति वचनं युक्तमस्मद्विधो वदेत् ॥

मार्कण्डेय उवाच-
एवमुक्त्वा द्युमत्सेनो विरराम महामनाः ।
तिष्ठन्ती चैत्र सावित्री काष्ठभूतेव लक्ष्यते ॥
श्वोभूते भर्तृमरणे सावित्र्या भरतर्षभ ।
दुःखान्विताया स्तिष्ठन्त्याः सा रात्रिर्व्यत्यवर्तत ॥
अद्य तद्दिवसं चेति हुत्वा दीप्तं हुताशनम् ।
युगमात्रोदिते सूर्ये कृत्वा पौर्वाह्णिकीः क्रियाः ॥
ततस्सर्वान् द्विजान् वृद्धान् श्वश्रूं श्वशुरमेव च ।
अभिवाद्यानुपूर्व्येण प्राञ्जलिर्नियता स्थिता ॥
अवैधव्याशिषस्ते तु सावित्र्यर्थं हिताः शुभाः ।
ऊचुस्तपस्विनस्सर्वे तपोवननिवासिनः ॥

த்யுமத்ஸேனன்:- வ்ரதத்தை விட்டு விடு என்று உன்னைச் சொல்வதற்கு எவ்விதத்தாலும் நான் சக்தனல்ல. 'எப்படியாவது வரதத்தை முடிப்பாயாக' என்றுதான் என்னைப் போன்றவன் சொல்வான்.

மார்க்கண்டேயர்:- விசாலமனமுடைய த்யுமத்ஸேநன் இவ்விதம் சொல்லி நிறுத்தினான். ஸாவித்ரீ நின்றுகொண்டே கட்டைபோல் நிச்சலமாய்க் காணப்பட்டாள். நாளையதினம் அந்தத் தினம் என்றிருக்க வெகு துக்கத்துடன் ஸாவித்ரிக்கு அந்த இரவு சென்றது. இன்று அந்தத் தினம் என்றவுடன் காலையில் ஸாவித்ரீ ஹோமம் செய்து, ஸூர்யன் நுகத்தடி உயரம் சென்றிருக்கும் பொழுதே காலையில் செய்யவேண்டிய நியமங்களை முடித்து, பெரியோரான ப்ராம்ஹணர்களையும், மாமியாரையும், மாமனாரையும், க்ரமமாய் நமஸ்கரித்து, அஞ்ஜலியுடன், நியதையாய் நின்றாள். அந்தத்தபோவன வாஸிகளான தாபஸர்கள் எல்லோரும், ஸௌமங்கல்யகரங்களாயும், ஹிதங்களாயும், சுபங்களாயுமுள்ள ஆசிர்வாதங்களைச் செய்தார்கள். த்யானத்திலிருந்த एवमस्त्विति सावित्री द्ध्यानयोगपरायणा । मनसा ता गिरस्सर्वाः प्रत्यगृह्णात्तपस्विनाम् ॥ तं कालं तं मुहूर्त च प्रतीक्षन्ती नृपात्मजा । यथोक्तं नारदवचः चिन्तयन्ती सुदुःखिता ॥ ततस्तु श्वश्रूश्वशुरा वृचतुस्तां नृपात्मजाम् । एकान्तमास्थितां वाक्यं प्रीत्या भरतसत्तम ।

श्वश्रूश्वशुरावूचतुः-
व्रतं यथोपदिष्टं यत्तथा तत्पारितं त्वया ।
आहारकालस्संप्राप्तः क्रियतां तदनन्तरम् ॥

सावित्र्युवाच -
अस्तङ्गते मयाऽऽदित्ये भोक्तव्यं कृतकाम्यया ।
एष मे हृदि सङ्कल्पः समयश्च कृतो मया ॥

मार्कण्डेय उवाच-
एवं संभाषमाणायाः सावित्र्या भोजनं प्रति ।
स्कन्धे परशुमाधाय सत्यवान् प्रस्थितो वनम् ॥

ஸாவித்ரீ, ருஷிகளின் ஆசிர்வாதங்களை, இவ்விதமே ஆகவேண்டு மென்று மனதால் ஏற்றுக்கொண்டாள். அந்தக் காலத்தையும், அந்த முகூர்த்தத்தையும் ப்ரதீக்ஷித்த ராஜகுமாரீ நாரதரின் வாக்யத்தை நினைத்து துக்கத்துடனிருந்தாள். ஏகாந்தத்தில் உட்கார்ந்துள்ள அவளை நோக்கி மாமியார் மாமனார் இருவரும் ப்ரீதியுடன் வருமாறு சொன்னார்கள்.

மாமியார் மாமனார்கள் சொல்வது:- நீ சொல்லியபடி வ்ரதத்தை முடித்து விட்டாய். போஜன காலம் வந்து விட்டது. ஆகையால் இனி செய்யவேண்டியதைச் செய்யக்கடவாய்.

ஸாவித்ரீ:-ஸூர்யன் அஸ்தமித்த பிறகுதான் புஜிக்க வேண்டும். சில கார்யம் செய்யவேண்டும். இவ்விதம் என் மனதில் ஸங்கல்பம். அவ்விதமே ஸித்தாந்தம் செய்திருக்கிறேன்.

மார்க்கண்டேயர்:- போஜனத்தைப்பற்றி இவ்விதம் ஸாவித்ரீ
பேசிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது, ஸத்யவான் கோடரியைத்
सावित्री प्राह भर्तारं नैकस्त्वं गन्तुमर्हसि ।
सह त्वयाऽऽगमिष्यामि न हि त्वां हातुमुत्सहे ॥

सत्यवानुवाच-
वनं न गतपूर्वं ते दुःखः पन्थाश्च भामिनि ।
व्रतोपवासक्षामा च कथं पद्भ्यां गमिष्यसि ॥

सावित्र्युवाच-
उपवासान्न मे ग्लानि र्नास्ति चापि परिश्रमः ।
गमने च कृतोत्साहां प्रतिषेद्धुं न माऽर्हसि ॥

सत्यवानुवाच-
यदि ते गमनोत्साहः करिष्यामि तव प्रियम् ।
मम त्वामन्त्रय गुरून्न मां दोषः स्पृशेदयम् ॥

मार्कण्डेयः-
साऽभिवाद्याब्रवीत् श्वश्रूं श्वशुरं च महाव्रता ।
अयं गच्छति मे भर्ता फलाहारी महावनम् ॥

தோளில் வைத்துக்கொண்டு காட்டிற்குப் புறப்பட்டான். ஸாவித்ரீ தன் பர்த்தாவைப் பார்த்து 'நீர் தனியாய்ப் போகக் கூடாது; உம்முடன் நானும் வருகிறேன். உம்மைத் தனியாய் விடுவதற்கு மனமில்லை' என்றாள்.

ஸத்யவான்:-பெண்ணே! நீ இதற்குமுன் இந்தக் காட்டிற்குச் சென்றதில்லை. வழியும் மிகக் கஷ்டமாயுள்ளது. நீயும் உபவாஸத்தால் மெலிந்திருக்கிறாய், எப்படிக் கால்களால் செல்வாய்.

ஸாவித்ரீ:- உபவாஸத்தால் எனக்குத் தளர்ச்சியாவது, ச்ரமமாவது இல்லை. காட்டிற்குச் செல்வதில் உத்ஸாஹமுள்ள என்னை, தாங்கள் தடுக்கக் கூடாது.

ஸத்யவான்:- உனக்கு உத்ஸாஹமிருந்தால் உன்னிஷ்டப்படி செய்கிறேன். எனது மாதா பிதாக்களைக் கேட்டுக்கொள். இந்தத்தோஷம் என்னை அணுகாது.

மார்க்கண்டேயர்:-அவள் மாமியார் மாமனார்களை நமஸ்கரித்து,
'இதோ என் பர்த்தா பழங்கள் கொண்டு வருவதற்கு
इच्छेयमभ्यनुज्ञाता आर्यया श्वशुरेण ह ।
अनेन सह निर्गन्तुं न मेऽद्य विरहः क्षमः ॥
गुर्वग्निहोत्रार्थकृते प्रस्थितश्च सुतस्तव ।
न निवार्यो निवार्यस्स्यादन्यथा प्रस्थितो वनम् ॥
संवत्सरः किञ्चिदूनो न निष्क्रान्ताऽहमाश्रमात् ।
वनं कुसुमितं द्रष्टुं परं कौतूहलं हि मे ॥

द्युमत्सेन उवाच-
यतःप्रभृति सावित्री पित्रा दत्ता स्नुषा मम ।
नानयाऽभ्यर्थनायुक्तमुक्तपूर्वं स्मराम्यहम् ॥
तदेषा लभतां कामं यथाभिलषितं वधूः ।
अप्रमादश्च कर्तव्यः पुत्रि सत्यवतः पथि ॥

मार्कण्डेय उवाच-
उभाभ्यामभ्यनुज्ञाता सा जगाम यशस्विनी ।
सह भर्त्रा हसन्तीव हृदयेन विदूयता ॥

அரண்யம் செல்லுகிறார். உங்களிருவரின் உத்தரவைப் பெற்று, இவருடன் கூடச்செல்ல விரும்புகிறேன். இவரைப் பிரிந்திருப்பது இப்பொழுது எனக்கு உசிதமல்ல. உம்முடைய புத்ரன் பிதாவின் அக்னிஹோத்ரத்திற்காகப் புறப்பட்டிருப்பதால் அவரைத் தடுக்கக்கூடாது. வேறு கார்யத்திற்கானால் தடுக்கலாம். நான் இந்த ஆச்ரமத்திற்கு வந்தபிறகு, கொஞ்சம் குறைந்த ஒரு வர்ஷகாலமாகிறது. நான் இந்த ஆச்ரமத்தைவிட்டு வெளியிற் சென்றதில்லை. புஷ்பித்துள்ள இந்த அரண்யத்தைக்காண எனக்கு மிக ஆசை இருக்கிறது' என்றாள்.

த்யுமத்ஸேநன்:- ஸாவித்ரீ எப்பொழுது அவள் பிதாவினால் எனக்கு நாட்டுப்பெண்ணாய்க் கொடுக்கப்பட்டாளோ, அது முதல் இது வரையில் இவள் ஒன்றையும் வேண்டிக்கேட்டுக் கொண்டதாய்த் தெரியவில்லை. ஆகையால் இவள் இஷ்டப்படி ஆசையை யடையலாம். ஒ பெண்ணே! ஸத்யவானின் வழியில் கவனத்துடனிருக்க வேண்டும்.

மார்க்கண்டேயர்:- அவ்விருவர்களாலும் உத்தரவளிக்கப்பட்ட அந்த ஸாவித்ரீ, சிரித்தவள்போல், பரிதபித்த மனதுடன் सा वनानि विचित्राणि रमणीयानि सर्वशः । मयूरगणजुष्टानि ददर्श विपुलेक्षणा ॥ नदीः पुण्यावहाश्चैव पुष्पितांश्च नगोत्तमान् । सत्यवानाह पश्येति सावित्रीं मधुरं वचः ॥ निरीक्षमाणा भर्तारं सर्वावस्थमनिन्दिता । मृतमेवहि भर्तारं काले मुनिवचोऽस्मरत् ॥ अनुव्रजन्ती भर्तारं जगाम मृदु कामिनी । द्विघेव हृदयं कृत्वा तं च कालमवेक्षती ।

इति ......... अद्ध्यायः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
अथ भार्यासहायस्तु फलान्यादाय वीर्यवान् ।
कठिनं पूरयामास ततः काष्ठान्यपाटयत् ॥

கணவனுடன் சென்றாள். அவள் விசித்ரங்களும், ரமணீயங்களும், மயில்கூட்டங்களால் ஸேவிக்கப்பட்டவைகளுமான அரண்யங்களை மலர்ந்த கண்களால் கண்டாள். புண்யப்ரவாஹங்களுள்ள நதிகளையும், புஷ்பங்களுள்ள சிறந்த வ்ருக்ஷங்களையும் பாரென்று ஸத்யவான் ஸாவித்ரியை நோக்கி மதுரமாய் வார்த்தையைச் சொன்னான். பழிப்பற்ற ஸாவித்ரீ, பர்த்தாவைப் பார்த்துக்கொண்டு சென்றாள். நாரதரின் வாக்யத்தையே அடிக்கடி ஸ்மரித்தாள். பர்த்தாவை இறந்தவனாகவே நினைத்தாள். மெதுவாய் நடந்து பர்த்தாவை அனுஸரித்துச் சென்றாள். அந்தக் காலத்தை எதிர்பார்த்தவளாய் இரண்டுவிதமாய் மனதைத் தரித்தாள.

ஆரண்யபர்வத்தில் ஸாவித்ரியினுபாக்யானத்தில்..... அத்யாயம் முற்றும்.

மார்க்கண்டேயர்:- பிறகு, பார்யையுடன் கூடிய ஸத்யவான்
பழங்களை க்ரஹித்துக்கூடையை நிரப்பினான். பிறகு
விறகுகளை ஒடித்தான். விறகை ஒடிக்குமவனுக்கு வேர்வை
तस्य पाटयतः काष्ठं स्वेदो वै समजायत ।
व्यायामेन च तेनास्य जज्ञे शिरसि वेदना ॥
सोऽभिगम्य प्रियां भार्या मुवाच श्रमपीडितः ॥

सत्यवानुवाच-
व्यायामेन ममानेन जाता शिरसि वेदना ।
अङ्गानि चैव सावित्रि हृदयं दूयतीव मे ॥
अस्वस्थमिव चात्मानं लक्षये मितभाषिणि ।
शूलैरिव शिरोविद्ध मिदं संलक्षयाम्यहम् ॥
तत् स्वप्तुमिच्छे कल्याणि न स्थातुं शक्तिरस्ति मे ।
सा समासाद्य सावित्री भर्तारमुपगम्य च ।
उत्संगेऽस्य शिरः कृत्वा निषसाद महीतले ॥
ततस्सा नारदवचो विमृशन्ती तपस्विनी ।
तं मुहूर्तं क्षणं वेलां दिवसं च युयोज ह ॥
मुहूर्तादेव चापश्यत् पुरुषं रक्तवाससम् ।
बद्धमौलिं वपुष्मन्त मादित्यसमतेजसम् ॥

உண்டாயிற்று. அந்த ச்ரமத்தால் தலையிலும் வேதனை உண்டாயிற்று. அவன் ச்ரமத்தால் வருந்தியவனாய்ப் பார்யையினிடம் வந்து இவ்விதம் சொன்னான்.

ஸத்யவான்:- "இந்த வேலையினால் எனக்குத் தலையில் வலி
உண்டாகியிருக்கின்றது. என் அங்கங்கள் தளர்கின்றன.
ஹ்ருதயமும் பரிதபிக்கின்றது. மிதமாய்ப் பேசுபவளே! என்னை
அஸ்வஸ்தனாய் நினைக்கின்றேன். பல சூலாயுதங்களால் அடிக்கப்
பட்டது போல் என் சிரஸ்ஸை நினைக்கின்றேன். ஆகையால்
தூங்குவதற்கு நினைக்கின்றேன். நிற்பதற்கு எனக்குச் சக்தியில்லை"
என்றான். அந்த ஸாவித்ரீ பர்த்தாவின் அருகில் வந்து,
உட்கார்ந்து அவன் தலையை தன் மடியில் வைத்துக்கொண்டு,
பூமியில் உட்கார்ந்தாள். நாரதர் சொல்லிய காலத்தை நினைத்துக்
கணக்கிட்டாள். அந்த நாள், அந்த முஹுர்த்தம், அந்த க்ஷணமும்
இதுதானென்று அறிந்தாள். முஹுர்த்த காலத்திற்குள்ளாகவே,
சிவந்த வஸ்த்ரமுடையவனும், கிரீடமுள்ளவனும்,
श्यामावदातं रक्ताक्षं पाशहस्तं भयावहम् ।
स्थितं सत्यवतः पार्श्वे निरीक्षन्तं तमेव च ॥

तं दृष्ट्वा सहसोत्थाय भर्तुर्न्यस्य शनैश्शिरः ।
कृतांजलिरुवाचार्ता हृदयेन प्रवेपती ॥

सावित्र्युवाच-
दैवतं त्वाऽभिजानामि चपुरेतद्ध्यमानुषम् ।
कामया ब्रूहि देवेश कस्त्वं किंच चिकिर्षसि ॥

यम उवाच-
पतिव्रताऽसि सावित्रि तथैव च तपोन्विता ।
अतस्त्वामभिभाषामि विद्धि मां त्वं शुभे यमम् ॥
अयं ते सत्यवान् भर्ता क्षीणायुः पार्थिवात्मजः ।
नेष्यामि तमहं बद्ध्वा विद्ध्येतन्मे चिकीर्षितम् ॥

பெரிய சரீரமுடையவனும், ஸூர்யன் போல் தேஜஸ்ஸுடையவனும், கறுப்பு வர்ணமுள்ளவனும், சிவந்த கண்களுடையவனும் பாசம் தரித்தவனும், பயங்கரனும், ஸத்யவானின் பக்கத்தில் நிற்பவனும், அவனையே பார்ப்பவனுமான ஒரு புருஷனைக் கண்டாள். அவனைக் கண்டு உடனே எழுந்திருந்து பர்த்தாவின் சிரஸ்ஸை மெதுவாய்ப் பூமியில் வைத்துவிட்டு, அஞ்ஜலி செய்தவளாய், துடித்த மார்புடையவளாய் சொல்லுகிறாள்.

ஸாவித்ரீ:- ஒ தேவேச! உம்மைத் தேவனென்று நினைக்கிறேன். உமது தேஹம் மனிதருடையதல்லாததாயிருக்கிறது. நீர் யார்? என்ன எண்ணத்தால் வந்தீர்? என்ன செய்ய விரும்புகிறீர்?

யமன் சொல்லுகிறான்:- ஸாவித்ரீ ! நீ பதிவ்ரதையாயும்,
தபஸ்ஸுடன் கூடியவளாயுமிருக்கின்றாய். சுபே! ஆகையால்
என்னை யமன் என்று அறிவாயாக. ராஜகுமாரனும், உன்
பர்த்தாவுமாகிய இந்த ஸத்யவான் ஆயுள் குறைந்தவனாயினான்.
நான் அவனைக் கட்டிக் கொண்டுபோகப்போகிறேன்.
இதுதான் நான் செய்ய விரும்பியதென்று அறிவாய்.
सावित्र्युवाच-
श्रूयते भगवन् दूतास्तवागच्छन्ति मानुषात् ।
नेतुं किंतु भवान् कस्मादागतोऽस्ति स्वयं प्रभो ॥

मार्कण्डेय उवाच-
इत्युक्तः पितृराजस्तां भगवान् स्वं चिकीर्षितम् ।
यथावत् सर्वमाख्यातुं तत्प्रियार्थं प्रचक्रमे ॥

यम उवाच-
अयं च धर्मसंयुक्तो रूपवान् गुणसागरः ।
नार्हो मत्पुरुषैर्नेतु मतोऽस्मि स्वयमागतः ॥

मार्कण्डेय:-
ततस्सत्यवतः कायात् पाशबद्धं च सङ्गतम् ।
अंगुष्ठमात्रं पुरुषं निश्चकर्ष यमो बलात् ॥
ततस्समुद्धृतप्राणं गतश्वासं हतप्रभम् ।
निर्विचेष्टं शरीरं तत् बभूवाप्रियदर्शनम् ॥

ஸாவித்ரீ:- ஒ பகவன்! ப்ரபுவே! மனிதர்களைக் கொண்டு போவதற்கு உம்முடைய தூதர்கள் வருகிறார்கள் என்று கேட்கப் படுகிறதே. ஆனால், நீர் தாமாகவே இங்கு வந்ததேன்?

மார்க்கண்டேயர்:- இவ்விதம் ஸாவித்ரியால் சொல்லப்பட்ட தர்மராஜன் அவளின் ப்ரீதிக்காகத் தாம் செய்ய விரும்பியது முழுவதையும் சொல்லவாரம்பித்தார்.

யமன்:- இந்த ஸத்யவான் தர்மிஷ்டன், ரூபமுடையவன், நற்குணங்களுக்குக் கடல்போன்றவன், ஆகையால் இவனைக் கொண்டுபோவதற்கு எனது தூதர்கள் அர்ஹரல்லர். ஆகையால் நான் தானாக வந்தேன்.

மார்க்கண்டேயர்:- என்று சொல்லிவிட்டு, ஸத்யவானின்
உடலினின்றும், பாசத்தால் கட்டுப்பட்டுச் சேர்ந்துள்ள, கட்டை
விரல் ப்ரமாணமுள்ள புருஷனை யமன் இழுத்தான். பிறகு
ப்ராணனற்றதும், ச்வாஸமற்றதும், காந்தி குறைந்ததும்,
அசைவற்றதுமான அந்தச் சரீரம் பார்ப்பதற்கு அப்ரியமாய் ஆகியது.
यमस्तु तं ततो बद्ध्वा प्रयातो दक्षिणामुखः ।
सावित्री चैव दुःखार्ता यममेवान्वगच्छत ॥
नियमव्रतसंसिद्धा महाभागा यतव्रता ॥

यम उवाच-
निवर्त गच्छ सावित्रि कुरुष्वास्यौ<flag>र्द्ध</flag>दैहिकम् ।
कृतं भर्तु स्त्वयाऽऽनृण्यं यावद्गम्यं गतं त्वया ॥

सावित्र्युवाच-
यत्र मे नीयते भर्ता स्वयं वा यत्र गच्छति ।
मया च तत्र गन्तव्य मेष धर्मस्सनातनः ॥
तपसा गुरुभक्त्या च भर्तुः स्नेहाद्व्रतेन च ।
तव चैव प्रसादेन न मे प्रतिहता गतिः ॥
प्राहुस्साप्तपदं मैत्रं बुधास्तत्वार्थदर्शिनः ।
मित्रतां च पुरस्कृत्य किंचिद्वक्ष्यामि तच्छृणु ॥

யமனோ, அவனைக் கட்டி எடுத்துக்கொண்டு, தெற்கு முகமாய்ப் புறப்பட்டான். நியமங்களுடன் வ்ரதமனுஷ்டித்து, ஸித்தி பெற்ற மஹா மாஹாத்ம்யமுள்ள ஸாவித்ரியும் துக்கத்தால் வருந்தியவளாய் யமனையே தொடர்ந்து சென்றாள்.

யமன்:- ஸாவித்ரீ! திரும்பிச்செல். இவனுக்கு ப்ரேத க்ரியையைச் செய். பர்த்தாவுக்குக் கடனற்றவளாகினாய், நீ செல்லக்கூடியவரையில் தொடர்ந்து சென்றுவிட்டாய்.

ஸாவித்ரீ:- எனது பர்த்தா உம்மால் எவ்விடத்திற்குக்
கொண்டுபோகப்படுகின்றாரோ, அல்லது தாமாக எவ்விடம்
செல்கின்றாரோ, அங்கு நானும் செல்லவேண்டும். இது ஸநாதந
தர்மம். எனது தபஸ்ஸாலும், குருபக்தியாலும், பர்த்ரு பக்தியாலும்,
நியமத்தாலும், எனது நடை தடையடையவில்லை.
உண்மையறிந்துள்ள வித்வான்கள் ஸக்யத்தை 'ஸாப்தபதம்'
என்கின்றனர் (ஏழு பதங்கள் பேசியவனும் மித்ரனாம்.) ஆகையால்
உம்மிடம் மித்ரபாவத்தை முன்னிட்டுக் கொஞ்சம் சொல்லுகிறேன்.
அதைக் கேட்கவேண்டும். இந்த்ரியங்களை ஜயிக்காதவர்கள்
नानात्मवन्तस्तु वने चरन्ति धर्म च वासं च परिश्रम च ।
विज्ञानतो धर्ममुदाहरन्ति तस्मात्सन्तो धर्ममाहुः प्रधानम् ॥
एकस्य धर्मेण सतां मतेन
सर्वे स्म तं मार्गमनुप्रपन्नाः ।
मा वै द्वितीयं मा तृतीयं च वाञ्छेत्
तस्मात् सन्तो धर्ममाहुः प्रधानम् ॥

यम उवाच-
निवर्त तुष्टोऽस्मि तवानया गिरा स्वराक्षरव्यञ्जनहेतुयुक्तया ।
वरं वृणीष्वेह विनाऽस्य जीवितं ददामि ते सर्वमनिन्दिते वरम् ॥

सावित्र्युवाच– च्युतः स्वरराष्ट्राद्वनवासमाश्रितो विनष्टचक्षुः श्वशुरो ममाश्रमे ।

வனத்தில் யக்ஞாதி ரூபமான தர்மத்தை அனுஷ்டிப்பதில்லை. ஜிதேந்த்ரியர்களே வனத்திலாவது, க்ராமத்திலாவது யக்ஞாதி தர்மங்களை அனுஷ்டிக்கின்றனர். (க்ருஹஸ்தரும், வானப்ரஸ்தரும்) குருகுல வாஸத்தையும், பரிச்ரமத்தையும் (ஸன்யாஸத்தையும்) ஆத்மவிக்ஞானத்திற்காகவென்று ஸாதுக்கள் சொல்லுகின்றனர். ஆகையால் தர்மத்தையே ப்ரதான மென்கின்றனர். இந்த மூன்று (ப்ரம்ஹசர்யம், கார்ஹஸ்த்யம், வானப்ரஸ்த்யம்) ஆச்ரமங்களுள், ஓர் ஆச்ரமத்தின் தர்மத்தை ஸாதுக்கள் மதிக்கும்படி அனுஷ்டிப்பதால், எல்லா ஆச்ரமிகளும் அந்த க்ஞானமார்க்கத்தை அடைந்தவராகின்றோம். ஆகையால் என்னைப் போன்றவள் (அக்னிஸாத்யமான கர்மங்களைச் செய்பவள், இரண்டாவதான நைஷ்டிக தர்மத்தையோ, மூன்றாவதாகிய ஸன்யாஸத்தையோ விரும்பமாட்டாள். ஆகையால் ஸாதுக்கள் க்ருஹஸ்த தர்மத்தையே ப்ரதானமென்கின்றனர்.

யமன்:- ஸாவித்ரீ! திரும்பிச்செல். ஸ்வரம், அக்ஷரம், வ்யஞ்ஜனம் இவைகளுடன் கூடிய உனது இந்த வாக்யத்தால் ஸந்துஷ்டனாகினேன். ஸத்யவானின் உயிரைத் தவிர வேறு வரனைக் கேட்டுக்கொள். எதுவாயினும் தருகிறேன்.

ஸாவித்ரீ:- தம் ராஜ்யத்தை இழந்து வனவாஸத்தையேற்று,
स लब्धचक्षुर्बलवान् भवेन्नृप स्तव प्रसादात् ज्वलनार्कसन्निभः ॥

यम उवाच-
ददामि तेऽहं तमनिन्दिते वरं यथा त्वयोक्तं भविता च तत्तथा ।
तवाध्वना ग्लानिमिवोपलक्षये निवर्त गच्छस्व न ते श्रमो भवेत् ॥

सावित्र्युवाचश्रमः कुतो भर्तृसमीपतो हि मे यतो हि भर्ता मम सा गतिर्ध्रुवा । यतः पतिं नेष्यसि तत्र मे गतिः सुरेश भूयश्च वचो निबोध मे ॥ सतां सकृत् सङ्गतमीप्सितं परं ततः परं मित्रमिति प्रचक्षते । न चापलं सत्पुरुषेण सङ्गतं ततस्सतां सन्निवसेत् समागमे ।

यम उवाचमनोनुकूलं बुधबुद्धिवर्द्धनं त्वया यदुक्तं वचनं हिताश्रयम् ।

கண்ணிழந்த என் மாமனார் ஆச்ரமத்திலிருக்கிறார், அவர் கண்களை யடைந்தவரும், பலமுள்ளவரும், அக்னிக்கும் ஸூர்யனுக்கும் ஸமனாகியவருமாய் உமது அனுக்ரஹத்தால் ஆகவேண்டும்.

பமன்:- பழிப்பற்றவளே! அந்த வரனை உனக்குக்கொடுத்தேன். எவ்விதம் நீ சொன்னாயோ அது அப்படியே ஆகும். வழி நடந்ததால் உனக்கு வாட்டமிருப்பதாய் ஊஹிக்கிறேன். திரும்பிச்செல். உனக்கு ச்ரமம் உண்டாக வேண்டாம்.

ஸாவித்ரீ:- பர்த்தாவின் ஸமீபத்திலுள்ள எனக்கு ச்ரமம் ஏது? பர்த்தா எங்கிருக்கிறாரோ அங்குச் செல்வதே நிச்சிதமானது. என் பதியை எவ்விடத்திற்குக் கொண்டுசெல்லுகிறீரோ அங்கேதான் நான் செல்வேன். ஒ தேவேச! மறுபடி நான் சொல்வதைக் கவனிக்கவேண்டும். ஸாதுக்களுடன் ஒரு முறை சேர்வதும் சிறந்ததென வேண்டப்பட்டுள்ளது. ஒரு முறை பழகியவனையும் அவர்கள் மித்ரனென்கின்றனர். ஸாதுக்களின் ஸமாகமம் ஒரு நாளும் அகலுவதில்லை. ஆகையால் ஸாதுக்களின் ஸமீபத்தில் வஸிக்கவேண்டும். (உமது மைத்ரீ வீணாகாதென்றபடி.)

யமன்:- பெண்ணே ! நீ பேசிய வார்த்தை மனதிற்கு அனுகூலமாயும்
विना पुनस्सत्यवतोऽस्य जीवितं वरं द्वितीयं वरयस्व भामिनि ॥

सावित्र्युवाच-
हृतं पुरा मे श्वशुरस्य धीमतः स्वमेव राज्यं लभतां स पार्थिवः ।
जह्यात् स्वधर्मान्न च मे गुरुर्यथा द्वितीयमेतं वरयामि ते वरम् ॥

यम उवाच-
स्वमेव राज्यं प्रतिपत्स्यतेऽचिरात् न च स्वधर्मात् परिहास्यते नृपः ।
कृतेन कामेन मया नृपात्मजे निवर्त गच्छस्व न ते श्रमो भवेत् ॥

सावित्र्युवाचप्रजास्त्वयैता नियमेन संयता नियम्य चैता नियमेन काम्यया । ततो यमत्वं तव देव विश्रुतं निबोध चेमां गिरमीरितां मया ॥ अद्रोहस्सर्वभूतेषु कर्मणा मनसा गिरा ।

வித்வானுக்கும் நற்புத்தியை வ்ருத்தி செய்வதாயும், ஹிதம் செய்வதாயுமுள்ளது. ஆகையால் ஸத்யவானின் உயிரைத் தவிர வேறு வரனை மறுபடி வரிப்பாயாக.

ஸாவித்ரீ:- புத்திமானாகிய எனது மாமனாரின் ராஜ்யம் முன்பு சத்ருவால் அபஹரிக்கப்பட்டது. அவ்வரசர் தமது ராஜ்யத்தை அடையவேண்டும். அவர் தமது தர்மங்களை விடாமலிருக்கவேண்டும். இதை இரண்டாவது வரனாக உம்மிடமிருந்து வரிக்கின்றேன்.

யமன்:- ஒ ராஜபுத்ரீ! அரசன் சீக்ரத்தில் தனது ராஜ்யத்தை அடையப்போகிறான். தனது தர்மத்தினின்றும் நழுவமாட்டான். உன் ஆசையைப் பூர்த்தி செய்தேன். இத்துடன் நீ திரும்பிச்செல். உனக்கு ச்ரமம் உண்டாகவேண்டாம்.

ஸாவித்ரீ:- உலகத்தில் காணப்படும் ஆத்மக்ஞானமற்ற
இந்த ப்ரஜைகளை எல்லாம் தண்டனையால் கட்டுப்படுத்துகின்றீர்.
பிறகு அவர்களுக்குக் கர்மபலத்தையுமளிக்கின்றீர். ஆகையால்
உமக்கு யமன் என்ற சப்தம் பிரஸித்தமாயுள்ளது. ஹே தேவ!
நான் சொல்லப்போகும் இந்த வார்த்தையைக் கவனிக்க வேண்டும்.
ஸகல ப்ராணிகளிடமும் மனம், வாக்கு, காயம் இவைகளால்
अनुग्रहश्च दानं च सतां धर्मस्सनातनः ॥
एवंप्रायश्च लोकोऽयं मनुष्या शक्तिकौशलाः ।
सन्तस्त्वेवाप्यमित्रेषु दयां प्राप्तेषु कुर्वते ॥

यम उवाच-
पिपासितस्येव भवेद्यथा पयः तथा त्वया वाक्यमिदं समीरितम् ।
विना पुनस्सत्यवतोऽस्य जीवितं वरं वृणीष्वेह शुभे यदिच्छसि ॥

सावित्र्युवाच-
ममानपत्यः पृथिवीपतिः पिता भवेत् पितुः पुत्रशतं तथौरसम् ।
कुलस्य सन्तानकरं च यद्भवेत् तृतीयमेतद्वरयामि ते वरम् ॥

यम उवाचकुलस्य सन्तानकरं सुवर्चसं शतं सुतानां पितुरस्तु ते शुभे । कृतेन कामेन नराधिपात्मजे निवर्त दूरं हि पथस्त्वमागता ।

தீங்கு செய்யாதிருத்தல், அனுக்ரஹம், (தயை) தானம் இவைகள் ஸாதுக்களின் ஸநாதநமான தர்மமாகும். ஆகையால் நீர் என்னிடம் தயை செய்யும். இவ்வுலகமும் பெரும்பான்மையில் இவ்விதமாகவே இருக்கிறது. மனிதர்கள் சக்தி, கௌசலமிவை யற்றவர்கள். ஸாதுக்களோ, தம்மிடம் வந்தவர்கள் (சரணாகதர்கள்) சத்ருக்களாயினும் அவரிடம் கருணையைச் செய்கின்றனர்.

யமன்:-மங்களே! நீ சொல்லிய இந்த வார்த்தை தாகமுள்ளவனுக்கு ஜலம் போல் உள்ளது. இந்த ஸத்யவானின் உயிரைத் தவிர இஷ்டமான வரனைக் கேட்டுக்கொள்.

ஸாவித்ரீ:- எனது பிதாவுக்குப் புத்ரனில்லை. அவருக்கு நூறு புத்ரர்கள் ஒளரஸர்களாக உண்டாகவேண்டும். அவர்கள் குலத்தை வ்ருத்தி செய்கின்றவர்களா யிருக்கவேண்டும். இதை மூன்றாவது வரனாய் உம்மிடமிருந்து வரிக்கிறேன்.

யமன்:- ஓ ராஜபுத்ரீ! குலத்தை வ்ருத்தி செய்பவரும், தேஜஸ்ஸுடையவருமான நூறு பிள்ளைகள் உன் பிதாவுக்கு உண்டாவார்கள். பூர்ணமான காமத்துடன் நீ திரும்பிச்செல். வழியிலிருந்து வெகுதூரம் வந்துவிட்டாய். सावित्र्युवाच

न दूरमेतन्मम भर्तृसन्निधौ मनो हि मे दूरतरं प्रधावति ।
अथ व्रजन्नेव गिरं समुद्यतां मयोच्यमानां शृणु भूय एव च ॥
विवस्वतस्त्वं तनयः प्रतापवान् ततो हि वैवस्वत उच्यसे बुधैः ।
समेन धर्मेण च रञ्जिताः प्रजाः ततस्तवेहेश्वर धर्मराजता ॥
आत्मन्यपि न विश्वास स्तथा भवति सत्सु यः ॥
तस्मात् सत्सु विशेषेण सर्वः प्रणयमिच्छति ।
सौहृदात् सर्वभूतानां विश्वासो नाम जायते ।
तस्मात् सत्सु विशेषेण विश्वासं कुरुते जनः ॥

यम उवाच-
उदाहृतं ते वचनं यदङ्गने शुभे न तादृक् त्वदृते श्रुतं मया ।
अनेन तुष्टोऽस्मि विनाऽस्य जीवितं वरं चतुर्थं वरयस्व गच्छ च ॥

ஸாவித்ரீ: எனது பர்த்தாவின் ஸந்நிதியில் இது தூரமல்ல. எனது மனம் வெகு தூரம் ஓடுகிறது. நீர் சென்று கொண்டே நான் மறுபடி சொல்லும் வார்த்தையைக் கேட்க வேண்டும். நீர் விவஸ்வானெனும் ஸூர்யனின், வீரனான புத்ரன். ஆகையால் அறிந்தவர்கள் உம்மை வைவஸ்வதன் என்கிறார்கள். ஸமமான தர்மத்தினால் (ஆள்கையினால்) நீர் ப்ரஜைகளை ஸந்தோஷிக்கச் செய்கிறீர். ஆகையால் உமக்குத் தர்மராஜன் என்னும் நாமதேயமுளது. ஸாதுக்களிடத்தில் எவ்வளவு நம்பிக்கையோ அவ்வளவு நம்பிக்கை தன்னிடத்திலும் உண்டாவதில்லை. ஆகையால்தான் எவனும் ஸாதுக்களிடம் ஸ்நேஹத்தை விரும்புகிறான். எல்லா ப்ராணிகளிடமும் ஸ்நேஹமிருப்பதால் நம்பிக்கை உண்டாகிறது. ஆகையால் ஜனங்கள் ஸாதுக்களிடம் அதிகமாய் நம்பிக்கையைச் செய்கிறார்கள்.

யமன்:- பெண்ணே! நீ எவ்விதமான வார்த்தையைச் சொன்னாயோ
அவ்வித வார்த்தையை, உன்னைத்தவிர்த்து மற்றவரிடமிருந்து
கேட்கவில்லை. இதனால் ஸந்துஷ்டனாகிறேன்.
ஸத்யவானின் உயிரைத் தவிர மற்றதை நான்காவது வரனாய்
வரித்துக்கொள். திரும்பிச்செல்.
सावित्र्युवाच-
ममात्मजं सत्यवतस्तथौरसं भवेदुभाभ्यामिह यत्कुलोद्वहम् ।
शतं सुतानां बलवीर्यशालिना मिमं चतुर्थं वरयामि ते वरम् ॥

यम उवाच-
शतं सुतानां बलवीर्यशालिनां भविष्यति प्रीतिकरं तवाबले ।
परिश्रमस्ते न भवेन्नृपात्मजे निवर्त दूरं हि पथस्त्वमागता ॥

सावित्र्युवाच-
सतां सदा शाश्वतधर्मवृत्तिः सन्तो न सीदन्ति न च व्यथन्ति ।
सतां सद्भिर्नाफलस्संगमोऽस्ति सद्भ्यो भयं नानुवर्तन्ति सन्तः ॥
सन्तो हि सत्येन नयन्ति सूर्यं सन्तो हि भूमिं तपसा धारयन्ति ।
सन्तो गतिर्भूतभव्यस्य राजन् सतां मद्ध्ये नावसीदन्ति सन्तः ॥

ஸாவித்ரீ- என் வயிற்றில் பிறந்தவர்களும், ஸத்யவானுக்கு ஔரஸர்களும், எங்கள் குலத்தை வ்ருத்தி செய்பவர்களும், பல வீர்யங்கள் மிகுந்தவர்களுமான நூறு புத்ரர்கள் உண்டாக வேண்டும். இதை நான்காவது வானாய் உம்மிடமிருந்து வேண்டுகிறேன்.

யமன்:-ஓ பெண்ணே! பல வீர்யசாலிகளாயும் உனக்கு ஸந்தோஷகரர்களுமான நூறு புத்ரர்கள் உண்டாவார்கள். ராஜகுமாரீ! உனக்கு ச்ரமம் வேண்டாம். திரும்பிச்செல். வழியில் வெகுதூரம் நீ வந்துவிட்டாய்.

ஸாவித்ரீ:- ஸாதுக்களுக்கு எப்பொழுதும் ஸநாதன
தர்மத்திலேயே நிலையுள்ளது. (பதியினிடமிருந்தே நான்
புத்ரர்களைப் பெறவேண்டும்.) ஸாதுக்கள் வரனைக் கொடுத்த
பிறகு வருந்தமாட்டார்கள். சளைக்கவும் மாட்டார்கள். (நீர்
வருந்தாமல் வரனை நிறைவேற்ற வேண்டும்.) ஸாதுக்களுக்கு
ஸாதுக்களுடன் சேர்க்கை வீணாகாது. ஸாதுக்கள்
ஸாதுக்களிடமிருந்து பயத்தை அடைய மாட்டார்கள். ஸாதுக்கள்
ஸத்யத்தால் ஸூர்யனை நடத்துகின்றனர். ஸாதுக்கள்
தபஸ்ஸினால் பூமியைத் தரிக்கின்றனர். இருப்பதும்
உண்டாகப் போவதுமானவைக்கும் ஸாதுக்களே கதியாகின்றனர்.
ஸாதுக்கள் ஸாதுக்களின் நடுவில் வருந்துவதில்லை. இந்தச்
சாச்வதமான
आर्यजुष्टमिदं वृत्तमिति विज्ञाय शाश्वतम् ।
सन्तः परार्थं कुर्वाणा नावेक्षन्ति परस्परम् ॥

न च प्रसादस्सत्पुरुषेषु मोधो न चाप्यर्थो नश्यति नापि मानः ।
यस्मादेतन्नियतं सत्सु नित्यं तस्मात् सन्तो रक्षितारो भवन्ति ॥

यम उवाच-
यथा यथा भाषसि धर्मसंहितं मनोनुकूलं सुपदं महार्थवत् ।
तथा तथा मे त्वयि भक्तिरुत्तमा वरं वृणीष्वाप्रतिमं पतिव्रते ॥

सावित्रयुवाचन तेऽपवर्गस्सुकृताद्विना कृतः तथा यथाऽन्येषु वरेषु मानद । वरं वृणे जीवतु सत्यवानयं यथा मृताह्येवमहं पतिं विना ॥ न कामये भर्तृविनाकृता सुखं न कामये भर्तृविनाकृता दिवम् ।

ஆசாரம் பெரியோர்களால் ஆசரிக்கப்பட்டது என்று அறிந்து, பிறருக்கு உபகாரம் செய்யும் ஸாதுக்கள் ப்ருத்யுபகாரத்தை எதிர்பார்ப்பதில்லை. ஸாதுக்களிடமுண்டாகும் ப்ரஸாதம் வீணாவதில்லை. யாசிப்பவனின் கார்யமும் கெடுவதில்லை. மானமும் கெடுவதில்லை. எக்காரணத்தால் ப்ரஸாதம், கார்யம், மானம் என்ற மூன்றும் ஸாதுக்களிடம் நியதமாயிருக்கின்றதோ, ஆகையால் ஸாதுக்கள் ரக்ஷகர்களாய் ஆகின்றனர். (நீர் எனக்கு ரக்ஷகராகவேண்டும்.)

யமன்:- ஓ பதிவ்ரதே! நீ தர்மத்துடன் கூடியதும், மனதிற்கு அனுகூலமாகியதும், நல்ல பதங்களுடையதும், சிறந்த அர்த்தமுடையதுமாய் எவ்விதமெவ்விதம் பேசுகின்றாயோ அவ்விதமவ்விதம் எனக்கு உன்னிடம் வாத்ஸல்யம் அதிகமாய் உண்டாகின்றது. ஆகையால் நிகரற்ற மற்றொரு வரனை வரிப்பாயாக.

ஸாவித்ரீ:- ஒ தேவ! மற்ற வரன்கள் போலல்ல, இந்த வரன்
ஸுக்ருதமில்லாமல் (ஸாதுவான தாம்பத்யயோகமில்லாமல்)
ஸாதுவாகாது. ஆகையால் இந்த ஸத்யவான் பிழைக்க
வேண்டும். இதையே வரனாகக் கோருகிறேன். பதியில்லாவிடில்
நான் இறந்தவளே. பர்த்தாவை விட்டுத் தனித்துள்ள நான்
ஸுகத்தை விரும்பேன். ஸ்வர்க்கத்தையும் விரும்பேன்.
न कामये भर्तृविनाकृता श्रियं न भर्तृहीना व्यवसामि जीवितुम् ॥
वरातिसर्गश्शतपुत्रता मम त्वयैव दत्तो ह्रियते च मे पतिः ।
वरं वृणे जीवतु सत्यवानयं तथैव सत्यं वचनं भविष्यति ॥

मार्कण्डेयः-
तथेत्युक्त्वा तु तं पाशं मुक्त्वा वैवस्वतो यमः ।
धर्मराजः प्रहृष्टात्मा सावित्रीमिदमब्रवीत् ॥

यम उवाच-
एष भद्रे मया मुक्तो भर्ता ते कुलनन्दिनि ।
अरोगस्तव नेयश्च सिद्धार्थस्संभविष्यति ॥
चतुर्वर्षशतायुश्च त्वया सार्द्धमवाप्स्यति ।
इष्टा यज्ञैश्च धर्मेण ख्यातिं लोके गमिष्यति ॥
त्वयि पुत्रशतं चैव सत्यवान् जनयिष्यति ।
ते चापि सर्वे राजानः क्षत्रियाः पुत्रपौत्रिणः ॥

ஸம்பத்தையும் விருமபேன். பர்த்தாவையிழந்த நான் பிழைத்திருக்கவும் சக்தையாகேன். எனக்கு நூறு பிள்ளைகள் உண்டாக வரனை நீர் அளித்தீர். நீரே என் பதியை அபஹரித்துப் போகிறீர். இந்த ஸத்யவான் பிழைக்கவேண்டும். அவ்விதமானால் தான் உமது வாக்யம் ஸத்யமாய் ஆகும்.

மார்க்கண்டேயர்:- அவ்விதமே செய்கிறேனென்று சொல்லி, தர்மராஜன் அந்தப் பாசத்தை அவிழ்த்துவிட்டு, ஸந்துஷ்டனாய் ஸாவித்ரியை நோக்கிச் சொன்னான்.

யமன்:- ஓ மங்களே! ஹே குலநந்தினி! இதோ உன்
பர்த்தாவை விட்டுவிட்டேன். இவன் ரோகமற்றவனும் உனக்கு
வச்யனும், க்ருதார்த்தனுமாய்விடுவான். உன்னுடன் கூட
நானூறு வர்ஷம் ஆயுளை அடைவான். தர்மப்படி யாகங்களைச்
செய்து, உலகில் புகழை அடைவான். உன்னிடத்தில்
நூறு பிள்ளைகளையும் அடையப்போகிறான். அந்தப் பிள்ளைகள்
எல்லோரும் அரசர்களாய், க்ஷத்ரியர்களாய், புத்ரபௌத்தர்
ख्यातास्त्वन्नामधेयाथ भविष्यन्तीह शाश्वताः ।
पितुश्च ते पुत्रशतं भविता तव मातरि ॥
मालव्यां मालवा नाम शाश्वताः पुत्रपौत्रिणः ।
भ्रातरस्ते भविष्यन्ति क्षत्रियास्त्रिदशोपमाः ॥

मार्कण्डेय उवाच-
एवं तस्यै वरं दत्वा धर्मराजः प्रतापवान् ।
निवर्तयित्वा सावित्रीं स्वमेम भवनं ययौ ।
सावित्र्यपि यमे याते भर्तारं प्रतिलभ्य च ।
जगाम तत्र यत्रास्य भर्तुः श्यावं कळेवरम् ॥
सा भूमौ प्रेक्ष्य भर्तार मुपसृत्य प्रगृह्य च ।
उत्संगे शिर आरोग्य भूमानुपविवेश ह ॥
संज्ञां च स पुनर्लब्ध्वा सावित्रीमभ्यभाषत ।
प्रोष्यागत इव प्रेम्णा पुनःपुनरुदीक्ष्य वै ॥

களுடையவர்களாய், உன்னுடைய பெயரால் ப்ரஸித்தர்களாய் (ஸாவித்ரர்கள் என்பவர்களாய்) சாச்வதர்களாய் இருப்பார்கள். உன் பிதாவுக்கும், உன் மாதாவான மாளவியினிடத்தில் நூறு புத்ரர்கள் உண்டாவார்கள். அவர்கள் மாளவர்கள் என்று ப்ரஸித்தர்களாய், தேவர்களுக்குச் சமானர்களாய், புத்ரபௌத்ரர் களையுடையவர்களாய், சாச்வதர்களாயிருப்பார்கள்.

மார்க்கண்டேயர்:- இவ்விதம் தர்மராஜன் ஸாவித்ரிக்கு
வரனைக் கொடுத்து அவளைத் திரும்பச் செய்து தனது
இருப்பிடத்தை அடைந்தான். யமன் சென்ற பிறகு, ஸாவித்ரீ
தனது பர்த்தாவை அடைந்து, எந்த இடத்தில் தனது பர்த்தாவின்
ஒளியற்ற சரீரமிருக்கின்றதோ அந்த இடம் சென்றாள். அவள்
பூமியில் கிடக்கும் பர்த்தாவை அணுகி, கைகளால் எடுத்து, தன்
மடியில் அவன் தலையை வைத்துக்கொண்டு பூமியிலுட்கார்ந்தாள்.
ஸத்யவானும் நினைவை அடைந்து, வெளியூர் சென்று
வந்தவன் போல் அன்புடன் அடிக்கடி ஸாவித்ரியைப் பார்த்துச்
சொல்லுகிறான்.
सत्यवानुवाच-
सुचिरं बत सुप्तोऽस्मि किमर्थं नावबोधितः ।
क्व चासौ पुरुषः श्यामो योऽसौ मां सञ्चकर्ष ह ॥

सावित्र्युवाच-
सुचिरं त्वं प्रसुप्तोऽसि ममाङ्के पुरुषर्षभ ।
गतस्स भगवान् देवः प्रजासंयमनो यमः ॥
विश्रान्तोऽसि महाभाग विनिद्रश्च नृपात्मज ।
यदि शक्यं समुत्तिष्ठ विगाढां पश्य शर्वरीम् ॥

मार्कण्डेय उवाच-
उपलभ्य ततस्संज्ञां सुखसुप्त इवोत्थितः ।
दिशस्सर्वा बनान्तांश्च निरीक्ष्योवाच सत्यवान् ॥

सत्यवानुवाच-
फलाहारोऽस्मि निष्क्रान्तः त्वया सह सुमद्ध्यमे ।
ततः पाटयतः काष्ठं शिरसो मे रुजाऽभवत् ॥

ஸத்யவான்:-ஆ! வெகுநேரம் தூங்கிவிட்டேன். ஏன் என்னை எழுப்பவில்லை? என்னை எவன் இழுத்தானோ, அந்தக் கறுப்பான புருஷன் எங்கே?

ஸாவித்ரீ:-ஒ புருஷோத்தம! நீர் என் மடியில் வெகு காலம் தூங்கிவிட்டீர். ப்ரஜைகளை அடக்குகின்றவரான அந்த யம பகவான் சென்றுவிட்டார். நீர் தூக்கமில்லாமலும் ச்ரமமில்லாமலுமிருந்தால் முடியுமானால் எழுந்திரும். பாரும், இரவு வந்துவிட்டது.

மார்க்கண்டேயர்:-பிறகு ப்ரக்ஞையை அடைந்து ஸுகமாய்த் தூங்கியவன் போல் எழுந்த ஸத்யவான் எல்லாத் திக்குகளையும், வனப்ரதேசங்களையும் பார்த்துவிட்டுச் சொல்லுகிறான்.

ஸத்பவான்:- அழகிய இடையாளே! பழங்களைக் கொண்டு
வருவதற்காக உன்னுடன் ஆச்சமத்திலிருந்து வெளியில் வந்தேன்.
பிறகு விறகு ஒடித்தேன். எனக்குத் தலைவலியுண்டாயிற்று.
शिरोमितापसन्तप्तः स्थातुं चिरमशक्नुवन् ।
तवोत्सङ्गे प्रसुप्तोऽस्मि इति सर्वं स्मरे शुभे ।
त्वयोपगृढस्य च मे निद्रयाऽपहृतं मनः ।
ततोऽपश्यं तमोघोरं पुरुषं च महौजसम् ॥
तद्यदि त्वं विजानासि किं तत् ब्रूहि सुमद्ध्यमे ।
स्वमेन यदि वा दृष्टो मयि वा सत्यमेव तत् ॥
तमुवाचाथ सावित्री रजनी व्यवगाहते ।
श्वस्ते सर्वं यथावृत्त माख्यास्यामि नृपात्मज ॥
उत्तिष्ठोत्तिष्ठ भद्रं ते पितरौ पश्य सुव्रत ।
विगाढा रजनी चेयं निवृत्तश्च दिवाकरः ॥
नक्तञ्चराचरन्त्येते हृष्टाः क्रूराभिभाषिणः ।
श्रूयन्ते पर्णशब्दाश्च मृगाणां चरतां वने ।
एता घोरान् शिवा नादान् दिशं दक्षिणपश्चिमाम् ।
आस्थाय विरुवन्त्युग्राः कम्पयन्त्यो मनो मम ॥

அதனால் வருந்தியவனாய் நிற்கமுடியாமல், உன் மடியில் படுத்துத் தூங்கினேன், என்றவரை முழுவதையும் நினைக்கின்றேன். உன்னால் அணைக்கப்பட்ட எனது மனம் நித்ரையால் அபஹரிக்கப்பட்டது. பிறகு இருள்போல் பயங்கரனான பெரிய ஒரு புருஷனைக் கண்டேன். அது விஷயத்தை நீ அறிவாயாகில் சொல்லு. நான் ஸ்வப்னத்தில் கண்டேனா, அல்லது யதார்த்தமாகவே நடந்ததா?

அவனை நோக்கிச் சொல்லுகிறாள் ஸாவித்ரீ:- ஓ ராஜபுத்ர!
இரவு பரவுகிறது. எல்லாவற்றையும் நடந்தபடி நாளைய தினத்தில்
சொல்லுகிறேன். எழுந்திருமெழுந்திரும் உமக்கு மங்களம்.
மாதாபிதாக்களைப் பார்க்கக்கடவீர். ஸூர்யன்
மறைந்துவிட்டான். இதோ இரவும் பரவிவிட்டது. இதோ இரவில்
ஸஞ்சரிக்கும் ப்ராணிகள் பயங்கரங்களாய், பயங்கர சப்தங்களுடன்
ஸஞ்சரிக்கின்றன. காட்டில் ஸஞ்சரிக்கும் மருகங்களின்
காலில் படும் இலைகளின் சப்தங்கள் கேட்கப்படுகின்றன. இதோ
இந்த நரிகள், தென்மேற்குத் திக்கிலிருந்து என் மனதை
அசைக்கின்றவைகளாய், பயங்கரமாய்ச் சப்திக்கின்றன.
सत्यवानुवाच-
वनं प्रतिभयाकारं घनेन तमसाऽऽवृतम् ।
न विज्ञास्यसि पन्थानं गन्तुं चैव न शक्ष्यसि ॥

सावित्र्युवाच-
अस्मिन्नद्य वने दग्धे शुष्कवृक्षस्थितो ज्वलन् ।
वायुना धम्यमानोञ्त्र दृश्यतेऽग्निः क्वचित् क्वचित् ॥
ततोऽग्निमानयित्वेह ज्वालयिष्यामि सर्वतः ।
काष्ठानीमानि सन्तीह जहि सन्तापमात्मनः ॥
यदि नोत्सहसे गन्तुं सरुजं त्वां हि लक्षये ।
न च ज्ञास्यसि पन्थानं तमसा संवृते वने ॥
श्वः प्रभाते वने दृश्ये यास्यावोऽनुमते तव ।
वसावेह क्षपामेकां रुचितं यदि तेऽनघ ॥

ஸத்யவான்:- அரண்யம் பயங்கரமாயுள்ளது. கனமான இருளாலும் சூழப்பட்டுள்ளது. ஆகையால் வழியை நீ அறிய முடியாது. செல்வதற்கும் முடியாது.

ஸாவித்ரீ:- இப்பொழுது, காட்டுத்தீயால் தஹிக்கப்பட்ட
இக்காட்டில், சிற்சில இடங்களில் காய்ந்த மரங்களில் தங்கிய
நெருப்பு, காற்றினால் வீசப்பட்டு ஜ்வலிப்பதாய் காணப்படுகிறது.
அதிலிருந்து நெருப்பைக் கொண்டுவந்து இங்கு
ஜ்வலிக்கச்செய்கிறேன். எல்லா இடங்களிலும் கட்டைகள்
இருக்கின்றன. ஸந்தாபத்தை விடும். உம்மை வ்யாதியுள்ளவராகக்
காண்கிறேன். இப்பொழுது செல்வதற்கு உத்ஸாஹமில்லாவிடினும்,
இருளடர்ந்த காட்டில் வழி தெரியாவிடினும், நாளைய தினம்
காலையில் ப்ரகாசத்தால் புலப்படும் வனத்தில், உம்முடைய
அனுமதியின் பேரில் செல்வோம். ஒரு இரவு முழுவதும்
இவ்விடத்திலேயே வஸிப்போம், உம்முடைய அனுமதியின் பேரில்.
सत्यवानुवाच-
शिरोरुजा निवृत्ता मे स्वस्थान्यङ्गानि लक्षये ।
मातापितृभ्यामिच्छामि सङ्गमं त्वत्प्रसादजम् ॥
न कदाचिद्विकालं हि गतपूर्वो यथाऽऽश्रमः ।
अनागतायां संध्यायां माता मे प्ररुणद्धि माम् ॥
दिवाऽपि मयि निष्क्रान्ते सन्तप्येते गुरू मम ।
विचिनोति हि मां तातः सहैवाश्रमवासिभिः ॥
मातापितृभ्यां सुभृशं दुःखिताभ्यामहं पुरा ।
उपालब्धश्च बहुशः चिरेणागच्छसीति हि ॥
कान्ववस्था तयोरद्य मदर्थमिति चिन्तये ।
तयोरदृश्ये मयि च महद्दुःखं भविष्यति ॥
पुरारा मामूचतुश्चैव रात्रावस्रायमाणकौ ।
भृशं सुदुःखितौ वृद्धौ बहुशः प्रीतिसंयुतौ ॥

ஸத்யவான்:- எனது தலைவலி நின்றுவிட்டது. அவயவங்கள்
தன் நிலையிலிருப்பதாகக் காண்கிறேன். உனதுப்ரஸாதத்தா
லுண்டாகும், என் மாதா பித்ருக்களின் சேர்க்கையை விரும்புகிறேன்.
நான் ஒருகாலும் காலம் தவறி ஆச்ரமத்திற்குச்
சென்றதில்லை. ஸந்த்யாகாலம் வருவதற்கு முன்பே வெளியிற்
செல்லக்கூடாதென்று என்னைத் தாய் தடுப்பாள். நான் பகலில்
வெளியில் சென்றிருக்கும்போதும் எனது மாதா பிதாக்கள்
பரிதபிப்பார்கள். ஆச்ரமவாஸிகளுடன் கூடி என் பிதா என்னைத்
தேடித்திரிவார். முன்னொருகாலத்தில் என்னைக்காணாமல்
துக்கித்திருந்த மாதாபிதாக்களால் 'வெளியில் சென்றால் தாமதித்து
வருகிறாய் என்று அதிகமாய் வெறுக்கப்பட்டேன். இப்பொழுது
அவர்களுக்கு என் விஷயமாய் என்ன அவஸ்தை ஏற்பட்டுள்ளதோ
என்று சிந்திக்கிறேன். நான் காணப்படாதிருத்தலால்
அதிக துக்கம் ஏற்படக்கூடும். முன்னொரு ராத்ரியில்
வ்ருத்தரும், துக்கித்தவரும், கண்ணீர் பெருக்கியவருமான
त्वया हीनौ न जीवाव मुहूर्तमपि पुत्रक ।
यावद्धरिष्यसे पुत्र तावन्नौ जीवितं ध्रुवम् ॥
वृद्धयोरंधयोर्यष्टि स्त्वयि वंशः प्रतिष्ठितः ।
त्वयि पिण्डश्व कीर्तिश्च सन्तानं चावयोरिति ॥
माता वृद्धा पिता वृद्धस्तयोर्यष्टिरहं किल ।
तौ रात्रौ मामपश्यन्तौ कामवस्थां गमिष्यतः ॥
निद्रायाश्चाभ्यसूयामि यस्या हेतोः पिता मम ।
माता च संशयं प्राप मत्कृते नोपकारिणी ॥
अहं च संशयं प्राप्तः कृच्छ्रामापदमास्थितः ।
मातापितृभ्यां हि विना नाहं जीवितुमुत्सहे ॥
व्यक्तमांकुलया बुद्ध्या प्रज्ञाचक्षुः पिता मम ।
एकैकमस्यां वेळायां पृच्छत्याश्रमवासिनम् ॥
नात्मानमनुशोचामि यथाऽहं पितरं शुभे ।
भर्तारं चाप्यनुगतां मातरं परिदुर्बलाम् ॥

எனது மாதா பிதாக்கள் ப்ரீதியுடையவர்களாய், "குழந்தாய்! நீ
இல்லாவிடில் ஒரு முஹுர்த்தம்கூட நாங்கள் பிழைத்திரோம்.
புத்ர! நீ இருக்கும் வரையில்தான் எங்களுக்கும் உயிர் நிச்சயம்.
வ்ருத்தரும்,கண்ணில்லாதவருமான எங்களுக்கு நீயே பிடிகோல்.
எங்கள் வம்சம் உன்னிடம் நிலைத்துள்ளது. எங்களது பிண்டமும்
கீர்த்தியும், ஸந்தானமும் உன்னிடமே நிலைபெற்றுள்ளன" என்று
பலவாறாகச் சொன்னார்கள். தாய் கிழவி, பிதாவும் கிழவர்,
அவர்களுக்கு ஊன்றும் கழி நானல்லவோ. அவர்கள் இரவில்
என்னைப் பாராதவர்களாய் என்ன அவஸ்தையை அடையப்
போகின்றனரோ? எனது தூக்கத்தையும் வெறுக்கின்றேன்,
எதனால் என் பிதாவும் மாதாவும் ஸம்சயத்தை அடைந்துள்ளனரோ?
அந்த நித்ரை எனக்கும் உபகாரம் செய்ததல்ல. நானும்
ஸம்சயத்தை அடைந்தேன், கஷ்டமான ஆபத்தையடைந்தேன்.
மாதாபிதாக்களைப் பிரிந்து நான் பிழைத்திருக்க விரும்பவில்லை.
கண்ணில்லாத எனது பிதா இப்பொழுது கவலையுற்ற
புத்தியுடன் ஆச்ரமங்களிலுள்ள ஒவ்வொருவனையும் என்னைப்
मत्कृतेन हि तावद्य सन्तापं परमेष्यतः ।
जीवन्तावनुजीवामि भर्तव्यौ तौ मयेति ह ॥
तयोः प्रियं मे कर्तव्यमिति जानामि चाप्यहम् ॥

मार्कण्डेय उवाच-
एवमुक्त्वा स धर्मात्मा गुरुभक्तो गुरुप्रियः ।
उच्छ्रित्य बाहू दुःखार्तः सस्वरं प्ररुरोद ह ॥
ततोऽब्रवीत्तथा दृष्ट्वा भर्तारं शोककर्शितम् ।
प्रमृज्याश्रूणि नेत्राभ्यां सावित्री धर्मचारिणी ॥

सावित्र्युवाच-
यदि मेऽस्ति तपस्तप्तं यदि दत्तं हुतं यदि ।
श्वश्रूश्वशुरभर्तॄणां मम पुण्याऽस्तु शर्वरी ॥

பற்றிக் கேட்டுக்கொண்டிருப்பார். ஓ மங்களே! நான் எனது பிதாவையும், துர்ப்பலையாயினும் பர்த்தாவை அனுஸரித்துள்ள மாதாவையும்பற்றி எப்படி வருந்துகின்றேனோ அப்படி என்னைப் பற்றிக்கூட வருந்தவில்லை. நான் செய்த கார்யத்தால் அவ்விருவரும் இப்பொழுது மிகுந்த பரிதாபத்தை அடையப்போகின்றனர். பிழைத்திருக்கும் வரையில் அவர்களைப் போஷிக்க வேண்டும் என்பதற்காக நான் பிழைத்திருக்கிறேன். அவர்களுக்கு ப்ரியத்தைச் செய்யவேண்டுமென்பதை நான் அறிந்துள்ளேன்.

மார்க்கண்டேயர்:- தர்மாத்மாவாயும், குருபக்தனாயும், குருப்ரியனாயுமுள்ள ஸத்யவான் இவ்விதம் சொல்லிவிட்டு கைகளைத் தூக்கி, துக்கமுற்றவனாய் உரக்க அழுதான். சோகத்தால் வருந்தும் பர்த்தாவைப் பார்த்து தர்மசாரிணியான ஸாவித்ரீ, அவன் கண்களினின்றும் நீரைத் துடைத்து இவ்விதம் சொன்னாள்.

ஸாவித்ரீ:- நான் செய்த தவமும், தானமும், ஹோமமும்
அழியாமலிருந்தால் எனது மாமியார், மாமனார், பர்த்தா இவர்களுக்கு
இந்த இரவு நல்லதாய் இருக்கவேண்டும். வேடிக்கையான
न स्मराम्युक्तपूर्वा वै स्वैरेष्वप्यनृतां गिरम् ।
तेन सत्येन तावद्य धियेतां श्वशुरौ मम ॥

सत्यवानुवाच-
कामये दर्शनं पित्रोः याहि सावित्रि माचिरम् ।
पुरा मातुः पितुर्वाऽपि यदि पश्यामि विप्रियम् ॥
न जीविष्ये वरारोहे सत्येनात्मानमालभे ।
यदि धर्मे च ते बुद्धिर्मा चेज्जीवन्तमिच्छसि ॥
मम प्रियं च कर्तव्यं गच्छावाश्रममन्तिकात् ॥

मार्कण्डेय उवाच-
सावित्री तत उत्थाय केशान् संयम्य भामिनी ।
पतिमुत्थापयामास बाहुभ्यां परिगृह्य वै ।
उत्थाय सत्यवांश्चापि प्रमृज्याङ्गानि पाणिना ।
सर्वा दिशस्समालोक्य कठिने दृष्टिमादधे ॥
तमुवाचाथ सावित्री श्वः फलानि हरिष्यसि ।
योगक्षेमार्थमेतत्ते नेष्यामि परशुं त्वहम् ॥

பேச்சுக்களிலும் நான் பொய் பேசியதை நினைக்கவில்லை. அந்த ஸத்யத்தால் எனது மாமியார் மாமனார்கள் பிழைத்திருக்க வேண்டும்.

ஸத்யவான்:- ஸாவித்ரீ! மாதாபிதாக்களின் தர்சனத்தை விரும்புகிறேன். சீக்கிரம் செல். மாதாவுக்காவது பிதாவுக்காவது அநிஷ்டத்தைப் பார்க்கப்போகிறேனாகில் நான் பிழைத்திருக்க மாட்டேன். இது ஸத்யமென்று என்னைத் தொடுகிறேன். உனக்குத் தர்மத்தில் புத்தியிருக்குமாகில், நான் பிழைத்திருக்க விரும்புவாயாகில், எனக்கு ப்ரியத்தைச் செய்ய விரும்புவாயாகில் சீக்ரமாய் ஆச்ரமத்திற்குச் செல்வோம்.

மார்க்கண்டேயர்:- பிறகு, ஸாவித்ரீ எழுந்து மயிர்களைக்
கட்டி, கைகளால் பிடித்துப் பதியை எழுப்பினாள். ஸத்யவானும்
எழுந்து, கையால் அங்கங்களைத் துடைத்துக்கொண்டு, நான்கு
புறமும் பார்த்துக் கூடையில் கண்ணைச் செலுத்தினான். அவனை
நோக்கி ஸாவித்ரீ 'நாளைய தினத்தில் பழங்களைக் கொண்டு
போகலாம். இது உமது யோகக்ஷேமத்திற்கல்லவா. கோடரியை
कृत्वा कठिनभारं सा वृक्षशाखावलंबिनम् ।
गृहीत्वा परशुं भर्तुः सकाशे पुनरागमत् ॥
वामस्कन्धे तु वामोरूः भर्तुर्बाहुं निवेश्य च ।
दक्षिणेन परिष्वज्य जगाम गजगामिनी ॥

सत्यवानुवाच-
अभ्यासगमनाद्भीरु पन्थानो विदिता मम ।
वृक्षान्तरालोकितया ज्योत्स्नया चापि लक्षये ॥
आगतौ स्वः पथा येन फलान्यवचितानि च ।
यथागतं शुभे गच्छ पन्थानं मा विचारय ॥
पलाशषण्डे चैतस्मिन् पन्था व्यावर्तते द्विधा ।
तस्योत्तरेण यः पन्था स्तेन गच्छ त्वरस्व च ॥
स्वस्थोऽस्मि बलवानस्मि दिक्षुः पितरावुभौ ।
ब्रुवन्नेवं त्वरायुक्तः स प्रायादाश्रमं प्रति ॥

इति ........ अद्ध्यायः ॥

நான் கொண்டுவருகிறேன்' என்று சொல்லி, கூடையை மரத்தின் கிளையில் தொங்கியதாய்ச் செய்து, கோடரியை எடுத்துக் கொண்டு பர்த்தாவினருகில் மறுபடி வந்தாள். அவ்வழகிய துடையாள், தனது இடது தோளில் பர்த்தாவின் (இடது) கையை வைத்துக்கொண்டு, தனது வலது கையால் பர்த்தாவை அணைத்துப் பிடித்துக்கொண்டு, கஜம்போல் நடக்குமவள் நடந்து சென்றாள்.

ஸத்யவான்:- பயந்தவளே! அடிக்கடி போவதால் வழிகள் எனக்குத் தெரிந்தவைகளே. மரங்களின் இடைவெளியில் காணப்படும் நிலவினாலும் அறிகிறேன். எந்த வழியாய் நாம் வந்தோமோ, பழங்களையும் பறித்தோமோ அந்த வழிக்கு வந்துவிட்டோம். வந்த வழியுடனேயே செல். ஸந்தேஹப்படவேண்டாம். இந்தப் புரசமரத் தோப்பில் வழி இரண்டு விதமாய்ப் பிரிகிறது. அதில் வடக்குப் புறத்து வழியால் செல். சீக்கிரமாய்ச் செல். நான் ஸ்வஸ்தனாயுள்ளேன். பலமுள்ளவனாயுமுள்ளேன். மாதாபிதாக் களைக் காண விருப்பமுள்ளவனாயிருக்கின்றேன். என்றிவ்விதம் சொல்லிக்கொண்டே அந்த ஸத்யவான் ஆச்ரமத்தை நோக்கிச் சென்றான்.      ........ அத்யாயம் முற்றும். मार्कण्डेय उवाचएतस्मिन्नेव काले तु द्युमत्सेनो महाबलः । लब्धचक्षुः प्रसन्नायां दृष्ट्यां सर्वं ददर्श ह ॥ स सर्वानाश्रमान् गत्वा शैब्यया सह भार्यया । पुत्रहेतोः परामार्तिं जगाम भरतर्षभ । तावाश्रमान्नदीश्चैव वनानि च सरांसि च । तस्यां निशि विचिन्वन्तौ दंपती परिजग्मतुः ॥ श्रुत्वा शब्दं तु यं कञ्चि दुन्मुखः सुतशङ्कया । सावित्रीसहितोऽभ्येति सत्यवानित्यभाषत ॥ भिन्नैश्च परुषैः पादैः सव्रणैः शोणितोक्षितैः । कुशकण्टकविद्धाङ्गा वुन्मत्ताविव धावतः ॥ ततोऽभिसृत्य ते विंप्रैः सर्वैराश्रमवासिमिः । परिवार्य समाश्वास्य तावानीतौ स्वमाश्रमम् ॥ तत्व भार्यासहायस्स वृतो वृद्धैस्तपोधनैः ।

மார்க்கண்டேயர்:- இந்த ஸமயத்தில் ஆச்ரமத்திலிருக்கும்
த்யுமத்ஸேகன் கண்களை அடைந்தான். பார்வை தெளிவாயாகியவுடன்
எல்லாவற்றையும் பார்த்தான். அவன் பார்யையான
சைப்யையுடன் எல்லா ஆச்ரமங்களுக்கும் சென்று பார்த்துப்
புத்ரன் விஷயமாய் மிகுந்த வருத்தத்தை அடைந்தான். அந்தத்
தம்பதிகள் அந்த இரவில், ஆச்ரமங்கள், நதிகள், காடுகள், குளங்கள்
எல்லாவற்றையும் சுற்றி அலைந்தனர். ஏதாவது சப்தத்தைக்
கேட்டாலும், ஸாவித்ரியுடன் ஸத்யவான் வருகிறானென்பான்
அரசன். பிளக்கப்பட்டதும், கடினமாகியதும், காயமுள்ளதும்,
ரத்தத்தால் நனைந்ததுமான பாதங்களுடன், நாணல்களாலும்
முட்களாலும் கிழிக்கப்பட்ட அங்கங்களுடையவர்களாய்
பைத்யக்காரர்கள் போல் ஓடியலைந்தனர். பிறகு அங்குள்ள
ஆச்ரமங்களில் வஸிக்கும் ப்ராமஹணர்கள் எல்லோரும் அவர்களிடம்
வந்து அவர்களை ஸமாதானம் செய்து ஆச்ரமத்திற்கு அழைத்துச்
சென்றனர். அவ்விடத்தில் வருத்தர்களான தபஸ்விகளால்
சூழப்பட்டவனாய், பார்யையுடனுள்ள அரசன் முன்னோர்களான
आश्वासितो विचित्रार्थैः पूर्वराज्ञां कथाश्रयैः ॥
ततस्तौ पुनराश्वस्तौ वृद्धौ पुत्रदिदृक्षया ।
बाल्ये पुत्रस्य वृत्तानि स्मरन्तौ भृशदुःखितौ ॥
पुनरुक्त्वा च करुणां वाचं तौ शोककर्शितौ ।
हा पुत्र हा साध्वि वधु क्वासि क्वासीत्यरोदताम् ॥
ब्राह्मणस्सत्यवाक्तेषा मुवाचेदं तयोर्वचः ॥

सुवर्चा उवाच-
यथाऽस्य भार्या सावित्री तपसा च दमेन च ।
आचारेण च संयुक्ता तथा जीवति सत्यवान् ॥

गौतम उवाच-
वेदास्साङ्गा मयाऽधीताः तपो मे सञ्चितं महत् ।
कौमारं ब्रह्मचर्यं च गुरवोऽग्निश्च तोषिताः ॥

அரசர்களின் கதையைச் சேர்ந்துள்ள ஆச்சர்ய விஷயங்களால் ஸமாதானப்படுத்தப்பட்டான். அவ்விதமாயினும் அந்தத் தம்பதிகள் புத்ரனைக் காண ஆவலுடன், புத்ரனின் இளமையில் நடந்த வ்ருத்தங்களை நினைத்து வருத்தமுற்றவர்களாய், தீனமான வார்த்தையை மறுபடி சொல்லிக்கொண்டு, ஹா புத்ர! ஹா ஸாத்வியான நாட்டுப்பெண்ணே! எங்கிருக்கிறாய்? எங்கிருக்கிறாய்? என்று கண்ணீர்விட்டு அழுதனர். அப்பொழுது அங்குள்ள ப்ராம்ஹணர்களுள் ஸத்யவாக்கான ப்ராம்ஹணன் ஒருவன் அவர்களுக்கு ஸமாதான வார்த்தையைச் சொன்னான்.

ஸுவர்ச்சஸ் என்பவர்:- இந்த ஸத்யவானுடைய பார்யையான ஸாவித்ரீ, எவ்விதமான தபஸ்ஸுடனும், இந்த்ரிய நிக்ரஹத்துடனும், ஆசாரத்துடனும் கூடியிருக்கிறாளோ அவைகளால் ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கிறான்.

கௌதமர்:- அங்கங்களுடன் கூடிய வேதங்களைக் கற்றிருக்கிறேன்.
மிகுந்த தபஸ்ஸைச் சேர்த்திருக்கிறேன். ப்ரம்ஹசர்ய
மனுஷ்டித்தேன். குருக்களையும் அக்னியையும் த்ருப்திசெய்வித்தேன்.
समाहितेन चीर्णानि सर्वाण्येव व्रतानि मे ।
वायुभक्षोपवासश्च कृतो मे विधिवत्सदा ॥

अनेन तपसा वेद्मि सर्वं परचिकीर्षितम् ।
सत्यमेतन्निबोधध्वं ध्रियते सत्यवानिति ॥

शिष्य उवाच-
उपाद्ध्यायस्य मे वक्त्रा द्यथा वाक्यं विनिस्सृतम् ।
नैव जातु भवेन्मिथ्या तथा जीवति सत्यवान् ॥

ऋषय ऊचुः-
यथाऽस्य भार्या सावित्री सर्वैरेव सुलक्षणैः ।
अवैधव्यकरैर्युक्ता तथा जीवति सत्यवान् ॥

भरद्वाज उवाच-
यथाऽस्य भार्या सावित्री तपसा च दमेन च ।
आचारेण च संयुक्ता तथा जीवति सत्यवान् ॥

கவனமுடையவனாய் ஸகல வ்ரதங்களையுமனுஷ்டித்தேன். வாயுவை மட்டில் பக்ஷித்து உபவாஸமனுஷ்டித்தேன். இந்தத் தபோ மஹிமையினால் பிறர் செய்யவிரும்பிய எல்லாவற்றையும் அறிவேன். ஸத்யமிது என்று அறியுங்கள், ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கிறானென்று.

சிஷ்யன்:- எனது உபாத்யாயரின் வாயினின்றும் எவ்விதமான வார்த்தை வந்ததோ அது ஒருகாலும் பொய்யாவதில்லை. ஆகையால் ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கிறான்.

ருஷிகள் சொல்வது:- ஸத்யவானின் பார்யையான ஸாவித்ரீ, எவ்விதம் ஸௌமங்கல்யகரங்களான ஸகல சுபலக்ஷணங்களுடனும் கூடியிருக்கின்றாளோ அவ்விதமே ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கிறான்.

பரத்வாஜர்:- ஸத்யவானின் பார்யையான ஸாவித்ரீ எவ்விதம்
தபஸ், இந்த்ரிய ஜயம், ஆசாரம் இவைகளுடன் கூடியிருக்கின்றாளோ
அவ்விதம் ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கிறான்.
दालभ्य उवाच-
यथा दृष्टि: प्रवृत्ता ते सावित्र्याश्च यथा व्रतम् ।
गताऽऽहारमकृत्वैव तथा जीवति सत्यवान् ॥

आपस्तम्ब उवाच-
यथा वदन्ति शान्तायां दिशि वै मृगपक्षिणः ।
पार्थिवी च प्रवृत्तिस्ते तथा जीवति सत्यवान् ॥

धौम्य उवाच-
सर्वैर्गुणैरुपेतस्तु यथा पुत्रो जनप्रियः ।
दीर्घायुर्लक्षणोपेतः तथा जीवति सत्यवान् ॥

मार्कण्डेय उवाच-
एवमाश्वासितस्तैस्तु सत्यवाग्भिस्तपस्विभिः ।
तांस्तान् विगणयन् सर्वान् ततः स्थिर इवाभवत् ॥

தால்ப்யர்:- அரசனே! உனக்குக் கண் எப்படி உண்டாயிற்றோ, ஸாவித்ரீ வ்ரதம் எவ்விதமோ, அவள் போஜனம் செய்யாமல் எவ்விதம் போயிருக்கின்றாளோ, அவ்விதமாய் ஸத்யவான் ஜீவித்திருக்கிறான்.

ஆபஸ்தம்பர்:- இதோ சாந்தமான திக்கில் ம்ருகங்களும், பக்ஷிகளும் எவ்விதம் சொல்லுகின்றனவோ, உனது தர்மமும் அரசனுக்குரியதாயுள்ளதோ அவ்விதம் ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கிறான்.

தௌம்யர்:- உனது புத்ரன் எவ்விதம் எல்லாக்குணங்களுடனும் கூடியவனும், ஜனங்களிடம் ப்ரியமுள்ளவனும், தீர்க்காயுஸ்ஸைக் கொடுக்கும் லக்ஷணங்களுடன் கூடியவனுமாயிருக்கின்றானோ அவ்விதம் ஸத்யவான் பிழைத்திருக்கின்றான்.

மார்க்கண்டேயர்:- இவ்விதம் ஸத்யவாக்குகளான ருஷிகளால்
ஆச்வாஸனம் செய்யப்பட்ட அரசன் அந்த எல்லோரையும்
மதித்துக்கொண்டு ஸ்திரசித்தனாயிருந்தான். பிறகு இரண்டு
ततो मुहूर्तात् सावित्री भर्त्रा सत्यवता सह ।
आजगामाश्रमं रात्रौ प्रहृष्टा प्रविवेश ह ॥

ब्राह्मणा ऊचुः-
पुत्रेण सङ्गतं त्वां तु चक्षुष्मन्तं निरीक्ष्य च ।
सर्वे वयं वै पृच्छामो वृद्धिं वै पृथिवीपते ।
समागमेन पुत्रस्य सावित्र्या दर्शनेन च ।
चक्षुषश्चात्मनो लाभात् त्रिभिर्दिष्ट्या विवर्द्धसे ॥
सर्वैरस्माभिरुक्तं यत् तथा तन्नात्र संशयः ।
भूयो भूयस्समृद्धिस्ते क्षिप्रमेव भविष्यति ॥

मार्कण्डेय उवाच-
ततोऽग्निं तत्र संज्वाल्य द्विजास्ते सर्व एव हि ।
उपासाञ्चक्रिरे पार्थ द्युमत्सेनं महीपतिम् ॥
शैब्या च सत्यवांश्चैव सावित्री चैकतः स्थिताः ।
सर्वैस्तैरभ्यनुज्ञाता विशोकास्समुपाविशन् ॥

நாழிகைக்குள் ஸத்யவானுடன் ஸாவித்ரீ இரவில் ஆச்ரமத்திற்கு வந்தாள், ஸந்துஷ்டையாய் உள்ளே நுழைந்தாள்.

ப்ராம்ஹணர்கள்:- அரசரே! உம்மைக் கண்ணுடையவராயும், புத்ரனுடன் சேர்ந்தவராயும் பார்த்து நாங்கள் எல்லோரும் உமது வ்ருத்தியைக் கேட்கிறோம். புத்ரனுடன் சேர்க்கை, ஸாவித்ரியின் தர்சனம், கண்ணின் லாபம் என்ற மூன்றினாலும் நீர் வருத்தியை அடைந்திருக்கிறீர். நாங்கள் எல்லோரும் எதை உரைத்தோமோ அது அப்படியே ஆகும். இதில் ஸம்சயமில்லை. இனியும் அடிக்கடி உமக்கு நன்மை உண்டாகப்போகிறது என்றனர்.

மார்க்கண்டேயர்:- ஓ யுதிஷ்டிர! பிறகு அக்னியை ஜ்வலிக்கச்
செய்து ப்ராமஹணர்களெல்லோரும் அரசனை உபாஸித்தனர்.
சைப்யையும், ஸத்யவானும், ஸாவித்ரியும் ஒரு புறத்திலிருந்தனர்.
ப்ராம்ஹணர்களால் அனுக்ஞாதர்களாய், துக்கமற்றவராய்
ततो राज्ञा सहासीनाः सर्वे ते वनचारिणः ।
जातकौतूहलाः पार्थ पप्रच्छुर्नृपतेस्सुतम् ॥

ऋषय ऊचुः-
प्रागेव नागतं कस्मात् सभार्येण त्वया विभो ।
विरात्रे वाऽऽगतं कस्मात् कोऽनुबन्धस्तवाभवत् ॥
सन्तापितः पिता माता वयं चैव नृपात्मज ।
कस्मादिति न जानीमस्तत् सर्वं वक्तुमर्हसि ॥

सत्यवानुवाच-
पित्राऽहमभ्यनुज्ञातः सावित्रीसहितो गतः ।
अथ मेऽभृच्छिरोदुःखं वने काष्ठानि भिन्दतः ॥
सुप्तश्चाहं वेदनया चिरमित्युपलक्षये ।
तावत्कालं न च मया सुप्तपूर्वं कदाचन ॥

உட்கார்ந்தனர். பிறகு அரசனுடன் உட்கார்ந்த வனவாஸிகள் எல்லோரும் ஆவலுடையவராய் ராஜகுமாரனை நோக்கிக்கேட்டனர்.

ருஷிகள்:- ராஜகுமார! நீ பார்யையுடன் முன்னமே ஏன் வரவில்லை? ஏன் அபரராத்ரியில் வந்தாய்? உனக்கு எவ்விதமான இடையூறு ஏற்பட்டது? ராஜபுத்ர! உனது பிதா, மாதா, நாங்கள் எல்லோரும் தாபத்திற்கு ஆளாக்கப்பட்டோம். எக்காரணத்தால் என்று அறியோம். அது முழுவதையும் சொல்லக்கடவாய்.

ஸத்யவான்:- நான் பிதாவினிடமுத்தரவு பெற்று ஸாவித்ரியுடன்
சேர்ந்து சென்றேன். பிறகு காட்டில் விறகுகளை ஒடிக்கும்போது
எனக்குத் தலைவலி உண்டாயிற்று. அந்த வேதனையால் நான்
வெகு நேரம் தூங்கினேனென்று நினைக்கிறேன். ஆனால் இதற்கு
முன் அவ்வளவுகாலம் நான் தூங்கியதேயில்லை. உங்களெல்
லோருக்கும் ஸந்தாபம் உண்டாகவேண்டாமென்பதற்காக
सर्वेषामेव भवतां सन्तापो मा भवेदिति ।
अतो विरात्रागमनं नान्यदस्तीह कारणम् ॥

गौतम उवाच-
अकस्माच्चक्षुषः प्राप्तिः द्युमत्सेनस्य ते पितुः ।
नास्य त्वं कारणं वेत्सि सावित्री वक्तुमर्हति ॥
श्रोतुमिच्छामि सावित्रि त्वं हि वेत्थ परावरम् ।
त्वां हि जानामि सावित्रि सावित्रीमिव तेजसा ॥
त्वमत्र हेतु जानीषे तस्मात् सत्यं निरुच्यताम् ।
रहस्यं यदि ते नास्ति किंचिदत्र वदस्व नः ॥

सावित्र्युवाच– एवमेतद्यथा वेत्थ सङ्कल्पो नान्यथा हि वः । न हि किञ्चिद्रहस्यं मे श्रूयतां तथ्यमेव यत् ॥ मृत्युर्मे पत्युरराख्यातो नारदेन महात्मना ।

ராத்ரியில் அவவேளையில் வந்தேன். இதுவே வேறொன்றுமில்லை.

கௌதமர்:- ராஜகுமார! உனது பிதாவான த்யுமத்ஸேநனுக்குத் திடீரெனக் கண் கிடைத்துள்ளது. இதற்குக் காரணத்தை நீ அறியவில்லை. ஸாவித்ரீதான் சொல்லவேண்டும். ஸாவித்ரீ! கேட்க விரும்புகிறேன். முன்பின் உள்ளதை நீதான் அறிவாய். ஒ ஸாவித்ரீ! தேஜஸ்ஸால் உன்னை ஸாவித்ரீ தேவதையைப் போல் அறிகிறேன். இது விஷயத்தில் காரணத்தை நீதான் அறிந்திருக்கிறாய். ஆகையால் உண்மையைச் சொல்வாயாக. இதில் ரஹஸ்யமொன்றுமில்லாவிடில் எங்களுக்குச் சொல்வாயாக.

ஸாவித்ரீ:- நீங்கள் சொல்லியது போலவேயிது, உங்கள்
ஸங்கல்பம் மாறாதல்லவோ? எனக்கு ரஹஸ்யமொன்றுமில்லை.
உண்மையையே சொல்லுகிறேன், கேளுங்கள். மஹாத்மாவான
स चाद्य दिवसः प्राप्तः ततो नैनं जहाम्यहम् ॥
सुप्तं चैनं यमस्साक्षा दुपागच्छत् सकिङ्करः ।
स एनमनयद्बद्ध्वा दिशं पितृनिषेविताम् ॥
अस्तौषं तमहं देवं सत्येन वचसा विभुम् ।
पञ्चैव तेन मे दत्ता वराः श्रृणुत तान् मम ॥
चक्षुषी च स्वराज्यं च द्वौ वरौ श्वशुरस्य मे ।
लब्धं पितुः पुत्रशतं पुत्राणां चात्मनश्शतम् ॥
चतुर्वर्षशतायुर्मे भर्ता लब्धश्च सत्यवान् ।
भर्तुर्हि जीवितार्थं तु मया चीर्णमिदं व्रतम् ॥
एतत् सर्वं मयाऽऽख्यातं कारणं विस्तरेण वः ।
यथावृत्तं सुखोदर्क मिदं दुःखं महन्मम ॥

நாரதரால் எனது பதிக்கு மரணம் சொல்லப்பட்டது. அந்த
நாள் இன்று வந்துவிட்டது. ஆகையால் என் பதியை
விடாமலிருந்தேன். என் பதி தூங்கும்பொழுது, கிங்கரர்களுடன்
யமன் தானே இவரிடம் வந்தார். அவர் என் பதியைக் கட்டி
எடுத்துத் தெற்குத் திக்கில் கொண்டுசென்றார். அந்தத் தர்மராஜ
ப்ரபுவை நான் உண்மையான வாக்யங்களால் ஸ்துதித்தேன்.
அவரால் எனக்கு ஐந்து வரன்கள் அளிக்கப்பட்டன. அவைகளைக்
கேளும். கண்களின் ப்ராப்தியும், ராஜ்ய ப்ராப்தியும் என்ற
இரண்டு வரன்கள் எனது மாமனாருக்காக. எனது பிதாவுக்காக
நூறு புத்ரர்கள் அடையப்பட்டனர். எனக்கும் நூறு
புத்ரர்கள் வேண்டப்பட்டனர். எனது பர்த்தாவான ஸத்யவானுக்கு
நானூறு வர்ஷம் ஆயுஸ் வரனாக அடையப்பட்டது.
இவ்விதம் ஐந்து வரன்கள். பர்த்தா ஜீவித்திருப்பதற்காகவே
இந்த வ்ரதத்தை அனுஷ்டித்தேன். இந்தக் காரணம் முழுவதும்
உங்களுக்கு விரிவாய் உரைத்தேன். ஸுகத்தை
மேற்கொண்டதாய் எனது மஹாதுக்கம் எவ்விதம் ஆனதோ
அவ்விதம் உரைத்தேன்.
ऋषय ऊचुः-
निमज्जमानं व्यसनैरमिद्भुतं कुलं नरेन्द्रस्य तमोमये हृदे ।
त्वया सुशीलव्रतपुण्यया कुलं समुद्धृतं साद्ध्वि पुनः कुलीनया ॥

मार्कण्डेय उवाच-
तथा प्रशस्य ह्यमिपूज्य चैव वरस्त्रियं तामृषयस्समागताः ।
नरेन्द्रमामन्त्र्य सपुत्रमञ्जसा शिवेन जग्मुर्मुदिताः स्वमालयम् ॥

इति ......... अद्ध्यायः ॥

मार्कण्डेयः-
तस्यां रात्र्यां व्यतीताया मुदिते सूर्यमण्डले ।
कृतपौर्वाहिकास्सर्वे समेयुस्ते तपोधनाः ॥
तदेव सर्वं सावित्र्या महाभाग्यं महर्षयः ।
द्युमत्सेनाय नातृप्यन् कथयन्तः पुनः पुनः ॥

ருஷிகள்:- அரசனான த்யுமத்ஸேநனின் குலம் வ்யஸனங்களால் துரத்தப்பட்டு, துக்கமயமான மடுவில் முழுகியது. ஒ பதிவ்ரதே! நல்ல ஒழுக்கம், வ்ரதம்,புண்யம் இவைகளையுடையவளும், நற்குலத்திற் பிறந்தவளுமான உன்னால் அக்குலம் மறுபடி வெளியேற்றப்பட்டது.

மார்க்கண்டேயர்:- அங்கு வந்துள்ள ருஷிகள் அவ்விதம் அந்த உத்தம ஸ்த்ரீயை ச்லாகித்து, பூஜித்து, புத்ரனுடன் கூடிய அரசனிடம் விடைபெற்று, ஸந்துஷ்டராய், தங்கள் இருப்பிடத்தை உடனே அடைந்தனர்.

.......அத்யாயம் முற்றும்.

மார்க்கண்டேயர்:- அந்த ராத்ரி சென்றபிறகு, ஸூர்ய
மண்டலமுமுதித்தபிறகு, காலைக் கடன்களை அனுஷ்டித்த
மஹர்ஷிகளெல்லோரும் அங்கு வந்து கூடினார்கள். அம்மஹர்ஷிகள்,
ஸாவித்ரியின் அந்த மஹாபாக்யத்தை த்யுமத்ஸேநனுக்கு
ततः प्रकृतयस्सर्वाः साल्वेभ्योऽभ्यागता नृप ।
आचख्युर्निहतं चैव स्वेनामात्येन तद्विषम् ॥
मन्त्रिणा निहतं ह्युक्त्वा ससहायं सबान्धवम् ।
न्यवेदयन् यथावृत्तं विद्रुतं च द्विषद्बलम् ॥
ऐकमत्यं च सर्वस्य जनस्याथ नृपं प्रति ।
सचक्षुर्वाऽप्यचक्षुर्वा स नो राजा भवत्विति ॥
अनेन निश्चयेनेह वयं प्रस्थापिता नृप ।
प्राप्तानीमानि यानानि चतुरङ्गं च ते बलम् ॥
प्रयाहि राजन् भद्रं ते घुष्टस्ते नगरे जयः ।
अद्ध्यास्व चिररात्राय पितृपैतामहं पदम् ॥
चक्षुष्मन्तं च तं दृष्ट्वा राजानं वपुषाऽन्वितम् ।
मूर्द्ध्ना निपतितास्सर्वे विस्मयोत्फुल्ललोचनाः ॥

அடிக்கடி சொல்லி த்ருப்தியடைந்தனரில்லை. அரசனே! பிறகு
ஸால்வதேசத்தினின்றும், வந்த பட்டணத்து ஜனங்கள், த்யுமத்
ஸேநனின் சத்ரு தனது மந்த்ரியினாலேயே கொல்லப்பட்டானென்று
தெரிவித்தனர். மந்த்ரியினால் அரசன் கொல்லப்பட்ட பிறகே,
அரசனின் ஸைன்யமும் நகரத்தை விட்டு ஓடிவிட்டதெனவும்
தெரிவித்தனர். பிறகு ஜனங்கள் ஒன்றுகூடி ஐகமத்யத்துடன்
'கண்ணுள்ளவனாயினும், கண்ணில்லாதவனாயினும்
த்யுமத்ஸேநனே நமக்கு இனி அரசன் ஆகவேண்டும்' என்று
நிச்சயித்தார்கள். அவர்களால் நாங்கள் அனுப்பப்பட்டோம்.
உம்மை அழைத்துச் செல்வதற்கு வாஹனங்களும்,
நாலங்கங்களுடைய ஸேனையும் இதோ வந்துள்ளன. அரசனே!
உனக்கு மங்களமுண்டாகும். புறப்படக்கடவீர். உமது பட்டணத்தில்
உமது ஜயம் கோஷிக்கப்பட்டுள்ளது. உமது பிதா, பிதாமஹர்
இவர்களால் ஆளப்பட்ட பதத்தில் பல்லாண்டு நீர் இருக்கக்
கடவீர் என்று தெரிவித்து, தமது அரசன் கண்களுடன் இருப்பதையும்,
நல்ல சரீரத்துடனிருப்பதையும் கண்டு ஆச்சர்யத்தால் மலர்ந்த
கண்களுடையவர்களாய்த் தலைவணங்கினர் எல்லோரும்.
ततोऽभिवाद्य तान् वृद्धान् द्विजानाश्रमवासिनः ।
तैश्चाभिपूजितस्सर्वैः प्रययौ नगरं प्रति ।
शैब्या च सह सावित्र्या स्वास्तीर्णेन सुवर्चसा ।
नरयुक्तेन यानेन प्रययौ सेनया वृता ॥
ततोऽभिषिषिचुः प्रीत्या द्यु॒मत्सेनं पुरोहिताः ।
पुत्रं चास्य महात्मानं यौवराज्येऽभ्यषेचयन् ॥
ततः कालेन महता सावित्र्याः कीर्तिवर्द्धनम् ।
तद्वै पुत्रशतं जज्ञे शूराणामनिवर्तिनाम् ॥
भ्रातॄणां सोदराणां च तथैवास्याऽभवच्छतम् ।
मद्राधिपस्याश्वपते र्माळव्यां सुमहाबलम् ॥
एवमात्मा पिता माता श्वश्रूः श्वशुर एव च ।
भर्तुः कुलं च सावित्र्या सर्वं कृच्छ्रात् समुद्धृतम् ॥

பிறகு, ஆச்ரமத்தில் வஸிக்கும் பெரியோர்களான அந்த ப்ராம்
ஹணர்களை நமஸ்கரித்து, அவர்களெல்லோராலும் ஆசீர்வதிக்கப்
பட்டு அரசன் தனது நகரத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டான்.
சைப்யையுடனும், ஸாவித்ரியுடனும், கூடியவனாய், சேனையால்
சூழப்பட்டு, நல்ல விரிப்புடன் கூடியதும், நல்ல காந்தியுள்ளதுமான
பல்லக்கினால் புறப்பட்டுச் சென்றான். பிறகு, த்யுமத்ஸேநனை
புரோஹிதர்கள் களிப்புடன் ராஜ்யத்தில் அபிஷேகம் செய்தனர்.
இவனது புத்ரனான ஸத்யவானை இளவரசனாக அபிஷேகம்
செய்தனர். பிறகு சிலகாலம் சென்றதும், ஸாவித்ரீக்கு,
யுத்தத்தில் திரும்பாதவர்களும், சூரர்களும், கீர்த்தியை வ்ருத்தி
செய்பவர்களுமான நூறு புத்ரர்கள் பிறந்தனர். மத்ரதேசாதிபதியான
அச்வபதியென்னும் ஸாவித்ரியின் பிதாவுக்கும் மாளவியினிடம்
நூறு புத்ரர்கள் பலிஷ்டர்களாய்ப் பிறந்தனர். இவ்விதம்
ஸாவித்ரீ என்பவள், தன்னையும், தன் பிதா, மாதா,
மாமனார், மாமியார் இவர்களையும், பர்த்தாவின் குலத்தையும்
கஷ்டத்தினின்றும் வெளியேற்றினாள். அதுபோல், கல்யாணியும்,
तथैवैषाऽपि कल्याणी द्रौपदी शीलसंमता ।
तारयिष्यति वस्सर्वान् सावित्रीव कुलाङ्गना ॥

वैशंपायन उवाच-
एवं स पाण्डवस्तेन अनुनीतो महात्मना ।
विशोको विज्वरो राजन् काम्यके न्यवसत्तदा ॥
यश्चेदं शृणुयाद्भक्त्या सावित्र्याख्यानमुत्तमम् ।
स सुखी सर्व द्धार्थः न दुःखं प्राप्नुयान्नरः ॥
इत्यारण्यके पर्वणि सावित्र्युपाख्यानं समाप्तम् ॥

एवं शौचाचारै रनिशुश्रूषया अतिथिपूजनेन गृहकृत्यविचारणेन आयव्ययकुटुम्बसंरक्षणविचारेण भर्तुः शरीरशुश्रूषया भर्तुराश्रितादीनां च अन्नदानेन स्वयं तत्प्रसादग्रहणेन रात्रौ रत्यादिना स्वनिषिद्धानां भर्तुरप्रियस्य च वर्जनेन विहितानां भर्तुः यत् प्रियं तस्य चानुष्ठानेन प्रतिकर्मणा भर्तुः श्रमापनोदनेन तत्तत्

சீலமுடையவளுமான இந்த த்ரௌபதீ. உங்களெல்லோரையும் கரையேற்றப்போகிறாள், பதிவ்ரதையான ஸாவித்ரீபோல்.

வைசம்பாயனர்:- அரசனே! இவ்விதம் மஹாத்மாவான மார்க்கண்டேயரால் தேற்றப்பட்ட யுதிஷ்டிரர் சோகமும், ஜ்வரமுமற்று காம்யகவனத்தில் வஸித்தார். எவன் சிறந்த ஸாவித்ரீ சரிதத்தைப் பக்தியுடன் கேட்பானோ, அவன் ஸர்வ காமங்களின் ஸித்தியைப் பெற்றவனாய் ஸுகமாய் வாழ்வான். துக்கமடையமாட்டான்.

இவ்விதமாரண்யகபர்வத்தில் ஸாவித்ரியின் சரிதம் முற்றும்.

இவ்விதம் சௌசாசாரங்களாலும், அக்னிசுச்ரூஷையாலும்,
அதிதி பூஜையாலும், க்ருஹகார்ய விசாரணத்தாலும், வரவு
செலவு குடும்பரக்ஷணமிவைகளை விசாரிப்பதாலும், பர்த்தாவின்
சரீரத்திற்குப் பணிவிடையாலும்,பர்த்தாவுக்கும் அண்டியவர்
களுக்கும் அன்னம் அளிப்பதாலும், பர்த்தாவின் ப்ரஸாதத்தை
க்ரஹிப்பதாலும், இரவில் பர்த்தாவைச் சந்தோஷிப்பதாலும்,
தனக்கு நிஷித்தங்களையும், பர்த்தாவுக்கு ப்ரியமில்லாததையும்,
வர்ஜிப்பதாலும், விஹிதங்களையும், பர்த்தாவுக்கு ப்ரியமெதுவோ
काले प्राप्तानां शरीरधर्माणां यथाविद्ध्यनुष्ठानेन भर्त्रनुगमनेन
भर्तुरनन्तरं यावज्जीवब्रह्मचर्यादिनियमपरिपालनेन पतिशुश्रूषया
तद्वचनकरणेन च पतिः सन्तोषणीयः । एवं सन्तोषणमेव
पतिशुश्रूषणमित्युच्यते ॥

अनेन नारी वृत्तेन मनोवाग्देहसंयता । इहाग्र्यां कीर्तिमाप्नोति पतिलोकं परत्र च ॥ पतिं या नातिचरति मनोवाग्देहसंयता । सा भर्तृलोकानामोति सद्भिस्साङ्क्षीति चोच्यते ॥ एवं भर्तृशुश्रूणपराणां सतीनां माहात्म्यम् उत्तमलोकप्राप्तिश्व,

रामायणे- पतिप्रियहिते युक्ता स्वाचारा विजितेन्द्रिया ।
सेह कीर्तिमवाप्नोति प्रेत्य चानुत्तमां गतिम् ॥

அதை அனுஷ்டிப்பதாலும், அலங்காரத்தாலும், பர்த்தாவின் ச்ரமத்தையகற்றுவதாலும், அந்தந்தக் காலங்களில் வரும் சரீர தர்மங்களை விதிப்படியனுஷ்டிப்பதாலும், பர்த்தாவை அனுகமனம் செய்வதாலும், பர்த்தாவுக்குப் பிறகு உயிருள்ளவரையில் ப்ரமஹசர்யம் முதலிய நியமங்களைப் பரிபாலிப்பதாலும், பதி சுச்ரூஷையாலும், அவன் வாக்யப்படி நடப்பதாலும் பதியைச் சந்தோஷிப்பிக்கவேண்டும். இவ்விதம் ஸந்தோஷப்படுத்துவதே பதிசுச்ரூஷணமெனப்படுகிறது.

இவ்விதமான நடத்தையுடனிருக்கும் ஸ்த்ரீ, மனம், வாக்கு, தேஹம் இவைகளில் அடக்கமுடனிருந்தால், இவ்வுலகில் சிறந்த புகழைப் பெறுவாள். பரலோகத்திலும் பதியின் லோகத்தை அடைவாள். எவள் மனோவாக்காயங்களை அடக்கியவளாய் பர்த்தாவை அதிக்ரமிக்காமலிருக்கின்றாளோ அவள் பர்த்ரு லோகத்தையடைவாள். ஸாதுக்கள் அவளைப் பதிவ்ரதை என்று சொல்லுகிறார்கள்.

இவ்விதம் பர்த்ரு சுச்ரூஷையில் ஆஸக்தியுள்ள பதிவ்ரதைகளின்
மாஹாத்ம்யமும், உத்தம லோகப்பாப்தியும் ராமாயணத்தில்
சொல்லப்படுகிறது. பதியின் பரியத்திலும், ஹிதத்திலும்
கவனமுள்ளவளும், நல்ல ஆசாரமுள்ளவளும், புலன்களை
ஜயித்தவளுமான ஸ்த்ரீ இவ்வுலகில் புகழையும், இறந்த பிறகு சிறந்த
नगरस्थो वनस्थो वा पापो वा यदि वा शुभः ।
यासां स्त्रीणां प्रियो भर्ता तासां लोका महोदयाः ॥
एवंविधाश्च प्रवराः स्त्रियो भर्तृदृढव्रताः ।
देवलोके महीयन्ते पुण्येन स्वेन कर्मणा ॥

आग्नेय पुराणे-
अपापा: पुण्यसङ्कल्पाः शुश्रूषन्त्यः पतीन् गुरुन् ।
भूषयन्त्यः कुलं वृत्त्या पुत्रवत्योऽश्नुते दिवम् ॥
तत्रैव सुशीलायाः भर्तृशुश्रूषयैव ब्रह्मलोकावाप्तिराम्नाता ।
शुश्रूषन्ती स्वभर्तारं सुशीला शुद्धमानसा ॥
साद्ध्वी सा भर्तुशुश्रूषासोपाना स्वर्गतिं गता ॥

विमानस्था स्तुता देवैः ब्रह्मलोकं जगाम ह ॥ इति ॥

உலகத்தையும் அடைகிறாள். எந்த ஸ்த்ரீகளுக்கு, பர்த்தா நகரத்திலிருப்பவனாயினும், அரண்யத்திலிருப்பவனாயினும், பாபியாயினும், புண்யனாயினும், ப்ரியமாயிருக்கின்றானோ, அவர்களுக்குச் சிறந்த உலகங்கள் உண்டு. இவ்விதமுள்ளவர்களும், பர்த்தாலையே த்ருடமான வ்ரதமாயுடையவர்களுமான சிறந்த ஸ்த்ரீகள் தமது புண்ய கர்மத்தினால் தேவலோகத்தில் சிறப்பை அடைகின்றனர், என்று.

ஆக்னேயபுராணத்தில்:- பாபம் செய்யா தவர்களும், புண்யமான ஸங்கல்பமுடையவர்களும், பதிக்கும், குருக்களுக்கும் சுச்ரூஷை செய்பவர்களுமான ஸ்த்ரீகள் தன் குலத்தை ஆசாரத்தால் அலங்கரிப்பவகளாயும் புத்ரரையுடையவர்களாயும் இருந்து, பிறகு ஸ்வர்க்கத்தையு மடைகின்றனர்.

ஆக்னேய புராணத்திலேயே ஸுசீலை யென்பவளுக்குப் பர்த்ரு சுச்ரூஷையாலேயே ப்ரம்ஹலோக ப்ராப்தி சொல்லப் பட்டுள்ளது:- 'தனது பர்த்தாவை சுச்ரூஷிப்பவளும், சுத்த மனமுடையவளும், பதிவ்ரதையுமான அந்த ஸுசீலை பர்த்கு சுச்ரூஷையெனும் படியால் ஸ்வர்க்கலோகத்தை அடைந்தாள். விமானத்திலுள்ளவளாய்த் தேவர்களால் புகழப்பட்டு ப்ரம்ஹ லோகத்தையடைந்தாள்' என்று. स्कान्दे– पतिव्रतायाश्चरणो यत्र यत्र स्पृशेद्भुवम् । तत्रेति भूमिर्मन्येत नात्र भारोऽस्ति पावनी ॥ विभ्यत्पतिव्रतास्पर्शं कुरुते भानुमानपि । सोमो गन्धवहश्चापि स्वपावित्र्याय नान्यथा ॥ आपः पतिव्रतास्पर्शमभिलष्यन्ति सर्वदा । यथा गङ्गावगाहेन शरीरं पावनं भवेत् ॥ तथा पतिव्रतादृष्ट्या शुभया पावनं भवेत् । न गङ्गया तथा भेदो या नारी पतिदेवता । उमाशिवसमा साक्षात्तस्मात्तां पूजयेद्बुधः । पितृवंश्या मातृवंश्याः पतिवंश्यास्त्रयस्त्रयः ॥ पतिव्रतायाः पुण्येन स्वर्गसौख्यानि भुञ्जते ॥ इति । इत्थं त्रयम्बक्रयज्वना स्मृतिपुराणोक्तीर्विलोड्याखिलाः धर्माः स्त्रीविषयाः पुनः कतिपये तत्तद्व्यवस्थान्विताः ।

ஸ்காந்தத்தில்:- பதிவ்ரதையின் கால் எந்தெந்த இடத்தில் பூமியைத் தொடுகிறதோ அந்தந்த இடத்தில், பூமிதேவி 'இங்குப் பாரமேயில்லை, இவள் பரிசுத்தை' என்று நினைக்கிறாள். ஸூர்யன் பயந்தே தன் கிரணங்களால் பதிவ்ரதையை ஸ்பர்சிக்கின்றான். சந்த்ரனும், வாயுவும் தமது சுத்திக்காகவே பதிவ்ரதையை ஸ்பர்சிக்கின்றனர். ஸந்தேஹமில்லை. ஜலங்களும் பதிவ்ரதையின் ஸ்பர்சத்தை எப்பொழுதும் ஆசிக்கின்றன. கங்காஸ்நானத்தால் எவ்விதம் சரீரம் சுத்தமாகிறதோ அவ்விதம் பதிவ்ரதையின் பார்வையினால் சுத்தமாகின்றது. பதிவ்ரதையான ஸ்த்ரீக்கும் கங்கைக்கும் பேதமில்லை. அவள், பார்வதிக்கும் பரமேசனுக்கும் ஸமமாவாள். ஆகையால் அவளைப் பூஜிக்கவேண்டும். பதிவ்ரதையின் புண்யத்தால், அவளின் பித்ருவம்சம், மாத்ரு வம்சம், பதி வம்சம், இம்மூன்று வம்சங்களிலும் மும்மூன்று தலைமுறையிலுமுள்ளவர்கள் ஸ்வர்க்க ஸௌக்யங்களை யடைகின்றனர்.

இவ்விதம் புத்திமானாகிய த்ரயம்பக தீக்ஷிதரால் மாதாவின்
ஆக்ஞையால் ஸகல ஸம்ரூதி புராண வசனங்களையும்
संगृह्यात्र कृतौ क्रमेण कथिता मात्राज्ञया धीमता
तानाकर्ण्य सदा स्त्रियश्च सकला धर्मे मतिं तन्वताम् ॥

धर्माः स्त्रीविषयाः श्रुतिस्मृतिपुराणेषु श्रुता ये पृथक्
तान् संगृह्य ततस्ततो मृगद्दशां सौकर्यहेतोः कृता ।
सेयं मत्कृतिरुज्वलैर्मणिगणैर्विष्वक्परीक्ष्याहृतैः
मालेव ग्रथिता तनोतु जगतां मातुः प्रमोदं परम् ॥

गुरुयज्ञेशकुपया श्रीमत्त्रयम्बकयज्वना ।
प्रीतये श्रीनृसिंहस्य कुता स्त्रीधर्मपद्धतिः ॥
स्त्रीधर्मपद्धतिः समाप्ता ॥

ஆராய்ந்து, ஸ்த்ரீகளைப் பற்றிய சில தர்மங்கள் அந்தந்த வ்யவஸ்தைகளுடன் கூடியவைகளாய், சுருக்கமாய், க்ரமமாய் இந்த க்ரந்தத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளன. அவைகளைக் கேட்டு எல்லா ஸ்த்ரீகளும், எப்பொழுதும் தர்மத்தில் புத்தியைச் செய்யவேண்டும்.

ச்ருதிகளிலும் புராணங்களிலும், தனியே ஸ்த்ரீகளைப் பற்றிய எந்தெந்தத் தர்மங்கள் கேட்கப்படுகின்றனவோ அவைகளை ஆங்காங்கிருந்து சேர்த்தெடுத்து, மான்விழியார்களின் ஸௌகர்யத்திற்காக இயற்றப்பட்ட இந்த எனது க்ருதி (க்ரந்தம்) பலவிடங்களிலிருந்து பரீக்ஷித்துக்கொண்டுவரப்பட்ட ப்ரகாசமுள்ள ரத்னக்கூட்டங்களால் இசைக்கப்பட்ட மாலைபோல் ஜகன்மாதாவுக்குச் சிறந்த சந்தோஷத்தைச் செய்யவேண்டும்.

ஸ்ரீயக்ஞேசரெனும் குருவின் க்ருபையால், ஸ்ரீமானான த்ர்யம்பக தீக்ஷிதரால், ஸ்ரீந்ருஸிம்ஹனின் ப்ரீதிக்காக ஸ்த்ரீ தர்மபத்ததி எனும் க்ரந்தம் இயற்றப்பட்டது.

ஸ்த்ரீ தர்மபத்ததி முற்றிற்று.